Schumacher

Το σβκ έχασα τον Schumacher. Δεν ξέρω που μου έπεσε, στο δρόμο, στο σπίτι, στο χωράφι..άγνωστο. Καταστενοχωρήθηκα.
Ο Schumacher ήταν το κινητό μου, το έλεγα έτσι εξαιτίας του καλύμματός του που είχε τα χρώματα της

και ναι, μου άρεσαν αυτά τα χρώματα πολύ. Αει στο καλό!

Εντάξει πήγα και πήρα ένα άλλο κινητό, που όμως δεν είναι το ίδιο..μπορεί να έχει της Παναγιάς τα μάτια επάνω του, κάμερες, βίντεο, και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, Schumacher όμως δεν είναι

Μπου χου χου!

Ο φορτηγατζής

Παράξενη μέρα η σημερινή, απο το πρωϊ φαινόταν. Ολα ωχρά, μιά κιτρινίλα, ένα πράγμα αφασία και ο ήλιος, όταν εδέησε να βγεί, λές και είχε χάσει όλες του τις ακτίνες, σαν άσπρος δίσκος φάνταζε στον κιτρινο ουρανό.. Η ομίχλη έφθανε μέχρι την ακροθαλασσιά και η αμμουδιά ήταν σκέτο κοκκινόχωμα..

Κάτι πάθανε οι οδηγοί σήμερα το πρωϊ, δεν χαλάρωσαν φαίνεται χθές όταν έβρεξε λάσπη περίεργο είχα την εντύπωση ότι τα λασπόλουτρα φέρνουν ευεξία, ηρεμία, μία ψυχική ανάταση, αντ' αυτού τους είδα ψιλο-έξαλλους να στέκονται στην ουρά, ο μπροστινός μασούσε το μουστάκι του, ο ένας δίπλα έξυνε τη μύτη του και η κυρία αριστερά χτενιζόταν.

.

Η Ποσειδώνος βέβαια πηγμένη. Ετσι - ξανά, μανά- αρχίσαμε τις γνωστές παρανομίες για να προχωρήσουμε λίγο, σαν και εμάς βέβαια ήταν και άλλα αλεπουδάκια, μεταξύ των οποίων βαρέλες, μπετονιέρες και νταλίκες. Φθάνουμε λοιπόν στα στενά, δίπλα μας μιά θεόρατη νταλίκα, κυττάω πρός τα πάνω βλέπω τον οδηγό της (ένας πιτσιρικάς) να κυττάει το μπάχαλο και να γελάει. Και τι χαμόγελο ήταν αυτό, έλαμψε το σύμπαν, φώτισε μέσα στην κιτρινιάρα μέρα.. Και γυρίζει και από εκεί και βλέπω ότι είναι ΚΑΙ μακρυμάλλης με ωραία φρεσκολουσμένα καστανόξανθα μαλλιά λίγο σπαστά, να του πέφτουνε στην πλάτη.. Ε! Δεν άντεξα..δεν είμαι και απο πέτρα..

Η νταλίκα μας έκανε χώρο να περάσουμε.

Απόρησε ο Κ. "για δές βρε παιδί μου, πρώτη φορά βλέπω ευγενικό νταλικιέρη, συνήθως είναι ... . Εντυπωσιάστηκε φαίνεται απο το αυτοκίνητό μου, μα ποιός είμαι τέλος πάντων...μπλά, μπλά! " Μετά σε όλη τη διαδρομή καμάρωνε.

"Καλά, ας μη του χαμογέλαγα εγώ, και θα σούλεγα¨" είπα απο μέσα μου όμως γιατί άν τόλεγα απέξω μου θα τσαντιζόταν..και το καμάρι θα πήγαινε περίπατο..

Εντάξ' δεν τα λέμε και όλα. Πειράζ?

Θέματα υγιεινής

Την εποχή που ζούμε, δεν νοείται να υπάρχουν γιατροί που να αγνοούν τις λέξεις "υγιεινή, καθαριότητα, πρόληψη, λίγος σεβασμός πρός τον ασθενή". Και όμως υπάρχουν. Και δεν είναι τίποτα μπαμπόγεροι που πιστεύοντας ότι είναι οι φωτεινοί παντογνώστες, δεν χρειάζεται να εφαρμόσουν τίποτα, όχι είναι νέα παιδιά.
Σήμερα πήγα την κα Π. (ετών 85) στον οδοντίατρο. Οχι άμεσα στον δικό της οδοντίατρο γιατί ο δικός της έχει πρόβλημα υγείας και έχει δώσει την πελατεία του σε έναν νεαρό. Οποτε αισθάνεται καλύτερα ο παλιός πάει στο ιατρείο του νέου και παρακολουθεί τι γίνεται, αλλά όταν πήγαμε εμείς δεν ήταν. Ο νέος οδοντίατρος, είναι νέος, χαριτωμένος, μιλάει ωραία στις γηραιές πελάτισσες, έχει δηλαδή τα προσόντα να τραβήξει κόσμο με τις γαλανές ματάρες του και τους τρόπους του..σαν οδοντίατρος όμως..τι να σε πώ! Εγινα θηρίο με τις μεθόδους του.

Η κα Π είχε παραγγείλει καινούργια μασέλα στον νεαρό. Η μασέλα υποτίθεται ότι θα ήταν έτοιμη σήμερα να την δοκιμάσει. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα στο ιατρείο απ' όπου ακουγόταν μουσική στη διαπασών..έλεος γιατρέ κλείστε τον Αλις Κούπερ, θα πάμε στο τρελλοκομείο όλοι εδώ μέσα. Προχωρημένος ο γιατρός.
Κάθεται η Π στην καρέκλα, έρχεται η μασέλα, αρχίζουν οι πρόβες. Ο γιατρός δεν φορούσε πλαστικά γάντια μιάς χρήσεως. Βέβαια μόλις είχε πλύνει τα χέρια του. Είχε όμως πιάσει τα εργαλεία του, είχε φυσήξει τη μύτη του (σε ένα χαρτομάντηλο, το οποίο μετά άνοιξε το καπάκι του σκουπιδοντενεκέ με το χέρι του και το σούταρε μέσα) και είχε ισιώσει και τα μαλλιά του. Μετά έπιασε τη μασέλα, τη γυάλισε με το μανίκι της ιατρικής του μπλούζας και της την έβαλε στο στόμα. Εχωσε και τα δάχτυλά του στο στόμα της και της την πίεζε για να μπεί στη θέση της....γκούχ, γκούχ να κάνει η Π, γιατί πνιγόταν..
"Γιατρέ του λέω, σιγά θα την πνίξετε"
"Υπερβάλλετε" μου απαντάει "πώς θα την πνίξω έχει την μύτη της να αναπνεύσει"
"Ναί, αλλά έχει και άσθμα" ...
Βγάζει τα χέρια του απο το στόμα της κας Π και ούφ! επανέρχεται το χρώμα της γιατί πνιγόταν! Κρατώντας τη μασέλα στο χέρι του πιάνει τον τροχό με σκοπόν να την λιμάριε λίγο για να εφαρμόζει καλύτερα..αλλά μιά απροσεξία, ίσως και η κακιά η ώρα, δίνει ένα πήδο η μασέλα και πέφτει στο πάτωμα.
Σκύβει ο γιατρός, τη μαζεύει, τη φυσάει (προφανώς για να φύγει η σκόνη ή ότι σκουπιδάκι είχε μαζέψει) και τη σκουπίζει πάνω στη μπλούζα του.
"Ανοίξτε παρακαλώ" λέει στην κα Π.
Και της βάζει εκ νέου τη μασέλα.

ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ της λέω, δεν ξέρω τι τούπαμε του γιατρού, αλλά γίναμε δύο λαγουδίνες..

Μήπως είμαι εγώ τρελλή που έχω απαίτηση απο τον οδοντίατρο να φοράει γάντια, προστατευτική μάσκα και να ρεγουλάρει τα χέρια του καλύτερα?
Σιχαμάρα με έπιασε όταν έχωσε τα δάχτυλά του στο στόμα της κας Π.
Ασε δε τότε που του έπεσε η μασέλα στο πάτωμα.. και με χλωρίνη να το έχει σφουγγαρίσει και με Ντετόξ αν θέλετε, πάλι θα με έπιαναν τα νεύρα μου..όχι γιατί την έρριξε αλλά για την απαίτηση που έχω να την απολυμάνει.

Δεν υπάρχει στοιχειώδης γνώση για την υγιεινή, για την υγεία τι στην ευχή, που ζούμε πιά? Και το κρούσμα είναι ΚΑΙ γιατρός. Να μην περιμένουμε λοιπόν καθαριότητα απο τα λογείς καταστήματα τροφίμων, όταν οι πάγκοι των κρεοπωλών είναι μέσα στο ξεραμένο αίμα, όταν οι μύγες χορεύουν τσιφτετέλι στα σουβλατζίδικα που δεν επενδύουν σε ένα απλό μυγόχαρτο..όταν οι ίδιοι οι γιατροί έχουν τέτοια άγνοια για τα απλά.

Συγχίστηκα πάλι σήμερα.

Δημόσιος κίνδυνος

Ενα πολύ αργοπορημένο απολογισμό θα κανω για το 2006 γιατί δεν προλαβαίνω. Λέμε λοιπόν επισήμως. Με το ένα, με το δύο με το τρέ..

Λύνω τα κορδόνια μου άνετα, φρστ...τραβάω το κορδονάκι και ιδού.. πάντα τα έλυνα εύκολα, εφόσον τα δένανε οι άλλοι, ξέρεις τώρα οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι φίλες μου και αν δεν υπήρχε τίποτα τα άφηνα να κρέμωνται, μιά φορά τα κόλλησα με uhu αλλά αυτό αποτελεί μιά άλλη αφήγηση. Πάντως τώρα που δεν είμαι τόσο μικρό νινί πιά δεν αγοράζω παπούτσια με κορδόνια..που να κάθομαι να παιδεύομαι τώρα..όσο για τα αθλητικά μία φορά μου τα έδεσε ο Κ και απο τότε τα μπάζω-βγάζω δεμένα

Παίζω ποδόσφαιρο με τις ψιψίνες, μιά χαρά αποκρούουν ίσως και καλύτερα απο ορισμένους κοιμισμένους γκολκίπερς (που πρέπει να τρώνε πολλές kippers και να λυσσάνε στη δίψα για να είναι τόσο αργοκίνητοι..τι να πώ) ,

πιο παλιά έπαιζα τάκα τάκα, κάτι μπαλλάκια που τα περνάγαμε στα χέρια και υποτίθεται ότι χτυπιόντουσαν μεταξύ τους, χωρίς να μας τσακίζουν τα δάχτυλα..,

επί μαμάς μου έπαιζα και ωραίο πιάνο και κλασσικό και μοδέρνο,

μετά έπαιζα και κλασσική κιθάρα,

έπαιζα και τις κουμπάρες που και πού,

και κρυφτό, και κυνηγητό αλλά

όχι αγώνες με ανθρώπινα άλογα (όπως όταν μου σύστησε ο Κ έναν γνωστό του μου είπε " Απο εδώ ο Γ, το άλογό μου στο Δημοτικό" και μη γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται έμεινα με το στόμα ανοιχτό πιστεύοντας ότι ή βαριακούω ή έχασε ο Κ τα μυαλά του).

Κοιμάμαι κανονικά 7 φούλ ωρίτσες, μονοκοπανιά, ήσυχα και καλά, ο ύπνος κάνει καλό στα μωρά (και ο ήλιος στα μοσχάρια)..ε! για ύπνο μιλάμε ρε! Να λείπουν οι κακεντρέχειες.. Μόνο που ξυπνάω κάθε μέρα στις 6.30 ακόμη και τας Κυριακάς, τας εορτάς και τας αργίας.. Πολύ κακό χούϊ, δεν μπορεί κανεις να μου το ξεκόψει.. Παλιά έβαζα και το δάχτυλο στο στόμα, ναί πιπίλα΄έκανα σε τέτοιο βαθμό που ανησυχούσε η μανούλα μου α) ΄μήπως και τα μπροστινά μου δόντια μεταλαχθούν και γίνουν σαν του λαγού και β) μήπως δεν βρώ γαμπρό, γιατί παιδάκι μου πώς να κοιμηθείς με τον άντρα σου δίπλα να σε βλέπει να πιπιλίζεις το δάχτυλό σου, τι θα σκεφτεί εκείνος? Τώρα που αναλογίζομαι τις ανησυχίες της μαμάς μου..αλλα αντι΄άλλων φοβόταν η καϋμένη γιατί ο πρώτος σύζυγος είχε και εκείνος το ίδιο χούϊ, συντονιζόμασταν μιά χαρά! Απο το να ροχαλίζει καλύτερα να μασάσει το δάχτυλό του! Εντάξει έχω λίγο μεγάλα μπροστινά δόντια, αλλά δεν χάλασε ο κόσμος ε?

Αποφεύγω τις κουζίνες σε συστηματικό βαθμό και αν είναι να βρεθώ στο χώρο φροντίζω να μην με παίρνει κανένα μάτι γιατί..με ματιάζουν..είναι τόσο μεγάλο το μεγαλείο μου στην κουζίνα όταν μεγαλουργώ που έτσι και με κυττάξει ο οποιοσδήποτε, χάνω την ισορροπία μου και πάω απο γκάφα σε γκάφα..

