Κλέφτες αναμνήσεων

Μισώ τις αποθήκες
Α! είσαι τρελλή για τα σίδερα, τόσα υπάρχουν να μισήσεις, τις αποθήκες βρήκες?

Ναί, τις αποθήκες τις μισώ
- γιατί εκεί χώνουμε πράγματα που δεν θέλουμε τώρα, αλλά πιστεύουμε - μέσα στην ηλιθιότητά μας - ότι μπορεί να τα θελήσουμε κάποια άλλη φορά, στο μέλλον, όταν θα έχουμε πάει σε μεγαλύτερο σπίτι, θα έχουμε πιο πολύ χώρο, πιο πολλά λεφτά για να αγοράσουμε καινούργια έπιπλα και να αξιοποιήσουμε τον 100 ετών σκωροφαγωμένο καναπέ της προ-γιαγιάς μας, σιγά να μην βγάλουμε τον καναπέ ποντικοαντίκα (αντίκα με ποντίκια) από τον πάτο της αποθήκης, για να τον βάλουμε στο νέο καθιστικό μας, ξέρεις τώρα αυτό με τους άσπρους δερμάτινους καναπέδες που αγοράσαμε χωρίς μυαλά (γιατί το άσπρο ΡΕ βλάκα ΛΕΡΩΝΕΙ) και ας μας τα έλεγε η μαμά..Απο τη μία θα έχουμε τους μίνιμαλ καναπέδες και απο την άλλη την Ακρόπολη με τις σκαλωσιές.. Να κόψω τώρα τις φλέβες μου ή θα σας λερώσω τη φλοκάτη?


- γιατί εκεί ξεχνάμε αυτά που δεν πετάμε, σαδιστικά τα καταχωνιάζουμε να ψοφίσουν κόμματι κομμάτι, να τα κατουράνε τα ποντίκια, να τα φάει το σαράκι..έτσι ώστε όταν αποφασίσουμε να κατεβούμε στην αποθήκη, να τα δούμε και να στενοχωρηθούμε (μαζώχες) ή όταν με το καλό πάμε στα θυμαράκια, να τα βρούνε οι απόγονοι/κληρονόμοι και να τους βγεί το λάδι να τα ξεχωρίσουν, να επαναλάβουν τα κλασσικά κλισέ που ΟΛΟΙ λένε "μα τι σκουπιδαριό μάζευε ο/η μακαρίτης/τισσα" να τα βγάλουν έξω μήπως τα πάρει ο Δήμος, ο γύφτος, ο οποιοσδήποτε...(σαδιστές)


- γιατί εκεί πετάμε, τις ρίζες μας, τους γονείς μας, τα έπιπλά τους, τα πράγματά τους, μέρος της ζωής τους, αυτά που αγάπησαν, αλλά δεν τα αγαπήσαμε εμείς για 1002 λόγους και δικαιολογίες του κώλου, "γιατί δεν είναι μόδα, δεν αρέσουν στον/στην γκόμενο/να, μας θυμίζουν σκατο εποχές, γιατί εμείς κόβουμε τις ρίζες και ανοίγουμε νέες σελίδες..γιατί δεν θέλουμε πιά τα παλιά..." γιατί έχουμε μάθει να γκρεμίζουμε και αντίστοιχα να κτίζουμε νέα ήθη, τα δικά μας.

Εξαγριώθηκα και στενοχωρήθηκα όταν πήγα στις αποθήκες των γονέων μου..5 στον αριθμό να είναι καλά τα πουλάκια μου, μόνο γενέθλια δεν τους κάνω..με τουρτίτσες black forest..

Το τι γίνεται εκεί μέσα δεν λέγεται
Τον πρωταγωνιστικό ρόλλο τον έχουν οι νεκρές κατσαρίδες που κείτονται στην πρώτη σειρά να τις λούζουν τα φώτα της ράμπας..

Από πού ν΄αρχίσω
η σκουριά έχει καλύψει λάμπες αρτ ντεκό, που παλιά φώτιζαν τα αισθησιακά ζευγάρια να αγκαλιάζονται κάτω απο τους ήχους της τζάζ..
τα ποντίκια φάγανε παρτιτούρες παλιάς εποχής, τότε που η γιαγιά μου έπαιζε τραγούδια στο πιάνο, "Λές και ήταν χθές", "Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες του Αττίκ", "Τα πράσινα μάτια"...
ξέφτισαν και θάμπωσαν οι στόφες παλιών καναπέδων, καλύμματα κρεββατιών..περισσεύματα απο ταπετσαρίες, που φυλάχθηκαν για μελλοντική χρήση..
κουτιά άπειρα με κουμπιά απο φίλντισι, ελεφαντόδοντο, κόκκαλο, ζωγραφιστά και στολισμένα με τα πρώτα στράς..
Σακκούλες με αποκριάτικες στολές, μποά, καπέλλα, μουστάκια, ντόμινο, Μπουρμπούλια, μάσκες..
η μούχλα περιποιήθηκε τα τραπέζια, τα σεκρεταίρ εκείνα που φιλοξένησαν τις σκέψεις Κερκυραίων εραστών της πένας..

Τι αξία έχει ένα πράγμα όταν δεν το τυλίγει η ανθρώπινη παρουσία?