Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

Μια μέρα στην Αθήνα


για δουλειές.
Κέντρο, Κολωνάκι, Σοφοκλέους.
Οι δρόμοι έρημοι το πρωϊ, καλύτερα ίσως. Μήπως ο Ελληνας αποφάσισε να ΜΗΝ πάρει το αμάξι και να κινηθεί με τα ΜΜΜ? Σαν ανέκδοτο ακούγεται. Βγαίνω απο το μετρό και πέφτω πάνω στον πολεμιστή. Είχα διαβάσει γι' αυτόν, άλλο όμως είναι να ακούς και άλλο να βλέπεις. Εξωπραγματικός όπως και η αγελάδες πέρυσι. Απο άλλη γή και χώρα. Μονάχος μέσα στην τρύπια σιδερένια στολή του, με σγουρά ατσάλινα μαλλιά μας υπόσχεται ένα υπέροχο αύριο. Οχι πολύ μακρυνό αν κρίνω απο αυτά που γίνονται στον κόσμο. Να τον συνηθίσουμε τον μάγκα.

Το Κολωνάκι όπως το είχα αφήσει απο τον Οκτώβριο που είχα περάσει. Βρώμικο, σπασμένα πεζοδρόμια, σκουπίδια στη Βαλαωρίτου, νέκρα. Εντάξει πρωϊ είναι ακόμη, ο κόσμος δεν έχει βγεί έξω.. δεν αρχίσαν οι βόλτες, οι επιθέσεις στα μαγαζιά.. αλλά λίγο ενδιαφέρον βρε παιδιά, λίγη ψυχοπονιά..
Πνίγω τον πόνο μου στο κατάστημα για πάζλς στην Ομήρου. Παίρνω έναν Escher και έναν Panini. Χαλάρωσα. Πίνω εσπρέσσο, τον δεύτερο για σήμερα. Με αγωνία με ρωτάει η κοπέλλα του καφέ αν θα τον πιώ αμέσως ή θα τον πάω κάπου, αμέσως της λέω και μου τον φτιάχνει με παχύ καϊμάκι.. στον καφέ η Ελλάδα βελτιώνεται...στις κρατικές υπηρεσίες κλωτσάει. Στη Σκουφά ο Δήμος μαζεύει τα σκουπίδια.. έλεος ρε παιδιά, να τα μαζέψετε στις 4 το πρωϊ, όχι στις 9.30π.μ, τι βρώμα είναι αυτή..τι ηχορύπανση!
Σταδίου, Σοφοκλέους. Επιτέλους εκεί έχει κόσμο, έχει ζωή. Αμα φύγει όμως το Χρηματιστήριο απο την περιοχή να δούμε πώς θα είναι. Βιαστικοί συνταξιούχοι πορεύονται πρός την Αιόλου, σκαμμένα και ταραγμένα τα πρόσωπα των γερόντων, η κάθε χαρακιά μία ιστορία απο μόνη της. Είμαστε κατσούφικος λαός, πώς να το κάνουμε, οι μύτες συχνά-πυκνά χτυπάνε το σαγόνι και οι άκρες των χειλιών τους γιακάδες μας.
Χαμογελάμε άραγε ποτέ?

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χαμογελάμε!!..αλλά η αλήθεια είναι πως,βολτάροντας στους δρόμους,τα χαμόγελα πλέον σπανίζουν...κι αυτό είναι ανησυχητικό!

nassos είπε...

Χαμογελάμε άραγε ποτέ;

- Στην Αθήνα σπάνια, εκτός αστικού ιστού ναι. Και αυτό το βλέπω εδώ και μια δεκαετία. Το ψυχρό βλέμμα έγινε de jure κατεστημένο στην Αθήνα.

Unknown είπε...

Αυτό πουλάκι μου δεν είναι πολεμιστής...

Αυτό είναι το predator σε αφηριμένη τέχνη...

Έλεος πιά τί άλλο θα δούμε....

Λύσιππος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Λύσιππος είπε...

