Αναποφάσιστη

Επιτέλους! Μετά το γκάλοπ της Ελευθεροτυπίας για το προφίλ των ψηφοφόρων δεν νοιώθω πλέον τόσο μόνη. Είμαι και εγώ μέσα στο μικρούτσικο πρός μεγαλούτσικο ποσοστό των αναποφάσιστων και δεν ντρέπομαι πιά γι αυτό.

Από τότε που ξεκίνησα να ψηφίζω, αναποφάσιστη ήμουνα.

Κανένα κόμμα δεν με ενέπνεε, ούτε τώρα με εμπνέει

Κανένας πολιτικός δεν με έπεισε, ούτε τώρα με πείθει

Ολοι μπλα μπλαρίζουνε πρίν τις εκλογές, "λαέ της Αθήνας, είμαστε με το μέρος σου" και μόλις εκλεγούν κυττάνε να τακτοποιήσουν τα ρουσφετάκια τους και ο λαός που τόσα του υποσχέθηκαν πάει για πί***ες. Play it again Sam! Δεν γίνεται αυτό τώρα, γίνοταν ΠΑΝΤΑ.

Πάντα απορούσα με τους γονείς και φίλους μου που ναί μεν απολίτικοι όλο τον καιρό, την περίοδο των εκλογών, τους ερχόταν η ρομφαία της φώτισης και αυτόματα ήξεραν τι/ποιόν να ψηφίσουν. Στο παρελθόν ήταν σχετικά εύκολο γιατί οι διαφορές στα κόμματα ήταν μεγάλες. Αλλη η πολιτική του ΚΚΕ και άλλη της Δεξιάς, ναί?

Οταν όμως άρχισα και εγώ να ψηφίζω, τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είχαν και μεγάλες διαφορές, ή εγώ δεν τις βρήκα ακόμη, μιά νερόσουπα είναι η πολιτική τους, όταν έχεις τους Αμερικάνους απο πάνω και έχεις υπογράψει για τις βάσεις εδώ και χρόνια..τι μου λές τώρα για αντιστάσεις και αλλαγή πορείας, πιές το γάλα σου και σκάς απ.

Τι να ψηφίσω? Μείζον πρόβλημα που με κυνηγάει χρόνια τώρα, στην αρχή ήταν καλά, ζούσα εκτός Ελλάδος και δεν ψήφιζα, άρα δεν χρειαζόταν να πάρω θέση. Υπάρχει και το λευκό, το γεγονός όμως ότι τελικά το κολλάνε στο υπερισχύον κόμμα με χαλάει. Ύπάρχει και το άκυρο. Και αυτό με χαλάει γιατί είμαι πολίτης της Ελλάδας, έχω γνώμη.

Και δεν με πείθει ΚΑΝΕΝΑΣ. Ούτε τρώω τις υποσχέσεις τους. Οι Δήμοι πάντα στρώνουν τους δρόμους παραμονή εκλογών και μαζεύουν τα σκουπίδια. Ούτε ποτέ μου έχω ζητήσει κανένα ρουσφέτι απο όλο αυτό τον πολιτικό τζερτζελέ. Ούτε και θέλω δηλαδή. Αει στο διάλο να μην νοιώθω και υποχρεωμένη να επιλέξω ένα απο αυτά τα σούργελλα για να ξεπληρώσω τη χάρη.

Ευτυχώς όμως δεν είμαι πλέον μόνη. Υπάρχουν και άλλοι σαν και μένα. Ετσι πετάω το κόσκινο και λέω ότι επί σειρά ετών ανήκω στους αναποφάσιστους.

Βότσαλα

Ολη αυτή την εβδομάδα σχεδόν μέρα παρά μέρα είμαι στο κέντρο της Αθήνας για δουλειές..μιάς Αθήνας πολύβουης, ζεστής, ανυπάκουης. Μιά Αθήνα γεμάτη ανθρώπους πότε σκυφτούς πότε καμαρωτούς να πηγαινοέρχονται, άλλοι τρέχοντας, άλλοι αργά σκουντουφλώντας, μάτια ανέκφραστα, αισθαντικά, γλυκά, άγρια, περίεργα αλλά ποτέ αδιάφορα. Γεμάτοι οι δρόμοι αυτοκίνητα, ΜΜΜ, πεζοί χοροπηδάνε ανάμεσα, κυρίες καπελωμένες δίπλα στις μισόγυμνες τουρίστριες, κάποιος διαλαλεί την πραμάτεια που έχει αραδιάσει σε λινάτσα στο δρόμο, άλλος ξερογλείφεται έξω απο φουρνο..

