Κοπανατζήδες

Χθές που γυρίσαμε απο τη δουλειά είχε ένα φεγγάρι ολόγιομο ασπροκίτρινο σαν πιάτο πάνω απο το κεφάλι μας, τρελλαθήκαμε, αδύνατον να γυρίσουμε σπίτι, κάτσαμε οι μουρλοί και το χαζεύαμε ακούγοντας πολύ παλιά τραγούδια





Ξενυχτώντας λοιπόν για το φεγγάρι, το πρωϊ ξυπνήσαμε αργά με μία αίσθηση σαν το κάτωθι στίχο..



αλλά βεβαίως δεν ήταν δυνατόν.. όμως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς..συγκρούστηκαν λέει δύο τράμ στην παραλιακή..ΤΙ ΚΑΛΑ.. εννοώ τι κρίμα που δεν θα πάμε στο γραφείο σήμερα...
Κλαίω.. πολύ.. κουβάδες μάζεψα, ναι θα τους χρησιμοποιησω για το σφουγγάρισμα..

Ο Κ. βέβαια δούλευε απο εδώ. Οποτε δουλεύει απο το σπίτι τον ματιάζουνε οι του γραφείου και του κολλάει το ΠιΣι.. Κάθε φορά το ίδιο. Και κάθε φορά πετάγεται επάνω και χορεύει τον χορό των Ζουλού, των Μασάϊ, έναν χορό τέλος πάντων με δική του στιχομυθία που έχει όλες εκείνες τις λέξεις που μία Net nanny θα απαγορευε, αλλά θα προσπαθήσω να τις ενσωματώσω, "τονχριστοσουκαιτηνπαναγιασουνασεπακαινασεσηκωγαμημενοσκαταγγουρι" και άλλα περισσότερο adult.


Στο τέλος το παίρνει απόφαση ότι για λίγες ώρες θα μείνει άνευ, τα κλείνει και φεύγει.



Του λόγου μου πήγα σουπερμάρκετ και μετά έφτιαξα φακή. Δεν ήταν σήμερα ο κατάλληλος καιρός για το εν λόγω έδεσμα, αλλά ..ήθελα να χρησιμοποιήσω τις πατάτες και τα καρόττα της ζαρντινιέρας μας. Ηπιαμε και ένα μπουκάλι κρασί, που δεν ήταν και αυτό της ζαρντινιέρας, αντε στο καλό, ήρθαμε και λίγο στο κέφι..

Αύριο όμως στον πάγκο μας. Που προβλέπεται ιδιαίτερα σκληρός. Ούφ.

_