Ναύπλιο

Στις 21/7, πήγαμε στο εξοχικό μας και κατά κάποιο μαγικό τρόπο αναρρώσαμε απο την ατέλειωτη βοή της πόλης..αφήσαμε πίσω τους σιωπηλούς αναστεναγμούς των κουρασμένων αθηναίων και βυθιστήκαμε. Η όλα ή τίποτα.

Ναύπλιο. Πόλη που συνδυάζει την ιστορία και παράδοση, ξενοιασιά και ωραία θάλασσα για όλα τα γούστα, άπειρες φυσικές ομορφιές, αρχαιολογικές εξερευνήσεις, θεατρικές παραστάσεις στην κοντινή Επίδαυρο, εκθέσεις ζωγραφικής, βόλτες στην παλιά πόλη που μοιάζει με τα σοκάκια της Νάπολης, άπειρα καλαίσθητα μαγαζάκια για αγορές ή για φαγητό και ποτό μιά πόλη κουκλί και τόσο μα τόσο κοντά στην Αθήνα πλέον..
Παλιά όμως δεν ήταν έτσι, κάποτε ήταν η πόλη των φυλακών και των βασανιστηρίων. Μπουντρούμια στο Παλαμήδι, κάτεργα στην Ακροναυπλία, φυλακές στο παλιό Τζαμί που τώρα είναι γκαλερί, εκεί καταδικάστηκε και ο Κολοκοτρώνης. Μία πόλη βογγητών και αδικίας. Τότε.

Μπούρτζι. Σαν βαρκούλα που αρμενίζει φαίνεται απο τα ζαχαροπλαστεία της παραλίας..Στο φεστιβάλ στήνεται εκεί ολόκληρο κονσέρτο με τους μαγικούς ήχους να πλημμυρίζουν τους πιστούς. Τώρα.

Κάποτε όμως δεν ήταν έτσι. Χτίστηκε απο τους Βενετσιάνους γύρω στο 1471 και χρησίμευε κατ΄αρχήν σαν βίγλα..να βλέπουν τι θέλει να μπεί στο λιμάνι. Για τον λόγο αυτό υπήρχαν αλυσίδες που το ένωναν με την πόλη..είχε και πολλά κανόνια γύρω γύρω.

Αργότερα έγινε κατοικία του δήμιου. Στην αυλή του, ήταν στημένη η καρμανιόλα. Μετά ανέλαβαν άλλοι και καθαρίστηκε και έγινε πανάκριβο ξενοδοχείο, μέχρι τους σεισμούς του '81 όπου έπαθε αρκετές ζημιές και σφραγίσθηκε. Τώρα άκουσα πώς ξανάνοιξε για περιήγηση όμως μόνο.
Ισως μετά το Παλαμήδι να είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης του Ναυπλίου.

Προχωρώντας πρός το Νεκροταφείο βλέπουμε το λιοντάρι των Βαυαρών σκαλισμένο στο βράχο. Το λιοντάρι μοιάζει να κοιμάται κουλουριασμένο με λυπημένη έκφραση. Το σκάλισε ο γερμανός γλύπτης Siggel κατά προτροπή του Οθωνα, εις μνήμη των Βαυαρών που πέθαναν απο δυσεντερία ή τύφο, το 1833-34. Οι ντόπιοι το λένε και "Αγγουρώον" γιατί ο λόγος του θανάτου ήταν κάποια πικράγγουρα που φάγανε οι άτυχοι Βαυαροί.

Ανεβαίνοντας το βουνό για Παλαμήδι, αν τραβήξουμε ευθεία βρισκόμαστε μπροστά στην ωραιότερη παραλία της περιοχής, την Καραθώνα. Ενας μεγάλος κόλπος με άμμο, άμμο, άμμο και αρκετή σκιά απο τους ευκαλύπτους που χρόνια πρίν είχε φυτέψει ο Ελλ. Στρατός. Ο πατέρας μου έκανε μπάνιο στην Καραθώνα όταν ήταν μικρός, μετά έκλεισε η παραλία γιατί την πήρε ο Στρατός αλλά στη δεκαετία του '70 ξανάνοιξε για το κοινό.. Η θάλασσα ρηχή με αμμώδη βυθό, πλήθος καβουράκια και πεταλίδες στον πάτο φαίνονται με τη μάσκα..πιό κάτω αστερίες ξαπλώνουν ανάμεσα απο τα φύκια.. Μιά θάλασσα πλατιά που ποτέ δεν σε αφήνει..

Σε εμάς αρέσουν τα πιό βαθιά νερά, έτσι πήγαμε πιό πέρα πρός τα βράχια, εκεί όπου αράζουν οι βαρκούλες και κάτσαμε

μέχρι που άρχισε να νυχτώνει..πώς πέρασε η μέρα..σαν άγγιγμα απο φτερό γλάρου..

Η παραλία δεν μας άφησε..εμείς κάναμε αυτό το βήμα..σέρνοντας της γυρίσαμε την πλάτη..μέχρι αύριο.