Redeundo

Οι διακοπές μου τελειώνουν σε 2 μέρες απο σήμερα. "Διακοπές" τρόπος του λέγειν είναι γιατί όταν πηγαίνω Αργολίδα, δουλεύω σκληρά. Ασχολούμαι εντατικά και καθημερινά με το κήπο. Κάνω τη δύσκολη δουλειά, κλάδεμα και ξεβοτάνισμα, είτε γονατιστή, είτε σκυμμένη. Δουλεύω νωρίς το πρωϊ ή αργά το απόγευμα (τώρα έχω τελειώσει και κάθομαι). Το πρωϊ όταν όλη η ενέργεια είναι στο φούλ (είμαι πρωϊνός τύπος), τη διοχετεύω στα φυτά και τα δένδρα..μετά ξεκουράζομαι και κάνω λίγη φασίνα, μεχρι το απόγευμα που πάω για μπάνιο σε μιά βαθιά θάλασσα γεμάτη κεφαλόπουλα και γλάρους. Πλήθος οι ερασιτέχνες ψαράδες που στήνουν τα τρίποδά τους στη παραλία για να κρατήσουν τα 3 και 4 σύγχρονα καλάμια ψαρέματος ώστε να πιάσουν μερικά ψάρια-τρόπαια, περήφανα να τα πάνε σπίτι, τρέφουν την οικογένεια σε είδος όχι μόνο σε λεφτά. Μ' αρέσουν γιατί προσπαθούν. Το βραδυ, βλέπουμε παλιές ελληνικές ταινίες της Φίνος φίλμ (ποιός να του τόλεγε του Φίνου ότι οι ταινίες του θα έβγαιναν τζάμπα στο youtube, θα τρίζουν τα κόκκαλά του). Σκάμε στα γέλια.

Επιστρέφω λοιπόν μεθαύριο, με εντυπώσεις διαφορετικές απ' οσες περίμενα. Περίμενα βαρεμάρα και άγχος. Φέτος όμως δεν πήραμε μαζί τη θεία μου (τη κα Π), έτσι μειώθηκαν οι καυγάδες και ο απόηχος της κατάντιας. Δεν είναι εύκολο να δεχθεί κανείς την αλλαγή των αναμνήσεών του, απο τη γλυκιά θεία των παιδικών χρόνων σε μία εγωϊστρια, στριμμένη γριά που στόχο έχει να βάζει συνεχώς το ζευγάρι να τσακώνεται..αραγε να ήταν πάντα έτσι και να μη το έβλεπα λόγω ηλικίας, ή να έγινε λόγω γήρατος? Ποιός ξέρει! Δεν με ενδιαφέρει πιά να μάθω, θάβω τη λύπη μου στην άμμο, θα τη πάρει το κύμα. Φέτος λοιπόν αφουγκράστηκα τη σιωπή της φύσης, είναι απίστευτα υπέροχη για ένα κορίτσι που ζεί μέσα στο βόμβο της πόλης. Κίσσες και κουρούνες βολτάρουν άφοβα ανάμεσα απο τις γάτες..(οι γάτες φοβούνται τις ενήλικες κίσσες γιατί τσιμπάνε άσχημα). Εχει και σκύλους, πολλούς που έρχονται και εκείνοι για παιχνίδι περισσότερο και για κόκκαλα (τα παίρνω απο το χασάπη).. Λατρεύω τα ζώα. 

Πήγαμε και μία εκδρομή πρός τη Καλαμάτα απο τη νέα Εθνική Οδό, μόνο η Κορώνη μου άρεσε, η Καλαμάτα απογοήτευση. Τόσο μεγάλη παραλία με πολλά ταβερνάκια-καφέ-ουζερί, δεν είχε που να σταθούμε, καμμία θέση για παρκάρισμα..που θα βάλει το αυτοκίνητο ο δόλιος ο τουρίστας για να πάρει ένα ουζάκι στη παραλία σας, βρε παιδιά? Απρακτοι και πεινασμένοι φύγαμε. 

