Ιησουϊτες

Πέθανε ο Χριστόδουλος και ξανα-κόλλησε το Πανελλήνιο στις οθόνες. Ζουμερό θέμα η αναχώρηση του Αρχιεπισκόπου, ανεβάζει τα κλίκς, που κοιμόμαστε, τα κλίκς θ ανέβουν κιάλλο ως την Πέμτη την ημέρα της κηδείας. Ηδη βγήκαν τα πρώτα ρεζιλίκια, τα άκουγα στο ΣΚΑΙ σήμερα το πρωϊ..συνέντευξη έδωσε ένας ηλίθιος παπάς και έλεγε πώς θέλουν να είναι ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος... "να ασχολείται με τα της Εκκλησίας περισσότερο και λιγώτερο με τις Δημόσιες Σχέσεις", να μην είναι μπαλκονάτος όπως ο θανών!.

ΕΛΕΟΣ παιδιά! Τουλάχιστον αν έχετε μειωμένη νοημοσύνη, κρατείστε τη για τον εαυτό σας.

Ζεστός είναι ο νεκρός ακόμη, κρύφτε τα μαχαίρια για μετά τη ταφή!.

Δεν μ' αρεσει η υποκρισία, προτιμώ αυτούς που διαφωνούν και εμμένουν στις θέσεις τους περί θρησκείας, πολιτικής, περί παντός επιστητού, παρά τους Ιησουϊτες που έβριζαν πατόκορφα το Χριστόδουλο όταν ήταν γερός και όταν μαθεύτηκε ότι έχει την επάρατο, αναίρεσαν τις θέσεις τους και τις δημοσίευσαν στις Free Press εφημερίδες τους (όντας εκδότες), συγχωροχάρτι πάρε μπάρμπα, μου θυμίζεις τον πατέρα μου που πέθανε απο καρκίνο, μιά χαρά τα λές..! Και έτσι οι αναγνώστες θα μείνουν με την εντύπωση πως πάω με το ρεύμα γιατί να βρίζεις τους νεκρούς..είναι ασέβεια.

Εκεί που φθάσαμε σαν λαός, γιατί πιο κάτω πάτο δεν έχει, ακόμα και νεκρός να είναι ο άλλος, πάντα θα φιλιέται απο Ιούδες. Σταυρωτά κιόλας μαζί με δάκρυ κορόμηλο.

An-Lu

Την An-lu τη ξέρετε? Μερικοί έως πολλοί απο εσάς ίσως ναί, μάλλον ναί θα μου πείτε. Ε! Λοιπόν κάνετε λάθος. ΔΕΝ ΤΗ ΞΕΡΕΤΕ, γιατί αν οι απαντήσεις σας ήταν θετικές θα γνωρίζατε ότι είναι μία συγγραφεύς που έχει ήδη εκδόσει τη δουλειά της!!! Ολη η ιστορία εδώ.

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία με θέμα την Επιστημονική Φαντασία (Ε.Φ.). Δεν λέω ότι δεν διαβάζω και άλλου τύπου, πάντα όμως όταν είναι να χαλαρώσω, να ξεφύγω, να πάρω δυνάμεις, το αλλόκοτο, το alien, το θρίλλερ, το τρομακτικό μου προσφέρουν αυτή την αλλαγή. Η επιστημονική φαντασία είναι η σανίδα σωτηρίας μου. Πρίν λίγες μέρες άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο, που είναι μία ανθολογία διηγημάτων Ε.Φ. Ελλήνων συγγραφέων. Το ξεκίνησα απο την αρχή, μία ιστορία κάθε βράδυ πρίν κοιμηθώ..ώστε να τη σκέφτομαι τη νύχτα και όλη την επόμενη μέρα. Μετά απο 6 νύχτες έπεσα πάνω στην ιστορία της An-lu και του συντρόφου της του Victor, μια ιστορία απο τις πολύ καλές μέσα στο βιβλίο. Συγκινήθηκα, πρέπει να το παραδεχθώ..γιατί όταν όλοι στη blogoσφαιρα κάνουν αμάν να δημοσιευθούνε και μετά καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια, αναρτίζουν άρθρα για το ότι δημοσιεύθηκαν, προσπαθώντας να πουλήσουν-τραβήξουν οπαδούς..έρχονται κάτι διαμαντάκια ήθους, ΤΑΛΕΝΤΟΥ και ταπεινοσύνης και ΒΑΖΟΥΝ ΓΥΑΛΙΑ! και λέω ευτυχώς που υπάρχουν.

............................

