Τα παρατράγουδα των πυρκαγιών

Ακόμη δεν έσβησαν οι φωτιές στην Πελοπόννησο και άρχισαν τα παρατράγουδα.

Παρατράγουδο 1

"Ευτυχώς που έπιασε φωτιά το δάσος της...στην Ηλεία, κάηκαν έτσι οι 60 ψωριάρικες ελιές που είχα, με την αποζημίωση που θα πάρω θα βάλω καινούργιες"

Παρατράγουδο 2

Ο κόσμος στην κυριολεξία καίγεται και οι κυνηγοί πήραν τα ντουφέκια τους να ξεπαστρέψουν ότι απέμεινε απο την Ελληνική πανίδα και αν δεν βρούν, ξεπαστρεύουν και τη χλωρίδα (μαζεύουν χόρτα).

Εύγε τέκνα μου, με αυτά τα μυαλά και εις ανώτερα

Τα δεινά του Ναυπλίου

Πήγαμε στο Ναύπλιο για λίγες μέρες διακοπών. Ηταν να μείνουμε περισσότερο αλλά τα κάτωθι δεν μας το επέτρεψαν. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ναυπλίου είναι οι Ναυπλιώτες

1) ΝΕΡΟ. Με το που φθάσαμε πέσανε πάνω οι γείτονες να μας ενημερώσουν ότι εδώ και 1 περίπου μήνα (όλως τυχαίως μέσα σε φούλ τουριστική σαιζόν), το τρεχούμενο νερό της βρύσης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΙΜΟ, ούτε και για το φαγητό. Το εν λόγω ύδωρ απεδείχθει αρδευτικό και όποιος το πιεί ΚΑΗΚΕ. Για 1001 λόγους, τους οποίους ακούσαμε και απο τους υπερ και απο τους κατά..με αποτέλεσμα ότι η πόλη ΔΙΨΑΕΙ. Χρειαστηκαμε να αγοράσουμε μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού όχι μόνο για να το πίνουμε, αλλά για να πλένουμε τα δόντια μας και ν μαγειρεύουμε με αυτό. Κάθε δε μέρα, κοβόταν για 2 ώρες τουλάχιστον. Ποιές δύο ώρες? Οποτε θέλανε εκείνοι. Πότε ήταν 15.00-17.00, πότε ήταν στις 10 το βράδυ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, Αύγουστο μήνα όταν έχει 35 βαθμούς ζέστη και καίγεται ο τόπος.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΑ, δεν με νοιάζει για τις πολιτικές σας, ο κάθε φταίχτης δαχτυλοδείχνει τον άλλο φταίχτη για το πώς καταφέρατε να διψάσετε τους ίδιους τους δημότες σας, άσε τους τουρίστες. Ντροπή σας!

2) ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ. Παντού υπάρχουν σκουπιδοντενεκέδες, αυτό να λέγεται. Ομως η ιδέα της ανακύκλωσης ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ. Μέσα σε 5 μέρες βγάλαμε 6 σακκούλες σκουπιδιών εκ των οποίων οι 4 ήταν γεμάτες με μπουκάλια γυάλινα - πλαστικά και τενεκεδάκια αλουμινίου.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΑ προφανώς δεν σας ενδιαφέρει να έχετε οικολογική συνείδηση και να συνεισφέρετε στην ανακύκλωση των μετάλλων, χαρτιού, γυαλιού και των πλαστικών, ζε'ιτε στην κλειστή σας κενωνία και χε&&& για τον έξω κόσμο, ναί! . Ξέρω, εδώ δεν νοιάζεσθε να έχετε καθαρό νερό για εσάς τους ίδιους!! . Απο κάπου όμως χρειάζετε να αρχίσετε ρε καραγκιόζηδες.

3) ΖΩΑ. Πολλά σκυλιά/γάτες σκελετωμένα, τραυματισμένα, ψωριάρικα να κυκλοφορούν παντού. Λυπηρό θέαμα. Οι Ναυπλιώτες αδιαφορούν ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. Δεν συμφωνούν στο να γίνονται στειρώσεις "είναι απάνθρωπο να τους κόβουμε τ' αρχίδια" είπε ένας Αναπλιώτικος Φωστήρας (που τυγχάνει και κτηνίατρος (!!!!) . Ενώ είναι πιο ανθρώπινο να τρελλαίνεσθε για γατάκια-κουταβάκια, να τρέχετε να τα ταϊσετε " αχ τι γλυκούλικα" και άμα μεγαλώσουν να τα στήνετε στο δρόμο και να κάνετε κόντρες ποιός θα γκαζώσει και θα πατήσει περισσότερα, άντρες με βαριά αρχ@@, τα πάτε μπροστά σας με το καροτσάκι, ξεφτίλες.

4) ΦΑΝΑΡΙΑ. Εχει το Ναύπλιο πολλούς σηματοδότες, μόνο που στους κεντρικούς κόμβους είναι σκοτεινοί σηματοδότες, γιατί ποτέ τους δεν άναψαν, προτεραιότητα έχει ο πιο θαρραλέος να κόψει όλους τους άλλους. ΕΡχεται ο ξένος απο την πατρίδα τους, καμαρώνει φωτιές, οδοστρώματα, λακκούβες, έλλειψη σήμανσης και φθάνει στα φανάρια. Εκεί παίρνει και τις μούτζες του απο το λοκάλ κουλέρ!

Γειά σου ρε Αργολίδα απολίτιστη

Ου γαρ

Αλληθωρισα γαμβρέ μου αλληθώρισα. Η κατάσταση είναι απο σοβαρή έως σοβαρώτατη. Απο το πολύ διάβασμα βεβαίως, βεβαίως. Μη μου φύγουν οι οξείες, γιατί οι δασείες έχουν φύγει προ πολλού.

Αδύνατο να τελειώσω τον Μαύρο Πύργο του Στήβεν Κίνγκ. Γιατί δε μου έφτανε που τον διαβάζω στα ελληνικά, μου τον πήρε ο Κ δώρο και στα αγγλικά, για να διαβάσω και το original κόπι, τρομάρα μου. Και όντως αυτό κάνω, διαβάζω ένα κομμάτι στ'αγγλικά και μετά λέει ο δαίμονας της μαλακίας "πώς το αποδίδει ο μεταφραστής αυτό?" οπότε πέφτω στο αγγλικό κείμενο..

