Αλλοι δρόμοι..για το Ναύπλιο

Το Ναύπλιο έχει γίνει ένας πολύ όμορφος και κοντινός προορισμός του Αθηναίου που θέλει να περάσει ένα ευχάριστο σβκ. Τι γίνεται όμως όταν ο δρόμος είναι γεμάτος κόσμο, όταν οι ουρές για τα διόδια φθάνουν στα 4 χλμ και ο ήλιος καίει; Κανείς υπομονή, σου λέει ο άλλος.

Λοιπόν..υπάρχουν και άλλες οδοί που παρακάμπτουν το Εθνικό δίκτυο..που τις ξέρουν οι ντόπιοι και που έχουν ενδιαφέρον, αν βέβαια είσαστε άνθρωποι της εξερεύνησης!.

Παρακάμπτοντας την Ε. Οδό
Παίρνοντας την εθνική οδό Κορίνθου-Τριπόλεως..σε κάποια στιγμή μετά τη μεγάλη κατηφόρα, βλέπετε μπροστά σας τα διόδια Σπαθοβουνίου.

Λίγα μέτρα προτού φθάσετε στα διόδια, στρίβετε δεξιά σε μικρή διασταύρωση-δρομάκι ( στη φωτογραφία μετά το 4 κώνο), δεν υπάρχει καμμία σήμανση.

Είναι μικρός αγροτικός δρόμος, που σας οδηγεί σε υπόγεια διάβαση δεξιά κάτω απο την Ε.Ο. και πάλι μετά δεξιά.. . Δεν υπάρχει καμμία σήμανση, στις διασταυρώσεις θα ακολουθείτε τη πεπατημένη, όλο δεξιά.. Θα οδηγήσετε ανάμεσα απο πολλά χωράφια σπαρμένα, ή με κλήματα, προσοχή στη ταχύτητα ο δρόμος είναι κακοσυντηρημένος και χρησιμοιείτε απο πολλά φορτηγά. Στο τέλος αυτού του δρόμου θα κάνετε δεξιά στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που θα βρείτε μπροστά σας, ο οποίος είναι η παλιά Ε.Ο Κορίνθου-Τριπόλεως!! Αν κάνετε αριστερά θα γυρίσετε πίσω στη Κόρινθο! (Μη γελάτε την έχουμε πάθει σαν το Βέγγο).

Μετά θα ακολουθήσετε τις πινακίδες για Ναύπλιο.. Στη πορεία θα περάσετε απο το παλιό σταθμό του ΟΣΕ Νεμέας, κόψτε ταχύτητα οι γραμμές του τραίνου εξέχουν! Κάποια στιγμή στρίβετε σε διασταύρωση αριστερά για Αργος-Ναύπλιο. Φαρδύς δρόμος που τελείωσε σχετικά πρόσφατα. Προσοχή στη ταχύτητα..καιροφυλακτούν ραντάρ..κρυμμένα στους θάμνους..(μιλάνε οι παθόντες εδώ). Σε κάποια φάση ο καλός αυτός δρόμος τελειώνει. Εδώ υπάρχουν πινακίδες, δεξιά για Ναύπλιο, αριστερά για διάφορα χωριά.. Αν στρίψετε δεξιά σας βγάζει στη λεωφόρο Αργους-Ναυπλίου στο υψος των αγροτικών φυλακών.

Αν όμως θέλετε και λίγη περιπέτεια..

Μπορείτε να συνεχίσετε ευθεία στον όχι και τόσο καλό δρόμο..που πάλι στο Ναύπλιο θα σας βγάλει αλλά σε άλλο σημείο.
Η επόμενη πινακίδα δεξιά για Ναύπλιο θα σας βγάλει σε ένα δρόμο κοντά στα τείχη της Τίρυνθας και θα βρεθείτε πάλι στη λεωφ. Αργους-Ναυπλίου.

Αν παραμείνετε όμως στο δρόμο...για να δείτε που θα πάει...