Στην Ελλάδα επέστρεψα για επίσκεψη το 2004, μετά από 7 χρόνια. Ηρθα πάλι πέρσι. Και τις δύο φορές μου έκανε εντύπωση η κατήφεια, το άδειο βλέμμα και η έλλειψη θετικής ενέργειας, οπουδήποτε είδα Ελληνες να συναναστρέφονται μεταξύ τους. Στα εστιατόρια έτρωγαν το φαγητό τους αμίλητοι, σα να είχαν απέναντί τους ένα καθρέφτη κι όχι το σύντροφο ή το φίλο τους. Εδώ στην Αμερική χαμόγελο και καλημέρα θα σου πει κι ο απόλυτα άγνωστος.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Παρολο που δεν εχει αλλαξει τιποτε σε αυτη τη πολη,ειμαι ερωτευμενος μαζι της...

αθεόφοβος είπε...

Και πως θες να χαμογελάει στο δρόμο όταν προσέχει να μην πατήσει καμιά κουράδα από σκύλο,να μην κτυπήσει σε κανένα μηχανάκι,να μην πέσει σε καμιά τρύπα κτλ;

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω οτι φταίνε οι κακοτεχνίες που δεν χαμογελάει ο κόσμος.Αυτό που λέει ο Λυσιππος είναι σωστό.Ποσες φορές οταν βγαίνουμε έξω για φαί έχουμε δει παρέες - ζευγάρια να μιλάνε, να γελάνε?Λίγοι έχουν μείνει πια.
τασούλα

mn8 είπε...

Εγω παλι γιατι πιστευω οτι μονο στην Αθηνα ειναι τοσο εντονο αυτο το φαινομενο; Γιατι στην Σαλλλλονικη βλεπω διαφορετικα πραγματα; Οπως και στην επαρχια;

Julia_Dream είπε...

Γειά σας και από εμένα! :-)

Συμφωνώ με των mn8. Κι εγώ όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα αυτό διαπίστωσα. Κανείς δεν κοιτούσε τον ουρανό. Κακά τα ψέματα. Οι ρυθμοί της ζωής στην Αθήνα μας έχουν εξοντώσει. Ακόμα και όταν βγαίνουμε με τους δικούς μας ανθρώπους έξω, σκεφτόμαστε την κούραση και τα προβλήματά μας. Μακάρι όλοι σιγά σιγά να μπορέσουμε να το αλλάξουμε αυτό!!! Και όταν κάποιος άγνωστος μας λέει καλημέρα, να μην τον περνάμε για τρελό. Μπορεί απλά να έχει ανάγκη να πει καλημέρα!

Καλό σκ παιδιά! Καλή ξεκούραση!!

dim είπε...

Στην ελλάδα όποιος κυκλοφορεί με ποδήλατο, παίρνει τα δημόσια μέσα μεταφοράς, ανακυκλώνει κτλ θεωρείται χαζός για να μην πω τίποτ'άλλο.
Σε άλλες χώρες είναι κάτι πολύ συνηθισμένο ενώ σε άλλες επιβραβεύεται.
Εδώ για να είσαι "κάποιος" πρέπει να έχεις τζιπάρα που μολύνει αβέρτα, να πετάς το μπουκαλάκι από το παράθυρο και να φουμάρεις στα μούτρα του άλλου...

Ανώνυμος είπε...

... Δυστυχώς δεν τα καταφέρνω να χαμογελώ στην Αθήνα, στην Πάτμο και στα νησιά ναι, στην Αθήνα όχι, αλλά αυτό ίσως να είναι προσωπικό κουσούρι.
Πάρε ένα χαμόγελο απο το Hilden :-)

mn8 είπε...

vista, αν εννοεις το Χιλντεν που βρισκεται λιγο εξω απο το Ντισσελντορφ ενα εχω να πω:

ΓΑ-ΜΑ-ΤΗ ΠΟΛΗ!!!! :))))))))))))

[ω ναι, με πολλα πολλα χαμογελα ;)]

Ανώνυμος είπε...

