Το θάρρος της γνώμης

Ημερολόγια είναι αυτά εδώ

Γράφουμε ότι μας τσιγκλάει γενικά, απο επικαιρότητα, συναισθήματα, πιστεύω, για άλλους ανθρώπους..οτι θέλουμε τελικά
Διαβάζουμε ότι γράφουνε οι άλλοι, αν όχι όλα, όσα θέλουμε να διαβάσουμε και αφήνουμε την ατάκα μας εκεί που θέλουμε να την αφήσουμε..

Να σας πώ κάτι?

Γράφω αυτά που θέλω να γράψω.. έχω το θάρρος της γνώμης μου να θέλω να πιστεύω πράγματα που ίσως οι άλλοι να μην τα πιστεύουν..

Δεν έχω την απαίτηση να πιστεύουν οι άλλοι ότι πιστεύω και δεν έχω την απαίτηση να διαβάζουν ότι γράφω.. ή ακόμη και να το σχολιάζουν.. Εχω όμως την απαίτηση όσοι με σχολιάζουν να μην προσπαθούν να με φέρουν "στον ίσιο δρόμο". Γιατί ο δρόμος είναι ίσιος για αυτούς που τον βλέπουν ίσιο, το τι είναι ίσιο, λοξό, παράδοξο, αλλόδοξο, στραβό αφορά τα πιστεύω του κάθε ανθρώπου..

Εχω όμως το θάρρος να πάω κόντρα στο ρεύμα.. να πώ αυτό που θέλω να πώ.. ..αν με χαρακτηρίσουν καλά ή κακά ψυχρά και ανάποδα, αν αδιαφορήσουν για το ποστ μου ή αν με βρίσουν... εγώ θα συνεχίσω.

Ελευθερία δεν έχουμε?

Τι τρώνε τα στραβάδια ?

Ληγμένα τρόφιμα

Ολα τα ληγμένα τα τρώει...ο Ελληνικός Στρατός.
Τα τρώνε μόνο οι νεοσύλλεκτοι.
Οι αξιωματικοί δεν τα τρώνε..τρελλοί είναι οι άνθρωποι?

Μου λένε : Ο Στρατός πρέπει να έχει απόθεμα τροφίμων για περίπτωση πολέμου, γιατί ως γνωστόν δεν πάει ο στρατιώτης πόλεμο με άδειο το στομάχι.

Ετσι αγοράζουν ΠΟΛΛΑ τρόφιμα που τα αποθηκεύουν σε καταψύκτες για ΧΧΧ χρόνια (1 χ = 1 δεκαετία). Και τα τρόφιμα της δεκαετίας του 70' τα τρώνε τώρα τα στραβάδια..

Και ερωτώ

ΓΙΑΤΙ τα παιδιά που κάνουν τη θητεία τους να υποφέρουν ΚΑΙ για το φαγητό?

ΓΙΑΤΙ να γίνονται σκουπιδοφάγοι ενώ

+ χρήματα υπάρχουν

+ μέσα

+ γνώσεις

για ένα ευπρεπές γεύμα?

Μπύρες!!

Βρήκα αυτό και πολύ μου άρεσε. Σας το παραθέτω...

Βόρεια ή Νότια?

Μου αρέσουν τα βόρεια...
γιατί για ταξείδι μακρινό ξεκινώ
να πάω σε τόπους όπου τα δένδρα σιγοψιθυρίζουν
όλα είναι πιό πράσινα
τα άνθη ευωδία μου μυρίζουν
ολούθε σιγαλιά.

ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ

Μου αρέσουν τα νότια

γιατί είναι μές το κύμα
καράβια, σκούνες, άνθρωποι
έχουμε στείλλει
κάθε πόνο μακριά
επιπλέω και ελπίζω
να χαθώ
πρός του ορίζοντα την πύλη
όπου με πάει
εκεί θα σταθώ

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ

10 ημέρες το χρόνο

που

- όλοι μου φταίνε, όλα είναι σκατά

- δεν κατηγορώ ιδιαίτερα κανέναν, ΟΛΟΥΣ τους κατηγορώ ανελέητα

- τίποτα δεν μου αρέσει, όλα τα βρίσκω ή πολύ φτιασιδωμένα, ή πολύ λιτά και ασήμαντα

- η διάθεσή μου είναι απο νευριασμένη, στο τελικό σκαλί της απελπισίας μέχρι τη μαύρη μούχλα

- η όρεξή μου για φαγητό είναι απούσα, σκασίλα μου και αν δε φάω..