Οπως τότε κάποια Χριστούγεννα που είπα να βοηθήσω την πεθερά μου λίγο στην κουζίνα..και φορούσα και μία ωραία μπλούζα..ένα γιαουρτάκι μου έδωσε να ανοίξω να το χτυπήσουμε λίγο...άπειρες φορές έχω ανοίξει γιαούρτια..τη φορά εκείνη έδωσε ένα τσάκ! το σιχαμένο το γιαουρτάκι και πετάχτηκε το αφιλότιμο πάνω στην μπλούζα μου..και έμεινε εκεί καρφωμένο..

Η την άλλη φορά που είχα αγοράσει πέστροφες να τις κάνω ψητές και την ώρα που τις καθάριζα, χτύπησε το τηλέφωνο και χύμηξε η μία πέστροφα να δεί ποιός είναι..δηλαδή, κρατώντας την πέστροφα πήγα εγώ να σηκώσω το ακουστικό αλλά γλίστρησε η γαϊδουρα απο το χέρι μου και έπεσε στο πάτωμα της κουζίνας που μόλις το είχα σφουγγαρίσει με χλωρίνη και έκανε 2-3 γύρους θριάμβου μέχρι να την συλλάβω και όταν το απόγευμα τρώγαμε με τον Κ μου είπε ότι τόσο ωραία πέστροφα δεν έχει ξαναφάει στη ζωή του!! Συμπέρασμα: τα χημικά δεν βλάπτουν τον οργανισμό, άσε που χαρίζουν ΕΞΑΙΣΙΑ γεύση!

Και για να τελειώνουμε γιατί δεν έχει πάτο πιά η τζαμτζουριά μου πάνω η καλή σου σήμερα να ανοίξω το ψυγείο να πάρω κάτι και κάνει γκέλ μιά ρουφιάνα σαμπάνια που είχαμε ξεχάσει να πιούμε τη Πρωτοχρονιά, πετάξεται έξω, πέφτει με δύναμη στο πόδι μου ξεραίνοντάς το και σκάει στο μαρμάρινο δάπεδο..Και δεν έσπασε το μπουκάλι, που ήταν γυάλινο!!!! Τρελλάθηκα απο τον πόνο εγώ και είμαι κουτσήήήή η κακόμοιρη ενώ η σαμπάνια αδιάφορη να κάνει τουμπίτσες στο πάτωμα..

Ούφ! Εχω να μαγειρέψω σήμερα γιατί έχω καλέσει κόσμο για φαγητό..

Εχετε γειά βρυσούλες

Κράχτης

Κάτι έπαθε το πόστ και βγήκαν καραγκιοζάκια. Το ξαναγράφω όσο θυμάμαι

Κατά πόσο είναι σωστό να διαλέγω την Κυριακάτικη εφημερίδα μου με βασικό κριτήριο τις/την ταινίες/ταινία που προσφέρει και τα ένθετα? Γιατί σήμερα σχεδόν όλες οι εφημερίδες της ημέρας αυτής είναι γεμάτες με περιοδικά, διαφημιστικά φυλλάδια, ταινίες αυτού ή του προηγούμενου αιώνα, παιχνίδια, κόμικς, σταυρόλεξα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Και αν η εφημερίδα δεν προσφέρει τίποτα, να μην παίρνω εφημερίδα?

Αν σκεφτούμε ότι τα νέα τα μαθαίνουμε απο το Ιντερνέτ, διαβάζοντας τον Τύπο, ακούμε ραδιόφωνο και βλέπουμε τηλεόραση, την εφημερίδα την παίρνουμε γιατί μας προσφέρει κάποιες απόψεις δημοσιογράφων και όχι για τα ένθετα.

Είναι όμως έτσι?

Αλλα αντ' άλλων

καταλαβαίνει κανείς όταν έχει να κάνει με τους τροχονόμους..Απίθανη ράτσα. Αλλα λένε, άλλα σκέφτονται, αλλιώς μας τα λένε και άλλα εννοούν..

Σήμερα το πρωϊ, σαν τη καλή χαρά μπαίνουμε με τον Κ στο τουτου να πάμε στη δουλειά, όχι πολύ κίνηση σήμερα (ας είναι καλά η απεργία των λεωφορείων), σταματάμε σαν καλά παιδιά στο φανάρι της Αγ. Δημητρίου..
Ο τροχονόμος γυρνάει πρός το μέρος μας.
Βλοσυρός
(Ωχ σκέφτομαι)
Μας κάνει νόημα να πάμε μπροστά, (ένα βήμα μπροστά σε όσες μασάνε τσίκλα, έλεγε παλιά η δασκάλα της γυμναστικής, πρίν ρίξει τη μπούφλα)
...πόσο μπροστά? Προχωράμε λίγο, αυτός να κάνει νοήματα πιό μπροστά και μετά
να βάζει το χέρι στο στόμα του και να κουνάει τα δάχτυλα..
Κάγκελλο ο Κ.
Κάγκελλο και η Μ.
Κόκκαλο και το αυτοκίνητο.
Σφυράει ο τρομο (χο)νόμος και μας κάνει και άλλο νόημα να πάμε δίπλα του..
(σκέφτομαι, τι θα ζητήσει τώρα, άδεια, ασφάλεια, κάρτα καυσαερίων? Δεν δουλεύουν καλά τα φώτα των φρένων, ξέρω έπρεπε να το είχα πεί στον σερβισά όταν το πήγα στο σέρβις, το είπα, το γράψανε κιόλας, είπανε ότι τα ήλεγξαν αλλά δεν δουλεύανε με το που βγήκα απο το συνεργείο..λές να ναι αυτό..)
Πήγαμε λοιπόν δίπλα του. Βάζει τη μούρη του στο τζάμι. Κατεβάζουμε το τζάμι και μας ρωτά,
"Από Γλυφάδα έρχεσθε?"
"Μάλιστα"
"Εχει κίνηση?"
"οχι, όλα είναι πολύ ομαλά, καθόλου δεν κολλήσαμε" λέει ο Κ.
"Ευχαριστώ"
Πάει λοιπόν πιό πέρα ανοίγει το τηλέφωνο που κράταγε και λέει
"Η Γλυφάδα δεν έχει μποτιλιάρισμα, στο λέω σίγουρα, έχω καλή πηγή"
Αλα τoυ.. Τα όργανα γρήγορα!

Γίναμε κάποιοι Βρεεεε!
Ανέβηκε το ιμάζ μας, το κούτελό μας ορθώθηκε σε τούτη την κοινωνία..
Με σέβας απο εδώ και στο εξής..

