Παρενέργειες...μιάς ασπιρίνης

Τη περασμένη εβδομάδα η πεθερά μου είχε ένα σοβαρό ατύχημα στο αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλου - καθ'οδόν για 5ημερο ταξίδι σε Πορτογαλλία. Εχασε τις αισθήσεις της, γλίστρισε στο σκαλοπατάκι του πούλμαν, έπεσε ανάσκελα και χτύπησε στο κεφάλι. Αιμόφυρτη μεταφέρθηκε σε Αθηναϊκό Νοσοκομείο. Αίμα έτρεχε απο τα αυτιά της...οι γιατροί τα χρειάστηκαν. Κάποια στιγμή τα κατάφεραν και σταμάτησαν την αιμορραγία, η γυναίκα συνήλθε παρόλλα τα κατάγματα (2 στο κρανίο, ραγίσματα στον ώμο+ πλευρά, μώλωπες κλπ). Μετά βεβαιως ρώτησαν "τι φάρμακα παίρνει" για να κανονίσουν τη πορεία της αναρρωσης της. ΦΡΙΚΑΡΕ ο γιατρός (ήμουνα μπροστα και τον είδα) όταν ο πεθερός είπε ότι παίρνει μία ασπιρίνη την ημέρα εδώ και πολλά χρόνια, για προληπτικούς λόγους μαζί με τα Χ αλλα. Δεν είπε τίποτα όμως..εκανε την αναφορά του.

Και μετά μας έπιασε ο υπεύθυνος και μας έκανε διάλεξη για την ασπιρίνη, για τα υπέρ και τα κατά. Και ένα απο τα κατά ήταν το γεγονός ότι αραιώνει το αίμα, στη συγκεκριμμένη περίπτωση η αιμορραγία που δημιουργήθηκε θα μπορούσε να επιφέρει πολύ άσχημα αποτελέσματα, να χάσει ο ασθενής πάρα πολύ αίμα, να πέσουν οι αιματολογικοί δείκτες- υπο άλλες συνθήκες, ακόμη και θάνατο. Μας είπε πολλά που δεν τα θυμάμαι όλα τώρα, αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι την ασπιρίνη την παίρνουν πολλοί απο το σόϊ μας, ο πεθερός μου εδώ και πολλά χρόνια παίρνει, ο άντρας μου παίρνει (όχι καθημερινά- αλλά παίρνει), η μάνα μου έπαιρνε. Ηταν τότε κάτι σαν πανάκεια. "Μία ασπιρίνη την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα", λέγανε τότε.

Και τώρα η πάλαι ποτέ πανάκεια..αποκτάει άλλο νόημα. "Να ρωτάτε το γιατρό πρίν παίρνετε τα φάρμακα" λένε. "Μα ο γιατρός είχε πεί τότε, να παίρνει η γυναίκα ασπιρίνες, που λόγω των όποιων προβλημάτων είχε, μόνο καλό θα της έκαναν" αλλά και πάλι η γνωμάτευση ξεγλυστράει.."ναί αλλά όχι για πάντα"..και τελικά ο ασθενής μένει μετέωρος

τι να παίρνει

πόσο να παίρνει

για πόσο καιρό να τα παίρνει

και όταν /αν γίνει κάτι έκτακτο

τότε τί;

Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην έπαιρνε τίποτα για προληπτικούς λόγους..ν'αφηνε τη βάρκα της υγείας της στο κύμα, ό,τι βρέξει να κατεβάσει..;

....................................

Σοκαρίστηκα πολύ όταν είδα το πλημμυρισμένο πλήν ξερό αίμα επάνω της, (αυτιά-μάγουλα-λαιμός-εντάξει τη καθαρίσαμε αλλά η πρώτη εντύπωση είναι που μετράει)..και βέβαια τώρα που έχουν περάσει οι μέρες και είναι καλύτερα, έχει πέσει ο αιματοκρίτης πολύ, τώρα αρχίζει η αγωγή αίματος, να τα σίδηρα, να οι αναλύσεις..