- η τάση μου για ποτό είναι ανθούσα, πίτα να γίνω, λιώμα, όλα μου τα άγχη να τα ξεράσω όπου λάχει και πάνω στο οδόστρωμα..

- θέλω να τα σπάσω, όχι τα πιάτα στα σκυλάδικα, εντάξει και αυτά, αλλά περισσότερο θέλω να ακούω τζάμια να σπάνε, παλιά πέταγα μπουκάλια σε ερημικές περιοχές πάνω σε τοίχους.. μπουκάλια με μπογιά..να ακούω το κλάτςςςς πάνω στη πέτρα και μετά παντού χρώμα τα...γέλιο υστερικό με έπιανε μέχρι δακρύων..

- Καπνίζω μέχρι να βραχνιάσει η φωνή μου, και όχι τίποτα ποδαρίλος, ή χορτο-τσιγάρα για φλώρους, μονο Romeo y Julietta. Βουτάω την άκρη του πούρου σε καλό κονιάκ και τη βάζω στο στόμα μου. Ανάβω την άλλη άκρη.. η πρώτη ρουφυξιά με στέλνει..όπως η κάθε πρώτη φορά..

- βουλιάζω σε μαύρα έλη χωρίς αναπνευστήρα.. όλο και πιό κάτω.. το πρόβλημα είναι ότι πάντα βγαίνω στην επιφάνεια..και όχι σαν τα ψοφίμια, σε σήψη..αλλά ζώ. Δεν είναι ότι δεν μ' αρέσει που ζώ..είναι στιγμές που η ποιότητα της ζωής μου, μου σπάει τα αρχίδια..θέλω να ουρλιάξω...

Αυτές οι 10 μέρες το χρόνο μου αλλάζουνε όλη μου τη βολή, κάνω αναγκαστικά delete.

Χωρίς αυτές τα refresh και το re-start θα ήταν αδύνατα.

Αρα?

Κραυγές

Δεν είναι το ατύχημα με το αεροπλάνο που έγινε..πολλά αεροπλάνα έχουν πέσει και θα πέσουν από ανθρώπινη αμέλεια ..........είναι τι μένει.

Δεν είναι ο τρόπος των ΜΜΕ που περιγράφουν το συμβάν, οι δημοσιογράφοι σαν ύαινες που μυρίστηκαν είδηση να λένε τις βλακείες τους............είναι ο τρόπος που ζουμάρουν οι κάμερες στα υπολείμματα των ζωών αυτών..ένα παντελόνι..μία ελβιέλλα

Δεν είναι οι άνθρωποι που πέθαναν, γιατί πέθαναν, πώς πέθαναν, άνθρωποι πεθαίνουν κάθε δευτερόλεπτο της ώρας ..............είναι ο πόνος αυτών που ζούν χωρίς "εκείνους".

Αυτό που με θυμώνει είναι η έλλειψη ΕΥΘΥΝΗΣ απο αυτούς που στέλνουν ανθρώπους στο θάνατο με χαλασμένα μέσα μεταφοράς.......... για το κέρδος

Είναι η έλλειψη ΣΕΒΑΣΜΟΥ της τηλεόρασης, που απο τη μία έδειχναν το δυστύχημα και σε άλλα κανάλια, χορεύανε και τραγουδάγαν (MAD), ή δείχνανε τις γνωστές χαζο-τσόντες.

Κοπάδια οι τουρίστες μου σπάν τα νεύρα

Τον Αύγουστο μένω Αθήνα γιατί η πόλη αδειάζει και είναι παράδεισος.