θα περάσετε απο τη κοίτη του ποταμού Ραμαντάνι και ύστερα απο λίγο στο τελευταίο STOP. Αριστερά πηγαίνει πρός τον Αγιο Αδριανό και δεξιά πρός τη λεωφόρο Ναυπλίου-Επιδαύρου. Εκεί βέβαια έχετε παρακάμψει όλη τη πόλη του Ναυπλίου και κατευθύνεσθε για Λευκάκια, Δρέπανο, Τολο, Επίδαυρο..κλπ

Αν χαθείτε στη πορεία, δεν πειράζει, είναι μικρό μέρος εύκολα θα βρείτε το δρόμο σας..αφήστε που στη πορεία μπορεί και να πεσετε και στην ιδανική ταβέρνα...ανάλογα με τα γούστα σας βεβαίως-βεβαίως!

Φανάρι, Δρακότρυπα, λίμνη Πλαστήρα

Με βάση τη Καλαμπάκα που ήταν το ξενοδοχείο μας κάναμε μία μεγάλη εκδρομή νότια πρός τη λίμνη Πλαστήρα. Οι αποστάσεις στο χάρτη φαίνονται μεγάλες, στη πραγματικότητα όμως είναι πολύ κοντά όλα.

Δεν είχε τύχει ώς τώρα να πάω ποτέ στο Φανάρι (παρόλλο που έχω επισκεφθεί τη περιοχή πολλές φορές λόγω συγγενών) , βρέθηκε η ευκαιρία αυτή τη φορά που μείναμε λίγες μέρες στη Καλαμπάκα και αφιερώσαμε 2 πρωϊνά για εξερεύνηση. Το Φανάρι είναι μία κωμόπολη χτισμένη σε υψόμετρο με ωραιότατη θέα όλο το κάμπο απο κάτω. Εχει και ένα βυζαντινό κάστρο το οποίο θέλαμε να επισκεφθούμε αλλά που μας απέτρεψαν γιατί έκαναν λέει έργα στο δρόμο και η πρόσβαση θα ήταν αδύνατη!!!

Ετσι περιοριστήκαμε στο να βγάλουμε φωτογραφίες απο κάποια σημεία του παρελθόντος, όπως ένα παλιό πολυβολείο, το μνημείο για τον ανταρτοπόλεμο (1941 -1944) καθώς και μία μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των τσουκαλάδων της περιοχής!!!!

Και μετά πήγαμε στη Δρακότρυπα. Είχε μανία ο Κ να επισκεφθεί το συγκεκριμμένο μέρος είχε ακούσει πολύ καλά λόγια. Απο πλευράς θέας είναι το κάτι άλλο γιατί είναι ψηλά στο βουνό, ένα μικρός οικισμός απο χαριτωμένα σπιτάκια και πολλές ταβέρνες. Είχε λίγη δροσιά τώρα το καλοκαίρι, το χειμώνα με τα χιόνια φαντάζομαι ότι θα είναι παράδεισος!

Καλά είναι και τα βουνά, αλλά μας έλλειψε και το μπλέ. Πήραμε το παλιό δρόμο απο Φανάρι πρός τη λίμνη Πλαστήρα που είναι πολύ γραφικός γιατί περνάει μέσα απο πολλά χωριουδάκια. Η θέα της γαλήνιας λίμνης μέσα στο καταμεσήμερο είτε απο ψηλά, είτε απο χαμηλά ανυπέρβλητη. Ενας παράδεισος μέσα στη κάψα του μεσημεριού..ο παράδεισος φέρνει και μία λιγούρα..άλλο πράγμα. Καθίσαμε σε ένα απο τα πολλά ταβερνάκια που ατενίζουν το απίθανο μπλέ και δοκιμάσαμε τοπικές γεύσεις..

τηγανιτές πέστροφες, ματζίνα (πίτα με διάφορα τυριά) και πλαστό(πίτα με χόρτα και τυριά) ! Με χύμα κρασί εννοείτε. Εδώ ευχαριστείς το Θεό που σε αξίωσε να βιώσεις αυτή την εμπειρία.

