Παραλίγο σήμερα να γίνω θύμα ληστείας.
Tο πρωϊ παρόλλες τις απεργειακές κινητοποιήσεις χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να παραλάβω κάτι δέματα. Πήγα νωρίς το πρωϊ και κατά τις 11.30, φορτωμένη 3 σακκούλες κατευθύνθηκα πρός τη κοντινώτερη στάση Μετρό, μέσω οδού Αθηνάς. Το λάθος μου ήταν που σταμάτησα σε ένα περίπτερο, να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, βγάζοντας το πορτοφόλι μου για να δώσω το 0.50 σεντς. Εκεί πρέπει να με σταμπάρισαν. Προχώρησα στην οδό Αθηνάς ψαχνοντας να βρώ ταξί, γιατί ήταν βαριά τα πράγματα..και με την άκρη του ματιού μου είδα 2 ακαθόριστους άνδρες με άσπρα πουκάμισα να με πλευρίζουν, σα να με έβαζαν ανάμεσά τους..και με κοντοζύγωναν.
Εστριψα σε ένα δρόμο, έστριψαν και αυτοί. Μπήκα μέσα στη Βαρβάκειο, μπήκανε και εκείνοι..ξαναβγήκα στην Αθηνάς.. στάθηκα κοντά σε άλλη μία κυρία που περίμενε να περάσει κανένα ταξι..αυτοί ήρθαν πιο κοντά μου..κατάλαβα ότι έγινα μέρα μεσημέρι στόχος..τότε έδωσα ένα σάλτο, πέρασα μέσα απο τα αυτοκίνητα και πετάχτηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο δ'ιπλα σε έναν τροχονόμο, απο τον οποίο ζήτησα πληροφορίες για τις διαδηλώσεις, τάχα.. Αυτοί δεν πέρασαν απέναντι, ευτυχώς..όμως τότε άκουσα μία κραυγή.."βοήθεια, τη τσάντα μου"..η κυρία που στεκόταν απέναντι δίπλα μου να ωρύεται..και αυτοί οι δυό..καπνός..
Το είπα στο τροχονόμο και μου είπε ότι τώρα με τις διαδηλώσεις τα κλεφτρόνια έχουν αποθρασυνθεί, ούτε που το καταλαβαίνει κανείς για πότε πετάει , το πορτοφόλι, ο χαρτοφύλακας, το κινητό, η τσάντα και άμα αντισταθείς..σε χαρακώνουν.
Αγριεύτηκα. Πρώτη φορά μου συνέβαινε τέτοιο πράγμα. Τόσα χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό και κυκλοφορούσα τα βράδυα, ποτέ δεν τρόμαξα τόσο όσο σήμερα. Και τότε υπήρχε εγκληματικότητα, υπήρχαν skinheads υπήρχαν ομάδες που αλληλο-σφαζόντουσαν, υπήρχαν πρεζόνια που σερνόντουσαν..ποτέ δεν αισθάνθηκα απειλημένη καταμεσήμερο σε ένα τόσο πολυσύχναστο δρόμο να με πλευρίζουν έτσι με σχέδιο, δύο μελαψοί σαν Ινδιάνοι, ειλικρινά με έπιασε ρίγος..
Εφυγα απο τη περιοχή άρον-άρον, έκοψα δρόμους και δρομάκια και βρέθηκα Σταδίου..μαζί με τους διαδηλωτές..χώθηκα σε ένα καφέ..να πιώ κάτι, τρέμανε τα πόδια μου..
Και τώρα που είμαι σπίτι μου, ακόμη τρέμω..γιατί δεν είναι που θα μου έπαιρναν τόσο τη τσάντα..είναι που έγινα στόχος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Tο πρωϊ παρόλλες τις απεργειακές κινητοποιήσεις χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να παραλάβω κάτι δέματα. Πήγα νωρίς το πρωϊ και κατά τις 11.30, φορτωμένη 3 σακκούλες κατευθύνθηκα πρός τη κοντινώτερη στάση Μετρό, μέσω οδού Αθηνάς. Το λάθος μου ήταν που σταμάτησα σε ένα περίπτερο, να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, βγάζοντας το πορτοφόλι μου για να δώσω το 0.50 σεντς. Εκεί πρέπει να με σταμπάρισαν. Προχώρησα στην οδό Αθηνάς ψαχνοντας να βρώ ταξί, γιατί ήταν βαριά τα πράγματα..και με την άκρη του ματιού μου είδα 2 ακαθόριστους άνδρες με άσπρα πουκάμισα να με πλευρίζουν, σα να με έβαζαν ανάμεσά τους..και με κοντοζύγωναν.
Εστριψα σε ένα δρόμο, έστριψαν και αυτοί. Μπήκα μέσα στη Βαρβάκειο, μπήκανε και εκείνοι..ξαναβγήκα στην Αθηνάς.. στάθηκα κοντά σε άλλη μία κυρία που περίμενε να περάσει κανένα ταξι..αυτοί ήρθαν πιο κοντά μου..κατάλαβα ότι έγινα μέρα μεσημέρι στόχος..τότε έδωσα ένα σάλτο, πέρασα μέσα απο τα αυτοκίνητα και πετάχτηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο δ'ιπλα σε έναν τροχονόμο, απο τον οποίο ζήτησα πληροφορίες για τις διαδηλώσεις, τάχα.. Αυτοί δεν πέρασαν απέναντι, ευτυχώς..όμως τότε άκουσα μία κραυγή.."βοήθεια, τη τσάντα μου"..η κυρία που στεκόταν απέναντι δίπλα μου να ωρύεται..και αυτοί οι δυό..καπνός..