Παράδεισος να οδηγείς το πρωϊ, παράδεισος το κέντρο της Αθήνας για περίπατο. Ησυχία απόλυτη, οι παραλίες άδειες, χαρά Θεού.

Δεν πάω πιά διακοπές τον Αύγουστο γιατί

Ολοι οι Αθηναίοι φεύγουν πατείς με πατώς σε πρός όλες τις κατευθύνσεις λές και τους έχουν βάλει πίσσα και πούπουλα.

Οχι βέβαια γιατί κάνει ζέστη, τον ίδιο καιρό έχει και τον Ιούλιο. Φεύγουν γιατί τώρα "πρέπει να φύγουν", σαν τα κοπάδια των προβάτων που ακολουθούν τις εντολές του κριαριού, φεύγουν όλοι γιατί πρέπει να κάνουνε μπανάκια, να δείξουν τις κορμάρες τους που έχτισαν με 1000 κόπους στα γυμναστήρια, να κάνουνε τρελλίτσες (για τις οποίες θα καυχώνται αργότερα), να μαυρίσουν (και στα σημεία που δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος. Υπάρχει όμως επ ' αυτού και θεία δίκη, γιατί σε μερικές περιπτώσεις πρώτα τσουρουφλίζονται, μετά ξεπετσώνονται, μετά πάνε στους γιατρούς και στο τέλος μαυρίζουν αφού αλλάξουν από άσπρο σε ρόζ, σε κόκκινο, σε μώβ και στο ποθητό μαύρο) και τον υπόλοιπο κόσμο να τσαντίσουν.

Και τις μέρες που έχουν κλείσει εισιτήρια για φευγιό χαλάνε τα καράβια, ακυρώνονται πτήσεις, άπειρες καθυστερήσεις, έρχονται τα ΜΜΕ και νάαα τα παράπονα.

Κάθε χρόνο τα ίδια..βαρεθήκαμε να τα βλέπουμε. Ολο το χρόνο έχουν οι πλοιοκτήτες να κάνουν σέρβις στα σαπιοκάραβά τους και να τα έχουν έτοιμα για τις ορδές των τουριστών, για να μην χαλάνε, να μην καθυστερούνε..τι στο διάλο βλάκες είναι? Δεν θέλουνε να βγάζουνε έξτρα λεφτουδάκια? Γιατί χαλάνε τα καράβια τις ημέρες των μεγάλων εξόδων και όχι τις άλλες μέρες? Και μη που πείτε ότι φταίνε πάντα τα μπωφόρ...μη χέσω! Κάτι άλλο γίνεται, κάτι πολύ στραβό.

Κουτσά-στραβά φτάνουνε στον προορισμό τους. Και τι κάνουν εκεί? Απλά βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους, δηλαδή φέρονται σαν

Δεν σέβονται τους ντόπιους, τους βρίζουν, τους θεωρούν καράβλαχους. Μέρα νύχτα χαλάνε τον κόσμο είτε φωνάζοντας, είτε μαρσάροντας τα μηχανάκια, "ήρθαμε βρέεεε να μας χαίρεστε". Ασε δε την κατανάλωση νερού. Καλά τώρα τους ήρθε η όρεξη να αποθέσουν λίγη βρώμα εκεί που ανήκει? Το νερό σε ορισμένα νησιά θεωρείται ακριβό και πολύτιμο. Και τι κάνουνε οι πίθηκοι? Το αφήνουνε να τρέχει ή χειρότερα κάνουνε αφρόλουτρα...και να τα νερά και τα σαπούνια, να βουλώνουνε οι αποχετεύσεις..να τραβάνε τα μαλλιά τους οι ξενοδόχοι. Στο τέλος βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους στα μπάρ και στα ξενυχτάδικα, γίνονται πίττα μέχρι αναισθησίας, ξεβρακώνονται, πηδιούνται στους δρόμους (πέρυσι στη Ρόδο νομίζω), λές και έχουμε όρεξη να βλέπουμε εμείς και τα παιδιά μας τζάμπα τσόντες.

