Life goes on...

Μετά από ενάμιση χρόνο είμαι καλά και ήρεμη. Έχω αφήσει πίσω μου τις πικρές στιγμές, τις έχω βασικά σβήσει, έκρυψα τα παλιά ημερολόγια και τα ξέχασα. Δεν ξέχασα τη παλιά μου ζωή αλλά την έβαλα στην άκρη γιατί οφείλω στον εαυτό μου να χαράξω νέα πορεία. 

Από πλευράς υγείας το έχω ήδη πετύχει. Έκανα τσεκ-απ και ο γιατρός είναι πανευτυχής. Έχω την υγεία της 35χρονης αθλούμενης γυναίκας. Με βοήθησε πολύ το Pilates και τα μυαλά που κουβαλάω που θέλω να μαθαίνω συνέχεια νέα πράγματα, να πηγαίνω σε νέα μέρη και να τα οδηγώ. 

Κάνω μαθήματα οδήγησης  όχι γιατί δεν ξέρω να οδηγώ΄αλλά για εξάσκηση και για ν' αποκτήσω πείρα και αυτοπεποίθηση όπως είχα παλιά, πριν από 15 περίπου χρόνια όταν οδηγούσα όλη την ώρα.  

Κάνω ακόμη εθελοντισμό και προσφέρω εθελοντική εργασία.. γιατί με βελτιώνει σαν άνθρωπο. Ασχολούμαι με θέματα πέρα από τη ζωή και καθημερινότητά μου, πράγματα που βοηθούν το κοινωνικό σύνολο. Χαίρομαι πολύ όταν το κάνω, τρελαίνομαι από τη χαρά μου αλλά δεν το διατυμπανίζω. Δεν μ' αρέσει να με συγχαίρουν γι' αυτό.  Δεν είμαι της ρεκλάμας.

Ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα ήταν να αποκτήσω νέους ποιοτικούς φίλους. Τους ήξερα αυτούς τους ανθρώπους αλλά δεν είχαμε πολλά-πολλά. Με το θάνατο του ανδρός μου βγήκαν μπροστά και με στηρίξανε. Δεν περιμένανε να ξεπεράσω μόνη μου τη θλίψη και την αγωνία της απώλειας, με παίρνανε μαζί τους όπου πήγαιναν, δρόμους παίρναμε δρόμους αφήναμε, ξεποδαριαζόμουνα και όταν επέστρεφα κατάκοπη δεν είχα χρόνο να στενοχωρηθώ, ξερή έπεφτα στον ύπνο. Και αυτό ακριβώς χρειαζόμουνα, τη χειρωνακτική εργασία, να κατα-κουράζω το σώμα μου  ώστε να έχω δικαιολογία να ξεκουράζομαι.. Έτσι αποφάσισα να αναζητήσω μία οργάνωση σαν την ΑΝΙΜΑ που έχει πάρα πολύ χειρωνακτική εργασία (καθάρισμα κλουβιών, τάισμα ζώων κλπ.). Μετά από 8 μήνες ξεπέρασα το στάδιο της καταναγκαστικής ξεκούρασης. TΤώρα μπορώ άνετα να ξεκουράζομαι χωρίς δικαιολογίες. 

Αυτό κάνω.. και περιμένω την επόμενη φάση,

My late hubby set me free...Now I have to go on..

https://www.youtube.com/watch?v=7LfZcmv8BMg

 

Αντίο

Δεν έχω πολλά να γράψω.
Πέθανε ο σύντροφος μου.
Είμασταν μαζί για 31 χρόνια.
Είχε και εκείνος ιστολόγιο
εδώ. 
Ήταν ο CGP 

Πέθανε μετά από 3 σοβαρά χειρουργεία, από ανακοπή.

Έφυγε τον Οκτώβριο του 2021. 

Μία εβδομάδα πριν είχα χάσει τη γάτα μου από γηρατειά, 16 ετών και

1 χρόνο πριν τη πεθερά μου από γηρατειά και καρκίνο στο στόμα. Κάπνιζε κάποτε αλλά το είχε κόψει. Δεν ξέχασε όμως αυτό το σώμα της και τελικά της πήρε τη ζωή. Πέθανε στο σπίτι της μαζί με τους αγαπημένους της.

Έφυγε λοιπόν ο σύντροφος μου μετά τη τρίτη εγχείρηση, διασωληνωμένος σ' ένα Αθηναϊκό νοσοκομείο. Αναπαύτηκε γιατί είχε πολλά προβλήματα υγείας και κατάθλιψη.

Και παρόλο που ξέρω ότι λυτρώθηκε αναρωτιέμαι γιατί. Η λογική δίνει εξήγηση για κάθε "γιατί" μου. 

Αρνούμαι ν' ακούω. 

Έχω γίνει ευαίσθητη, δεν θέλω να τον κατηγορεί στ' αυτιά μου κανείς. 

Κατακρίνοντας μετά θάνατον αποδεικνύουν ότι δεν είχαν το θάρρος να του τη πουν όταν ζούσε. 

Δεν ασχολούμαι μαζί τους. Το να δειλιάζεις είναι καθαρά δικό σου κρίμα.

Με κατηγορείς ότι είμαι απόμακρη. Απορώ που δεν καταλαβαίνεις. 

Μη ζητάς να σε πλησιάσω.   Let me go!