Πρώτη στάση Πλατεία Κοτζιά..
Σμήνος τα περιστέρια με περικυκλώνουν ψίχουλα απο το κουλούρι μου τα ανταμείβουν..περιστέρια παντού έρχονται κοντά μου σε φτερωτά κύματα, άλλα κάθονται πάνω στο κεφάλι μου, στα χέρια μου, σταματώ να περπατάω μη πατήσω και κανένα, σαν να μη βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης αλλά μέσα σε ένα δάσος απο πούπουλα και ελεύθερους σκοπευτές..ένα ζευγάρι Γάλλων με παίρνει φωτογραφία περιτριγυρισμένη απο τα πουλιά. Είχα πριν μερικά χρόνια μία φίλη συμβολαιογράφο με το γραφείο της Αραχώβης και Ιπποκράτους σε κάποιο όροφο. Οποτε πήγαινα οι μπαλκονόπορτες πάντα μισάνοιχτες, μερικά περιστέρια είχαν εξοικειωθεί μαζί της και έμπαιναν μέσα, προσεκτικά καθόντουσαν πάνω στα δικόγραφα, στην καρέκλα της και στον ώμο της και μαζί γράφανε στον υπολογιστή, ίσως να της υπαγόρευαν τα κείμενα ή να της τραγουδούσαν ένα τραγουδάκι..και την ώρα του φαγητού, μαζευόντουσαν χιλιάδες απο την περιοχή και γέμιζαν το μικροσκοπικό μπαλκόνάκι με κεφαλάκια..Τους είχε φτιάξει και φωλίτσες για να γεννάνε τα πιτσουνάκια τους....τι να απέγιναν άραγες όλοι αυτοί οι προσωρινοί επισκέπτες της ζωής της τώρα που εκείνη δεν υπάρχει πιά? Αχ Λένα!

Βαρβάκειος-Αθηνάς

Κυκεώνας απο μυρωδιές και κοσμοσυρροή, χαρωπά τα πρόσωπα των εμπόρων προσπαθούν να πείσουν για την καλύτερη προσφορά. Προσέχω τα πρόσωπα των γερόντων, χαρακωμένα απο τις ομίχλες της ζωής παλεύουν για μία καλύτερη μοίρα. Ισως να έρθει, έτσι κι αλλιώς για ένα ίσως δεν ζούμε όλοι?

Ερμού

Ο πεζόδρομος δίνει άλλη αίσθηση στη κίνηση του σώματος, παρόλλο που τα μηχανάκια έχουν άλλη γνώμη, συνεχώς μπλέκονται στα πόδια των πεζών μερικοί βρίζουν κιόλας..Ο πρώτος καλαμποκάς, ψήνει αραποσίτια στη σκιά..παρόλλο που κάνει φοβερή ζέστη για την εποχή θα πάρω ένα καλαμποκάκι, αλλά δεν θα το φάω στο δρόμο, το βάζω στη σακούλα μου και προχωράω ψάχνοντας για ......αγελάδες. Τις αναζητώ να τις φωτογραφίσω όταν αμέριμνες μασουλήζουν αόρατο χόρτο, κρεμασμένες στο πλαι των κτιρίων ή διακοσμητικές μινιατούρες στις βιτρίνες.. Φαίνονται τόσο παράταιρες μέσα στην Αθήνα και συνάμα δένουν καταπληκτικά. Αραγε αν την ιδέα την είχαν συλλάβει ελληνικά μυαλά, πώς θα φαινόντουσαν παρδαλά γαϊδουράκια στη Γαλλία, ή κατσίκες με ψάθινα καπελλάκια στη Σουηδία? Μία μπάντα αυτοσχέδιων μουσικών σπάει τη μονοτονία, ας ακούσουμε και λίγο ρόκ, λίγο ποιότητα.

Μπαίνω σε ένα καφέ που σερβίρει αγγλικές λιχουδιές και ανοίγω την εφημερίδα μου, τρώω κις λωραίν, διαβάζω athens voice, και το εσπρεσάκι με περιμένει δίπλα. Αναρωτιέται η δημοσιογράφος Μ. Ζουμπουλάκη για τους ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτα όλη μέρα (υπονοόντας ότι δεν δουλεύουν), τους θεωρεί πολύ cool, νωχελικά να πίνουν καφέδες και να κάάάάθονται. Είναι όμως έτσι? Οι κουρασμένοι ονειρεύονται τις ξάπλες, οι ξεκούραστοι και οι μπουχτισμένοι απο τις ξάπλες ονειρεύονται τη δράση..πάντα το άπιαστο κυριαρχεί και μας καταστρέφει τη μοίρα μας.

Πλ. Συντάγματος

Εκθεση λουλουδιών και πλήθη κόσμου..κάποια πορεία ακούγεται και για μία φορά οι λεωφόροι άδειοι..περπατάω στη μέση της Πανεπιστημίου, είναι και άλλοι σαν και μένα ένα παιδάκι κάνει πιρουέτες πάνω στην άσφαλτο..μιά Αθήνα χωρίς αυτοκίνητα έστω για λίγες ώρες..

