Η χασαπόγατα

Οταν ήμουνα μικρή θυμάμαι κάθε τέτοια εποχή άρχιζαν τα παρακάλια πρός τον Αη Βασίλη. Και δεν ήμουνα μικρή του Δημοτικού, ήμουνα κοτζάμ δεσποινιδούλα του Γυμνασίου που πίστευε ακόμη στην ευχή που θα κάνει κανείς το πρώτο λεπτό της πρώτης μέρας του νέου χρόνου. Οτι η ευχή αυτή πάντα πιάνει όταν την κάνεις με όλο σου το είναι, όταν πιστεύεις σαν αυτήν..
Παρακαλούσα λοιπόν να φωτίσει ο θεός τη μαμά μου να σταματήσει να με πιλατεύει για το μελλοντικό μου επάγγελμα που θα ήταν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ γιατρός γιατί όπως έλεγε - είναι επάγγελμα με κύρος, και κόπο, απαιτεί πολλά χρόνια μόρφωσης και επιμέλειας γιατί θα κρατάς ανθρώπινες ζωές στα χέρια σου και πρέπει να τις φροντίσεις να ζήσουν.. (Με το που μου το έλεγε αυτό εμένα με έπιανε τρεμούλα, δεν ήθελα καθόλου να κρατάω ανθρώπινες ζωές στα χέρια μου). Ενας γιατρός κατά την κρίση της θα ήταν τιμή και καμάρι στην οικογένεια, θα ψήλωνε η μύτη της φαντάζομαι αν έλεγε "να σας συστήσω, απο εδώ η Μ, φοιτήτρια της Ιατρικής" και δώστου να μου κάνει φροντιστήριο έξτρα για φυσική/χημεία/θετικά μαθήματα γενικά.

Εκείνη ήθελε να εκπληρώσει μέσω εμού ένα δικό της όνειρο. Επίσης δεν ήθελε να ακούσει για το δικό μου όνειρο (το τότε όνειρό μου), γενικά ποτέ δεν της άρεσαν τα όνειρα που έκανα για επάγγελμα απο παιδί. Τα δικά μου όνειρα ήταν για κλάμματα κατά την κρίση της, τα δικά της ήταν σημαντικά άρα προηγείτο . Ελά όμως που η μικρή ήθελε να γίνει
α) μπαλλαρίνα (πολύ δύσκολο, είσαι ψηλή και δεν έχεις αρμονία στο χορό)
β) δασκάλα (θα σε κοροϊδεύουν τα παιδιά όπως κοροϊδεύεις εσύ)
γ) αστροναύτης (έδω΄ζαλίζεσαι που ανεβαίνεις στη σκάλα...σκέψου να πετάς στα σύννεφα)

δ) χορεύτρια (πα, πα, πα θα σου κολλάνε όλοι οι άντρες) (μιάμ μιάμ χαρά εγώ)
ε) φωτογράφος (δεν πουλάει-θα ψοφίσεις της πείνας),
ζ) ταχυδρόμος . Ακούγοντας τη λέξη αυτή άφριζε λές και την είχα βρίσει.."Η κόρη μου ταχυδρόμος"? "Ποτέ των ποτών. Γιατρός θα γίνεις και για ειδίκευση θα πάρεις ή χειρουργική ή αναισθησιολογία.
Προφανώς η μητέρα μου είχε δεί το έξοχο χάρισμα που διαθέτω το οποίο είναι η κάποια μου ανοσία πρός τα αίματα, τις πληγές, τις αντίστοιχες μυρωδιές κλπ, κλπ.... θυμάμαι βέβαια ότι όταν είχα κάνει ένα μάθημα ανατομίας και η δασκάλα άνοιξε μπροστά στα θορυβημένα μας μάτια τον εγκέφαλο ενός ψόφιου (εδώ και πολλές μέρες) προβάτου ήμουνα απο τις πρώτες που πρώτα κιτρίνισε, μετά πρασίνισε και μετά φέρανε τις πατσαβούρες να σκουπίσουν και το πάτωμα όπου είχα ακουμπήσει το πρωϊνό μου...αυτή μου η εμπειρία όμως δεν την πτόησε, αντίθετα την ευχαρίστησε γιατί μου είπε ότι ώσπου να έχω πλήρη ανοσία θα χρειαστεί να ανοίξω εγώ η ίδια άπειρα πτώματα... (Μπλιάχχ....δεν κόβω καλύτερα μιά πανσετούλα να φάμε τώρα που κάνει και κρύο?)


Ηταν όμως και άτυχη η καϋμένη. Το όνειρο της ζωής της απεδείχθη φούσκα. Το γεγονός ότι σε όλα σχεδόν τα πρωτεύοντα μαθήματα που χρειάζονταν για να μπώ στην Ιατρική ήμουνα η βασίλισσα του πάτου, άντε και του πρώτου υπογείου, την εξόργιζε... στο τέλος πιά το πήρε απόφαση ότι Ιατρική δεν μπαίνω... ούτε και για Ιατροδικαστής μπορούσα να πάω... Τράβα τις πλερέζες. Εχουμε πένθος.
Ετσι άρχισαν τα ιδιωτικά συμβούλια με τις φίλες της "τι θα το κάνω το μωρό, που στις θετικές επιστήμες είναι λίγο κουτό?"


Η μία έλεγε να γίνω φιλόλογος, η άλλη αρχαιολόγος, η άλλη να της βρούμε ένα γαμπρό αλλά το τελευταίο εξαγρίωσε τη μητέρα μου που πρέσβευε, πρώτα το πτυχίο και μετά ερωτοδικείο.. γιατί άμα δεν έχω πτυχίο θα είμαι έρμαιο στα χέρια του άντρα (τρα λα λά! ναι, ναί κι άλλο!!) που θα μπορεί να με κάνει ότι θέλει (μιάου!) , ενώ με ένα πτυχίο θα μπορώ να πάρω το καπέλλο μου και να φύγω, θα είμαι δυνατή...θα έχω τον άσσο στο μανίκι..


Ετσι σκέφτηκα να της πώ ότι μιά που έχω ανοσία στα αίματα (έχω καθαρίσει του κόσμου τις μπριτζόλες, ψάρια, συκώτια, εντερα για κοκορέτσι κλπ) να πάω μπακαλόγατα σε έναν χασάπη να μάθω τη δουλειά..
Εκανε να μου μιλήσει 1 εβδομάδα.
Νομίζω μετά έγινε και φυτοφάγος


Ενώ εμένα μου έμεινε κόλλημα με το επάγγελμα του ταχυδρόμου, να μοιράζω έιδήσεις, να περπατάω και να δουλεύω στο χώρο του ονείρου μου το ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ.
Λέτε να κάνω αίτηση στον ΑΣΕΠ?