Ο πεθερός μου που έθαψε το γιό του καταλαβαίνει περισσότερο το ψυχικό τραύμα. 

Το μοιραζόμαστε έτσι κι αλλιώς. 

Βγαίνουμε έξω μαζί, ή τον πάω βόλτα.  Ο πόνος μας ενώνει.  Δεν μου ζητάει τα ρέστα και δεν με πληγώνει.  Έτσι τον συντροφεύω.

Για όσο χρειαστεί.  Για όσο χρειαστούμε.

Γελωτοθεραπεία

-->

Το καλύτερο φάρμακο για γρήγορη ανάρρωση είναι το γέλιο. Το γέλιο μέχρι δακρύων, να γελάς και στον ύπνο σου.

Τις 5 ημέρες που ήμουνα άρρωστη με εποχιακή ίωση και κρίση άσθματος (δύσκολο), καθόμουνα στο κρεββάτι για να ξεκουράζομαι. Ηταν μία ευκαιρία  να ρίξω μία ματιά στα τηλεοπτικά προγράμματα του σήμερα, για να έχω άποψη, μιά που τηλεόραση δεν βλέπω. Ούτε σειρές παρακολουθώ, ούτε ειδήσεις, ούτε ντοκυμαντέρ, ούτε πρωϊνάδικα, ούτε βραδυνές ταινίες  - με καλύπτει ο κινηματογράφος και το Ιντερνετ...

Ετσι ένα μεσημεράκι που είχα 38+ πυρετό αλλά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο το άσθμα, έπεσα πάνω σε ένα τηλεπαιχνίδι μόδας.  Στο παιχνίδι ηγείτο ένα γνωστό μοντέλο, μία όμορφη φρέσκια κοπέλα με γνώσεις για μόδα και ντύσιμο ανάλογα τη περίσταση. Υπήρχαν 4-5 διαγωνιζόμενες γυναίκες απο 19-65 ετών που αγαπούν και παρακολουθούν τη μόδα. Η παρουσιάστρια έδινε ένα θέμα, οι διαγωνιζόμενες βγαίνανε στα μαγαζιά να ψωνίσουν ρούχα (τους προσέφερε η εκπομπή χρήματα και καταστήματα)  και μετά να φορέσουν το συνολάκι που επέλεξαν και να το δείξουν στις άλλες που θα το σχολίαζαν και θα το ψήφιζαν. Η καλύτερη έπαιρνε 1 χρηματικό βραβείο. Επίσης υπήρχε και μία ανδρική φωνή (ενός δημοσιογράφου) που έδινε τη δική του άποψη (απίθανος) σύμφωνα με αυτά που έβλεπε, - τις προσγείωνε στη πραγματικότητα, με όποιο τρόπο τους άξιζε. 
 

Πιστεύω ότι  τα  περισσότερα τηλεπαιχνίδια είναι μερικώς στημένα – γιατί δεν γίνεται αλλιώς – αναγκαστικά όμως βάζουν μέσα και κάποιους κανονικούς ανθρώπους για να δώσουν μία ανάλαφρη ή/και αστεία πινελιά. Εκείνο το μεσημέρι τι είδαν τα ματάκια μου και τι άκουσαν τ’ αυτάκια μου. Ελεγε μία που φερόταν ως δημόσιος υπάλληλος οτι φορούσε «αυτή τη πουκαμίσα» απο το πρωϊ ως το βράδυ ακόμη και στη δουλειά της. Η πουκαμίσα ήταν απο ένα ύφασμα, κάτι σαν τούλι, εντελώς διαφανής ρόζ φούξια, με  έντονο κέντημα στο πέτο.  Αμέσως τη φαντάστηκα να διδάσκει σε ένα Δημόσιο Σχολείο με αυτή τη μπλούζα που φαινόντουσαν ακόμη και τα μπιμπίκια στη πλάτη της! Οι μαθητές θα τη κορόϊδευαν αλύπητα (γιατί έτσι είναι τα παιδιά) και σίγουρα θα τράβηξαν το διάολό τους απο αυτή τη δασκάλα – απο ανατομία πάντως θα σκίζανε! Οι άλλες δασκάλες πάντως σίγουρα θα ήθελαν να έσκιζαν τη συνάδελφο σε λωρίδες, μαζί με τη μπλούζα της!

Ενα άλλο μεσημέρι μία καλλίγραμμη κοπέλλα έδειχνε τις μαύρες «κλασικές της γόβες» με χοντρή σόλα τύπου πλατφόρμας και 15 πόντους τακούνι λεπτό. Είπε ότι είναι πολύ άνετες τις φοράει κάθε μέρα «ακόμη και για τρέξιμο».  Εκεί πέρα κόλλησα, μαζί κόλλησε και όλη η ομάδα του τηλεπαιχνιδιού και είπανε διάφορες κατσικιές.. Φαντάστηκα λοιπόν τη καλλίγραμμη κοπέλλα με το 15ποντο  τακούνι  να βρίσκεται σε παράσταση στο Ηρώδειο και να τρέχει πάνω –κάτω τα σκαλιά. Απο πίσω της μία κουστωδία έξαλλων αρχαιολόγων να τη κυνηγάει με σκοπό να της βγάλει τα παπούτσια «για να μη καταστρέψει τα αρχαία μάρμαρα», αυτή να μη τα βγάζει και να τρέχει σε κύκλους τσιρίζοντας..Το κοινό παρακολουθούσε τη σκηνή, ακόμη και οι μονωδοί τη παρακολουθούσαν ενώ τηλεοπτικά συνεργεία τράβαγαν πλάνα.