Και όταν τελικά καταλήξουνε στη θάλασσα μήπως όλα τα άλγη τελειώνουν εκεί? Μήπως το κρύο νερό τους ηρεμεί και τους καθησυχάζει? Ναι! Πώς. Φροντίζουν όλοι να κατουρήσουν μέσα στα ρηχά, καθώς στέκονται όρθιοι, τάχα μου, τάχα μου πώς δοκιμάζουν αν είναι κρύα η θάλασσα!... Αν κατουρήσουμε όλοι βρέ ζώα, η θάλασσα θα γίνει βόθρος, και η ονειρεμένη παραλία θα μετονομαστεί σε Ψυττάλεια..βόδια.

Και βέβαια υπάρχουν παράπονα ότι "χάλασε" το τοπίο, δεν είναι όπως παλιά...πώς έχει μαζευτεί κόσμος, κάθε καρυδιάς καρύδι, πώς είναι βρώμικα, ακριβά, τα φαγητά δεν τρώγονται, οι καφέδες πανάκριβοι, ο κάθε βρωμάει λάδι καρύδας ενώ κάθεται και ξερογλείφεται δίπλα σε θεσπέσιες υπάρξεις, τι σκουπίδια έχει η παραλία ... πώς χάλασε έτσι βρε παιδιά?

Πώς να είναι το δόλιο το τοπίο πρίν το λερώσετε κύριοι και κυρίες Αυγουστιάτικοι?

Τσουτσουνομύτης?

"Aίσθηση προκάλεσε η μεταβίβαση πακέτου 18 εκατ. μετοχών του Δημοσιογραφικού Oργανισμού Λαμπράκη στον Σταύρο Ψυχάρη. Στις 4.20 μ.μ., δηλαδή μετά το κλείσιμο της χθεσινής συνεδρίασης, «πέρασε» από το ταμπλό ένα «πακέτο» 18 εκατ. μετοχών του ΔOΛ, συνολικής αξίας 50 εκατ. ευρώ. Oι μετοχές αυτές αντιστοιχούν στο 25,1% του μετοχικού κεφαλαίου του ΔOΛ."

από την Καθημερινή, διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_664767_09/08/2005_152839

Σήμερα το πρωϊ ακούω απο το ραδιόφωνο τον Σκάϊ να λέει

"Α! Ρε Σταύρο τσουτσουνομύτη.."

και συμπληρώνω

πού βρήκες τα λεφτά και

έκανες μιά τόσο καλή ψαριά?

Τις διακοπές μου διαβάζω...

Στις διακοπές τείνω να διαβάζω πιό λίγα βιβλία απ' ότι τον χειμώνα γιατί με πιάνει ο οίστρος των σταυρολέξων. Παρόλλα αυτά ως τώρα κατάφερα και διάβασα 4 βιβλία στο διάστημα Ιουνίου-Αυγούστου. Αλλα μου άρεσαν άλλα όχι.

1) "Μα πώς τα καταφέρνει" της Allison Pearson (εκδόσεις Διόπτρα, τιμή 18.00 ευρώ - σκέτη κλεψιά, αν σκεφτείς ότι το πρωτότυπο στ' αγγλικά κοστίζει 9 ευρώ)

Ενα πολύ "μέσα στα πράγματα" βιβλίο που μιλάει για τις συνεχείς πιέσεις που δέχεται μία νέα εργαζόμενη, μητέρα 2 μικρών παιδιών από όλους και από όλα. Είναι θύμα μόνιμης έλλειψης χρόνου, τρέχει από ραντεβού σε ραντεβού, σκέφτεται από τη μιά την άνοδο του Χρηματιστηρίου και από την άλλη πώς να μασκαρέψει ετοιματζίδικες τάρτες του σούπερ μάρκετ έτσι ώστε να φαίνονται σπιτικές για ένα παιδικό πάρτι, πρέπει να θυμηθεί το εμβόλιο του γιού της, την απολύμανση της αποθήκης, να ακυρώσει το μασσάζ, να πάει στη γυναικολόγο για πάπ τέστ, να βρεί χρόνο για σέξ γιατί έχουν να το κάνουν από τα Χριστούγεννα, να τα έχει καλά με τον ηλεκτρονικό της εραστή, να μην ντύνετε βιαστικά στο σκοτάδι (για να μη γίνετε στόχος σχολίων όπως εκείνη τη φορά που φορούσε κόκκινο δαντελέ σουτιέν κάτω από διάφανη άσπρη μπλούζα), τι άλλο, τι άλλο..?

