Δελφοί, Λιβάδι, Παρνασσός - Θεσσαλονίκη

Οι διακοπές μας ξεκίνησαν νωρίς, όπως άλλωστε κάθε χρόνο που φεύγουμε για Β. Ελλάδα, αρχές Ιουλίου..για να πάρουμε το βάπτισμα, για να ξεναγηθούμε σε λίμνες και σε πράσινο, να δούμε αγαπημένους συγγενείς προτού βουτηχτούμε στις θάλασσες των διακοπων του Αυγούστου.
Πρώτη στάση Αράχωβα. Καλή είναι η Αράχωβα, τίποτα το ιδιαίτερο όμως δεν εχει να μου πεί, τουλάχιστον το καλοκαίρι, πέρα απο τις πάμπολλες ταβέρνες και αυτό γιατί ίσως να επισκιάζεται απο το κάλλος του Ομφαλού της Γής, δλδ τους Δελφούς! Μείναμε μία νύχτα σε ξενοδοχείο λίγο πιο έξω απο τη πόλη, σε περιοχή πνιγμένη στο πράσινο. Το βράδυ πήγαμε στη παράσταση Οιδίπους Τύρρανος ορατόριο του Ι. Στραβίνσκι στο αμφιθέατρο Φρύνιχος που έγινε μετά τη λήξη της ημερίδας, "ΧIV διεθνής συνάντησης αρχαίου δράματος Ξένος-Μέτοικος".

Την επομένη μέρα πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο που είναι πραγματικά εντυπωσιακός, η θέα και τα αρχαία μας αποζημίωσαν.
Αναχώρηση απο Δελφούς για Θεσσαλονίκη μέσω Μπράλου. Πήραμε ένα μικρό δρόμο που περνάει απο τη περιοχή Λιβάδι και που καταλήγει στην Αμφίκλεια περνώντας μέσα απο το Χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού. Το Λιβάδι, είναι μία πεδιάδα γεμάτη με φρεσκο-κτισμένες πέτρινες μονοκατοικίες, οι περισσότερες με υπερυψωμένα ισόγεια, σχεδόν όλες κλειστές. Εχει χώρους για πατινάζ και αθλοπαιδιές στο πάγο (αυτή την εποχή έρημες και κλειδωμένες). Θεωρείται μάλιστα απο τους ντόπιους, η Εκάλη της Αράχωβας (όπως μας είπαν). Ισως όταν έρθει ο χειμώνας
και καλυφθεί η περιοχή με χιόνια να είναι το Λιβάδι μία μικρή Ελβετία. Τώρα όμως είναι μιά μεγάλη ξεραϊλα, ένα απίθανο γούπατο, που τη κατακαίει ο ήλιος χωρίς μία σκιά, κάπου να σταθεί κανείς. Ανετα θα μπορούσε εκεί να είναι λίμνη. Αντ' αυτής έρημα μισοτελειωμένα γιαπιά κοσμούν την απεραντοσύνη της μαζί με τεράστιες ταμπέλες "πωλούνται".

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πρός το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού, φθάσαμε και περάσαμε τη Φτερόλακκα. Υπέροχη η θέα, τοπίο με πολύ δροσιά, 15 βαθμούς Κελσίου είχε στη κορυφή!!! Καταπληκτικό πράσινο, πυκνή βλάστηση και πάρα πολύ χρώμα. Και θέα βέβαια μέχρι την Ιτέα και τη θάλασσα.

Φτάσαμε στην Αμφίκλεια και απο εκεί πήραμε τη παλιά Εθνική Οδό μέχρι τη διασταύρωση της Δαμάστας όπου μπήκαμε στο νέο Εθνικό δίκτυο δρόμων και σηραγγων. Ο δρόμος πολύ καλός. Η θερμοκρασία στο Καραβόμυλο έφτασε τους 29 βαθμούς, απο τη ψύχρα της Φτερολακκας στο καμίνι..Δε φάγαμε για άλλη μία φορά στα τσιπουράδικα του Καραβόμυλου γιατί θέλαμε να περάσουμε απο τα Τέμπη με καθαρό το κεφάλι.. Ωσπου να φθάσουμε στα Τέμπη μας βγήκε η ψυχή. Κάνανε έργα και οι τρείς λωρίδες γινόντουσαν μία και πολύ στενή.. κολλήσαμε 1 ώρα σημειωτόν. Ετσι έμεινε χρόνος να μελετήσουμε με πόνο ψυχής τα πολλά εκκλησάκια στις άκρες των δρόμων, εκκλησάκια για τη μνήμη των χαμένων ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω όσο ζώ το δράμα της Φαρκαδόνας που έχασαν τη ζωή τους τα βλαστάρια τους απο αμέλεια άλλων.. Στη Κατερίνη είδαμε μία νέα μεγάλη σήραγγα, ούτε που καταλάβαμε για πότε φθάσαμε στη Θεσσαλονίκη.

Ταχτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας και μετά βγάλαμε έξω τους χάρτες.. για εξερεύνηση βέβαια των γύρω περιοχών. Δεν ήρθαμε να αράξουμε στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Ηρθαμε για να δούμε αγαπημένους συγγενείς, για να ταξιδέψουμε σε νέα μέρη και για να λιώσουμε τα λάστιχά μας σε κατσικόδρομους (τους λατρεύει ο Κ-τους απεχθάνομαι εγώ αλλά πάντα εκείνος κερδίζει καθότι είναι και ο οδηγός).

Βεβαια παίρνουμε και τα σουβενίρ μας..όχι τσολιαδάκια..φαγώσιμα κυρίως.. θα σας πώ..στη πορεία.