Λόγια της πλώρης

Λέει ο Α: "Φέτος τις γιορτές να μη κάνουμε δώρα, ο ένας στον αλλο, να μην ανταλλάξουμε τα κλασσικά που παίρνουμε..σαν οικογένεια (πολυμελής)."

Αντε να το πείς αυτό στα παιδιά που περιμένουν πώς και πώς..Αντε να τους το εξηγήσεις.
Βέβαια όταν του αλλου του κόβουν τη σύνταξη και τους έξτρα μισθούς..πώς θα ανταπεξέλθει με τα 100 δωράκια που πρέπει να πάρει;
Απο την άλλη πώς θα τα καταφέρει και το κατάστημα που κυττάει να ξελασπώσει λόγω Χριστουγέννων και να επιβιώσει στην αβεβαιότητα του αύριο;
Σκοινί-κορδόνι πάνε όλα.

Και τους μπαμπούλες της ολικής καταστροφής που δεν θα έχουμε ούτε σαπούνι για να πλυθούμε - γιατί οι πρώτες ύλες είναι κι αυτές εισαγώμενες - τους βαρέθηκα..

Τρώω μανταρίνια.. ωραία και ζουμερά. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν και τα δένδρα.. που δίνουν απλόχερα. Μόνο που τους καρπούς τους πετάμε στη χωματερή και κάνουμε εισαγωγή χυμών απο τη Βραζιλία. Δεν τη καταλαβαίνω την οικονομία μας, είμαι φαίνεται στα οικονομικά, μπούφος!

Η ζωή συνεχίζεται και ολοι αφουγκραζόμαστε. Απειρα τα σενάρια, ο καθένας έχει και απο ένα. Οι βιτρίνες στολίζουν δενδράκια, η αγορά γεμίζει σιγά-σιγά. Μερικοί άρχισαν ήδη να ψωνίζουν πράγματα πρός αποθήκευση..μη σταματήσουν οι εισαγωγές και δεν έχουν να λούζονται με 125 μαγικά βότανα σε μορφή σαμπουάν ή να πίνουν μοναστηριακές μπύρες . Τα καφενεία γεμάτα, οι τιμές του καφέ, υψηλές. Κάποιοι μάλλον δεν καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται ή πέρα βρέχει. Ο ιδιωτικός τομέας άρχισε ήδη τις απολύσεις - αφού δεν κινείται η αγορά. Αν αρχίσουν και οι απολύσεις στο δημόσιο, όλος αυτός ο κόσμος τι θα απογίνει, πώς θα ζήσει; Ολοι μετανάστες στην Αυστραλία θα πάνε, να πλένουν πιάτα;
Θα ζήσουμε απο την παραγωγή μας και τον τουρισμό. Ειδικά τον τουρισμό, όταν το φέσι για Greek salad χωρίς τυρί και ελιές πάει σύννεφο..άσε δε τους ανεγκέφαλους ανθέλληνες που για το προσωπικό τους όφελος, διώχνουν τους τουρίστες..
Αφουγκράζομαι ..όπως όλος ο κόσμος..τα πιθανά μελλούμενα. Οταν βγούμε απο την αβεβαιότητα, θα χρειαστεί να σηκώσουμε τα μανίκια μας και να ζυμώσουμε..αν θέλουμε να φάμε.

http://www.youtube.com/watch?v=e4j0_E2LHRY&feature=related

Οταν δεν ωριμάζουμε ποτέ

Δεν ξέρω αν μας τρομάζει περισσότερο η Τρόϊκα ή

η αγωνία

μη χάσουμε

το πελατειακό σύστημα

που έχουμε θεσπίσει με την εξουσία,

έδώ και χρόνια.

Τζαμί στο Βοτανικό

Αφού δεχθήκαμε τόσους μουσουλμάνους μετανάστες (νόμιμους-παράνομους) ας τους κτίσουμε και τζαμί για να προσεύχονται.
Θεωρώ δίκαιη την ανέγερση τζαμιού στο Βοτανικό ή και άλλων αλλού.
Κανείς δεν μπορεί να στερήσει σε πιστούς, το χώρο λατρείας τους.

Παράλογοι νόμοι

Πρίν ένα χρονικό διάστημα, είχα πάει στην Εφορία για να αλλάξω τη ταχυδρομική διεύθυνση που μας στέλνουν τις δηλώσεις κλπ έγγραφα. Ηθελα να πηγαίνει όλη μας (του συζύγου + δική μου) η αλληλογραφία σε ταχυδρομική θυρίδα των ΕΛΤΑ. Ο αρμόδιος υπάλληλος αρνήθηκε ν' αλλάξει την υπάρχουσα διεύθυνση, παρόλλο που του είπα ότι χάνεται η αλληλογραφία και μαζί και πιστοποιητικά/έγγραφα που παραλαμβάνουμε σαν εταιρεία. Ηταν ανένδοτος, όχι και πάλι όχι..γιατί λέει ο Νόμος, όπως μου ειπε "να στέλνονται τα της Εφορίας στην έδρα της εταιρείας, στη διεύθυνση αυτή και όχι σε θυρίδα"..
"Γιατί", λέει, "άν σκάσει κανόνι η εταιρεία, άμεσα θα κλείσουν την Τ.Θ. ενώ με τη διεύθυνση..θα τους πιάσουμε"..
Τι νυχτωμένος! Το γεγονός της μετακόμισης της κανονάτης εταιρείας δεν έχει περάσει απο το μυαλό του..

Φυσικά δεν άλλαξε τη διεύθυνση αποστολής εγγράφων.

Δίπλα απο την Εταιρεία που εργάζομαι υπήρχε ένας ναυτικός πράκτορας. Ηταν χρόνια εκεί αλλά κάποια στιγμή το ξενοίκιασε. Μετά έβλεπα να έρχονται χαρτιά απο την Εφορία πολλά. Τα οποία επιστρέφοντο στο ταχυδρομείο με την ένδειξη ΑΓΝΩΣΤΟΣ. Τα επιστρέφουμε και ξανάρχονται..ωσπου να ξυπνήσει το Κράτος και να καταλάβει οτι τη πάτησε και ότι οι Νόμοι χρειάζεται να προσαρμόζονται..στις εποχές.

Αν είναι να σκάσει κανόνι η εταιρεία, θα το σκάσει, η Εφορία όμως μπορεί να πιάσει τον υπεύθυνο μέσω συστημάτων που έχουν.. Τι τους πείραζε να βάζω την αλληλογραφία στη θυρίδα..; Βαριόντουσαν οι κότες να σηκώσουν τον κώ.. τους απο τη καρέκλα, βάσει Νόμου βεβαίως βεβαίως.

Εκλογικά κέντρα και ρατσισμός

Ημέρα εκλογών και για άλλη μία φορά φαίνεται η μούρη της ρατσιστικης μας κοινωνίας. Μιάς κοινωνίας που απο τη μιά κυνηγάει τους ψήφους και απο την άλλη αποκλείει μερίδα ανθρώπων με κινητικά προβλήματα ώστε να προσέρχονται ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ στις κάλπες.

Οι δήμοι προσπαθούν. Φτιάχνουν καταλόγους ονομάτων..οργανώνουν εκλογικά κέντρα σε παρακείμενα δημόσια σχολεία..και σταματούν εδώ θεωρώντας ότι όλα είναι ωραία και ΟΛΟΙ όσοι θέλουν να ψηφίσουν θα έρθουν μία χαρά να ρίξουν το βόλι τους.
Ομως όταν ο ψηφοφόρος προσέρθει θα ταλαιπωρηθεί γιατί ελλείψει χώρου στάθμευσης δεν έχει κάπου να αφήσει το αυτοκίνητο. Κι αν ο ψηφοφόρος μας έχει κάποιο κινητικό πρόβλημα, είτε το πόδι στο γύψο, είτε έναν τραυματισμό, τότε η πρόσβαση γίνεται πρόβλημα. Θέση για να σταματήσει δεν υπάρχει, αφού όλοι έχουν πιάσει (διπλά-τριπλά) τους παρακείμενους χώρους και για να παρκάρει μακρύτερα, δεν γίνεται λόγος. Ετσι είτε θα γυρίσει σπίτι του άπραγος, είτε θα δεσμεύσει τους συγγενείς του να τον πάνε εκείνοι. Θα φορτωθεί δλδ στους άλλους, επειδή το Κράτος αγνοεί την ύπαρξή του σαν άτομο με κάποια ειδική ανάγκη, δεν τον διευκολύνει στις μετακινήσεις, αλλά που τον φορολογεί κανονικά.