Χρόνια έχω να γελάσω τόσο. Τις καταστάσεις αυτές τις έχω ζήσει μέσω των συναδέλφων στο γραφείο..ακούγονται ιδιαίτερα χιουμοριστικές, ίσως και να είναι.

2) "Γυναίκες τρελλαμένες" της Maitena (εκδόσεις Bell).

Είναι ένα μικρό βιβλιαράκι με κόμιξ καθημερινής τρέλλας γυναικών γύρω στα 30-45. Τι ζόρι τραβάμε αν είμαστε 30+, μας συμβαίνουν πράγματα που ποτέ δεν είχαμε υποψιαστεί π.χ. αρχίζουν να πονάνε όργανα που δεν ξέραμε ότι είχαμε, "Γιατρέ μου συγνώμη αλλά που βρίσκεται η πύελος?" Γιατρός, "είναι εκεί που σας πονάει", ή νοιώθετε ότι έχετε μείνει οι ίδιες αλλά στο σώμα μιάς άλλης, Μαρία, "Ποιά είναι αυτή η ντουλάπα πίσω σου", της λές "εσύ είσαι", ξεραίνεται σου λέει "Γρήγορα τα γυαλιά μου, και ένα λεξοτανίλ...και ένα πιστόλι" πώς βλέπεις τον έρωτα στην αρχή του "είναι ευχάριστος, προστατευτικός, ανεξάρτητος, καλλιεργημένος, ομιλητικός, ιππότης, γεροδεμένος μελαχροινός με κάτι γυαλάκια που πολύ του πάνε" και ύστερα από λίγο "είναι ανώριμος, κτητικός, εγωϊστής, ξερόλας, πολυλογάς και κρύος, χοντροκώλης, μαυριδερός και στραβούλιακας"..

Απίθανο γέλιο. Βγαίνει σε δύο τόμους και σου δίνουν δώρο μία κούπα του καφέ!!!

3) Το κορίτσι με τα πορτοκάλια του Jostein Gaarder

Σύντομη υπόθεση - Ενας πατέρας πρίν πεθάνει αφήνει μία μεγάλη επιστολή για τον γιό του που την παραλαμβάνει 10 χρόνια μετά. Του μιλάει για το πώς ένα κορίτσι που κράταγε πορτοκάλια, άλλαξε τη ζωή του - Στο βιβλίο αυτό ο πατέρας, ο Γ, βρίσκει το συγκεκριμμένο κορίτσι, θέλει να το γνωρίσει αλλά χρειάζεται να περιμένει. Ολα είναι σε αναμονή. Αναμένει πότε θα του δώσει εκείνη "σήμα" για να κάνει την επόμενη κίνησή του, εκείνος υποφέρει αλλά δέχεται να περιμένει. Το μυαλό του στριφογυρίζει, κάνει 10.000 εικασίες για το κορίτσι, μαθαίνει και να το αγαπάει αντίστοιχα, και ζεί στο όνειρο.Αντίστοιχα το κορίτσι είναι σε άλλη χώρα, κάνει τη ζωή της, σπουδάζει στη Σχολή της, βγαίνει και με άλλους και τον έχει και τον Γ στην τσεπούλα της, σαν ρεζέρβα. Εκείνη κάνει το δικό της, χαράζει την πορεία της και αυτός άς περιμένει, να μάθει να την λατρεύει..

