Κάθε καλοκαίρι καταφέρνουμε να πηγαίνουμε μία μεγάλη εκδρομή. Εως τώρα προτιμούσαμε τη Β. Ελλάδα έχοντας έδρα τη Θεσσαλονίκη. Απ' εκεί πηγαίναμε είτε δυτικά (μέσω Εγνατίας) είτε ανατολικά, είχαμε φθάσει μέχρι τη Κομοτηνή. Φέτος όμως επειδή πήγαμε Θεσσαλονίκη για δουλειά αρχές Μαϊου, κάναμε την εκδρομή μας τον Αύγουστο. Ο στόχος ήταν 2 λίμνες, εκείνη της Στυμφαλίας και η τεχνητή λίμνη Δόξης.
Αθήνα- λίμνη Στυμφαλία. Ξεκινήσαμε νωρίς μία καθημερινή για Κιάτο. Ο δρόμος κακός. Δύο στενές λωρίδες όπου όλοι (επιβατηγά, νταλίκες, ΚΤΕΛ) αναγκάζονται να προχωρούν ο ένας πίσω απο τον άλλο, παίζοντας ζάρια με το μακελάρη αν προσπεράσουν/μπούν στο αντίθετο ρεύμα. Κάποια στιγμή αυτή η καρμανιόλα χρειάζεται να καταργηθεί. Ενας νέος έτοιμος δρόμος θα δώσει ζωή στη περιοχή, πιστεύω ότι θα πηγαίνουμε συχνώτερα αν η διέλευση είναι άνετη κ ασφαλής. Ο δρόμος απο Κιάτο για Στυμφαλία, καλύτερος απο την Ε.Ο. αν το πιστεύεις. Πολλά αμπέλια και σπαρμένα χωράφια. Αίσθημα ευχαρίστησης.. η ιδέα του οίνου, ευφραίνει..
Πρίν φθάσουμε στη λίμνη Στυμφαλία είδαμε έναν αρχαιολογικό χώρο, τη μονή Ζαρακά , όπου βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες.
Για να καταλήξουμε στη λίμνη που αυτή την εποχή του χρόνου ήταν σκέτο έλος. Η πρωϊνή ώρα άφιξής μας βοήθησε γιατί ήταν δροσερή, πνιγμένη σε αχλή και σκιές.
Τα χρώματα απαλά, αποχρώσεις του πράσινου αλλά και του καφέ που αφορούσαν τα ξερά. Δυστυχώς κάτω απο τη ταμπέλα που απαγορεύει τη ρίψη απορριμάτων, σωροί τα σκουπίδια (πλαστικά μπουκάλια, χαρτιά, διάφ. σακκουλάκια). Δε φθάνει να μας λένε τι να κάνουμε. Χρειάζεται να θέλουμε να έχουμε καθαρή Ελλάδα..να μη τη βρωμίζουμε. Το τοπίο όντως ήταν όμορφο, φαντάζομαι πόσο καλύτερο θα είναι την άνοιξη που οι χείμαρροι θα γεμίζουν τη λίμνη με νερό. Στρέφοντας το βλέμμα πάνω απο το κεφάλι μας
είδαμε το Μουσείο Περιβάλλοντος να δεσπόζει, σκέτη βίγλα, απο το λόφο πίσω. Σαν ιδέα πολύ καλή, αρχιτεκτονικά όμως δεν ενσωματώνεται με το περιβάλλοντα χώρο: όλο φτιαγμένο απο γκρίζο μπετόν και γυαλί. Δε μπήκαμε μέσα, δε προλαβαίναμε, απλά φύγαμε. Ισως πάμε μία άλλη φορά.
Καστανιά-Φενεός-λίμνη Δόξης.
Προχωρήσαμε στο φιδωτό δρόμο πρός Καστανιά. Ωραίο τοπίο, πράσινο με σκιές απο τα γύρω δένδρα.
Δροσιά και πτώση της θερμοκρασίας 5-6 βαθμούς. Ανεβηκαμε σε υψόμετρο 1170 μέτρα όπου είδαμε το ωραιότατο κτίριο του Ξενία Καστανιάς, κλειστό και άδειο. Χτισμένο πάνω σε πλαγιά είχε το κάμπο απο κάτω. Ανεπανάληπτη η θέα. Μου είπαν ότι λειτουργεί μόνο το χειμώνα. Κρίμα που το καλοκαίρι δεν το εκμεταλλεύονται για περιπάτους και αθλοπαιδιές στη γύρω περιοχή. Εχουμε τη φύση, έχουμε τα νησάκια, μυαλό όμως όχι για να τα κάνουμε ελκυστικά στους τουρίστες.
Μετά τη Καστανιά περιπλανηθήκαμε στη περιοχή γύρω απο το Φενεό, στη Γκούρα, στο Μεσινό. Συμπαθητικά χωριουδάκια, τίποτα το ιδιαίτερο όμως πολύ πράσινο και ωραία θέα. Μετά πήγαμε
για φαγητό σε μία ταβέρνα με θέα όλη τη λίμνη Δόξας, ένα πανόραμα. 
Και τέλος κατεβήκαμε μέχρι κάτω, οδηγώντας γύρω απο τη τεχνητή λίμνη φωτογραφίζοντας τα καταγάλανα βαθιά νερά της. Υπέροχο το τοπίο, δροσερό και γαλήνιο. Είδαμε και 2 νεαρούς που άνετα κολυμπούσαν, όμως εμείς δεν τολμήσαμε να βουτήξουμε. Μας είπαν ότι έχει πέστροφες και πολλούς κυπρίνους.
Επιστροφή μέσω Βλαχέρνας-Μαντινειας.
Θέλαμε να δούμε απο κοντά αυτή την εκκλησία που είχαμε τόσα ακούσει.
Προφανώς η κατασκευή της είναι ιδιωτικής πρωτοβουλίας και γούστου. Αξίζει το κόπο να μπεί κάποιος μέσα, όπου το αρχαϊκό στοιχείο κυριαρχεί απο τα μάρμαρα που βάλανε στη πρόσοψη, μέχρι βυζαντινά και αιγυπτιακά θέματα.
Επιστροφή οίκαδε με όμορφες εντυπώσεις, χρώματα, βουνά, νερά, ομορφιά.