"Τρείς ματιές τ' αλλάζουν όλα" μία Ανθολογία Φανταστικών Διηγημάτων, Εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος, ISBN 978-960-8167-85-8

Σαπουνίζειν

Ο κόσμος καίγεται, οι τηλεοράσεις έχουν πάρει φωτιά, το πανελλήνιο ιδρώνει και καυλ..ι μπροστά στο κάθε νέο σκάνδαλο και εμείς..σαπουνιζόμαστε? Πάω τις προάλλες σε γνωστό σουπερ μάρκετ και πέφτω επάνω σε μάρκα σάπωνος που δεν είχα ματαδεί. Αυτή "Lifebuoy". Επαθα ένα μικρό ψυχικό κλονισμό όταν το είδα γιατί τρελλαίνομαι για σαπουνάκια για τα χέρια, για το μπάνιο, για διακοσμητικά, με σχέδια λουλουδάκια, καρδούλες, αρνάκια, γουρουνακια και τέτοια. Πιάνω στα χέρια μου το νέο σαπούνι, το γυρίζω απο εδώ, το γυρίζω απο εκεί είχε μία έντονη μυρωδιά που κάτι μου θύμιζε..έλα που δεν μπορούσαν αν προσδιορίσω. Κυττάω το πακέτο μία τριμελής οικογένεια ημίγυμνη με τις ρόμπες τους, σφιχταγκαλιασμένοι, χαμογελαστοί όλοι..,κάτι δεν πάει καλά..αλλά βιαζόμουνα να τελειώνω και το πήρα.

Πάω σπίτι, ξεπακετάρω, νάτο πάλι το σαπούνι μπροστά μου! Παρατηρώ καλύτερα το κουτί.."Toilet soap, for family health" και μυρωδιά απολυμαντική! Με ζώνουν τα φίδια, έχει γούστο να πήρα κανένα σαπούνι για κλύσμα και όντας αδαής να το παρουσιάσω στον Κ για φίνο κρεμοσάπουνο να το δεί και να γίνω ρόμπα!. Κυττάω πάρα κάτω..."Made in India". Τα φίδια αρχίζουν και με σφίγγουν, τπτ πύθωνες θα είναι.

Πικρή η πείρα και η ανάμνηση για τα εγγλέζικα σαπούνια που τα έφτιαχναν ειδικά για τους πληθυσμούς της Κοινοπολιτείας.. πήγαινε η κοντυλένια Μις Αχπωσβρωμάει στας Ινδίας και της ερχόταν μία μπόχα, μιά παστουρμαδίλα, μιά ξινίλα που λιποθύμαγε κανονικά, ενώ αν (εσύ μικρέ Κίπλινγκ- the white man's burden-του εκπολιτισμού των αγρίων) τους βάζεις και πλένουν τα ποδάρια τους και τα παπάρια τους με σαπούνι ΑΓΓΛΙΚΟΝ..αν μη τι άλλο και ΑΠΟΛΥΜΑΝΤΙΚΟΝ γλυτώνεις απο τη χολέρα, τη διάρροια και τη μουρμούρα της μανδάμ!.

Και η μυρωδιά πολύ γνώριμη. Μυρωδιά εξεταστηρίου ιατρού.

Αν είσαι άντρας, διάβασε το παρακάτω, αν είσαι γυναίκα πήδα αυτό το γλαφυρό κείμενο, έρχεται και το αντίστοιχα δικό σου πάραυτα.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ , εξεταστήριο ιατρού γαστερντερολόγου όπου αφού σου ψαχούλεψε τα πισινά με το γαντοφορεμένο του για να δεί πώς είναι ο προστάτης σου/το εντερό σου κλπ, κλπ, πλένει το γάντι του απο τα χμμ..σκ.. κλπ, κλπ με αυτό το σαπούνι που έχει αυτή τη μυρωδιά. Που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσεις γιατί ακόμη και αν τη βρίσκεις με τις απο πίσω δουλειές, τη χερούκλα του γιατρού και τα πιθανά αποτελέσματα της εξέτασης, ΟΧΙ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, εξεταστήριο μαιευτήρα, είσαι έγκυος. Αφού σου ψαχούλεψε τη μήτρα δια της άλλης οδού με το γαντοφορεμένο του για να δεί πώς πάει το έμβρυο..πλένει το γάντι του /χέρι του απο τα χμμ..υγρά κλπ. κλπ, με αυτό το σαπούνι που έχει αυτή τη μυρωδιά. Θα λές αμάν, να γεννήσω, τον βαρέθηκα να με ψάχνει. Η ξαδέλφη μου είχε τόσο άσχημη εμπειρία απο αυτό που δεν έκανε αλλο παιδί!

Δεν πρόλαβα να το πετάξω στα σκουπίδια γιατί ήδη φρόντισε το σκασμένο και έλουσε το σπίτι με τη μυρωδιά του. Ηρθε και ο Κ και σαν αστυνομική σκυλί οσμίστηκε τον αέρα και είπε "Μα τι μαγείρεψες σήμερα ?" και " μήπως πάλι είσαι άρρωστη?" (του ήρθε η φαρμακίλα).

Και δια του λόγου το αληθές πλύναμε και οι δυό τα χέρια μας (δεν τολμήσαμε για τα περαιτέρω-φοβηθήκε μη πέσει) με το συγκεκριμμένο. Ευτυχώς δλδ που δεν είμαστε Αφρικανοί γιατί τα χέρια μας άσπρισαν, σαν να μας είχε φύγει όλο το πετσί.

Και μετά που βγήκαμε απο το ασανσέρ, ρώταγε ο κόσμος τον διαχειριστή γιατί έκανε απολύμανση μέσα στο κρύο. Και αν τρελλάθηκε χειμωνιάτικα.