Ωσπου να γίνω καλά, είδα και άλλα επεισόδια του τηλεπαιχνιδιού στο YouTube, αλλά κανένα δεν είχε το κέφι των πρώτων ημερών.  Ολο αυτό το αυθόρμητο γέλιο προσέφερε κάτι σαν τη κάθαρση μιάς νέας τραγωδίας , όπου ο θεατής “καθαίρεται” απο το άγχος ή τα άλγη που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη “του δράματος”.  Αυτή η εποχιακή ίωση θα μου μείνει αξέχαστη.

Τα όνειρά μου γαλανά με τούφες απο άσπρο

Πως αλλάζει ο άνθρωπος και τα όνειρά του! Αλλα θέλεις στα 15 σου, άλλα στα 25 και πολύ περισσότερα άλλα στα 55 σου. Ισως όσο μεγαλώνουμε να σταθεροποιούμεθα στο τι θέλουμε  και πως το θέλουμε, να απλοποιούνται οι επιθυμίες μας. απο τα αυθόρμητα 15 που αν τα έφτιαχνες με αυτόν/αυτήν που αγαπούσες είχες το κόσμο όλο στην αγκαλιά σου. Το αντίστοιχο στα 35 ισχύει όμως δεν φτάνει μόνο το σέξ, θέλεις κι άλλα, όλο και περισσότερα στα 45, προστίθεται και τα προβλήματα υγείας . και φτάνεις στα 85 σου... που με κάλυψε γι' αυτό ένας γνωστός μου ηλικιωμένος "να ευχαριστείς το Θεό που έχεις στύση". 

Τα δικά μου όνειρα είναι πράγματα πέρα απο εμένα. Ισως γιατί αισθάνομαι πλούσια χωρίς να είμαι χρηματικά πλούσια. Εχω περάσει διάφορα και καλά και άσχημα στη ζωή μου, τα έχω θαλασσώσει, άλλες φορές είχα κάνει σωστά πράγματα..εχω φάει σφαλιάρες απο λάθος επιλογές, αλλά έχω πετύχει σε πολλά πράγματα. Εκτισα  την αυτοπεποίθησή μου, χαλικάκι, χαλικάκι με τη βοήθεια της Φιφής Βερβελίδη (ψυχολόγου), όταν όλοι μου τραβούσαν το χαλί κάτω απο τα πόδια μου για να τη πατήσω, ώστε να μην ανεξαρτοποιηθώ, να μη φύγω για να κτίσω τα δικά μου όνειρα, να μείνω εκεί δίπλα τους, γιατί με είχαν ανάγκη, γιατί πάντα φοβόντουσαν μη τους φύγω. Και ότι φοβάσαι το λούζεσαι. Νόμος της φύσεως που γίνεται πράξη ώστε οι εμπειρίες να σε ωριμάζουν σαν άνθρωπο. Ιδιαίτερα το να πέφτεις σε άγνωστα νερά, χωρίς να ξέρεις τι και πως. 

Τα όνειρά μου αφορούν φάλαινες. Αγαπώ αυτά τα πελώρια κήτη που ζούν στις θάλασσες, τους ήρεμους γίγαντες που διαθέτουν μεγάλη νοημοσύνη για επιβίωση και που επικοινωνούν με τραγούδια και ήχους. Θα ήθελα να ζούσα κάπου κοντά τους, ή να ταξίδευα με καράβια που πλησίαζαν τα κοπάδια και να τις έβλεπα στο στοιχείο τους, ελεύθερες. 

Αυτό είναι το τωρινό μου όνειρο. 

Παράλογα, γονείς, παιδιά και οι λύκοι μέσα μας

Οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να μην υποφέρουν, να έχουν καλύτερη απο εκείνους ζωή, να ζήσουν χωρίς κόπους, ή τουλάχιστον με λιγώτερους απο εκείνους κόπους. Αν οι ίδιοι έχουν βασανισθεί στα χέρια τρίτων, ακόμη κι αν αυτοί οι τρίτοι ήσαν συγγενείς, προσπαθούν να απομακρύνουν τα παιδιά τους όσο πιο μακριά γίνεται απο αυτούς τους ανθρώπους που έδωσαν στη μητέρα και πιθανόν στον πατέρα τους τόσο πόνο.

Λογικό είναι. Φυσικό είναι.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν το παιδί δεθεί με κάτι ή με μία τοποθεσία που του αρέσει τρελλά αλλά που έδωσε στους γονείς τεράστιο πόνο. Προσπαθούν να το αποτρέψουν να πηγαίνει εκεί, βάζουν 1001 εμπόδια, τα οποία το παιδί ξεπερνά γιατί είναι νέο σε ηλικία, τα εμπόδια της γιαγιάς είναι γελοιότητες για το νέο παιδί που βράζει το αίμα του.

Του λένε παράλογα πράγματα : πρόσεχε το δρομο που θ' ακολουθήσεις, "Αλβανοί" ρίχνουν πέτρες και χτυπάνε τα περαστικά αυτοκίνητα = μύθευμα.

