Συνάντηση με έναν blogger

Προτού έρθω στη Θ, σκεφτόμουνα μήπως πάω σε μπλογκοσυνάντηση. Το είπα στην μπλογκοφίλη μου τη Μ. και μου είπε ότι είναι τέλεια η ιδέα, να γνωρίσω αυτούς που μιλάω αλλά και άλλους που τους διαβάζω και δεν τους έχω μιλήσει ακόμη καθότι καινούργια..Πήρα λοιπόν το θάρρος και το ανακοίνωσα. Με το που το ανακοίνωσα το μετάνοιωσα γιατί... άρχισε το άγχος. Που αυξανόταν όσο περνούσαν οι μέρες γιατί εκεί που περίμενα έναν αριθμό ατόμων, ο αριθμός μίκρυνε μέχρι που έγινε μονάδα. Ενα άτομο. Ο tyxod, που τον είχα "γνωρίσει" πολύ λίγο καιρό πρίν από το blogs.gr.

Ξαφνικά αρχίζω να αγχώνομαι. Σημειώστε ότι δεν μου συμβαίνει συχνά, είμαι συνήθως cool, ίσως γιατί έχω βρεθεί σε άσχημες καταστάσεις και έχω επιβιώσει. Γιατί αγχώνομαι? Με αγχώνει το "γνωστό-άγνωστο". Τι είναι αυτό? Το γνωστό δεν με αγχώνει γιατί το ξέρω, το άγνωστο δεν με αγχώνει γιατί... δεν με νοιάζει, όταν έρθει η στιγμή θα δώ τι είναι και βλέπουμε. Ο συνδυασμός όμως είναι πρωτόγνωρος. Εχω αγωνία, για τη συνάντηση.. πώς θα είναι? Γιατί αυτό δεν είναι ένα dateline ραντεβού, ένα ραντεβού μέσω αγγελίας, αν μ΄αρέσει "προχωράμε" αν δεν μου αρέσει " κάνω την πάπια", εγώ θα κρατάω ένα λουλούδι, εσύ την εφημερίδα ανάποδα, ένα ραντεβού που δεν ξέρει ο ένας τον άλλο. Εδώ έχω μοιραστεί κάποια πράγματα στο μπλογκο-ημερολόγιο με τους εικονικούς μου φίλους, έχω μάθει να εμπιστεύομαι την πένα του άλλου, χωρίς όμως να έχω εικόνα. Σημειώστε ότι πιό εύκολα "ανοίγω την καρδιά μου" στο χαρτί παρά στον άλλον, ποτέ δεν μιλάω για τα εσώψυχά μου, τις σκέψεις μου, τις λύπες, τις μνήμες, μου λείπουν άνθρωποι, οι γονείς μου, το παιδί.. πώς το έχασα το πολύτιμο παιδί μου..ούτε που το κατάλαβα.. αδύνατο να το πώ σε άνθρωπο αυτό.. σε εσάς όμως το λέω..γιατί είστε εικονικοί, δεν έχω οπτική γνώμη. Φοβάμαι την κατηγοριοποίηση της οπτικής γνώμης. Ερχεται ο επαγγελματικός αντίποδας :

Πιστεύεις ότι "ξέρεις" τον άλλον από τα γραφτά του, ουτοπίες, 9/10 φορές κάνεις λάθος.. αποκλείεται να μαντέψεις σωστά, (π.χ. για τον tyxod μου είχε δημιουργηθεί η ιδέα ότι είναι πάνκ, με σκουλαρίκια, τατουάζ..στυλάκι όπως ήμουνα εγώ στα 19 μου, όταν είχα μαλλιά κοντά, βαμμένα μπλέ-ρόζ, ένα σωρό σκουλαρίκια, ακόμη και στη μύτη κλπ, o Tyxod απεδείχθει ότι είναι ένας άνδρας κανονικώτατος όπως όλος ο κόσμος). Θα μπορέσω άραγε να "μιλήσω" στον Τ, στον κάθε / στην κάθε blogger που έχω γραπτή επαφή αν αποκτήσω και οπτική εικόνα? Θα μου κάτσει? Η θα χαλάσει η μαγεία?

Φτάνει η ώρα 10.00 συναντιώμαστε και πάμε για καφέ κάπου στην παραλία μπροστά στη θάλασσα. Με το που καθόμαστε χαλαρώνω..δεν πιστεύω αυτό που βλέπω, βγάζω τα γυαλιά του ηλίου παρόλλη την αντηλιά για να δώ καλύτερα. Τι μάτια είναι αυτά! Κάτι μεταξύ γκρίζου και πράσινου! Δεν πίστευα ότι θα ξανάβλεπα στη ζωή μου τέτοια μάτια, η γιαγιά μου είχε αυτό το χρώμα στα μάτια, μάτια τσερκέζικα, μάτια γεμάτα 1000 μυστήρια, αινίγματα, μάτια φωτεινά... προσπάθησα να μην δείξω το σόκ που πήρα από τις θύμησες... Μιλήσαμε για διάφορα...είμασταν λίγο σφιγμένοι στην αρχή..εγώ φάτε μάτια, ψάρια.. προσπαθούσα να συγκεντρωθώ...μη με πεί και ονειροπαρμένη... Μετά φύγαμε, πήγαμε μιά βόλτα, με πήγε στην πόλη, μου έδειξε τη Χρυσή Πύλη, μου είπε λίγη Ιστορία, πήγαμε σε ένα βιβλιοπωλείο να πάρω να βιβλίο για τη Θεσσαλονίκη που μου είχαν συστήσει. Είπα να τον βγάλω φωτογραφία.. και εκείνος μου το είπε "αν θέλεις βγάλε με φωτογραφία", ντράπηκα, έχει αίσθηση του τι εκπέμπουν τα μάτια του, μη σκεφτεί ότι .. άσε, του λέω και δεν τον έβγαλα. Σκυλομετάνοιωσα μετά, έπρεπε να αδράξω τη στιγμή. Μετά κάτσαμε σε άλλο καφενεδάκι, αλλού..δεν θυμάμαι πού.. και η συζήτηση πήρε άλλο δρόμο.. πέταλο-πέταλο ανοιγόντουσαν οι απόψεις, τα κοινά σημεία, οι εμπειρίες, η γνώση. Μου είπε για τη δουλειά του, τα επιτεύγματά του, την ζωή του, την πείρα του. Του μίλησα και για τα δικά μου, άνετα, ωραία και καλά. Σαν να μιλούσα σε ένα φίλο. Η μαγεία δεν χάθηκε. Ευτυχώς.