Μικρές καθημερινές ιστορίες

Η χθεσινή μέρα κύλησε αργά. Πολλές εξωτερικές δουλειές που όλες θέλανε την ώρα τους για να γίνουν. Η ώρα πάλι όταν στέκεσαι στην ουρά, κυλάει αργά. Ουρά είναι αυτή, ολοι καμωνόμαστε τους αδιάφορους όταν στεκόμαστε σχετικά κοντά στους άλλους, μπαίνοντας ίσως στον προσωπικό τους χώρο.

Πρώτη στάση Ταχυδρομείο. Παραλαβή δέματος και κάτι πληρωμές. Καλά σήμερα θα στείλετε όλοι σας δέματα, μέρες Χριστουγέννων είναι και δεν το έχω καταλάβει? Νο. 228. Στον φωτεινό πίνακα καλούν το 195, πάλι καλά, το πολύ κανά τεταρτάκι να κάτσω. Κάθομαι πίσω. Μπροστά μου δύο κύριοι, μάλλον αρκετά γνωστοί. 55άρηδες στο νερό. Λίγη κοιλίτσα επιμελώς σκεπασμένη, γκρίζα μαλλιά αραιά εδώ και εκεί. Χωρίς να θέλω, ακούω μέρος της κουβέντας τους..

"Βάζω που λές τους χρωματιστούς φακούς, φοράω το σφιχτό μποξεράκι που σου είπα, απλά ρούχα και πάω στο κλάμπ.. Μαλάκα, για πότε τις ρίχνω..μιά ματιά με τις ματάρες μου και μένουν ξερές να γλαρώνουν.. και μετά σέξ στο ημίφως χαμπάρι δεν παίρνουνε, έχουν μείνει στο μύθο" Δεν πιστεύω στα αυτιά μου, ΑΥΤΟΣ να ρίχνει την κάθε γκόμενα, ΑΥΤΟΣ με τις ρυτίδες, την κουρουπίτσα και το συνηθισμένο λούκ.. Μιά ιστορία δημιουργείται μέσα στο μυαλό μου, χαρτί και μολύβι αμέσως.. θέμα illusions.

Μετά πάω για τράπεζα, άλλη ουρά εκεί, όρθιοι σαν μπριτζόλες στον γάντζο στεκόμαστε, ακίνητοι και αγέλαστοι, κανείς δεν μιλάει, τι να πεί και σε ποιόν..σκέφτομαι την κα Π και την καταννόηση. Μεγάλη στην ηλικία, κοντά 85, κάνει τα δικά της γιατροσόφια, τις δικές της εξετάσεις, χωρίς να θέλει να πάει στο γιατρό, νομίζει ότι τα ξέρει όλα, όμως κάποια στιγμή διαπιστώνει με τον κακό τροπο ότι την πάτησε.. και τα γιατροσόφια δεν έπιασαν.. βοήθεια, ένα γιατρό, τη 12 ώρα.. Ο Μάρκος μου το είπε "οι μεγάλοι χρειάζονται χώρο, χρόνο και κατανόηση απο τους μικρούς", συμφωνώ, έλα όμως που μου έρχεται να κάνω μικρούς φόνους, όταν τη βλέπω να πασαλείβεται σαχλαμάρες για να φύγει η αναφυλαξία που μπορεί να προέρχεται απο τη βαφή, τη γάτα, κάποιες τροφές, κάτι τη τσίμπησε, κάτι τι που μόνο ο γιατρός μπορεί να πεί.. Το βουλώνω όμως για χάρη της κατανόησης.. Ας το πάρει το κύμα..

Επειτα φαρμακείο.. άλλη ουρά εκεί. Ο φαρμακοποιός έχει γίνει φίλος, δάσκαλος, σύμβουλος, συντρέχει, προσπαθεί.. ευτυχώς που η προσωπικότητά του βοηθάει, σε προσκαλεί να μπείς στη επιχείρησή του, όμως θυμάμαι τον πατέρα του. Μορφή στο Π. Φάληρο. Απίθανος. Αθυρόστομος μέγας εφ' όσον τον έπαιρνε.. όχι όμως πρόστυχος, κύριος. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον είχε πειράξει.. Εμπαινες στο φαρμακείο του και δεν ήθελες να φύγεις. Το τι έλεγε δεν λέγεται, για την πολιτική, την καθημερινότητα, ανέκδοτα σύννεφο. Είχε και καρέκλες και ένα τραπεζάκι για τους μόνιμους.. νομίζω ότι έφτιαχνε και καφέδες στα ιδιαίτερα. Το καλύτερο ήταν όταν καμμία κυρία ήθελε να της κάνει ένεση..τους έβγαζε όλους έξω, κατέβαζε τις κουρτίνες "Τώρα Χειρουργώ!" έλεγε.. και την επομένη έκανε διάλεξη για τα γυναικεία οπίσθια και τη γλύκα τους..

ΚΕΠ. Εχει αλλάξει το σέρβις. Ανάλογα πάει με τον υπάλληλο. Αν πέσω σε σωστούς υπαλλήλους που σέβονται τον εαυτό τους η δουλειά μου θα γίνει. Χθές όμως έπεσα στον κύριο Πολυθρόνα. Αδύνατον να σηκωθεί. Ο πισινός του φαίνεται είχε κολλήσει με το ύφασμα. Οχι δεν ήταν χοντρός. Στοχαζόταν. Καθόταν ευθυτενής, μασώντας τον μύστακα και ατένιζε το άπειρο. Μιά απλή βεβαίωση, το γνήσιο της υπογραφής.

"Μήπως μπορώ να έχω ένα φωτοαντίγραφο για την δεύτερη βεβαίωση"? ρώτησα

"Μαϊστα, να πάτε δύο δρόμους πιό κάτω, απέναντι απο το Δημαρχείο έχει φωτοτυπικό", λέει

"Μά πίσω σας είναι το φωτοτυπικό, μήπως θα ήταν εύκολο, θα σας πληρώσω τη φωτοτυπία"..λέω η αδαής.

"Αδύνατον. Δεν βγάζω φωτοτυπίες.. είπε ο Πολυθρόνας..

Ετσι απευθύνθηκα σε μία κοπελλιά (καθισμένη σε καρέκλα) δίπλα που βεβαίως μου έβγαλε την φωτοτυπία και μου την σφράγισε αντίστοιχα.

Πάω για το σπίτι.. πέρασα και απο τον Κινέζο και πήρα ένα μπλουζάκι, 3 ευρώ.. πολύ καλή τιμή..