Στη Νύμφη του Θερμαϊκού

Ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη Παρασκευή πρωί, χαράματα. Η Αθήνα ακόμη κοιμάται, μόνο η Εθνική οδός μονίμως ξαγρυπνά. Μία ώρα για να βγούμε από την Αθήνα. Ταξείδι χαλαρό, ανέμελο και με αρκετές στάσεις. Αφιξη 6 ώρες μετά.

Είμαστε κουρασμένοι και δεν βλέπουμε την ώρα να φάμε κάτι, να κάνουμε μπάνιο και να ξαπλώσουμε στο κρεββάτι του ξενοδοχείου μας, απολαμβάνοντας τη σιγαλιά.. όπως πέρυσι που είχαμε μείνει στο Ξενοδοχείο Ανδρομέδα που βρισκόταν σε έναν ήσυχο δρόμο, με αυτή την προοπτική εμπειρίας φθάνουμε στο ξενοδοχείο, στην πλατεία Αριστοτέλους... όπου γίνεται το έλα να δείς.. φωνές, μεγάφωνα να ωρύονται στην διαπασών, τραγούδια, ουρλιαχτά παιδιών..και πλήθος ανεξέλεγκτο .. μα τι κάνουν? Πολιτική συγκέντρωση έχουν ντάλα μεσημέρι?

Εμφανίζεται ο υπάλληλος της υποδοχής του ξενοδοχείου, ήρεμος, χαμογελώντας μας καθησυχάζει ότι όχι δεν καίγεται η πόλη, αλλά ότι είναι ο Γρηγόρης που κάνει σόου στην Πλ. Αριστοτέλους , "ο ποιός?" του λέω και μου απαντάει με ύφος "δεν το πιστεύω αυτό που ακούω" λέει " ο Γρηγόρης, του Πρωϊνού Καφέ... ο Αρναούτογλου... καλά εσείς τηλεόραση δεν βλέπετε?" Τι να του πώ τώρα? ΄Για τον Αρναούτογλου θα μιλάμε? Κούνησα το κεφάλι μου και μπήκα μέσα.

Με φωνάζει αμέσως έξω για το αυτοκίνητο. " Τι το αυτοκίνητο?" του λέω. "Πρέπει, λέει, να μετακινήσετε το αυτοκίνητο γιατί το ξενοδοχείο δεν έχει πάρκινγκ (!!!!!!!!!!!!) να πάτε να το παρκάρετε κάπου αλλού, στην πόλη". "Στη Θεσσαλονίκη δεν έχω οδηγήσει ποτέ μου και την πόλη δεν την ξέρω", του λέω. "Βάλτε το εσείς κάπου και θα σας πληρώσουμε το κόστος". Τα πήρα εκεί. Ολόκληρο ξενοδοχείο να μην έχει προνοήσει για στάθμευση, να έρχεται ο κάθε ξένος, κουρασμένος, ψόφιος και να τον στέλνουν τσάρκα στη πόλη για να βρεί θέση πάρκινγκ, να μυρίσει τα νύχια του πού επιτρέπεται η στάθμευση και πού όχι. Αν έχεις θεό!!.

Τελικά αποφάσισαν να το αφήσουν έξω και να το προσέχουν γιατί οι Δημοτική Αστυνομία κολλάει κλήσεις.. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο και περιμέναμε άλλη μία ώρα τον περίφημο Γρηγόρη, να το βουλώσει για να κοιμηθούμε μιά στάλα.

