Τρίτη, Ιουλίου 12, 2016

Προσγειώσεις

Πρίν λίγες μέρες είχε έρθει απο την επαρχία μία πολύ καλή μου φίλη. Είχαμε γνωριστεί το 1986 γιατί παρακολουθούσαμε κάποια μαθήματα. Εννοείται ότι υπήρχε πολύς κόσμος και στην αρχή δεν κάναμε παρέα μεταξύ μας. Συνηθίζαμε μετά το μάθημα, κάποιες απο εμάς να μαζευόμαστε κουβεντιάζοντας, άλλες φορές πηγαίναμε για καφέ ή για να τσιμπήσουμε με ουζάκι κάτι στη Δεξαμενή, ή απλά περπατούσαμε μέχρι τα Εξάρχεια και απο εκεί χώριζαν οι δρόμοι μας. Η Σ και εγώ κατεβαίναμε πρός τη Πανεπιστημίου για να πάρουμε λεωφορεία για τα σπίτια μας, οι άλλες συνέχιζαν πρός τα δικά τους.
Σαν χαρακτήρες είχαμε μεγάλες διαφορές. Εκείνη ήταν σκληρά εργαζόμενη, χωρισμένη χωρίς παιδιά που παράλληλα έκτιζε το σπίτι της. Ηταν ανεξάρτητη, μοντέρνα, ευχάριστη, είχε κοπάδια φίλες τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, κοσμική, εξωστρεφής, κάθε βράδυ έβγαινε έξω, είτε με το φίλο της είτε με διάφορες παρέες. Την εποχή εκείνη τα είχα κάνει μαντάρα με τον άνδρα μου και ζούσαμε χωριστά, εκείνος κάπου στην Αφρική και εγώ δούλευα βραδυνές ώρες στην Ελλάδα, παράλληλα έψαχνα για καλύτερη πρωϊνή κυρίως δουλειά με περισσότερα λεφτά. Κράταγα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, πρός τα έξω όμως έβγαζα μία ευχάριστη προσωπικότητα, όλοι γελούσαν πολύ, καλά τα πήγαινα αλλά δεν δενόμουνα εύκολα με τους άλλους. Μπορούσα να πάω όπου ήθελα μόνη μου, σε σινεμά-θέατρο-εκδρομή και να περάσω υπέροχα χωρίς να έχω απαίτηση να συνοδεύομαι. Ημουνα ακριβώς το αντίθετο απο τη φίλη μου που αν δεν είχε παρέα καθόταν μουτρωμένη στη τηλεόραση. Τελικά δέσαμε και ξεκινήσαμε μία σχέση δια αλληλογραφίας. Ανταλλάσσαμε τις σκέψεις μας γραπτώς και τις στέλναμε με το ταχυδρομείο. Ακούγεται γελοίο, όμως τότε δεν υπήρχαν ακόμη ούτε κινητά, ούτε Ιντερνετ,  τίποτα απ' ολα αυτά. Κομπιούτερς υπήρχαν για να γράφουμε με διάφορα προγράμματα και οι εκτυπωτές κάνανε ΩΡΕΣ για να τυπώσουν..υπήρχαν σε μεγάλες εταιρείες που είχαν λεφτά, γιατί ήταν ακριβά. Οταν λαμβάναμε τα γράμματα τηλεφωνιώμασταν και μιλάγαμε, γελάγαμε, καμμιά φορά βγαίναμε και έξω.
Πάντα πίστευα ότι ήταν πιο προηγμένη απο εμένα λόγω της δουλειά της (τοπογράφος) που συνεχώς γύριζε όλη την επαρχία, που ήταν "μέσα στα πράγματα", ενώ εγώ έκανα περισσότερο δουλειά γραφείου. Το αστείο ήταν ότι εκείνη μου είχε πεί πολλές φορές ότι ήμουνα κάτι σαν οδηγός της, γιατί έβλεπα το κόσμο με πιο "ανεξάρτητα - απερίσκεπτα ίσως μάτια", χωρίς να βάζω φραγμούς (εκείνη ήταν του "ναί μεν αλλά.."), ή να τους ξεπερνάω και να προχωρώ, με απώλειες αλλά να παίρνω το ρίσκο και ν' αλλάζω σελίδα.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Η φιλία συνεχίστηκε πάντα δι' αλληλογραφίας γιατί εκείνη δεν εξοικειώθηκε ποτέ με τα κομπιούτερς, το Ιντερνετ, είχε κινητό αλλά ήταν σαν απλό τηλέφωνο, πάλι καλά. Δεν με ένοιαζε που δεν ακολούθησε την ηλεκτρονική εποχή (όπως εγώ που ενθουσιάστηκα και που έπεσα με τα μούτρα), η φιλία μας ήταν παντός εποχής, την αγαπούσα έτσι κι αλλιώς. Γκρίνιαζε όμως όταν της έλεγα ότι έπαιζα παιχνίδια στο PC με τις ώρες ότι  είχα μπλόγκς και "μιλούσα" με πολλούς "εικονικούς" φίλους, μου έλεγε ότι μπαίνω στο τρυπάκι του Μεγάλου Αδελφού και ότι είναι λάθος προσέγγιση στη ζωή η ενασχόληση με το Ιντερνέτ κλπ. Πάλι όμως δεν με ενοχλούσε η δική της τοποθέτηση, το κινητό  9/10 φορές το είχε κλειστό. Δυστυχώς, σταδιακά σταμάτησα να γράφω με το χέρι γράμματα. Ηταν πιο εύκολα τα email. Αυτό το τελευταίο της κόστισε..μου το είπε κιόλας..απομακρυνθήκαμε κάπως τα τελευταία 3 χρόνια, μιλούσαμε μόνο τηλεφωνικά..καμμιά φορά και πού. Παρέμενε η φιλία μας ανέπαφη, όταν βρισκόμασταν έξω ήταν σαν να μην είχε περάσει καιρός απο τη προηγούμενη φορά, αλλά μιά στιγμή.