Πρίν κλείσω να πώ ότι σουβενίρ..πήραμε βέβαια. Μετά το φράγμα, σειρά ήταν τα τουριστικά μαγαζάκια που πούλαγαν διάφορα. Αυτή τη φορά προτιμήσαμε άλλα πονηρά πράγματα.. μία σφενδόνα "πολύ γερή, βγάζει μάτι" σύμφωνα με τα λεγόμενα του πωλητή και ένα γλυκό ξύλινο σκατζοχοιράκι...σκέτο κουκλάκι.

Σεβασμία μου Εξώφθαλμη ζητώ μία εκ των προτέρων άφεση για τα μελλοντικά χτυπήματα (με μικρές όμως πέτρες) που θα εξακοντίσω με τη χειροποίητη σφενδόνα πρός κάποιους κακούς γείτονες! Μετά θα περάσω απο το μοναστήρι με μερικά καφάσια μπύρες..

Περτούλι, Ελάτη, Πύλη, Καλαμπάκα

Μία διαδρομή παράδεισος, μετά απο αυτά που είχαμε περάσει στο Ανήλιο-Χαλίκι. Μέσα στο πράσινο στην αρχή μέχρι τη διασταύρωση της Πολυθέας, αριστερά για Δολιανά (με τη περίφημη εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, με τους χρυσούς τρούλλους - που ΔΕΝ επισκεφθήκαμε - ίσως μία άλλη φορά) και δεξιά για Περτούλι..

Λίγο-λίγο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, θεσσαλικός κάμπος, γή των Καραγκούνηδων...πολλες οι αγελάδες, στεκόντουσαν στη μέση του δρόμου, μία μάλιστα ήρθε κοντά στο παράθυρο, ήθελε να επιθεωρήσει και μέσα..χμμ! αστο καλύτερα φιλενάδα! Φορούσε και κίτρινο σκουλαρίκι!
Περάσαμε απο τη Πύρρα όπου είχαμε περάσει ένα ονειρεμένο σβκ πρίν μερικά χρόνια ένα Νοέμβριο! Τώρα το χωριουδάκι κοιμότανε ήσυχο στη μασχάλη των βουνών!. Πολύ δροσιά!

Κατεβήκαμε πρός την Ελάτη. Σταμάτησα σε ένα τουριστικό μαγαζάκι στην άκρη του δρόμου, το ένα δίπλα-στο άλλο για να πάρω αποξηραμένα μπουκέτα με ανθισμένη ορτανσία (ένα όνειρο) και silver dollars. Εκει τη πάτησα με την ορτανσία, γιατί όταν πήγα σπίτι είδα ότι την είχαν δέσει με ένα φρικαλέο πράσινο τσέρκι (χάθηκε να βάζανε έναν απλό σπάγγο;;). Οταν γυρίσαμε στην Αθήνα έβγαλα το τσέρκι και διαπίστωσα ότι με κορόϊδεψαν γιατί το μπουκέτο διαλύθηκε, δεν αποτελείτο απο 2-3 μεγάλες ορτανσίες αλλά απο πολλές μικρούτσικες με κοντά κοτσανάκια αλλά με τέχνη τοποθετημένα μέσα σε μεγάλα ξερά κοτσάνια ώστε να φαίνονται 2 λουλούδια !! Αναγκάστικα και τα πέταξα! ΝΤΡΟΠΗ λέμε!! Ευτυχώς που μείνανε τα ασημένια δολλάρια!

Πεινάγαμε πολύ αλλά δεν φάγαμε τίποτα στη διαδρομή ως τη Καλαμπάκα που ήταν το ξενοδοχείο μας. Εκεί βέβαια..τη κάναμε..ταράτσα! Το βράδυ έξω με συγγενείς..

Εγνατία, Μέτσοβο, Ανήλιο, Χαλίκι, Πίνδος

Στις 4 ημέρες αποχαιρετήσαμε τη Θεσσαλονίκη και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε πρός την Αθήνα...με πολλές παρακάμψεις.

Την Εγνατία οδό την είχαμε δοκιμάσει και πέρυσι μέχρι τα Γρεβενά (οπου μάταια ψάχναμε για τα περίφημα μανιτάρια τους-το σβκ το κατάστημα ήταν κλειστό!!) και απο εκεί πέσαμε στον παλιό δρόμο, ανέβα - κατέβα τα βουνά. Φέτος όμως ήταν αλλιώς.. Η Εγνατία είναι μία Αττική Οδός επί 10! Φαρδιά, καλοφτιαγμένη με πάρα πολλές σήραγγες, μεγάλες και κυρτές. Σήραγγες και 3 χλμ μήκος!!! κόβουν στα 2 το κάθε βουνό. Μετά τις σύραγγες έρχονται οι γέφυρες. Στιβαρές σαν εκείνη της φωτογραφίας που οδηγούν πάλι σε νέες σήραγγες. Μιλάμε για ΤΟ ΕΡΓΟ!.

Απο το Κλειδί έως το Μέτσοβο κάναμε 1 ώρα και 30 λεπτά με μέση ταχύτητα 120χλμ!! ενώ με τον παλιό δρόμο και τη μισή ταχύτητα θέλαμε 6 ώρες!! Με 120 χλμ το αυτοκίνητο ήταν σαν ακίνητο..οδηγούσαμε στην άκρη να μην εμποδίζουμε όσους βιάζονταν!!!. Και η σήμανση πολύ ιδιαίτερη..στη μεσαία φωτογραφία μας προειδοποιούσαν να κόψουμε ταχύτητα γιατί μπαίνουμε στα λημέρια της αρκούδας!!!

Φτάσαμε στο Μέτσοβο όπου σταματήσαμε για πολύ λίγο, ίσα να πάρουμε ζυμαρικά με μανιτάρια (καθναρίδες-πέτουρα), μερικά τοπικά γλυκά(λεμόνι του κουταλιού, κεράσι με κουκουνάρι, και λουκούμια με μανιτάρια καθώς και ..αναμνηστικά! Στον άνθρωπο είναι κάθε που επισκέπτομαι ένα μέρος θέλω να πάρω κάτι μικρό..να το βλέπω το χειμώνα να θυμάμαι που είχα πάει! Δεν πήραμε τυριά λόγω εποχής!

Δυστυχώς αφήσαμε τον ωραίο αυτό αυτοκινητόδρομο στο Μέτσοβο για να κάνουμε Camel trophy με ακατάλληλο αυτοκίνητο, χάρτη και ρούχα.. Πήραμε ένα κατσικόδρομο (υποτίθεται ασφαλτοστρωμένο) πρός Ανήλιο-Χαλίκι, με σκοπό να πάμε στο Περτούλι, Ελάτη, Πύλη.

Περασαμε το χιονοδρομικό κέντρο του Ανήλιου, ο δρόμος άφαντος, σκέτο χάλι. Παντού φορτηγά, εκσκαφείς και μπουλντόζες με χώματα να φτιάχνουν ξανά το κομμάτι αυτό του δρόμου που απο τις χιονοπτώσεις είχε πέσει.. λάσπες, πέτρες, μέση ταχύτητα 10 χλμ μάξιμουμ! Τα έκανα επάνω μου απο το φόβο μη μας σκάσει κανένα λάστιχο απο τις λακκούβες και τις πέτρες ή μήπως και ξανα-χτυπήσει το αυτοκίνητο απο κάτω..και έχουμε βλάβη! Ο δρόμς μέχρι το Χαλίκι, δεν ήταν όλος κακός, (στη φωτογραφία ένα ΚΑΚΟ κομμάτι)είχε και κομμάτια με άσφαλτο, απλά ξαφνικά εκεί που πήγαινες κανονικά τσαααακ! βρισκόσουνα στο χωματόδρομο ή μέσα στη μεγάλη λακκούβα! μου βγήκε η ψυχή πάντως, αυτά τα 20 χλμ εναλασσόμενου οδοστρώματος, δεν ήξερα η επόμενη στροφή ΤΙ θα φέρει ! Αλλος οδηγούσε και δεν πτοήτο απο τα σκαμπανεβάσματα, όπως εγώ. Ετσι αντί να ανησυχώ για τα χάλια του δρόμου, κυττούσα τη θέα.. που ήταν Αριστούργημα!

