Φυγή

Δεν αντέχω εδώ και μήνες τη νέα πραγματικότητα. Το συνεχή καταιγισμό σεναρίων καταστροφής, για την "Ελλάδα Μας", την "Ευρώπη Μας", το "ευρώ Μας", το μέλλον Μας", τους πιασάρικους τίτλους των εφημερίδων, τις σταθερές τιμές στα ράφια των μπακάλικων, τη πτώση των εισοδημάτων, τη πτώχευση καταστημάτων, την ανεργία.

Διαβάζω ξανά και ξανά επιστημονική φαντασία, fantasy με δράκους και άλλα δεινά λιγώτερο τρομακτικά απο τη πραγματικότητα της ασάφειας. Κανείς δεν εξηγεί το τι μέλει γενέσθαι γιατί κανείς δεν ξέρει τίποτα, για τίποτα, ανάλογα τι προκύπτει, πράττουν. Μηδέν εις το πηλίκον. "Η χρονιά της πλημμύρας"

της Μάργκαρετ Ατγουντ είναι πιο προβλέψιμη, τουλάχιστον βλέπεις τη καταστροφή, δεν τη ψυχανεμίζεσαι και μετά κυττάς τις συνθήκες της επιβίωσής σου. Η διαμορφώνεις νέες συνθήκες, ή επιλεγεις να πεθάνεις..αλλά κάτι κάνεις.. αντί να ατενίζουμε το πιθανόν, το ίσως, το μακάρι, το θα δούμε.

Μουσική συνεχώς. Και τα παλιά και τα καινούργια, να χάνομαι στους ήχους να μη βλέπω, μόνο ν' ακούω. Αρμονία, κέφι, ρυθμό, και λίγο animation, ν' αρέσουν τα κόμικς, ναι και ο Ντόναλντ Ντάκ και ο Ρόζ Πάνθηρας, όχι όμως ο Logicomix. Γούστα είναι αυτά.

http://www.youtube.com/watch?v=45cio5-CBLM

Σινεμά και ταινίες παλιές. Είτε τις βλεπω σε dvd, είτε τις κατεβάζω. Γιατί μιλάνε για άλλες εποχές, για άλλους λαούς με σοβαρώτερα προβλήματα, για άλλες στιγμές, με γέλιο, που είναι πιο ενδιαφέρουσες απο τη κλάψα της αβεβαιότητας.
1) Saving Grace http://www.youtube.com/watch?v=rCUFPy25e4I&feature=related
2) Red dust http://www.youtube.com/watch?v=KVQnHBRCTdU
3) The lemon tree http://www.youtube.com/watch?v=zZgKS_jQoQk

Δεν έχουν αλλάξει πολλά στο δημόσιο τομέα απο τη πλευρά της εξυπηρέτησης του πολίτη. Φύγανε αυτοί που ξέραν τη δουλειά και μείνανε οι άσχετοι που θα να τυπώσουν μία σελίδα περνάει μισή ώρα. Οι "νέοι υπάλληλοι" των ΕΛΤΑ μπερδεύουν το παραλήπτη με τον αποστολέα, έτσι ώστε να σου επιστρέφεται συνεχώς η επιστολή που έστειλες.. Στο τέλος έβαλα βελάκι πάνω στη διεύθυνση του παραλήπτη "ΕΔΩ ΘΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙΣ.."

Ωσπου να μάθουν αυτοί..ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι.

Let the music play

Το γέλιο κάνει καλό..

ή αλλιώς πώς θα βγάλουμε τους δικηγόρους στην ανεργία!

Η ηρωϊδα της ιστορίας μας είναι ικανή όχι μόνο να διαλύσει το τομέα των δικηγόρων αλλά αν επιμεληθεί επι του θέματος, να τους εξοντώσει σε τέτοιο βαθμό, που η έδρα να καταργηθεί και στα Πανεπιστήμια η δικηγορία να μη διδάσκεται!.

Η κυρία αυτή, είχε μία κάποια περιουσία σε ακίνητα τα οποία νοίκιαζε σε τρίτους για να έχει και κάποιο εισόδημα λόγω του ότι ποτέ της δεν δούλεψε. Δεν ανήκε σε παλιά γενιά, τότε που οι γυναίκες ήταν νοικοκυρές, απλά έχοντας τη περιουσία έτοιμη και όντας και λίγο τεμπέλα, έλεγε που να τρέχεις τώρα, κάτσε εδώ καλά είναι. Είχε και ένα σύζυγο - εκείνος βέβαια δούλευε - αλλά συμφωνούσε να μένει αυτή σπίτι και να ξεκοκκαλίζουν μαζί και τα δικά της έσοδα. Παλιά τους λέγανε αυτούς "τοκιστές και σουλατσαδόρους".. σκεπτικό που ποτέ δεν το πήρε στα σοβαρά.
Κάποια στιγμή αρρώστησε ο άνδρας της και πέθανε. Για να μη στενοχωριέται, βρήκε κάποιον άλλο αλλά δεν τον παντρευόταν για να μη χάσει τη σύνταξη. Ετσι έμεινε μόνη της να διαχειρίζεται εκείνη τους ενοικιαστές της. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι θα πάρει στη δούλεψή της κάποιον που να ξέρει απο αυτά, κάποιο δικηγόρο να τη συμβουλεύει και να προστατεύει τα δικαιώματά της. Περιέργως όμως (έτσι νόμιζα) δεν πήρε κανέναν, εκείνη τα έβγαζε πέρα μιά χαρά. Σε κάποια φάση όμως κόλλησε, γιατί αρρώστησε και η προσοχή της μετατοπίσθηκε απο τους άλλους, στον εαυτό της. Ετσι ζήτησε τη δικιά μας συνδρομή (του ανδρός μου και εμένα) να τη βοηθήσουμε με έναν ενοικιαστή "μουλάρι". Αντίστοιχα εμείς, μη ξέροντας την όλη υπόθεση, την αναθέσαμε σε δικηγόρο, ο οποίος αφού συγκέντρωσε όλα τα δικαιολογητικά, πήγε το θέμα δικαστικά, δλδ έξωση και αποζημίωση της εκμισθώτριας.