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι

....που σε ένα θέατρο κάνουν φασαρία αφού έχει αρχίσει η παράσταση?
....που σιγοψιθυρίζουν
....που χασκογελάνε με τις σαχλαμάρες που λένε ο ένας στο αυτί του άλλου
....που χειρονομούν για να δίνουν έμφαση στα λόγια τους
....που μασάνε τσίκλες με ανοιχτό το στόμα?
....που κουβαλάνε ποτήρια με σαμπάνια μέσα ενώ απαγορεύεται έτσι ώστε να τους κυνηγάνε οι ταξιθέτριες?

Και στο διάλειμμα
....που αγκαλιάζουν το γκόμενό τους που τυχαίνει να είναι του ιδίου φύλλου
και
...που του βάζουν και λίγο χέρι, μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών που είναι δίπλα τους?

Και τι λέω εγώ σ' αυτό το παιδί που αναρωτιέται "γιατί του πιάνει το πουλί του αυτός, θεία?"
...........................

Το θέμα δεν είναι η απάντηση που σκαρφίστηκα (που ήταν αστεία και γελάγαμε), είναι γιατί να υπάρχει η έλλειψης σεβασμού.

Baroque 'n Roll

Την Παρασκευή το βράδυ πήγαμε με την ανηψιά μου να δούμε μπαλέτο στη Λυρική Σκηνή.

Μπαλέττο σε δύο μέρη, το πρώτο χαμηλών τόνων ένας χαιρετισμός στην ανατολή, αέρινες φιγούρες έσμιγαν και χάνονταν, όλες γύριζαν τον μάγο ντυμένο στα λιλά που συντόνιζε τους χρωματισμούς του ουρανού. Διάλειμμα. Χαλαρά ανασάλεψε το κοινό για 10 λεπτα. Και μετά κεραυνός! Γίναμε όλοι Baroque με πολύ roll.

Βάφτηκε η σκηνή στα χρώματα, χορευτές ντυμένοι σε μόδα μπαρόκ, καβάλλα στα ποδήλατά τους κυνηγούσαν το καρουσέζ. Δεν νομίζω να έχω δεί ωραιότερα κοστούμια που και με έστελναν στο παρελθόν και με προσγείωναν σε ένα εύθυμα συναισθηματικό παρόν. Η χορογραφία πήγαινε αγκαζέ με τη πρωτοτυπία της σύνθεσης, κλασσικά βήματα και γήινα κουνήματα λυγερών απίστευτης χάρης σωμάτων, τα συναισθήματά τους ανοιχτά σαν το ωραιότερο παραμύθι. Εκεί μετάνοιωσα πικρά που δεν είχα μαζί μου ένα ζευγάρι opera glasses για να δώ απο πολύ κοντά τα προσωπάκια των χορευτριών όταν εκδήλωναν, χαρά, αγάπη, νευράκια, απορία, θυμό, κούραση, αποδοχή και των ανδρών που χορεύοντας μας έλεγαν ότι ο απώτερος σκοπός τους έιναι ο έρως, φυσικά!.

Τα κοστούμια ήταν για όλα τα λεφτά. Λάμπανε τα χρώματα, οι περούκες γεμάτες άστρα, μπλέ μαλλιά, μέχρι και τον πύργο του Αϊφελ επάνω τους, τα φορέματα των χορευτριών ανάλαφρα σαν τα μπον-μπόν που είχαν οι τούρτες παλιά, πότε άσπρα με μαύρα, πότε με πορτοκαλιά άστραφταν τα χρώματα με τα συναισθήματα παρέα, πράσινα τα βελούδα των ανδρών με σκούρες τις κηλίδες του ιδρώτα απο τη προσπάθεια για τη μέγιστη απόδοση.

Συναίσθημα

Είχα πολύ αγωνία γιατί πρώτη φορά έβγαινα με τη μικρή μου ανηψιά (8 ετών) και δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Τι έπρεπε να κάνω, να τη πιάσω απο το χέρι ή να την αφήσω μόνη της?πείρα μηδέν. Η ίδια η πραγματικότητα μου σβήνει όλες μου τις αγωνίες. Αντίστοιχα και η μικρή ήταν προσεκτική. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Τελικά περπατούσε η κάθε μία μόνη της δίπλα-δίπλα και μαζί περνάγαμε τις διασταυρώσεις. Στο θέατρο πήγαμε στο φουαγιέ όπου ήπιαμε κάτι πρίν τη παράσταση, εκεί μου είπε τις αγωνίες της για το μέλλον σαν κοριτσάκι που μεγαλώνει, για το παρόν και το σχολείο της ενώ στα διαλείμματα της παράστασης γέλαγε με τη καρδιά της παρατηρώντας τις εκκεντρικότητες θεατών. Η μικρή κάνει μπαλλέτο και έχει και ταλέντο. Ξεχώρισε αμέσως τη πρίμα μπαλλαρίνα και κόλλησε επάνω στις κινήσεις της όλο ένταση.

Γυρίσαμε με ταξί γιατί ήταν αργά. Δεν μας άφησε στη πόρτα γιατί είμασταν σε διπλή κούρσα. Περπατήσαμε τα λίγα μέτρα ως το σπίτι μας σε έρημο αλλά φωτεινό δρόμο, στη μέση κιόλας, αργά τη νύχτα με το κοριτσάκι να κάνει πιρουέτες τα νέα βήματα που έμαθε..

Η καρδιά μου είναι μέσα στο φώς.

