Βότσαλα

Ολη αυτή την εβδομάδα σχεδόν μέρα παρά μέρα είμαι στο κέντρο της Αθήνας για δουλειές..μιάς Αθήνας πολύβουης, ζεστής, ανυπάκουης. Μιά Αθήνα γεμάτη ανθρώπους πότε σκυφτούς πότε καμαρωτούς να πηγαινοέρχονται, άλλοι τρέχοντας, άλλοι αργά σκουντουφλώντας, μάτια ανέκφραστα, αισθαντικά, γλυκά, άγρια, περίεργα αλλά ποτέ αδιάφορα. Γεμάτοι οι δρόμοι αυτοκίνητα, ΜΜΜ, πεζοί χοροπηδάνε ανάμεσα, κυρίες καπελωμένες δίπλα στις μισόγυμνες τουρίστριες, κάποιος διαλαλεί την πραμάτεια που έχει αραδιάσει σε λινάτσα στο δρόμο, άλλος ξερογλείφεται έξω απο φουρνο..

Πρώτη στάση Πλατεία Κοτζιά..
Σμήνος τα περιστέρια με περικυκλώνουν ψίχουλα απο το κουλούρι μου τα ανταμείβουν..περιστέρια παντού έρχονται κοντά μου σε φτερωτά κύματα, άλλα κάθονται πάνω στο κεφάλι μου, στα χέρια μου, σταματώ να περπατάω μη πατήσω και κανένα, σαν να μη βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης αλλά μέσα σε ένα δάσος απο πούπουλα και ελεύθερους σκοπευτές..ένα ζευγάρι Γάλλων με παίρνει φωτογραφία περιτριγυρισμένη απο τα πουλιά. Είχα πριν μερικά χρόνια μία φίλη συμβολαιογράφο με το γραφείο της Αραχώβης και Ιπποκράτους σε κάποιο όροφο. Οποτε πήγαινα οι μπαλκονόπορτες πάντα μισάνοιχτες, μερικά περιστέρια είχαν εξοικειωθεί μαζί της και έμπαιναν μέσα, προσεκτικά καθόντουσαν πάνω στα δικόγραφα, στην καρέκλα της και στον ώμο της και μαζί γράφανε στον υπολογιστή, ίσως να της υπαγόρευαν τα κείμενα ή να της τραγουδούσαν ένα τραγουδάκι..και την ώρα του φαγητού, μαζευόντουσαν χιλιάδες απο την περιοχή και γέμιζαν το μικροσκοπικό μπαλκόνάκι με κεφαλάκια..Τους είχε φτιάξει και φωλίτσες για να γεννάνε τα πιτσουνάκια τους....τι να απέγιναν άραγες όλοι αυτοί οι προσωρινοί επισκέπτες της ζωής της τώρα που εκείνη δεν υπάρχει πιά? Αχ Λένα!

Βαρβάκειος-Αθηνάς

Κυκεώνας απο μυρωδιές και κοσμοσυρροή, χαρωπά τα πρόσωπα των εμπόρων προσπαθούν να πείσουν για την καλύτερη προσφορά. Προσέχω τα πρόσωπα των γερόντων, χαρακωμένα απο τις ομίχλες της ζωής παλεύουν για μία καλύτερη μοίρα. Ισως να έρθει, έτσι κι αλλιώς για ένα ίσως δεν ζούμε όλοι?

Ερμού

Ο πεζόδρομος δίνει άλλη αίσθηση στη κίνηση του σώματος, παρόλλο που τα μηχανάκια έχουν άλλη γνώμη, συνεχώς μπλέκονται στα πόδια των πεζών μερικοί βρίζουν κιόλας..Ο πρώτος καλαμποκάς, ψήνει αραποσίτια στη σκιά..παρόλλο που κάνει φοβερή ζέστη για την εποχή θα πάρω ένα καλαμποκάκι, αλλά δεν θα το φάω στο δρόμο, το βάζω στη σακούλα μου και προχωράω ψάχνοντας για ......αγελάδες. Τις αναζητώ να τις φωτογραφίσω όταν αμέριμνες μασουλήζουν αόρατο χόρτο, κρεμασμένες στο πλαι των κτιρίων ή διακοσμητικές μινιατούρες στις βιτρίνες.. Φαίνονται τόσο παράταιρες μέσα στην Αθήνα και συνάμα δένουν καταπληκτικά. Αραγε αν την ιδέα την είχαν συλλάβει ελληνικά μυαλά, πώς θα φαινόντουσαν παρδαλά γαϊδουράκια στη Γαλλία, ή κατσίκες με ψάθινα καπελλάκια στη Σουηδία? Μία μπάντα αυτοσχέδιων μουσικών σπάει τη μονοτονία, ας ακούσουμε και λίγο ρόκ, λίγο ποιότητα.

Μπαίνω σε ένα καφέ που σερβίρει αγγλικές λιχουδιές και ανοίγω την εφημερίδα μου, τρώω κις λωραίν, διαβάζω athens voice, και το εσπρεσάκι με περιμένει δίπλα. Αναρωτιέται η δημοσιογράφος Μ. Ζουμπουλάκη για τους ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτα όλη μέρα (υπονοόντας ότι δεν δουλεύουν), τους θεωρεί πολύ cool, νωχελικά να πίνουν καφέδες και να κάάάάθονται. Είναι όμως έτσι? Οι κουρασμένοι ονειρεύονται τις ξάπλες, οι ξεκούραστοι και οι μπουχτισμένοι απο τις ξάπλες ονειρεύονται τη δράση..πάντα το άπιαστο κυριαρχεί και μας καταστρέφει τη μοίρα μας.

Πλ. Συντάγματος

Εκθεση λουλουδιών και πλήθη κόσμου..κάποια πορεία ακούγεται και για μία φορά οι λεωφόροι άδειοι..περπατάω στη μέση της Πανεπιστημίου, είναι και άλλοι σαν και μένα ένα παιδάκι κάνει πιρουέτες πάνω στην άσφαλτο..μιά Αθήνα χωρίς αυτοκίνητα έστω για λίγες ώρες..