Ανέβηκε ο πήχυς για υμάς.. πράγμα πολύ καλό αν θυμηθώ την προηγούμενη φορά που μας σταμάτησε τροχονόμος στα διόδια της Ελευσίνας..

Νόημα μας κάνει ο σέος να πάμε δεξιά

Ζητάει τα γνωστά, δίπλωμα, άδεια, ασφάλεια, κάρτα καυσαερίων.. και λέει

"ΚΤΕΟ έχετε περάσει?"

"Μα το αυτοκίνητο δεν τό χουμε ούτε 4 χρόνια...πρέπει να περάσουμε ΚΤΕΟ? ρωτάει ο Κ.

"Χμ! Δεν ξέρω", να ρωτήσω. "Μισό" φεύγει ο νεαρός και πάει να ρωτήσει τον άλλο που καθόταν στο τιμόνι τους αστυνομικού αυτοκινήτου και πασπάτευε τη μύτη του..

Ξανάρχεται

"Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να περάσετε τώρα ΚΤΕΟ ή αργότερα, σκέφτηκα μήπως σας δώσω κλήση που δεν έχετε ΚΤΕΟ, αν όμως δεν είναι για να περάσετε μπορείτε να την διαγράψετε στο δικαστήριο που θα γίνει, αλλά επειδή δεν είμαι και 100% σίγουρος..δεν βαριέσαι, αντίο σας" και μας ξαπόστειλλε...

Και βεβαίως όταν το ήλεγξα την επομένη, δεν είμαστε ακόμη για ΚΤΕΟ ίσως σε 2 χρόνια και βλέπουμε.

Εμένα όμως μου έμεινε ένα μούδιασμα, κάτι σαν ξενέρωμα ότι γίναμε αφορμή και το όργανο (το μπουζούκι) δεν μπόρεσε να κάνει το καθήκον του..

Ετσι τώρα που εξυπηρετήσαμε το σημερινό όργανο, καταλάγιασε η ψυχή μου, ηρέμησα κάπως..θα φάω το φαγητό μου με όρεξη ότι ώς άξιος πολίτης έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου στην ομαλή λειτουργία αυτού του Κράτους..

Κουραστήκαμε

κάπως αλλά τελειώσαμε!!!
















Μετά ήρθαν τα σουβλάκια, ήπιαμε και ένα κρασάκι, καφέ και δρόμο!

Ρεζίλι των

έγινε η Vodafone!

Ecole ο Τσιτσιολίνος!!!!

• είπε ότι ως τις εκλογές δεν θα κάνει σέξ (αυτό το είπε πάνω στο τσακίρ κέφι όταν μίλαγε με τον αντίστοιχο παπά Τσάκαλο στη Σαρδηνία)

• είπε σε Αμερικανούς επιχειρηματίες να έρθουν να επενδύσουν στην χώρα του γιατί η Ιταλία έχει πανέμορφες γραμματείς και υπέροχες γενικά γυναίκες

• έκανε πρίν λίγο καιρό πλαστική χειρουργική γιατί προσέχει τον εαυτό του και

• φρόντισε και για το μέλλον του χτίζοντας το Μαυσωλείο του πλάτη - με - πλάτη με το σπίτι του..

"Hummer" House of Horrors

Η ιστορία γνωστή του κρατουμένου με το στρατιωτικό τζίπ τύπου Χάμμερ.

Υπάρχουν μερικά σημεία που δεν κατάλαβα, η νοημοσύνη μου δεν τα έπιασε. Πώς δηλαδή ένας κρατούμενος συλλαμβάνεται, χώνεται στην ψειρού και μετά

αφού οδηγηθεί απο τους αστυνομικούς κάπου εκτός κελιού για να αλλάξει ρούχα (άκουσον, άκουσον - τι δηλαδή να φορέσει το σμόκιν του?)

να την κάνει απο τη φυλακή, ήρθα, σας είδα φίλοι αστυνομικοί και τώρα λέω να πηγαίνω, παρακάθησα.. αντε γειά, να βγαίνει έξω κύριος..και

να διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει μέσον για να φύγει..

Εγκλημα! Να μην τον περιμένει τουλάχιστον ένα ταξί..

μέσα στα χιόνια, που να πάει ο άνθρωπος..με τα πόδια, να λιώσει τις σόλες των παπουτσιών του..αλλοίμονο..τι κάνει λοιπόν?

Πηγαίνει σε κοντινό στρατόπεδο καταδρομών - ξεφτίλα ρε - μπαίνει μέσα και κάνει και τη βόλτα του να δεί τη θέα.

Υποτίθεται ότι τα στρατόπεδα έχουν κάποιον στην πύλη, όχι μόνον έναν, γιατί και πρός νερού του να πάει ο ένας, πάντα υποτίθεται υπάρχει και ένας δεύτερος να προσέχει.. Αλλά φαίνεται ότι στο συγκεκριμμένο στρατόπεδο δεν τον είδαν, ίσως να πρόσεχαν τον Χατζηνικολάου στην τηλεόραση, ή να παίζαν πρέφα, ίσως να μην ήταν στη θέση τους, ή ο κρατούμενος να ήταν ζουμπάς και να τον πέρασαν για σκύλο που σουλατσάρει ανενόχλητος...και

να φθάνει μέχρι το πάρκινγκ των στρατιωτικών αυτοκινήτων που περίμεναν στη σειρά να τα διαλέξουν με το κλειδί στη μίζα "όπως Αμερική" ...

Χαρά ο δικός σου, μπαίνει μέσα στο τζίπ,

φθάνει στην πύλη και λέει στον σκοπό τις σαχλαμάρες του και ο τελευταίος

του ανοίγει την πύλη της κολάσεως και

φρτττ! έξω βγαίνει ο πολύμήχανος Οδυσσέας με σκοπό όχι να ανατινάξει την Ελλάδα αλλά να φάει μιά ζεστή τυρόπιττα..

Το ότι τον συνέλαβαν αργότερα οι αστυνομικοί δεν λέει.. αυτό που λέει είναι ότι μπήκε ένας άσχετος σε ένα στρατόπεδο πεζοναυτών ανενόχλητος, πήρε ένα τζίπ και βγήκε ανενόχλητος.

Μπατε σκύλοι αλέστε είμαστε.

Ο έρωτας Πρίν και Μετά

Πέρασα σήμερα απο γνωστό βιβλιοπωλείο της περιοχής μου και αγόρασα τον δεύτερο τόμο της Maitena που είναι σκιτσογράφος καρτουνίστα Ισπανικής καταγωγής..
Φθάνοντας στο ταμείο η υπάλληλος μου έδωσε μαζί και ένα κουτί, εξηγώντας μου ότι πάει μαζί με το βιβλίο..κάτι σαν δώρο..

