Η ηρωϊδα της ιστορίας μας είναι ικανή όχι μόνο να διαλύσει το τομέα των δικηγόρων αλλά αν επιμεληθεί επι του θέματος, να τους εξοντώσει σε τέτοιο βαθμό, που η έδρα να καταργηθεί και στα Πανεπιστήμια η δικηγορία να μη διδάσκεται!.
Η κυρία αυτή, είχε μία κάποια περιουσία σε ακίνητα τα οποία νοίκιαζε σε τρίτους για να έχει και κάποιο εισόδημα λόγω του ότι ποτέ της δεν δούλεψε. Δεν ανήκε σε παλιά γενιά, τότε που οι γυναίκες ήταν νοικοκυρές, απλά έχοντας τη περιουσία έτοιμη και όντας και λίγο τεμπέλα, έλεγε που να τρέχεις τώρα, κάτσε εδώ καλά είναι. Είχε και ένα σύζυγο - εκείνος βέβαια δούλευε - αλλά συμφωνούσε να μένει αυτή σπίτι και να ξεκοκκαλίζουν μαζί και τα δικά της έσοδα. Παλιά τους λέγανε αυτούς "τοκιστές και σουλατσαδόρους".. σκεπτικό που ποτέ δεν το πήρε στα σοβαρά.
Κάποια στιγμή αρρώστησε ο άνδρας της και πέθανε. Για να μη στενοχωριέται, βρήκε κάποιον άλλο αλλά δεν τον παντρευόταν για να μη χάσει τη σύνταξη. Ετσι έμεινε μόνη της να διαχειρίζεται εκείνη τους ενοικιαστές της. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι θα πάρει στη δούλεψή της κάποιον που να ξέρει απο αυτά, κάποιο δικηγόρο να τη συμβουλεύει και να προστατεύει τα δικαιώματά της. Περιέργως όμως (έτσι νόμιζα) δεν πήρε κανέναν, εκείνη τα έβγαζε πέρα μιά χαρά. Σε κάποια φάση όμως κόλλησε, γιατί αρρώστησε και η προσοχή της μετατοπίσθηκε απο τους άλλους, στον εαυτό της. Ετσι ζήτησε τη δικιά μας συνδρομή (του ανδρός μου και εμένα) να τη βοηθήσουμε με έναν ενοικιαστή "μουλάρι". Αντίστοιχα εμείς, μη ξέροντας την όλη υπόθεση, την αναθέσαμε σε δικηγόρο, ο οποίος αφού συγκέντρωσε όλα τα δικαιολογητικά, πήγε το θέμα δικαστικά, δλδ έξωση και αποζημίωση της εκμισθώτριας.
Οταν πήγε το εξώδικο στο"μουλάρι", ας τον πούμε έτσι, στιγμές απείρου κάλλους προέκυψαν γιατί δεν το περίμενε και το παρέλαβε απο το δικαστικό κλητήρα πανηγυρικά. Μετά κλώτσαγε (τις πόρτες μάλλον-τον άκουγαν ντάπ-ντούπ οι απο κάτω), φώναζε, απειλούσε ότι θα μας σπάσει τα δόντια, τις μύτες, θα πιάσει το δικηγόρο και θα τον κοντύνει 10 πόντους (και δεν τον έπαιρνε γιατί ήταν ήδη μπασμένος), "θα σε γμσ όρθια μωρή", μου έλεγε τηλεφωνικά, "θα τα κάνω λίμπα όλα εδώ μέσα", πήγε εκεί που εργάζεται ο Κ και του πέταγε βιβλία θρησκευτικά στις τζαμαρίες, ακοντιστής έπρεπε να γίνει, αντί για "μουλάρι", σε κάποια φάση είχε κατεβάσει και το βρακί του δείχνοντας πέρα απο τον κ**λο του, την αντιπάθειά του. Οι γείτονες βέβαια, κρεμιώντουσαν απο τα παράθυρα, σκασμένοι στα γέλια. Ο δικηγόρος με μακάριζε που μέρες τώρα κρίσης και αγωνίας, τον κάναμε να γελάει μέχρι να δακρύζει. Αργότερα βέβαια σταμάτησε να γελάει.