Σνίτσελ

Πώς φαντάζεσθε να είναι το σνίτσελ των ονείρων σας? Απο ώραίο μαλακό κρέας, ζουμερό, τηγανισμένο μαστόρικα και σερβιρισμένο σε λευκό πιατάκι μαζί με λινό ατομικό τραπεζομάντηλο, λεπτές φέτες λεμονιού, savora..και αχ! επι τόπου θα έτρωγα ένα..

Σήμερα το πρωϊ ήρθα σε επαφή με μία άλλη μορφή σνίτσελ, εντάξει το κρέας υπήρχε, ζουμερό ήταν σίγουρο, τα ζουμιά του είχαν απλωθεί παντού..είχε σερβιριστεί τσαχπίνικα μπροστά μου και με το που το είδα... ήταν πολύ αργά γιατί ήδη είχα φάει την τούμπα μου...

Διευκρίνηση

Το κομμάτι του κρέατος ήταν απο ποντίκι (όχι το μοσχαρίσιο, το ποντικίσιο), τρωκτικό που έπιασε η Μουσελίνα (γάτα) στον κήπο, το παίδεψε, το αποκεφάλισε και έφερε το φρέσκο κουφαράκι του μέσα, απιθώνοντάς το στο κεφαλόσκαλο. Ο κοινόχρηστος χώρος νωρίς το πρωϊ σκοτεινός. Βγαίνοντας έξω η αφεντιά μου ΔΕΝ κύτταξα κάτω.

Το ποντίκι έγινε σνίτσελ, το πάτησαν τα 65 κιλά μου, (μην σου σηκώνεται το φρύδι για τα κιλά μου γιατί είμαι ψηλή..ορίστε μας) ένα τόσο δα ποντικάκι πέρασε από πάνω του ο οδοστρωτήρας και μετετράπει σε σνίτσελ

ζουμερό? Φοβερά ζουμερό καθότι τα αίματα και κάτι άλλα ζουμιά πετάχτηκαν παντού...ναί πολύ ωραία, γλύστρησα στα ζουμιά και χλάτςςς έφυγε το δεξί μου πόδι μπροστά, όπότε έκατσα οκλαδόν..τίποτα δεν έπαθα, απλά τρόμαξα, λερώθηκα και ΕΠΙΤΕΛΕΣΑ το έργο για το οποίο είχα επιλεγεί..

Σχέδιο σατανικό που είναι και της μόδας με τους κώδικες και τα τέρατα

Η Μουσελίνα αρέσκεται να τρώει σνίτσελ. Από ποντικούς ή κοτσύφια. Αντε και κανένα μικρό πουλάκι, αν το πετύχει βέβαια. Αποφεύγει συστηματικά τις κουρούνες, καρακάξες, κίσσες, περιστέρια γιατί τσιμπάνε. Επιασε λοιπόν τον ποντικούλη, αλλά δεν τον έφαγε γιατί τον ήθελε εκλεπτυσμένο, όχι ένα κομμάτι κατιμά..αμ! πώς!. Τι σκαρφίστηκε λοιπόν..

Τον τοποθέτησε με μαθηματική ακρίβεια στο σημείο που θα πατήσει, που πατάει πάντα το δεξί μου πόδι όταν βγαίνω (δεν θέλει το πόδι του Κ γιατί φοβάται μήπως το ποντίκι απο σνίτσελ γίνει σούπα), ώστε να το πατήσω και να γλυστρήσει η σόλα επάνω του, έτσι θα ισοπεδωθεί ομοιόμορφα..

Και βεβαίως ώσπου να σηκωθώ και να την γαμοσταυρίσω, έχει πάρει το σνιτσελάκι, έχει πάει στο μπαλκόνι, το έχει βάλει στο πιάτο της και το τρώει με την ησυχία της..

Μετά βέβαια μου δίνει άπειρα φιλάκια, νιαρ και μούρ... μέχρι το επόμενο...

Αντε, καλό καλοκαίρι..γιατί με το που θα πέσει η πρώτη σνιτσελοποίηση σημαίνει ότι μαζεύουμε τα μάλλινα ΟΡΙΣΤΙΚΑ και βγαίνοντας τα πρωϊνά απο το σπίτι ανάβουμε όλα τα φώτα γιατί καμμιά φορά ακουμπάει το "υπό-σνιτσελοποίηση" και μπροστά στην πόρτα του ασανσέρ.. Ασε που μετά φεύγω καθυστερημένη, αλλάζω ρούχα, μαζεύω τα περισσεύματα και σφουγγαρίζω τον κοινόχρηστο χώρο..και σαν καλή νεκροθάφτης, πετάω στα σκουπίδια, ουρίτσες, ποδαράκια και το κεφαλάκι που σίγουρα έχει χώσει κάτω απο το χαλί της μισητής γειτόνισας που όλο γατάκια μας πετάει..