Βρεθήκαμε ξανά πρίν λίγες ημέρες. Ηταν μία πολύ δύσκολη συνάντηση. Αλλαξε πάρα πολύ απο τη τελευταία φορά που την είχα συναντήσει, πρίν 2 χρόνια. Κατηγορούσε τους πάντες για τα πάντα. Για τη κρίση, για τις μειώσεις των συντάξεων, για τη φορολογία, για τους γιατρούς. Τους στόλιζε κανονικότατα. Είχε κάνει πρόσφατα μία μικροεπέμβαση με λέϊζερ και έβριζε τον γιατρό που δεν την ενημέρωσε για τις παρενέργειες. "Μα που να τοξερε ο άνθρωπος, τι μπορεί να προκύψει στον καθέναν; " τόλμησα να πώ και να προσθέσω "γιατί δεν κύτταγες στο Ιντερνέτ να πάρεις μία ιδέα τι είχες ν' αντιμετωπίσεις προτού μπείς στο χειρουργείο; ".. και απο τα όσα μου είπε κατάλαβα ότι είχε μετανοιώσει πικρά που "εχασε τη μπάλλα" της ηλεκτρονικής εποχής, που κάθεται στις ουρές για να παίρνει μετρητά (ούτε ΑΤΜ δεν χρησιμοποιεί) που το ένα το άλλο..αλλά και που συνέχιζε να αντιστέκεται στη τεχνολογία με απίστευτο σθένος. Και τώρα που όλα υποτίθεται γίνονται με τις χρεωστικές/πιστωτικές κάρτες είναι έξω φρενών.
Σαν να κλείστηκε ξαφνικά σε μία φούσκα άρνησης (εγώ θα συνεχίσω να ζώ στα '80s ότι κι αν  γίνει!!) και δεν καταλάβαινε τίποτα απο το κόσμο γύρω της. Και άλλοι γνωστοί μου δεν έχουν πολλά-πολλά με τα κομπιούτερς κλπ, όμως τα βασικά τα έχουν για να ζούν καλύτερα και ευκολώτερα. Ο κόσμος προχωράει, πώς να το κάνουμε..
Αυτό που με λύπησε ήταν η  δύναμη που πολεμούσε τη κάθε αλλαγή, αλλαγή που ίσως να της έκανε ευκολώτερη τη ζωή της.. όχι, χτύπαγε το κεφάλι της στο τοίχο. Επιστροφή στο παρελθόν, τα ηλεκτρονικά είναι του Σατανά (δεν είναι θρήσκα - παράδειγμα είναι).
Σαν να είχε γεράσει 30 χρόνια.

Καταστενοχωρήθηκα.

2 σχόλια:

TzinaVarotsi είπε...

Γιατί στενοχωρέθηκες; επειδή το μετάνιωσε; ή επειδή κατέληξε μια γκρινιάρα που της φταίνε οι πάντες και τα πάντα; ..
Ας μην ξεχνάμε πως "ποτέ δεν είναι αργά".. εδώ υπάρχουν ηλικιωμένοι που ξεκινούν να μαθαίνουν υπολογιστές γιατί όχι και η φίλη σου; μήπως τελικά της αρέσει να γκρινιάζει και να ρίχνει τα βάρη σε πλάτες άλλων;..

Marina είπε...

Είναι και αυτό το τελευταίο που έγραψες δλδ "να ρίχνει τα βάρη σε πλάτες άλλων" που το σκέφτηκα. Ομως 2 χρόνια πρίν δεν είχε τέτοια προσωπικότητα, καμμία σχέση με τη σημερινή. Ισως να άλλαξε, δύο χρόνια είναι πολλά, να τα είδε όλα μετά απο την εγχείρηση που έκανε..ποιός τη ξέρει!