Ομως η κυρία έγινε καλά. Και όταν έμαθε τις κινήσεις μας με δικαστήρια και δικηγόρους, έφριξε. Στα τόσα χρόνια που διαχειριζόταν τη περιουσία της, ποτέ δεν είχε πάρε δώσε με δικαστήρια και δικολάβους, όπως τους έλεγε, γιατί τους ξεπερνούσε κατά πολύ. Δέκα φορές αν κλείνεις τον δικολάβο (ο δικολάβος, του δικολάβο, τον δικολάβο, ΩΩΩ δικολάβε...) πάλι δεν της βγαίνεις. Επιασε αμέσως το "μουλάρι" και το κάλεσε σπίτι της. Εκεί τον περίμενε με τη νυχτικιά, στραβοπατημένες παντόφλες, μαλλί σύρμα απο το κομμωτήριο, είχε μείνει άπλυτη 4 μέρες (ήταν Αύγουστος), αλλά είχε βάλει πολλά αρώματα (αλα Λουδοβίκος). Τον κάθισε, τον κέρασε περσινά σοκολατάκια (τα αγοράζει, τα αφήνει εκτός ψυγείου, το καλοκαίρι λιώνουν, τα πλάθει ώστε να τα σουλουπώσει, τα βάζει στο ψυγείο το Σεπτέμβριο και κατά τα Χριστούγεννα τους τα κερνάει), και τον άρχισε στο πίτσι-πίτσι. "Εγώ που πεθαίνω της πείνας, ήμουν άρρωστη, τα παιδιά δεν ξέρουν να σου φερθούν, εσένα τον άνδρακλα, το σημαιοφόρο, τη παλιά μου γνωριμία, αλήθεια τα έχεις ακόμη με τον Χ, τον Ψ και τον Λ (είναι gay) και αρχίζουν ένα κατεβατό, ένα Ταχτσή πρώτο πράγμα.
Να τ' ακούω και να πετάγομαι κάθε λίγο στη τουαλέττα για να ξεραθώ στα γέλια με την ησυχία μου. Το μουλάρι μαλάκωσε, έφαγε τα σοκολατάκια, της είπε το πόνο του για τις χυλόπιτες που έφαγε τελευταία και όλα τα βάσανά του, της εξήγησε γιατί τη φέσωσε 6 μήνες και γονυπετής της φίλησε το χέρι υποσχόμενος τα πάντα. Εφυγε μετά τρέχοντας (φαντάζομαι έψαχνε για τουαλέττα) και δεν τον ξαναείδαμε. Τα χρεωστούμενα όμως της τα έβαλε.
Ετσι μας απέλυσε η κυρία αυτή και εμάς και τους δικηγόρους μας. Δεν θέλει να τους βλέπει στα μάτια της, τι να τους κάνει, αυτή τα καταφέρνει καλύτερα με το πίτσι-πίτσι.
Αν όλοι οι τοκιστές-σουλατσαδόροι, ήταν σαν και εκείνη οι δικηγόροι θα είχαν ψοφίσει της πείνας. !
Κάποια στιγμή αρρώστησε ο άνδρας της και πέθανε. Για να μη στενοχωριέται, βρήκε κάποιον άλλο αλλά δεν τον παντρευόταν για να μη χάσει τη σύνταξη. Ετσι έμεινε μόνη της να διαχειρίζεται εκείνη τους ενοικιαστές της. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι θα πάρει στη δούλεψή της κάποιον που να ξέρει απο αυτά, κάποιο δικηγόρο να τη συμβουλεύει και να προστατεύει τα δικαιώματά της. Περιέργως όμως (έτσι νόμιζα) δεν πήρε κανέναν, εκείνη τα έβγαζε πέρα μιά χαρά. Σε κάποια φάση όμως κόλλησε, γιατί αρρώστησε και η προσοχή της μετατοπίσθηκε απο τους άλλους, στον εαυτό της. Ετσι ζήτησε τη δικιά μας συνδρομή (του ανδρός μου και εμένα) να τη βοηθήσουμε με έναν ενοικιαστή "μουλάρι". Αντίστοιχα εμείς, μη ξέροντας την όλη υπόθεση, την αναθέσαμε σε δικηγόρο, ο οποίος αφού συγκέντρωσε όλα τα δικαιολογητικά, πήγε το θέμα δικαστικά, δλδ έξωση και αποζημίωση της εκμισθώτριας.
Οταν πήγε το εξώδικο στο"μουλάρι", ας τον πούμε έτσι, στιγμές απείρου κάλλους προέκυψαν γιατί δεν το περίμενε και το παρέλαβε απο το δικαστικό κλητήρα πανηγυρικά. Μετά κλώτσαγε (τις πόρτες μάλλον-τον άκουγαν ντάπ-ντούπ οι απο κάτω), φώναζε, απειλούσε ότι θα μας σπάσει τα δόντια, τις μύτες, θα πιάσει το δικηγόρο και θα τον κοντύνει 10 πόντους (και δεν τον έπαιρνε γιατί ήταν ήδη μπασμένος), "θα σε γμσ όρθια μωρή", μου έλεγε τηλεφωνικά, "θα τα κάνω λίμπα όλα εδώ μέσα", πήγε εκεί που εργάζεται ο Κ και του πέταγε βιβλία θρησκευτικά στις τζαμαρίες, ακοντιστής έπρεπε να γίνει, αντί για "μουλάρι", σε κάποια φάση είχε κατεβάσει και το βρακί του δείχνοντας πέρα απο τον κ**λο του, την αντιπάθειά του. Οι γείτονες βέβαια, κρεμιώντουσαν απο τα παράθυρα, σκασμένοι στα γέλια. Ο δικηγόρος με μακάριζε που μέρες τώρα κρίσης και αγωνίας, τον κάναμε να γελάει μέχρι να δακρύζει. Αργότερα βέβαια σταμάτησε να γελάει.