Second life

Καθηλωμένη για μία ακόμη φορά στο κρεββάτι απο φαρυγγίτιδα (δεύτερος γύρος-χωρίς τζατζίκι), έχω χάσει τη φωνή μου (καλό για μερικούς-μερικούς) , χάθηκα. Εμπλεξα σε άλλες σφαίρες, μακριά απο την μπλογκόπολη σε χώρους μαγικούς. Με χρώματα, σχέδια, φώς αλλά και λυκόφως. Δεν είμαι μόνη και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που όμως έχουμε ένα κοινό σημείο. Αυτό που μας ενώνει, κυττάμε στα ίσα τις στιγμές του άλλου, την οπτική γωνία αν θέλετε μαζί με το συναίσθημα της στιγμής. Μπορείς να κρυφτείς μέσα απο τις λέξεις, ο φακός όμως πιάνει τη πιο κρυφή σου επιθυμία.

Μ' αρέσει η φωτογραφία πολύ, δεν έχω βέβαια ούτε το μάτι, ούτε την κάμερα, αλλά ούτε και το ταλέντο του Νυκτολούλουδου που με μύησε στο Google earth, που για να λέμε και μερικές αλήθειες έγινε αιτία για αυτή τη φαρυγγίτιδα, γιατί βγήκα στο μπαλκόνι χωρίς ζακέττα την Τετάρτη που έτσουζε για να φωτογραφίσω το λαχανόκηπο..τρομάρα μου, η φιλοδοξία μου με σκοτώνει. Και δεν μαθαίνω και με τίποτα, τα ίδια μονοπάτια τα περνώ, ξανά και ξανά.

Κάθομαι λοιπόν τώρα μέσα και κάνω την καλή, σεργιανώντας στις εικόνες του κόσμου. Το βράδυ πρέπει να είμαι καλά γιατί θα βγω έξω με την ανηψιά μου (8 ετών). Πρώτη φορά θα βγούμε οι δυό μας, together.

Ενας δουλεύει..

....άλλος τα μαζεύει. Ιδού κυρίες και κύριοι

βλέπετε το μέλλον των Ελλήνων. Ο μετανάστης δουλεύει και ο Ελλην αφεντικός παρακολουθεί, κάνει τσιγάρο, ξύνεται, θαυμάζει τη θέα, τη μπουγάδα του απέναντι, σκέφτεται, εμπεδώνει, γενικά υπάρχει.

Θα μου πείτε τώρα πώς θα μάθει ο παραγιός μέχρι να γίνει και αυτός αφεντικός? Εδώ έχετε ένα point. Κάπως πρέπει να μάθει, αν δεν πειραματισθεί, πώς θα βελτιωθεί?

Τα ίδια κάνουν και στα χειρουργεία. Ο αρχι-χειρουργός κάνει την κυρίως εγχείρηση και τα τσεπώνει και οι βοηθοί πειραματίζονται με τα ράμματα, τις κλωστές και τις τομές...Και μετά λέμε "μα πως τον έρραψε τόσο άτσαλα ο γιατρός" πιστεύοντας ότι τη στραβή σταυροβελονιά τη έκανε ο ίδιος, νο ήταν ο παραγιός που δεν πήγε ποτέ Παν-σίκ και ώσπου να μάθει να αλφαδιάζει τα ράμματα, εσύ βγαίνεις σαν στραβοχυμένος λουκουμάς!..

Ξανακυττάξτε τη φωτογραφία. Μην ακούω γκρίνιες! Αυτή είναι η Ελλάδα. Δεχτείτε το και πάμε γι' αλλα. .

ΥΓ. Φεύγοντας ο Ελλην αφεντικός απλά έπλυνε τα χέρια του. Ο παραγιός όμως άλλαξε ρούχα, χτενίστηκε, φόρεσε το δερμάτινό του, πλύθηκε, με χαιρέτησε δια χειραψίας και απήλθε.

Εμπεδώστε το!.

Γείτονεςςςςςςςςςςς!

Νιαί! Σκάσανε μύτη!. Είχα αρχίσει ν' ανησυχώ ότι εδώ που ήρθαμε είναι όλοι τύπος και υπογραμμός, gentlemen with blondes, δεν έχει στραβάδια, δεν έχει καψούρες, δεν έχει άσματα..Πρέπει να τα χάσεις για να τα λιγουρευτείς!. ΟΜΩΣ κάτι έχει και εδώ. Μετα πόνου ψυχής σας καταθέτω το περιστατικό

Είσαι μιάς κάποιας ηλικίας ζευγάρι και κάνεις γιορτή σπίτι σου. Οι καλεσμένοι σου είναι μάλλον συνομήλικοί σου όχι όμως και τελείως γκα-γκά γιατί οδηγούν αυτοκίνητο. Η περιοχή δεν φημίζεται για τους απίθανους ελεύθερους χώρους στάθμευσης..σαν τις σαρδέλλες είμαστε όλοι. Θέλοντας να εξυπηρετήσεις, ζητάς προκαταβολικά την άδεια απο συγκατοικους στη πολυκατοικία να επιτρέψουν στα αυτοκίνητα φίλων σου να τα βάλουν στη πυλωτή. Αν κλείνουν κάποιον σου χτυπάει τη πόρτα, και διευθετείται το θέμα. Τη γιορτή την κάνουν τα πεθερικά μου. Μια χαρά ως εδώ..Χμμ! Υπάρχει άτομο στη πολυκατοικία που

Είναι νεαρά μητέρα

με δύο παιδιά

μαγειρεύει πολύ καλά

με κύριο συστατικό

τα αυγά.