Χαμογελάμε... αλλά κρυφά... μη μας δει κανείς και μας παρεξηγήσει... ;)

Marina είπε...

evelina, κάποιοι χαμογελούν, κυρίως μικρά παιδιά. Που δεν έχουν βγεί στον κόσμο

nassos, η έλλειψη χαμόγελου απαντάται πλέον ΚΑΙ στη νεολαία για να μην πώ κυρίως στη νεολαία. Κρίμα

darthiir, η τέχνη είναι όπως την αντιλαμβάνεται κανείς. Στα μάτια μου μόνο predator δεν ήταν, μικρόσωμος, αφάνταστα αδύνατα τα άκρα, πρόσωπο τρύπιο..η κατάντια του ανθρώπινου γένους, οι τελευταίοι ζωντανοί μετά την καταστροφή θα έλεγα.

lύσιππε, είμαστε κατσούφηδες γιατί τα θέλουμε όλα στο πιάτο. Και την πίτα και το σκύλο. Είναι μεγάλη διαφορά να σε υποδέχεται κάποιος στην επιχείρησή του με το χαμόγελο. Αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος. Κι αν δεν μας βγαίνει το χαμόγελο καλό θα ήταν το καλλιεργούσαμε.

Πρέζα TV, άμα μπορείς και βλέπεις την ομορφιά μέσα απο την κατήφεια, είσαι απο τους τυχερούς

aθεόφοβος, δεν είναι δικαιολογία όλα αυτά. Εμείς παρκάρουμε τα μηχανάκια στα πεζοδρόμια, εμείς δεν μαζεύουμε τα κακά των ζώων. Το να μη χαμογελάμε δείχνουμε ότι μόνο να γκρινιάζουμε ξέρουμε. Εθνικό σπόρ

Τασούλα, τα έχω δεί παντού πλέον αυτά τα αμίλητα λυπηρά ζευγάρια που τρώνε χωρίς λέξη. Αργά περιφέρουν το φαγητό στο στόμα τους, με απλανές βλέμμα που κυττάει το κενό. Δεν είναι τα ζευγάρια γέρικα, νέοι άνθρωποι είναι. Παλιά όμως δεν είμασταν έτσι. Οταν ο Ελληνας έβγαινε έξω χαμογελούσε, έτρωγε μίλαγε, χόρευε, ζούσε. Πώς καταντήσαμε λοχία..

mn8, ναί στη Θεσσαλονίκη το είδα και εγώ, ήταν οι άνθρωποι ευγενέστατοι, μία άγνωστη γυναίκα σαν και εμένα που περιφερόταν στην παλιά πόλη να την καλημερίσουν, να της προσφέρουν ένα ποτήρι νερό με το χαμόγελο πάντα. Στην Αθήνα όμως όχι.

julia dream, έτσι και χαμογελάς στην Αθήνα σε θεωρούν χάχα, ηλίθιο, τρελλό. Οι άντρες θεωρούν ότι τους κολλάς, οι γυναίκες το ίδιο. Ζούγκλααααα!

cafe greco, συμφωνώ μαζί σου. Είναι θαρρείς μιά δύναμη που μας τραβάει πρός τα πίσω. Μία γνωστή μου με κοροϊδεύει που παρατάω το αυτοκίνητό μου εκτός πόλεως και παίρνω τα ΜΜΜ για να πάω κέντρο. "Δεν είναι του επιπέδου σου αυτό" μου λέει, όταν ψάχνει για πάρκινγκ στο Κολωνάκι για την κούρσα της..Κατάντια! Πόσο κάτω θα πάει αυτή η χώρα δεν ξέρω.

vista, δεν ξέρω γιατί οι Αθηναίοι είναι μές τη μουρτζουφλιά και οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης όχι. Υποτίθεται ότι είναι χειρότεροί μας .. Με χαλάει αυτό πολύ. Στο εξωτερικό όλοι μαθαίνουν να χαμογελούν ακόμη κι αν δεν αισθάνονται έτσι. Δασκαλεύονται να το κάνουν. Και όχι εσύ δεν έχεις κουσούρι, απλά σε παρασύρει το κλίμα.

dreamland, στο διάλο οι παρεξηγήσεις. Μπορούμε να αφεθούμε λίγο?

Ανώνυμος είπε...

Χαμογελάμε, χαμογελάμε...
Εγώ, τουλάχιστον, όταν έρχομαι Αθήνα (καλή ώρα) χαμογελάω!

Ανώνυμος είπε...

Σιγά που δεν χαμογελάμε. Χαμογελάμε και πολύ μάλιστα! Απλά ίσως δεν βλέπουμε πια το χαμόγελο των άλλων...
:)

Ανώνυμος είπε...

H αλήθεια είναι πως ο Predator, οποίος κραάει ένα Alienακι στη γορθιά του, δίνει άλλη διάσταση στον πεζόδρομο...