Πώς μας βλέπουν..

Είναι πολύ παράξενο και μερικές φορές απογοητευτικό το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Εμεις μπορεί να θεωρούμε τον εαυτό μας ως ευχάριστο, προστατευτικό, ανεξάρτητο, καλλιεργημένο, ομιλιτικό και εξαιρετικά ευγενή. Οι άλλοι όμως μπορεί να βλέπουν ότι είμαστε βαρετοί, ανώριμοι, κτητικοί, εγωϊστές, ξερόλες, πολυλογάδες και γαϊδούρια.

Ανθρώπους που γνώριζα παλιά και τους θεωρούσα το άκρον άωτον της καλλιέργειας και της ευγένειας..τους βλέπω τώρα να μουτζώνουν και κάθε δεύτερη λέξη να έχει ένα"ρε". Για έμφαση λένε και "μωρε". Οταν είσαι μικρός ή ακόμη και παιδί, θεωρείς την ύπαρξη πραγμάτων δεδομένη, πραγμάτων που συχνά δεν υπάρχουν. Θεωρούσα ώς παιδί ότι η Χ ήταν μία ευχάριστη, γενναιόδωρη γυναίκα, γιατί όταν την έβλεπα εγώ όλο με καλόπιανε και δώρα μου έφερνε.
Στη πορεία διαπίστωσα ότι:

αλλιώς φέρεσαι στα παιδάκια,
αλλιώς στους εφήβους,
αλλιώς στους άνω των 20 ετών
Αλλη συμπεριφορά έχεις στο γραφείο,
αλλη στο σπίτι,
άλλη με το γκόμενο τη πρώτη φορά,
άλλη άμα βάλετε τη κουλούρα και
άάάάλληηηηη 10 χρόνια αργότερα.

Λές στο παιδάκι, Μάτσ μούτς..τι γλυκό, καλό παιδάκι που είσαι
Λές στον έφηβο, "Ξεκόλλα πιά απο το game boy, κάνε και κάτι άλλο, θα βλακέψεις
Λές στον εικοσάρη, "πάλι όξω βγαίνεις; Πότε θα διαβασεις;"
Στο γραφείο λές , "Μάλιστα κ. Διευθυντά..ήδη το τέλειωσα, βέβαια, θα πάω αμέσως"
Στο σπίτι αναφορικά με το γραφείο λές, "δε μας χέζει ο μλκς, δεν ξέρει τι θέλει."

Με τη γκόμενα για πρώτη φορά είσαι πλυμμένος, μυρωδάτος, ευγενής, σέξι όλα τα καλά επάνω σου.
Αμα βάλετε τη κουλούρα, μουρμουράς για τα έξοδα του γάμου λίγο..βρίσκεις σπίτι μακριάααα απο τα πεθερικά.
Μετά απο 10 χρόνια..αν είσθε ακόμη μαζί..αμολάς και καμμιά κλ..μετά τη φασολάδα που έφαγες χθές..απο τα χέρια της πεθεράς, που ήρθε να μείνει μαζί σας μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού. Πάχυνες κιόλας, έκανες κοιλιά, δουλεύεις ώς το βράδυ.

Φέρνω τη κα Π να μείνει κοντά μας, έχοντας την εντύπωση που μου δημιουργήθηκε όταν ήμουνα 10 ετών παιδάκι. Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι έτσι..το διαπιστώνω στη πορεία. Ολη η οικογένεια σκάει στα γέλια με τα κατορθώματά της, εκτός απο εμένα που δεν πιστεύω στα μάτια και στ' αυτιά μου. Η παλιά καλλιεργημένη κυρία που θυμόμουνα ήταν μία αυθεντική Κυρία της Αυλής..με το ψουψουψου, τις κατσικιές, κρυμμένη πίσω απο τη μονίμως μισάνοιχτη πόρτα. Τσακώθηκε με όλους για :

α) τα χαρτιά- της μπιρίμπας, κλέβεις-δεν κλέβω, αφού σε είδα, μμ σιγά επειδή φοράς γυαλιά δε σημαίνει ότι βλέπεις, για μόστρα τα πήρες.. Α! έτσι έ; δεν σε ξανακαλώ κι εγώ!

