Δολιανά, Καστανιά, Μουργκάνι, Μετέωρα, Χρυσομηλιά

Ξεκινησαμε απο τη Πύρρα ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, με λίγη ομίχλη που όμως διαλύθηκε, πρός Δολιανά. Ο δρόμος καλός, ασφαλτοστρωμένος. Τη σιγαλιά τη διέκοπταν ντουφεκιές απο διάφορους κυνηγούς που ντυμένοι με έντονα κόκκινα καπελλάκια ή μπουφάν (για να μη φάνε καμμιά αδέσποτη αρμαθιά σκάγια) περιπολούσαν. Είχαν και τα σκυλιά τους μαζί, κάτι ευλύγιστα Κουρτχάαρ που έτρεχαν ενθουσιασμένα. Εμείς δεν είμασταν και τόσο ευχαριστημένοι γι αυτό που βλέπαμε, κανείς όμως δεν μας ρώτησε. Τους προσπεράσαμε και αφοσιωθήκαμε, ο Κ στο οδήγημα και εγώ στη φωτογράφηση διαφόρων χωριών και ιδιαιτεροτήτων όπως η Δέση,

ένα πανέμορφο χωριουδάκι κρυμμένο σε μια πλαγιά..μέσα στο πράσινο, τον Αγ. Νικόλα και το σκηνωμά του χωμένο μέσα στο βράχο

Στη περιοχή κοντά στο Γαρδίκι υπήρχε εργοστάσιο υλοτομίας..είχαν ξεχερσώσει μία μεγάλη έκταση για εκτροπή του Αχελώου ώστε να φέρουν νερό απο την Αιτωλοακαρνανία στη Θεσσαλία.. Τους κορμούς τους είχαν βάλει δεξιά και αριστερά στο οδόστρωμα σαν τα κανόνια του Ναβαρόνε, έτοιμοι να πυροβολήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Ο καιρός μας έκανε γυμνάσια, πότε έβγαινε ήλιος με ομίχλη!!, πότε συννεφιά..με βροχή. Ενώ ζαχάρωνα να δώ απο κοντά την εκκλησία με τους 13 τρούλλους των Δολιανών, ήταν αδιάβατη γιατί ενώ δεν έβρεχε, υπήρχε τόση πηχτή λάσπη ολόγυρα που θα χρειαζόμουνα γαλότσες μέχρι το γόνατο για να περάσω.. ασε που μπορεί να την εύρισκα και κλειστή..δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο.

ετσι περιορίστηκα στη φωτογραφηση.. Η φύση γύρω μας..

το κάτι άλλο. Είδαμε κοπάδια προβάτων, αγελάδες να περπατάνε στην άσφαλτο, μας επετέθησαν 2 τσοπανόσκυλα και δάγκωναν τους προφυλακτήρες, πολύ λίγα κατσίκια (ευτυχώς) και μοναχικές κότες να περιδιαβάζουν στα πράσινα βοσκοτόπια ατάραχες και άφοβες..!! Δεν ερχόντουσαν όμως όταν τις φωνάξαμε..υπεροπτικά μας κύτταζαν.Το τελευταίο χωριό πρίν κατεβούμε για Μουργκάνι ήταν η Καστανιά. Ενας κατάφυτος ελικοειδής δρόμος με αυτή τη θέα

μέχρι τα πράσινα λιβάδια της Θεσσαλίας
Ο καιρός βελτιωνόταν οσο κατεβαίναμε και μέχρι τη Καλαμπάκα είχε πάει στους 20 βαθμούς..όπου αισθανθήκαμε σαν να καλοκαίριασε ξαφινκά. Δεν αντέξαμε στο πειρασμό και κάναμε μία βόλτα ως τα Μετέωρα

όπου γινόταν της κακομοίρας απο εκδρομικά πούλμαν, ένα τοπίο αξεπέραστο εφόσον είσαι εκεί ψηλά..γιατί άμα κατέβεις στη Καλαμπάκα βλέπεις αυτό

και ξενερώνεις αμέσως. Τοοοοσο άσχημη πόλη δίπλα σε τόση ομορφιά, είναι αδιανόητο. Ούτε για καφέ δεν σταθήκαμε..να φύγουμε απο εκεί θέλαμε το γρηγορώτερο.