Sunrise

Ξυπνάω νωρίς το πρωϊ, το καλοκαίρι, λίγο πρίν ανατείλει ο ήλιος για ν' ακούσω τα πουλάκια. Οχι κάθε μέρα βέβαια, αλλά κάποιες μέρες που διαισθάνομαι ότι σήμερα θα είναι μαζεμένα απέναντι τα πιο τραγουδιάρικα κοτσύφια, το αηδόνι της γειτονιάς θα τα συναγωνίζεται και εκείνα αμέσως θα κοπάσουν. Αφουγκράζομαι τη μαγική στιγμή.

Τους τελευταίους δύο μήνες έχει αλλάξει η ζωή μου. Εχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τη ζωή μου να εκτυλίσσεται, χωρίς απαραίτητα να έχει διαφοροποιηθεί η καθημερινότητά μου. Αντί να τιμωρώ τον εαυτό μου για τις κακές επιλογές που έκανα πρίν απο χρόνια, αντί να περιμένω απο τους άλλους να σκύψουν να με βοηθήσουν ή να με χαϊδέψουν, αντί να κλαίω ποτάμια, έκανα στροφή. Οτι έγινε, έγινε. Γίνομαι Σκάρλετ Ο' Χάρα και αποφασίζω να μη πάρω καμμία απόφαση έως αύριο. Η του χρόνου. Η όποτε.

Αποφασίζω να ρίξω τα προβλήματά μου τυλιγμένα σε χαρτί και δεμένα με μαύρες πέτρες στα βαθιά νερά του πελάγους. Αποφασίζω να πιάσω ένα όνειρο που είχα απο παλιά. Ηθελα να προσφέρω εθελοντική εργασία, όταν θα είχα χρόνο, όταν θα μπορούσα..πρίν πεθάνω πάντως. Εψαξα πολύ ήμουν όμως τυχερή γιατί βρήκα κάτι που μου άρεσε.

Είναι 2 μήνες τώρα που πηγαίνω και βοηθάω εθελοντικά χωρίς να αμείβομαι. Διαπίστωσα ότι κάτι έχει αλλάξει μέσα μου. Θυμώνω και οργίζομαι με τους άλλους λιγώτερο. Εχασα το κριτικό πνεύμα μου όταν κάτι δεν μου καθόταν καλά και αρχισα αυτόματα να αποστασιοποιούμαι όταν μπροστά μου κάποιος φέρεται άσχημα ή μιλάει περιφρονητικά για άλλους. Σαν να βγαίνω έξω απο τη περίμετρο των λέξεων ή συμπεριφορών που εξακοντίζει ο άλλος πρός κάθε κατεύθυνση, δεν με αγγίζει τίποτα. Ακούω αυτά που μου λένε και δεν αντιδρώ όπως παλιά (που μου ερχόταν το αίμα στο κεφάλι)  τους αφήνω. Σαν να άνοιξε ξαφνικά μία άβυσσος ανάμεσά μας. Δική τους είναι η ζωή, δικό τους το λάδι στο καντήλι τους, ας το ξοδέψουν όπως θέλουν. Χαμογελώ και φεύγω.

Είμαι πολύ καλά. Καλύτερα απο κάθε άλλη φορά σε όλη μου τη ζωή ως τώρα. Επιτέλους άρχισα να πιάνω τους στόχους μου. Εκείνους που έθεσα όταν μπήκα στο Γυμνάσιο.

Τέλος εποχής

Ερχεται η στιγμή που το καμπανάκι σημαίνει ότι για όλα υπάρχει ένα τέλος. Τέλος σε αυτά που ξέραμε ως τώρα, τέλος σε αυτά που επιλέγουμε να κάνουμε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Γιατί τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, ώστε να γίνεται βαρετό και ανούσιο. 

Γιατί εμείς αλλάζουμε. 

Γιατί οι άλλοι αλλάζουνε

Γιατί οι περιστάσεις μας αναδομούν. 

Γιατί η προσαρμογή στο νέο γίνεται επιλογή

Γιατί χρειαζόμαστε νέα πορεία. 

Με κόστος

Δεν αποφεύγεται το κόστος, αντίθετα, πληρώνοντάς το, ξεχρεώνουμε τις παλιές εμπειρίες, ώστε οι επόμενες να είναι καθαρές χωρίς το αντίβαρο. Κλωθογυρίζω τη ζωή μου, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία 20 χρόνια, βάσει επιλογών και ευθυνών μου, δεν μετανοιώνω που έκανα όλες αυτές τις βλακείες, κάτι έμαθα απο όλα αυτά, δεν πήγαν άδικα. Το τι θα κάνω μετά, δεν το ξέρω ακόμη. 

Οταν αρρωσταίνει σοβαρά ο τετράποδος φίλος σου όμως, έρχονται τα πάνω κάτω. Η πρώτη φορά είναι η δυσκολώτερη γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις σε αυτό το πόνο..γιατί το σκυλάκι ή το γατάκι σου είναι σα να έχεις ένα μωρό, πώς αντιμετωπίζεις τη πιθανότητα θανάτου του μωρού σου; Στη πορεία βέβαια, όταν ο πρώτος τετράποδος σύντροφος έχει πεθάνει με ευθανασία, ώστε να πάρεις και αυτό στη συνείδησή σου, κάπως εξοικειώνεσαι με την ημερομηνία λήξεως όλων και των ανθρώπων και των ζώων. Κάθε φορά όμως είναι αντίστοιχα οδυνηρή. 

Η γατούλα μου είναι πολύ σοβαρά. Εχει καρκίνο στ' αυτιά με επέκταση στο αναπνευστικό και νεφρική ανεπάρκεια. Το πολεμάμε 3 χρόνια τώρα, όμως απο χθές δεν τρώει πιά και έχασε επαφή με το περιβάλλον της. Θα πάμε στο γιατρό σήμερα. Θα κάνει ότι μπορεί..  Ο ασθενής προηγείται. Τα αισθήματά μου, έρχονται κατόπιν. 

Γαϊδουριές!

Το τελευταίο καιρό προσέχω πολύ τις γαϊδουριές που γίνονται γύρω μου. "Αλλάζει η Ελλάδα" μου λέει ένας γνωστός, συμφωνώ, πέρα απο τη μόνιμη ενασχόληση με τον εαυτούλη μας γίναμε και γαϊδούρια.  Τα περί Ελληνικής λεβεντιάς, φιλοξενίας, αγάπης πρός το ξένο που θα μας χτυπήσει τη πόρτα, μπούρδες. Ο λεβέντης της πάλε ποτέ εποχής έγινε κακομοίρης που κοψομεσιάζεται απο τις υποκλίσεις, όσο για τον ξένο που θα μας χτυπήσει τη πόρτα, φωνάζουμε τους Χρυσ-αλήτες για τα περαιτέρω, φιλοξενία και μλκίες. Καπέλλο έρχεται και το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο στο σεξ.., Α! ναί, να μας μείνει και κάτι εφόσον δεν το έχει φάει η μανιακή τάση για δουλειά, δουλειά, δουλειά ή ψάξιμο, ψάξιμο, ψάξιμο για δουλειά. 

Πήγα σε ένα τραπέζι το σβκ που μας πέρασε. Οι οικοδεσπότες είναι γνωστοί μας εδώ και χρόνια, βλεπόμαστε συχνά, μιλάμε ανταλλάσσουμε γνώμες, νέα κλπ. Οταν έρχονται σπίτι μας, βγαίνουν στο μπαλκόνι για να καπνίζουν γιατί το τσιγάρο είναι προέκταση του χεριού τους. Οταν όμως πάμε σπίτι τους, δεν βγαίνουν στο μπαλκόνι για τον ίδιο λόγο, ανοίγουν όμως τα παράθυρα για να ανανεώνεται ο αέρας. Ετσι προχθές που έρριχνε καρεκλοπόδαρα, καπνίζανε τσιγάρα και πούρα με αποτέλεσμα να με πιάσει το άσθμα μου (το οποίο ξέρουν ότι το έχω) και μετά πούντιασα με τα ανοιχτά παράθυρα και την υγρασία και τους λέω "κλείσε σε παρακαλώ το παράθυρο, θ' αρρωστήσω" το κλείνει για 10 λεπτά και μετά το ξανανοίγει, τους το ξαναλέω και επαναλαμβάνεται.. η ίδια ιστορία.. Αφού ξέρουν ότι έχω θέμα, ή δεν πρέπει να με καλούν, ή αν με θέλουν ας δείξουν και λίγη κατανόηση, δεν είναι καπρίτσιο το άσθμα, θέμα υγείας είναι. 

Ενα απλό παράδειγμα είναι, κάθε μέρα συναντώ γαϊδούρια με 2 πόδια αλλά τεράστια αυτιά. Σήμερα κιόλας επιστρέφοντας με το τράμ..κάποιος είχε σταθμεύσει "για 1 λεπτούλι" όπως είπε, έτσι ώστε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου εμπόδιζε τη διεύλευση του τράμ. Οταν του κορνάρισε, γκρίνιαζε και απο πάνω..

Στενοχωριέμαι που μας βλέπω να πηγαίνουμε πρός τα πίσω.

ΑΜΕΑ υπό διωγμόν

 Πρίν λίγες μέρες μας κάλεσαν σε ένα εστιατόριο μακριά απο τη περιοχή που μένουμε. Είμασταν 4 άτομα, το ένα περπατούσε με πατερίτσες λόγω ατυχήματος. Με το που μπαίνουμε στο κατάστημα, τρώει μία γλίστρα ξεγυρισμένη στο γυαλιστερό δάπεδο. Δεν πρόλαβα να τον συγκρατήσω εντελώς, παρόλλο που τον άρπαξα απο το μπράτσο και έτσι μείωσα τη φόρα της πτώσης. Μετά δεν μπορούσε να σηκωθεί γιατί οι πατερίτσες γλίστραγαν στο ξύλινο πάτωμα. Εγινε χαμός, τρέξανε οι σερβιτόροι να τον σηκώσουν, αυτός είχε γίνει σκατζόχοιρος γιατί είχε τρομάξει, του φέρανε μία καρέκλα και κάπως τα καταφέραμε και τον καθίσαμε. Πάει να σηκωθεί για να φθάσει στο τραπέζι που μας είχαν κλείσει και ξαναγλιστράει, ευτυχώς δεν έπεσε. 

Και γίνεται ο εξής διάλογος : 

"Το πάτωμα γλιστράει παντού, είναι επικίνδυνο" λέει το θύμα.

"Μπάαα", του απαντάει ο υπεύθυνος, "τα λάστιχα απο τις πατερίτσες σας είναι ελαττωματικά και γλυστράνε, το δάπεδό μας δεν έχει τίποτα".!!!

 Αρχίζει ένας παλαβός διάλογος για το αν γλιστράει ή δεν γλιστράει και εκεί που λέγανε σαχλαμάρες, φεύγει και το δικό μου πόδι πρός τα πίσω, αρπάζομαι απο μία καρέκλα μη τσακιστώ..κυττάω το πάτωμα και γυάλιζαν σταλαγματιές, πιθανόν λίγδες, λάδια, βερνίκι. 

Τις δείχνω στον εξυπνάκια υπεύθυνο..και τι λέει "πρώτη φορά μου κάνουν παρατήρηση για το δάπεδό μας, τίποτα δεν έχει. Για όλα φταίνε οι πατερίτσες του κυρίου"!!!Αν θέλετε όμως καθίστε σε αυτό το τραπέζι". Το οποίο ήταν δίπλα μας που όμως ήταν κατειλλημένο απο ένα ζευγάρι. Τους οποίους ανθρώπους με το έτσι θέλω ΤΟΥΣ ΣΗΚΩΣΕ για να κάτσουμε εμείς.. Φρίξαμε! Τι φταίνε οι άνθρωποι και έπρεπε ο κάφρος να τους σηκώσει; 

Νευριάζουμε για τη συνολική κακή συμπεριφoρά και φεύγουμε.

Ατυχήματα γίνονται, άμα πέφτει ο πελάτης όμως, κυττάς να τα μπαλώσεις, στην ανάγκη του κάνεις και το τραπέζι για να γλυτώσεις τη δυσφήμιση.. δεν τον μαλώνεις και απο πάνω που έπεσε!!
Αλλά που μυαλά..
ΝΤΡΟΠΗ.

