Οι υποψήφιοι

Απ'ολα τα άτομα που ήρθαν να δούν το διαμέρισμα της φίλης μου, ως επίδοξοι ενοικιαστές, ξεχώρισα αυτούς τους 3 τύπους ανθρώπων που δεν ανήκαν σε καμμία κατηγορία. Ηταν δε τέτοια η επίδραση στην ύπαρξή μου που αν ζούσε ο πατέρας μου θα αναφωνούσα "Ω! Τι κόσμος μπαμπά!"

α) Η αλλοδαπή χορεύτρια.

Ηρθε μαζί με τη μαμά της και την αδελφή της ένα βραδάκι. Και οι τρείς τους ήταν πάνω απο τον μέσο όρο σε θέματα ύψους. Παρόλλο που δεν είμαι κοντή, ένοιωσα πρώτο υπόγειο απο πάτο. Ξανθές. Με ψηλά ζυγωματικά. Ευγενέστατες αλλά γλάστρες. Τους μίλαγα και δεν λέγανε λέξη.

"Μη τις ρωτάτε, δεν θα απαντήσουν, δεν έχουν γνώμη γιατί εγώ πληρώνω" είπε η χορεύτρια και συμπλήρωσε:

"Είμαι η Τ. που έχετε σίγουρα δεί στο σόου του ΧΨ, στην Ιερά Οδό. Είμαι η πρώτη χορεύτρια". Το βλέμμα της επιτακτικό. Περίμενε φαίνεται να γονατίσω και να προσφέρω γή και ύδωρ. Είδανε το σπίτι και τους άρεσε πολύ. Βεβαίως να το νοικιάσουν εφόσον δεχθεί η ιδιοκτήτρια να το βάψουν...

"Μα έχει ήδη ανακαινισθεί" ψέλλισα.

Διαπραγμάτευση. Τελικά ήθελε να το εκ-μοντερνίσει, δλδ να βάψει τους τοίχους πορτοκαλί έντονο απόχρωση εκάϊγ και το ταβάνι καφέ, tabac. Η φίλη μου δεν δέχθηκε και δεν έγινε ο αρραβώνας.

(Κρίμα δλδ γιατί θα βοηθούσε η παρουσία τους στην αναβάθμιση της πολυκατοικίας.. θα φεύγανε οι ηλικιωμένοι, χαρούμενοι και με "υψηλό" το ηθικό θα πήγαιναν στις αιώνιες μονές βλέποντάς τες και νέο αίμα θα ερχόταν να κατοικήσει.. Η φίλη μου είναι της παλιάς σχολής. Επρεπε να το είχε δώσει. Και δεν πάνε να το βάφανε ρόζ με πράσινες βουλίτσες και ελεφαντάκια...αυτές θα το βλέπανε. )

β) Ο κλεφταποδόχος.

Εμφανίσθηκε και αυτός μία νύχτα μαζί με τη σύντροφό του. Καλοπλυμένος με φρεσκολουσμένα μακριά μαλλιά πιασμένα με ακριβό κοκκαλάκι. Είχε μούσι και σκουλαρίκια. Οχι στο αυτί, στη μύτη, (ξέρω νωρίς το φόρεσε) και στο σαγόνι. Φορούσε μαύρο κοστούμι δερμάτινο, χρυσό γιλέκο και ρόζ πουκάμισο. Οι μπότες του είχαν ασημένιες σόλες και τακούνι αλα Αδελφοί Κατσάμπα. Η σύντροφός του φορούσε γούνα αληθινή και πράσινη, 12ποντο τακούνι, λεοπάρ παντελόνι.

Μου είπε ότι είναι εισαγωγέας αυτοκινήτων απο Γερμανία και ψάχνει μάντρα ή δυνατόν κοντά στο σπίτι του για να βάλει την έκθεση. Εβγαλε απο τη τσέπη του μιά μεζούρα και μέτρησε το σαλόνι..