Δίκοπο μαχαίρι απεδείχθει η ασπιρινούλα.

Ευθανασία

Ισως να είναι μία πράξη τιμής, να απελευθερώνεις απο το πόνο τα άτομα που αγαπάς.

Ισως είναι μία πράξη ανδρείας να αποσυνδέσεις το μηχάνημα που κρατάει στη ζωή τη μάνα σου.

Ισως να θέλει πολλά κότσια να δώσεις την έγκρισή σου και ο κτηνίατρος να βοηθήσει τον καταδικασμένο σκύλο σου να πάει στον άλλο κόσμο.

Ισως να τα καταφέρω να προσφέρω ευθανασία στην ανίατα άρρωστη (στο τελικό στάδιο της Chronic Renal Failure CRF, δεν τρώει, δεν πίνει, δεν πάει τουαλέττα) 20χρονη γατούλα μου.

Η συνείδησή μου όμως με δέρνει.

Εδωσα θυμάμαι όρκο μία φορά στη μητέρα μου, αν ό μη γένοιτο ασθενήσει και μείνει φυτό, να της κόψω την παροχή και να την απελευθερώσω απο τους πόνους. Με κύτταζε όταν πατούσα τον όρκο μου την ώρα που τη συνέδεαν με το μηχάνημα, τη κύτταζα ξέροντας ότι τον πατάω. Τις τύψεις δεν τις γλυτώνεις είτε βοηθήσεις ν' αναπαυθεί, είτε δεν βοηθήσεις. Το μόνο που νόμισα τότε ήταν ότι πατώντας τον όρκο δεν θα χρειαστεί ποτέ μου να βρεθώ στην ίδια θέση, δεν θα χρειαστεί να τον ξαναπατήσω, δεν θα χρειαστεί να βρεθώ στο ηθικό δίλημμα να πάρω μία ζωή ή όχι! Α! Τα ηθικά διλήμματα δεν τα ορίζει καμμία θρησκεία. Εγώ τα ορίζω. Μέσα μου. Αναρωτιέμαι μερικές φορές πώς γίνεται να αθετούνται όλες μας οι αποφάσεις απο την ίδια τη ζωή που τα γυρίσματά της μας παίζουν σαν να είμαστε βότσαλα στο κύμα.

Εχω κάνει ευθανασία σε ζώα 2 φορές ως τώρα, μία για την αγαπημένη μου σκυλίτσα, την Elisabeth-Charlotte (Liselotte) ένα Γκέκας-Γιούρα που βρήκα αδέσποτο κοντά στη θάλασσα το 1985, που πέθανε απο σάρκωμα του οπτικού νεύρου στα 15 της χρόνια και δεύτερη για μία γατούλα που τη πάτησε κατά το ήμισυ αυτοκίνητο..τη βοήθησα να αναπαυθεί χωρίς άλλους πόνους το 1988. Και νάτο πάλι το πρόβλημα της ευθανασίας μπροστά μου.

Εχω δυσκολία να πάρω μία ζωή

Το Φακούλι (η γάτα) είχε μία αξιοπρεπή ζωή, ήταν γλυκιά φιλενάδα που σου έκανε παρέα την ώρα που μαγείρευες, δούλευες, κυκλοφορούσες στο σπίτι, καθόταν πάνω στο πονεμένο σου όταν αρρώσταινες, μίλαγε για τα θέματα που την απασχολούσαν και κυρίως με κυττούσε με βλέμματα αγάπης την ωρα που με χάϊδευε με τα ποδαράκια της. Της αξίζει ένας αξιοπρεπής θάνατος απο το να σαπίζει λίγη-λίγη μέσα στην οδύνη.

Εχω δυσκολία να της προσφέρω αυτόν τον αξιοπρεπη θάνατο και συγχρόνως έχω δυσκολία να μην τον προσφέρω.

Και χρειάζεται να το αποφασίσω αυτό σήμερα.

Παλιές μαθήτριες

Εχουμε μπεί σε ένα κόσμο που δεν σέβεται τίποτα. Οι μεγαλύτεροι ίσως σε ηλικία μπορεί να έχουν ακόμη ψήγματα ήθους και αξιών, μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι πολλοι νεώτεροι (έως 35 ετών) όχι μόνο έχουν γκρεμίσει ό,τι καλύτερο πήραν απο τους γονείς τους αλλά δεν έχτισαν κάποιες άλλες αξίες-συμπεριφορές που θα τους κάνουν ώριμους και ενδιαφέροντες στα μάτια των παλιών.

Οταν ήμουνα φοιτήτρια έκανα ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών σε παιδάκια του Δημοτικού ή και του Γυμνασίου, για να πάρουν το Lower. Μεταξύ των μαθητριών μου είχα και δύο αδελφές, ας τις πούμε Μαρία και Ελένη, η πρώτη 9 ετών η δεύτερη 7 που τους έκανα μάθημα μέχρι τα 14 τους χρόνια ώσπου να πάρουν δλδ το Lower. Τα καμάρωνα αυτά τα παιδιά, είχαν αξίες τις οποίες έγραφαν στις εκθέσεις τους, είχαν ήθος, ήταν έξυπνες και ευγενικές, με αγαπούσαν όχι επειδή μου το έλεγαν, οι πράξεις ήταν τέτοιες , είχα μεγάλη χαρά να τα διδάσκω και να συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό των επιτυχιών τους.

Περάσανε τα χρόνια.

Το τελευταίο χρόνο πως έτυχε και είχαμε με αυτές τις δύο κοπέλλες μία συνεργασία. Ηταν διαχειρίστριες στη πολυκατοικία που έμενε η μητέρα μου. Μετά το θάνατο της μητέρας μου, πήγαινα εγώ στις συνελεύσεις. Οι δύο πρώην μαθήτριές μου ανέλαβαν τη διαχείριση απο το 2007 και ύστερα. Είχα χαρά που τις ξαναείδα, είχαν μεγαλώσει, σπουδάσει, δούλευαν, είχαν φτιάξει τις ζωές τους. Λίγη-λίγη μου έφευγε όμως η χαρά.

Ο τρόπος που μου μιλούσαν ήταν..σαν να ήμουνα μιά αδιάφορη κάποια που έπρεπε να κάνει ό,τι της έλεγαν αδιαμαρτύρητα να πληρώνει χωρίς καμμία αξίωση, ενώ οι ίδιες δεν ήσαν εντάξει στις υποχρεώσεις τους σαν διαχειρίστριες: δεν τηρούσαν τις αποφάσεις των συνελεύσεων, έκαναν ότι τους κατέβαινε, δεν ενημέρωναν κανέναν και μετά μας κυνηγούσαν να πληρώνουμε.. τα σπασμένα. Δεν μου άρεσε αυτός ο τρόπος διαχείρισης και τους έκανα follow - up πράγμα που τις εξαγρίωνε. Στο τέλος ανταλλάξαμε πολύ χοντρές κουβέντες.. το λεξιλόγιο εκ μέρους τους υβριστικό-επιπέδου ψαραγοράς. Μα σε ποιάν απευθύνονται; Τι το πέρασαν; Οι σχέσεις διακόπησαν μαχαίρι. Εβαλα δικηγόρο και ησύχασα.

Και κάθομαι και λέω, έτσι μιλάτε εσείς ως 35 ετών, στους παλιούς σας δασκάλους, αυτούς που κοπίαζαν να σας μάθουν 5 γράμματα; Θυμάμαι πόσο σεβόμουνα τους δικούς μου δασκάλους, ακόμη και αυτούς που δεν συμπαθούσα τότε ιδιαίτερα. Μετά απο τόσα χρόνια συνάντησα ένα μαθηματικό απο το Γυμνάσιο, συνταξιούχο και ασπρομάλλη πλέον, που μονίμως με πέταγε έξω απο τη τάξη γιατί μίλαγα, εν τουτοις τον σεβόμουνα, γιατί έτσι είχα μεγαλώσει..να τιμάω αυτούς που προσπαθούν να μου μάθουν τον κόσμο.

Αλλάζει ο άνθρωπος και γίνεται σκληρός, συμφεροντολόγος, ίσως και άτιμος. Ισως αυτό να έγινε στις αδελφές Χ. Οι παλιες αγάπες και αξίες αντικαταστάθησαν απο εκείνες του αδηφάγου κόσμου. Μία σκαιά πραγματικότητα που επέλεξαν να έχουν.

Θα τις ξεχάσω όπως έχω ξεχάσει και άλλους ανούσιους ανθρώπους, όμως η πικρίλα αέναα θα συνδέεται με την ύπαρξή τους. Προφανώς δεν τις νοιάζει να τις θυμούνται έτσι.

Η "άλλη" Ρούσαλκα

Είδα τη Παρασκευή τη "Ρούσαλκα", μία όπερα του Ντβόρζακ σε τρείς πράξεις, που παίχτηκε στη Λυρική Σκηνή.

Μου άρεσε που η σκηνοθέτιδα τοποθέτησε το παραμύθι (με νεράϊδες, ξωτικά του νερού και του δάσους και πρίγκηπες-κυνηγούς) στο 19ο αιώνα. Ηταν κάτι πέρα απο τη φαντασία, αυτή η αλλαγή με εξέπληξε θετικά.

Μου άρεσαν οι φωνές των Τσέχων σολίστ, καθώς και η σκηνική παρουσία. Ξέχασα τα πάντα και μπήκα μέσα στο έργο. Τα κοστούμια εξαίσια, καθώς και η αίσθηση του υπαρκτού-απόκοσμου μέσα απο τα κάτοπτρα. Για πρώτη φορά σε ένα παραμύθι ο κεντρικός ήρωας (εδώ ο πρίγκηπας) δεν ξέρει ούτε ποιος είναι σαν προσωπικότητα, ούτε τι θέλει, αλλά αιωρείται ανάμεσα στην έλξη πρός τη νεράϊδα αλλά και πρός την ανίχνευση και αποδοχή του άλλου του εαυτού που ακόμη ψάχνεται μέχρι να κατασταλαξει.

Δεν μου άρεσε που πρίν ξεκινήσει η παράσταση, μέλη της Ορχήστρας μοίραζαν φειγ-βολάν στην είσοδο της Λυρικής, όπου ανέφεραν το ομοφυλλοφιλικό στοιχείο που είχε βγάλει στην επιφάνεια η σκηνοθέτης. Θεώρησα τη κίνηση αυτή σεμνότυφη και άτοπη.

Μη προδιαθέτεις τον θεατή, αστον να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του.

Μου άρεσε όμως που στο τέλος της παράστασης κάποιοι γιουχάρανε και την ορχήστρα φωνάζοντας μάλιστα "Να πάτε στη Τεχεράνη-ψευτοπουριτανοί"

Δεν μου άρεσε που στο φινάλε, πεταχτήκαν κάποιοι και γιουχάρανε όλο το θίασο επειδή διαφωνούσαν για τις gay σκηνές. Πέρα απο τη σκηνοθεσία υπάρχει και η όπερα, οι φωνές, οι καλλιτέχνες, το ταλέντο τους - άϊντε έτσι όλα τα αμαυρώνεις επειδή σοκαρίστηκες / διαφώνησες για τα γενόμενα!!!

Και όταν εμφανίσθηκε και η σκηνοθέτης επι σκηνής, δεν μου άρεσε που δεν πρόλαβε να πεί τίποτα η γυναίκα για το έναυσμα που την ώθησε να ερμηνεύσει έτσι αυτό το παραμύθι, απο τα "ουουου" και τα "εξω" που αντηχούσαν παντού.

Κανονικά πρώτα ακούμε τις απόψεις των άλλων και μετά μιλάμε. Αλλά εδώ είναι Ελλάς. Απολίτιστη Ελλάς.

