Memories

Σήμερα πέταξα τις αναμνήσεις μου. Αυτές που ήταν καταχωνιασμένες σε ένα παλιό μεταλλικό μπαούλο. Το 2001, τότε που πέθανε η μαμά μου, ξεκαθαρισα το παλιό μπαούλο, πέταξα πολλά τότε, άφησα μερικά. Εκτοτε, πέταγα πράγματα..πού και πού. Σήμερα όμως έγινε το τέλος εποχής. Ανοιξα το μπαούλο και το είδα άδειο.

Αισθάνθηκα ένα κενό, σα να έφυγαν οι παλιοί φίλοι και οι στιγμές που αποτύπωνα σχολαστικά στα ημερολόγιά μου (έγραφα ημερολόγιο απο το Δημοτικό, έως την εμφάνιση του PC), γεγονότα, ονόματα, φίλοι, ταξίδια.. να χάθηκαν για πάντα. Ενα τσίμπημα τύψεων ένοιωσα. Μήπως έσφαλλα και να τα κράταγα ακόμη λίγο..όμως όλα αυτά τα χρόνια όλο και τα κράταγα ..και τώρα πιά δεν με ενδιαφέρει τι υπήρχε εκεί κρυμμένο. Ο, τι και ήταν θα ήταν ασήμαντο, γιατί αν ήταν σημαντικό θα το είχα ήδη μεταφέρει στο σπίτι μου, στη σημερινή μου ζωή.

Πρίν λίγες μέρες έδωσα οδηγίες και τα πετάξανε όλα. Δεν ήμουνα παρούσα γιατί φοβήθηκα μη το αναβάλλω πάλι επ' αόριστον όπως το είχα κάνει τόσες φορές παλιά.

Περίμενα να στενοχωρηθώ, όμως νοιώθω ανάλαφρη. Σα να έφυγαν τα βάρη εκείνα των υποχρεωτικών αναμνήσεων. Δεν αισθάνομαι καμμία υποχρέωση να έχω αποδείξεις οτι έχω ζήσει, ότι πήγα εδώ-εκεί, γνώρισα αυτούς κ αυτές, σπουδασα αυτά κ εκείνα, δούλεψα και απέκτησα εμπειρίες και γνώσεις.

Ελευθερώθηκα.

Ρίγος

Παραλίγο σήμερα να γίνω θύμα ληστείας.
Tο πρωϊ παρόλλες τις απεργειακές κινητοποιήσεις χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να παραλάβω κάτι δέματα. Πήγα νωρίς το πρωϊ και κατά τις 11.30, φορτωμένη 3 σακκούλες κατευθύνθηκα πρός τη κοντινώτερη στάση Μετρό, μέσω οδού Αθηνάς. Το λάθος μου ήταν που σταμάτησα σε ένα περίπτερο, να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, βγάζοντας το πορτοφόλι μου για να δώσω το 0.50 σεντς. Εκεί πρέπει να με σταμπάρισαν. Προχώρησα στην οδό Αθηνάς ψαχνοντας να βρώ ταξί, γιατί ήταν βαριά τα πράγματα..και με την άκρη του ματιού μου είδα 2 ακαθόριστους άνδρες με άσπρα πουκάμισα να με πλευρίζουν, σα να με έβαζαν ανάμεσά τους..και με κοντοζύγωναν.
Εστριψα σε ένα δρόμο, έστριψαν και αυτοί. Μπήκα μέσα στη Βαρβάκειο, μπήκανε και εκείνοι..ξαναβγήκα στην Αθηνάς.. στάθηκα κοντά σε άλλη μία κυρία που περίμενε να περάσει κανένα ταξι..αυτοί ήρθαν πιο κοντά μου..κατάλαβα ότι έγινα μέρα μεσημέρι στόχος..τότε έδωσα ένα σάλτο, πέρασα μέσα απο τα αυτοκίνητα και πετάχτηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο δ'ιπλα σε έναν τροχονόμο, απο τον οποίο ζήτησα πληροφορίες για τις διαδηλώσεις, τάχα.. Αυτοί δεν πέρασαν απέναντι, ευτυχώς..όμως τότε άκουσα μία κραυγή.."βοήθεια, τη τσάντα μου"..η κυρία που στεκόταν απέναντι δίπλα μου να ωρύεται..και αυτοί οι δυό..καπνός..
Το είπα στο τροχονόμο και μου είπε ότι τώρα με τις διαδηλώσεις τα κλεφτρόνια έχουν αποθρασυνθεί, ούτε που το καταλαβαίνει κανείς για πότε πετάει , το πορτοφόλι, ο χαρτοφύλακας, το κινητό, η τσάντα και άμα αντισταθείς..σε χαρακώνουν.
Αγριεύτηκα. Πρώτη φορά μου συνέβαινε τέτοιο πράγμα. Τόσα χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό και κυκλοφορούσα τα βράδυα, ποτέ δεν τρόμαξα τόσο όσο σήμερα. Και τότε υπήρχε εγκληματικότητα, υπήρχαν skinheads υπήρχαν ομάδες που αλληλο-σφαζόντουσαν, υπήρχαν πρεζόνια που σερνόντουσαν..ποτέ δεν αισθάνθηκα απειλημένη καταμεσήμερο σε ένα τόσο πολυσύχναστο δρόμο να με πλευρίζουν έτσι με σχέδιο, δύο μελαψοί σαν Ινδιάνοι, ειλικρινά με έπιασε ρίγος..

Εφυγα απο τη περιοχή άρον-άρον, έκοψα δρόμους και δρομάκια και βρέθηκα Σταδίου..μαζί με τους διαδηλωτές..χώθηκα σε ένα καφέ..να πιώ κάτι, τρέμανε τα πόδια μου..

Και τώρα που είμαι σπίτι μου, ακόμη τρέμω..γιατί δεν είναι που θα μου έπαιρναν τόσο τη τσάντα..είναι που έγινα στόχος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου.