Η τσιγαρού..του Δημοσίου

Σήμερα ήταν μία δύσκολη μέρα γιατί είχα δουλειές και στην Εφορία. Οπου ο κάθε φορολογούμενος πάει σαν πρόβατο για σφαγή, πάει με κατεβασμένα τ' αυτιά και προκατειλημμένος να τον ..

α) βρίσουν

β) του γυρίσουν τα χαρτιά πίσω ώς ελλειπή

γ) να τσακωθεί

και η δουλειά του να μη γίνει.. εκτός κι αν πάει ξανά και ξανά, λαδώσει, βάλει δικηγόρο κάνει τούμπες στον αέρα..του ψηθεί το ψάρι στα χείλια.

Η υπόθεσή μου απλή: Αλλαγή ταχυδρομικής διεύθυνσης για την αποστολή εκκαθαριστικών. Ειχα σχεδόν όλα τα χαρτιά, καθώς και την αίτηση.

Η υπάλληλος ήταν του τύπου "τα ζώα μου αργά"..αγάλι-αγάλι πληκτρολογούσε με το ένα δάχτυλο που είχε νύχι κοντύτερο απο τα άλλα, παραφωνία στο γαλλικό της μανικιούρ..(φως φανάρι αυτή δεν έπλενε τα πιάτα).. Φορούσε γυαλιά για να βλέπει..αλλά μάλλον ήταν για τη μόδα γιατί τελικά το έγγραφο ήταν γεμάτο ανωρθωγραφοίαις..έλειπαν γράμματα, αντί ΙΩΑΝΝΗΣ είχε γράψει ΙΑΝΝΗΣ, που'ναι το "ω"βρε!! και στον ΑΦΜ είχε φάει ένα ψηφίο, με αποτέλεσμα το σύστημα να μη δίνει καρτέλλα και να μου λέει ότι το έχω γράψει λάθος και να πάω στο Μητρώο να βρώ άκρη.. Κάθισα πάνω απο το κεφάλι της σαν το ΧΑΡΟ και της διόρθωνα γραμμή-γραμμή τις μπούρδες της. Καταλάβαινα το σύστημα πιο πολύ απο εκείνην..αυτό τη τσάντισε ..και μου είπε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει..να περιμένω την προϊσταμένη για έγκριση!

Που βεβαίως απουσίαζε.. θα παραξενευόμουνα αν ήταν εκεί!.

Περίμενα.

Περίμενα.

Περίμενα.

Περίμενα.

Προφανώς την είχε πιάσει κόψιμο..δεν εξηγείτε τι στο διάλο έκανε 20 λεπτά!

Καποια στιγμή εμφανίζεται το ζητούμενο, το φώς των ματιών μου, με τουπέ 100 καρδιναλίων. Η Προϊσταμένη. Που κάπνιζε σαν φουγάρο σε κλειστό χώρο.

Ορθια επιθεώρησε τα χαρτιά μου, άκουσε τις εξηγήσεις μου, ιδιαίτερα τη παράκληση να με βοηθήσει να βγάλω άκρη (αμα βλέπω τέτοιες το παίζω χαζούλα απο το χωριό) και μου έδωσε όλες τις αρμόδιες οδηγίες ΦΥΣΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ απο τα ποδαρίλος που φουμάριζε, ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ. Προσπάθησα να μη βήξω, παρόλλο που πνιγόμουν. Την έκανα να υπογράψει την αίτηση..ώστε να ξαναπάω δίπλα στο βούρλο να πατήσει (αφού το εντοπίσει) το πλήκτρο ENTER για να την προωθήσει. Και βέβαια το τελικό χαρτί είχε και τις γνωστές ανωρθωγραφείαις!. Το λιγώτερο. Βγήκα έξω και έβηχα, έβηχα, έβηχα..μέχρι που κάποιος μου πρόσφερε λίγο νερό..

Πρώτη Ιουλίου ψηφίστηκε ο νόμος για το τσιγάρο στους κλειστούς χώρους και το ίδιο το γμένο το κράτος τους πατάει..

Στα διάλα.

Φωτιές

Κάθε καλοκαίρι μπαίνουν φωτιές και καίνε. Ξεκινάνε τους θερμούς μήνες και πάνε όπου φυσάει ο άνεμος, στο πέρασμά τους τα πάντα μπορεί να χαθούν. Απο το 1974 καίγεται η χώρα τα καλοκαίρια, εξαιρουμένου του 2004 που τίποτα δεν κάηκε γιατί είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες..όπου όλοι ανασκουμπώθηκαν να μη πιάσει τίποτα φωτιά και χάσουμε γόητρο.

Αν η Ελλάδα είναι δύο πάνινα μπατζάκια, οι φωτιές τα έχουν κατακάψει όλα αυτά τα χρόνια και τώρα τσουρουφλίζουν τα πόδια της χώρας κανονικά. Και η καμμένη χώρα χοροπηδάει γιατί πονάει..καίγεται ο φυσικός πλούτος, οι άνθρωποι, τα σπίτια τους, οι περιουσίες τους.

Καίγονται τα πόδια της Ελλάδας ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ και κανένας δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει κάτι.. παρά μόνο ΑΦΟΥ φουντώσουν οι φλόγες να τρέχουν να τις σβήσουν, με ότι μέσα διαθέτουν, μέσα της πυρκαγιάς, ΠΥ και Στρατό, ο κάθε σπιτονοικοκύρης μόνος του να καταβρέχει τις αυλές και τα παραθυρόφυλλά του...

Αφού λοιπόν η χώρα είναι επιρρεπής στις φωτιές ΓΙΑΤΙ εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι γι' αυτό;

Λένε ότι στις χαράδρες και στις πλαγιές μόνο τα ελικόπτερα μπορούν να φθάσουν για να ρίχνουν νερό και αυτά όταν δεν φυσάει πολύ γιατί δεν υπάρχει πρόσβαση. Γιατί δεν έγιναν δασικοί δρόμοι ώστε τα οχήματα της Πυροσβεστικής να φθάνουν κοντά στις εστίες; Γιατί όσες προσπάθειες έγιναν για δημιουργία τέτοιων δρόμων απερρίφθησαν απο το κράτος με τη πρόφαση ότι άπαξ και ανοίξει δρόμος..ύστερα απο λίγο θα ξεφυτρώσουν αυθαίρετα και παρελκόμενα.. ;

Τα γιατί μου άπειρα.. εν τω μεταξύ οι φλόγες συνεχίζουν το έργο της ..μελλοντικής οικοπεδοποίησης.. Λές και αυτός είναι ο στόχος.

Λυγουριό, Μέθανα, Γαλατάς, Λεμονοδάσος

Μετά απο μερικές μέρες στο Ναύπλιο βαρεθήκαμε και αρχίσαμε τις βόλτες..

Πρώτη εξερεύνηση, του νέου παραλλιακού δρόμου Παλ. Επίδαυρος-Γαλατάς. Τον καναμε πέρυσι για πρώτη φορά μέχρι ενός σημείου, φέτος όμως προχωρήσαμε ώς το τέρμα του..δλδ το Γαλατά.

Απο Ναύπλιο παίρνουμε το δρόμο για το Λυγουριό. Φτάνοντας εκεί ακολουθούμε τις πινακίδες για Παλιά Επίδαυρο. Υπάρχουν 2 δρόμοι, ο ένας που περνάει μέσα στη πόλη του Λυγουριού, είναι πιο σύντομος. Ο αλλος δρόμος είναι πιο γραφικός, μέσα απο τα πεύκα και τον βρίσκουμε αφού βγούμε απο το Λυγουριό. Αφήνουμε πίσω μας το Κέντρο Υγείας και βγαίνουμε στο δρόμο που πάει πρός Αθήνα. Στριβουμε αριστερά κάτω απο τη γέφυρα και ακολουθούμε πινακίδες για Πόρο-Γαλατά. Ανεβαίνουμε μία πλαγιά, αφήνουμε στα δεξιά μας το σουπερμάρκετ ΑΒ και βρίσκουμε διασταύρωση με ΔΥΟ πινακίδες για Γαλατά

Αν πάτε δεξιά στον ανηφορικό δρόμο, που είναι ο παλιός με τις στροφές, θα περάσετε μέσα απο τα βουνά .
Ο νέος παραθαλάσσιος δρόμος είναι αριστερά, ο οποίος έχει φανταστική θέα όλο το Σαρωνικό, περνάει μέσα απο γραφικά χωριά (Δρυόπη, Τροιζήνα, διαβολογέφυρα) , φθάνει στη διασταύρωση για Μέθανα και συνεχίζει για Γαλατά. Σε 1 ώρα είχαμε φθάσει στο Γαλατά

Απέναντι ο Πόρος μας καλούσε.. Η φυσική θέα ωραιότατη, βάρδα μην ανακατευτεί ο ανθρώπινος παράγοντας λίγο πάρα κάτω, και τα κάνει σκτ. Μπροστά στη προκυμαία σκέφτηκες να τους βάλεις βρε βλάκα, πιο πέρα δεν μπορούσες??

Συνεχίσαμε για το Λεμονοδάσος..όπου ο δρόμος στένεψε και καταλάβαμε ότι πέσαμε στον παλιό με τις στροφές.. ας συνεχίσουμε όμως μεχρι "το δάσος" είπαμε.. Μόνο που δεν υπήρχε Λεμονοδάσος, ούτε δάσος, ούτε λεμονιές είδαμε, αντ' αυτών πολλες ελιές και απίθανη θέα.

Στην επιστροφή περάσαμε και απο τα Μέθανα..ωραίο το μέρος και υπέροχη παραθαλάσσια διαδρομή. ΟΜΩΣ λόγω των ιαματικών νερών η πόλη των Μεθάνων μυρίζει..το χειμώνα δεν είναι τόσο έντονη η μυρωδιά του υδροθειου (κλούβια αυγά), το καλοκαίρι όμως..

αφήστε το καλύτερα. .. Κάναμε μία βόλτα και φύγαμε.....γρήγορα. Δεν σταματήσαμε πουθενά για φαγητό...γυρίσαμε σπίτι μας.

Ναύπλιο

Το δεύτερο σκέλος των διακοπών μας τελείωσε την περασμένη εβδομάδα..όπου και αυτό το μήνα ανανεώθηκαν οι μπαταρίες μας. Κατά κάποιο τρόπο ήταν ιδανικές δια-κο-πές από'τι καταπιανόμαστε καθημερινά..δια-κο-πές απο τη βουή της πόλης, γιατί πήγαμε σε απομονωμένο μέρος, δια-κο-πές απο τα άγχη αφήνοντας το βλέμμα μας στο πράσινο των δένδρων και το μπλέ της θάλασσας, δια-κο-πές απο δίαιτες..γιατί όσο νάναι φάγαμε και κυρίως ήπιαμε..διακοπές όπου το μόνο που κάνεις είναι.. να μη προγραμματίζεις τίποτα.

Το Ναύπλιο, όντας πλέον τόσο κοντά στην Αθήνα, προσφέρει μία μικρή έως μεγάλη φυγή. Το Παλαμήδι απο πάνω κυριαρχεί και κόβει την ανάσα..όπως και τα 800 περίπου σκαλιά στους τολμηρούς που ανεβαίνουν στη κορυφή με τα πόδια..

για μία απίστευτη θέα απο κάτω..

Δεν πήγαμε στο κάστρο, τόχουμε δεί πολλές φορές..πήγαμε σε μοναχικά μέρη εκεί που ο κόσμος δεν πλησιάζει το καλοκαίρι. Ο παλιός σταθμός του τραίνου, έχει γίνει όμορφο καφενείο εδώ και πολλά χρόνια, με επιτοίχιες ζωγραφιές παλιών εποχών.. Απ' εξω έχουν στήσει ένα παλιό βαγόνι με την αντίστοιχη μηχανή του, ένα βαγόνι που δεν γλύτωσε τελικά απο το ανελέητο γράφιτι. Στη περίπτωση αυτή, ΝΤΡΟΠΗ σε αυτούς που το λέρωσαν. Κειμήλιο είναι βρέ, δεν πιτσιλάς τη κληρονομιά σου!

Κάναμε και μια βόλτα στα μαγαζιά της πόλης για να δούμε αν άλλαξε τίποτα απο πέρυσι. Η ίδια ακρίβεια και το πιασοκωλάδικο.. για ένα πλαστικό κομπολογάκι, 20 ευρώ!! Μέγας είσαι Κύριε, στα περίπτερα της Ομονοίας, το ίδιο κάνει 5 ευρώ...αλλά βλέπεις στο Ναύπλιο πάνε οι πλούσιοι..για άρμεγμα προφανώς! Βρήκα σε ένα κατάστημα που πουλούσε καραμέλες, μαλλί της γριάς εισαγώμενο απο την Ισπανία (σε πλαστική συσκευασία) !!! Το αγόρασα γιατί μ' αρέσει το μαλλί της γριάς, αναρωτήθηκα όμως γιατί να το εισάγουμε;;; Δεν παράγει η Ελλάδα ΟΥΤΕ μαλλί της γριάς;;; Ελεος πιά!

Αν το καλοσκεφτείς όμως, Μαρίνα, το Ναύπλιο σαν πόλη, μόνο ομορφιά σου προσφέρει. Ετσι το εμπιστεύεσαι. Οι κάτοικοί του όμως φροντίζουν σχεδόν πάντα να σε προδίδουν..ξανά και ξανά. Είναι κι αυτό ένα ταλέντο που με στενοχωρεί γιατί η ομορφιά μόνο καλωσύνη και σεβασμό για το τοπίο θα έπρεπε να βγάζει. Το κέρδος όμως και ο εαυτούλης, εκεί, υπερτερεί. Για όσο τους παίρνει. Ακόμη.

Ενα ακόμη θετικό στοιχείο είναι η επαναλειτουργία του τραίνου. Τέσσερις φορές την ημέρα ένας συρμός του ΟΣΕ περνάει απο το Ναύπλιο και πηγαίνει μέχρι τον αντίστοιχο στη Κόρινθο. Εκεί ο επισκέπτης αλλάζει τραίνο και πάει στην Αθήνα.. Δεν βλέπω την ώρα να τον δοκιμάσω..να πάρω δλδ τον Προαστειακό μέχρι την Κόρινθο και απο εκεί να πάω με τραινάκι στο Ναύπλιο..! Θα το χρονομετρήσω βέβαια αλλά κυρίως θα βολευτώ στα καθίσματα και θα τραβήξω φωτογραφίες!!

Δεν μείναμε όμως όλες τις μέρες εκεί..κάναμε και βόλτες.. θα γράψω και για αυτές τις βόλτες..σε λίγο.

Αλλοι δρόμοι..για το Ναύπλιο

Το Ναύπλιο έχει γίνει ένας πολύ όμορφος και κοντινός προορισμός του Αθηναίου που θέλει να περάσει ένα ευχάριστο σβκ. Τι γίνεται όμως όταν ο δρόμος είναι γεμάτος κόσμο, όταν οι ουρές για τα διόδια φθάνουν στα 4 χλμ και ο ήλιος καίει; Κανείς υπομονή, σου λέει ο άλλος.

Λοιπόν..υπάρχουν και άλλες οδοί που παρακάμπτουν το Εθνικό δίκτυο..που τις ξέρουν οι ντόπιοι και που έχουν ενδιαφέρον, αν βέβαια είσαστε άνθρωποι της εξερεύνησης!.

Παρακάμπτοντας την Ε. Οδό
Παίρνοντας την εθνική οδό Κορίνθου-Τριπόλεως..σε κάποια στιγμή μετά τη μεγάλη κατηφόρα, βλέπετε μπροστά σας τα διόδια Σπαθοβουνίου.

Λίγα μέτρα προτού φθάσετε στα διόδια, στρίβετε δεξιά σε μικρή διασταύρωση-δρομάκι ( στη φωτογραφία μετά το 4 κώνο), δεν υπάρχει καμμία σήμανση.

Είναι μικρός αγροτικός δρόμος, που σας οδηγεί σε υπόγεια διάβαση δεξιά κάτω απο την Ε.Ο. και πάλι μετά δεξιά.. . Δεν υπάρχει καμμία σήμανση, στις διασταυρώσεις θα ακολουθείτε τη πεπατημένη, όλο δεξιά.. Θα οδηγήσετε ανάμεσα απο πολλά χωράφια σπαρμένα, ή με κλήματα, προσοχή στη ταχύτητα ο δρόμος είναι κακοσυντηρημένος και χρησιμοιείτε απο πολλά φορτηγά. Στο τέλος αυτού του δρόμου θα κάνετε δεξιά στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που θα βρείτε μπροστά σας, ο οποίος είναι η παλιά Ε.Ο Κορίνθου-Τριπόλεως!! Αν κάνετε αριστερά θα γυρίσετε πίσω στη Κόρινθο! (Μη γελάτε την έχουμε πάθει σαν το Βέγγο).

Μετά θα ακολουθήσετε τις πινακίδες για Ναύπλιο.. Στη πορεία θα περάσετε απο το παλιό σταθμό του ΟΣΕ Νεμέας, κόψτε ταχύτητα οι γραμμές του τραίνου εξέχουν! Κάποια στιγμή στρίβετε σε διασταύρωση αριστερά για Αργος-Ναύπλιο. Φαρδύς δρόμος που τελείωσε σχετικά πρόσφατα. Προσοχή στη ταχύτητα..καιροφυλακτούν ραντάρ..κρυμμένα στους θάμνους..(μιλάνε οι παθόντες εδώ). Σε κάποια φάση ο καλός αυτός δρόμος τελειώνει. Εδώ υπάρχουν πινακίδες, δεξιά για Ναύπλιο, αριστερά για διάφορα χωριά.. Αν στρίψετε δεξιά σας βγάζει στη λεωφόρο Αργους-Ναυπλίου στο υψος των αγροτικών φυλακών.

Αν όμως θέλετε και λίγη περιπέτεια..

Μπορείτε να συνεχίσετε ευθεία στον όχι και τόσο καλό δρόμο..που πάλι στο Ναύπλιο θα σας βγάλει αλλά σε άλλο σημείο.
Η επόμενη πινακίδα δεξιά για Ναύπλιο θα σας βγάλει σε ένα δρόμο κοντά στα τείχη της Τίρυνθας και θα βρεθείτε πάλι στη λεωφ. Αργους-Ναυπλίου.

Αν παραμείνετε όμως στο δρόμο...για να δείτε που θα πάει...

θα περάσετε απο τη κοίτη του ποταμού Ραμαντάνι και ύστερα απο λίγο στο τελευταίο STOP. Αριστερά πηγαίνει πρός τον Αγιο Αδριανό και δεξιά πρός τη λεωφόρο Ναυπλίου-Επιδαύρου. Εκεί βέβαια έχετε παρακάμψει όλη τη πόλη του Ναυπλίου και κατευθύνεσθε για Λευκάκια, Δρέπανο, Τολο, Επίδαυρο..κλπ

Αν χαθείτε στη πορεία, δεν πειράζει, είναι μικρό μέρος εύκολα θα βρείτε το δρόμο σας..αφήστε που στη πορεία μπορεί και να πεσετε και στην ιδανική ταβέρνα...ανάλογα με τα γούστα σας βεβαίως-βεβαίως!

Φανάρι, Δρακότρυπα, λίμνη Πλαστήρα

Με βάση τη Καλαμπάκα που ήταν το ξενοδοχείο μας κάναμε μία μεγάλη εκδρομή νότια πρός τη λίμνη Πλαστήρα. Οι αποστάσεις στο χάρτη φαίνονται μεγάλες, στη πραγματικότητα όμως είναι πολύ κοντά όλα.

Δεν είχε τύχει ώς τώρα να πάω ποτέ στο Φανάρι (παρόλλο που έχω επισκεφθεί τη περιοχή πολλές φορές λόγω συγγενών) , βρέθηκε η ευκαιρία αυτή τη φορά που μείναμε λίγες μέρες στη Καλαμπάκα και αφιερώσαμε 2 πρωϊνά για εξερεύνηση. Το Φανάρι είναι μία κωμόπολη χτισμένη σε υψόμετρο με ωραιότατη θέα όλο το κάμπο απο κάτω. Εχει και ένα βυζαντινό κάστρο το οποίο θέλαμε να επισκεφθούμε αλλά που μας απέτρεψαν γιατί έκαναν λέει έργα στο δρόμο και η πρόσβαση θα ήταν αδύνατη!!!

Ετσι περιοριστήκαμε στο να βγάλουμε φωτογραφίες απο κάποια σημεία του παρελθόντος, όπως ένα παλιό πολυβολείο, το μνημείο για τον ανταρτοπόλεμο (1941 -1944) καθώς και μία μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των τσουκαλάδων της περιοχής!!!!

Και μετά πήγαμε στη Δρακότρυπα. Είχε μανία ο Κ να επισκεφθεί το συγκεκριμμένο μέρος είχε ακούσει πολύ καλά λόγια. Απο πλευράς θέας είναι το κάτι άλλο γιατί είναι ψηλά στο βουνό, ένα μικρός οικισμός απο χαριτωμένα σπιτάκια και πολλές ταβέρνες. Είχε λίγη δροσιά τώρα το καλοκαίρι, το χειμώνα με τα χιόνια φαντάζομαι ότι θα είναι παράδεισος!

Καλά είναι και τα βουνά, αλλά μας έλλειψε και το μπλέ. Πήραμε το παλιό δρόμο απο Φανάρι πρός τη λίμνη Πλαστήρα που είναι πολύ γραφικός γιατί περνάει μέσα απο πολλά χωριουδάκια. Η θέα της γαλήνιας λίμνης μέσα στο καταμεσήμερο είτε απο ψηλά, είτε απο χαμηλά ανυπέρβλητη. Ενας παράδεισος μέσα στη κάψα του μεσημεριού..ο παράδεισος φέρνει και μία λιγούρα..άλλο πράγμα. Καθίσαμε σε ένα απο τα πολλά ταβερνάκια που ατενίζουν το απίθανο μπλέ και δοκιμάσαμε τοπικές γεύσεις..

τηγανιτές πέστροφες, ματζίνα (πίτα με διάφορα τυριά) και πλαστό(πίτα με χόρτα και τυριά) ! Με χύμα κρασί εννοείτε. Εδώ ευχαριστείς το Θεό που σε αξίωσε να βιώσεις αυτή την εμπειρία.

Πρίν κλείσω να πώ ότι σουβενίρ..πήραμε βέβαια. Μετά το φράγμα, σειρά ήταν τα τουριστικά μαγαζάκια που πούλαγαν διάφορα. Αυτή τη φορά προτιμήσαμε άλλα πονηρά πράγματα.. μία σφενδόνα "πολύ γερή, βγάζει μάτι" σύμφωνα με τα λεγόμενα του πωλητή και ένα γλυκό ξύλινο σκατζοχοιράκι...σκέτο κουκλάκι.

Σεβασμία μου Εξώφθαλμη ζητώ μία εκ των προτέρων άφεση για τα μελλοντικά χτυπήματα (με μικρές όμως πέτρες) που θα εξακοντίσω με τη χειροποίητη σφενδόνα πρός κάποιους κακούς γείτονες! Μετά θα περάσω απο το μοναστήρι με μερικά καφάσια μπύρες..

Περτούλι, Ελάτη, Πύλη, Καλαμπάκα

Μία διαδρομή παράδεισος, μετά απο αυτά που είχαμε περάσει στο Ανήλιο-Χαλίκι. Μέσα στο πράσινο στην αρχή μέχρι τη διασταύρωση της Πολυθέας, αριστερά για Δολιανά (με τη περίφημη εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, με τους χρυσούς τρούλλους - που ΔΕΝ επισκεφθήκαμε - ίσως μία άλλη φορά) και δεξιά για Περτούλι..

Λίγο-λίγο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, θεσσαλικός κάμπος, γή των Καραγκούνηδων...πολλες οι αγελάδες, στεκόντουσαν στη μέση του δρόμου, μία μάλιστα ήρθε κοντά στο παράθυρο, ήθελε να επιθεωρήσει και μέσα..χμμ! αστο καλύτερα φιλενάδα! Φορούσε και κίτρινο σκουλαρίκι!
Περάσαμε απο τη Πύρρα όπου είχαμε περάσει ένα ονειρεμένο σβκ πρίν μερικά χρόνια ένα Νοέμβριο! Τώρα το χωριουδάκι κοιμότανε ήσυχο στη μασχάλη των βουνών!. Πολύ δροσιά!

Κατεβήκαμε πρός την Ελάτη. Σταμάτησα σε ένα τουριστικό μαγαζάκι στην άκρη του δρόμου, το ένα δίπλα-στο άλλο για να πάρω αποξηραμένα μπουκέτα με ανθισμένη ορτανσία (ένα όνειρο) και silver dollars. Εκει τη πάτησα με την ορτανσία, γιατί όταν πήγα σπίτι είδα ότι την είχαν δέσει με ένα φρικαλέο πράσινο τσέρκι (χάθηκε να βάζανε έναν απλό σπάγγο;;). Οταν γυρίσαμε στην Αθήνα έβγαλα το τσέρκι και διαπίστωσα ότι με κορόϊδεψαν γιατί το μπουκέτο διαλύθηκε, δεν αποτελείτο απο 2-3 μεγάλες ορτανσίες αλλά απο πολλές μικρούτσικες με κοντά κοτσανάκια αλλά με τέχνη τοποθετημένα μέσα σε μεγάλα ξερά κοτσάνια ώστε να φαίνονται 2 λουλούδια !! Αναγκάστικα και τα πέταξα! ΝΤΡΟΠΗ λέμε!! Ευτυχώς που μείνανε τα ασημένια δολλάρια!

Πεινάγαμε πολύ αλλά δεν φάγαμε τίποτα στη διαδρομή ως τη Καλαμπάκα που ήταν το ξενοδοχείο μας. Εκεί βέβαια..τη κάναμε..ταράτσα! Το βράδυ έξω με συγγενείς..

Εγνατία, Μέτσοβο, Ανήλιο, Χαλίκι, Πίνδος

Στις 4 ημέρες αποχαιρετήσαμε τη Θεσσαλονίκη και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε πρός την Αθήνα...με πολλές παρακάμψεις.

Την Εγνατία οδό την είχαμε δοκιμάσει και πέρυσι μέχρι τα Γρεβενά (οπου μάταια ψάχναμε για τα περίφημα μανιτάρια τους-το σβκ το κατάστημα ήταν κλειστό!!) και απο εκεί πέσαμε στον παλιό δρόμο, ανέβα - κατέβα τα βουνά. Φέτος όμως ήταν αλλιώς.. Η Εγνατία είναι μία Αττική Οδός επί 10! Φαρδιά, καλοφτιαγμένη με πάρα πολλές σήραγγες, μεγάλες και κυρτές. Σήραγγες και 3 χλμ μήκος!!! κόβουν στα 2 το κάθε βουνό. Μετά τις σύραγγες έρχονται οι γέφυρες. Στιβαρές σαν εκείνη της φωτογραφίας που οδηγούν πάλι σε νέες σήραγγες. Μιλάμε για ΤΟ ΕΡΓΟ!.

Απο το Κλειδί έως το Μέτσοβο κάναμε 1 ώρα και 30 λεπτά με μέση ταχύτητα 120χλμ!! ενώ με τον παλιό δρόμο και τη μισή ταχύτητα θέλαμε 6 ώρες!! Με 120 χλμ το αυτοκίνητο ήταν σαν ακίνητο..οδηγούσαμε στην άκρη να μην εμποδίζουμε όσους βιάζονταν!!!. Και η σήμανση πολύ ιδιαίτερη..στη μεσαία φωτογραφία μας προειδοποιούσαν να κόψουμε ταχύτητα γιατί μπαίνουμε στα λημέρια της αρκούδας!!!

Φτάσαμε στο Μέτσοβο όπου σταματήσαμε για πολύ λίγο, ίσα να πάρουμε ζυμαρικά με μανιτάρια (καθναρίδες-πέτουρα), μερικά τοπικά γλυκά(λεμόνι του κουταλιού, κεράσι με κουκουνάρι, και λουκούμια με μανιτάρια καθώς και ..αναμνηστικά! Στον άνθρωπο είναι κάθε που επισκέπτομαι ένα μέρος θέλω να πάρω κάτι μικρό..να το βλέπω το χειμώνα να θυμάμαι που είχα πάει! Δεν πήραμε τυριά λόγω εποχής!

Δυστυχώς αφήσαμε τον ωραίο αυτό αυτοκινητόδρομο στο Μέτσοβο για να κάνουμε Camel trophy με ακατάλληλο αυτοκίνητο, χάρτη και ρούχα.. Πήραμε ένα κατσικόδρομο (υποτίθεται ασφαλτοστρωμένο) πρός Ανήλιο-Χαλίκι, με σκοπό να πάμε στο Περτούλι, Ελάτη, Πύλη.

Περασαμε το χιονοδρομικό κέντρο του Ανήλιου, ο δρόμος άφαντος, σκέτο χάλι. Παντού φορτηγά, εκσκαφείς και μπουλντόζες με χώματα να φτιάχνουν ξανά το κομμάτι αυτό του δρόμου που απο τις χιονοπτώσεις είχε πέσει.. λάσπες, πέτρες, μέση ταχύτητα 10 χλμ μάξιμουμ! Τα έκανα επάνω μου απο το φόβο μη μας σκάσει κανένα λάστιχο απο τις λακκούβες και τις πέτρες ή μήπως και ξανα-χτυπήσει το αυτοκίνητο απο κάτω..και έχουμε βλάβη! Ο δρόμς μέχρι το Χαλίκι, δεν ήταν όλος κακός, (στη φωτογραφία ένα ΚΑΚΟ κομμάτι)είχε και κομμάτια με άσφαλτο, απλά ξαφνικά εκεί που πήγαινες κανονικά τσαααακ! βρισκόσουνα στο χωματόδρομο ή μέσα στη μεγάλη λακκούβα! μου βγήκε η ψυχή πάντως, αυτά τα 20 χλμ εναλασσόμενου οδοστρώματος, δεν ήξερα η επόμενη στροφή ΤΙ θα φέρει ! Αλλος οδηγούσε και δεν πτοήτο απο τα σκαμπανεβάσματα, όπως εγώ. Ετσι αντί να ανησυχώ για τα χάλια του δρόμου, κυττούσα τη θέα.. που ήταν Αριστούργημα!

Τόσο πράσινο δεν είχα δεί πουθενά στην Ελλάδα. Τα βουνά γεμάτα κωνοφόρα, σφιχτοπλεγμένα μεταξύ τους με πολύ μικρά ξέφωτα. Σε κάποια στιγμή που σταματήσαμε το μόνο που ακουγόταν ήταν τιτιβίσματα και το ψιθύρισμα των δένδρων. Και βέβαια η θερμοκρασία ήταν όχι μεγαλύτερη απο 20 βαθμούςΚελσίου. Η απόλυτη ομορφιά. Το απόλυτο τοπίο για τον λάτρη του πράσινου!

Για αυτό το θέαμα και μόνο λέω χαλάλι ο καρόδρομος.

Θεσσαλονίκη

Τη Θεσσαλονίκη τη λατρεύω παρόλλο που ποτέ δεν έζησα εκεί και ούτε είχα Θεσσαλονικιώτικη καταγωγή. Κάτι απο τη πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου με τραβούσε σαν μαγνήτης, περπατούσα τη πόλη και ήταν σαν να την ήξερα απο χρόνια. Κάτι σαν deja vu.

Κάθε χρόνο πρέπει να πάω ένα ταξείδι σε αυτή τη πόλη, όλη μου η ύπαρξη την αναζητά. Και τι κάνω όταν πάω, παρά βόλτες στις πλατείες και στα κάστρα της

τραβώντας φωτογραφίες όμορφα συντηρημένα κτίρια παλιών ή και νεώτερων όπως το σέρβικο νεκροταφείο με τους 8000 σταυρούς αγωνιστών που πέθαναν για την ελευθερία,

και περιδιαβαίνοντας συνοικίες και ιδιαιτερότητες, όπως τα στενά δρομάκια της Ανω Πόλης

ή και τα λαδάδικα, τα βυζαντινά-Ρωμαϊκά μνημεία και τα ηλιοβασιλέματα δίνουν στο τοπίο χροιά μαγική.

Το φαγητό είναι άλλη μία ιστορία, παλιότερα μέτραγα, τόσες μέρες Θεσσαλονικη= 1 κιλό την ημέρα. Αυτή τη φορά ήμουνα λίγο προσεκτική και πήρα μόνο μισό κιλό την ημέρα..

Οι συγγενείς μας, φροντίζουν κάθε φορά να μας πάνε σε κάποιο ωραίο εστιατόριο, φέτος πάλι τα ίδια έκαναν. Αντίστοιχα και εμείς βρίσκουμε πάντα το πιο ιδιαίτερο στέκι, στέκι για τους ντόπιους, όχι για τουρίστες, Φέτος αυτό που ανακαλύψαμε λεγόταν Χαμόδρακας, ήταν δίπλα στη θάλασσα και σερβίριζε και γούνα
δηλαδή σκουμπρί στα κάρβουνα με τσίπουρο. Εξαιρετικό .

Ορίστε και το λογοπαίγνιο.

Οι Θεσσαλονικείς βρήκαν τρόπο να παρακάμπτουν το νόμο για το κάπνισμα. Σταμάτησαν το τσιγάρο και άρχισαν όλοι αργιλέδες..

Δοιράνη, Πορόία, Λιβάδια, Κερκίνη

Την επομένη μέρα ξεκινήσαμε νωρίς για λιμνο-βόλτα. Πρώτος στόχος η λίμνη Δοιράνη.

Πήραμε το δρόμο για Κιλκίς και στρίψαμε αριστερά για Λητή. Ωραίος ο δρόμος με πολύ πράσινο. Φθάσαμε στη λίμνη γρήγορα, πήραμε ένα "κοντά στη λίμνη" δρόμο πρός τις Μουριές, όμως δεν έφθανε κοντά στο νερό, τίποτα δεν είδαμε, δένδρα και πουρνάρια σκέπαζαν όλη τη θέα.. και δεν θέλαμε να περιπλανηθούμε πεζή σε μονοπάτια που δεν ξέραμε..έτσι την αφήσαμε πίσω μας και προχωρήσαμε πρός το χωριο Σταθμός, όπου η ελλειπής σηματοδότηση μας έκανε να χάσουμε το δρόμο μας.. ακόμη και το GPS τά παιξε!! Μιά ταμπέλλα βρε παιδιά, δεν βλάπτει! Το γύρω-γύρω όλοι κάναμε ώσπου να μαντέψουμε που βγαίνει στον κυρίως δρόμο. Ρωτήσαμε και μας είπανε όλοι γελώντας "καλά πάς". Δε πάνε όμως αυτοί καλά!

Απο το Σταθμό οδηγήσαμε τη παλιά εθνική οδό πρός Προμαχώνα, παράλληλα με τα Βουλγαρικά σύνορα. Σταματήσαμε στο χωριό Ανω Πορόϊα, πολύ συμπαθητικό και προσεγμένο μέρος, είχαμε σύσταση για 1 ταβέρνα, στις 10.00 το πρωϊ όμως δεν σερβίριζαν.. Ψωνίσαμε πολλούς τραχανάδες εκεί για όλο το σόι.

Στρίψαμε για Κερκίνη. Πρώτη στάση στο χωρίο Λιβάδια, στη σειρά οι φωλιές των πελεκάνων πάνω στους στύλους της ΔΕΗ.. απίθανο θέαμα..όλες οι κολώνες κατοικούντο απο φτερωτούς

φίλους που με περιέργεια κύτταζαν τους τουρίστες που σκοτώνονταν απο κάτω!!
Ενα στρίψιμο και μας έφερε μπροστά στη λίμνη. Με τα νερά, τα πουλιά και τ'αλογατάκια της.

Υπήρχε μία συγκέντρωση οικολόγων σε ένα λοφάκι δίπλα. Ενας πιτσιρικάς ποδηλάτης πέταξε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι στο αυλάκι του δρόμου..θυμωμένοι τον πήραμε απο πίσω μέχρι τη συγκέντρωση των ομοιδεατών του, όπου του κάναμε παρατήρηση! "Εγώ με τα πουλιά και τη Κερκίνη ασχολούμαι, η ανακυκλωση των σκουπιδιών είναι άλλης ομάδας" είπε ο "οικολόγος".. Τον αγριοκύτταξα, αλλά χαμπάρι δεν έπαιρνε! Τι να πείς, ηλίθιος απο κούνια!
Ο καθαρός αέρας φέρνει πείνα και των γονέων. Σταματήσαμε σε ένα ταβερνάκι με θέα αυτή..


και φάγαμε γριβάδια τηγανιτά

και μετά βουβαλίσιες μπριτζόλες.. και ωραίες πατάτες, ψητές πιπεριές, χόρτα, τυράκια..ταράτσα τη κάναμε.Επιστροφή μέσω Σιδηροκάστρου. Ωραία λιβάδια με ηλίανθους..

μας συνοδεψαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη.