Πετώντας βαρίδια

Του έτους που παρήλθε. Πολύ υγιές σπορ, σας το συνιστώ χωρίς επιφύλαξη.

α) Τα δικά μου βαρίδια

Χρονιά προσγείωσης στα μαλακά ηταν το 2008, οι φόβοι που είχα για την ανάμειξη με την οικογένεια του ανδρός μου εξανεμίστηκαν, όλα καλά, ήρεμα και κυρίως αγαπημένα. Διδακτική η χρονιά απο αυτόν τον τομέα, δεν έχει νόημα να φοβάμαι το δράκο που ίσως εμφανισθεί ίσως όχι. Καταστρέφω την ημέρα μου, άσε που ο δράκος αν εδεήσει να έρθει μπορεί και να μοιάζει με απλή σαύρα.

Πολύ τρέξιμο μα πάρα πολύ. Να μη μπορώ να προγραμματίσω τί-πο-τα ούτε για την επόμενη μέρα, όλα να γίνονται στο φτερό! Φτερά στον άνεμο η καθημερινότητα που όμως βρίθει απο την ποικιλία του απρόσμενου. Και παρόλλη τη μουρμούρα μου, ναί! δεν ήταν άσχημη η κατάσταση αυτή. Πολύ ενδιαφέρουσα η προσαρμογή στο ό,τι ήθελε προκύψει, έτσι κι αλλιώς ήμουνα καλή στις κρίσεις (εκεί που παρέλυαν όλοι, τα πήγαινα μιά χαρά και τρα λα λα), το έχουμε ξαναπεί, οι κρίσεις, το άγχος και η πίεση εμένα με θρέφουν, ενώ η ηρεμία, η ησυχία και ολα στοιχιμένα στα κουτάκια τους, με πετάνε στα ερέβη της βαρεμάρας, η τάση για crisis creation γίνεται έντονη. Οποιος θέλει να του οργανώσω μία κατά φαντασία κρίση, ή να με φωνάξει ή να δεί την ταινία "Wag the dog" με τον Dustin Hoffman.

Φυγές και εκδρομές υπήρξαν πολλές, ούτε τα σβκ δεν καθόμασταν ήσυχοι, το καπελλάκι μας και δρόμο. Είναι και το χόμπυ της φωτογραφίας που ξεκίνησε απο τον Κ αλλά που κόλλησε και σε εμένα, τώρα πιά βαριέμαι να γράφω, προτιμώ να αποτυπώνω τον κόσμο μέσα απο τα μάτια μου και μετά να βλέπω πώς άλλοι άνθρωποι κάνουν το ίδιο με τα δικά τους μάτια της ψυχής. Πόσες ματιές ανταλλάξατε σήμερα; Πόσες ματιές σου μίλησαν και θέλησες να σχολιάσεις τις απεικονίσεις άλλων, όπως στα μπλόγκς; Ας βάλω και λίγο χρώμα στις σκέψεις μου, όχι ξερά κείμενα.

Αραιώσαμε να πηγαίνουμε στο Ναύπλιο μετά που οι γείτονες δηλητηρίασαν το σκύλο μας. Καθώς και τα άλλα 9 σκυλάκια που τάϊζα και φρόντιζα. Ο πονος αφόρητος, σαν να έχασα ένα παιδί. Ακόμη αφουγκράζομαι το γάβγισμά του, έχω την αίσθηση της ουράς του στα χέρια μου. Δεν τους συγχώρησα γι αυτό! Εχουν λέει πρόβλημα με τ' αδέσποτα. Αντί να λύσουν το πρόβλημα στειρώνοντας τα ζώα και εκπαιδεύοντας τον κόσμο να μη τα πετάει στο δρόμο, το στραγγαλίζουν πετώντας φόλες και μέσα στους κήπους των σπιτιών. Εμετικές συμπεριφορές που συνεχίστηκαν όταν οι δήμοι της περιοχής παίζανε μπαλλάκι την υγεία των τουριστών και των κατοίκων ανακατεύοντας αρδευτικό νερό με πόσιμο και στέλνοντάς μας όλους στα νοσοκομεία με γαστρεντερίτιδες, γυναικολογικά και μολύνσεις παντού. Εδώ δεν νοιάζονται για την υγεία των ανθρώπων, των κατοίκων δλδ για να μη μιλήσω για τους επισκέπτες, για τα ζώα θα ενδιαφερθούν; Πράγματι δεν είχα καταννοήσει το επίπεδο πολιτισμού τους.

Δεν μου αρέσει ΑΥΤΗ η Ελλάδα κύριοι, έτσι όπως την κακοποιείτε, έτσι προτιμώ να μη σας πλησιάζω, πάω νότια-ανατολικά-δυτικά-βόρεια οπουδήποτε μακριά σας.

β) Τα βαρίδια του κόσμου

Το 2008 πέρασε γρήγορα. Ο Δεκέμβριος σκοτεινός μήνας, η αποτρόπαιη δολοφονία του παιδιού, η στάση των κυβερνώντων λυπηρή, ουτε που καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, οι πορείες των μαθητών που προσπαθούν να εισακουστούν μέσα στο κυκεώνα της αναξιοσύνης, με συντάραξε. Συνεχίζει να με συνταράζει.

Η Ελλάδα δεν λειτουργεί, μα λειτούργησε ποτέ; Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν κάθε πέρυσι και καλύτερα. Πώς καταφέραμε και απο άνθρωποι γίναμε "εαυτούληδες"? Κρίση; Kύττα γύρω σου τα μώλ,σαν μανιτάρια όλο και περισσότερα ανοίγουν, αλλά κανένα δεν έκλεισε ακόμη λόγω κρίσης..ποιοί τα συντηρούν; κάποιοι πάντως ψωνίζουν, συνεχώς γεμάτα είναι. Προφανώς υπάρχει χρήμα που κινείται..πρός ποιά κατεύθυνση όμως? Συνεχώς νέα ανοίγουν φτηνοί πειρασμοί εσαει.

Κάτι δεν πάει με την Δανιμακία. To be or not to be είναι να αναρωτιέται κανείς.

γ) Τι να ευχηθώ για το νέο έτος;

Παλιά έκανα ευχές που μερικές ξεστόμιζα, άλλες όχι ελπίζοντας να πραγματοποιηθούν, με τις ελπίδες συνήθως μένω. Οχι δεν κυτταω αυτές που δεν έγιναν, κυττάω μόνο μήπως οι ευχές μου ήταν εκτός πραγματικότητας, γιατί αν ναί, τότε δεν θα πραγματοποιούντο ποτέ. Είμαι πολύ down-to-earth άνθρωπος, τα όνειρα τα αφήνω για ανθρώπους που τα βρήκαν έτοιμα και δεν χρειάστηκαν να τρίψουν τα μούτρα τους στα σκ. Αν κάτι δεν πραγματοποιηθεί, φταίνει οι υπερφίαλες προσδοκίες μου. Φταίω εγώ και κανείς άλλος.

Υγεία

Γιατί χωρίς αυτήν τίποτα δεν έχει νόημα. Χωρίς αυτήν είμαστε αχυράνθρωποι με ένα "φού" μας παιρνει το αγέρι

Υπομονή

Δεν την έχω, είμαι πολύ ανυπόμονη. Συγκριτικά πάντα με το παρελθόν έχω βελτιωθεί, παραμένω όμως αρκετά ανυπόμονη. Ιδιαίτερα με τους ηλικιωμένους. Δεν τους καταλαβαίνω καθόλου, να το πώ αλλιώς, καταλαβαίνω κάποιους απο αυτούς, κάποιους που δεν έχουν γεράσει και το βάλει κάτω, αλλά όχι τους άλλους.

Θέλω να ξεφύγει η Ελλάδα απο την αναξιοσύνη. Να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι. Χωρίς να χρειάζεται να φωνάζουμε, να ουρλιάζουμε για το αυτονόητο

Καλή χρονιά σε όλους!

.....................................................

Ο πίνακας "Η κραυγή " είναι του Ε.Munch (σε puzzle 260 κομματιών)

Χρόνια πολλά

Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένες στιγμές με την οικογένειά σας, με τους αγαπημένους σας, με ό,τι σας ευχαριστεί. Yγεία, χαρά, ευτυχία και πολλά, πολλά χριστουγεννιάτικα δένδρα..

Με τις ευχές μου για μιά καλύτερη χρονιά, με ελπίδα για τις μέρες που θα έρθουν.

Καλά Χριστούγεννα

Κλέφτες γνώσης

Δουλειά, δουλειά με το ένα μάτι στην καθημερινότητα, το άλλο στα γενόμενα. Ολη μέρα ήμουνα στο κέντρο της Αθήνας. Ξεκίνησα απο το Σύνταγμα, έκανα ένα μεγάλο κύκλο ως τη Πειραιώς και μετά ξαναβρέθηκα πλ. Κολοκοτρώνη, με τα πόδια εννοείτε. Και βέβαια πορείες, διαμαρτυρίες, δακρυγόνα.

Στο τέλος της ημέρας μου πέρασα απο ένα βιβλιοπωλείο με σπασμένη βιτρίνα.
Μπήκα μέσα και μεταξύ των άλλων ρώτησα αν τους κλέψανε τίποτα, αυτοί που έσπασαν τα τζάμια .

"Μπααα! " μου λέει ο υπάλληλος, "σιγά μη κλέψουν βιβλία. Ενώ αν πουλάγαμε ηλεκτρονικά ή ρούχα..θα βουταγανε και τα σώβρακά μας".