Πάντα δε, διαβάζω τέτοια τρομακτικά, αργά το βράδυ, πολύ αργά, τόσο που αργεί να έρθει ο Μορφέας, όχχιιιι! δεν έχω πάθει Darthiir-ίτιδα, (dum, spiro, spero) - εσπρεσσιέρα αγοράσαμε και πίνουμε πολλούς δυνατούς καφέδες (και Νο. 1, 2, 3 και 4 παιδιά) , έτσι τα βράδυα αφού χορέψουμε και την τσιγκολελέτα (ξεμωραμένοι)...αρχίζει το ΣτήβενΚινγκ-ειο άλγος!

Οταν η γλώττα προτρέχει της διανοίας

Σήμερα το μεσημέρι έξω απο το γραφείο, συναντώ την Τ που εργάζεται σε συνεργείο καθαρισμού έργασιακών χώρων. Εχει μόλις επιστρέψει απο την καλοκαιρινή της άδεια, σήμερα πιάνει πάλι δουλειά. Η Τ είναι Ρωσίδα μεν αλλά ζεί και εργάζεται στην Ελλάδα εδώ και χρόνια.

Τη ρώτησα πώς πέρασε, που πήγε, κλπ. Εϊχε πάει σε κάποιο μέρος στον Κορινθιακό όπου η θάλασσα ήταν κρύσταλλο, κολύμπησε με την ψυχή της.

Τ - "Ωραία ήταν τα μπάνια, πάλι καλά που έκανα τόσα, τέρμα για φέτος."

Μ - "καλά" της λέω, "ακόμη μπορείς να κάνεις μπάνια, όλη η παραλία ελεύθερη, η θάλασσα εδώ είναι, ο καιρός το επιτρέπει"

Τ - "Μπαααα! κυρία Μαρίνα, ποτέ δεν πάω εδώ για μπάνιο, ούτε στη Βούλα , ούτε Γλυφάδα, ούτε Βουλιαγμένη, η θάλασσα είναι πολύ βρώμικη, όλο μετανάστες που κατουράνε μέσα... πά πα, πα"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κάγκελλο εγώ. Προσπαθούσα να κρατηθώ μη ξεσπάσω στα γέλια! Εκείνη δεν κατάλαβε τι είπε, συνέχισε απτόητη να κατηγορεί....τους μετανάστες!!!!!!

Κάποια πράγματα

με στέλνουν κυριολεκτικά. Θα ήθελα να ήμουν στη θέση του, όμως αυτό το σπόρ το κάνουν κυρίως άντρες. Θέλει και μυϊκή δύναμη.

Ετσι έμεινα να κυττάω, το όνειρο.

Η μικρή Λουλού

Κάθε μέρα που περνάει ειναι μία καινούργια εντύπωση για μένα. Το νέο σπίτι μυρίζει αλλιώς απο το παλιό, ίσως το γεγονός ότι δεν έχει φύγει 100% η μυρωδιά του μπογιατζή να επηρεάζει τον ψυχισμό μας και να αισθανόμαστε πράγματα που δεν υπάρχουν, ή να έχουν γίνει οι μυρωδιές των τοίχων + αυτές των ντουλαπιών + τα καυσαέρια ένας ωραίος εισπνεύσιμος mojito (σλούρπ) ο οποίος καταπίνεται σε καθημερινή βάση.

Αλλοι κάνουν εισπνοές τη βενζίνη ή κόλλα, γιατί να μην πάρουμε και λίγο τοιχοντουλαπίξ?

Οπως και να έχει έρχεται η στιγμή που κατάλαβα επιτέλους την αγάπη που είχε η μαμά μου για το σπίτι της..όλο να το φροντίζω θέλω, να παίρνω διάφορα πραγματάκια, να το στολίζω και να χοροπηδάω με μουσικές.

Εχω ακούσει σημεία και τέρατα για τους γείτονες που κάποια στιγμή θα με φονεύσουν για να σκάσω, ακόμη όμως δεν προέκυψε, να το καλομελετήσω?
Σταμάτησα και το γυμναστήριο..δεν έχει νόημα πλέον έχω χάσει 5 κιλά χωρίς να κάνω δίαιτα απο τα βάρη της μετακόμισης. Για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι έκοψα δικό μου μενού
Για μπλέκφαστ, σκέτο φαρμακερό εσπρέσσο
Στις 13.00 Ενα ποτήρι γάλα φούλ λιπαρών και μία γερή δόση σπιτικό γλυκό του κουταλιού κατά προτίμηση κεράσι ή καϊσι
Στις 18.00 κάποιο κρέας-μοσχάρι, κοτοπουλο, ψάρι - με μπόλικη σαλάτα και κάτι αλκολούχο -ούζο, κρασί - ή cocktail μετά

και 3-4 λίτρα ανθρακούχο νερό.

Λέτε να γράψω βιβλίο για δίαιτες?

Γαστρονόμος

Δεν αγοράζω συχνά εφημερίδες - τις διαβάζω online - σήμερα όμως σαν να χτύπησε το καμπανάκι του ενστίκτου μου που με καθοδήγησε πρός το ενθετό αυτό περιοδικό γνωστής Κυριακάτικης.

Το άρθρο του Αθήναιου για ανεπιτήδευτες ξένοιαστες διακοπές με ποδήλατα, χωρίς λεφτά και κρατήσεις, χωρίς προγραμματισμούς και τάσεις για θεαθείναι

κι αν πεινάσουμε

με κλεμμένες ντομάτες

και με 1 κονσέρβα τόνου

μιά χαρά θα χορτάσουμε

με έστειλε σε πελάγη χαράς και αναμνήσεων. Εχουμε τόσο πολύ πήξει με τα πρέπει (να πάς "εκεί", να δείς "αυτά", να συναντήσεις "τους Χ") και τα θέλω (να ξεφύγω, να ταξιδέψω, να ξεκουραστώ, να με δούν, να τους δώ) και ξεχάσαμε να ζούμε.