Τόσο πράσινο δεν είχα δεί πουθενά στην Ελλάδα. Τα βουνά γεμάτα κωνοφόρα, σφιχτοπλεγμένα μεταξύ τους με πολύ μικρά ξέφωτα. Σε κάποια στιγμή που σταματήσαμε το μόνο που ακουγόταν ήταν τιτιβίσματα και το ψιθύρισμα των δένδρων. Και βέβαια η θερμοκρασία ήταν όχι μεγαλύτερη απο 20 βαθμούςΚελσίου. Η απόλυτη ομορφιά. Το απόλυτο τοπίο για τον λάτρη του πράσινου!

Για αυτό το θέαμα και μόνο λέω χαλάλι ο καρόδρομος.

Θεσσαλονίκη

Τη Θεσσαλονίκη τη λατρεύω παρόλλο που ποτέ δεν έζησα εκεί και ούτε είχα Θεσσαλονικιώτικη καταγωγή. Κάτι απο τη πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου με τραβούσε σαν μαγνήτης, περπατούσα τη πόλη και ήταν σαν να την ήξερα απο χρόνια. Κάτι σαν deja vu.

Κάθε χρόνο πρέπει να πάω ένα ταξείδι σε αυτή τη πόλη, όλη μου η ύπαρξη την αναζητά. Και τι κάνω όταν πάω, παρά βόλτες στις πλατείες και στα κάστρα της

τραβώντας φωτογραφίες όμορφα συντηρημένα κτίρια παλιών ή και νεώτερων όπως το σέρβικο νεκροταφείο με τους 8000 σταυρούς αγωνιστών που πέθαναν για την ελευθερία,

και περιδιαβαίνοντας συνοικίες και ιδιαιτερότητες, όπως τα στενά δρομάκια της Ανω Πόλης

ή και τα λαδάδικα, τα βυζαντινά-Ρωμαϊκά μνημεία και τα ηλιοβασιλέματα δίνουν στο τοπίο χροιά μαγική.

Το φαγητό είναι άλλη μία ιστορία, παλιότερα μέτραγα, τόσες μέρες Θεσσαλονικη= 1 κιλό την ημέρα. Αυτή τη φορά ήμουνα λίγο προσεκτική και πήρα μόνο μισό κιλό την ημέρα..

Οι συγγενείς μας, φροντίζουν κάθε φορά να μας πάνε σε κάποιο ωραίο εστιατόριο, φέτος πάλι τα ίδια έκαναν. Αντίστοιχα και εμείς βρίσκουμε πάντα το πιο ιδιαίτερο στέκι, στέκι για τους ντόπιους, όχι για τουρίστες, Φέτος αυτό που ανακαλύψαμε λεγόταν Χαμόδρακας, ήταν δίπλα στη θάλασσα και σερβίριζε και γούνα
δηλαδή σκουμπρί στα κάρβουνα με τσίπουρο. Εξαιρετικό .

Ορίστε και το λογοπαίγνιο.

Οι Θεσσαλονικείς βρήκαν τρόπο να παρακάμπτουν το νόμο για το κάπνισμα. Σταμάτησαν το τσιγάρο και άρχισαν όλοι αργιλέδες..

Δοιράνη, Πορόία, Λιβάδια, Κερκίνη

Την επομένη μέρα ξεκινήσαμε νωρίς για λιμνο-βόλτα. Πρώτος στόχος η λίμνη Δοιράνη.

Πήραμε το δρόμο για Κιλκίς και στρίψαμε αριστερά για Λητή. Ωραίος ο δρόμος με πολύ πράσινο. Φθάσαμε στη λίμνη γρήγορα, πήραμε ένα "κοντά στη λίμνη" δρόμο πρός τις Μουριές, όμως δεν έφθανε κοντά στο νερό, τίποτα δεν είδαμε, δένδρα και πουρνάρια σκέπαζαν όλη τη θέα.. και δεν θέλαμε να περιπλανηθούμε πεζή σε μονοπάτια που δεν ξέραμε..έτσι την αφήσαμε πίσω μας και προχωρήσαμε πρός το χωριο Σταθμός, όπου η ελλειπής σηματοδότηση μας έκανε να χάσουμε το δρόμο μας.. ακόμη και το GPS τά παιξε!! Μιά ταμπέλλα βρε παιδιά, δεν βλάπτει! Το γύρω-γύρω όλοι κάναμε ώσπου να μαντέψουμε που βγαίνει στον κυρίως δρόμο. Ρωτήσαμε και μας είπανε όλοι γελώντας "καλά πάς". Δε πάνε όμως αυτοί καλά!