Βγαίνοντας απο το βιβλιοπωλείο, πρίν ακόμη κουμπώσω το παλτό μου κάθισα στο ξεροβόρι να ανοίξω το δώρο, που ήταν ένα κύπελλο για τον καφέ με δύο σκίτσα της Μ, το ένα μπροστά το άλλο πίσω. Στο πρώτο δείχνει 2 γυναίκες να συζητάνε με θέμα τον Ερωτα Πρίν και στο δεύτερο τις ίδιες γυναίκες να λένε για τον Ερωτα Μετά

Ο Ερωτας πρίν

Είναι Ευχάριστος, Προστατευτικός, Ανεξάρτητος, Καλλιεργημένος, Ομιλητικός, Ιππότης.

Και επιπλέον Γεροδεμένος, μελαχροινός με κάτι γυαλάκια γλύκα

Ο Ερωτας μετά

Ηταν Ανώριμος, Κτητικός, Εγωϊστής, Ξερόλας, Πολυλογάς, Κρύος

Και επιπλέον χοντροκώλης, μαυριδερός και στραβούλιακας..

Πώς δεν μου έπεσε το φλυτζάνι απο τα χέρια... ακόμη γελάω.

Παλιμπαιδισμός ή..?

Διαβάζω



και

























άντε να διαβάσω και κανένα πιό σοβαρό βιβλίο


όπως αυτό αριστερά της Beatrix Potter








Οταν πήξω απο το πολύ διάβασμα προσπαθώ να λύσω το αίνιγμα του Rubic's cube και κανένα δύσκολο σταυρόλεξο..








και για να χαλαρώσω απο όλα τα παραπάνω φτιάχνω και ένα πάζλ..

Ο ήχος των τυμπάνων

Νύχτα, μαύρο σκοτάδι, ψόφος, γύρω απο ένα στρατόπεδο κοντά στα σύνορα. Οι παρατηρητές στη θέση τους στα φυλάκια, αφουγκράζονται τον ήχο των τυμπάνων. Οχι δεν πρόκειται για τα πνεύματα της Αιολικής Γής του Ηλία Βενέζη. Είναι ο προειδοποιητικός ήχος των τυμπάνων των ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΩΝ.
Ο ήχος-κράχτης ότι τώρα περνάμε, ότι έχουμε το ελεύθερο να περάσουμε τα σύνορα για να βγάλουμε-μπάσουμε ναρκωτικά, όπλα και ότι άλλο..ο ήχος του να κάτσετε στ' αυγά σας στραβάδια μην ανοίξει καμμιά μύτη, δικιά σας θα είναι η μύτη, μυξιάρικα..

ΔΗΛΑΔΗ, αν κατάλαβα καλά σε κάποια σημεία των Ελληνικών συνόρων τα φανταράκια που κάνουν τη θητεία τους με το που πατάνε το πόδι τους εκεί παίρνουν γραμμή απο τους ανωτέρους τους να κωφεύουν στο έγκλημα που γίνεται μπροστά στα μάτια τους.

Και μετά απορούμε που τα παιδιά αυτοκτονούν, που τρώνε αδέσποτες και πεθαίνουν, που τους σκοτώνουν, που δεν σέβονται τις αρχές κλπ. Οταν λαμβάνεις τέτοια οδηγία με το που φθάνεις στο Στρατό, τι να σεβαστείς μετά ρέ?
Να σεβαστείς τον φιόγκο, το πρόσωπο της ύστατης εξουσίας στο φυλάκιο που σου δίνει την εντολή "Δεν βλέπω-δεν ακούω-δεν αντιδρώ" ?

Ξέρω ότι δεν φταίνε οι Διοικητές, οι έντολές έρχονται εξ άνωθεν-κάτωθεν-δεξιόθεν-αριστερόθεν...έρχονται απο κάπου.

Κατά τ΄αλλα τα φανταράκια φυλάνε τα σύνορα απο τους εχθρούς της χώρας. Τους εξωτερικούς ή τους εσωτερικούς?
Και πώς τα φυλάνε αφού δεν οπλοφορούν? Τα όπλα είναι κλειδωμένα σε αποθήκες και το κλειδί είναι περασμένο στη ζώνη κάποιου στρατιωτάκου, ούτε κάν βαθμοφόρου..

Α! Ναί! Και τώρα με τον καινούργιο νόμο του ύστατου αρμέγματος στέλνουν και αλλοδαπούς στο Στρατό, ναί Αλβανούς, Ρώσους, Βούλγαρους, Ρουμάνους, για 6 μήνες να υπηρετήσουν πρίν πάρουν ελληνικό διαβατήριο..ούτε και αυτοί οπλοφορούν για να μη σκοτώνονται μεταξύ τους λέει... Φέρτε μου ένα κουβά για να ξεράσω.

Ολοι όμως και οι μέν και οι αλλοδαποί ακούνε τον ήχο των τυμπάνων...και γλείφονται..Ξέρουν οι αλλοδαποί πώς κάποιοι, κάπου στις χώρες τους πλουτίζουν.. Και χαίρονται εις βάρος της Ελλάδος..

Να τη χαιρόμαστε τη χώρα μας ρε μαλάκες!

It's my party

and I'll play if I want to
play if I want to
you could play too
If it happens to you
Tu tu tu!

Επιτέλους τελείωσε και το ετήσιο χαρτοπαιχτικό event της χρονιάς , άντε και του χρόνου σε άλλα και καλύτερα γιατί φέτος ψιλο-γκαντεμιασμένο μου φάνηκε..

Εχουμε συνήθεια μία φορά τον χρόνο να καλούμε κάποιους φίλους για φιλική πόκα (δεν παίζουμε με φασόλια, κουκιά, ρεβύθια, μακαρόνια, έχουμε προβιβασθεί να παίζουμε με δανεικές μάρκες) ελάχιστα λεφτά αλλάζουν χέρια, παίζουμε για το καλό και όχι για παιχνίδι σκληρό. Επίσης επειδή είμαστε και ψιλομαζώχες παίζουμε σε δραχμές ΄και όχι σε ευρώ, έτσι όλοι είναι τσιγγούνηδες στα πονταρίσματα, σιγά να μην ποντάρω και 300 δραχμές λέει ο ένας ενώ αν του έλεγες να ποντάρει 1 ευρώ θα σήκωνε το φρύδι και θα σου έλεγε "σου φαίνομαι για πολύ μαλάκας?" Πώς καταντήσαμε ευρώ-λοχία..