Αντε βρε παιδιά! Και γιατί να περιμένει? Γιατί ενώ, λέει, ότι τον αγαπά, τον παιδεύει? Βάζει πρώτα τον εαυτούλη της, τη Σχολή της, τα δικά της...που είναι το πάθος εδώ? Κρατιέσαι φίλε / φίλη ερωτευμένη μακριά απο τον άλλο? Και στην αρχή της σχέσης?

Εντάξει υπάρχουν και σχέσεις που ο ένας ορίζει με το μαστίγιο και ο άλλος τις τρώει και κάνει και υπόκλιση.. Προφανώς το βιβλίο αυτό γράφτηκε για τις τελευταίες αυτές σχέσεις.. Dominatrix, Femdom αγάπη μου, κλώτσα με...τη βρίσκω!!

4) "Η Ονειρεμένη Πατρίδα μου" της Ιζαμπέλ Αλλιέντε (εκδόσεις Ωκεανίς, τιμή 10.00 ευρώ)

Η γνωστή Χιλιανή συγγραφεύς περιγράφει με το δικό της μοναδικό τρόπο, πώς είναι η πατρίδα της η Χιλή. Ξεκινώντας από τη γεωγραφική της θέση, την φυσιολογία του εδάφους, την παραγωγή, την ιστορία, τους ανθρώπους, τα πολιτικά, τα πάντα τελικά.. Και την κατακρίνει και την επαινεί. Οτι όμως και να λέει διαπιστώνει ο αναγνώστης πόσο πολύ αγαπάει τον τόπο που έζησε, που γαλουχήθηκε, που μεγάλωσε. Τόσα χρόνια ζώ στην Ελλάδα και ποτέ δεν μου έχει πέσει στα χέρια βιβλίο Ελληνα συγγραφέα που να εξυμνεί και να κριτικάρει την Ελλάδα. Συνήθως μόνο να κριτικάρουμε ξέρουμε.

Καλό ήταν το βιβλίο, αλλά τίποτα φανταστικό, εν συγκρίσει πάντα με άλλα της βιβλία όπως "του Ερωτα και της Σκιάς" ή την "Εύα Λούνα". Βιβλίο που διαβάζεται στο μπάνιο, στην παραλία, στις χαλαρές στιγμές.

Χιώτικη απόλαυση

Σήμερα χρειάσθηκε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας για δουλειές. Σπάνια πάω Κέντρο πλέον, η προηγούμενη φορά που πήγα ήταν αρχές Ιουνίου για να πάρω ένα δώρο. Οποτε όμως πάω είναι απαραίτητο για την ψυχοσύνθεσή μου να περάσω από ένα κατάστημα γωνία Κριεζώτου και Πανεπιστημίου που λέγεται "Mastiha Shop" και είναι το επίσημο κατάστημα μαστιχοπαραγωγών της Χίου. (www.mastihashop.com). Το συγκεκριμμένο δεν έχει σχέση με το Mastic Spa της Ηρακλείτου, με τα σαπούνια, τις κρέμες, τα αφρόλουτρα, την υπάλληλο να με κυττάει από πάνω μέχρι κάτω όταν μπαίνω, προφανώς γιατί δεν πληρώ τις ενδυματολογικές τσιριμόνιες που φορούν κάποιες ζάπλουτες κότες, καθώς και τις τσουχτερές τιμές των προϊόντων. Αυτό είναι ένα απλό, φιλόξενο κατάστημα, με χαμογελαστούς υπαλλήλους να καλωσωρίζουν, που τα περισσότερα προϊόντα τα τρώς και δεν μετανοιώνεις..

Αχ! Πήγα για τις μαστιχόπιττες. Πώς! Δεν έχετε φάει μαστιχόπιτα? Δεν το πιστεύω..είναι ένα όνειρο που τρώγεται χειμώνα-καλοκαίρι. Καμμία σχέση με τις χαλβαδόπιττες Σύρου, κάτι εντελώς διαφορετικό.., σαν παιδικό όνειρο η πλούσια μαστίχα μου πλημμυρίζει το στόμα..θύμησες της γιαγιάς μου που πάντα ερχόταν ή με ένα ποτήρι παγωμένο νερό και υποβρύχιο ή με μία μαστιχόπιττα σε λευκό πιάτο και δαντελωτό πετσετάκι απο κάτω..για την "κοκόνα της, την κυρά της, το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας" . Μμμ. Πήρα μερικές αλλά δεν θα τις φάω τώρα..άλλη φορά, όταν πάω σπίτι μου..θα τις φυλάξω να τις απολαύσω όταν θα έχω τις μαύρες μου, τις κατάμαυρές μου..

