Ενα Σάββατο 2

Το περασμένο Σάββατο που πήγαμε στο εξοχικό, περάσαμε και ωραία και λιγώτερο ωραία. Τα ωραία τα έγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Σήμερα θα γράψω για τα άλλα, τα δύσκολα που πάντα είναι μεγάλα.

Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι είχαμε στον κήπο έναν αριθμό γατιών που άλλαζε σε τρομερούς ρυθμούς ως πρός την ποσότητα, είχε βγεί μιά φήμη για μένα...έτσι μία γάτα έμπαινε ή άλλη έβγαινε, μερικές φέρναν και τους φίλους τους εδώ ή και τα παιδιά τους, ο αριθμός πάντα αυξητικός. Οταν ήμουνα εκεί τρώγανε του σκασμού, όταν έλειπα κάποιος τις τάϊζε αλλά όσο νάναι έπεφτε φαί λιγότερο ...έτσι το έρριχναν στο κυνήγι..ψάχναν για σαύρες, τρωκτικά, κατσαρίδες, βατράχια ότι βρίσκανε τέλος πάντων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τπτ που θα μπορούσε να εισέλθει στο σπίτι και να προκαλέσει μπελά. Αυτά ως πέρυσι.

Γιατί πέρυσι ήρθε η Παραγωγική Σκύλα. Με το που με είδε έβγαλε τον άβακα και άρχισε τα μετρήματα, τόση η τροφή, τόση η στοργή, τόση η στέγη = μπορώ να γεννάω απο 10 κάθε εξάμηνο και να ζούμε όλοι ΠΑΣΑΔΕΣ! Οπερ και έγινε. Μέσα σε μερικούς μήνες γεμίσαμε σκυλιά μαζί με όλα τα παράγωγά τους - κουτάβια, γαυγίσματα, ψύλλους, τσιμπούρια που βολτάριζαν τους τοίχους, φασαρία

και σκατά. Πολλά. Διάρροια που καιροφυλακτεί τη σόλα σου. Απ' όπου και να πάς σου την έχει στημένη. Αμα αλλάξεις παπούτσια και βάλεις αγροτικές μπότες, τα σκατά παίρνουν σιέστες. Ξυπνάνε μόλις φορέσεις τα κανονικά σου παπούτσια και προσπαθήσεις να μπείς στο αυτοκίνητο. Αθόρυβα κολλάνε στο τακούνι.. έτσι μέσα σε μισή ώρα αφότου φύγεις, σταματάς και τινάζεσαι έξω σαν να σε τρώει ο κώλος σου... και άντε βγάλε τη μυρωδιά, για να μη πώ το κοκαλωμένο απο το πατάκι.

Τα σκυλιά διώξανε πυξ-λάξ τις γάτες. Για να μην υπάρχει ανταγωνισμός. Σωστά. Μόνο που ο ανταγωνισμός προσέφερε και ένα άλλο κοινωνικό εργο που τα σκυλιά αγνοούσαν. Την εξολόθρευση των ΠΟΝΤΙΚΙΩΝ.

Ετσι το περασμένο Σάββατο, αφού είχαμε χαλαρώσει μετά το φαγητό, είχαμε κάτσει κοντά στη φωτιά και πίναμε τα ποτάκια μας φρττττττττττ πέρασε ένα

κουκλάκι σκέτο, γκρίζο, αρκετά μεγάλο, μάλλον για αγροπόντικας έμοιαζε με μακριά ρόζ ουρά. Πέρασε πίσω απο τις πολυθρόνες, παρέκαμψε τη γνώση της βιβλιοθήκης και στήθηκε μπροστά στις γνωστές γαλότσες της προηγούμενης αρθρογραφίας μου μυρίζοντας τον αέρα. Ενα ποντικάκι όνειρο. Δεν φοβάμαι καθόλου τα ποντίκια. Αντίθετα πάντα στον κήπο τους άφηνα κάτι να τσιμπήσουν, λίγο τυρί, υπόλοιπα κλπ. Ομως μέσα στο σπίτι δεν τα θέλω γιατί
κάνουν ζημιές

τρώνε πράγματα που δεν προορίζονται για εκείνα (παλιά που είχαν μπεί πολλά όταν χάλασε η στέγη, φάγανε τις κουβέρτες, τα μαξιλάρια, 2 γυναικείες τσάντες και όλο το απορρυπαντικό πλυντηρίου (το χαρτί+το απορρυπαντικό) και το χειρότερο αφήνουν τα κακά τους παντού. Και είναι άθλιο το θέαμα, όπως τότε το 1994 ένα βράδυ που είχαμε μπεί στο σπίτι να δούμε σκόρπια πούπουλα απο μαξιλάρια, ξεκοιλιασμένα στρώματα, σεντόνια και ποντικοκούραδα ακόμη και στις κουρτίνες....είχαμε φύγει τρέχοντας και τη βγάλαμε τη νύχτα σε ένα ξενοδοχείο... και μετά την άλλη μέρα το καθάρισμα, μπλιάχχχχ! Και μετά απολύμανση..

Ετσι μόλις είδα τον κυρ πόντικα, βροχή ξε-βροχή τσακιστήκαμε να πάμε στη πόλη να πάρουμε ποντικοφάρμακο και να το βάλουμε εδώ και εκεί...ελπίζοντας στην εξολόθρευση του παλιόπαιδου, αφού τα σκυλιά μας την έκαναν.

Αχ

γλυκιές, πόσο με βοηθούσατε!