Ακόμη όμως κι αν βρεί να σταθμεύσει, τα προβλήματα δεν λύνονται. Τα περισσότερα δημόσια σχολεία έχουν σκαλιά πρίν την είσοδο και σχεδόν πάντα το εκλογικό κέντρο που ψηφίζεις είναι ψηλά σε κάποιο όροφο. Αν κύριε με κινητικό πρόβλημα, ξεπεράσεις το σκόπελο των πρώτων σκαλιών, θα σκοντάψεις στο δεύτερο.. φαντάσου να ανεβαίνεις με τη πατερίτσα στο τρίτο όροφο για να ..ψηφίσεις την επόμενη τοπική αυτοδιοίκηση/κυβέρνηση που αδιαφορεί για σένα και τη μετακίνησή σου!! Μερικά σχολεία έχουν ασανσέρ, που πάντα είναι κλειδωμένο, οπότε άχρηστο για σένα. Α! Ξέχασα! Μπορεί να ειδοποιηθεί ο δικαστικός κλητήρας να κατέβει μαζί με τα ψηφοδέλτια για να ψηφίσεις στο ισόγειο! Και να σε κυττάνε με λύπηση όλοι οι συμπολίτες σου, να αισθάνεσαι σαν το τέρας του Τσίρκου. Και άντε ξανά-μανά αντίστροφα να κατέβεις σκαλιά, να βρείς το αυτοκίνητό σου, για να φύγεις.

Οχι άλλο κάρβουνο. Οχι άλλος ρατσισμός και μέσα στη κοινωνία. Γιατί έτσι όπως έχουμε γίνει ρατσισμός δεν είναι μόνο η καχυποψία πρός το μετανάστη είναι και πρός το οτιδήποτε διαφορετικό. Δεν είναι λύση να κατεβαίνει ο αντιπρόσωπος κάτω 100 φορές για τη γιαγιά, για τον παπού, για το ΑΜΕΑ για μένα που έχω πρόβλημα σπονδύλου κλπ για μία ψήφο. Λύση είναι να σκεφτούν πώς θα συμπεριλαμβάνουν ΟΛΟΥΣ τους πολίτες όταν αποφασίζουν για τη θέση των εκλογικών κέντρων.. Να τους δίνουν τη δυνατότητα ΜΟΝΟΙ τους να μπορούν να ρίχνουν τη ψήφο τους έιτε απο το σπιτι (μέσω Ιντερνετ), είτε να τους στέλνουν αντιπροσώπους, είτε ταχυδρομικά, είτε να τους συμπεριλαμβάνουν με όποιο τρόπο μπορούν στο κοινωνικό σύνολο.

Δυστυχώς, τόσα χρόνια που ψηφίζω στην Ελλάδα, δεν έχω δεί ΚΑΜΜΙΑ βελτίωση σε αυτό το θέμα. Εχω δεί όμως πολλούς ανθρώπους να αρνούνται να πάνε να ψήφίζουν επειδή το Κράτος τίποτα δεν κάνει και γι' αυτούς. Και μη μου πείτε ότι το Κράτος κάνει ό,τι μπορεί και δεν προλαβαίνει. Απο κάπου πρέπει να ξεκινήσει. Ας ξεκινήσει απο τα μικρά και μετά να πάει και στα μεγάλα.

Mind the GAP του εγκεφάλου μας

Δύο επεισόδια που με βγάλανε απο τα ρούχα μου.. Λές και όλοι έχουμε πάθει ομαδικό εγκεφαλικό.

Επεισόδιο Α. Ηλεκτρολογικό πρόβλημα στο γραφείο.. καίγονται οι λάμπες στα φωτιστικά ταβανιού συνεχώς.. Να έρθει ο ηλεκτρολόγος.. Μιλάμε με τον κ. Νίκο, και έρχεται. Κάθεται τρία τέταρτα της ώρας, διορθώνει τη βλάβη και με χρεώνει 100 ευρώ (τιμολόγιο). Το οποίο τιμολόγιο δεν το είχε μαζί του..θα μου το στείλει ταχυδρομικά (πήρε στοιχεία) αλλά ούτε και μπλόκ αποδείξεων κράταγε μαζί του. Θα μπορούσα να ήμουνα ιδιώτης..δεν θα έπρεπε να μου κόψει απόδειξη; Απο την άλλη γκρίνιαζε συνέχεια για τα όλα... το που θα φθάσει το κόστος της ζωής..και πόσο τρέμει τη χρεωκοπία .. μπλά μπλά..
100 ευρώ + ΦΠΑ ρε μλκ για τρία τέταρτα εργασίας!! Ο καρδιοχειρουργός πόσα θα με χρέωνε για την αντίστοιχη ώρα και για θέμα ζωής ή θανάτου;

Επεισόδιο Β.

Εχω διαπιστώσει οτι εμείς οι Ελληνες θεωρούμε ότι έχουμε υποχρέωση να αντιστεκόμαστε στο κάθε νόμο, ακόμη κι αν αυτός μας βλάπτει, ή βλάπτει μέρος συμπολιτών μας. Μιλάω για το κάπνισμα στις ταβέρνες και τα εστιατόρια.
Ο κάθε καπνιστής θεωρεί υποχρέωση του να ανάψει τσιγαράκι, το τασάκι έτσι κι αλλιώς τον περιμένει δίπλα, γιατί...μαγκιά του και δεν λογαριάζει ότι κάποιοι δεν καπνίζουν..αλλά σιγά τώρα...

Είναι αυτή η νοοτροπία..να περάσω εγώ καλά, εαυτούλης πρώτος και ο κόσμος ας πάει να...

είναι που το βλέπω ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ παντού..σε όλα..τι να πρωτοπώ. Το Κράτος ξέρουμε πως λειτουργούσε, τα είδαμε, αλλά και εμείς οι ίδιοι λές και έχουμε ΚΕΝΟ στο μυαλό μας..κυττάμε μόνο τη πάρτη μας. Και το κοινωνικό σύνολο, ..ποιό κοινωνικό σύνολο;

Χθές μας καλέσανε για φαγητό έξω..και όλοι μέσα στο στριμωγμένο αυτό bistro καπνίζανε αρειμανίως, ακόμη και οι φίλοι μας.. μεσα στο πρόσωπό μου..ενώ ξέρουνε ότι έχω άσθμα.. και με βλέπανε να κάνω εισπνοές..με ακούγανε να βήχω..τίποτα.. Δεν είναι αναίσθητοι οι άνθρωποι ( θέλω να ελπίζω) απλά..έχουν gap. Δεν καταλαβαίνουν και δεν συναισθάνονται για κανέναν, πέρα απο το να περνάνε εκείνοι καλά.. όσο για τους άλλους.. "μιά χαρά δεν αισθάνεσαι μετά τις εισπνοές; Τι καλό που είναι αυτό το φάρμακο!!"μου λέει η καπνίστρια δίπλα..και μένω κάγκελλο.

Μήπως δεν είμαι στα καλά μου, βρίσκομαι σε άλλο πλανήτη; Ροχάλα απο τα αστέρια φάγαμε όλοι;

Λύκε, λύκε είσαι εδώ;

Αυτές τις μέρες είμαι συνεχώς.. στους δρόμους. Ο κόσμος διαδηλώνει για αυτά που έχασε. Για αυτά που φρόντισε το Κράτος να του πάρει. Αυτά που του είχε δώσει απλόχερα πρίν.