Στη Θεσσαλονίκη όμως ανοίξανε ένα βιβλιοπωλείο και σήκωσαν όλα τα gadgets, ελπίζω να πήραν και κάποια βιβλία ώστε να επαληθευθεί αυτό που είχε πεί ένας παλιός καθηγητής φιλόλογος "Οτι θα πήγαινε μάρτυρας υπεράσπισης στο κλέφτη βιβλίων"!!!

Τους λίγους αυτούς λοιπόν κλέφτες βιβλιοπωλείων μήπως θα έπρεπε να τους επιβραβεύουμε που δεν ακολούθησαν τη πεπατημένη αλλά που ενδιαφέρονται και για κάτι παραπάνω, για μιά γνώση, για μία ιδέα, για έναν καλύτερο κόσμο;

"Εσύ δεν ψώνισες τίποτα"? Ναί, δεν άντεξα και πήρα 4 βιβλία.

Το "Φάκελλος Πουτσίνι" της Αλεξάνδρα Ουϊλσον,

το graphic novel "Logicomix" του Αλ. Δοξιάδη,

την "Ασπρη Τίγρη" του Aravind Adiga (βραβείο Booker 2008)

και "τη Σιωπή των Βιβλίων".

Φέτος τα Χριστούγεννα μόνο βιβλία θα χαρίσω. Σε μελλοντικούς ίσως "Κλέφτες γνώσης" που πιθανώς να ενδιαφέρονται για τη προσωπική τους εξέλιξη, για κάτι παραπάνω απ' αυτά που η καταναλωτική κοινωνια μας προωθεί.

Aftermath

μετά από όλα αυτά που είδα, διάβασα και άκουσα φοβάμαι ότι

.........σε ένα μήνα θα τα έχουμε όλα μασήσει, μαζί με τις συγνώμες και των πολιτικών και των πολιτών και καταπιεί
.........θα γυρίσουν τα παιδιά στα σχολεία τους, μαθήματα, εξετάσεις, προβλήματα, το μέλλον τους (όποιο), ό,τι έγινε έγινε
........ όλοι θα γίνουν Θωμάδες και θα απαρνηθούν την αναμιξή τους στο οτιδήποτε, ακόμη και στην ΑΔΡΑΝΕΙΑ - προβλέπονται πολλά κορδώματα εδώ.
ο Δερβενιώτης μιά χαρά τα είπε εδώ

και στο εξάμηνο
......... θα είναι σαν να μην έγινε και τίποτα, ιδιαίτερα αν βγεί ΑΛΛΟ ΕΝΑ νέο βατοπαίδι.

Τα χειρότερα πάντα έρχονται.

Στο όνομα της δημοκρατίας

....ας φορέσει ο κάθε ένας μία κουκούλα, ένα κράνος, μία μάσκα, να πάρει ένα λοστό και ν' αρχίσει να σπάζει καταστήματα και αυτοκίνητα. Ιδιαίτερα αν είναι ανήλικος ή φοιτητής.

....δικαίωμά του θα είναι ως μελλοντικός ενήλικος πολίτης να δείξει στους κυβερνώντες, την έμπρακτη άποψή του για τα πάντα, να εκφράσει τον θυμό του καταστρέφοντας ξένες περιουσίες και σπάζοντας μερικά κεφάλια.

Στο όνομα της δημοκρατίας οι γιοί και οι κόρες των μπαμπάδων τους λεηλάτησαν και έκαψαν κατάστημα στα Εξάρχεια ανθρώπου που το υπερασπίστηκε με κυνηγετική καραμπίνα. Τον απείλησαν να τον σκοτώσουν αν ξαναπλησιάσει την επιχείρησή του. Και δεν ήταν το μόνο.

Στην τηλεόραση είπαν δημοσιογράφοι ότι η πλειοψηφία των κουκουλοφόρων ήταν νέοι + - 18 ετών. Στο όνομα λοιπόν της δημοκρατίας αυτοί οι νέοι τιμωροί, τα έκαναν λίμπα στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, νέα παιδιά που πολλά δεν εργάζονται αλλά ζουν απο τα λεφτά που τους δίνουν οι γονείς τους. Αντίστοιχα έμαθαν νωρίς να καταστρέφουν τα σχολεία τους ή και τις Σχολές/Πανεπιστήμιά τους όταν κάνουν καταλήψεις και να περνάει πάντα το δικό τους. Ακολούθησαν τα χνάρια των πατεράδων τους που παρκάρουν όπου τους βολεύει και που ίσως βάζουν χέρι σε επιχειρήσεις ή και φεσώνουν τον οποιονδήποτε. Η Ελλάδα του "ωχ αδελφισμού" και της αρπαχτής.