Συνδικαλισμός

Πρίν δύο μέρες, μιλούσα με έναν επαγγελματία αυτοκινητιστή σχετικά με τη καθημερινή ταλαιπωρία των Αθηναίων εξαιτίας των διαδηλώσεων. Οπου οι διαδηλωτές ζητούν και απαιτούν τα δίκια τους εμποδίζοντας τους υπόλοιπους που δεν διαδηλώνουν την ίδια ώρα, να πάνε στη δουλειά τους. Εκ περιτροπής όλοι διαδηλώνουν για τον α ή β΄ λόγο και αλληλοταλαιπωρούνται. Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια, έχει ενταθεί όμως απο το 1980 και μετά.

Κουβέντα στη κουβέντα, ο φίλος ταξιτζής αφού ξεσπάθωσε εναντίον του Γιάννη Παναγόπουλου (προέδρου της ΓΣΕΕ) σέρνοντάς του τα μύρια.. κατέληξε να μου πεί ότι απο την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80 ο συνδικαλισμός έγινε επάγγελμα. Για να δικαιολογήσουν το μισθό τους (έσοδα και εκλογές) οι πατέρες των συνδικάτων κλιμάκωσαν όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας ώστε να γίνεται  μία τουλάχιστον διαδήλωση την ημέρα. Και εκεί που νομίζεις ότι τα συνδικάτα είναι με το μέρος του εργαζόμενου λαού αποδεικνύεται ότι είναι με το μέρος της δικής τους τσέπης. Η κατακλείδα της συζήτησης ήταν πόσο κακό έκανε και κάνει ο συγκεκριμμένος συνδικαλισμός στην Ελλάδα και ότι το συνώνυμο του Ελληνα συνδικαλιστή είναι ο τεμπέλης.

Καμμία σχέση με το Τζίμμυ Χόφφα και τα ιδεώδη του..

Αυτά είναι απόψεις.. Θα με ενδιέφεραν οι δικές σας απόψεις.

Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι

Είναι σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, να δημιουργούμε τις μικρές, ατομικές, ευχάριστες, φιλικές μας κοινότητες όπου τα μέλη να ακούν παρόμοια τραγούδια με εμάς. Οι αντιρρησίες καλοδεχούμενοι πάντα, εφόσον έχουν κάτι να πούν.

Τώρα που πιέζομαι εξ' αιτίας της κας Π (ετών 92 που έπεσε και τραυμάτισε σπόνδυλο με οστεοπόρωση) η οποία είναι ιδιότροπη κ εγωϊστρια απο κούνια, με παίρνει τηλέφωνο η πολύτιμη φίλη Μαρία Μ. και μου προτείνει να βρισκόμαστε μετά απο το γυμναστήριο, ώστε να γνωριστούμε καλύτερα με το κύκλο της, να σεργιανίσουμε τη περιοχή που μένει, να περάσουμε κάποιες ώρες πιο γλυκά μακριά απο τη πικρία της πραγματικότητας. Οι φωτεινοί άνθρωποι δε κλαίνε μαζί σου όταν είσαι πιεσμένος, απελπισμένος, στα κάτω σου. Οι φωτεινοί σου φίλοι μοιράζουν απλόχερα ευτυχία προτείνοντας να κάνετε πράγματα απο κοινού ώστε να σε απορροφούν ΜΑΚΡΙΑ απο τα προβλήματά σου.

Οι φωτογραφίες είναι δικές μου. Πρόκειται για τοιχογραφία που είδα και αποθανάτισα στο εστιατόριο "Καράμαλης-Ναύπλιος", στη πόλη του Ναυπλίου.

2013

Καλή χρονιά με υγεία

 Το 2012 αισθανόμουνα παγιδευμένη απο τις επιλογές μου αλλά και απο τον περιβάλλοντα κόσμο. Η οικονομική κρίση δεν μου χαρίστηκε, τόσο σε εισόδημα όσο σε οικονομική αγωνία για ένα μέλλον χωρίς όνειρα. Αλλάζει ο κόσμος μας και η Ελλάδα συθέμελα, όμως για να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, χρειάζεται γεμάτο στομάχι. Οι επαναστάσεις γίνονται απο τους πεινασμένους, οι ουσιαστικές αλλαγές απο τους χορτάτους. Αν οι πεινασμένοι επικρατήσουν προβλέπεται άλλη μία Animal Farm του Orwell, οπου μερικά γουρούνια παραμένουν πιο προνομιούχα απο τα υπόλοιπα. Δυστυχώς βλέπω ότι απλά φοράμε κουκούλα και παρωπίδες, το σκούφο μας αλλιώς βάλαμε, ώστε να φαινόμαστε παραλλαγμένοι αλλά απο κάτω είμαστε οι ίδιοι. Και η κατάντια, επιλογή μας είναι.