ΘΥΜΟΣ, ΠΙΚΡΙΑ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ.

Μα καλά, ανιστόρητοι είμαστε; Απο καταβολής, μόλις το οποιοδήποτε Κράτος τα βρεί σκούρα, πάντα ο κακομοίρης λαός τη πληρώνει. "Οχι όμως εμείς" μου λέει μία κυρία.. "Να τα πάρουν απο αυτούς που τα κλέψανε". Τι να της πώ, ότι οι κλέφτες και οι άτιμοι δεν πιάνονται ποτέ, πάντοτε πλακάκια τα κάνουν με την εξουσία, ενώ τα μισθά των υπαλληλάκων..πιάνονται ; Τι να σου κάνω που δεν καταλαβαίνεις..πάλι καλά που πήγες στη διαδήλωση..κάτι είναι και αυτό.


Περπατώ με προσοχή στους δρόμους..μη σπάσω τα μούτρα μου. Οταν είχαμε τους εγγλέζους εδώ δεν καταλαβαίνανε γιατί περπατούσα στο οδόστρωμα., ανάμεσα απο τα αυτοκίνητα, το θεωρούσαν πολύ επικίνδυνο Εκείνοι πήγαιναν απο το πεζοδρόμιο. Οταν πέσανε κάτω γιατί σε κάποια στραβή πλάκα σκάλωσε το παπούτσι τους και γδάρανε τα γόνατά τους..κατάλαβαν.. Αναρωτιώντουσαν όμως γιατί οι κάτοικοι δεν ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ σωστά πεζοδρόμια..φόρους και τέλη πληρώνουμε. Δεν είχα απάντηση.

Προ ετών ουρλιάζαμε για τη κακή ποιότητα των Κινέζικων ρούχων.. ότι έίναι επικίνδυνα για την υγεία, φέρνουν δερματίτιδες, φαγούρα, ψώρα... οι έμποροι νευρίαζαν γιατί τα φτηνά αυτά ρούχα χτύπαγαν τις δικές τους τιμές. Τώρα με τις συνεργασίες της Ελλάδας με τη Κίνα..όλοι αυτόματα ξεχάσαμε τα "κακά" κινέζικα ρούχα... όλα τα ρούχα καλά είναι..αρκεί να μη φουντάρει η αγορά.

Τι υποκρισία!

Περπατώ εις το δάσος όταν οι λύκοι είναι εδώ. Δεν ξέρω μόνο αν αυτοί είναι ντόπιοι λύκοι ή ξενόφερτοι. Ποιοί είναι οι αγριώτεροι; Αυτοί που μας βάζουν τα πόδια σε στενά παπούτσια, ή εκείνοι που μας απειλούν ότι θα μείνουμε ξυπόλητοι...στ' αγκάθια;

So sad

Τη σήμερον ημέραν όταν τόσο η ιατρική όσο και η παιδεία είναι ανεπτυγμένες, δεν νοείται άνθρωποι διανοητικώς ανάπηροι (παλιά τους έλεγαν καθυστερημένους) να κάνουν παιδιά χωρίς έναν ιατρικό έλεγχο, να ρίχνουν ζάρια για το τι θα βγεί.

Μου έτυχε προ-ημερών να δώ μία παλιά γνωστή - ετών 40 με μυαλό 11χρονης - που με χαρά μου παρουσίασε τα 3 παιδιά της. Τα δύο παρουσίαζαν διαννοητική καθυστέρηση όπως εκείνη - ήταν έφηβοι με μυαλό νηπίων - είχαν προβλήματα κίνησης, μυϊκά κλπ, ενώ το τρίτο, φυσιολογικό. ΕΦΡΙΞΑ. Δεν ήξερα ότι παρά τη δική της ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ διανοητική αναπηρία, είχε κάνει και παιδιά!

Καλά δεν βρέθηκε κάποιος να πεί σε αυτή τη γυναίκα, στον άνδρα της αν μη τι άλλο, στους γονείς της ότι είναι έγκλημα να κάνει παιδιά και έτσι να διαιωνίζει τη κληρονομική αυτή νόσο, που προκαλεί πόνο και λύπη για όλους!!

Τα είδα τα δύστυχα, να σέρνονται, να τους τρέχουν τα σάλια, να τσεβδίζουν.. μα δεν υπάρχει Θεός; Μόνο ηλίθιοι; Που για τη πλάκα τους ή την άγνοιά τους..βασανίζουν και τις επόμενες γενεές; Οσο αμόρφωτοι κι αν είναι, δεν υπάρχουν σύμβουλοι, γιατροί, μαιευτήρες, γυναικολόγοι..τι στην ευχή..στο χωράφι γέννησε αυτή η γυναίκα; Εναν υπέρηχο δεν έκανε; Κανείς δεν βρέθηκε να της πεί ότι δεν κάνουν παιδιά, όσοι έχουν κληρονομικά νοσήματα; Προφανώς όμως και οι γιατροί της, μέσα στο κόλπο μπήκαν για το παρά. Γιατί στη περίπτωση αυτή δεν παίζεις ζάρια..με ανθρώπινες ζωές. Δεν λές "μπορεί να βγεί φυσιολογικό" γιατί ακόμη και αν βγεί υγιές, θα έχει το στίγμα..και μπορεί αργότερα να κάνει παιδί άρρωστο. Και καλά, έπιασε ένα παιδί..έρριξε το ζάρι. Το γέννησε και μετά απο λίγο βγήκε διαννοητικά ανάπηρο. Είναι μία κουκλίτσα 15 χρονη..με μυαλό..5 ετών.. Πάλι καλά που αυτοεξυπηρετείτε.

ΤΑ ΑΛΛΑ 2 βρε ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ; Εσύ σαν μάνα, πές πως δεν καταλαβαίνεις, ο περίγυρος όμως ΔΕΝ έχει μυαλό;;;; Ολοι, γονείς, γιατροί, μαιευτήρες, ΜΟΥΡΛΟΙ είσαστε;;;

Αμάν πιά !

Κάθε λιμάνι και καημός

Αργά το βράδυ της Κυριακής παρέλαβα τους ξένους φίλους μας απο το Πειραιά. Η εμπειρία "Πειραιώτικο λιμάνι" αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, εξ' ού και το άρθρο αυτό.

Πήγαμε τουλάχιστον 1 ώρα νωρίτερα γιατί υπήρχε διχογνωμία για την ακριβή ώρα άφιξης του κρητικού καραβιού. Το λιμεναρχείο έλεγε ότι θα φθάσει στις 20.00, η σελίδα του όμως στο Ιντερνέτ έδινε ως ώρα άφιξης 20.30. Οι Μινωϊκές γραμμές έλεγαν ότι θα φθάσει στις 21.00 και στην αντίστοιχη σελίδα τους, έδιναν την 20.15 ως ώρα άφιξης. Αλλοίμονο στο κακομοίρη που θέλει να βγάλει άκρη.
Ευτυχώς που όλοι συμφωνούσαν σχετικά με τη πύλη που θα πρόσδενε..γιατί θα ήταν κωμικοτραγικό να τρέχουμε αλλόφρονες πότε στην Ε1, πότε στην Ε2 και πότε στην Ε3.. Οι αποστάσεις μεγάλες..ενταξει θα χάναμε κιλά απο το πολύ τρέξιμο, θα χάναμε όμως και τους επισκέπτες μαζί με το μπούσουλά μας. Σε αυτο το τελευταία τα παιδιά του Πειραιά, ήταν εντάξει.

Ετσι κατά τις 19.45 φθάσαμε στην αντίστοιχη πύλη.. Διαπιστώσαμε ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να μπεί μέσα, είτε έχει εισιτήριο, είτε όχι. Μπάτε σκύλοι αλέστε. Πολλά αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα δίπλα στη προβλήτα, όχι εκεί που δένουν τα καράβια, αλλά στο ενδιάμεσο ώστε να έχουν οπτική επαφή με τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις.. Ηταν και ένα ζευγάρι που είχαν φέρει και τις ξαπλώστρες τους, είχαν αράξει με τη φραπεδιά τους και αγνάντευαν.. Παρκάραμε λοιπόν κοντά τους, 2 μέτρα απο το τέλος της αποβάθρας, απο το απόλυτο..μπλούμ! Και περιμέναμε, παρατηρώντας και βγάζοντας φωτογραφίες.

