Πάσχα 4 (και το λουρί της μάνας)

γιατί τρελλαθήκαμε με τα ευτράπελα και σήμερα θα φάμε στη μάπα το τελευταίο απο αυτά, θα το φάμε κανονικά και θα το χωνέψουμε. Εχουμε και λέμε..

1) Μεγ. Σάββατο. Συνηθίζουμε την ημέρα εκείνη το βράδυ να πηγαίνει ο πεθερός μου με την θεία Ελ. στην εκκλησία να φέρει το Θείο Φώς, ενώ οι άλλοι κάθονται σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή και στρώνουν το τραπέζι για να φάμε συνήθως μαγειρίτσα και ψητό αρνίσιο χεράκι. Φέτος όμως απο την στιγμή που ήρθαν τα πεθερικά, έψαχνε ο πεθερός τα κλειδιά του..τα έφερα αλλά που τα έβαλα? Οταν τοποθέτησαν όλα τα πράγματά τους στις ντουλάπες, τα βρήκαν τα κλειδιά αλλά για να μην τα ξαναχάσει τα έβαλε κάπου σίγουρα να τα θυμάται και ...ξέχασε που τα έβαλε. Αναστατώθηκε γιατί δεν είναι εύκολο να αλλάξει κλειδιά, στο πόρτ κλέ του κρέμεται και το τηλεκοντρόλ της γκαραζόπορτας..και είναι ολόκληρη ιστορία να αλλάξουμε τηλεκοντρόλ. Στενοχωρημένος πήγε στην Ανάσταση με τα δικά μου κλειδιά, γύρισαν πίσω γρήγορα και μετά ..δεν φάγαμε τίποτα γιατί το σπίτι και ο κήπος χωρίστηκαν σε ζώνες όπου όλοι οπλισμένοι με φακούς ψάχναμε τα κλειδια..Τα οποία ευτυχώς για εμάς τα βρήκαμε αφημένα σε ένα μικρό τραπεζάκι στο κήπο.. Ετσι , ξαναζεστάναμε την μαγειρίτσα και είπαμε να κάτσουμε να τσουγκρίσουμε και να φάμε.

2) Μεγ. Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα. Πιάνουμε λοιπόν τα κόκκινα τα αυγά που έφερε περήφανη η πεθερά να τα τσουγκρίσουμε και μας μένει η μπογιά στα χέρια. Κυττάμε τα χέρια μας, κόκκινα. Κυττάμε τα αυγά μισο-κόκκινα, τόπους-τόπους, μερικά είχαν μπαλώματα άσπρα..ΞΕΒΑΨΑΝ...η πεθερά κίτρινη σαν φλουρί, να λέει, δεν μπορεί - δεν μπορεί. Σπάμε ένα αυγό και τι να δούμε? Απ΄έξω ξεβαμμένο απο μέσα κατακόκκινο...είχε ρουφύξει τη μπογιά το τσόφλι και την απίθωσε στο ασπράδι.. Ετσι τσουγκρίσαμε με τα δικά μου τα παρδαλά και η πεθερά μου ζήτησε να πάω να της πάρω μπογιές σαν τις δικές μου να βάψει μετά το Πάσχα νέα κόκκινα αυγά και να πάμε Πρωτομαγιά , σήμερα δηλαδή, να ξανατσουγκρίσουμε και να φάμε τα αποφάγια του κατσικιού εξοχικό (είναι φαγητό).

Ετσι πήγα την Πέμτη του Πάσχα στο κατάστημα που πήρα τις μπογιές και ευτυχώς είχαν μερικές ακόμη, περίεργα με κύτταξε η υπάλληλος, άλλο τόσο περίεργα με κύτταζε η ταμίας όταν προσπαθούσε να τις πείσω ότι είμαι Ρωσίδα παλιοημερολογίτισσα...φαίνεται ότι δεν έχω τα κατάλληλα ζυγωματικά..

3) Τις μέρες του Πάσχα τα βράδυα μετά το φαϊ, ευλαβικά πακετάριζαν όσα τρόφιμα δεν μπαίνανε ψυγείο σε κουτιά, ντουλάπια, τα τύλιγαν με λαδόκολλες γιατί έχουμε δύο γάτες και δεν τις εμπιστευόντουσαν. Και καλά κάνανε γιατί οι δεσποινίδες είναι ονομαστές μαστόρισσες του είδους τους, όχι μόνο ξέρουν να ξετυλίγουν, αλλά ξαπλώνουν ανάσκελα και ανοίγουν ένα όχι τόσο σφραγισμένο ντουλάπι με τα ποδαράκια τους. Ετσι δοκίμασαν τα τυροπιττάκια και τα κουλούρια της πεθεράς, νομίζω ότι έφαγαν και την ακρούλα του μπακλαβά.

4) Τα απογεύματα ήταν πολύ ήσυχα, πήγαμε βόλτα με τον Κ και τον πεθερό σε διάφορα μέρη της Αργολίδας, Κορινθίας, οι τρείς μας πάντα γιατί οι άλλες τρείς κυρίες απο τις πέντε το απόγευμα ώς τα μεσάνυχτα παίζανε μπιρίμπα.

5) Αυτό είναι ένα λιτό πρωϊνό για να χωνέψουμε τα αρνιά και τα ερίφια. Οταν στρώναμε πρωϊνό έξω στον κήπο, αφήναμε τον Κ να φυλάει τα τυριά κλπ απο τις ιπτάμενες γάτες του κήπου (ιδιαίτερο είδος της περιοχής, ανεβαίνουν στα αναρριχώμενα φυτά και ρίχνουν κάτι σάλτα απίθανα). Ετσι με πόνο ψυχής μιά μέρα είδαμε όταν βγήκαμε έξω τον Κ, να έχει γλαρώσει σε έναν ήσυχο και αναπαυτικό υπνάκο και πάνω στο τραπέζι να βρίσκονται τρείς χορτάτες μεν, αλλά περίεργες για νέες εμπειρίες, ξένες γάτες που υποχρεωτικά έγλειφαν λίγο τυράκι για να χωνέψουν...

ΑΥΤΑ.

ΤΕΛΟΣ