Το είπα στο τροχονόμο και μου είπε ότι τώρα με τις διαδηλώσεις τα κλεφτρόνια έχουν αποθρασυνθεί, ούτε που το καταλαβαίνει κανείς για πότε πετάει , το πορτοφόλι, ο χαρτοφύλακας, το κινητό, η τσάντα και άμα αντισταθείς..σε χαρακώνουν.
Αγριεύτηκα. Πρώτη φορά μου συνέβαινε τέτοιο πράγμα. Τόσα χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό και κυκλοφορούσα τα βράδυα, ποτέ δεν τρόμαξα τόσο όσο σήμερα. Και τότε υπήρχε εγκληματικότητα, υπήρχαν skinheads υπήρχαν ομάδες που αλληλο-σφαζόντουσαν, υπήρχαν πρεζόνια που σερνόντουσαν..ποτέ δεν αισθάνθηκα απειλημένη καταμεσήμερο σε ένα τόσο πολυσύχναστο δρόμο να με πλευρίζουν έτσι με σχέδιο, δύο μελαψοί σαν Ινδιάνοι, ειλικρινά με έπιασε ρίγος..
Εφυγα απο τη περιοχή άρον-άρον, έκοψα δρόμους και δρομάκια και βρέθηκα Σταδίου..μαζί με τους διαδηλωτές..χώθηκα σε ένα καφέ..να πιώ κάτι, τρέμανε τα πόδια μου..
Και τώρα που είμαι σπίτι μου, ακόμη τρέμω..γιατί δεν είναι που θα μου έπαιρναν τόσο τη τσάντα..είναι που έγινα στόχος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου.
6 σχόλια:
Απαπαπα φαντάζομαι τον τρόμο σου αλλά σίγουρα δεν μπορώ να τον νιώσω όπως τον αισθάνεσαι εσύ.
Καλύτερα να έχεις τα ψιλά σε καμιά τσέπη, ώστε να μη χρειάζεται άλλη φορά σαν κυκλοφορείς στο κέντρο να βγάλεις πορτοφόλι ή αν χρειάζεται μπορείς να μπεις σε κανένα πολυκατάστημα να βγάλεις εκεί ό,τι θες και μετά να βγεις έξω να πάρεις τι θες.
Φαίνεται όταν είδαν ότι εσύ παραήσουν έξυπνη και γρήγορη γι'αυτούς κτύπησαν την κυρία που ήταν ευκολότερος στόχος.
Μου'χει τύχει να περπατώ στην Ομόνοια πριν καμιά 10αριά χρόνια και να μου πάρουν το κινητό μέσα απ'τη τσάντα αλλά χωρίς να καταλάβω τίποτα γιατί μου ξανάκλεισαν τη τσάντα. Είναι ελαφροχέρηδες οι πιο πολλοί. Τουλάχιστον έτσι φυσικά δεν φοβήθηκα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Με ταχυδακτυλουργικό τρόπο μου'χαν πάρει και το πορτοφόλι σε τρόλευ γεμάτο κόσμο και μου πήραν πολλά λεφτά αλλά το πιο σημαντικό όλες τις φωτογραφίες από φίλους και συμμαθητές που δεν μπορούσα να ξαναβρώ πια.
Τι να πω; Πάλι καλά που γλύτωσες!
Δυστυχώς! Η εξαθλίωση φέρνει εγκληματικότητα.
Mερόπι, μένω στο τελευταιο. Θα σκέφτηκαν ότι για να ψάχνω για ταξί θα έχω τουλάχιστον 5 ευρώ. Που γι' αυτούς είναι αρκετά για 1 μέρα φαγητό
διαβάζοντας το post,εxω να πω μια προσωπική εμπειρία.
πριν πολλά χρόνια βρέθηκα στη μέση μιας απόπειρας βιασμού γυναίκας στο λοφο Σκουζέ για όποιον γνωρίζει.
ήταν νύχτα,προφανώς κάποιος προσπάθησε να την βιάσει και αντιστάθηκε αυτή....
και εγω βρέθηκα στη στιγμή που έφευγε ο δράστης αφήνοντας την κοπέλα να κλαίει με ουρλιαχτά,ήταν ανατριχιαστική στιγμή που άκουγα τα ουρλιαχτά της μέσα στη νύχτα.Ήμουν με τους γονείς μου αλλά επειδή φοβηθήκαμε δεν ανακατευτήκαμε περαιτέρω.Δεν ήμασταν κοντά στο σκηνικό,είμασταν σε απόσταση 100+ μέτρων.Στο δασάκι του λόφου Σκουζέ για όποιον ξέρει.
πριν 10 χρόνια πήγαινα σε ΙΕΚ στην Πατησίων,βγαίνοντας το βράδυ από τη σχολή με σταματά ένας πρεζάκιας να μου ζητήσει λεφτά,μου άδειασε το πορτοφόλι τοτε....αλλά....τους αρνείσαι;μπορεί να είχε μαχαίρι,συρρίγγα,οτιδήποτε....δεν διακινδυνεύεις σε τέτοιες περιπτώσεις τα δίνεις και τέλος...η αντίσταση είναι επικίνδυνη.
είναι μεγάλη η διαφορά να ακούς ή να το διαβάζεις πως συνέβη κάτι τέτοιο σε κάποιον από το να το ζεις.
Μπράβο σου που το πρόσεξες όμως, πολλοί στη θέση σου δεν θα είχαν καταλάβει τον κίνδυνο...
ωχ, δεν πιστέυω τώρα να γίνεις ένα με τον Άδωνη;
Δημοσίευση σχολίου