Κατά τις 20.45 έφθασε το καράβι που περιμέναμε, κατάφωτο (όπως όλα) και γεμάτο. Και εκεί άρχισε ο Γολγοθάς. Με το που κατεβήκανε οι μεταλλικές πόρτες - προβλήτες για να βγούν τα αυτοκίνητα..χάλασε ο κόσμος. Οι υπάλληλοι του καραβιού, είχαν δέσει σκοινιά ώστε να διαχωρίζονται οι έξοδοι, τα αυτοκίνητα να βγαίνουν απο το κέντρο του καραβιού, οι επιβάτες απο τα πλάγια. Προσπάθησαν πολύ οι άνθρωποι δεν λέω..να συγκρατήσουν..το πλήθος των Κρητικών κυρίως επιβατών που σαν τα ποντίκια άρχισαν να βγαίνουν απο παντού.
Ηταν το τέλειο θέαμα ποτέ δεν το είχα ξαναδεί, γιατί όσες φορές έχω ταξιδέψει με καράβι, μπαίνω με το αυτοκίνητο..δεν βλέπω λοιπόν τι γίνεται με την έξοδο των προηγούμενων. Τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν με 'τροχονόμους" τους ναύτες που με σφυρίγματα και "ού, ντε, ψίτ, οοο, ιιι, εεε" κατήφθηναν τους οδηγούς πρός την έξοδο, να παραμείνουν στις ράμπες και να μη πέσουν στη θάλασσα..σαν να σαλάγαγαν ένα κοπάδι πρόβατα. Που να ξεκολλήσουν όμως..δίπλα τους απο παντού πεταγόντουσαν άνθρωποι αλλόφρονες..τρέχανε μπροστά στις ρόδες βαστώντας βαλίτσες, τσάντες, καλάθια, σκύλους, μωρά. Οπου φύγει-φύγει να εξαφανισθούν μακριά απο το καράβι..ξεράθηκα στα γέλια. Οι ναύτες άρπαξαν μία που ούρλιαζε σε κάποια διάλεκτο, και προσπάθησαν να την αναχαιτήσουν πρός τις εξόδους των πολιτών και όχι ανάμεσα απο τις ρόδες των βυτιοφόρων.. με "θα σε πατήσουν μωρή" και "ούστ απ' εδώ"..αυτή απτόητη να φωνάζει "Μήήτσοοοο εδώωωωωωω".. χειρονομώντας..
Πρέπει να είχε πέσει το καράβι σε τυφώνα, άντε σε καταιγίδα και οι επιβάτες να τα είδαν όλα..να έκαναν ΤΑ ΤΑΜΑΤΑ για τη ζωή τους σε όλες τις Παναγίες, δεν εξηγείται αυτή η λύσσα για έξοδο απο το τύμβο των βασανιστηρίων.. Ρώτησα επ' αυτού, ένα ναύτη δίπλα, αν είχε φουρτούνα
"Μπαααα!" μου λέει. "Μπουνάτσα είχαμε"..
"Καλά" του λέω "όλοι αυτοί, τι πάθανε; "
"A" "αυτοί είναι Κρητικοί, Πάντα έτσι κάνουν".

Και βέβαια το επιβεβαιωσα με τους φίλους μας που βγήκαν προς το τέλος, ωραίο ταξίδι, ωραίο καράβι.. όλα σχεδόν καλά. Το μονο κακό ήταν ότι τη περάσανε σε γυφτέξ καρέκλες στο κατάστρωμα, γιατί με το που άνοιξε τις πύλες το καράβι στο Ηράκλειο, μπουκάρισαν οι συμπολίτες μας με αλλαλαγμούς, σπρώχνοντας, πατώντας, για να εξασφαλίσουν τη μία θέση, ώστε να βγάλουν το ταξείδι καθιστοί.. Ετσι οι ευγενικοί τουρίστες πετάχτηκαν είτε στο μπαλαούρο, είτε όπου τους φώτιζε ο Θεός.. για πολλές ώρες..

Κατάντια

Πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη σήμερα και είδα ότι 2 βιβλιοθηκονόμοι είχαν απολυθεί. Δεν τους ανανέωσαν τις συμβάσεις. Ηταν εκείνες οι κοπέλλες που είχαν τη χαρά μέσα τους, που μίλαγαν σε όλο το κόσμο. Πώς τυχαίνει και πάντα οι πιο κοντινοί, οικείοι, ευχάριστοι άνθρωποι είναι εκείνοι που θυσιάζονται στο βωμό ..του "μακάρι νάξερα τι κάνω" Κράτους. Ξαφνικά όλα γίνονται απρόσωπα. Και η βιβλιοθήκη βέβαια. Και νάναι μόνο αυτό..παντού ο κόσμος υποφέρει..μόνο που δεν είναι αυτό μακριά..πλησιάζει όλο και πιο κοντά.

Περιμένουν απο μένα πολλά. Να αφιερώνω χρόνο για τους άλλους. Δεν έχω αυτό το χρόνο. Ολο κάτι προκύπτει και όσες υποσχέσεις να δώσω, ανακαλούνται τελικά.

Παρόλλο που σαν κριάρι είμαι αγωνίστρια και παίρνω φωτιά όταν βλέπω το στραβό, το βούλωσα αυτή τη φορά. Διααφωνώ με το τρόπο που χειρίζεται η κα Π τους ανθρώπους. Ολοι είναι υποδεέστεροι, βόδια, απολίτιστοι. Εκείνη βέβαια, το κάτι άλλο. Επτά χρόνια τώρα μάλλιασε η γλώσσα μου, ότι πρώτα χρειάζεται να συντηρήσει το παλιό της διαμέρισμα (να το φρεσκάρει, να επιδιορθώσει τα υδραυλικά, ηλεκτρικά κλπ) και μετά να ψάξει για ενοικιαστή. Αυτή κάνει εντελώς το αντίθετο : Το αφήνει βρώμικο, άβαφο, με ξεχαρβαλωμένα υδραυλικά και έτσι το δείχνει στο κόσμο..που όταν αντικρύζει τη τρώγλη..φεύγει τρεχάλα. Μετά βρίζει τους πάντες με τα χειρότερα λόγια. Χρόνια τσακωνόμασταν. Στο τέλος τη παράτησα. Να κάνει ότι θέλει. Ομως ντρέπομαι. Ντρέπομαι αυτούς που έρχονται με προσδοκία και φεύγουν είτε απογοητευμένοι, είτε θυμωμένοι.

Και επειδή εγώ είμαι αυτή που βάσει εξουσιοδότησης, δείχνω το διαμέρισμα.. στενοχωριέμαι που συνεισφέρω στη κατάντια.

Φήμες, πολιτικές, ρίμες

Αναπολώντας
των διακοπών τις αναμνήσεις
κάθισα εδώ
τον πόνο μου να σας τον πώ.

Με το που ελέχθει η λέξη "κρίση"
οι έμποροι εφάρμοσαν
τη δευτερη τους φύση,
να "ρίξουν" τις υπέρογκες τιμές των προϊόντων
σαν στάχτη στα μάτια των γυναικών,
που έχοντες μεγαλώσει με το θαύμα της "συλλογής κουπονιών"
νομίζουν ότι αδράχνουν και ευκαιρίες
με τη κατρακύλα των τιμών.


Με το που ελέχθει η λέξη "κρίση"
όλοι φοβήθηκαν μη και δεν τους φτάνουν τα λεφτά
να καλοκαιριάσουν σε μέρη εξωτικά.
Τα ναύλα για τα νησιά..υψηλά
πόσο μάλλον και τα αεροπορικά..