Θυμάμαι πρίν 20 χρόνια με σακκίδια στην πλάτη να κάνω με μία φίλη μου ελεύθερο κάμπινγκ σε νησί. Ο στόχος να το γυρίσουμε όλο το νησί, χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς πείρα και κυρίως χωρίς πολλά μυαλά. Αυτό που λέμε με βάρκα την ελπίδα.

Φτάσαμε στο νησί ψόφιες, οι πλάτες μας μπαστούνια απο το βάρος του εξοπλισμού. Η που**** η σκηνή ασήκωτη. Κουτσά στραβά τη στήσαμε και πέσαμε για ύπνο. Ξυπνήσαμε μέσα στη θάλασσα, την είχαμε βάλει πολύ κοντά στην παραλία, ήρθε ένα κύμα και μας πήρε.. Αντε ξανά-μανά...εκεί μου βγήκε και το παρατσούκλι "καρούλι", όπου κάρφωνα τους πασσάλους, φεύγανε. Το ίδιο έγινε και την επόμενη φορά, μας πήρε ο αέρας, μας φάγαν τα μυρμήγκια..σαν την άδικη κατάρα γυρίζαμε ώσπου να βρούμε μέρος να βάλουμε τη σκηνή.

Και όντας κάπου στάθηκε η σκηνή. Τα βάσανα όμως μόλις άρχιζαν. Δεν είχαμε πάρει μαζί μας ούτε στρώματα, ούτε sleeping bags, κοιμόμασταν δλδ ΄πάνω στον πάτο της σκηνής με τα πετραδάκια-εξογκωματάκια της Μητέρας Γής απο κάτω. Οταν γυρίσαμε πάλι Αθήνα είμασταν σαν να είχαμε φάει ξύλο, όλο μώλωπες.

Το φαγητό κάτω απο τα αστέρια εμπειρία. Το πρωϊ μετά απο πολλές προσπάθειες ψαρεύαμε και αντίστοιχα τρώγαμε..εφόσον δεν μας έτρωγαν οι καλογριές (μικρά ψαράκια πολύ πονηρά που δεν τρώγονται) το δόλωμα..πιάναμε μερικά κεφαλόπουλα ή κανένα σπάρο..είδαμε και καβούρια, τα βάλαμε και αυτά πάνω στη θράκα με όσα δάχτυλα είχαν απομείνει χωρίς δαγκωνιές - γιατί αν νομίζεις ότι είναι εύκολο να πιάνεις καβούρια..η εμπειρία δείχνει ότι θέλει δουλειά.

Και τα βράδυα λουζόμασταν με κουβάδες θαλασσόνερο και σαν άλλες γοργόνες που τις ξέβρασε το κύμα, πηγαίναμε στη Χώρα για χορό.

Οχι αυτές οι εποχές δεν είναι "κάτι παλιές άλλες", και τώρα μπορούν να ξαναγίνουν, αρκεί να το παλέψουμε, να θέλουμε να είμαστε αυθεντικοί. Κι ας κλέψουμε μυρωδικά, πιπεριές και κρεμμύδια, ας βάλουμε στο σακκίδιο σουγιάδες με μαχαιροπήρουνα, ποτήρια και λαδόξυδο, ας ξαπλώσουμε γελώντας στα χωράφια με τη "λεία" στα χέρια και ας γίνουμε για λίγο

Εμείς.

Τα όνειρα δεν βλάπτουν?

Read my VisualDNA™ Get your own VisualDNA™

Μικρές αποδράσεις

Φέτος το καλοκαίρι δεν είναι δυνατόν να λείψουμε όσες μέρες θέλουμε για διακοπές εξαιτίας της μετακόμισης και των λογείς μαστόρων-τεχνικών που μπαινοβγαίνουν. Μπορούμε όμως να φεύγουμε τα σβκ. Πάλι καλά να λέμε.

Πρώτη απόδραση
Λιμανάκια

Δεύτερη απόδραση

Παλιά Επίδαυρος

Μετά τις αποδράσεις πεινάμε. Αν μέν είμαστε μακριά, τρώμε κάτι έξω. Αν όμως είμαστε κοντά φτιάχνουμε κάτι στο σπίτι. Στη περίπτωση αυτή ορίστε εύκολα σουβλάκια με μπακαλιάρο (μπορεί να βάλετε και όποιο άλλο ψάρι-φέτα θέλετε), ντομάτα, κρεμμύδι, μελιτζάνες. Το σκεπάζετε με μπέηκον, αλουμινόχαρτο για να μην αρπάξει, φούρνος.

Και για να χωνέψουμε πιάσε έναν μέτριο

Τοους καλοκαιρινούς μήνες Ιούλιο- Αύγουστο μένω Αθήνα γιατί η πόλη αδειάζει και είναι παράδεισος.

Παράδεισος να οδηγείς το πρωϊ, παράδεισος το κέντρο της Αθήνας για περίπατο. Ησυχία απόλυτη, χαρά Θεού.

Δεν πάω πιά διακοπές τότε γιατί

Ολοι οι Αθηναίοι φεύγουν πατείς με πατώς σε πρός όλες τις κατευθύνσεις λές και τους έχουν βάλει πίσσα και πούπουλα.

Οχι βέβαια γιατί κάνει ζέστη, τον ίδιο καιρό είχε φέτος και τον Ιούνιο. Φεύγουν γιατί τώρα "πρέπει να φύγουν", σαν τα κοπάδια των προβάτων που ακολουθούν τις εντολές του κριαριού, φεύγουν όλοι γιατί πρέπει να κάνουνε μπανάκια, να δείξουν τις κορμάρες τους που έχτισαν με 1000 κόπους στα γυμναστήρια, να κάνουνε τρελλίτσες (για τις οποίες θα καυχώνται αργότερα), να μαυρίσουν (και στα σημεία που δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος. Υπάρχει όμως επ ' αυτού και θεία δίκη, γιατί σε μερικές περιπτώσεις πρώτα τσουρουφλίζονται, μετά ξεπετσώνονται, μετά πάνε στους γιατρούς και στο τέλος μαυρίζουν αφού αλλάξουν από άσπρο σε ρόζ, σε κόκκινο, σε μώβ και στο ποθητό μαύρο) και τον υπόλοιπο κόσμο να τσαντίσουν.