Πρόσεχε τους γείτονες είναι άπληστοι, μοχθηροί και ανελέητοι : πιθανή αλήθεια΄ - όμως το παιδί που ως τώρα δεν έχει εμπειρία, δεν καταλαβαίνει. Θεωρεί ότι οι γείτονες που το φίλευαν γλυκά ή καλά λόγια όταν ήταν 8 ετών είναι καλοί άνθρωποι. Δεν ξέρει τπτ για την ανθρώπινη φύση γιατί απλά είναι παιδί.

Ετσι το παιδί, που διατηρεί τις εμπειρίες και αναμνήσεις του παρελθόντος αποφασίζει ν' αφήσει πίσω τις προειδοποιήσεις των γονέων του και να τραβήξει μπροστά..πηγαίνοντας να ζήσει στη φωλιά του λύκου, εκεί που οι γονείς του πόνεσαν πολύ. Κουταμάρα του. Εξυπνάδα του. 

Οι γονείς του, παρόλλη τη μεγάλη ηλικία τους, συνεχίζουν να προσπαθούν να το αποτρέψουν. Ποτέ δεν είναι αργά να φύγεις απο ένα μέρος και να πάς σε ένα καλύτερο. Καλύτερα να φύγεις απο έναν διάβολο που ξέρουμε, αλλά εσύ δεν ξέρεις και να πάς όπου αλλού στο άγνωστο, ίσως στο νέο μέρος να μην υπάρχει τόσο ισχυρός διάβολος.

Του κάνουν προβλήματα, πότε κόβεται το ρεύμα, πότε το νερό, πότε ο ένας γείτονας κοροϊδεύει το παιδί σου, πότε ο άλλος. Οι γείτονες κάνουν αυτό που έκαναν πάντα "δεν θέλουμε ξένους στη περιοχή μας να μας ανακατεύουν με τις καινοτομίες τους - τράβα γι' αλλού". Οι γονείς εκμεταλλεύονται την οπισθοδρομικότητα της περιοχής για να τραβήξουν το παιδι τους μακριά. Ακόμη κι αν έχουν το ένα πόδι στο τάφο, προσπαθούν. Το παιδί αποδεικνύεται στουρνάρι. Στυλώνει τα πόδια και θέλει να ζήσει μέσα στο στόμα του λύκου. 

Δεν φοβάται το λύκο τους. Γενικά δεν φοβάται τους λύκους. 