"να δείτε αν χωράει το καθιστικό σας"? ρώτησα η ηλίθια

"Οχι, να δώ αν θα χωράνε τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων που θα φυλάω εδώ μη μου τα κλέψουνε...ε..προσωρινά θα τα βάζω εδώ ώσπου να τα πουλήσω εννοώ" είπε.

Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήθελε να κάνει συμβόλαιο στο όνομά του. Αλλά στο όνομα ενός φίλου του που δεν θα βλέπαμε τώρα, εκείνος θα υπέγραφε αντ' αυτού. Αλλά που θα βλέπαμε σε λίγους μήνες όταν θα επέστρεφε στην Ελλάδα..(μήπως ήταν φυλακή?) . Η φίλη μου δεν εντυπωσιάστηκε απο το χρυσό γιλέκο. Δεν τον ήθελε τον μουσάτο. (Είχε όμως την πλάκα του, περιβολάκι σκέτο. Να μιλάει για τα σχέδιά του ενώ με το μακρύ του νύχι καθάριζε το αυτί του και απαλά τίναζε το κερί στο άπειρο. Νύχι απο μανικιούρ, όχι σαν τα δικά σου..μα τι νόμισες).

γ) Ο τύπος με το ψυγείο

Αυτός ήρθε 3 φορές. Την πρώτη μέρα έρριξε μια γενική ματιά, του άρεσε πολύ και με διαβεβαίωσε ότι θέλει να το πιάσει. Μετά ξανα εμφανίσθηκε μία νύχτα. Λαχανιασμένος και κάτωχρος. Απολογητικός. Είπε ότι θα ήθελε να πιάσει το διαμέρισμα ΕΦΟΣΟΝ χωράει το ψυγείο του. Εφερε λοιπόν μαζί του ένα μεταλλικό μέτρο, ένα τετράδιο, ένα μολύβι και μία σκάλα. Μέτρησε τον χώρο της κουζίνας. Το κατέγραψε, έβγαλε ένα κομπιουτεράκι και έκανε κάτι πράξεις. Το ξαναμέτρησε. Ανέβηκε στη σκάλα και μέτρησε το ύψος της κουζίνας. Ευχαρίστησε και έφυγε. Την τρίτη και τελευταία φορά ήρθε ημέρα. Χωρίς μεζούρα. Ανοιξε διάπλατα τα χέρια του και χόρευε έτσι μέσα στην κουζίνα. Μετά μου είπε ότι έχει φέρει απο την Αμερική ένα τεράστιο ψυγείο, βαθύ που χωράει άνθρωπος μέσα (κιτρίνισα εδώ...σκέψου να είναι ο Κυανοπώγων!!!) γιατί είναι μάγειρας και θέλει να κάνει εγκαίρως τις προμήθειές του.

"Εδώ όμως είναι για κατοικία, του λέω, όχι για να βάλετε το ψυγείο του εστιατορίου"

"Μα κυρία μου, λέει, φυσικά και δεν θα βάλω το επαγγελματικό μου ψυγείο εδώ, το ΔΙΚΟ μου ψυγείο θα τοποθετήσω, το οποίο ΔΕΝ χωράει. Πολύ καλημέρα σας" και απήλθε.

(Εδώ λυπήθηκα λίγο. Ωραίο να έχεις μάγειρα στο σπίτι. Αν μη τι άλλο δεν θα πεινάσεις ποτέ).

Μετά απο αυτόν τον τελευταίο και την απόφαση της φίλης μου να πουλήσει το σπίτι αισθάνθηκα προδομένη. Παρόλλη την κούρασή μου, σίγουρα περάσαμε πολύ καλά, εμείς, η κυρία Π, τα πεθερικά μου, η συνυφάδα μου και η οικογένειά της και όλες μου οι φίλες. Γιατί μοιραζόμουνα τις εμπειρίες μαζί τους. Εντάξει ίσως να φάγαμε λίγο παραπάνω αλλά το ευχαριστηθήκαμε.