Και τις μέρες που έχουν κλείσει εισιτήρια για φευγιό χαλάνε τα καράβια, ακυρώνονται πτήσεις, άπειρες καθυστερήσεις, έρχονται τα ΜΜΕ και νάαα τα παράπονα.

Κάθε χρόνο τα ίδια..βαρεθήκαμε να τα βλέπουμε. Ολο το χρόνο έχουν οι πλοιοκτήτες να κάνουν σέρβις στα σαπιοκάραβά τους και να τα έχουν έτοιμα για τις ορδές των τουριστών, για να μην χαλάνε, να μην καθυστερούνε..τι στο διάλο βλάκες είναι? Δεν θέλουνε να βγάζουνε έξτρα λεφτουδάκια? Γιατί χαλάνε τα καράβια τις ημέρες των μεγάλων εξόδων και όχι τις άλλες μέρες? Και μη που πείτε ότι φταίνε πάντα τα μπωφόρ...μη χέσω! Κάτι άλλο γίνεται, κάτι πολύ στραβό.

Κουτσά-στραβά φτάνουνε στον προορισμό τους. Και τι κάνουν εκεί? Απλά βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους, δηλαδή φέρονται σαν

Δεν σέβονται τους ντόπιους, τους βρίζουν, τους θεωρούν καράβλαχους. Μέρα νύχτα χαλάνε τον κόσμο είτε φωνάζοντας, είτε μαρσάροντας τα μηχανάκια, "ήρθαμε βρέεεε να μας χαίρεστε". Ασε δε την κατανάλωση νερού. Καλά τώρα τους ήρθε η όρεξη να αποθέσουν λίγη βρώμα εκεί που ανήκει? Το νερό σε ορισμένα νησιά θεωρείται ακριβό και πολύτιμο. Και τι κάνουνε οι πίθηκοι? Το αφήνουνε να τρέχει ή χειρότερα κάνουνε αφρόλουτρα...και να τα νερά και τα σαπούνια, να βουλώνουνε οι αποχετεύσεις..να τραβάνε τα μαλλιά τους οι ξενοδόχοι. Στο τέλος βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους στα μπάρ και στα ξενυχτάδικα, γίνονται πίττα μέχρι αναισθησίας, ξεβρακώνονται, πηδιούνται στους δρόμους (πέρυσι στη Ρόδο νομίζω), λές και έχουμε όρεξη να βλέπουμε εμείς και τα παιδιά μας τζάμπα τσόντες.

Και όταν τελικά καταλήξουνε στη θάλασσα μήπως όλα τα άλγη τελειώνουν εκεί? Μήπως το κρύο νερό τους ηρεμεί και τους καθησυχάζει? Ναι! Πώς. Φροντίζουν όλοι να κατουρήσουν μέσα στα ρηχά, καθώς στέκονται όρθιοι, τάχα μου, τάχα μου πώς δοκιμάζουν αν είναι κρύα η θάλασσα!... Αν κατουρήσουμε όλοι βρέ ζώα, η θάλασσα θα γίνει βόθρος, και η ονειρεμένη παραλία θα μετονομαστεί σε Ψυττάλεια..βόδια.

Και βέβαια υπάρχουν παράπονα ότι "χάλασε" το τοπίο, δεν είναι όπως παλιά...πώς έχει μαζευτεί κόσμος, κάθε καρυδιάς καρύδι, πώς είναι βρώμικα, ακριβά, τα φαγητά δεν τρώγονται, οι καφέδες πανάκριβοι, ο κάθε βρωμάει λάδι καρύδας ενώ κάθεται και ξερογλείφεται δίπλα σε θεσπέσιες υπάρξεις, τι σκουπίδια έχει η παραλία ... πώς χάλασε έτσι βρε παιδιά?

Πώς να είναι το δόλιο το τοπίο πρίν το λερώσετε κύριοι και κυρίες Ιουλιάτικοι-Αυγουστιάτικοι?

--------------

Φωτογραφίες βιβλιαρίων

Λέμε ότι οι πολίτες κακοπαθαίνουν απο το Δημόσιο, ότι όλο το Δημόσιο φταίει, λέπρα να είχε επάνω του θα έφταιγε. Μερικές φορές όμως φταίμε και εμείς, οι πολίτες, οι φορολογούμενοι.

Σκηνή σε παράρτημα Νομαρχίας για ανανέωση βιβλιαρίου Υγείας.

Ουρά 15 ατόμων μπροστά, οι περισσότεροι συνταξιούχοι.

Ερχεται η σειρά της μπροστινής μου κυρίας, μεγάλης ηλικίας αλλά κοτσωνάτη, καλοντυμένη πλήν πατημένα τα 70+ . Δίνει το παλιό βιβλιάριο, δίνει το χαρτί του συνταξιοδοτικού ταμείου, 2 φωτογραφίες ζητάει ο υπάλληλος, τις δίνει. Και γίνεται ο εξής διάλογος

"Δύο φωτο σας, κυρία μου"

"Σας τις έδωσα, τώρα μόλις"

"Δύο πρόσφατες φωτο, κυρία μου"

"Πρόσφατες είναι"

Μα τι λέτε τώρα, πρόσφατες, εδώ έχουμε μία νέα κοπέλλα να ποζάρει και το βιβλιάριο λέτε ότι είναι δικό σας"

"Εγώ είμαι στη φωτογραφία"

"Πότε όμως τη βγάλατε ε? Πρίν πόσες δεκαετίες"

Ε, δεν θα είναι.."

"Με κοροϊδεύεται κυρία μου.. ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ φωτο, όπως είσαστε τώρα όχι όπως είσασταν στα 20.

"Μα έχω γεράσει πολύ, ξερετε, έχω κόψει, δεν μου αρέσει να φαίνομαι τόσο χάλια.."

