Χθές επιστρέφοντας απο το γυμναστήριο γύρισε ξαφνικά το ρολόϊ της ύπαρξής μου 25 χρόνια πίσω. Επεσα πάνω σε μιά παλιά μου συμμαθήτρια Λυκείου.
Και με γνώρισε αμέσως.
Αμέσως τη γνώρισα και εγώ.
Λές και δεν είχε αλλάξει τίποτα, λές και τα έτη φύγανε απο πάνω μας γρήγορα αφήνοντάς μας ανέγγιχτες. Εντάξει υπήρχαν οι αλλαγές στο χτένισμα και στα ρούχα, όμως είμασταν εμείς να κυτταζόμαστε εκστασιασμένες στο πεζοδρόμιο και με κραυγές χαράς να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά.
Κόσμος πέρναγε και μας έρριχνε γελαστά βλέμματα, κάποιος απο ένα μαγαζί βγήκε ενθουσιασμένος να μας χαρίσει ένα μπαλόνι (πούλαγε μπαλόνια για παιδικά πάρτυ κλπ), τα ρολόγια σταμάτησαν και γύρισαν πίσω...
σε ξένοιαστες εποχές που είμασταν ερωτευμένες με τον Νίκο και τον Φώτη, τι απέγινε η Μάνια, η Ολγα..η Λένα παντρεύτηκε τον Χρήστο που έγινε πιλότος...σώπα! αυτός πιλότος που μονίμως τον πέταγε έξω ο μαθηματικός γιατί κοιμόταν!!! Θυμάσαι τότε που φάγαμε αποβολή γιατί καπνίζαμε στις τουαλέττες? Η τότε σε εκείνη την περίφημη εκδρομή στο Ξυλόκαστρο που χωρίς να πούμε τίποτα σε κανέναν πήραμε το ΚΤΕΛ και γυρίσαμε Αθήνα και πήγαμε στο σπίτι του Μ...και όταν το βραδυ, ίδιες οσίες Μαρίες γυρίσαμε σπίτι μας φάγαμε της χρονιάς μας γιατί οι γονείς μας είχανε ειδοποιηθεί ΄...
Πόσες αναμνήσεις
Πόσες όμορφες στιγμές
Αυτή τη φορά δεν θα χαθούμε, η ΛΚ έχει ανοίξει εστιατόριο στη Γλυφάδα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, μήπως μπορέσουμε να οργανώσουμε κάποια συνάντηση και με άλλους παλιούς αγαπημένους συμμαθητές?
9 σχόλια:
Απρόσμενο όμορφο ταξίδι αυτή η συνάντηση. Μια δόση "γλύκας", απαραίτητη για την "καλημέρα".
ααα... όμορφα πράγματα =)
και εγω αναπολώ τα σχολικά πάνε χρόνια που τελείωσα το σχολείο....το '98 τελείωσα.
πέρασα προσφάτως απο το Δημοτικό μου στην Καστέλλα στον Πειραιά....το νεοκλασσικό κτίριο έρημο,χαλασμένο...
με αφορμή το post σου,στο blog μου θα ξεδιπλώσω τη σχολική ζωή μου.
το Ξυλόκαστρο όμως δεν το αναπολώ γιατι εκεί μεγάλωσα-θα βρίσκεται για πάντα στη καρδιά μου.
Juanita, ξέρεις τώρα πώς είναι να βλέπεις παλιά φίλη..σαν απρόσμενο γλυκό του κουταλιού..
Marilina, όμορφα όντως είναι τα χρόνια του σχολείου, χωρίς μεγάλες έγνοιες..(αυτές έρχονται αργότερα)
Φονταμελιστή, είσαι τυχερός που μεγάλωσες στο Ξυλόκαστρο..κάθε καλοκαίρι όσο ζούσε ο μπαμπάς μου πηγαίναμε εκεί, μπάνιο στον Πευκιά..υπέροχα χρόνια.
Καλά που το είδα το ποστ. Να θυμηθώ να πάρω τους δικούς μου συμμαθητές. Είχαμε πει να συναντηθούμε (και) τούτο τον Ιούνιο.
Καλή σου ημέρα.
Εύχομαι γρήγορα να βρεθείτε και να τα πείτε..
Με πιάνει μία θλίψη όταν βρίσκομαι με παλιούς συμμαθητές.
Γλύκα! Είδα δύο από τις συμμαθήτριές μου το Σάββατο και μου λείπουν οι υπόλοιπες 30!
Προ καιρού συναντήθηκα με μια και πέρα απ' τις αγκαλιές, τα φιλιά και "να τα πούμε..", σκέφτηκα πόσο αλλάξαμεεεεεε, όχι τόσο εμφανισιακά, αλλά ποια όνειρα είχαμε και πώς είμαστε τώρα!
Δημοσίευση σχολίου