Στην επιστροφή πήραμε ένα σύντομο κάθετο δρόμο γύρω στα 45 χλμ που ενώνει τη Καλαμπάκα με το Περτούλι μέσω Χρυσομηλιάς. Ενας ασφαλτοστρωμένος επαρχιακός δρόμος που ανηφορίζει στις απότομες βορειοανατολικές πλαγιές του Κόζιακα, για να καταλήξει -μετά από μια ευχάριστη ορεινή περιπέτεια- πίσω στα περτουλιώτικα λιβάδια και στη Πύρρα. Εδώ μας πουλησε ο χάρτης των Road editions που ΔΕΝ έδειχνε το δρόμο, έδειχνε ότι δεν υπάρχει. Παράλειψή τους. Στη Πυρρα πάλι είχε 3 βαθμούς Κελσίου..ψόφος!

Αξιζε όμως το κόπο η 4ωρη αυτή εκδρομή!

Πύρρα Τρικάλων

Τις τελευταίες μέρες της άδειά μας σκεφτήκαμε να τις περάσουμε χαλαρά μέ φθινοπωρινά χρώματα..έτσι καταλήξαμε στη Πύρρα Τρικάλων..ένα όχι πολύ γνωστό προορισμό για τον μέσο Αθηναίο.. Ενα γεμάτο 5ωρο ταξείδι (γιατί δεν πηγαίναμε και με 150 χλμ), ένα επεισοδιακό ταξείδι, αφού κάναμε να βγούμε απο την Αθηνούλα μας 1,30 ώρες..κολλήσαμε στην αγαπημένη μας Ε.Ο. και..όόοχι δεν φύγαμε ώρα αιχμής, στις 10.10 αναχωρήσαμε γι' αυτό το λόγο να γλυτώσουμε τη κίνηση..

Ωσπου να φθάσουμε στη Λαμία, φάγαμε τις βροχές, τις καταιγίδες, την ομίχλη στην Ε. Ο πάντα..αφού αναρωτηθήκαμε μήπως είμαστε τρελλοί που φεύγουμε με τέτοια θεομηνία..και "πού πάμε για όνομα του θεού"..για να φθάσουμε σε έναν στεγνό Δομοκό !!!, καταγάλανη Καρδίτσα και..και αυτό

Για ανθρώπους της πόλης, σαν και εμάς η φθινοπωρινή Πίνδος μας έκοβε την ανάσα..όπως και η διαφορά θερμοκρασίας..τουλάχιστον 15 βαθμούς απο την Αθήνα..φύγαμε με σχετική ζέστη 22 βαθμούς αλλά με βροχή και φθάσαμε στους 7 βαθμούς με ήλιο!!! για να πέφτει στους 2-3 τη νύχτα όταν έβρεχε..
Ενα χωριό κολλημένο σε μία κατάφυτη χαράδρα της Πίνδου, κοντά στο Περτούλι και την Ελάτη.. ένα μέρος που προσφέρει διάφορες δραστηριότητες στους ενδιαφερόμενους, στα 10 χλμ το χιονοδρομικό κέντρο, μονοπάτια για περπάτημα, ανάβαση, trekking και πάρα κάτω τα ορμητικά νερά του Ασπροπόταμου διαθέτουν σίγουρες κακοτοπιές για rafting lovers

και ήταν μόνο Οκτώβριος!! Αναρωτιέμαι πώς είναι ο ποταμός την άνοιξη!. Απ όλες αυτές τις δραστηριότητες εννοείτε ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν κάναμε..δεν ανεβήκαμε στα βουνά για να κουραστούμε κωπηλατώντας, χαλαρώσαμε στο ξενοδοχείο μας, φάγαμε ωραιότατα κοψιδάκια και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.

Το ξενοδοχείο μας ήταν χαμένο μέσα στις οξυές..να ξυπνάμε το πρωϊ και όλα να είναι τυλιγμένα σε πυκνή ομίχλη..σαν να βρισκόμαστε στο Πύργο των Καρπαθίων, μία ομίχλη που έφευγε σε λίγο, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στις αγελάδες που ελεύθερες έβοσκαν ακόμη και μέσα στο κήπο μας.. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΣ είναι οι αγελάδες..σε απόσταση αναπνοής..μέχρι τις βλεφαρίδες τους μετρούσα..τις φοβήθηκα λιγάκι..είχαν και κέρατα...