Επίσης έχει νεύρα πολλά

και δεν γουστάρει

τα πεθερικά

που την αγαπούσαν τρελλά

όταν ήτανε μικρά.

Η κυρία αυτή (που είναι ανηψιά των πεθερικών μου) θέλει να βγάλει το αυτοκίνητό της απο το πάρκινγκ, αλλά δυσκολεύεται γιατί έχει παρκάρει παπούς κοντά της. Δεν πάει στη πεθερά μου να ζητήσει να μετακινήσουν το αμάξι του επισκέπτη που την κλείνει...οοοοχι!. Πάει στο σπίτι της και ανοίγει το ψυγείο. Παίρνει ένα πακέτο με ωμά αυγά και κατεβαίνει κάτω. Θυμωμένα σπαζει αυγά στο παρμπρίτζ του αυτοκινήτου που την ενοχλεί, και φεύγει!. Τα αυγά παγώνουν και γίνονται...πέτσα. Αργά το βράδυ πάει να φύγει ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου και δεν μπορεί, δεν βλέπει τίποτα.

Τα πεθερικά έξαλλα για το ρεζιλίκι αρχίζουν να βράζουν νερά να προσπαθούν μέσα στη νύχτα να βγάλουν τα κολλημένα. Τελικά ο επισκέπτης φεύγει.

Τα σκατά και οι φελλοί αργά ή γρήγορα επιπλέουν.

Οταν έλαμψε η αλήθεια, η ανηψιά δεν ζήτησε συγνώμη, τους την είπε κιόλας ότι το έκανε για τιμωρία!. Γιατί ο χώρος ήταν ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ και δεν μπορεί ο καθένας ΝΑ ΠΑΤΑΕΙ ΤΑ ΔΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ.

Κάνω πολύ καλά που κρατάω τις αποστάσεις μου. Εδώ είναι άλλα φρούτα!

Σκαλοπάτια

Μου κάνανε πρόσκληση να γράψω για τα 8 πράγματα που με επηρέασαν το 2007 που πέρασε. Εκεί που έλεγα ότι θα τη γλυτώσω, φρέσκο-φρέσκο ήρθε το Σουρωτήρι απο τη Πράγα, άνοιξε ως καθηγητής τα κιτάπια του "για να δούμε ποιά μου γλύτωσε και δεν την εξέτασα στα μαθηματικά...α! η Μ" Πρώτη ημέρα στα θρανία σήμερα.. ΜΠΑΜ! Δεν αρνιέσαι εύκολα σε κοτζάμ καθηγητή, ωραίο παιδί.. γλυψ, γλύψ μη μας βάλει και μιά μονάδα παραπάνω γιατί στις διακοπές δεν άνοιξα βιβλίο..τι να λέμε τώρα.

1) Η προηγούμενη χρονιά σημαδεύτηκε απο τη μετακόμιση που κάναμε. Στο παλιό σπίτι μπήκαμε νιόπαντροι, μείναμε 15 χρόνια εκεί. Δέθηκα με τους τοίχους, με τις μυρωδιές, με τους μικρούς χώρους, με τα κοπάδια των αδέσποτων ζώων που τάιζα και με τους γείτονες. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν πηγή απίθανου γέλιου απο τότε που εμφανίσθηκαν το 2006 έως ότου φύγαμε εμείς το 2007. Αλλά και το νέο σπίτι έχει και τα αντίστοιχα μπιζουδάκια.

2) Η μετακόμιση πήγε περίφημα, δεν λέω, αυτό που πήγε χάλια ήταν η μέση μου που για πρώτη φορά μου έδειξε τα δόντια της. Σφάχτες απίθανοι. Και όλα αυτά για ένα βαράκι/κουτάκι 10 κιλών. Εγινα καλά μετά απο μαγνητικές και θεραπείες..όμως μου κόστισε. Γιατί εξαιτίας της
3) σταμάτησα να πηγαίνω στο Γυμναστήριο. Δεν είχε νόημα μετά και κατά τη διάρκεια της μετακόμισης. Κάθε μέρα έκανα 5-6 χιλιόμετρα κουβαλώντας πράγματα. Εχασα απίθανο βάρος εφαρμόζοντας μία δική μου δίαιτα εδώ..και ποτέ δεν ξαναπήρα κιλά, αντίθετα στένεψα όλα μου τα ρούχα.

4) Ο θάνατος του φίλου μας του Ιρλανδού, που ήταν πατέρας 2 παιδιών με συνεκλόνισε. Πίστευα ότι άνθρωποι σαν και εκείνον, νέοι, με κέφι για ζωή, με καλωσύνη και όρεξη και αγάπη για τους άλλους ζούν για πάντα, ξέχασα φαίνεται τη παροιμία ότι "οι καλοί πεθαίνουν νέοι". Μου λείπει πολύ. Το γεγονός ότι η χήρα του δεν αντέδρασε όπως το περίμενα αλλά μας έσπρωξε έξω απο τη ζωή της, πόνεσε αντίστοιχα πολύ.