Ομως η κυρία έγινε καλά. Και όταν έμαθε τις κινήσεις μας με δικαστήρια και δικηγόρους, έφριξε. Στα τόσα χρόνια που διαχειριζόταν τη περιουσία της, ποτέ δεν είχε πάρε δώσε με δικαστήρια και δικολάβους, όπως τους έλεγε, γιατί τους ξεπερνούσε κατά πολύ. Δέκα φορές αν κλείνεις τον δικολάβο (ο δικολάβος, του δικολάβο, τον δικολάβο, ΩΩΩ δικολάβε...) πάλι δεν της βγαίνεις. Επιασε αμέσως το "μουλάρι" και το κάλεσε σπίτι της. Εκεί τον περίμενε με τη νυχτικιά, στραβοπατημένες παντόφλες, μαλλί σύρμα απο το κομμωτήριο, είχε μείνει άπλυτη 4 μέρες (ήταν Αύγουστος), αλλά είχε βάλει πολλά αρώματα (αλα Λουδοβίκος). Τον κάθισε, τον κέρασε περσινά σοκολατάκια (τα αγοράζει, τα αφήνει εκτός ψυγείου, το καλοκαίρι λιώνουν, τα πλάθει ώστε να τα σουλουπώσει, τα βάζει στο ψυγείο το Σεπτέμβριο και κατά τα Χριστούγεννα τους τα κερνάει), και τον άρχισε στο πίτσι-πίτσι. "Εγώ που πεθαίνω της πείνας, ήμουν άρρωστη, τα παιδιά δεν ξέρουν να σου φερθούν, εσένα τον άνδρακλα, το σημαιοφόρο, τη παλιά μου γνωριμία, αλήθεια τα έχεις ακόμη με τον Χ, τον Ψ και τον Λ (είναι gay) και αρχίζουν ένα κατεβατό, ένα Ταχτσή πρώτο πράγμα.
Να τ' ακούω και να πετάγομαι κάθε λίγο στη τουαλέττα για να ξεραθώ στα γέλια με την ησυχία μου. Το μουλάρι μαλάκωσε, έφαγε τα σοκολατάκια, της είπε το πόνο του για τις χυλόπιτες που έφαγε τελευταία και όλα τα βάσανά του, της εξήγησε γιατί τη φέσωσε 6 μήνες και γονυπετής της φίλησε το χέρι υποσχόμενος τα πάντα. Εφυγε μετά τρέχοντας (φαντάζομαι έψαχνε για τουαλέττα) και δεν τον ξαναείδαμε. Τα χρεωστούμενα όμως της τα έβαλε.
Ετσι μας απέλυσε η κυρία αυτή και εμάς και τους δικηγόρους μας. Δεν θέλει να τους βλέπει στα μάτια της, τι να τους κάνει, αυτή τα καταφέρνει καλύτερα με το πίτσι-πίτσι.
Αν όλοι οι τοκιστές-σουλατσαδόροι, ήταν σαν και εκείνη οι δικηγόροι θα είχαν ψοφίσει της πείνας. !
7 σχόλια:
Βασικά αυτή τα πήρε τα λεφτά της και είναι και τυχερή...
Πέτυχε με τη πλάγια οδό, αυτό που οι δικηγόροι δεν θα πετύχαιναν αμέσως παρά ίσως μήνες μετά.
Γι αυτό λέω ότι αν όλοι ήταν τόσο διπλωμάτες σαν και τη κυρία, οι νομικοί σύμβουλοι θα πέθαιναν της πείνας
Τεριφίκ!!!!
Βρε μήπως να σκεφτόταν μια καριέρα στις δημόσιες σχέσεις; Έστω ως συμβουλάτορας; Αφού το 'χει το κάτι τι, κρίμα είναι να πηγαίνει χαμένο.
πόσο ζηλεύω αυτήν της την ικανότητα!
Και όλα αυτά με περσινά σοκολατάκια; Βρε μπράβο!
Ααααααααααααααααχααααααααααααααχααααααααχααααααααααααχαααααααααααχααααααααααχααααααααχαχαααααχαααααααχαααχαααα!καλά εγώ να δείς Μαρινάκι,τ ί γέλια έριξα με το ποστάκι σου....καλά η κυρία τι να πώ....της βγάζω το καπέλο πραγματικά όμως! μιλάμε θεάαααααααααα! καλέ αν χειριζότουσαν έτσι με τόση,πονηριά ό-λοι οι μεγαλόσχημοι του κόσμου,αυτούς με τους οποίους συνναλάσονται,δ ε θα είχαν χάσει τώρα αμύθητες περιουσίες,τα τρελλά λεφτά τους κλπ,κλπ....η γυναίκα είναι....αστέρι,λέμεεεεεεεεεεεε!ούτε ο Ωνάσης δ ε τους έπαιζε έτσι στα δάχτυλα,τους συνεργάτες του!!!! πολύ μ'άρεσε,η ιστοριούλα σου!!!να'σε καλά βρε Μαρινάκι γέλασα πολύ....χαιρετώ.....
Δημοσίευση σχολίου