εκείνες πάλι με αδιαφορία μάλλον κυττούσαν τους τουρίστες να χοροπηδάνε γύρω τους, τα χειρότερα φαντάζομαι θα λένε για εμάς μεταξύ τους.. Είχε και άλογα που σε κοπάδια έβοσκαν σε καταπράσινα βοσκοτόπια..πώς να μην είναι πράσινα αφού βρέχει τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα!! Εκείνα ήταν πιο φιλικά απο τις αγελάδες, ερχόντουσαν κοντά για να τους ξύσουμε τ' αυτάκια Ηταν όμορφα μέσα με τα τζάκια να καίνε γιατί το κρύο έξω, τσουχτερό..Ομως μας έκανε 2 ωραιότατες μέρες μέσα στον ήλιο, μέρες που ξεχυθήκαμε σε εξερεύνηση των γύρω χωριών..μέχρι τα Μετέωρα..γι' αυτή τη διαδρομή θα γράψω μετά.

Πάντα οι άλλοι φταίνε

Σήμερα νωρίς το πρωί περπατούσα στο πεζοδρόμιο (!! όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό) για να παω σε μία τράπεζα. Ξαφνικά πίσω μου άκουσα επιτακτικό κορνάρισμα. Δεν έδωσα σημασία θεωρώντας οτι κάποιοι μαλώνουν στο δρόμο πίσω μου για τις προτεραιότητες.

Και μετά..κατατρόμαξα..γιατί απο τ' αριστερά μου εμφανίσθηκε μία μεγάλη μοτοσυκλέττα, ούτε μισό μέτρο απο εκεί που πήγαινα..μου έσπασε τη χολή..

σταμάτησε δίπλα μου, ο οδηγός της έβγαλε το κράνος και άρχισε να με βρίζει πατόκορφα! Οτι είμαι κουφή, κότα, ζώο, τόση ώρα μου κορνάρει και δεν κουνιέμαι..μοσχάρω..που τον εμποδίζω γιατί βιάζεται..αυτός που προσπαθεί να προλάβει..υποχρεώσεις..αλλά τι περιμένεις..είναι οι αγελάδες των δρόμων..έλεγε ασυναρτησίες.

Οταν σταμάτησε για να πάρει ανάσα τον ρώτησα αν τελείωσε το υβρεολόγιο.

Εγνεψε καταφατικά. Και τον ρώτησα αν συνειδητοποιεί που βρίσκεται.

Γιατί ήταν πάνω στο Π-Ε-Ζ-Ο-Δ-Ρ-Ο-Μ-Ι-Ο και δεν περπατούσε..οδηγούσε.

Του τάπα ένα χεράκι..αυτός βέβαια "Αει στο διάλο μωρή" μου πέταξε. "Ας φτιάχνανε καλύτερους δρόμους..καλύτερες συγκοινωνίες..να μπορεί ο κόσμος να πάει στη δουλειά του, να παρκάρει..να ..να " Κατηγορώντας πάντα τους άλλους.. Τον εαυτό του που πάνω στα πεζοδρόμια οδηγούσε τη μηχανή γρήγορα και προπηλάκιζε καθόλου δεν τον ένοιαζε.. Οι αλλοι φταίνε..Εστριψε τη μηχανή να με παρακάμψει και να φύγει..πάλι απο το πεζοδρόμιο..

Του έκοψα λοιπόν το δρόμο..ούτε όπισθεν μπορούσε να κάνει γιατί με τις βρισιές είχε μαζευτεί κόσμος απο τα γύρω καταστήματα και του κλείσανε την φυγή απο πίσω. Η θα έβγαινε στο οδόστρωμα..χωρίς να βλέπει..ήταν το σημείο πάνω στη στροφή της Ποσειδώνος.. ή θα πάταγε κάποιον απο εμάς ή ..θα πέταγε.

Και για κακή του τύχη..ερχόντουσαν και 2 τροχονόμοι απο τη γωνία..

Εντάξει του δωσανε κλήση..του κάνανε και σύσταση.. να μην είναι πίθηκος... τη μπανανούλα πάντως τη κέρδισε..με τον ιδρώτα της μασχάλης του..Πήρε τη κλήση θυμωμένος και όταν οι τροχονόμοι απομακρύνθηκαν ..τη πέταξε !!! ευτυχώς σε κάδο. Και συνέχισε τη πορεία του, ανάποδα στο επομενο πεζοδρόμιο. Ξέρει ότι το κράτος θ' αργήσει να τον κυνηγήσει ΑΝ ποτέ τον βρεί!