5) Μετακόμιση σε δικό μας σπίτι. Οι μαστόροι να μπανοβγαίνουν, ένα να φτιάχνουν 2 να χαλάνε. Να γίνεται της τρελλής. Τον Αύγουστο είχαμε ησυχία και μετά ώς τα Χριστούγεννα..χαμός. Μαθαίνεις πράγματα βλέποντας τον κόσμο να δουλεύει, να μας δουλεύει, να υπόσχεται και να αθετεί, να στήνει, να μας τη λέει και απο πάνω. Κατ' άλλα η Ελλάδα λιμοκτονεί.

6) Εφαγα μεγάλη χυλόπιττα σχετικά με τις προσδοκίες μου. Πίστευα ότι η κα Π επειδή είναι αδελφή της μητέρας μου θα ήταν αντίστοιχα στοργική απέναντί μου. Αισθανόμουνα μεγάλο κενό χωρίς τη μητέρα μου (πέθανε το 2001) και ήλπιζα μήπως το καλύψω. Απατήθηκα. Η κα Π δεν ενδιαφέρεται για μένα, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να περνάει εκείνη καλά με οποιοδήποτε κόστος. Για εκείνη μιά μονάδα είμαι που της προσφέρει.

7) Συγκατοίκηση στην ίδια πολυκατοικία με τα πεθερικά. Τα φοβάμαι λίγο έως πολύ γιατί τα έχω δεί να ανακατεύονται στις ζωές των άλλων. Της συνυφάδας μου, του αδελφού του Κ και των ανηψιών μου. Ενας αέναος αγώνας εξουσίας. Για τα πεθερικά η κατάκτηση της εξουσίας σημαίνει περισσότερο κέφι για ζωή, "εχουμε με κάτι να ασχολούμαστε" για τους εξουσιαζόμενους είναι πέτρα στο λαιμό τους, πίκρα και κυρίως οργή. Δεν μ'αρέσει αυτό που βλέπω και κρατάω τις αποστάσεις μου.

8) Πέταξα το κόσκινο και βγήκα έξω με μερικούς bloggers, κυρίως γυναίκες. Και παρόλλες τις προφυλάξεις μου, ήταν πάρα πολύ ωραία. Απίθανα, ασυναγώνιστα, χαλαρά με άπειρα γέλια και γλυκιές στιγμές. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό ίσως περισσότερο απο το σουβλάκι με γύρο. Οποτε μου δίνεται η ευκαιρία..το επαναλαμβάνω.

Αυτάααα! Να το ξέρετε οτι δεν θα έγραφα τίποτα αν δεν μου το ζήταγαν..ποτέ δεν μετανοιώνω για τα λάθη που κάνω. Με μία γόμα τα σβήνω όλα και πάω για τα επόμενα.

Μήπως θα ήθελαν οι So far, John Boys, Katerina ante portas, patsiouri, nyctolouloudo και Snikolas να γράψουν κάτι για πέρυσι?

1999 κουνήματα

Σήμερα το πρωϊ 2 λεπτά πρίν το σεισμό ξύπνησα αλαφιασμένη. Το κούνημα με συνέφερε για τα καλά, ένα "θεέ μου βοήθησέ μας" βγήκε απο το στόμα μου. Ευτυχώς ο σεισμός πέρασε, όχι όμως και οι αναμνήσεις.

Σεπτέμβριος του 1999, μεσημέρι ήμουνα στο γραφείο μου στη Κηφισσιά, στο δεύτερο όροφο. Το κτίριο ήταν κοντά στη Ρικομέξ. Οταν ξεκίνησε ο σεισμός, πολλά πράγματα γίνανε ταυτόχρονα.

1) Ο διευθυντής του τμήματος ήταν απο τους πρώτους που το βάλανε στα πόδια χωρίς να ασχοληθεί με κανέναν. For our tomari δεν ζούμε όλοι?

2) Οι δύο ντουλάπες της αίθουσας, σωριάστηκαν μπροστά μου - ήμουνα όρθια εκείνη την ώρα - τα κλασσέρ εκσφενδονίσθηκαν και με χτύπησαν στη κοιλιά. Επεσα κάτω.

3) Ενας ήχος ακουγόταν καθαρά "κριτσι-κρίτσι", ένα ολόκληρο τζάμι έγινε σκόνη και έπεσε προς τα μέσα..

4) Μία συνάδελφος απο το διπλανό γραφείο έτρεξε κοντά μου, με σήκωσε και μαζί αρχίσαμε να πηδάμε πάνω απο πεσμένες ντουλάπες, αρχεία, αναποδογυρισμένα γραφεία..τσιρίδες και ουρλιαχτά παντού..Εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε κάτι σαν έκρηξη.

5) Οι πόρτες εξόδου κλειδωμένες, στη ταράτσα δεν μπορούσαμε να πάμε. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε απο τις σκάλες. Αργά-αργά γιατί ήταν γεμάτες κομμάτια τσιμένου και γυαλιά..Γύρω μας ..ψυχή ζώσα. Που είναι όλος ο κόσμος?

6) Εχω υψοφοβία κρατήθηκα απο το κάγκελλο και κατέβηκα τα 2 πατώματα. Στο ισόγειο δεν ήταν κανείς.. το προαύλιο άδειο..

7) Φθάσαμε στο αυτοκίνητό της, κάναμε όπισθεν και πηγαμε πρός την έξοδο. Την ώρα εκείνη άρχισαν να φαίνομαι οι πρώτοι συνάδελφοι στο προαύλιο.

8) κάναμε μόνο 2 ώρες να φθάσουμε στη Καλλιθέα όπου έμενε. Στη διαδρομή η κοπέλλα έκλαιγε με λυγμούς, είχε αφήσει το παιδί της στο παιδικό σταθμό, δεν ήξερε που είναι..τραγικές στιγμές.

9) Μίλησα με τον Κ και έμαθε ότι ζώ. Εμαθα επίσης ότι και εκείνος είναι καλά. Δεν μου είπε για τη Ρικομέξ τότε, δεν είχε νόημα.

10) Απο την Καλλιθέα βρήκα ένα λεωφορείο και μετά απο 5 ώρες έφθασα στο σπίτι μου.

Οπως μάθαμε αργότερα, το κρίτσι-κρίτσι ήταν τα θεμελια του κτιρίου που άνοιγαν. Ο εκκωφαντικός θόρυβος ήταν το κομπιούτερ της μισθοδοσίας, που "άλλαξε όροφο" όταν βούλιαξε ο ημιόροφος. Το κτίριο έπαθε σοβαρώτατες ζημιες, χαρακτηρίστηκε ένα μέρος του "κόκκινο" άλλο δε μέρος του "κίτρινο". Ευτυχώς δεν πέθανε κανένας. Ο ιδιοκτήτης το κατεδάφισε σχεδόν και τελικά όλη την εταιρεία τη μετακίνησε σε άλλα premises.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η εμπειρία του 1999 καθώς και το σημάδι που έμεινε στη κοιλιά μου απο το χτύπημα, με κάνουν να φοβάμαι πολύ τους σεισμούς. Γιατί έρχονται όταν δεν τους περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ούτε καν να προλάβεις να επιβιώσεις.

2+3

Ανήμερα τη Πρωτοχρονιά όταν είμασταν μέσ' τη καλή χαρά, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο κουμπάρος μας που ανακοίνωσε ότι πέθανε η μητέρα του. Ηταν πολύ άρρωστη, αλλά δεν περίμεναν και να πεθάνει. Ο Κ καταστενοχωρήθηκε γιατί όπως και τον κουμπάρο, την ήξερε πάνω απο 20 χρόνια.

Ετσι η δεύτερη μέρα της Νέας Χρονιάς, δλδ, χθές μαρκαρίστηκε δυσάρεστα γιατί πήγαμε στη κηδεία αλλά και ευχάριστα γιατί αναπολήσαμε όμορφες στιγμές που είχαν ζήσει με τη θανούσα. Ο κουμπάρος μας απο παιδί έπαιζε χαρτιά με τον Κ και τους συνομηλίκους του και πώς γινόταν και πάντα..έχανε. Ισως να μη πρόσεχε όταν έπαιζε, ίσως πάλι επειδή ήταν ο μόνος που έπαιρνε σταθερό χαρτζηλίκι απο τους γονείς, να τον βαζανε οι άλλοι στόχο να τον μαδήσουν. Τα ίσως πολλά. Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι πέρα απο το χαρτζηλίκι που το έχανε μέχρι τελευταίας δεκάρας..έπαιζε και τα ρούχα του, ναί, πουκάμισο, παντελόνι, μέχρι και τα παπούτσια του. Οταν λοιπόν γύριζε στο σπίτι του άφραγκος και κυρίως ξυπόλητος ή ξεβράκωτος (τα σώβρακα του τα άφηναν γιατί ήταν λέει χάλια), οι απηυδυσμένοι γονείς του αφού τον έδερναν, πήγαιναν στης πεθεράς μου να γυρέψουν πίσω τα ρούχα του. Και τα ντροπιασμένα πεθερικά άρπαζαν μετά τους γιούς τους και τους μάλωναν.. Ομορφες στιγμές!.

Τη μαμά του κουμπάρου μας την είχα δεί μία φορά στο γάμο μου και άλλη μία σε ένα γεύμα που είχε παραθέσει..είχε φτιάξει Ινδικό Κάρρυ. Εχοντας ζήσει στην Ινδία σαν μέλος της Αγγλικής Κοινοπολιτείας, ήξερε απο τη τοπική κουζίνα. Αξέχαστο μου έμεινε το κάρρυ εκείνο. Οπως αξέχαστο θα μου μείνει και το χεσ.. που έρριξα την επομένη μέρα. Κάρρυ ήταν αυτό!.

Εις ανάμνηση λοιπόν της καλής αυτής κυρίας, σήμερα βρίσκομαι απο το πρωϊ στην τουαλέττα. Οχι, δεν έφαγα κάρυ. Απλά όλα τα πλούσια σε κρέμες κλπ Χριστουγεννιάτικα εδέσματα..μου την έφεραν.

Προ-παραμονή + 1η

Τέλος κάθε χρονιάς ΔΕΝ κάνω απο λογισμό των χαμένων και ξεχασμένων ή κερδισμένων. Ο,τι έγινε, εγινε. Με μία γομολάστιχα τα σβήνω όλα. Πάμε για τα επόμενα λάθη!