"Π Ρ Ο Σ Φ Α Τ Ε Σ ειδάλλως δεν έχει βιβλιάριο..¨

Πίσω στην ουρά να δέρνονται απο τα γέλια, να ρωτάει ο ένας παπούς τον άλλο "βλέπομαι ή έχω κόψει".

Με την ουρά στα σκέλια έφυγε η κυρία.

Ερχεται η σειρά μου. Δίνω της φωτό της κας Π..κυττάει την Π (που ήταν μαζί) χαμόγελάει..

"Ευτυχώς, εσείς έχετε πρόσφατη φωτό..όμως μήπως ήσασταν άρρωστη τότε που τις βγάλατε..γιατί σας αδικούν πολύ"..

Φεύγοντας απο τη Νομαρχία ή Π ήταν έξαλλη. Να βρίζει να λέει..τα χειρότερα για τον φωτογράφο που την έβγαλε σαν γριέτζω, σαν μούχλα..τις έκοψε χρόόνια απο τη ζωή της..

Ευτυχώς που έχουμε και αυτά παρόλλο τον καύσωνα..

Μαρίνα

Επειδή δεν έχω ούτε χώρο (γεμάτο το σπίτι κουτιά), ούτε χρόνο (χρειάζεται να ανοίξω τα κουτιά και να ταχτοποιησω περιεχόμενο), ούτε κότσια (μου τσάκισαν τη μέση τα σκυψίματα), φέτος δεν έχει κεράσματα και γλυκάκια.

Μόνο φιλάκια έχει

Πεσαμε στα τζάμπα δλδ.

Η φωτό είναι ζωγραφική του Man Ray

Κάρτες SIM

Σε μία κλοπή οι κλέφτες παίρνουν μόνο τις κάρτες SIM απο τα κινητά καθώς και τις data cards απο τους φορητους υπολογιστές. Και ρωτάω και λέω, Γιατί να κλέψουν αυτά και όχι χρήματα, κινητά, κάμερες, κοσμήματα?

Πρίν 5 μέρες οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί πέσανε θύματα ληστείας με το που πάτησαν Ελλάδα. Ηρθε μετά η Αστυνομία, έγινε έρευνα και απεδείχθει ότι ό,τι έλειπε ήταν οι κάρτες των κινητών και του υπολογιστή. Τίποτα άλλο.

Μ'ηπως ξέρει κάποιος να μου πεί τι θα τις κάνουν τις ξένες κάρτες? Σε τι θα χρησιμεύσουν δλδ/

Λάμπα αλόγου

Φοράνε λάμπες τα άλογα, τα λογικά και τα παράλογα? Μάλλον. Σημερα το πρωί πήγα στον ηλεκτρολόγο για να αγοράσω διάφορους λαμπτήρες και να του κλείσω ραντεβού να έρθει να μας βάλει φωτιστικά, κλπ, κλπ, κάπως να αρχίσουμε να ζούμε σαν άνθρωποι της πόλης και όχι των σπηλαίων με ένα κερί στο χέρι.

Στον ηλεκτρολόγο είχε ουρά, τρείς μπροστά μου. Ε! Είπα θα περιμένω. Ερχεται η σειρά του μπροστινού και γίνεται ο εξής διάλογος

Πελάτης "Πέντε λάμπες αλόγου, παρακαλώ"

Πωλητής " Α! Ναί! Αλογόνου εννοείτε, τι είδους?"

Πελ. "Οχι αλογόνου κύριέ μου, Α-λό-γου, μου το είπε καθαρά ο ηλεκτρολόγος μου "

Πωλ. "Το ίδιο πράγμα είναι, πόσα βάτ κλπ"

Πελ. " Μα με περνάς για ηλίθιο, δεν καταλαβαίνεις τι λέω ή προσπαθείς να μου πουλήσεις άλλα αντι άλλων, άνθρωπέ μου? Α-Λ-Ο-Γ-Ο-Υ. Εχεις λάμπες γι άλογα ή δεν έχεις?"

Να προσπαθώ να μη γελάσω, ο ένας είχε αγριέψει και ο άλλος προσπαθούσε να μάθει τι είδους λαμπτήρες ήθελε, αλόγου/γαϊδάρου, ή αλογόνου/γαϊδαρόνου ήθελε ο πελάτης. Πώς δεν παίξαμε ξύλο ιδιαίτερα όταν ο πελάτης φούσκωσε και είπε

"Κοροϊδο δεν θα με πιάσει ένας πωλητής, είμαι του Πολυτεχνείου εγώ".

Είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε οτι αυτο που θέλει λέγεται ¨αλογόνο" και είναι λάμπα για να φωτίζει τους χώρους.

Θα μπορούσε να είχε ζητήσει και λάμπα κολλαγόνου. Και να μας πεί ότι είχε τελειώσει και την Ιατρική Σχολή.

Και τότε πώς θα τα βγάζαμε πέρα?

Ημερολόγιο πόλεως

Κάθε πρωί ξυπνάω γύρω στις 06.00, χωρίς ξυπνητήρι. Σηκώνομαι και φτιάχνω τον καφέ μου όπου τον πίνω στο μπαλκόνι του νέου σπιτιού. Αφουγκράζομαι την πόλη που ακόμη κοιμάται και συγχρόνως αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στις πολυκατοικίες απέναντι.

Στο παλιό μου σπίτι στο Ελληνικό, ποτέ δεν καθόμουνα πουρνό-πουρνό στη βεράντα, ίσως γιατί είχε ήλιο-ήθελα να λέω, μάλλον όμως γιατί πέρα απο τα δένδρα και τα πουλιά δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον να δώ. Παράξενη η φύση του ανθρώπου, όταν ζεί εκτός λιγουρεύεται την πόλη και όταν ζεί στην πόλη, οδύρεται για λίγη εξοχή και πράσινο. Μήπως είμαι πιο κοινωνικό ζώο απο όσο νομίζω?