Απο το Σταθμό οδηγήσαμε τη παλιά εθνική οδό πρός Προμαχώνα, παράλληλα με τα Βουλγαρικά σύνορα. Σταματήσαμε στο χωριό Ανω Πορόϊα, πολύ συμπαθητικό και προσεγμένο μέρος, είχαμε σύσταση για 1 ταβέρνα, στις 10.00 το πρωϊ όμως δεν σερβίριζαν.. Ψωνίσαμε πολλούς τραχανάδες εκεί για όλο το σόι.

Στρίψαμε για Κερκίνη. Πρώτη στάση στο χωρίο Λιβάδια, στη σειρά οι φωλιές των πελεκάνων πάνω στους στύλους της ΔΕΗ.. απίθανο θέαμα..όλες οι κολώνες κατοικούντο απο φτερωτούς

φίλους που με περιέργεια κύτταζαν τους τουρίστες που σκοτώνονταν απο κάτω!!
Ενα στρίψιμο και μας έφερε μπροστά στη λίμνη. Με τα νερά, τα πουλιά και τ'αλογατάκια της.

Υπήρχε μία συγκέντρωση οικολόγων σε ένα λοφάκι δίπλα. Ενας πιτσιρικάς ποδηλάτης πέταξε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι στο αυλάκι του δρόμου..θυμωμένοι τον πήραμε απο πίσω μέχρι τη συγκέντρωση των ομοιδεατών του, όπου του κάναμε παρατήρηση! "Εγώ με τα πουλιά και τη Κερκίνη ασχολούμαι, η ανακυκλωση των σκουπιδιών είναι άλλης ομάδας" είπε ο "οικολόγος".. Τον αγριοκύτταξα, αλλά χαμπάρι δεν έπαιρνε! Τι να πείς, ηλίθιος απο κούνια!
Ο καθαρός αέρας φέρνει πείνα και των γονέων. Σταματήσαμε σε ένα ταβερνάκι με θέα αυτή..


και φάγαμε γριβάδια τηγανιτά

και μετά βουβαλίσιες μπριτζόλες.. και ωραίες πατάτες, ψητές πιπεριές, χόρτα, τυράκια..ταράτσα τη κάναμε.Επιστροφή μέσω Σιδηροκάστρου. Ωραία λιβάδια με ηλίανθους..

μας συνοδεψαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη.

Δελφοί, Λιβάδι, Παρνασσός - Θεσσαλονίκη

Οι διακοπές μας ξεκίνησαν νωρίς, όπως άλλωστε κάθε χρόνο που φεύγουμε για Β. Ελλάδα, αρχές Ιουλίου..για να πάρουμε το βάπτισμα, για να ξεναγηθούμε σε λίμνες και σε πράσινο, να δούμε αγαπημένους συγγενείς προτού βουτηχτούμε στις θάλασσες των διακοπων του Αυγούστου.
Πρώτη στάση Αράχωβα. Καλή είναι η Αράχωβα, τίποτα το ιδιαίτερο όμως δεν εχει να μου πεί, τουλάχιστον το καλοκαίρι, πέρα απο τις πάμπολλες ταβέρνες και αυτό γιατί ίσως να επισκιάζεται απο το κάλλος του Ομφαλού της Γής, δλδ τους Δελφούς! Μείναμε μία νύχτα σε ξενοδοχείο λίγο πιο έξω απο τη πόλη, σε περιοχή πνιγμένη στο πράσινο. Το βράδυ πήγαμε στη παράσταση Οιδίπους Τύρρανος ορατόριο του Ι. Στραβίνσκι στο αμφιθέατρο Φρύνιχος που έγινε μετά τη λήξη της ημερίδας, "ΧIV διεθνής συνάντησης αρχαίου δράματος Ξένος-Μέτοικος".

