Δημόσιες εμπειρίες!

Χθές χρειάστηκε να πάω στο τοπικό ΚΕΠ για να υποβάλλω έγγραφα για ανανέωση διπλώματος οδήγησης. Είχα όλα τα χαρτιά μαζί μου, τις αιτήσεις, φωτοτυπίες, φωτογραφίες κλπ..υπολόγιζα να τελειώσω στο τσάκα-τσάκα. Χμμ! Θα τελείωνα αν οι υπάλληλοι στο ΚΕΠ δεν ήσαν ακόμη μόνιμοι, τότε η εξυπηρετικότητά τους θα έλαμπε και θα φώτιζε τον ουρανό της σκοτοδίνης του δημοσίου, το έχω ξαναγράψει. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι υπάλληλοι είχαν μονιμοποιηθεί και μπεί στο λούκι του "ωχ αδελφισμού και του ξυναρχιδισμού".

Ο μοναδικός υπάλληλος που ήταν ελεύθερος και στη θέση του και δεν
α) μιλούσε στο τηλέφωνο
β) μιλούσε με τσούρμο νεαρών δεσποινίδων πίσω απο το πάγκο
γ) έτρωγε κάτι απο μία σακούλα
δ) έλειπε,
μου έκανε νόημα να με εξυπηρετήσει.
Του εξήγησα τι ήθελα, πήρε τα έντυπα και με βρήκε και στο ΠιΣι του, απο την προηγούμενη φορά. Αρχιζε λοιπόν να τσεκάρει τα στοιχεία, όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, ημερομηνία γεννήσεως...ωππππ! λάθος εδώ.
"Εχετε γράψει ότι είσθε γεννημένη τη 18 Σεπτεμβρίου, ενώ στην αίτησή σας γράφετε ότι γεννηθήκατε τη 18 Απριλίου. " Μένω κάγκελλο.
"Τι εννοείτε;" τον ρωτάω.
"Εννοώ ότι στη καρτέλλα του κομπιούτερ μου, είσθε της 18/9."
"Α!! Εχει περαστεί λάθος, να το διορθώσετε, "του λέω.
"Δεν γίνετε να το διορθώσω, μου λέει, θέλω πιστοποιητικό γεννήσεως". Αρχισαν να φορτώνω νεύρα εκεί.
"Ορίστε η ταυτότητά μου γράφει πότε γεννήθηκα" του λέω.
"Εχετε φωτοτυπία να μου δώσετε της ταυτότητας που πιστοποιεί την αλλαγή ημερομηνίας;". Ετυχε να έχω, του τη δίνω. Διορθώνει το κομπιούτερ (αλλά δεν κάνει save όπως απεδείχθει) και πετάει τη φωτοτυπία.
"Γιατί την πετάτε; τον ρωτάω "αμα δεν τη θέλετε δώστε τη μου πίσω".
"Δεν μπορώ να σας τη δώσω είναι τεκμήριο.¨"
"Μα το πετάξατε το "τεκμήριο" του λέω" Μία φωτοτυπία είναι απαραίτητη για την υπηρεσία" μου λέει, "να τη δώ απλώς". "Μετά δεν τη χρειάζομαι πιά, πρέπει να πεταχτεί"
"Ζωντόβολο" είπα απο μέσα μου μη καταλαβαίνοντας τι γίνεται..δεν έδωσα και συνέχεια..άντε να τελειώνω.
Επιανε τα πιστοποιητικά που είχα και τα διάβαζε με το δάχτυλο απο κάτω, ψιθυρίζοντας τις λέξεις όπως τα παιδιά του Δημοτικού. Θα έπεσα σε κανέναν δυσλεκτικό, σκέφτηκα, όχι όμως μια χαρά ήταν..απλά καθυστερούσε..σαν να περίμενε κάτι..όπως απεδείχθει τη συνάδελφο να τελειώσει τη τυρόπιττα που έτρωγε περίμενε και να αναλάβει τη δουλειά της.

¨Αυτά τα ηλεκτρονικά δεν τα καταλαβαίνω βρε Μαριώ μου, πάρτα εσύ και δώσε μου τον κύριο Μετανάστη που έχεις."

Ετσι ανταλλαχθήκαμε. Η κοπέλλα (που δεν είχε μονομοποιηθεί ακόμη) πέρασε σωστά τα στοιχεία μου, πήρε τα χαρτιά μου, μου έδωσε προσωρινό δίπλωμα και μου εξήγησε πότε πρέπει να ξανάρθω. Ο άλλος όμως είχε στήσει κουβέντα με τον μετανάστη που ήθελε να γράψει στο ΙΚΑ τις ΤΡΕΙΣ του συζύγους ..και να του κάνει νοήματα για τη τύχη του να έχει 3 γυναίκες,

και να του κλείνει το μάτι..πονηρούλη, παρτουζίκο μου εσύ,

να κάνει χειρονομίες του τύπου "τύχη βουνό" που την έχεις κλπ!!!

και ο αφρικανός μετανάστης να μη καταλαβαίνει τόσο που στο τέλος του είπε αυστηρά στ' αγγλικά "are you telling me something?" νομίζοντας ότι του κολλάει κιόλας..

Τι γέλιο θέε μου!. Ξέχασα τη μλακία του σαν υπάλληλο και ξεράθηκα. Ο άμοιρος ο μετανάστης βέβαια θα πρέπει να θεώρησε ότι είχε πέσει σε χώρα τρελλών..που πέρα απο την κοροϊδία του κάνουν και ανήθικες προτάσεις.. Να είσασταν απο καμμιά μεριά να τον βλέπατε πόσο θαύμαζε "τη τύχη" του Αφρικανού, ναααα! οι ματάρες του τόοοοσες!

Ακόμη γελάω