Πώς θα αλλάξει αυτός ο άνθρωπος και θα πάψει να κυττάει τη βολή του πάντα και όχι το αυτονόητο; Και να ήταν μόνο αυτός!!

It's a long way to Tipperary..

Το κυνήγι ως θέαμα..

Το Σάββατο είχαμε βρεθεί σε ένα αργολικό ψαροχώρι, τους Μύλους και τρώγαμε ψαράκι κοντά στο κύμα. Ηταν ζεστά, ήταν όμορφα και παρείστικα. Το τοπίο μπροστά και δίπλα μας, μαγευτικό, κάποιοι κάνανe και μπάνιο στη θάλασσα. Φυσικά το ταβερνάκι μας κατάμεστο. Στα πιάτα μας μπακαλιαράκια..σαρδέλλες ψητες..κρασάκι.
Και εκεί που απολαμβάναμε την ομορφιά του μπλέ..ακούστηκαν μανιασμένα κορναρίσματα..Απορήσαμε, τι να συμβαίνει, περιμέναμε..και είδαμε..τη λιτανεία.

Μπροστά πήγαιναν οι κράχτες με τις ροκάνες..για να χαλάνε τη σιγαλιά του μεσημεριού. Απο πίσω 2 ημιφορτηγάκια. Στην ανοιχτή καρότσα είχανε τοποθετήσει δίπλα-δίπλα τα κουτιά-κιβώτια με τα κυνηγόσκυλα μέσα (αυτά με τις τρύπες γύρω-γύρω) και απο πάνω είχαν στήσει απο ένα μεγάλο αγριογούρουνο το κάθε φορτηγό. Εμοιαζε να κάθεται αναπαυτικά και να ατενίζει τα πλήθη, το κεφάλι του όρθιο (δεν ξέρω πως το κατάφεραν αυτό) ενώ στο κρόταφο υπήρχε εμφανές ένα πηχτό κόκκινο ρυάκι. Ακριβώς το ίδιο θέαμα προσέφερε και το δεύτερο ημιφορτηγό απο πίσω.. Δύο αργές περιφορές κάνανε απο τη παραλία με ροκάνες και κορναρίσματα, να τους δουμε και να τους συγχαρούμε για το κατόρθωμά τους. Το όλο θέαμα ήταν ανατριχιαστικό, μας έκοψε και το κέφι και την όρεξη..μόνο να φύγουμε θέλαμε.

Βέβαια για να λέγεται και η αλήθεια δεν ήταν καθόλου εύκολο να σκοτώσεις αγριογούρουνο, χρειαζόταν κατ' αρχήν να το βρείς χωρίς να σε βρεί εκείνο πρώτο γιατί τότε...κάηκες.. Σε έπαιρνε στο κατόπι και παρά το μέγεθός του τρέχει γρήγορα.. Οι κυνηγοί του τότε ήλπιζαν να έχει δένδρα η περιοχή να ανέβουν σε ένα για να γλυτώσουν. Και μετά.. καθόντουσαν εκεί..για ώρες..ώσπου να φυτρώσουν..γιατί το αγριογούρουνο περιπολούσε απο κάτω περιμένοντας το κυνηγό να κατέβει να τον κάνει καινούργιο. Και είναι πολύυυυυ υπομονετικό..

Αυτά βέβαια γινόντουσαν παλιά γιατί τώρα με τα προηγμένα όπλα που σημαδεύουν απο 15-150 μέτρα απόσταση..το θύμα καθόλου δεν υποψιάζεται τι θα τούρθει, ο κυνηγός χωρίς να κινδυνεύσει ο ίδιος σκοτώνει με την ησυχία του ό,τι έχει αποφασίσει να βρεί..

Ως τώρα έχω συναντήσει πολλούς κυνηγούς στη ζωή μου, ο παπούς μου ήταν ένας απο αυτούς, (όπως όλοι οι παλιοί) κυνηγούσε λαγούς, αγριοκούνελα, πουλιά, τα έφερνε σπίτι και τα έτρωγαν όλοι με χαρά. Ηταν ίσως τότε άλλες εποχές (πρίν το 1950) που η προσφορά του φρέσκου κρέατος ήταν περιορισμένη οπότε το κυνηγι ήταν πάντα καλοδεχούμενο.