Τί να κάνουμε λοιπόν;

Μήπως να επισκεφθούμε τη μακρινή μας θειά

στα Ανω Δολιανά;

Η να κατασκηνώσουμε οπουδήποτε..κοντά;
Ετσι έπηξε σε κόσμο,
η στεριά.

Ποτέ δεν είχα δεί
τόσο πνιγμένη
την Αργολική γή!
Η τζιπούρα κυκλοφορούσε
σε κοπάδια, μεγαλύτερα
απο τη πελαγίσια τη τσιπούρα.
Και όλες παρκάρανε μαζί
μπροστά στα κέντρα, τα φανταιζί.
Οι τιμές στα ξενοδοχεία, τσουχτερές
κανείς δεν πτοείτο..
έχει και για μάς ο μπαξές..
τι κάναμε τόσα χρόνια ρε παιδιά;
Τρώγαμε και μαζεύαμε και ..για τα μετά!

Αρα να συμπεράνω ότι η κρίση
είναι σκέτη φαντασία
στα μυαλά μερικών
μικρών σκεπτικιστών
ατόμων που δεν έχρησαν
θέσεις βουλευτών..

Η κρίση δεν είναι σίγουρα εδώ.

Η καλοκαιρινή Ελλάδα ξεφαντώνει
αν όχι στα νησιά,
στις παραλίες
πρός τη Ζαχάρω μεριά
και σκορπά, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και
γλυκό παρά.

Αμ' πώς!

Τα "δεν" των διακοπών

Φέτος δεν έκανα τις διακοπές που ονειρευόμουνα.
Ηθελα να κάνω πράγματα, να δώ κόσμο, να περπατήσω σε κατάμεστες παραλίες, να νευριάσω με τις ρακέττες και τα μπαλλάκια που πάνε παντού καθώς και για τη μυρωδιά καρύδας που ανέδιδαν τα ολολάδωτα σώματα των ηλιοψημένων.
Ηθελα να σεργιανίσω πόλεις και κωμοπόλεις, να πάω στα μουσεία και στις τοπικές συλλογές, να ανακατευτώ με το πλήθος.
Ηθελα διακοπές με κόσμο.Τιποτα απο όλα αυτά δεν έκανα.

Μόνο που κολύμπησα σε μπλέ νερά, τα απογευματα και είδαμε τον πυρωμένο ήλιο να βουτάει. Ξανά και ξανά μέσα στο μπλέ. Πάντα απόγευμα κάνουμε μπάνιο, έχουμε χλωμά δέρματα που καίγονται με το παραμικρό. Είχα να κολυμπησω 2 χρόνια και όταν έπεσα στο κύμα έκλεισα τα μάτια μου, το άφησα να με κυριεύσει. Αμαχητί έπεσαν οι πόρτες του κάστρου μου. Μετά περπάτησα στην ακροθαλασσιά, έφτιαξα και ένα κάστρο κοντά στο κύμα..επι τη τελέσει του να το πάρει η θάλασσα και να το εξαφανίσει. Τα μπάνια που κάναμε μας σκότισαν τα μάτια και δεν προσέξαμε ιδιαίτερα το αρχιτεκτονικό τέρας που δέσποζε πιο πέρα. Ξενοδοχείο 5*, γεμάτο φίσκα, καθώς μας είπαν. Μπορεί να είναι όμορφο μέσα, αλλά δίπλα στο κύμα, μόνιμο μεσαιωνικό κάστρο ρε φίλε; Με μίνι κανονάκια στην είσοδο; Και χωρίς πολλές πιθανότητες να το ξεπλύνει το κύμα!! Τς τς. Αν δεν ήταν τέλεια η θάλασσα, θα αλλάζαμε παραλία.

Ανοιξε και νέα προέκταση της Ε.Ο, μειώθηκε η απόσταση Ναυπλίου Τρίπολης κατά πολύ με τις 4 συνολικά σήραγγες. Πήγαμε όλο το νέο κομμάτι του δρόμου μέχρι τη Μεγαλόπολη. Σχεδόν έτοιμος είναι ο νέος εθνικός δρόμος, περνάνε πίσσα τώρα, ως τα Χριστούγεννα θα ανοίξει για Καλαμάτα. Δεν έχω πάει ποτέ. Να η ευκαιρία.. Περιμένω λοιπόν.

Καρύταινα, Στεμνίτσα, Βυτίνα. Μετά τη κούραση της θάλασσας, ανάπαυση στα βουνά. Δέκα βαθμούς διαφορά είχε η Στεμνίτσα απο το Ναύπλιο, 39 το ένα, 29 το άλλο. Ψύχρα τα βράδυα. Φαγητό σε μία ταβέρνα με λιμνούλα, κύκνοι, πάπιες, παπάκια. Κλουβιά με 2 αλεπούδες και πολλές φραγκόκοτες (κρατώντας αποστάσεις απο τις αλεπούδες που τις ατένιζαν νευριασμένες). Τοπικές γεύσεις. Το πράσινο του βουνού και το κίτρινο του κάμπου μας πλημμύρισε.

Να πώ και κάτι για τα "δεν".
Δεν είδαμε- ακούσαμε πουθενά τζιτζίκια, παρόλλο το καύσωνα, στο Ναύπλιο. Αντίθετα ακούσαμε πολλά στα βουνά. Επειδή υπήρχαν πολλές σκνίπες, μας είπαν, είχαν κάνει ψεκασμούς. Ετσι μαζί με τα ξερά, ψόφησαν και τα χλωρά.

Δεν καταφέραμε να κάνουμε ανακωχή με τη κα Π. που μας συνόδευσε και φέτος. Αντίθετα, όταν μας έφερνε εκτός εαυτού, σιωπούσαμε. Ανοίγαμε το χάρτη, βγάζαμε το GPS και την επομένη φευγαμε για κοντινές εκδρομές. Δε βάζει νερό στο κρασί της. Δε νοιάζεται για κανέναν πιά. Μόνο εαυτούλης. Αδύνατο να δεχθώ την υστεροβουλία, τη πονηριά, τη ξιππασιά και τη κακεντρέχεια. Απίστευτες οι παιδικές αναμνήσεις μου απο αυτό το άτομο. Τη θεωρούσα γλυκιά, καλή, γεναιόδωρη, πιστή φίλη, δεύτερη μάνα και στοργική. Αυτά τα 7 χρόνια που ζούμε κοντά φρόντισε η ίδια να καταρρίψει όλους τους άνωθεν μύθους. Απορώ. Στραβομάρα είχα αραγε, τότε;

Δεν άνοιξα τον υπολογιστή καθόλου. Ούτε συνδέθηκα με το Ιντερνέτ. Οχι γιατί δεν είχα σύνδεση, δεν έκανα κέφι. Ηθελα δια-κο-πές απο τη καθημερινότητα. Μόλις γύρισα βέβαια, έπεσα με τα μούτρα.. ε! καλά τώρα. Πέντε ώρες είμαι εδώ..έχω αλλάξει δέρμα απο τη ζέστη.. Δεν κόβεται το άτιμο, λέμε.

Είχα πάρει μαζί μου 10 βιβλία να διαβάσω..και κανένα δε διάβασα. Τι μούρθε και εμένα και αντί να πάρω μυθιστόρημα τύπου "Αγγελικής"(πρώην εκδ.Γαλαξία) πήρα κάτι δύσκολα βαθυστόχαστα..Μόνο σταυρόλεξα έλυνα με μανία. Χαμένη μέσα στα κρυπτόλεξα και στα σκανδιναβικά..άφηνα τις ώρες να περνούν. Κυττάζοντας είτε το μπλέ, είτε το πράσινο.

Δεν πήρα καθόλου βάρος, παρόλλο που έτρωγα. Ούτε μισό κιλό. Εγινα όμως πολλές φορές πίτα ..με κρασί. Πολύ κρασί.

Γυρίσαμε χθές.
Αντε βοήθειά μας.

Διέξοδοι

Αυτό που χρειάζομαι στη ζωή μου τώρα είναι ..οι άνθρωποι. Χρειάζομαι να ζώ και να λειτουργώ σαν μέλος μιάς ομάδας.