Ηδη η πόλη έχει να προσφέρει και να της προσφέρω. Υπάρχουν άνθρωποι απέναντι που κινουνται πίσω απο τις κουρτίνες τους. Εμείς δεν έχουμε βάλει κουρτίνες ακόμη και αυτό βλέπω τώρα ότι είναι προτεραιότητα. Συνεχώς πρέπει να τραβάω τα παντζούρια, να μην μας βλέπουν όταν π.χ. βγαίνουμε απο το μπάνιο. Γιατί κρέμωνται απο τα παράθυρα να δούν τους καινούργιους.. μην αρχίσουμε στραβά με χειροκροτήματα και σφυρίγματα ε?

Κάθομαι 3 μέρες τώρα πρω'ι στο μπαλκόνι και περιμένω. Τους γείτονες βέβαια. Ηδη άκουσα τους πρώτους σκυλοκαυγάδες, τη γειτόνισσα απέναντι που σουτάρει τα σκουπίδια απο τον 5 όροφο και τη διαχειρίστρια απο κάτω να καιροφυλακτεί.. "Μωρήηηη!" Γαβ, νιάρ και πολύ γέλιο. Είναι και ο Καζαντζίδης που μας την έχει στημένη, σβκ γύρω στις 16.00 ώρα. Που απο κάποιο χέρι ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ..και λέει ο Κ "δεν πά να είσαι και αετός, θα στα κόψω εγώ τα φτερά, αρχ###, που ούτε την Κυριακή δεν μ' αφήνεις να κοιμηθώ" . Ανήμερα δε την ημέρα της μετακόμισης, όταν έρχονταν τα έπιπλα και οι κούτες έδωσε παρόν και η κυρία του κάτω διαμερίσματος. Με παράπονα. Οτι κάνουν οι μεταφορείς πολύ θόρυβο με τα παπούτσια τους και τρέμει το ταβάνι απ' όπου έχει κρεμάσει τα κρύσταλλά της !!!!! Μήπως να περπατήσουν και ξυπόλητοι μη σπάσει και κανένας πολυέλαιος ε? Μήπως και σε pas de deux?

Δουλειές πολλές και πολλές χαρές. Χθές μας συνέδεσαν την ηλεκτρική κουζίνα, τέρμα λοιπόν τα έτοιμα και τα δανεικά απο μαμά/πεθερά/τραλαλα, χρειάζεται απο σήμερα να μαγειρέψω. Και βέβαια να πάω να ψωνίσω. Για πλυντήριο ακόμη δεν μας προέκυψε.. βουνά τα άπλυτα, θα δούμε. Εδώ οι ηλεκτρολόγοι, έρχονται για τα πράγματα ενα-ένα, σήμερα η κουζίνα, μετά ουφ, πούφ δεν μπορώ κουράστηκα, αύριο το πλυντήριο (λέμε τώρα), μεθαύριο κάτι άλλο αλλά θα πληρωθούν για όλα μαζί. Πάλι καλά.

Και βέβαια δεν έχω ADSL, no Sir, σαν τρελλό φορτηγό με κλεμμένη ασύρματη σύνδεση πορεύομαι. Ανάμεσα απο τα κιβώτια και τα τυλιγμένα. Με πολλά όνειρα. Για να δούμε αυτή η κούτα θα έχει μέσα κανένα πιάτο/μαχαιροπήρουνο/ποτήρι που ακόμη λείπουν? Οχι κυρία μου. Αυτή η κούτα έχει κουρτίνες.

Ούφ. Πάλι σε πλαστικά θα φάμε.

Ελληνικός τουρισμός

Ξένοι φίλοι μας ήρθαν στην Ελλάδα. Μείνανε σε παραθαλλάσιο διαμερισματάκι στο Διμηνιό Κορινθίας. Ολη μέρα τη βγάλανε στη θάλασσα, ήταν και ο καύσωνας.., το βράδυ μία σαλάτα, σουβλάκια και πέσανε ξεροί στον ύπνο. Με τα παράθυρα όλα βέβαια ανοιχτά.

Μέσα στη νύχτα μπήκαν 3 κλέφτες στο σπίτι. Τους πήραν τα πορτοφόλια, τα κινητά και τις φωτογραφικές μηχανές. Οι ξένοι δεν κατάλαβαν τίποτα, μέχρι το πρωί βέβαια που λείπαν πράγματα και ήταν όλα αναστατωμένα. Η αστυνομία αποφάσισε ότι ήταν τρείς οι κλέφτες.

Κοπτεται η Ελλάδα να προσελκύσει τουρίστες για να ακουμπάνε τα λεφτά τους εδώ, τι κάνει όμως για να τους προστατεύει? θα μου πείτε τα θέλανε και τα πάθανε που δεν κλειδαμπαρώθηκαν, , δεν κλείσανε και τα τζάμια, δεν κλείδωσαν, δεν βάλανε και τον τσολιά του Αγνώστου Στρατιώτη σκοπιά μη τρελλαθούμε τελείως, ε!

Πολλά τα ατυχήματα με τους τουρίστες που έχουν μεγαλώσει και ζήσει σε χώρες που το κράτος ΥΠΗΡΕΤΕΙ τον πολίτη, αντί να τον γράφει.

Ας μη μιλάμε κλαιγόμαστε λοιπόν!

Χωρίς το μωρό μου

Για το ADSL λέω. Λόγω μετακόμισης, γίνεται μεταφορά τηλεφώνων, άρα οι παρούσες παροχές λίγο-λίγο θα διακόπτονται έστω και προσωρινά. Οχι πως υπάρχει ελεύθερος χρόνος δλδ..πάνε οι χαλαρές εποχές που καθόμουνα με τις ώρες στον υπολογιστή..τώρα έχω χωθεί μέσα στα ντουλάπια και στις βιβλιοθήκες και ξεκαθαρίζω..όχι να πάμε και σκουπιδαριό στο νέο σπίτι, ε?