Οι παίχτες δεν είναι πάντα οι ίδιοι, μερικοί μπορούν, μερικοί λείπουν, άλλοι πάλι είναι σε δυσμένεια από την τελευταία φορά για κάποιους λόγους που ξέρουν εκείνοι και πάντα θα υπάρχει 1 καινούργιο άτομο, ο μπαλαντέρ, για να υπάρχει ποικιλία, για να βράζει το αίμα μας..

Κάθε χρονιά όταν καλούσαμε για χαρτιά κάτι πάντα προέκυπτε που προσέθετε το κατιτίς αλατάκι στο συμβάν.

Θυμάμαι μία φορά που ένας φίλος μας μας έφερε ένα βαρελάκι μπύρας δώρο.. Στήσαμε το γεμάτο βαρελάκι πάνω στο τραπέζι (που ήταν στρωμένο με πιάτα, πηρούνια, ποτήρια κλπ) και ακολουθώντας τις οδηγίες του περιμέναμε να χτυπήσει με ένα σφυρί το επάνω μέρος του βαρελιού ώστε να ανοίξει 1 μικρή τρύπα, να μπεί οξυγόνο και να ανοίξουμε τη βρύση να τρέξει η μπύρα. Είχαμε λοιπόν κάτσει σε ημικύκλιο γύρω απο το βαρελάκι, 3 άτομα και ο Ν. έδωσε μιά σφυριά και άνοιξε η τρύπα. Μόνο που είχαμε ξεχάσει να κλείσουμε την κάνουλα του βαρελιού. Τα δεν ξέρω και εγώ πόσα λίτρα μπύρας που περιείχε το βαρέλι με ένα απότομο σάλτο, πεταχτήκαν και χτύπησαν τον τοίχο απέναντι και μετά σκορπίστηκαν σε όλο το χώρο. Ο Κ, η Β και εγώ γίναμε μούσκεμα απο την κορφή ως τα νύχια (πάει και το χτένισμα, τρέξανε και οι μάσκαρες, σαν αποκριατικες μουτσούνες γίναμε), το τραπεζι με τα πιάτα μουσκίδι, το ίδιο και ο καναπές, οι πολυθρόνες και το χαλί... Να περπατάς και να ακούς "χλιάτς χλιούτς" ... Κακήν κακώς χωθήκαμε στη κρεββατοκάμαρα και αλλάξαμε ρούχα, δώσαμε στην Β. να φορέσει μία ρομπα γιατί το φόρεμά της έσταζε, ξεστρώσαμε το τραπέζι, σκουπίσαμε όλα τα τζάτζαλα και το ξαναστρώσαμε και μετά βάλαμε πετσέτες και χοντρά τραπεζομάντηλα στο χαλί τουλάχιστον να απορροφήσουν εκείνα τη μπύρα..

Ετσι όταν ερχόντουσαν οι παίχτες τους περιμέναμε στην πόρτα, ώς άλλες οικοδέσποινες με βρεγμένα μαλλιά, ξυπόλητες και με τη ρόμπα, αφού μερικοί νόμισαν ότι κάνανε λάθος σπίτι ή ήρθαν λάθος ώρα και τσάκωσαν την κυρία του σπιτιού με τα μπικουτί, με θερμή παράκληση να βγάζουν τα παπούτσια τους ώστε να μην σκοτωθούν μέσα στους αφρούς της μπύρας...

Αξέχαστη θα μας μείνει η χαρτοπαιξία της βραδυάς εκείνης..

Μιά άλλη αξέχαστη χρονιά όταν οι παίχτες συγκεντρωμένοι στο χαρτοπαιξιοδωμάτιο κινούντο κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από τους καπνούς των τσιγάρων και τα ποτά..κάποιος ακούμπησε τη μπύρα του κάπου πίσω του, χωρίς άμεσα να προσέξει πού και όταν ώρες αργότερα τελείωσε το παιχνίδι, διαπίστωσε η Τ΄ότι η τσάντα της κολυμπούσε στη μπύρα, τα πράγματά της, πορτοφόλια, ταυτότητες, κινητά, διάφορα μικροπράγματα που υπάρχουν στη γυναικεία τσάντα..είχαν ψιλομεθύσει και κείτονταν τέζα ...ένα-ένα τα έβγαζε σαν μπαγιάτικα ψάρια και τα απίθωνε σε πετσέτες να τα στεγνώσουμε με το πιστολάκι.

Σε κάποια άλλη φάση, όταν ο ίδιος ο Ν, ξανα-αποφάσισε να μας κάνει δώρο άλλο ένα βαρελάκι μπύρας, είπε να το ανοίξει στο μπαλκόνι να μην έχουμε πάλι τα ίδια. Βγαίνει λοιπόν έξω και έρχεται μούρη με μούρη με τη Λιζελότ ( σκύλος- θηλυκό Γκέκας) που όταν τον είδε φορτωμένο σίγουρα σκέφτηκε "κλέφτης" και τον πήρε στο κατόπι. Από όπου δε πέρασαν τα κάνανε λίμπα, γλάστρες, ποτιστήρια να φεύγουν με τρομερή ταχύτητα. Με τα πολλά σταμάτησε να τον κυνηγάει και κάπως ησύχασε, έτσι μπόρεσε ο Ν να ανοίξει το βαρέλι. Γέμισε μία κανάτα, άφησε το υπόλοιπο έξω να δροσίζεται και μπήκε μέσα. Η βρύση όμως έσταζε..και όταν στο τέλος της βραδυάς φύγανε όλοι, μπήκε ο σκύλος μέσα..αλλά τι σκύλος ήταν αυτός! Μεθυσμένος τύφλα, να κάνει δύο βήματα αριστερά και τα πόδια του να τον πηγαίνουν δεξιά.. στο τέλος κλάταρε και δεν μπορούσε ουτε τα βλέφαρά του να ανοίξει!!

Ασε δέ τότε που ο Δ, έχοντας χάσει όλα του τα λεφτά έπαιξε το παντελόνι του και το έχασε! Εκεί να δείς όταν έντρομος έτρεχε απο δωμάτιο σε δωμάτιο με τον Σάϋλοκ απο πίσω κραδαίνοντας αντί για μαχαίρι μία βέργα για να του βάλει τρικλοποδιά (όπως και έγινε) να τον ρίξει κάτω, να κάτσει επάνω του και να του βγάλει το παντελόνι, να το πάρει σαν τρόπαιο αφού δίκαια το είχε κερδίσει.. και ο Δ, να βάλει σόρτς το καταχείμωνο για να γυρίσει σπίτι του.

Οχι φέτος όλοι αισθανθήκαμε λίγο παραπονεμένοι γιατί κανένα περίεργο και ψιλο-κούκου θέμα δεν προέκυψε.. Ηταν απο τις πιό άδειες χαρτοπαιξίες που έχουν προκύψει ως τώρα..

Και του χρόνου!