Το Βήμα έγραψε και εδώ αν ενδιαφέρεστε και η tvxs έχει ένα βίντεο σχετικά με τα χθεσινα επεισόδια εδώ.

5 Ζοχαδιάσματα (Pet peeves)

Μου έκανε πρόσκληση η Λινα σε μπλογκοπαίγνιον, να αναφέρω 5 πράγματα τα οποια φαινομενικα ειναι ασημαντα , αλλά μ' εκνευρίζουν πολύ. Τι λές κοπέλλα μου, μόνο 5 σε εκνεyρίζουν ολόκληρη Daily Madness!

Τα κάτωθι ισχύουν και για τα δύο φύλλα - να είμαστε εξηγημένοι!

Στο αυτοκίνητο
Ολοι όσοι ενώ βρίσκονται 10 αυτοκίνητα πίσω, κορνάρουν με το που θα ανάψει το πράσινο. Βγάζουν φλάς αριστερά και στρίβουν δεξιά. Η απλά στρίβουν σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, το φλάς είναι για τους λαμάκες. Περνάνε πάντα με κόκκινο - που να περιμένεις τώρα. Βρίζουν χυδαία όποιον σταματάει με κίτρινο. Το φάσκελο δίνει και παίρνει.

Στο Φανάρι

Σταματημένοι, σκαλίζουν τη μύτη τους, καθαρίζουν τα δόντια τους με το νύχι, ή και το σπανάκι απο τα αυτιά τους, καθαρίζουν το λαιμό τους, ανοίγουν τη πόρτα, φτύνουν στο οδόστρωμα και την ξανακλείνουν. Ενίοτε σουτάρουν τα άδεια τενεκεδάκια αναψυκτικών απο το παράθυρο έξω.

Στο πάρκινγκ

Παρκάρουν εκεί που είναι χώροι για ΑΜΕΑ, ή αλλού στραβά, πιάνοντας τουλάχιστον 2 θέσεις. Αλλες πάλι φορές όπου νάναι, σε ράμπες, πεζοδρόμια, κλείνοντας εισόδους πολυκατοικιών, διπλα-τριπλα, ακόμη και πάνω στις ράγες των τραίνων.

Λίγο κρασί (και σουβλάκι)..

Εχουν φρικτούς τρόπους στο τραπέζι, τρώνε και απο το στόμα τους πέφτουν ψίχουλα παντού, μιλάνε μασώντας και χειρονομώντας, ξύνουν τα πόδια τους, το κεφάλι τους και τα αποτέτοια τους, και/ ή αμολάνε και τις πορδές τους, ενω συνεχίζουν το φαγητό τους. Τους αρέσει πολύ το μπάσκετ γι' αυτό πετάνε τη σακκούλα των σκουπιδιών εξ αποστάσεως στο κάδο για να δούν αν θα πέσει "καλάθι", αν σκάσει στο πεζοδρομιο, την αφήνουν και φεύγουν. Γκρινιάζουν μετά για το πόσο κακό δημαρχο έχουν.

Λίγο θάλασσα

Στη παραλία πασαλείβονται με γάλα καρύδας + 56 βότανα με αποτέλεσμα να περνάνε και να πέφτει θανατικό. Οχι όμως απο την ομορφιά τους! Σβήνουν τα τσιγάρα τους στην αμμουδιά. Ακούνε Βίσση και Τερζή στη διαπασσών ενώ παίζουν ρακέττες πατώντας πάνω σε όσους κάνουν ηλιοθεραπεία για να πιάσουν το μπαλλάκι. Μετά τη γυμναστική-ιδρώτα-ηλιοθεραπεία+βρώμα καρύδας, δεν κάνουν ντούς αλλά μπαίνουν στο κατάμεστο λεωφορείο...

Αυτάαααα!

Ας γράψουν αν θέλουν οι Georgia, Lifewhispers, An-Lu, Kitsomitsos, Anna Silia, Juanita, Marialena, Νίνα, Ελληνίδα, Estrella, γυάλινο δάκρυ, κωλόγρια, τανίλα, So far, Citronella, Μεροπη