Είναι απίστευτο τι μαζεύεται σε ένα σπιτικό, απορίες έχω γιατί δεν είμαι απο τους ανθρώπους που "συσσωρεύουν" (ως γνωστόν σιχαίνομαι και τις αποθήκες- είχα το yiusurum.blogspot.com όπου έδινα πράγματα ας μη ξεχνάμε..), έλεγε η ηλίθια. Τα ντουλάπια μου γεμάτα αντικείμενα που είχαν να χρησιμοποιηθούν χρόνια, καλλυντικά ληγμένα ή παλιά, μισοχρησιμοποιημένα είδη μανικούρ, πηγμένα μανόν, φάρμακα όλων των ειδών όχι ληγμένα αλλά για ποιές άραγε παθήσεις..έχω χάσει τον λογαριασμό άρα..σκουπίδια.

Αφήστε τον όγκο της γραφικής ύλης..2 κούτες έχω γεμίσει ως τώρα και συνεχίζω...μα πόσες ξύστρες μάζευα η ευλογημένη..12 είναι ώς τώρα, μολύβια, κραγιόνια, οι μπογιές του Κ (ακουαρέλες, λάδια, παλέττες, νέφτια..πινέλα, καμβάδες), εργαλεία (γιατί ως γνωστόν κάθε σύζυγος είναι και μάστορας..απ' όλα είχαμε διπλά και τριπλά, ποτέ δεν βρίσκαμε το κατάλληλο στη δοθείσα στιγμή, έχουμε και λέμε 5 σφυριά, 20+ κατσαβίδια, πένσες, ταναλιες, λαμπτήρες, κλειδιά, πρόκες-καρφάκια-πινέζες-βίδες ΠΑΝΤΟΥ..ΑΑΑΑΑ!.

Για να μη πώ τίποτα για τα είδη ρουχισμού...έχω ακόμη και ρούχα της μητέρας μου που αν και δεν μου μπαίνουνε (ήταν μικρόσωμη και πολύ αδύνατη) δεν μπορώ να τα αποχωριστώ...Θα δούμε, θα δούμε..και όλο μαζεύω..γιατί δεν είναι και σωστό όταν έρθουν οι μεταφορείς απο Δευτέρα να μαζεύουν εκείνοι τα μικροπράγματα και τα ρούχα, θα πάρουν μέν τον όγκο με τα κρεμαστά, τις κρεββατοστρώσεις και τέτοια όχι όμως και τα εσώρουχα. Μπόγοι παντού. Είναι και οι ψιψίνες που κλαίνε συνέχεια νομίζοντας ότι φεύγουμε και τις αφήνουμε, και όταν δεν κλαίνε κάνουν εμετό..τους τα έχω εξηγήσει εκατό φορές, όμως τελικά με μία σφουγγαρίστρα γυρίζω

Τέσπα..

Αραιώνω λίγο-λίγο το Ιντερνέτ..ώσπου να ξαναέρθουν όλα στη θέση τους όπως πρώτα.

ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΤΕ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ.

Μετά όμως υπόσχομαι να γράψω πλήρες οδοιπορικό των ευτράπελων που πάντα γίνονται..

Au revoir λοιπόν

Μαρίνα

Λέτε?

να την πατήσουμε?

Ολα του γάμου δύσκολα..

Αυτές τις μέρες μου έχουν βγεί τα πόδια απο το τρέξιμο, μόνο μία Κυριακή τελικά μένει για Κυρίω τω Θεώ σου, για ξάπλα, τρόπος του λέγειν δλδ, γιατί έχω να μαζέψω πράγματα..στη μετακόμιση δεν θα πάρουν οι μεταφορείς τα σώβρακα και τα ελαιόλαδα.. Ουτε θα δεχθεί η ύπαρξή μου αυτό που έγινε στη μετακόμιση της Π, όταν ο Τσίφ Μεταφορέας με χαμηλή φωνή και με το ένα μάτι μισόκλειστο της πρότεινε ειδικό κιβώτιο για να βάλει "κάποια δικά της πράγματα μέσα" προφανώς εννοώντας εσώρουχα, σερβιέττες κλπ και εκείνη έβαλε μισόκλειστα μπουκάλια με λάδια, ξύδια και δη πράγματα που χύνονται. Ευτυχώς ήταν γερό το κιβώτιο, μόνο ένα λάδι χύθηκε, το πετάξαμε έξω γρήγορα, φέραμε τις πατσαβούρες και τις σφουγγαρίστρες, αντί να πακετάρουν οι άνθρωποι, πλέναν τα πατώματα.. - και έτσι βγήκε αληθινή του Κ η θεωρία ότι οι άντρες είναι πιο παστρικοθόδωροι απο τις γυναίκες, εμείς που και πού τα χώνουμε και κάτω απο το χαλί.

Αυτές τις μέρες λοιπόν και μάλλον και τις πολλές επόμενες βλέπω διάφορους τεχνίτες που έρχονται να διαφωτίσουν εμάς τους αδαείς με τις γνώσεις τους και τις απόψεις τους. Ηρθε ο αποφράκτης για να ξεβουλώσει παλιές αμαρτίες άλλων ενοίκων, ο υδραυλικός για να αλλάξει τα βασικά (καζανάκι) ενός σπιτιού, ο αλουμινάς για να αντικαταστήσει κάποια ξεχαρβαλωμένα, ο μπογιατζής είναι ήδη μέσα και σκεπάζει τους μαυρισμένους απο τα τσιγάρα τοίχους με νέο επίστρωμα μπογιάς, μετά θα έρθουν οι καθαριστές για να ξεπλύνουν σκόνες και αποτυπώματα και μετά θα αρχίσει η δική μας εισβολή και νέα τάξη πραγμάτων. Παράλληλα στέλνουμε μερικά δικά μας πράγματα σε τεχνίτες-μαστόρους για να δοκιμάσουν τις νέες τάσεις, δλδ κάτι σπασμένες καρέκλες για να κάνουν κούπ, όχι ίσως σε κομμωτήριο αλλά στο αντίστοιχο χώρο αισθητικής και ξηλώματος, κάτι πολυθρόνες απο τις γατ για αλλαγή φορέματος, ίσως όχι στο τόσο trendy αλλά στο πιο ανθεκτικό, στο τέλος θα βάλουμε και σιδερένιες ταπετσαρίες.. να με θυμηθείτε. Τι να γίνει όμως, γάτ είναι αυτές.