Προσγειώσεις

Πρίν λίγες μέρες είχε έρθει απο την επαρχία μία πολύ καλή μου φίλη. Είχαμε γνωριστεί το 1986 γιατί παρακολουθούσαμε κάποια μαθήματα. Εννοείται ότι υπήρχε πολύς κόσμος και στην αρχή δεν κάναμε παρέα μεταξύ μας. Συνηθίζαμε μετά το μάθημα, κάποιες απο εμάς να μαζευόμαστε κουβεντιάζοντας, άλλες φορές πηγαίναμε για καφέ ή για να τσιμπήσουμε με ουζάκι κάτι στη Δεξαμενή, ή απλά περπατούσαμε μέχρι τα Εξάρχεια και απο εκεί χώριζαν οι δρόμοι μας. Η Σ και εγώ κατεβαίναμε πρός τη Πανεπιστημίου για να πάρουμε λεωφορεία για τα σπίτια μας, οι άλλες συνέχιζαν πρός τα δικά τους.
Σαν χαρακτήρες είχαμε μεγάλες διαφορές. Εκείνη ήταν σκληρά εργαζόμενη, χωρισμένη χωρίς παιδιά που παράλληλα έκτιζε το σπίτι της. Ηταν ανεξάρτητη, μοντέρνα, ευχάριστη, είχε κοπάδια φίλες τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, κοσμική, εξωστρεφής, κάθε βράδυ έβγαινε έξω, είτε με το φίλο της είτε με διάφορες παρέες. Την εποχή εκείνη τα είχα κάνει μαντάρα με τον άνδρα μου και ζούσαμε χωριστά, εκείνος κάπου στην Αφρική και εγώ δούλευα βραδυνές ώρες στην Ελλάδα, παράλληλα έψαχνα για καλύτερη πρωϊνή κυρίως δουλειά με περισσότερα λεφτά. Κράταγα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, πρός τα έξω όμως έβγαζα μία ευχάριστη προσωπικότητα, όλοι γελούσαν πολύ, καλά τα πήγαινα αλλά δεν δενόμουνα εύκολα με τους άλλους. Μπορούσα να πάω όπου ήθελα μόνη μου, σε σινεμά-θέατρο-εκδρομή και να περάσω υπέροχα χωρίς να έχω απαίτηση να συνοδεύομαι. Ημουνα ακριβώς το αντίθετο απο τη φίλη μου που αν δεν είχε παρέα καθόταν μουτρωμένη στη τηλεόραση. Τελικά δέσαμε και ξεκινήσαμε μία σχέση δια αλληλογραφίας. Ανταλλάσσαμε τις σκέψεις μας γραπτώς και τις στέλναμε με το ταχυδρομείο. Ακούγεται γελοίο, όμως τότε δεν υπήρχαν ακόμη ούτε κινητά, ούτε Ιντερνετ,  τίποτα απ' ολα αυτά. Κομπιούτερς υπήρχαν για να γράφουμε με διάφορα προγράμματα και οι εκτυπωτές κάνανε ΩΡΕΣ για να τυπώσουν..υπήρχαν σε μεγάλες εταιρείες που είχαν λεφτά, γιατί ήταν ακριβά. Οταν λαμβάναμε τα γράμματα τηλεφωνιώμασταν και μιλάγαμε, γελάγαμε, καμμιά φορά βγαίναμε και έξω.
Πάντα πίστευα ότι ήταν πιο προηγμένη απο εμένα λόγω της δουλειά της (τοπογράφος) που συνεχώς γύριζε όλη την επαρχία, που ήταν "μέσα στα πράγματα", ενώ εγώ έκανα περισσότερο δουλειά γραφείου. Το αστείο ήταν ότι εκείνη μου είχε πεί πολλές φορές ότι ήμουνα κάτι σαν οδηγός της, γιατί έβλεπα το κόσμο με πιο "ανεξάρτητα - απερίσκεπτα ίσως μάτια", χωρίς να βάζω φραγμούς (εκείνη ήταν του "ναί μεν αλλά.."), ή να τους ξεπερνάω και να προχωρώ, με απώλειες αλλά να παίρνω το ρίσκο και ν' αλλάζω σελίδα.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Η φιλία συνεχίστηκε πάντα δι' αλληλογραφίας γιατί εκείνη δεν εξοικειώθηκε ποτέ με τα κομπιούτερς, το Ιντερνετ, είχε κινητό αλλά ήταν σαν απλό τηλέφωνο, πάλι καλά. Δεν με ένοιαζε που δεν ακολούθησε την ηλεκτρονική εποχή (όπως εγώ που ενθουσιάστηκα και που έπεσα με τα μούτρα), η φιλία μας ήταν παντός εποχής, την αγαπούσα έτσι κι αλλιώς. Γκρίνιαζε όμως όταν της έλεγα ότι έπαιζα παιχνίδια στο PC με τις ώρες ότι  είχα μπλόγκς και "μιλούσα" με πολλούς "εικονικούς" φίλους, μου έλεγε ότι μπαίνω στο τρυπάκι του Μεγάλου Αδελφού και ότι είναι λάθος προσέγγιση στη ζωή η ενασχόληση με το Ιντερνέτ κλπ. Πάλι όμως δεν με ενοχλούσε η δική της τοποθέτηση, το κινητό  9/10 φορές το είχε κλειστό. Δυστυχώς, σταδιακά σταμάτησα να γράφω με το χέρι γράμματα. Ηταν πιο εύκολα τα email. Αυτό το τελευταίο της κόστισε..μου το είπε κιόλας..απομακρυνθήκαμε κάπως τα τελευταία 3 χρόνια, μιλούσαμε μόνο τηλεφωνικά..καμμιά φορά και πού. Παρέμενε η φιλία μας ανέπαφη, όταν βρισκόμασταν έξω ήταν σαν να μην είχε περάσει καιρός απο τη προηγούμενη φορά, αλλά μιά στιγμή.

Βρεθήκαμε ξανά πρίν λίγες ημέρες. Ηταν μία πολύ δύσκολη συνάντηση. Αλλαξε πάρα πολύ απο τη τελευταία φορά που την είχα συναντήσει, πρίν 2 χρόνια. Κατηγορούσε τους πάντες για τα πάντα. Για τη κρίση, για τις μειώσεις των συντάξεων, για τη φορολογία, για τους γιατρούς. Τους στόλιζε κανονικότατα. Είχε κάνει πρόσφατα μία μικροεπέμβαση με λέϊζερ και έβριζε τον γιατρό που δεν την ενημέρωσε για τις παρενέργειες. "Μα που να τοξερε ο άνθρωπος, τι μπορεί να προκύψει στον καθέναν; " τόλμησα να πώ και να προσθέσω "γιατί δεν κύτταγες στο Ιντερνέτ να πάρεις μία ιδέα τι είχες ν' αντιμετωπίσεις προτού μπείς στο χειρουργείο; ".. και απο τα όσα μου είπε κατάλαβα ότι είχε μετανοιώσει πικρά που "εχασε τη μπάλλα" της ηλεκτρονικής εποχής, που κάθεται στις ουρές για να παίρνει μετρητά (ούτε ΑΤΜ δεν χρησιμοποιεί) που το ένα το άλλο..αλλά και που συνέχιζε να αντιστέκεται στη τεχνολογία με απίστευτο σθένος. Και τώρα που όλα υποτίθεται γίνονται με τις χρεωστικές/πιστωτικές κάρτες είναι έξω φρενών.
Σαν να κλείστηκε ξαφνικά σε μία φούσκα άρνησης (εγώ θα συνεχίσω να ζώ στα '80s ότι κι αν  γίνει!!) και δεν καταλάβαινε τίποτα απο το κόσμο γύρω της. Και άλλοι γνωστοί μου δεν έχουν πολλά-πολλά με τα κομπιούτερς κλπ, όμως τα βασικά τα έχουν για να ζούν καλύτερα και ευκολώτερα. Ο κόσμος προχωράει, πώς να το κάνουμε..
Αυτό που με λύπησε ήταν η  δύναμη που πολεμούσε τη κάθε αλλαγή, αλλαγή που ίσως να της έκανε ευκολώτερη τη ζωή της.. όχι, χτύπαγε το κεφάλι της στο τοίχο. Επιστροφή στο παρελθόν, τα ηλεκτρονικά είναι του Σατανά (δεν είναι θρήσκα - παράδειγμα είναι).
Σαν να είχε γεράσει 30 χρόνια.