Οταν πήγε το εξώδικο στο"μουλάρι", ας τον πούμε έτσι, στιγμές απείρου κάλλους προέκυψαν γιατί δεν το περίμενε και το παρέλαβε απο το δικαστικό κλητήρα πανηγυρικά. Μετά κλώτσαγε (τις πόρτες μάλλον-τον άκουγαν ντάπ-ντούπ οι απο κάτω), φώναζε, απειλούσε ότι θα μας σπάσει τα δόντια, τις μύτες, θα πιάσει το δικηγόρο και θα τον κοντύνει 10 πόντους (και δεν τον έπαιρνε γιατί ήταν ήδη μπασμένος), "θα σε γμσ όρθια μωρή", μου έλεγε τηλεφωνικά, "θα τα κάνω λίμπα όλα εδώ μέσα", πήγε εκεί που εργάζεται ο Κ και του πέταγε βιβλία θρησκευτικά στις τζαμαρίες, ακοντιστής έπρεπε να γίνει, αντί για "μουλάρι", σε κάποια φάση είχε κατεβάσει και το βρακί του δείχνοντας πέρα απο τον κ**λο του, την αντιπάθειά του. Οι γείτονες βέβαια, κρεμιώντουσαν απο τα παράθυρα, σκασμένοι στα γέλια. Ο δικηγόρος με μακάριζε που μέρες τώρα κρίσης και αγωνίας, τον κάναμε να γελάει μέχρι να δακρύζει. Αργότερα βέβαια σταμάτησε να γελάει.

Ομως η κυρία έγινε καλά. Και όταν έμαθε τις κινήσεις μας με δικαστήρια και δικηγόρους, έφριξε. Στα τόσα χρόνια που διαχειριζόταν τη περιουσία της, ποτέ δεν είχε πάρε δώσε με δικαστήρια και δικολάβους, όπως τους έλεγε, γιατί τους ξεπερνούσε κατά πολύ. Δέκα φορές αν κλείνεις τον δικολάβο (ο δικολάβος, του δικολάβο, τον δικολάβο, ΩΩΩ δικολάβε...) πάλι δεν της βγαίνεις. Επιασε αμέσως το "μουλάρι" και το κάλεσε σπίτι της. Εκεί τον περίμενε με τη νυχτικιά, στραβοπατημένες παντόφλες, μαλλί σύρμα απο το κομμωτήριο, είχε μείνει άπλυτη 4 μέρες (ήταν Αύγουστος), αλλά είχε βάλει πολλά αρώματα (αλα Λουδοβίκος). Τον κάθισε, τον κέρασε περσινά σοκολατάκια (τα αγοράζει, τα αφήνει εκτός ψυγείου, το καλοκαίρι λιώνουν, τα πλάθει ώστε να τα σουλουπώσει, τα βάζει στο ψυγείο το Σεπτέμβριο και κατά τα Χριστούγεννα τους τα κερνάει), και τον άρχισε στο πίτσι-πίτσι. "Εγώ που πεθαίνω της πείνας, ήμουν άρρωστη, τα παιδιά δεν ξέρουν να σου φερθούν, εσένα τον άνδρακλα, το σημαιοφόρο, τη παλιά μου γνωριμία, αλήθεια τα έχεις ακόμη με τον Χ, τον Ψ και τον Λ (είναι gay) και αρχίζουν ένα κατεβατό, ένα Ταχτσή πρώτο πράγμα.
Να τ' ακούω και να πετάγομαι κάθε λίγο στη τουαλέττα για να ξεραθώ στα γέλια με την ησυχία μου. Το μουλάρι μαλάκωσε, έφαγε τα σοκολατάκια, της είπε το πόνο του για τις χυλόπιτες που έφαγε τελευταία και όλα τα βάσανά του, της εξήγησε γιατί τη φέσωσε 6 μήνες και γονυπετής της φίλησε το χέρι υποσχόμενος τα πάντα. Εφυγε μετά τρέχοντας (φαντάζομαι έψαχνε για τουαλέττα) και δεν τον ξαναείδαμε. Τα χρεωστούμενα όμως της τα έβαλε.

Ετσι μας απέλυσε η κυρία αυτή και εμάς και τους δικηγόρους μας. Δεν θέλει να τους βλέπει στα μάτια της, τι να τους κάνει, αυτή τα καταφέρνει καλύτερα με το πίτσι-πίτσι.
Αν όλοι οι τοκιστές-σουλατσαδόροι, ήταν σαν και εκείνη οι δικηγόροι θα είχαν ψοφίσει της πείνας. !