Με έχουν φάει και οι δρόμοι, τρώνε τα οδοστρώματα τις σόλες των παπουτσιών μου γιατί βεβαίως όταν όλα τα αυτοκίνητα έχουν σκαρφαλώσει και γλαρώσει για ώρες ώσπου να τα πάρουν οι ιδιοκτήτες τους στα πεζοδρόμια, οι πεζοί πάμε απο το δρόμο. Τρέχω σε δουλειές και σε καθήκοντα. Τα πρώτα είναι για διερεύνηση και αντίστοιχα στόχευση νέων τεχνιτών που θα μας βάλουν ντουλάπια, γιατί το νέο σπίτι έχει 2 μικρές ντουλαπίτσες και προβλέπονται τα ρούχα μας να γίνουν σαν τα τσιγγάνικα βιολιά, να πηγαίνουν χέρι-χέρι σε όλους τους συγγενείς, εσείς αγαπητά πεθερικά να πάρετε τα χειμωνιάτικα, εσείς κα Π, τα σεντόνια-κουβέρτες, εσείς αγαπητά μου συνυφάδια τις πετσέτες και τις τσάντες.. κλπ, κλπ, προτού ακόμη εισβάλλουμε να γίνουμε πιο πολύ ρεζίλι.

Η καθημερινότητα αρχίζει απο δουλειές ρουτίνας. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ εκτός Κυριακής περνάω απο το Ιδρυμα του ανανεωτή υφασμάτων επίπλων. Για να δώ α) πώς πάνε οι εργασίες με τον καναπέ που απο γρατζουνιστήρι πασχίζει να γίνει καθιστικό β) αν εμπεδώνει πρακτικά τις επιθυμίες μας και δεν κάνει τα δικά του και γ) να σπάσω τους εικονικούς μου όρχεις.

Ο μάστορας δεν είναι καθόλου κακός. Είναι ένας δουλευταράς μπόντυ μπίλντερ, που ξέρει τη δουλειά. Για πότε σήκωσε τα έπιπλα μόνος του, σαν να ήταν πούπουλα..είπαμε επενδύει στη σωματική του διάπλαση. Ως εκεί. Εχει πρόβλημα όμως με τη μνήμη. Ξεχνάει τι του λέω ότι θέλω και όταν τα έγραψε, για να μη τα ξεχάσει, ξέχασε που έβαλε το χαρτί.

"Στην ατζέντα σας τα γράψατε" του είπα μία μέρα.

"Ξέρω" λέει "αλλά σε ποιό φύλλο?"

Ετσι κάθε μέρα επιστρέφω στο παλιό μου επάγγελμα. Παλιά δούλευα σε σχολείο, σαν καθηγήτρια. Κάθε μέρα τον ρωτάω, ποιό ύφασμα θα βάλει που, και πόσα μαξιλαράκια.

Χθές ομως μου είπε και το αμίμητο

"Μου θυμίζετε μία παλιά μου δασκάλα που είχα, όποτε με έβλεπε μου έκανε ερωτήσεις επανάληψης"

"8χ7 πόσο κάνει?" τον ρωτάω.

Με κυττάει

Τον κυττάω

"Το ήξερα", μου λέει "το ξέρω αλλά δεν μούρχετα..εδώ τόχω (δείχνει το στόμα του)"

"Το ξέρω ότι το ξέρετε" λέω

"Α! Χα! 56" μου λέει.

"Είδατε του λέω, απλά μη αγχώνεστε, μιά χαρά 3 μαξιλαράκια θα φτιάξετε"

"Ναί τα 5 μαξιλάρια σας θα είναι έτοιμα πολύ σύντομα"

Χτυποκάρδια στο μπαλκόνι

Σμπαράλια τα νεύρα μας απο το Σάββατο το βράδυ, 2 νύχτες μείναμε λελέκια, όχι γιατί δεν μας πιάνει ο ύπνος, μιά χαρά θα γλάρωνε το μάτι μας αν υπήρχαν και οι σωστές προϋποθέσεις. Γιατί πώς να σε πάρει ο ποταμός όταν στο μπαλκόνι γίνεται χαμός?

Ο έρωτας μας χτύπησε την πόρτα και η διεύλευσή του σαν του Αττίλα, άφησε και ίχνη και πεσσόντες, λάφυρα πολλά αλλά και μία κάποια ενγρήγορση εκ μέρους μας. Με άλλα λόγια.

Ο γαμίκουλας της περιοχής ερωτεύτηκε το γάτο μας. Εμφανίσθηκε με όλη του τη γοητεία και τα έντομά του (ψύλλους-τσιμπούρια) καθότι αδέσποτος, με τσαλακωμένη τη μούρη του απο διάφορους τσακωμούς (αλλά αυτό δείχνει περισσή ωριμότητα αλα Sean Connery που όσο κι αν γεράσει πάλι θαυμάστριες θα βρίσκει), σήκωσε το πίσω πόδι και πήρε σβάρνα το σπίτι ψεκάζοντας κουρτίνες, καναπέδες, χαλιά (δεν τα σηκώσαμε όλα), το πόδι του τραπεζιού..μόνο στη ντουλάπα δεν χώθηκε... βρώμα απίστευτη..και όλα αυτά γιατί οι άσεμνες στάσεις του Babs..του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Οπου τον εύρισκες καβάλλα στον γάτο μας ήταν και προσπαθούσε να ανιχνεύσει την "οπή"..πράγμα δύσκολο διότι δεν υπήρχε..και ο μικρός να φεύγει τρέχοντας..τι λέω πετώντας και ο στιβαρός ν' ακολουθεί ψεκάζοντας.. Ετσι αφού φάγαμε 2 μέρες και νύχτες για να ξεβρωμίσουμε το σπίτι μας που ήταν αφόρητο..στείλαμε τον γάτο στον κα Π για να περισσώσουμε την παρθενιά του.

Και χθές που επιτέλους είπαμε ότι θα κοιμηθούμε ο γνωστός γείτονας είχε πάρτυ!!!!