Φάγαμε κάτι και το βράδυ βγήκαμε έξω και πήγαμε στην Καλαμαριά σε ένα φεστιβάλ μπύρας που μας είχαν καλέσει. Πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο Ναααααααααα ! μιά παχιά κλήση στο παρμπρίζ και ο πορτιέρης να χαμογελάει με το χαζό του. Νευρίασα.. βρε δεν είπαμε να το προσέχετε?, δεν είπαμε να το πάτε κάπου να το παρκάρετε..., δεν πειράζει, δεν πειράζει μας λέγανε... ήρθε και ο προκομένος ο αρχι-υπεύθυνος και λέει "αυτά έχει η ζωή, ας είναι μόνο αυτά.." Είπα να του θίξω τη μητέρα του και την αδελφή του.. δεν τις έθιξα, τα είπα απο μέσα μου..
Στο δρόμο γινόταν χαμός. Είναι γνωστό ότι στη Θ. ο κόσμος διασκεδάζει, βγαίνει έξω. Ολοι λοιπόν βρισκόντουσαν στο δρόμο με τα αυτοκίνητά τους, τις συντροφιές τους.. ένας κόσμος ανάκατος.. που καλοπερνούσε.. έτσι μου αρέσει όχι σαν την Αθήνα που ζεί το Κέντρο μόνο και νέκρα στις γειτονιές ..

Και την επομένη και τις άλλες μέρες που μείναμε σε αυτή την πόλη περάσαμε ωραία. Φανταστείτε μιά πόλη κουκλί, καθαρή, νοικοκυρεμένη. Φαρδιά πεζοδρόμια, πεντακάθαροι δρόμοι όχι γιατί οι κάτοικοι δεν βρωμίζουν αλλά γιατί ο δήμος έχει προνοήσει και μαζεύουν οι οδοκαθαριστές συνέχεια. Μαζεύουν με σκούπες τα φύλλα και δεν τα στουμπώνουν σε σχάρες ομβρίων, αλλά τα παίρνουν με τα φαράσια και τα πετάνε στον κουβά τους. Τα καλαθάκια απορριμάτων είναι άδεια και οι σακκούλες καθαρές. Τα πεζοδρόμια δεν γλιστράνε όσο νερό και να πέσει γιατί στη Θεσσαλονίκη βρέχει συχνά και καθαρίζει τη σκόνη. Και μετά την βροχή η θάλασσα γίνεται μαβιά, τα φύλλα πιό πράσινα, η Φύση πιό ζωντανή. Παράδεισος..

Μιά πόλη που αγαπιέται από τους κατοίκους της. Σπάνιο φαινόμενο και λυπηρό καθότι Αθηναία. Γιατί να μην αγαπάμε εμείς οι Αθηναίοι την πόλη μας? "Μα τους παίρνει να την αγαπάνε την πόλη τους , όταν η Θ. έχει 1.500.000 πληθυσμό και η Αθήνα 5.000.000". Το παίρνω πίσω, ας αγάπαγε ο καθένας μας τη γειτονιά του.. Τα παλιά κτίρια της Θεσσαλονίκης στέκονται περήφανα και αναπαλαιωμένα, πολύ λίγα αφρόντιστα και ετοιμόρροπα υπάρχουν, πλαισιωμένα από κήπους.., ωραία διατηρημένες εκκλησίες, τζαμιά, λουτρά, παλιές αγορές, το τοπικό χρώμα σε πλήρη άνθηση. Περπάτησα την Ανω Πόλη, μακριά από την τουριστική περιοχή, είδα αλάνες όπου ξένοιαστα παίζαν παιδάκια, παιδιά με ποδήλατα, μπαλκόνια πνιγμένα στις γλάστρες, μύρισα θεϊκό τσουρέκι και έσπευσα να το βρώ, έφαγα τοπικές λιχουδιές και - κλάψ, κλάψ- πήρα λίγο βάρος, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στα μύδια της Μυροβόλου Σμύρνης, στο τσίπουρο που το σερβίρουν σε κοντόχοντρο ποτήρι του κρασιού (φίσκα) και στο μπαγλαμαδάκι που λυπητερά μουρμούριζε..ούτε στις γεμιστές σουπιές της "Αγοράς" που σκουντιόντουσαν με τις γαρίδες γιουβέτσι, άσε πιά τα γλυκά, εκεί παραδίδεις το Πνεύμα σου.. και στο τέλος, λικέρ μαστίχας..γεύσεις χωρίς περιγραφή για μάς τους Αθηναίους.. γεύσεις αποπλάνησης..

Τα αυτοκίνητα στην πόλη κινούνται αργά, με μέση ταχύτητα 10 χλμ/ώρα, περιμένουν να περάσεις, δεν κορνάρουν κλπ. Βέβαια είχαμε μία παλαβή εμπειρία, όταν βγήκαμε από την πόλη για να πάμε εκδρομή (σε Σέρρες, Κερκίνη). Πήραμε την περιμετρική οδό και εκεί, είδαμε.. πώς οδηγεί ο μέσος Σαλονικιός.. Προφανώς δεν ξέρουν τον ΚΟΚ, αγνοούν τη χρήση φλάς και άμα το δούν το παρανοούν. Παράδειγμα. Να οδηγούμε δεξιά και αργά καθότι ξένοι. Να έχουμε βγάλει φλάς ότι θα στρίψουμε δεξιά για αεροδρόμιο. Από τη στιγμή που πιάσαμε τη δεξιά λωρίδα, ένας ταρίφας κόλλησε τον προφυλακτήρα του με τον δικό μας, (ίσως μας ερωτεύτηκε.. όσο νάναι είμαι ωραία κοπέλλα, ίσως να ερωτεύτηκε τον Κ που είναι πολύ χαριτωμένος, ίσως να ερωτεύτηκε το αμάξι..πολλά τα ίσως) 10 λεπτά μας κορνάριζε και χειρονομούσε...(να πάμε πού? πάνω στο πεζοδρόμιο), οπότε ξαφνικά πετάγεται αριστερά και μας μπαίνει σφήνα δεξιά μπροστά μας...!!!! Μας κόπηκε η χολή !! Τον πετύχαμε σε ένα φανάρι, κατεβάζω το τζάμι, "γιατί φέρεσαι έτσι ρε φίλε" του λέω αυστηρά, μου σκάει ένα χαμόγελο τοοοοοσο,.. " συγνώμη νόμισα ότι είχατε ξεχάσει το φλάς σας αναμμένο δεξιά και ότι θα στρίβατε αριστερά" συννενόηση τσιρότο. Με το που βλέπανε αθηναϊκές πινακίδες τους έπιανε το κάτι τις τους.., το τι πάθαμε σε αυτό τον δρόμο δεν λέγεται.. Πεταγόντουσαν εδώ, εκεί, άντρες, γυναίκες οδηγοί το ίδιο προφίλ, στρίβανε πρός όλες τις κατευθύνσεις, στα καλά καθούμενα, από την αριστερή, σφήνα όλο δεξιά...χωρίς φλάς, έπρεπε να γίνουμε μάγοι...Και η κακή οδήγηση τέλος στην Εγνατία οδό. Εκεί αγγελάκια με ρόδινα φτερουγάκια.

Στις 4 ημέρες που καθίσαμε, είχα προγραμματίσει να πάω σε διάφορα μέρη. Ευτυχώς κάτι φίλοι Θεσσαλονικείς μου έδωσαν κάποιες άλλες κατευθύνσεις. Είχα προγραμματίσει να πάω στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα γιατί στο σόϊ έχουμε και κάποιο Μακεδονομάχο. Πήγα Κυριακή πρωϊ για να το βρώ κλειστό. Το Μουσείο αυτό απευθύνεται σε κάποιους.. άσχετους.. γιατί ανοίγει μόνο τις καθημερινές μερικές ώρες και όχι τα σ/κ, δηλαδή πότε θα πάει ο εργαζόμενος ή ο μαθητής που δεν θέλουν να κάνουν κοπάνα? Ετσι ακολούθησα την πρόταση του tyxod και πήγα στο Αρχαιολογικό μουσείο και είδα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ έκθεση για τον χρυσό της Βεργίνας, πως εξόρρυσαν τον χρυσό, για στοές, κοσμήματα, σφυρηλάτιση του μετάλλου.. πάρα πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση..

Πήγαμε και ωραία εκδρομή σε Κερκίνη, ήταν η πρώτη μας φορά και εκστασιαστήκαμε απο την ομορφιά του υγροβιότοπου...

Η Ελλάδα είναι ωραία χώρα..