Καταστενοχωρήθηκα.

Brand Loyalty

Οταν αγοράζουμε επώνυμες ηλεκτρικές συσκευές το κάνουμε επειδή θέλουμε να τις κρατήσουμε κοντά μας αρκετά χρόνια. Το όνομα του παρασκευαστή (το brand δλδ) είναι η εγγύηση ότι ακόμη κι αν χαλάσει η συσκευή η εταιρεία θα αντικαταστήσει το εξάρτημα.
 Δυστυχώς 3 φορές ως τώρα διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι.

Εχω μία καλή ηλεκτρική κουζίνα 22 ετών. Ηταν δώρο γάμου. Κάποια στιγμή όποτε άναβα το φούρνο, μου έρριχνε την ασφάλεια, μετά τη 6 φορά κάλεσα την αντιπροσωπεία. Τη γύρισε απο εδώ ο τεχνικός, τη γύρισε απο εκεί και μου είπε ότι δεν φτιάχνεται και να σκεφτώ νέα αγορά. Προσπάθησα να του προτείνω να αλλάξει τους μετασχηματιστές, κάποια καλώδια, να μου βάλει νέα ανταλλακτικά, απάντησε ότι μοντέλα άνω των 20 ετών δεν υποστηρίζονται απο την εταιρεία στην Ελλάδα. Το έχω ξανακούσει αυτό και δεν μ' αρέσει..γιατί δεν ισχύει. Υπάρχουν ωραιότατα ανταλλακτικά που πωλούνται απο τις ίδιες τις εταιρείες σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αμα δώσεις τους κωδικούς και τον αριθμο του μοντέλου της κουζίνας, σου στέλνουν τα πάντα με κούριερ..σε 2 μέρες! Και τα ανταλλακτικά δεν είναι κινέζικα, είναι αυθεντικά και φθηνώτερα απο τα αντίστοιχα στην Ελλάδα. Μετά ένας γνωστό σου ηλεκτρολόγος (όχι της αντιπροσωπείας εννοείτε που με το που μπαίνει κόβει μονέδα), σου αντικαθιστά τα νέα με τα παλιά. Τον αγριοκύτταξα τον παπαγάλο, γιατί ξέρει ότι όλα φτιάχνονται αλλά είναι δασκαλεμένος απο την εταιρεία να πείθει τους πελάτες να αγοράζουν νέα μοντέλλα...πετώντας στα σκουπίδια τα παλιά για να κερδίζει η εταιρεία. Το ίδιο έχει ξαναγίνει  άλλες 2 φορές η πρώτη με ένα ρολόϊ χειρός και η δεύτερη με μία φωτογραφική μηχανή. Δουλεύουν φυσικά και τα δύο θαυμάσια χωρίς την υποστήριξη της αντιπροσωπείας τους. Εννοείται.

Μιά φορά στο Λονδίνο , είχα πάει σε ένα κατάστημα να πάρω ένα ζευγάρι γάντια. Μπήκε λοιπόν μιά κυρία μέσα και έδωσε μία δερμάτινη στραπατσαρισμένη τσάντα στον πωλητή για να της αλλάξει το λουρί, το κούμπωμα, να της κάνει μία ριζική συντήρηση. Κύτταξα με τρόπο τη τσάντα, η μέση  Ελληνίδα θα την είχε πετάξει στα σκουπίδια προ πολλού, η αντίστοιχη Αγγλίδα όμως την έδωσε για ρετούς (retouch), επειδή είχε συναισθηματική αξία ή επειδή ήταν επώνυμη δερμάτινη. Είναι η νοοτροπία του Μέρμηγκα που επενδύει στη ποιότητα και δεν είναι θύμα κανενός πονηρού εμπόρου.

Θέλω μία Ελλάδα που να μην είναι εσαεί Τζίτζικας. Να τρώει, να πίνει, να σκορπάει, καθημερινά να τραγουδάει κι αν χαλάσει η συσκευή να τη πετάει.. ελεος με τον ανεγκέφαλο καταναλωτισμό!
ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Η Μίλε εξαιρείται απο τα παραπάνω, γιατί έχει άψογο σέρβις, ό,τι ανταλλακτικό υπάρχει και πολύ καλή συνεργασία.

• Marilina El Μαρινάκι, δυστυχώς είναι σημείο των καιρών και όχι μόνο των Ελλήνων. Γιατί εκτός από την φτήνια που τρώει τον παρά, υπάρχει ολόκληρη επιστήμη πάνω στην σύντομη ζωή των προϊόντων, έτσι ώστε να υπάρχει συνεχής κατανάλωση.