Και είναι αστείο να το ζητάω αυτό τώρα γιατί απο τότε που μπήκα στον εργασιακό χώρο (απο τα 24 μου χρόνια δλδ) θεωρούσα ότι αν κάποτε άλλαζα δουλειά ιδεώδης θα ήταν μία, με λίγο κόσμο, ώστε να μπορεί άνετα κανείς να απομονώνεται στο χώρο του και να δουλεύει. Αντ' αυτού χρόνια ολόκληρα δούλευα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Τα σβκ δε τα ήθελα ήρεμα..σχεδόν απομονωμένα όπου θα έκανα ελάχιστα πράγματα..αλλά απλά θα ξεκουραζόμουνα μέσα στη σιωπή.. Φυσικά και τα σβκ έτρεχα εδώ και εκεί, σε γιορτές, καλέσματα, ταξείδια κλπ..ώστε οι ιδεατές στιγμές της απόλυτης σιωπής και χαλάρωσης να παίρνουν διαστάσεις φαντασίας.

Το 2002, άλλαξα δουλειά και στύλ εργασίας. Οι παλιές επιθυμίες πραγματοποιήθηκαν, είχα την ησυχία μου, δικό μου χώρο, τα ιδεατά όνειρα του παρελθόντος, έγιναν πραγματικότητα. Στην αρχη το χάρηκα στη πορεία όμως έγινε και αυτό μία ρουτίνα. Οκτώ χρόνια αργότερα, βαρέθηκα.
Απίστευτο μου φαίνεται να βαριέμαι το απατηλό όνειρο ετών. Και όμως τώρα θα ήθελα πάλι να δουλεύω μαζί με κόσμο, να είμαι μέλος μιάς ομάδας που προσπαθεί για ένα κοινό στόχο.

Απορώ με τον εαυτο μου που ναί μεν πιάνει τους στόχους του αλλά που δεν μένει ικανοποιημένος για πολύ, η αίσθηση του νέου κυριαρχεί και πάλι πρέπει να αναθεωρεί τα δεδομένα δημιουργώντας νέους στόχους.

Ετσι τώρα ψάχνω για εργασία σε ομάδα.. Να μου το έλεγαν αυτό στη δεκαετία του '80 που έλιωνα στα πόδια μου απο ορθοστασία (σχολείο-φροντιστήριο) θα τον έλεγα αρχιψεύταρο!

Εχει η ζωή γυρίσματα..πόσο μάλλον οι στόχοι μας!

Ω! Τι κόσμος μαμά!

Πρίν μερικές μέρες δέχθηκα επίθεση στο χώρο στάθμευσης του σπιτιού μου.

Βγαίνοντας με το αυτοκίνητο απο το υπόγειο πάρκινγκ, είδα ένα μαύρο τζιποειδές να μου έχει κλείσει την έξοδο πρός το δρόμο. Κορνάρισα για να φύγει και έκανε πίσω..αφήνοντάς μου ένα πολύ μικρό χώρο για να βγώ, χώρο που θα μου χρειαζόταν μεγάλη μανούβρα για να αποφύγω τις γρατζουνιές απο το τζίπ ή και με το τοίχο του γκαράζ δίπλα. Και στις μανούβρες δεν είμαι καλή..Ζήτησα λοιπόν απο την οδηγό (μιά ξανθιά κοπελλια) να φύγει γιατί δεν χώραγα..
Εβγαλε εκείνη το κεφάλι της απο το παράθυρο και μου είπε ειρωνικά "δεν μπορείς να το βγάλεις κότα; Εσύ πρέπει να πήρες πολλές π*π** απο το δάσκαλο για να πάρεις δίπλωμα" . Εμεινα ξερή. Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Νευρίασα πάντως και βγάζοντας το κεφάλι μου εξω απο το αμάξι της είπα να σηκωθεί να φύγει, να μη μου κλείνει την έξοδο απο το γκαράζ.
Πήγε το αμάξι μπροστά ελευθερώνοντας την έξοδό μου, αλλά εμποδίζοντας τη στροφή μου δεξιά για να βγώ στο δρόμο... έπρεπε να πάω πίσω πολύ και με μεγάλη μανούβρα να βγώ..ανάμεσα απο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή που έβγαινα έξω..με περιέλουζε με βρισιές για το τι πρέπει να έκανα στους εξεταστές για το δίπλωμα.. Δεν μιλούσα καθόλου, είχα μείνει κόκκαλο. Τότε αισθάνθηκα κούνημα, κουνιόταν όλο το αυτοκίνητο και πάγωσα γιατί θεώρησα ότι ήταν σεισμός..

Δεν ήταν όμως σεισμός, ήταν ένας κοντός, καραφλός άνδρας σκαρφαλωμένος στη πόρτα (ευτυχώς κλειδωμένη) του συνοδηγού που τη κλώτσαγε με λύσσα και χτύπαγε το τζάμι με το πορτ-κλέ του βρίζοντάς με χυδαία..πέρα απο τα κλασσικά πουτ...σκρ....καριο...έλεγε και άλλες για τα στρατεύματα και τη μάνα μου, με απειλούσε να με χαρακώσει, να με σκοτώσει κλπ. Αρχισα να πατάω τη κόρνα συνέχεια..σκέφτηκα μήπως με ακούσει κανείς (ήταν και 3 το μεσημέρι), βγεί σε κανένα παράθυρο και σωθώ απο τον τρελλό.

Οταν άκουσε τη κόρνα..ο τρελλός τρόμαξε και σταμάτησε να επιτίθεται στο αυτοκίνητό μου! Βγήκε στο οδόστρωμα και απ' εκεί, κλείνοντας τη κυκλοφορία συνέχισε το υβρεολόγιο..μαζί με τη ξανθιά..Συνέχισα να πατάω τη κόρνα..ουρά τα αυτοκίνητα..στο τέλος κάποιος του φώναξε να ξεκουμπισθεί..πράγματι μπήκε στο τζίπ..και φύγανε λαγοί!

Φυσικά το πράγμα δεν έμεινε έτσι..ρώτησα ποιός ήταν απο το διαχειριστή..μου είπαν πως είναι ένας ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας με καταγωγή απο την Ιμβρο, που έχει τσακωθεί με πολύ κόσμο..στη πολυκατοικία εδώ και..τι ειρωνεία, ήταν αυτός και η εταιρεία του που είχε βάλει φυσικό αέριο στη πολυκατοικία που έμενε η μάνα μου!!! Τον είχαμε πληρώσει και απο πάνω για να κάνει τα κόλπα και τους τραμπουκισμούς του!!!

Ω! Τι κόσμος μαμά!

Μέρες Ιουλίου

Τέτοιες μέρες περίπου..πρίν απο χρόνια, ήταν που χάλασα το σπίτι μου. Χάλασα το γάμο μου. Εστησα στο τοίχο τη παλιά μου ζωή, στόχευσα και έρριξα διάνα. ΜΠΑΜ!