Star Trek, 12 points

Ναι για την Εurovision λέω...Κάθε χρόνο ορκιζόμαστε ότι θα είναι η τελευταία φορά που στηνόμαστε για αυτή την μ%%%%κιούλα, και κάθε χρόνο αθετούμε τους όρκους μας και στρωνόμαστε να δούμε μόνο τον τελικό όμως.

Τα τραγούδια ήταν συνηθισμένα, χωρίς καμμιά μουσικότητα τα περισσότερα, άχρωμα, άοσμα τραλαλάκια, που μάταια προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν..με τα νούμερα του τσίρκου που η κάθε χώρα είχε σκαρφιστεί για να κερδίσει το βραβείο..

Και όταν εμφανίσθηκαν τα τερατάκια πεταχτήκαμε επάνω γιατί σκεφτήκαμε τους Κλίνγκον στο αγαπημένο μας Star Trek...τα τερατάκια που κυριαρχούν σε όλα τα παιδικά παιχνίδια απο τα πιο αθώα Pokemon μέχρι τα άλλα που παίζουν τα πιό μεγάλα παιδάκια σε PSP & Nintendo. Και βέβαια κερδίσανε αφού τα παιδιά/έφηβοι/ενήλικες που ασχολούνται με αυτά τα παιχνίδια, τους είδαν και αγαλλίασε η καρδιά τους..είδαν κάτι γνωστό απο τα τετριμμένα σαχλοτραγουδάκια που παραπέμπουν στα "μία απο τα ίδια".

Α! Ναί η Βίσση..καλή ήταν η Βίσση αλλά το ίδιο τραγούδι θα μπορούσε να το πεί πρίν 20 χρόνια..να γονατίζει στη σκηνή και να παραληρεί..να την λυπηθούν που τα δίνει όλα..

Τέλος εποχής κυρία Βίσση, ο νεαρόκοσμος το βλέπει αλλιώς..

Αυριο και όλη την επόμενη εβδομάδα στα πρωϊνάδικα θα κτυπάνε ενέσεις, θα σκίζουν τις κυλόττες τους και θα καίνε τα σουτιέν τους.. για την αδικία, για την έλλειψη μουσικότητας, τον ξεπεσμό..που ήρθανε οι εξωγήϊνοι και διώξαν τους ανθρώπους..

Χάρηκα πάντως πολύ που κέρδισαν οι Κλίνγκον..

Ζντούπ!

Και όταν κάνεις την πατάτα, τι γίνεται?

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, την πατάτα την έκανα, μεγάλη, μεγαλοπρεπή και την εμπέδωσα.

Ακουσα και τα εξ αμάξης.

Και δικαίως τα άκουσα, μόνο που όταν έκανα την πατατιά δεν ήξερα ότι ήταν πατατιά, νόμιζα ότι όλα θα είναι εντάξει..ενώ πάταγα στην άκρη του λάκκου..στου λάκκου με τα σκατά, συγνώμη με τις πράσινες πατάτες...

Πώς την πάτησα έτσι δεν ξέρω, πάντως έκανα λαμακία

Πάω να κλάψω με την ησυχία μου τώρα

Επιστράτευση?

Ηρθε επίσημο χαρτί συστημένο σε μιά φίλη μου ότι σε περίπτωση επιστράτευσης η υπηρεσία ΚΕΟ θα χρειαστεί το αυτοκίνητό της μαζί με όλα του τα εξαρτήματα και Γεμάτο Ρεζερβουάρ να το πάει στο Αεροδρόμιο για να χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο με οδηγό τη φίλη μου...

Πώς δεν έπεσε ξερή όταν έλαβε συστημένο το επίσημο αυτό έγγραφο με τον αριθμό του αυτοκινήτου της, το όνομά της, πλήρεις οδηγίες πότε να το παραδώσει, τι να κάνει αν της έρθει η πρόσκληση, τι να φοράει και αν θέλει να το πουλήσει στο εν τω μεταξύ ποιούς αρμόδιους πρέπει να ειδοποιήσει....Διευκρίνηση. Η φίλη μου δεν είναι στρατιωτικός, ιδιώτης είναι.

Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχαμε ξανακούσει. Συνήθως επιτάσσουν οχήματα σε καιρό πολέμου, ναί?

Μήπως κάτι γίνεται πίσω απο τη πλάτη μας? Μήπως πρέπει να ορμήσουμε στα σούπερ μάρκετ και να κάνουμε στόκ σε μακαρόνια, γκαζάκια, μπισκότα, σπίρτα, πάνες, όσπρια και ότι γενικά υπάρχει στα ράφια...θυμάμαι μιά άλλη εποχή που χύμηξε ο κόσμος στα σουπερμάρκετ ΜΗΠΩΣ γίνει σύρραξη και σηκώσανε ακόμη και τις ζωοτροφές, πήραν και τα ράφια...

και καλά το αυτοκίνητο αλλά να έχουν την απαίτηση να το οδηγεί και η φίλη μου μές τη μάχη!! Αυτό κι αν είναι.. αντί για ραντεβού στον αέρα, ραντεβού στα Σπάτα..

Πώς να καταστρέψετε μία σχέση

με τον φίλο σας, τη φίλη σας, το παιδί σας, τον συνάδελφο, ακόμη και με τον γονιό σας

1) κάνοντας κριτική

2) δείχνοντας περιφρόνηση

3) κρατώντας αδιάφορη στάση

1) Η κριτική, που πολλοί θεωρούν ότι βελτιώνει την επίδοση του άλλου στην πραγματικότητα προσβάλλει την προσωπικότητά του, τον/την κάνει να αισθάνεται λίγος/λίγη και αυτόματα τον βάζει σε αμυντική θέση. Το άτομο που κάνει την κριτική θέλει να πιστεύει ότι είναι ανώτερο απο τον κριτηθέντα, έτσι καταστρεφει την όποια ισοτιμία υπάρχει στο ζευγάρι, στο γραφείο, την οικογένεια.. Και αυτά που λένε ότι η κριτική βελτιώνει είναι μπούρδες, ίσως να βελτιώνει αυτούς που την κάνουν γιατί αισθάνονται δυνατοί γιατί αποκτούν εξουσία πάνω στους άλλους.

2) Η περιφρόνηση επιτίθεται στην προσωπικότητα του άλλου και κατά κάποιο τρόπο δείχνει θυμό. Το μήνυμα είναι "αφού δεν αλλάζεις επειδή το λέω εγώ, θα σε τιμωρήσω με την περιφρόνησή μου", ή πιό απλά "φάε τη σκόνη μου". Ο στόχος είναι να γελοιοποιηθεί η αυτοεκτίμηση που έχει ο/η άλλος με σκοπό να κάνει αυτά που ο περιφρονών θέλει. Ετσι καταστρέφει την όποια εκτίμηση υπάρχει στο ζευγάρι.

3) Οταν όλα τα παραπάνω γίνουν καθημερινό ψωμοτύρι, ο ένας να κριτικάρει, περιφρονεί, κοροϊδεύει και ο άλλος να τα δέχεται, ακόμη και αν υπερασπίζεται τον εαυτό του στην αρχή, ακόμη και αν γίνονται ομηρικοί καυγάδες, το τέλος είναι κοντινό. Ερχεται η αδιαφορία που σβήνει την κάθε σχέση. Και οι άνθρωποι αποξενώνονται, ο καθένας παίρνει τις πίκρες του και πάει αλλού. Φεύγει αν μπορεί, άμα όμως δεν μπορεί μένει και κλείνεται στον εαυτό του.

Θεσσαλονίκη, Δράμα, Κομοτηνή

Σχεδιάζουμε με τον Κ ένα ταξίδι με αυτοκίνητο σε Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή για τέλη Ιουνίου. Δεν θα ανέβουμε μόνοι μας, θα έχουμε μαζί μας 5μελή οικογένεια φίλων απο Ιρλανδία και μικρά παιδιά. Θα ταξιδέψουμε απο τον παλιό παραλιακό δρόμο, μέσω Τεμπών, αλλά θα γυρίσουμε απο την Εγνατία, Γρεβενά, Μετέωρα, Καρδίτσα να δούμε κάποιους συγγενείς, Λαμία, Αθήνα.
Στη Θεσσαλονίκη θα μείνουμε σε ξενοδοχείο εκτός κέντρου, (για να μην έχουμε τα ίδια τα περσινά με τα πρόστιμα που φάγαμε όταν αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω απο το Ηλέκτρα), για 3 ημέρες στην αρχή, μετά η φίλη μου θέλει να κάνει μπάνιο στην Χαλκιδική (τόχει καϋμό), θα πάμε όμως και στη Βεργίνα.
Μετά λέμε να πάμε Κερκίνη, Βόλβη, Δράμα, Καβάλα και να μείνουμε στην Κομοτηνή (άν φθάσουμε ώς εκεί και δεν κολλήσουμε αλλού) γιατί όλοι μας είμαστε παρορμητικοί ταξιδευτές και παρασυρόμαστε εύκολα..

Μήπως μπορεί κάποιος να μου δώσει ιδέες για το τι να κάνουμε? Τη Θεσσαλονίκη την ξέρω, έχουμε πάει 1-2 φορές, αλλά από μετά τις Σέρρες δεν ξέρω τίποτα, ούτε έχω πάει ποτέ μου, άρα θα είμαστε το ίδιο τουρίστες όπως οι φίλοι μας.. Επίσης να μείνουμε Καβάλα ή να πάμε καρφωτοί Κομοτηνή και απο εκεί στα γύρω μέρη? Θα έχουμε στη διάθεσή μας 1 εβδομάδα.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Τα βάσανα της μητρότητας

Ηρθε το Πάσχα και γυρίσαμε σπίτι μας ωραία και καλά με σκοπό κάπως να μαζευτούμε, να πλύνουμε τα άπλυτά μας αλλά και να κάνουμε ένα μπάνιο της προκοπής γιατί το νερό στην Αργολίδα είναι σκληρό, ημίσκληρο, μαλακό (δεν μιλάω για τυριά) και εγώ δεν ξέρω τι είναι, αφρό δεν κάνει το σαμπουάν, πλένεσαι και έχεις την αίσθηση ότι κάπου δεν ξεβγάλθηκες καλά γιατί σε μία ώρα αισθάνεσαι το ίδιο βρώμικος.. Τέσπα.

Τέταρτη του Πάσχα η επιστροφή..που δεν προμηνύετο καλή γιατί η Π (ετών 85) έχοντας κάνει τον Σουγκλάκο στις διακοπές (είχε ανέβει στα δένδρα να κόψει νεράτζια, είχε τραβήξει τραπέζια, είχε κάνει άπειρες επικύψεις για να καθαρίσει το τζάκι, να σκουπίσει με αχυρένια σκούπα – ενώ έχουμε ηλεκτρική – και να μου λέει «τι ξέρεις εσύ από σκούπες, αν δεν σκύψεις δεν καθαρίζεις καλά» ) πιάστηκε, (πολύ πρωτότυπο) η μέση της, το πόδι της, τα χέρια της, οι ώμοι της, πιάστηκε παντού και μυξοκλαίγοντας γυρίσαμε Αθήνα, θρηνούσε τη χαμένη νιότη που τράβαγε με τα δόντια τα φορτηγά..λέμε τώρα..και τελικά κατέληξε με βολταρέν στο κρεββάτι..

Και ανοίγω την πόρτα του μπαλκονιού για να χαιρετήσω την άσπρη Χιονούλα και τα γατάκια της (που τα είχα αφήσει στο μπαλκόνι με τόνους ξηράς τροφής και νερό απο λάστιχο που έσταζε μέσα σε δοχείο)..και βλέπω τα μωρά μόνα τους και τη μάνα τους άφαντη...Με το που με είδαν χύμηξαν απάνω μου να μου δαγκώνουν τα χέρια να ουρλιάζουν πεινασμένα. Κοκκάλωσα..Από μωρά δεν έχω ιδέα, πόσο μάλλον απο γατάκια. .

Βουνά τα άπλυτα μέσα σε σάκκους, οι βαλιτσες ξεκοιλιασμένες να κείτονται και εγώ να τρέχω σε pet shops να αγοράζω γάλα για γατάκια σε σκόνη και μπιμπερό...αγόρασα και μερικά σώβρακα για τον Κ γιατί δεν προλάβαινα να πλύνω τα δικά του..δηλαδή να τα βάλω στο πλυντήριο..και να θυμηθώ να τα βγάλω εγκαίρως..και όχι την άλλη μέρα, την παράλλη ή όποτε..

Η ετυμηγορία του κτηνιάτρου σοβαρή έπεσε στους ώμους μου σαν βαριά πλάκα και τους τσάκισε...τα μικρά να τρώνε κάθε 3 ώρες», άντε να τα ταϊζω, να τα πλένω με χλιαρό τσάι μετά γιατί λερωνόντουσαν, να στρώνω εφημερίδες για την τουαλέττα τους και να τα βάλω δίπλα στο σπίτι της Π, γιατί μόλις τα είδαν οι δικές μου γάτες, βγάλαν 10 εκατοστά νύχια.. στο ενδιάμεσο να προσπαθώ να σουλουπώσω το σπίτι, να πάω σουπερμάρκετ, να βοηθάω την Π που ήταν τάβλα...κλάταρα..μου πέσανε οι ασφάλειες

Βρε τι τραβάνε οι μάνες όταν ξενυχτάνε για τα βλαστάρια τους που πεινάνε, κλαίνε, χέζονται, αρρωσταίνουν..Εκεί που ήταν τάτσι-μίτσι-κοτσι με τον αντρούλη τους, με τις βόλτες, με τα ωραία τους, ντυμένες, ευχαριστημένες, χτενισμένες, να τις βλέπει ο άλλος και να ευφραίνεται, έρχονται τα μωρά και γίνονται σκιάχτρα..να κυκλοφορούν σε απόγνωση, αχτένιστες, ξενυχτισμένες, να ντύνονται με ότι βρούν μπροστά τους, κατάκοπες. Και ο σύζυγος να μουρμουράει και αποπάνω..αμάν πιά με το μητρικό σου φίλτρο..και να κοροϊδεύει πώς ήμουνα το πάλαι ποτέ και πώς κατάντησα..

Α! Μανούλες μου , πόσο σας καταλαβαίνω..

Μεγαλώσαμε

και ομορφήναμε. Γίναμε 1 μηνός.

Η αποπάνω κυρία/κύριος (δεν είμαι ξεκαθαρισμένο ακόμα τι είναι) είναι η πιό προσαρμόσιμη γάτα, ότι καινούργιο της προσφέρω το δοκιμάζει αμέσως..
Αυτά τα δύο κατάλευκα γατάκια είναι τα πιό παιχνιδιάρικα..όλο κουτρουβάλες και τραμπάλες . Τα ματάκια όμως παραμένουν μπλέ
Αυτό το γατάκι είναι που με εκπλήσει κάθε μέρα. Από τότε που του έδινα γάλα με το μπιμπερό, αντίθετα με τα άλλα, έτρωγε όρθιο!!! Αν έχεις θεό! Εχει δυνατά πόδια, χωρίς να κάνει βάρη..

Αυτή ήταν η μαμά τους που τα γέννησε στο μπαλκόνι μου μέσα στο συγκεκριμμένο καλάθι. Η ολόλευκη αυτή περσική γάτα ήταν της κυρίας δίπλα που την πέταξε έξω λίγο πρίν μετακομίσει..Αφησε τα γατάκια της σε μένα, τα θήλασε για 3 εβδομάδες και χάθηκε..

Το νήμα

Αν έρθει το "κατι" και κοπεί το νήμα της ζωής μου, τύψεις δεν έχω ούτε ενοχές.
Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν.
Οτι έχω να πώ το είπα, εγκαίρως δεν το άφησα για αύριο, δεν ανέβαλλα ποτέ τίποτα. Η τα λέω τώρα ή τα ξεχνώ.
Οτι έχω αισθανθεί φρόντισα να το ζήσω ως το κόκκαλο, απο το μεγαλύτερο πάθος μέχρι τη μέγιστη θλίψη, όλα τα χρώματα των συναισθημάτων τα έχω βιώσει και ευχαριστώ το Θεό για αυτή μου την εμπειρία.
Δεν έχω τύψεις ότι πρόσβαλλα, έθιξα, πόνεσα τους άλλους. Τις φορές που το έκανα αυτό το κατάλαβα εγκαίρως και ζήτησα συγνώμη πρός τα άτομα που πόνεσα, αλλά και δημόσια συγνώμη.
Ούτε παράπονα έχω επειδή δεν πρόλαβα να αγκαλιάσω, δεν πρόλαβα να βιώσω, να αγαπήσω και να φιλιώσω με τυχόν εχθρούς, ανταγωνιστές, συναδέλφους, πρώην σύζυγο.

Αν όμως δεν έρθει "το κάτι" και δεν κοπεί το νήμα της ζωής μου, υπόσχομαι
να σ' αγαπώ όλο και πιό πολύ
να χαίρομαι την κάθε μου στιγμή
να μαζεύω περισσότερες μαργαρίτες

Πάσχα 4 (και το λουρί της μάνας)

γιατί τρελλαθήκαμε με τα ευτράπελα και σήμερα θα φάμε στη μάπα το τελευταίο απο αυτά, θα το φάμε κανονικά και θα το χωνέψουμε. Εχουμε και λέμε..

1) Μεγ. Σάββατο. Συνηθίζουμε την ημέρα εκείνη το βράδυ να πηγαίνει ο πεθερός μου με την θεία Ελ. στην εκκλησία να φέρει το Θείο Φώς, ενώ οι άλλοι κάθονται σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή και στρώνουν το τραπέζι για να φάμε συνήθως μαγειρίτσα και ψητό αρνίσιο χεράκι. Φέτος όμως απο την στιγμή που ήρθαν τα πεθερικά, έψαχνε ο πεθερός τα κλειδιά του..τα έφερα αλλά που τα έβαλα? Οταν τοποθέτησαν όλα τα πράγματά τους στις ντουλάπες, τα βρήκαν τα κλειδιά αλλά για να μην τα ξαναχάσει τα έβαλε κάπου σίγουρα να τα θυμάται και ...ξέχασε που τα έβαλε. Αναστατώθηκε γιατί δεν είναι εύκολο να αλλάξει κλειδιά, στο πόρτ κλέ του κρέμεται και το τηλεκοντρόλ της γκαραζόπορτας..και είναι ολόκληρη ιστορία να αλλάξουμε τηλεκοντρόλ. Στενοχωρημένος πήγε στην Ανάσταση με τα δικά μου κλειδιά, γύρισαν πίσω γρήγορα και μετά ..δεν φάγαμε τίποτα γιατί το σπίτι και ο κήπος χωρίστηκαν σε ζώνες όπου όλοι οπλισμένοι με φακούς ψάχναμε τα κλειδια..Τα οποία ευτυχώς για εμάς τα βρήκαμε αφημένα σε ένα μικρό τραπεζάκι στο κήπο.. Ετσι , ξαναζεστάναμε την μαγειρίτσα και είπαμε να κάτσουμε να τσουγκρίσουμε και να φάμε.

2) Μεγ. Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα. Πιάνουμε λοιπόν τα κόκκινα τα αυγά που έφερε περήφανη η πεθερά να τα τσουγκρίσουμε και μας μένει η μπογιά στα χέρια. Κυττάμε τα χέρια μας, κόκκινα. Κυττάμε τα αυγά μισο-κόκκινα, τόπους-τόπους, μερικά είχαν μπαλώματα άσπρα..ΞΕΒΑΨΑΝ...η πεθερά κίτρινη σαν φλουρί, να λέει, δεν μπορεί - δεν μπορεί. Σπάμε ένα αυγό και τι να δούμε? Απ΄έξω ξεβαμμένο απο μέσα κατακόκκινο...είχε ρουφύξει τη μπογιά το τσόφλι και την απίθωσε στο ασπράδι.. Ετσι τσουγκρίσαμε με τα δικά μου τα παρδαλά και η πεθερά μου ζήτησε να πάω να της πάρω μπογιές σαν τις δικές μου να βάψει μετά το Πάσχα νέα κόκκινα αυγά και να πάμε Πρωτομαγιά , σήμερα δηλαδή, να ξανατσουγκρίσουμε και να φάμε τα αποφάγια του κατσικιού εξοχικό (είναι φαγητό).

Ετσι πήγα την Πέμτη του Πάσχα στο κατάστημα που πήρα τις μπογιές και ευτυχώς είχαν μερικές ακόμη, περίεργα με κύτταξε η υπάλληλος, άλλο τόσο περίεργα με κύτταζε η ταμίας όταν προσπαθούσε να τις πείσω ότι είμαι Ρωσίδα παλιοημερολογίτισσα...φαίνεται ότι δεν έχω τα κατάλληλα ζυγωματικά..

3) Τις μέρες του Πάσχα τα βράδυα μετά το φαϊ, ευλαβικά πακετάριζαν όσα τρόφιμα δεν μπαίνανε ψυγείο σε κουτιά, ντουλάπια, τα τύλιγαν με λαδόκολλες γιατί έχουμε δύο γάτες και δεν τις εμπιστευόντουσαν. Και καλά κάνανε γιατί οι δεσποινίδες είναι ονομαστές μαστόρισσες του είδους τους, όχι μόνο ξέρουν να ξετυλίγουν, αλλά ξαπλώνουν ανάσκελα και ανοίγουν ένα όχι τόσο σφραγισμένο ντουλάπι με τα ποδαράκια τους. Ετσι δοκίμασαν τα τυροπιττάκια και τα κουλούρια της πεθεράς, νομίζω ότι έφαγαν και την ακρούλα του μπακλαβά.

4) Τα απογεύματα ήταν πολύ ήσυχα, πήγαμε βόλτα με τον Κ και τον πεθερό σε διάφορα μέρη της Αργολίδας, Κορινθίας, οι τρείς μας πάντα γιατί οι άλλες τρείς κυρίες απο τις πέντε το απόγευμα ώς τα μεσάνυχτα παίζανε μπιρίμπα.

5) Αυτό είναι ένα λιτό πρωϊνό για να χωνέψουμε τα αρνιά και τα ερίφια. Οταν στρώναμε πρωϊνό έξω στον κήπο, αφήναμε τον Κ να φυλάει τα τυριά κλπ απο τις ιπτάμενες γάτες του κήπου (ιδιαίτερο είδος της περιοχής, ανεβαίνουν στα αναρριχώμενα φυτά και ρίχνουν κάτι σάλτα απίθανα). Ετσι με πόνο ψυχής μιά μέρα είδαμε όταν βγήκαμε έξω τον Κ, να έχει γλαρώσει σε έναν ήσυχο και αναπαυτικό υπνάκο και πάνω στο τραπέζι να βρίσκονται τρείς χορτάτες μεν, αλλά περίεργες για νέες εμπειρίες, ξένες γάτες που υποχρεωτικά έγλειφαν λίγο τυράκι για να χωνέψουν...

ΑΥΤΑ.

ΤΕΛΟΣ