  3 December at 00:48 · Like
• 

  Marina Spyridonos Αυτό όμως είναι στραβό. Δεν μπορεί ολόκληρη Αγγλία να υποστηρίζεται απο τσαγκάρηδες που θα σου επιδιορθώσουν τις σόλες απο τις μπότες-ενθύμιο που φόραγε ο προπάππος σου καθ οδόν για το Tipperary, να σου πουλάνε μέσω Ιντερνετ, ανταλλακτικά ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε τιμή φθηνώτερη των ελληνικών και εμείς οι μλκς, κάθε που χαλάει το ψυγείο ξούτ έξω επειδή η αντιπροσωπεία σε βάζει στο τρυπάκι του καταναλωτισμού. Δεν χρειάζεται τότε να αγοράζουμε μίλε, μπός, νέφ, σμεγκ,κλπ μάρκες αφού στα 15-20 χρόνια θα τα πετάξουμε, να επενδύουμε στις "μάρκες μ'έκαψες", που κάνουν 100 ευρώ η κουζίνα στα 5 χρόνια τη πετάμε και παίρνουμε άλλη. Και αυτά περί band loyalty που πουλάνε πρίν αγοράσεις τις συσκευές..είναι λόγια της καραβάνας!

  3 December at 19:02 · Like · 1
• 

  Marilina El Κι εμένα με αξοργίζει, αλλά δυστυχώς... Είχα δει κάποια στιγμή ολόκληρο ντοκυμαντέρ σχετικά με το γιατί πεθαίνουν τα προϊοντα τόσο σύντομα και το χειρότερο... πού καταλήγουν.

  3 December at 19:22 · Like
• 

  Marina Spyridonos Αυτή η κατάληξη, αντί να ωφελεί τους Δήμους που είναι σε προγράμματα ανακύκλωσης, ωφελεί τους Ρομά που παίρνουν όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και τις πουλάνε για το σίδερο και τα ανταλλακτικά με όφελος τη τσέπη τους..

  3 December at 20:51 · Like · 1
• 

  Marilina El Βεβαίως, γιατί και η ανακύκλωση, θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Η πρώτη λύση είναι η οικονομία τόσο στη συσκευασία, όσο και στο πόσα αγοράζουμε.

  3 December at 23:18 · Unlike · 1
• 

  Marina Spyridonos Ξέχασα να γράψω στο κυρίως άρθρο ότι η εταιρεία Miele δεν συμπεριλαμβάνεται στον κυκεώνα των παραπόνων μου. Εχουν πολύ καλά προϊόντα, άψογο σέρβις και ανταλλακτικά για γερασμένες συσκευές.

  9 December at 20:41 · Like
• 

  Marina Spyridonos Α! Η κουζίνα τελικά επαναλειτουργεί ΣΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ. Οχι βέβαια χάρις στην αντιπροσωπεία, χαχα! αλλά χάρις στον Χ τεχνικό που ήρθε και άλλαξε μία αντίσταση και μία λάμπα!!!

  9 December at 20:42 · Like · 3
• 

  Barbara Schiniotaki κάτι αντίστοιχο έχω με ένα ψυγείο που για το λάστιχο της πόρτας πρέπει να αγοράσω νέα πόρτα ( 280€) ίσως πρέπει να μου δώσεις τοόνομα του τεχνικού...

  9 December at 20:48 · Like
• 

  Sotiris Bogiatzis Το διαδικτυο ο καλυτερος φιλος των καταναλωτων

  9 December at 20:52 · Edited · Unlike · 1
• 

  Marina Spyridonos Στέλνω τα στοιχεία του Barbara Schiniotaki

  9 December at 22:30 · Like · 1
• 

  Barbara Schiniotaki ευχαριστώ τα έλαβα..

  9 December at 22:32 · Unlike · 1
• 

  Marina Spyridonos Τελικά στο διαδίκτυο θα απευθυνθώ Σωτήρη για ν' αγοράσω ανταλλακτικά για τα κουμπιά της κουζίνας..προφανώς δεν υπάρχουν στην Ελλάδα τα αντίστοιχα!!!

  9 December at 22:33 · Like · 1
• 

  Marina Spyridonos ...ενώ όπουδήποτε αλλού μακριά απο τη Ψωροκώσταινα..βρωμάει ο τόπος..απο κουμπιά!

Νέες αγάπες

Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είναι κολλημένοι πάνω στα κινητά τους. Τα οποία είναι συνήθως μεγάλα σαν παντόφλες. Μπαίνω στο τράμ και 8/10 δεν σηκώνουν κεφάλι απο τα κινητά τους.. άνδρες και γυναίκες. Τόσα σημαντικά μηνύματα πια παίρνουν απο τα χαράματα καθ' οδόν για το γραφείο!!! λέω μέσα μου και απορώ. Αμα καθίσω δίπλα σε κάποια απο τις κολλημένες με το κινητό, βλέπω ότι παίζουν παιχνίδια.. ή στέλνουν γραπτά μηνύματα γράφοντας με γρηγοράδα..Δεν κυττάνε πουθενά αλλού παρά μόνο στην οθόνη..σηκώνουν το κεφάλι τους μόνο άμα φθάσουν στη στάση τους.

Παλιά κυττάγαμε και λίγο έξω απο το παράθυρο, τώρα μόνο τις οθονίτσες μας. Παλιά κυττάγαμε και γύρω μας βρε αδελφέ, ποιός μπαίνει, ποιός βγαίνει, δίναμε και καμμιά θέση σε όσους κρίναμε ότι τη χρειάζονται.. Τώρα, δεν ασχολούμεθα με τους άλλους, τους πραγματικούς άλλους δλδ και όχι τους εικονικούς.  Ο ηλικιωμένος ας σταθεί, η έγγυος και εκείνη και οι μαμάδες μιά χαρά είναι όρθιες.. σιγά μη σηκωθούμε.. εδώ χάνουμε τη παρτίδα!.