Οταν είχαμε πάει με τον Κ. Θεσσαλονίκη, τον Ιούνιο, πήγαμε και φάγαμε σε ένα εστιατόριο που λεγόταν "Ούζου Μέλαθρο". Και φάγαμε βεβαίως του σκασμού..όταν όμως ζητήσαμε τον λογαριασμό ήρθαν μαζί του και 2 μικρά σφηνάκια με λικέρ Μαστίχας "για να χωνέψετε" μας είπαν οι ευγενέστατοι σερβιτόροι. Και για πότε χωνέψαμε δεν λέγεται. Ετσι σήμερα αγόρασα και λικέρ Μαστίχας. Δύο οι απολαύσεις σε μία μέρα.. Ζαλίζομαι!

Τούρκικο σίριαλ στο MEGA

Τα "σύνορα της Αγάπης" είναι ένα Τούρκικο σίριαλ που παίζει το ΜΕΓΑ κάθε μέρα, νωρίς το βράδυ. Είναι στα τουρκικά με ελληνικούς υπότιτλους και εξαίρετους ηθοποιούς. Οσο για τους χαρακτήρες, την κουλτούρα και τις αξίες, μου θύμισαν κατά πολύ τους Ελληνες της Πολίτικης Κουζίνας. Μία οικογένεια Τούρκων ζούν μαζί, με τον παππού, τα αδέλφια, αγαπημένοι γενικώς, με ζεστασιά και στοργή ανάμεσά τους. Σαν τυπική ελληνική οικογένεια που πότε μαλώνει, πότε φιλιώνει, με τους συναισθηματισμούς της και την επίδραση του έξω κόσμου γενικά. Η κόρη όμως ερωτεύθηκε έναν Ελληνα ορθόδοξο νεαρό. Κουτσά-στραβά τον αποδέχονται και έρχεται και η ώρα να γνωρισθούν τα σόγια. Γέλιο μαζί με δάκρυ. Και τους θέλουν και τους ψιλοφοβούνται. Ερχεται η ελληνική οικογένεια με την ψωροπερηφάνεια της, με την σνομπαρία της και το στυλάκι "σας δίνουμε φλουρί Κωνσταντινάτο μας δίνετε βαρέλι δίχως πάτο" , τι να κάνουν όμως που τα παιδιά αγαπιούνται.. Ρίχνουν τη μυταρόλα τους και φέρνουν και δώρο στους Τούρκους συμπέθερους ....ένα γύψινο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου. (Χάθηκε να φέρουν στους ανθρώπους κανένα βάζο, κανένα ασημικό, κανένα διακοσμητικό...γιατί εσείς πόσα αγάλματα και κίονες έχετε στα σπίτια σας?)

Εκεί να δείς γέλιο..σε μία συμβατική οικογένεια, με τα ασημικά τους, τα κεντήματα στους τοίχους και τα τραπεζάκια, να μην ξέρουν τι να το κάνουν το άγαλμα, από εδώ να το πάνε, από εκεί να το βάλλουν, πουθενά δεν ταίριαζε...κόλπος τους ήρθε..δεν μπορούσαν να το πετάξουν...να μην προσβάλλουν και τους συμπέθερους.. που να το βάλλουν? Πέρα από το προφανές. Το κουτσοσκέπασαν λοιπόν με ένα σάλι-στηθόδεσμο γιατί τα μικρά παιδιά της οικογένειας κάνανε συγκρίσεις...και οι μεγάλοι κύτταζαν/άγγιζαν και κανένα βυζί... Χρόνια έχω να γελάσω τόσο.

Απίθανο σίριαλ.