Είναι ευκολώτερο να μιλάμε για τα πολιτικά παρά για τις επιλογές μας. Οι επιλογές δεν είναι για πάντα, άμα κάνεις 1 πρίν 20 χρόνια, να χρειάζεται να τη πληρώνεις μία ζωή. Αλλοίμονό μας αν ήταν έτσι. Δεν έχω καμμία όρεξη να φυλάω Θερμοπύλες για όλη μου τη ζωή. Είναι και μία λύση να πέφτουν οι Θερμοπύλες μας, ώστε να πηγαίνουμε στην επόμενη εμπειρία..Φέτος θα ήθελα να συλλέξω περισσότερες εμπειρίες και να κάνω περισσότερα πράγματα χωρίς να υπερβαίνω τις δυνάμεις μου, δίνοντας έμφαση στη κοινωνική προσφορά.

Κυττώντας πίσω το 2012 διαπίστωσα την  απίστευτη γρηγοράδα με την οποία ξεβρακώνεται ένας άνθρωπος που του αρέσει να φέρεται ως φιλελεύθερος, οραματιστής, λάτρης του ωραίου και του συνετού. Εχω μεγαλώσει με τέτοιους ανθρώπους, απο πολύ μικρή έβλεπα τους φίλους των γονέων μου να θέλουν να ανήκουν...σε ομάδες ομοϊδεατών, όχι πολιτικές, άλλου περιεχομένου π.χ. αρχαιοφιλικές που οργάνωναν εκδρομές με αξιόλογους ξεναγούς σαν οδηγούς τους, πακέτο όλοι μαζί πήγαιναν, μεταφυσικές που συνεπάγοντο με ταξίδια στην Ινδία, διαλογισμό κλπ, διατροφικές όπου όλοι θα ακολουθούσαν τις πεποιθήσεις κάποιων γιατρών π.χ. Ομοιπαθητικών ή έναν αντίστοιχο, τα λόγια των Οδηγών δικά τους βιώματα. Αυτά είναι απλά παραδείγματα, υπήρχαν και πολλά άλλα είδη οργανώσεων που ο Οραματιστής αρχηγός δίνει τη "γραμμή" του και το κοπάδι ακολουθεί καταχαρούμενο που διαθέτει τόσο υπέροχο Οδηγητή. Παρακολουθούσα τους Ζηλωτές αλλά και τους αρχηγούς τους μέσα απο τα μετόπισθεν. Κανείς δεν με προσέχει,  είναι κάτι που έχω μάθει απο παλιά να εξαφανίζομαι μέσα στο κόσμο, να σε παρατηρώ αλλά να μη με προσέχεις. Συνήθως οι Οδηγητές είναι πονηροί, προσέχουν τα πιθανά τους λάθη, αργά ή γρήγορα όμως χαλαρώνουν και αποκαλύπτονται. Οι παλαιοί έλεγαν "καλυτερα να μασάς παρά να μιλάς." Οσο πιο φιλελεύθερος φέρεται να είναι κάποιος, τόσο πιο φασιστικές απόψεις έχει και απαιτεί να τις ασπαστεί το ποίμνιό του. Οι πραγματικοί φιλελεύθεροι δεν κηρύττουν τίποτα, δε δίνουν 'τη γραμμή τους", η ζωή και η λαλιά τους είναι το καλύτερο παράδειγμα. Δεν έχω δεί ως τώρα κάποιον "αρχηγό"  που να μην έχει ιδιοτελή κίνητρα ..που ξέρεις όμως, κάποτε κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει. 

Ελπίζω το 2013 να μπορέσω να σπάσω το κλοιό της λύπης και να ξεφύγω.