Οχι δεν έγιναν αυτά αυθόρμητα, τα μελετούσα τουλάχιστον 6 μήνες. Τότε που γύριζα στους δρόμους ανάμεσα απο τα μαθήματα, τότε που όργωνα συνοικίες, τότε που περπατούσα αλλά δεν έβλεπα, πέρα απο πεζοδρόμια και φανάρια. Τότε που έτρωγα επειδή έπρεπε να φάω, τότε που έπινα όταν δίψαγα, αλλά που κοιμόμουνα σαν το τούβλο απο τη κούραση. Χιλιόμετρα περπαταγα κάθε μέρα. Περπάταγα και σκεφτόμουνα, τις παλιές ονειρεμένες στιγμές. Τις στιγμές που έβλεπα σαν ονειρεμένες, με το κουλό μου όραμα, πιστεύοντας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αυτό που φαίνονται. Αυτό που σου δείχνουν. Οτι δεν υπάρχουν μυστικά, ότι όταν ερωτεύεσαι γίνεται επειδή το αισθάνεσαι έτσι και όχι επειδή βολεύει.. Οτι η ζωή που του προσέφερα ήταν το απόλυτο άπιαστο όνειρο..και βέβαια το άδραξε..πιστεύοντας ότι θα κρατήσει για πάντα. Προφανώς έπασχα απο μυωπία.
Ο έρωτας όμως κάτι σαν μυωπία είναι. Στραβώνεσαι χωρίς να ρωτάς. Οποια η απάντηση, καλή σου φαίνεται. Και μου το είπε η μάνα "μη τον παίρνεις, δεν είναι αυτό που σου δείχνει". Ομως ήταν όμορφος και αυτό απο μόνο του, μου άναβε τα λαμπάκια του πάθους. Ο γάμος ποτέ δεν με απασχόλησε, εκείνος ήταν που τον ήθελε, μαζί με τη μητέρα του η οποία με λάτρεψε απο τη πρώτη στιγμή.
Τύψεις δεν έχω που έκανα αυτό το γάμο. Πέρασα καλά τα 8 έγγαμα χρόνια. Και με τη Τζήν (τη μαμά του) μιά χαρά περνάγαμε..μέσα απο ατέλειωτα ουζάκια και σοκολατένια ταξείδια. Είχαμε πολλά κοινά. Το κυριώτερο ήταν που γελούσαμε πολύ.. παίρναμε το σκύλο μου, πιανόμασταν χεράκι-χεράκι και πηγαίναμε..σε πανηγύρια, στη λαϊκή, χτίζαμε παλάτια με άμμο, χανόμασταν σε συνοικίες της Ολλανδίας..κάναμε και κανένα τσιγαριλίκι..και μετά πολύ γέλιο. Το αστείο είναι που πάντα η μάνα μου φοβόταν μήπως οι συνομήλικοι μου με παρασύρουν στα ναρκωτικά..που να φανταστεί ότι η πρώην πεθερά..που και πού κάπνιζε του Θεού το χορταράκι. Αυτή η σχέση με τη Τζήν ήταν που καθυστερούσε την απόφασή μου να χωρίσω.. η φιλία της μετρούσε.

Ηταν μετά τη παράσταση των Pink Floyd που παρακολουθήσαμε όλοι στον ΟΑΚΑ και που μετά πήρα την απόφαση να χαλάσω το γάμο. Είχα ήδη βρεί δικηγόρο εννοείτε. Δεν ήθελε καθόλου να χωρίσουμε ο άντρας μου τότε, έκλαιγε, φώναζε, παρακαλούσε. Στο τέλος θύμωσε, γίνηκαν διάφορα. Αλλά τελικά τα μάζεψε και έφυγε. Εδωσε και το διαζύγιο και τέλος. Οι περισσότεροι φίλοι μας, πήραν το μέρος του..μία κοπέλλα μόνο έμεινε κοντά μου..και τελικά αναχώρησε και εκείνη. Μου έρριχναν το άδικο, βλέπεις. Δεν είχαμε πεί όλη την αλήθεια. Είπαμε σε όλους άλλα πράγματα, επουσιώδη..ιδιαίτερα στη Τζήν. Αυτός ο χωρισμός ήταν οδυνηρός.

Και εγώ ξανάρχισα τη ζωή μου απο την αρχή..μέρες κάποιου Ιουλίου. Που μετακόμισε και πήρε τη δική του οικοσκευή.. τα πιάτα, τα ποτήρια, τα μαχαιροπήρουνα..κάποια τραπέζια, λάμπες..μικροέπιπλα. Η σκυλίτσα μου δεν τον είδε να φεύγει, την είχα πάει στη μάνα μου, τον περίμενε όμως να γυρίσει πολύ καιρό.

Τέτοιες μέρες ήταν..που έμαθα να πηγαίνω σινεμά μόνη μου. Ωσπου να ξανα-κάνω νέους φίλους... Πήγαινα βέβαια με τη μάνα μου βόλτες, αλλά αυτό το κάναμε πάντα, δεν είναι το ίδιο. Εκείνο το καλοκαίρι όμως, δεν ήμουνα μόνη. Μία φίλη-στήριγμα των αποφάσεών μου, με φιλοξένησε στη Σαντορίνη, στο σπίτι της για 15 μέρες περίπου. Μετά πήρα μπρός και έκανα νέα ζωή..



Ομως εκείνο τον Ιούλιο με συντρόφευε αυτό το τραγούδι που σου άρεσε, Μ.Χ.

Θυμός

Το ξέρω ότι όλα τα κάνεις για τα λεφτά. Νομίζεις, ότι δεν το έχω μαντέψει. Θεωρείς ότι όλοι είμαστε ηλίθιοι, ιδιαίτερα εγώ που σπάνια ξεσπαθώνω. Τον άνδρα μου, τον Κ, τον φοβάσαι γιατί είναι αψύς..ενώ εμένα με θεωρείς χειραγωγίσιμη..

Αλλά

θυμώνεις όταν (καλυμμένα) μου ζητάς να σε στηρίξω οικονομικά και εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Θυμώνεις που το μόμολο εγώ (κατά τη κρίση σου) δεν είμαι με το μέρος σου, δεν αφήνω να με στρέψεις εκεί που θέλεις..όπως οι άλλοι..

και με τιμωρείς με το τρόπο εκείνο που νομίζεις ότι με τσούζει..

Πράγματι με τσούζει αυτό που κάνεις και σε κακκίζω για τη κάθε καμτσικιά. Δεν μ' αρέσεις σαν άνθρωπος και σε αποφεύγω όσο μπορώ. Δεν σε πάω, και το ξέρεις. Ω! Ναί, το έχεις καταλάβει εδώ και χρόνια.. . Γρήγορα φρόντισες να βρείς την αχίλλειο πτέρνα μου..για να τη σουβλάς με κάθε ευκαιρία δικής μου παρέκλισσης απο τις επιθυμίες σου. Ποτέ μου δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω την δική σου αχίλλειο πτέρνα..δεν σκόπευα βλέπεις ποτέ μου να σε καρφώσω πισώπλατα. Ούτε τώρα το κάνω. Απλά, αρνούμαι να παίζω το παχνιδάκι των χορηγειών.

Λεφτά στο βρόντο δεν δίνω. Δεν με ενδιαφέρει να εξαγοράσω "συναισθήματα" φιλίας, αποδοχής ή και αγάπης. Αν δεν το ξέρεις, τα παραπάνω δεν είναι εξαγοράσιμα..ή τα δίνεις αφιλοκερδώς ή δεν τα δίνεις. Μπορώ άνετα να ζήσω, χωρίς τη φιλία σου, χωρίς την αποδοχή σου και χωρίς την αγάπη της οικογένειας σου...ιδιαίτερα αυτής. Ατομα συμφεροντολογικά σαν και εσένα μου έχουν ξανατύχει πολλές φορές.. και κάθε φορά σπάνε τα μούτρα τους επάνω μου..τίποτα δεν "βγάζουν" απο μένα, γιατί δεν είμαι αρμέξιμη.

Αυτά που δίνω είναι σε είδος, πράγματα που εσύ δεν καταλαβαίνεις γιατί το είδος αυτό της προσφοράς μου δεν μετατρέπεται σε μονέδα. Και ότι δεν είναι κέρμα, δεν σε κάνει να σκύβεις και να μου φιλάς το χέρι. Τι να σου λέω, για εθελοντική εργασία, αυτά για σένα είναι κινέζικα. Το γεγονός ότι αρνούμαι να κάνω αυτό που θέλεις, με βάζει στο μείον. Πιστεύεις ότι άμα κάτσω όρθια τιμωρία στο τοίχο στο ένα πόδι..θα με στρώσει. Εκανα αερόμπικ παλιά.. μπορώ να στέκομαι ώρες.

Συνεχώς ζητάς και δεν παίρνεις ότι θέλεις. Παίρνεις αυτά που οι άλλοι θέλουν να σου δώσουν, ψίχουλα κατά τη γνώμη σου. Και όλο σκύβεις τη μέση. Και οι άλλοι το αντιλαμβάνονται σαν δουλικότητα. Και σε πατάνε. Οχι, δεν συμμετέχω στην εκμετάλλευση που σου γίνεται αυτή τη στιγμή.