Τραπουλόχαρτα

είμαστε μπροστά στα αναπάντεχα φαινόμενα

- σε ένα σεισμό

- σε μιά φωτιά

- σε μία θεομηνία

Οχι δεν θα τόλεγα φόβο αυτό που μας πιάνει όταν κουνιώμαστε, όταν τρέμουν οι τοίχοι, είναι κάτι πιό παγωμένο, ένα ρεύμα που εισέρχεται στα κύτταρά μας και τα προειδοποιεί "Φυλάξου".

Σαν να αισθάνεσαι την πνοή του βέλους που αφήνει το τόξο και κατευθύνεται σφυριχτά πρός τον στόχο, τη πλάτη σου. Πιάνεις τη δόνηση του αέρα και σκύβεις

Στο σεισμό δεν σκύβεις

Αφήνεσαι

Πεταχτήκαν έξω οι γείτονες, μανιασμένα βγάζουν τα αυτοκίνητά τους απο τα υπόγεια, ετοίμασαν βαλίτσες και μικρο τσαντούλες με τα απαραίτητα για να φύγουν..ετοιμάζουν τις φυγές τους σε άλλα μέρη πιό σταθερά ...πού όμως, όταν κουνήθηκε η Ελλάδα, η Κατάνη, η Αίγυπτος, η Ιορδανία..ο μικρόκοσμός μας?

Μόνο οι γάτες δεν σάλεψαν, ούτε ανακατεύτηκαν. Δεν είναι αναίσθητες απλά "ξέρανε" ότι δεν θα ανοίξει μύτη. Εμείς όμως δεν το ξέρουμε.

Κάθε αντίσταση φαίνεται μάταια.

Σαν τα τραπουλόχαρτα αφηνόμαστε μπροστά στο απρόβλεπτο..

Το β όνομα γιορτάζει

Με παίρνει τηλέφωνο η Β σήμερα το πρωϊ να μου πεί "Χρόνια Πολλά" . Οχι για το Νέο Ετος. Για την ονομαστική μου εορτή.

?????????????????????????????????????
"Μα δεν με λένε Φανή και πόσο μάλλον Φώτη" λέω

"Μα Μαρίνα μου είναι της Αγίας Ουρανίας σήμερα" λέει

(Α! Ναί? Δεν το ήξερα ότι γιορτάζω. Ηξερα μόνο ότι με λένε και Ουρανία!! )

Ομως ποτέ δεν γιόρτασα ως τώρα το όνομα Νο. β και πόσο μάλλον τα Νο. γ και Νο. δ.

Αφού λοιπόν δέχτηκα τα χρόνια πολλά..θα κεράσω..πάρτε λίγη κερασόπιτα αν θέλετε..

Για τη Κρήτη, ρε γαμώτο!

Χθές συνελήφθει ένας 18χτάχρονος γιατί με τη βοήθεια του πατέρα του σκότωσε με πολλές μαχαιριές έναν Αλβανό 17χρονο στη Κρήτη. Το άκουσα στην τηλεόραση. Βγήκε και ένας αστυνομικός και είπε ότι ήταν ένα απλό περιστατικό..έγινε και μία πορεία διαμαρτυρίας από άλλους μετανάστες.. Η είδηση έπεσε στο κενό..σαν τηλεθεατές πολύ λυπηθήκαμε για το συμβάν..τόσο που αλλάξαμε γρήγορα κανάλι..

Ξεχάσαμε το γεγονος ότι ένα παιδί σκότωσε ένα άλλο παιδί.

Οτι ένας γονιός συνετέλεσε στην αφαίρεση ζωής ενός γιού ενός άλλου γονιού

Οτι πήραν "τον νόμο" στα χέρια τους με το έτσι θέλω

Α! Μα έτσι είναι η Κρήτη μανούλα μου..

Παρορμητική, Τέξας, ο καθένας έχει το όπλο του, το δίκοπο μαχαίρι με τη χαραγμένη μαντινάδα και καθαρίζει σαν άντρας..έτσι είναι οι άντρες, αμα τους προσβάλλεις σε κάνουν κιμά..

Και ο Αλβανός κάτι θα έκανε στο Ελληνόπουλο, κάποιο παράπτωμα, βαρύ που δεν σήκωνε αναβολή, έπρεπε ο λαμπρός παρεξηγημένος νέος να "καθαρίσει" αντί να πάει στην Αστυνομία να καταγγείλει, να κάνει μήνυση κ.λπ...πληγώθηκε η κρητική αντάρτικη ψυχή του, έβρασε το αίμα του και πήρε το μαχαίρι.. Για τη Κρήτη ρε γαμώτο!

Περήφανη η ψυχή της Κρητικής μάνας που είδε τον γιός της να κατακρεουργεί ένα άλλο παιδί!

Περήφανη θα περπατήσει στους δρόμους της πόλης έχοντας στο σόϊ ένα δολοφόνο και τον άντρα της συνεργό.

Τιμή της και καμάρι της που έβγαλε τέτοιο σόϊ, παράδειγμα θα γίνουν οι δύο άντρες της για τα κορίτσια του σπιτιού, ναί παράδειγμα πρός μίμηση...

Κατά τ΄αλλά ζούμε στην Ευρώπη, ασχολούμεθα με τα δικαιώματα των ανθρώπων, των ζώων, των πουλιών, η επιστήμη έχει κάνει θαύματα, οι άνθρωποι ταξιδεύουν στ' αστέρια και εμείς κοπτόμεθα για το περιβάλλον..

Δεν ξέρω για εσάς εγώ όμως αγρίεψα όταν άκουσα την είδηση. Δεν τίθεται θέμα εδώ για το άν το θύμα ήταν Αλβανός, Τούρκος, μετανάστης ή άλλος Ελληνας, το θέμα είναι ότι η πολιτεία τους έχει αφήσει ελεύθερους να σκοτώνει ο ένας τον άλλο... στα καλά καθούμενα, μπάμ..επειδή δεν.... μπάμ επειδή κύτταξες τον ...μπάμ επειδή είμαι Κρητικός άρα έχω το ανεξέλγκτο, ξέρω ότι το κράτος με φοβάται..ξέρω ότι κανείς δεν θα μου πάρει το όπλο μου...ξέρω ότι είμαι ελεύθερος-ασύδοτος..

ΜΠΑΜ!

Για το 2006

σας εύχομαι η ζωή σας να γεμίσει με φώς

Εντάξει και με λίγο κρασάκι

Καλή χρονιά σε όλους

Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς

Είχα ένα ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας σήμερα και επειδή ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος ώσπου να έρθει η ώρα της συνάντησης είπα να πάω στο Νέο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς να ρίξω μιά ματιά.