1) Προ-παραμονή
Μας είχαν τραπέζι (πρωτοτυπο..λόγω των ημερών) ο αδελφός του Κ σε ένα ωραίο εστιατόριο, φάγαμε ένα σωρό μεζεδάκια μεταξύ των οποίων καταϊφι με τυρί λιωμένο!..Σκέτη απόλαυση!. Και αφού την κάναμε ταράτσα, είπαμε, δεν πάμε μιά βόλτα στη φωτισμένη Αθήνα με τα μικρά ανηψούδια? Και πήγαμε. Εκεί γίναμε οι μικροί ξεναγοί των ερωταποκρίσεων.., απ' εδώ η Βουλή (τι είναι η Βουλή?), απ' εκεί η παλιά δουλειά του μπαμπά σου, άπο τα κτίρια αυτά ποιό είναι η Ακαδημία? και γιατί λέγεται η Γ' Σεπτεμβρίου έτσι...πολλές ερωτήσεις τις απαντάγαμε μόνοι μας, καθώς τα ανήψια κατέγραφαν...μέχρι να νυστάξουν απο τις βλακείες μας, να αναστενάξουν που ήθελα να κατεβώ να πάρω μπαλόνι και μετά δεν χώραγε στο αυτοκίνητο και έκοβε τη θέα..και να μας κοιμηθούν στο δρόμο!. Σαν τον Ντόναλντ αισθάνομαι!

Κάναμε μιά μεγάλη βόλτα, στο κέντρο, μετά Κολωνάκι, Ομόνοια, Πειραιώς, πήγαμε και λίγο Πειραιά και γυρίσαμε.

2) Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στη πεθερά που είχε ετοιμάσει κάτι μικρό να φάμε (σούπα, πηχτή, πιάτο αλλαντικών και μετά βασιλόπιττα) απο νωρίς, μόλις τελείωσε το φαγητό κάτσανε να παίξουν πόκα οι : πεθερά, αδελφή της, Κ και Μ (αδελφός του), η κα Π, η Α (συνυφάδα μου) πιάσανε κουβεντούλα και τα παιδιά και εγώ πήγαμε δίπλα να κάτσουμε. Ο μικρός έπαιζε με nintendo και η ανηψιά και εγώ μιλάγαμε για το μπαλέτο και το γεγονός ότι θα βάλει pouent (παπούτσια μπαλλέτου) απο το 2008. Και μετά ...έγινε επανάσταση. Γιατί βρήκαν κάποια δώρα που τα είχαν ζητήσει απο την Αη Βασίλη, αλλά δεν ήταν σίγουρα ότι θα τους τα έφερνε.. O Αγιος όμως εκπλήρωσε ΚΑΙ αυτή την επιθυμία!. Η χαρά τους απερίγραπτη, να κυλιούνται στο πάτωμα, να φιλιούνται, να χοροπηδάνε μαζί , να χορεύουν βάλς σε όλο το σαλόνι, στο τέλος είπαν το We are the Champions" έξαλλα...και μετά όλη τη νύχτα με ακουστικά στ' αυτιά για να μην ενοχλούν, το πάλευαν. Το παιχνίδι τους λέγεται Wii και είναι κάτι τέτοιο. Τους τράβηξα κανά δύο βίντεο..ακόμη όμως δεν μπορώ να τα ανεβάσω στο you tube, έχει πολύ φόρτο λόγω των ημερών. Επιφυλάσσομαι!.

3) Πρωτοχρονιά, γεύμα στην κα Π που παρόλλη την ηλικία της (86) κατάφερε και ετοίμασε (πιάτα αλλαντικών, γιαπράκια, κρέπες με σπανάκι, γαλοπούλα γεμιστή, πατατες φούρνου, βασιλόπιττα και δικό της γλυκό με αμύγδαλα και μαρένγκα), γειά στα χέρια της, άντε και του χρόνου με υγεία!. Μετά το φαγητό κόπηκε η βασιλόπιτα, ο κερδισμένος εισέπραξε το νόμισμα και είπαμε να πάμε στο σπίτι του αδελφού του Κ να κόψουμε και τη δική τους!. Φύγαμε όλοι και όταν φθάσαμε έλειπε ο Κ. Βρέ που είναι, ψάξαμε παντού, άφαντος!. Τότε μου ήρθε η τρελλή ιδέα..πάω πάλι στο σπίτι της κας Π...ανοίγω και τι να δώ!.

Ο Κ μετά το γεύμα χώθηκε στην τουαλέττα, όπου χάζευε τα περιοδικά κλπ, κλπ.. . Οι υπόλοιποι βιαστηκά πήγαμε επάνω, η κα Π κλείδωσε το σπίτι της κανονικά (μη τη κλέψουν στα 10 λεπτά που θα λείψει) και ο Κ όταν εδέησε να βγεί διαπίστωσε ότι τον είχαν κλειδώσει μέσα.. το γέλιο!.... και το κινητό δεν το είχε μαζί του!!! Εκτός απο τη Π που ούτε κατάλαβε τι έγινε..όλοι ξεραθήκαμε στα γέλια.

Φέτος όλοι ας γελάμε πολύ..και εσείς και εμείς και ο κόσμος όλος!