β) τα νερά που τρέχουν απο τα μπαλκόνια - εκείνη ρίχνει νερά, ποτίζει τις πλάκες με το λάστιχο το οποίο πάντα της ξεφεύγει και πάντα καταβρέχει τη φαλάκρα του γκρινιάρη γείτονα - που θυμώνει και βρίζει απο κάτω (τι κακομαθημένος!!) ,

γ) για την ηχορύπανση - η τηλεόραση στη διαπασών γιατί είναι κουφή. Πήραμε ακουστικά και τα πέταξε, τα καταχώνιασε κάπου. Πήραμε και ασύρματα ακουστικά για τη τηλεόραση..κι αυτά κάπου τα έβαλε. Τελικά όλοι οι άλλοι φοράμε ωτοασπίδες μέσα στο σπίτι, κοιμόμαστε και μ' αυτές γιατί ως γνωστόν οι καλύτερες ταινίες τις νύχτες παίζονται,

δ) τις κατσαρίδες - το διαμέρισμά της τίγκα. Μόνο το δικό της έχει τέτοιες συγκατοίκους. Ολες δίνουν ραντεβού στη κα Π, μέρες κρίσης που είναι, εκεί υπάρχει φαγητό πάντα

ε) τις πάσες. Αυτό αφορά αυτά που σου φέρνει να φάς. Εδώ θέλει τέχνη, τη πρώτη φορά τη πατάς, μετά μαθαίνεις και προσέχεις. Οι πάσες αφορούν τρόφιμα, κατα προτίμηση 3 ημερών+, μπαγιάτικα, ληγμένα κι αν είναι σοκολατάκια προπέρσινα. Στην αρχή τα δέχεσαι, λές και ευχαριστώ. Μετά το κόψιμο/εμετό/στομαχόπονο, πονηρεύεσαι και τα δέχεσαι μέν αλλά τα πετάς στα σκουπίδια αμέσως μετά. Υπάρχει και η πάσα με τα δώρα. Ολα υπέροχα με κάρτα αλλαγής. Πάς στο μαγαζί να το αλλάξεις και σου λένε ότι δεν πουλάνε τέτοια είδη. Βάζει το ΧΨ που πήρε απο τη λαίκή, ή προσφορά απο το Χόντο, σε σακούλα του π.χ. Ανδρεάδη..χαχα!

ζ) το πείσμα. Οταν δεν γίνεται το δικό της ο Θεός να σε φυλάει. Ως τώρα έχει σκαρώσει τα άπειρα επεισόδια, έχει πέσει κάτω και έχει χτυπήσει (μόνο μελανιές - ξέρει πώς να πέφτει), έχει τραβήξει και στρώσει τα χαλιά με αποτέλεσμα να λέει ότι πιάστηκε, ξαπλώνει στο κρεββάτι όταν σε περιμένει, αν εμφαισθείς ξαφνικά τη βρίσκεις στη κουζίνα να κάνει δουλειές.. Ως τώρα μετράω 4 κρίσεις πανικού (ψέμματα όλα), άπειρες ψεύτικες λιποθυμίες..βαστήξτε με δεν μπορώ..αααα! Πέφτω.. α! αμα πάς στο Χόντο πάρε με μαζί σου!.
και πάει λέγοντας..

Αχ! Πάνε οι εποχές που την ήξερα ως α) Επαιζε χαρτιά ώς την άλλη μέρα το πρωί (εδώ να δείτε τη ταινία με το Κωνσταντάρα και τη Ρένα Βλαχοπούλου "Η Χαρτοπαίχτρα"). Τη λάτρευαν οι φίλοι και είχε καρέ 40 χρόνια β) Ποτέ δεν ενόχλησε άνθρωπο στη πολυκατοικία που έμενε, ήταν διαχειρίστρια τουλάχιστον 15 χρόνια γ) Φασαρία έκανε πάντα, επειδή οργάνωνε πάρτυ με χαρτοπαιξία, ουδέποτε όμως ενοχλούσε τους γείτονες. δ) Η πάστρα και η νοικοκυροσύνη στο σπίτι της ήταν παροιμοιώδης. Οχι κατσαρίδα, ούτε μύγα δεν πέρναγε. ε) μαγείρισσα εξαιρετική, τα φαγητά της τα έτρωγα στο λεπτό, έγλειφα και τη κατσαρόλα. Το ίδιο και τα δώρα της, ήταν τα καλύτερα. ζ) υπομονετική, ιδιαίτερα όταν με κυνηγούσε για να φάω. Εκανε τον καραγκιόζη και το γάϊδαρο, σόου ολόκληρο για να καταπιώ τη μπουκιά.

Αχ! Αλλάζουμε άραγε ή απλά οι άλλοι δεν έχουν καλή όραση; Ακόμη δεν έχω μπορέσει να φέρω σε συννενόηση τις απόψεις που είχα για τους ανθρώπους παλιά, με αυτά που βλέπω σήμερα. Η κα Π, ένα απλό παράδειγμα είναι.. που να δείς τι γίνεται και με άλλους κοντινούς γνωστούς, συγγενείς ή και συντρόφους..Εκεί γελάει και το παρδαλό γαϊδούρι.