Είδα 3 αξιόλογες εκθέσεις η πρώτη για τον σκηνογράφο-σχεδιαστή κοστουμιών Διον. Φωτόπουλο, μία τεράστια παρουσίαση με οτιδήποτε είχε σχέση με την προσωπικότητά του, τις συλλογές του, τα πορτραίτα που του είχαν κάνει διάφοροι ζωγράφοι, τα κοστούμια που είχε σχεδιάσει σε παραστάσεις, είχαν και ταινίες διάφορες απο αποσπάσματα θεατρικών παραστάσεων, πώς έντυνε τους ηθοποιούς με τα κοστούμια, πώς φρόντιζε τις μάσκες, τις διακοσμήσεις των διαδημάτων, μέχρι τα παπούτσια.. κούκλες ντυμένες με κουρέλια ή με μετάξια έδιναν στις συγκεκριμμένες παραστάσεις αίσθημα μεγαλείου..μουσική Στραβίνσκυ, η ιεροτελεστεία της άνοιξης, ταξίδι στο μέλλον, είτε είναι ιδεατό, είτε όχι..το ταξίδι δεν το χάνεις..

Η δεύτερη ήταν φωτογραφικό οδοιπορικό του Nίκου Οικονομόπουλου, ασπρόμαυρες κορνιζαρισμένες φωτογραφίες διαφόρων λαών, ο ταξιδευτής όργωνε με τη μηχανή του τα Βαλκάνια, την Τουρκία και την ενδοχώρα της, την Αλβανία, Σερβία, Ινδία, πάντα η κάμερα έπιανε στιγμές καθημερινότητας, ένα χωριό Ρόμ στην θήβα, παιδιά να παίζουν ξένοιαστα μέσα στα γκρεμίδια του Σεράγεβο..μία τρακαρισμένη Κράϊσλερ φάνταζε μπροστά σε ένα πλινθόκτιστο κτίσμα στη Ρουμανία.. Αλλο ταξίδι αυτό, μέσα στη στυφή πραγματικότητα μιάς άλλης γής, όπου δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι, δεν απολαμβάνουν όλοι το ίδιο..στυφά και πικραμένα τα πρόσωπα των επιζώντων της Σερβίας..ένα ταξίδι στη συνείδηση..που ξεχνάει ότι ναί μεν (ελευθερία) αλλά( φτώχεια, πόλεμος, γιατί?)...

Η τρίτη ήταν για τους πίνακες του θανόντος ζωγράφου Μανουσάκη..εκεί ακόμη και τα πιό ταπεινά αντικείμενα, ένα βάζο, ένα μολύβι ξεχασμένο, ένα καράβι μισοβουλιαγμένο αποκτούν χρώμα και υπόσταση. Από αδιάφορα αντικείμενα γίνονται τέχνη, γεμίζουν χρώμα και παίρνουν λίγη απο την ψυχή του ζωγράφου.. Μικροί σε μέγεθος οι πίνακες αποθανατίζουν ένα άλλο ταξίδι, στην οδό των ονείρων που ακόμη και οι αποβάθρες του Πειραιά μας χαιρετάνε πρόσχαρα.. "έλα"!!

Ευτυχισμένη αισθάνθηκα μετά τις εκθέσεις αυτές

Με χαρά λοιπόν κατευθύνθηκα πρός το πωλητήριο του Μουσείου, για να πάρω ένα αναμνηστικό απο όσα είδα, καμμιά καρτ ποστάλ..οτιδήποτε να μου θυμίζει τις όμορφες στιγμές που έζησα..Αυτό είναι κάτι που συνηθίζω..όταν πάω κάπου θέλω να αγοράσω κάτι, μιά ανάμνηση, ένα σουβενίρ..ας είναι και το τσολιαδάκι..οτιδήποτε να μου υπενθυμίζει τη στιγμή

Πλήρης η απογοήτευσή μου όταν είδα τι περιείχε αυτό το κατάστημα. Προσωπικές συλλογές κοσμημάτων απο χρυσά μέχρι πλαστικά, κεραμικά, κρύσταλλα που δεν εκτίθετο στο Μουσείο, αντίθετα..δεν είχαν καμμία σχέση..Οι τιμές δε υψηλές, τίποτα δεν είχε κάτω απο 50 ευρώ.. Ετριβα τα μάτια που απο αυτά που έβλεπα..

Υπήρχαν βέβαια κάποια φθηνώτερα βιβλία, ημερολόγια..κάτι μολυβάκια...

Το περιεχόμενο όμως του πωλητήριου του Μουσείου δεν είχε καμμία σχέση με τις εκθέσεις, ούτε ένας οδηγός δεν υπήρχε..

Από όσα Μουσεία έχω δεί και εδώ και στο εξωτερικό, πάντα οι του Μουσείου, προσπαθούν να προωθούν στο κοινό αντίγραφα των εκθεμάτων και να εκμεταλλεύονται στο έπακρο το περιεχόμενο των εκθέσεων. Στο κυρίως κτίριο του παλαιού Μουσείου Μπενάκη..υπάρχουν ένα σωρό αντίγραφα, από πλαστικό έως χρυσό των εκθεμάτων, μαντήλια, κάρτες, μολύβια, βιβλία, πάζλς, τετράδια, παιχνίδια για παιδιά..για όλα τα βαλάντια..έτσι ώστε ο επισκέπτης να φύγει ευχαριστημένος..να εξασφαλίσει την ανάμνησή του..

Προφανώς το Μουσείο της οδού Πειραιώς, εκφράζει μία πλήρη αδιαφορία για τον επισκέπτη.. "δεν θα αγοράσεις αυτό που θέλεις εσύ, θα επενδύσεις σε αυτό που σου πουλάω εγώ" "επένδυση" είναι η λέξη γιατί εδώ δεν πρόκειται για απλές αγορές όταν ένα πλαστικό βραχιολάκι κοστίζει 65 ευρώ!!!

Επειδή λοιπόν πιστεύω ότι τα Μουσεία απευθύνονται σε όλο τον κόσμο και όχι στους ζάπλουτους και τους σνόμπ ας μου εξηγήσει κάποιος τι νόημα έχει ένα πωλητήριο με είδη άσχετα με το κυρίως κτίσμα που εκπροσωπεί. Είναι σαν να γράφει η επιγραφή του μαγαζιού μου "Φρουτεμπορική" και εγώ να πουλάω ζώνες. Και όχι φτηνές. Πανάκριβες, επώνυμες και ή δυνατόν και επίχρυσες!!!

Και ερωτώ.

Σε ποιούς απευθύνεται αυτό το πωλητήριο?

Daily madness

wishes you

http://www.care2.com/ecards/build/1/4841

plenty of dancing Christmas!!