Αργότερα γνώρισα και άλλους που αγαπούσαν την ιδέα του κυνηγιού, με τα σκυλιά τους να τρέχουν χαράματα σε κατσάβραχα και λάσπες για να σκοτώσουν φραγκόκοτες, φασιανούς, τρυγόνια ή ελάφια. Τα έφερναν καμαρωτοί στο σπίτι τους και μετά ...για τις επόμενες μέρες είχαν με κάτι ν' ασχοληθούν γιατί το φρέσκο κυνήγι δεν τρώγεται..θέλει σίτεμα..να ξεμυρίσει..να μαλακώσει.

Αν εξαιρέσουμε τον πατέρα μου που δεν έπιανε όπλο στα χέρια του (αλλά ψάρευε) όλο μου το σόϊ και πολλοί φίλοι μας ήταν κυνηγοί, ακόμη και τώρα που ξαμολιούνται στα δάση για να σκοτώσουν κάτι..και τροπαιούχοι να επιστρέψουν. Το θεωρούν και ευγενές άθλημα.

Ομως τι σόϊ άθλημα είναι

α) να σκοτώνεις εξ αποστάσεως, εκ του ασφαλούς έναν αγριόχοιρο, ένα σμήνος πουλιών, ένα απο τα λίγα ελάφια που γλύτωσαν απο τις φωτιές;

Αν χρειάζεται να αποδείξεις πόσο άντρας είσαι, να πάς κοντά στο αγριογούρουνο, όπως πήγαιναν οι παλιοί..να δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκκος!

β) να αγοράζεις, εκπαιδεύεις και καμμιά φορά να κακομεταχειρίζεσαι σκυλιά ειδικά για κυνήγι..να τα σκάζεις ..και άμα γεράσουν ή δεν μπορούν να τρέξουν άλλο, μιά σφαίρα και τέρμα..πάμε στο επόμενο;

Το 1985 μου είχε πέσει στα χέρια μου ένα κουταβάκι, Γκέκας γιούρα όπως απεδείχθει. Απο αγκαλιά σε αγκαλιά, απο καναπέ σε καναπέ. Και κάποιος γνωστός μου είπε ότι αυτό είναι ειδικός ιχνηλάτης, "το καταστρέφεις που δεν το εκπαιδεύεις να ξετρυπώνει".."και τι θα τα κάνω τα πουλιά, δεν τρώω κυνήγι" του λέω.."πέτα τα" μου απαντά "ούτε εγώ τα τρώω, το κάνω για σπορ"!! Ντροπή!

γ) να επενδύεις σε όπλα και εξοπλισμό, απο ειδικό αυτοκίνητο μέχρι και δική σου εκπαίδευση για να σκοτώνεις ανυπεράσπιστα πλάσματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα το ευγενές δεν υπάρχει στο να αφαιρείς μία ζωή, ιδιαίτερα ενός ζώου-πτηνού που δεν μπορεί τουλάχιστον να υπερασπιθεί τον εαυτό του.

Ετσι η χθεσινή παράσταση, αυτή με τα νεκρά αγριογούρουνα με νευρίασε. Τη θεώρησα άτοπη και απάνθρωπη. Δυστυχώς οι τροπαιούχοι δεν πλησίασαν τα τραπέζια στόχοι για τις λεμονόκουπές μας. Σαν τους παλιούς τσιγγάνους με τις αλυσσοδεμένες αρκούδες..προχώρησαν μέχρι τη κεντρική πλατεία..

Σκύλος στο μπαλκόνι

Εχεις ένα σκύλο.

Τον πήρε ο γιός σου όταν ήταν έφηβος, εκείνος τον επήγαινε βόλτα, τον φρόντιζε - τώρα όμως ο μικρός μεγάλωσε, έφυγε απο την Αθήνα, πήγε να σπουδάσει στην επαρχία και σου έμεινε ο σκύλος.

Εσύ βαριέσαι να τον τρέχεις, άσε που μάλλον εκείνος σε τρέχει μη σε σκοτώσει κιόλας με τις πιλάλες του. Δεν ξέρεις τι να τον κάμεις, δεν σε υπακούει, λερώνει παντού, μασάει τα παπούτσια και τα χαλιά.. Δεν είναι και κανένα σκυλάκι, ολόκληρο Golden Retriever είναι!