Η επαφή με το κινητό είναι σαν τα ναρκωτικά, πρέπει συνέχεια να παίρνεις τη δόση σου.
Μετά τη δουλειά, γυρίζουν σπίτι, κάτι τρώνε, ίσως ν' ασχοληθούν με τα παιδιά τους 2-3 ώρες, μετά κόλλημα στον υπολογιστή μέχρι αργά - πήδημα δεν έχει σήμερα γλυκιά μου είμαι αγκαζέ (με το κινητό _ αυτό όμως δεν στο λέω). Η όσοι δεν έχουν οικογένεια, μπορεί να βγούν έξω αλλά και πάλι, θα ξεκλέψουν χρόνο για να κολλήσουν τα μάτια στο κινητό τους..Και τραπέζι να έχουν, και έξω να τρώνε, το ένα μάτι είναι κολλημένο στην οθόνη. Και όχι οι φίλοι τους δεν προσβάλονται, τα ίδια κάνουν και εκείνοι.


Και εγώ έχω κινητό, αλλά έτσι κολλημένη δεν είμαι. Βεβαίως παίρνω τα μηνύματά μου, αλλά δεν παίζω με τις ώρες χάνοντας την αίσθηση του τόπου, του χρόνου. Δεν απομονώνομαι στη παραλία, θέλω να μιλάω, να βλέπω κόσμο, να γελάμε αντί να κρυβόμαστε πίσω απο τη μοναξιά μας.
Εχω παλιώσει πολύ άραγε?

Επιστρέφω

Ξανα-άνοιξα το μπλόγκ, το διαμόρφωσα εκ νέου με χρώματα και διάφορα...μπάς και με επνεύσει να ξαναγράψω..

να μοιραστώ σκέψεις.
Είναι 3 χρόνια τώρα που ασχολούμαι με τα κοινά. Είμαι εθελόντρια σε 2 πρωτοποριακές οργανώσεις που συντρέχουν το συνάνθρωπο που βιώνει την οικονομική κρίση τόσο στο πετσί του όσο και στο πετσί των παιδιών του.

Τότε που δανειζόντουσαν οι πολιτικάντηδες, απο τη μεταπολίτευση κι' ύστερα, τσουβάλια φλουριά απο την ΕΕ, δεν ήξεραν άραγε ότι κάποτε θα έρθει και ο λογαριασμός? Η απλά θεωρούσαν ότι ως τότε εκείνοι θα είχαν πεθάνει οπότε χεστήκαμε για το ποιός θα χρεωθεί τις μλκίες μας?
Ανεύθυνο.
Ε! Καλά τώρα, τι να λέμε!
Ηρθε λοιπόν ο λογαριασμός εδώ και 4 χρόνια και τα είδαμε όλα. Είδαμε και τη κυβέρνηση ανδρείκελο που "εξελέγει" παμψηφί σχεδόν για να βουλιάξει ακόμη περισσότερο το κόσμο στην απελπισία.. η ιδέα ήταν ότι μόνο ένα ανδρείκελο θα μπορούσε να υπογράφει αυτά που θέλανε "οι άλλοι" και ο λαός ν' ακολουθεί σαν προβατάκια.
Πάντα πρέπει να είμασταν βλάκες. Δεν εξηγείτε αλλιώς πως δεχόμαστε τα πάντα. Και αυτοί που φωνάζουν στους δρόμους, στο τέλος όλα τα καταπίνουν. Τι να κάνουν άλλωστε, απο το τίποτα καλό είναι και το λιγώτερο. Πάλι καλά να λέμε.

Ετσι λοιπόν βοηθάω όσο μπορώ.
Νοιώθω καλά που βοηθάω. Αισθάνομαι χρήσιμη και μέσα στα πράγματα. Εχω δεί πολλά, κυρίως ρατσισμό και αδικία. Οχι κάπου μακριά, διπλα μας, οι συγγενείς καμμιά φορά και οι φίλοι πετάνε τη ρατσιστική παρόλα. ναί στους gay γάμους, αλλά μη νοικιάσεις το διαμέρισμα στον ίδιο όροφο κοπέλλα μου στο ζευγάρι πούστηδων, έχουμε και μικρά παιδιά.
Απο πάντα αυτό δεν γινόταν?
Δεν είχα δεί όμως "απο πάντα" τι γίνεται στους δρόμους, τις νύχτες. Οι νεο-άστεγοι τρέμουν σαν τα φύλλα απο φόβο και απελπισία. Κάποτε και στέγη είχαν και μεροκάματο. Τώρα..ας είναι καλά η Αλληλεγγύη.. Κλαίει μία γυναίκα στο τηλέφωνο γιατί τη βγάλανε απο το σπίτι της - χρωστούσε νοίκια - έτσι πήρε τα παιδιά και κατέφυγε σε γιαπί. Δεν ξέρει τι να κάνει. Βρέχει. Τηλεφωνεί για βοηθεια. Κάποια στιγμή θα της βρεί στέγη η Πολιτεία. Ως τότε όμως ο φόβος θα είναι καθημερινότητα.
Μας ξεγέλασαν τα όνειρα που είχαμε, ή εμείς ξεγελάσαμε τα όνειρά μας?