Μια μέρα στην Αθήνα

για δουλειές.

Κέντρο, Κολωνάκι, Σοφοκλέους.
Οι δρόμοι έρημοι το πρωϊ, καλύτερα ίσως. Μήπως ο Ελληνας αποφάσισε να ΜΗΝ πάρει το αμάξι και να κινηθεί με τα ΜΜΜ? Σαν ανέκδοτο ακούγεται. Βγαίνω απο το μετρό και πέφτω πάνω στον πολεμιστή. Είχα διαβάσει γι' αυτόν, άλλο όμως είναι να ακούς και άλλο να βλέπεις. Εξωπραγματικός όπως και η αγελάδες πέρυσι. Απο άλλη γή και χώρα. Μονάχος μέσα στην τρύπια σιδερένια στολή του, με σγουρά ατσάλινα μαλλιά μας υπόσχεται ένα υπέροχο αύριο. Οχι πολύ μακρυνό αν κρίνω απο αυτά που γίνονται στον κόσμο. Να τον συνηθίσουμε τον μάγκα.

Το Κολωνάκι όπως το είχα αφήσει απο τον Οκτώβριο που είχα περάσει. Βρώμικο, σπασμένα πεζοδρόμια, σκουπίδια στη Βαλαωρίτου, νέκρα. Εντάξει πρωϊ είναι ακόμη, ο κόσμος δεν έχει βγεί έξω.. δεν αρχίσαν οι βόλτες, οι επιθέσεις στα μαγαζιά.. αλλά λίγο ενδιαφέρον βρε παιδιά, λίγη ψυχοπονιά..
Πνίγω τον πόνο μου στο κατάστημα για πάζλς στην Ομήρου. Παίρνω έναν Escher και έναν Panini. Χαλάρωσα. Πίνω εσπρέσσο, τον δεύτερο για σήμερα. Με αγωνία με ρωτάει η κοπέλλα του καφέ αν θα τον πιώ αμέσως ή θα τον πάω κάπου, αμέσως της λέω και μου τον φτιάχνει με παχύ καϊμάκι.. στον καφέ η Ελλάδα βελτιώνεται...στις κρατικές υπηρεσίες κλωτσάει. Στη Σκουφά ο Δήμος μαζεύει τα σκουπίδια.. έλεος ρε παιδιά, να τα μαζέψετε στις 4 το πρωϊ, όχι στις 9.30π.μ, τι βρώμα είναι αυτή..τι ηχορύπανση!

Σταδίου, Σοφοκλέους. Επιτέλους εκεί έχει κόσμο, έχει ζωή. Αμα φύγει όμως το Χρηματιστήριο απο την περιοχή να δούμε πώς θα είναι. Βιαστικοί συνταξιούχοι πορεύονται πρός την Αιόλου, σκαμμένα και ταραγμένα τα πρόσωπα των γερόντων, η κάθε χαρακιά μία ιστορία απο μόνη της. Είμαστε κατσούφικος λαός, πώς να το κάνουμε, οι μύτες συχνά-πυκνά χτυπάνε το σαγόνι και οι άκρες των χειλιών τους γιακάδες μας.

Χαμογελάμε άραγε ποτέ?