Τον βγάζεις στο μπαλκόνι, στην αρχή για λίγες ώρες..όπου ξεθάβει όλα τα λουλούδια, μετά κατεβάζει τα ρούχα της μπουγάδας και άντε να τα ξαναπλένεις. Τον δένεις όταν έχεις μπουγάδα, αυτός γαυγίζει θυμωμένος.. γαυγίζει...γαυγίζει.

Ερχονται οι γειτόνισσες σε βρίζουν ότιι είσαι σκληρή που έχεις το σκυλί πετάξει στο μπαλκόνι και δεμένο να ενοχλεί.. σε στολίζουν με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα.. τι να τους πείς, ότι

..μόλις το λύσεις κάνει ζημιές, που έφαγε τα πάντα, απο ρούχα, παπούτσια, τα πόδια του τραπεζιού, πηδάει πάνω σου και λερώνει, κατουράει όπου του κάνει κέφι και επιπλέον σου δείχνει και τα δόντια του άμα σηκώσεις το χέρι να τον δείρεις..αυτό δεν είναι σκυλί, μάστιγα είναι..

"Να τον δώσεις" σου λένε φίλοι και γνωστοί, προσπαθείς να του βρείς σπίτι, δεν τον θέλει κανείς. Κλείνεις τ' αυτιά σου και το αφήνεις στο μπαλκόνι..να έχει τουλάχιστον ένα πιάτο φαγητό..να μη γίνει αδέσποτο. Δεν θέλεις να το κάνει να υποφέρει, είσαι λεπτός άνθρωπος με τρυφερή ψυχή.

Και μετά έρχεται πίσω ο γιός σου απο τη Πάτρα, με το πτυχίο και ένα κουτάβι.

Ενα ωραίο κουταβάκι, κάτι σαν λουλού, μικρούτσικο..που πέφτει στην αγκαλιά σου όλο χαρά και λατρεία. Αυτό δεν χρειάζεται πολλές και μεγάλες βόλτες..μέχρι το σουπερμάρκετ - 2 τετράγωνα δρόμο - το πάς και λέει και ευχαριστώ.

Ο άλλος απέξω γαυγίζει καταθυμωμένος και ροκανίζει τα παντζούρια..μπήκε και μέσα μιά φορά, κόντεψε να σκοτώσει το κουτάβι και απο όπου πέρασαν έγινε γής μαδιάμ!. Εξω πάλι!.

Ερχεται και τρίτη μήνυση για το σκύλο ότι ενοχλεί τις ώρες κοινής ησυχίας. Θυμώνεις που σε μηνύουν αντί να σε βοηθήσουν στο πρόβλημά σου.. αλλά τι περιμένεις, έτσι είναι ο κόσμος..επιφανειακός.

Ο χρόνος περνάει, το σκυλί του μπαλκονιού αρρωσταίνει..θυρεοειδής, φάρμακα, γιατροί.. τώρα πιά δεν θα βρεί σπίτι, έτσι άρρωστο που είναι..ποιός να το θέλει. Απόγνωση. Και όμως

..υπάρχει θεός για το σκύλο και για σένα. Βρέθηκε μία κοπέλλα απο το κτηνιατρείο κιόλας, που της άρεσε ο σκύλος.. και άρρωστο-ξε-αρρωστο τον πηρε.

Δεν της λές ότι είναι απαίδευτος, σκέτη καταστροφή..αρκεί να τον ξεφορτώνεσαι. Ούφ! Πάει και αυτό, ανακουφίζεσαι.

Φέρνεις μαρμαρά και σου τρίβει τα κιτρινιασμένα απο τα κάτουρα μάρμαρα του μπαλκονιού σου, φυτεύεις ξανά τα παρτέρια με αζαλέες.

Περνάνε οι μήνες..ξανασυναντάς στο χρόνο επάνω τη κοπέλλα που πήρε το σκυλί σου..όταν πήγες να κάνεις τα εμβόλια του μικρού. Με προσοχή τη ρωτάς πως τα πάει με το Ράμπο (όπως τον έλεγες).. "Α! Τι γλυκός που είναι, τι φρόνιμος..άγγελος! Και πολύ προστατευτικός με τη κορούλα μου, ούτε μπέιμπι σίτερ να ήταν"..!! Σε γεμίζει ευχαριστίες! Σε καλοτυχίζει που της έδωσες τέτοιο καλό σκυλί!

Απορείς και θεωρείς ότι σε δουλεύει. Φεύγεις τρέχοντας και αλλάζεις κτηνίατρο!