Την επομένη μέρα πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο που είναι πραγματικά εντυπωσιακός, η θέα και τα αρχαία μας αποζημίωσαν.
Αναχώρηση απο Δελφούς για Θεσσαλονίκη μέσω Μπράλου. Πήραμε ένα μικρό δρόμο που περνάει απο τη περιοχή Λιβάδι και που καταλήγει στην Αμφίκλεια περνώντας μέσα απο το Χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού. Το Λιβάδι, είναι μία πεδιάδα γεμάτη με φρεσκο-κτισμένες πέτρινες μονοκατοικίες, οι περισσότερες με υπερυψωμένα ισόγεια, σχεδόν όλες κλειστές. Εχει χώρους για πατινάζ και αθλοπαιδιές στο πάγο (αυτή την εποχή έρημες και κλειδωμένες). Θεωρείται μάλιστα απο τους ντόπιους, η Εκάλη της Αράχωβας (όπως μας είπαν). Ισως όταν έρθει ο χειμώνας
και καλυφθεί η περιοχή με χιόνια να είναι το Λιβάδι μία μικρή Ελβετία. Τώρα όμως είναι μιά μεγάλη ξεραϊλα, ένα απίθανο γούπατο, που τη κατακαίει ο ήλιος χωρίς μία σκιά, κάπου να σταθεί κανείς. Ανετα θα μπορούσε εκεί να είναι λίμνη. Αντ' αυτής έρημα μισοτελειωμένα γιαπιά κοσμούν την απεραντοσύνη της μαζί με τεράστιες ταμπέλες "πωλούνται".

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πρός το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού, φθάσαμε και περάσαμε τη Φτερόλακκα. Υπέροχη η θέα, τοπίο με πολύ δροσιά, 15 βαθμούς Κελσίου είχε στη κορυφή!!! Καταπληκτικό πράσινο, πυκνή βλάστηση και πάρα πολύ χρώμα. Και θέα βέβαια μέχρι την Ιτέα και τη θάλασσα.

Φτάσαμε στην Αμφίκλεια και απο εκεί πήραμε τη παλιά Εθνική Οδό μέχρι τη διασταύρωση της Δαμάστας όπου μπήκαμε στο νέο Εθνικό δίκτυο δρόμων και σηραγγων. Ο δρόμος πολύ καλός. Η θερμοκρασία στο Καραβόμυλο έφτασε τους 29 βαθμούς, απο τη ψύχρα της Φτερολακκας στο καμίνι..Δε φάγαμε για άλλη μία φορά στα τσιπουράδικα του Καραβόμυλου γιατί θέλαμε να περάσουμε απο τα Τέμπη με καθαρό το κεφάλι.. Ωσπου να φθάσουμε στα Τέμπη μας βγήκε η ψυχή. Κάνανε έργα και οι τρείς λωρίδες γινόντουσαν μία και πολύ στενή.. κολλήσαμε 1 ώρα σημειωτόν. Ετσι έμεινε χρόνος να μελετήσουμε με πόνο ψυχής τα πολλά εκκλησάκια στις άκρες των δρόμων, εκκλησάκια για τη μνήμη των χαμένων ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω όσο ζώ το δράμα της Φαρκαδόνας που έχασαν τη ζωή τους τα βλαστάρια τους απο αμέλεια άλλων.. Στη Κατερίνη είδαμε μία νέα μεγάλη σήραγγα, ούτε που καταλάβαμε για πότε φθάσαμε στη Θεσσαλονίκη.

Ταχτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας και μετά βγάλαμε έξω τους χάρτες.. για εξερεύνηση βέβαια των γύρω περιοχών. Δεν ήρθαμε να αράξουμε στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Ηρθαμε για να δούμε αγαπημένους συγγενείς, για να ταξιδέψουμε σε νέα μέρη και για να λιώσουμε τα λάστιχά μας σε κατσικόδρομους (τους λατρεύει ο Κ-τους απεχθάνομαι εγώ αλλά πάντα εκείνος κερδίζει καθότι είναι και ο οδηγός).

Βεβαια παίρνουμε και τα σουβενίρ μας..όχι τσολιαδάκια..φαγώσιμα κυρίως.. θα σας πώ..στη πορεία.