Δεν μου μιλάς. Με αγνοείς εντελώς. Ούτε στον άνδρα μου μιλάτε. Εχουμε γίνει personae non gratta για τα λεφτά. Για αυτά που δεν δώσαμε.

Γι αυτό σου λέω. Αστο. Ξέχασε μας. Ξέχνα και τον Αντύπα, που έγραψε το κάτωθι τραγούδι. Λες και το αφιέρωσε, σε σένα

Τι γίνεται όταν...

..βλέπεις λίγο - λίγο τους γονείς σου να χάνουν τα μυαλά τους;
Δύσκολο.

Στην αρχή δεν το πιστεύεις, αδύνατο λες, μάλλον θα είναι περαστικό, δεν είδα καλά. Και περνάει ο καιρός. Και συνεχίζεις να βλέπεις..σημάδια. Στην αρχή μπορεί και να γελάς..άμα βρίσκεις το καντήλι στη κατάψυξη, τις κάλτσες παρέα με τις κατσαρόλες. Τα λές στις φίλες σου και ξεραίνεσθε.
Μετά ..σαν την αλεπού..οσμίζεσαι. Κάτι δεν πάει καλά.
Και ο καιρός περνάει.. "Τάχασε λίγο" λές "δεν είναι τραγικό" συμπληρώνεις.

Και όταν πέσει και τη πάς στο νοσοκομείο, σου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι, γιατί δεν σε αναγνωρίζει..γιατί πετάει διάφορες προσβολές στους γιατρούς..και δεν το καταλαβαίνει..

Πάνε αυτά περάσανε..πέθανε η μαμά σου Μαρίνα, το 2001, τι τα ανασκαλεύεις;
...............................................................................

Χθές επέστρεψε η πεθερά μου απο το Νοσοκομείο. Της βγάλανε τα ράμματα απο την εγχείρηση που είχε κάνει (συντριπτικό κάταγμα μηρού) και τη στείλανε σπίτι της..με οδηγίες για ασκήσεις και ένα Π.
Χθές μαζεύτηκε η οικογένεια να τη καλωσωρίσει με μια τούρτα-καρδιά.
Χθές που όλοι μιλάγαμε ..είχε ένα χαμένο βλέμμα και δεν συμμετείχε.
Το ειδες και μνήμες σου ήρθαν στο μυαλό.
Το είδες και θυμήθηκες..το αντίστοιχο στάδιο με τη μάνα σου.
Θεέ μου.
.................................................................................
Δυστυχώς το είδε και ο άνδρας μου ο Κ. Ηξερε ήδη ότι η μαμά του τα είχε λίγο χάσει, απο πέρυσι που έπεσε (πρώτη τούμπα) και χτύπησε στο κεφάλι.. Είχε γίνει λίγο τρελούτσικη με κενά μνήμης.

Πιστεύουμε ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποιους άλλους..και ότι σε εμάς δεν θα συμβούν.

Αφουγκράζεται ο Κ... "αν χάσει τα μυαλά της, χάθηκε" μου λέει.

Δεν μιλάω. Μόνο βλέπω.

Τι έπαθε ο blogger???

Είναι 3 μέρες τώρα που παιδεύομαι..

1) Να μπώ στο blogspot
2) Να μπώ στο φωτογραφικό μου αλμπουμ Panoramio (κοινός λογαριασμός με Google)
3) Να διαβάσω το αχυδρομείο μου

και να μπώ και στο facebook που είναι μπλοκαρισμένο!!

Η ζέστη είναι ρε παιδιά????

(Μικρο) φοροφυγάδες

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα του σήμερα που άλλα λένε και άλλα κάνουν. Που μας κάνουν και 10 τουλάχιστον λεπτά κήρυγμα κατά της φοροδιαφυγής και του παρακράτους, ενώ οι ίδιοι φοροδιαφεύγουν. Και άμα πείς και τίποτα..θυμώνουν.

"Εμένα θα μου πείς ότι κλέβω το Κράτος επειδή δηλώνω ότι εισέπραξα 600 ευρώ απο νοίκια, ενώ στη πραγματικότητα πήρα 1.200!! Εμένα, θα πείς κλέφτρα με τη τοσοδούλικη διαφορά σε ένα νοίκι, όταν διαφεύγουν μεγαλοκαρχαρίες...! Εμένα, που σκοτώνομαι για ψίχουλα μισθών, εμένα που έλιωσα τα νιάτα μου για ..." και πάει λέγοντας.

Σκίζουν τα ιμάτιά τους που τους "έθιξα", ενώ δεν διστάζουν μου κάνουν κήρυγμα για το πόσο στραβά χειρίζεται το έλλειμμα ο ΓΑΠ, που κλέβει τα λεφτά των συνταξιούχων και αφήνει ανέπαφους αυτούς που φοροδιαφεύγουν..

"σαν εσένα δλδ", της λέω.. και γουρλώνει τα μάτια..και μου λέει..

"Ε ! Οχι και σαν και εμένα, σαν τα ψίχουλα που δεν δηλώνω..ενώ οι μεγαλοκαρχαρίες ζούν και βασιλεύουν..." κλπ..

Τώρα εδώ ή που γελάνε. ή που κλαίνε.. ή που και αδιαφορούν..Ο κάθε τις, ότι αρπάξει ο κωλος του δικαίως..ενώ οι καρχαρίες (και οι σμέρνες, οι λούτσοι, τα πιράνχας..) φταίνε για όλα.

Πρέπει, έπρεπε

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συνεχώς χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές για το καθε τι!! Και ενώ έχουν, πιθανά, καλή πρόθεση, γίνονται αποδέκτες αδιαφορίας ή και κοροϊδίας.

Τα πρέπει θυμίζουν σχολείο και κυρώσεις.. που μας βάζουν άλλοι. Είτε είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι έχοντες εξουσία.. Αυτός που μας λέει "πρέπει" ξαφνικά μας λέει τι να κάνουμε, εκείνος είναι "μεγάλος και ξέρει" εμείς αυτόματα γινόμαστε "μικροί και ανίδεοι". Οι ισορροπίες αλλάζουν και βρισκόμαστε χαμηλά στη τραμπάλα.

Τα πρέπει φέρνουν αναστάτωση και συχνά επανάσταση. Είτε αυτή γίνεται μέσα στο σπίτι με τους γονείς, είτε στο γραφείο. Μας έρχεται να τα πεταξουμε όλα στη θάλασσα και να φύγουμε.. για το οπουδήποτε, ιδιαίτερα μακριά απο αυτούς που μας τα εξεσφενδονίζουν..

Και βέβαια όταν τα κάνουμε θάλασσα, είτε γιατί δεν ακολουθήσαμε τα πρέπει, είτε γιατί θεωρήσαμε ότι θα τα καταφέρουμε..και βρεθούμε αλλου γι' αλλού έρχεται το έπρεπε: Καυστικό, σαρωτικό, τυρρανικό.. Για να μας τρίψει τη μούρη στους κανόνες που δεν κρατήσαμε.. για να μας πεί ότι η θέση μας στη τραμπάλα παραμένει κάτω..

Προφανώς οι άνθρωποι των "πρέπει-έπρεπε" δεν έχουν κακές προθέσεις, έχουν όμως λάθος τρόπο μετάδοσης. Αντί να πούν κάτι για να προστατέψουν, μας κάνουν να κουφαινόμαστε και ίσως να κάνουμε το αντίθετο. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τίποτα απο τα ΕΠΡΕΠΕ. Αυτό μου μαθαίνει κανείς γρήγορα είναι να αποφεύγει όσους τα ξεστομίζουν.. Γιατί κάνουν τους δασκάλους εκ των υστέρων.. και τελικά τίποτα δεν βγαίνει..γιατί το κακό έχει γίνει.. οπότε ανώφελο το κήρυγμα..