Τι είναι αυτό που τους λείπει, πέρα απο φαιά ουσία; Ετσι θ' αλλάξουν τον κόσμο; Αύριο θα ξυλοκοπήσουν τον καθηγητή που τους έκοψε και θα σκοτώσουν στο ξύλο τη γριά άστεγη για πλάκα;

Ελέχθει σε συζήτηση στην τηλεόραση ότι εκφράζουν την αγανάκτησή τους γι' αυτή την Κυβέρνηση με τον τρόπο αυτό. Την Κυβέρνηση που η πλειοψηφία των μπαμπάδων τους και οι ίδιοι, επέλεξαν να κυβερνάει την Ελλάδα. Να φύγει λοιπόν η παρούσα κυβέρνηση και να έρθει ίσως μία άλλη που θα κάνει ακριβώς τα ίδια, ξεχαρβαλώνοντας κι άλλο τη χώρα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο με παλαιότερες κυβερνήσεις.

Στο όνομα της δημοκρατίας γίνονται παγκοσμίως τα χειρότερα εγκλήματα.

Και ΔΕΝ αναφέρομαι στον θάνατο του 15χρονου που απλά έτυχε να είναι εκεί (όπως είπαν αυτόπτες μάρτυρες). Οι ταραχές είχαν ήδη ξεσπάσει ΠΡΙΝ ο άτυχος νέος χάσει τη ζωή του. Οι πλέον αθώοι την πληρώνουν.

Ούτε είμαι υπέρ της Αστυνομίας και τις μεθόδους της καταρράκωσης του καθενός απο εμάς. Υποτίθεται ότι προστατεύει τους πολίτες ενώ ως τώρα δεν έχω δεί καμμία προστασία. Το αντίθετο μάλιστα. Η Αθήνα έγινε Ανοχύρωτη Πόλη και αυτοί απλά πέταγαν δακρυγόνα.

Με στενοχωρεί που η Ελλάδα πάει κατά διαόλου, το μέλλον της ζοφερό με αυτούς τους αυριανούς "δημοκρατικούς" πολίτες της.

(Η φωτογραφία είναι απο εδώ)

Ο θάνατος του 15χρονου

Ακουσα το γρήγορο βιογραφικό του θύματος, "παιδί καλής οικογένειας, με πατέρα πολιτικό μηχανικό και μητέρα κάτοχο καταστήματος στη Βουκουρεστίου". Ακουσα για τον αναίτιο θάνατό του απο σφαίρα ειδικού φρουρού, ωρα 9 το βράδυ κάπου στα Εξάρχεια.

Αυτό που δεν άκουσα είναι

ΤΙ ΓΥΡΕΥΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΟ ΕΞΩ ΧΘΕΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ;

Αυτός ο "γόνος μιάς τόσο καλής οικογένειας" που ανέφερε τηλεπαρουσιάστρια, τι στην ευχή έκανε έξω με τα φιλαράκια του να προκαλούν τον λάθος άνθρωπο, τη λάθος ώρα και

να συνεισφέρουν στη βία;

Τι έλειπε απο τη ζωή του και έπρεπε να χτυπηθεί έστω και λεκτικά με ειδικούς φρουρούς εκπαιδευμένους στο πυροβολείν;

Οι γονείς του που ήταν; Ηξεραν που βρίσκεται;

Ο θάνατός του είτε απο ανθρώπινο χέρι είτε απο ατύχημα, είτε απο τη κακιά στιγμή, θα διελευκανθεί.

Το ερώτημά μου όμως παραμένει. Το ίδιο ερώτημα θα ταλανίζει τους άτυχους γονείς του.

Αλλαγή πορείας & απολογισμός

Βαρέθηκα να γκρινιάζω για όλα. Τίποτα δεν αλλάζει, ό,τι και να λέω. Οπότε ας το ρίξω..στα Χριστούγεννα. Εχετε δεί τις τιμές της αγοράς; Τι έγραψες πιο πάνω; ΔΕΝ ΘΑ ΓΚΡΙΝΙΑΞΕΙΣ.

ΟΚ.

Ας κάνω λοιπόν ένα check-out του 2008

Το θέμα μέσης μου πάει να λυθεί επιτέλους. Μετά απο σωρεία εξετάσεων ο ντοτόρος σκοπεύει να με ξεπιάσει με 2 ενέσεις..κάπου θα τις κάνει πάνω στο μύ, στο νεύρο, στον σπόνδυλο, στη μύτη μου, στη μύτη του, ούτε ξέρω που. Οι ενέσεις με χαλάνε αφάνταστα, τις φοβάμαι σαν τον διάολο. Πόσο μάλλον αυτές οι της ορθοπεδικής φύσεως. Αναβάλλω το όλο θέμα για μετά τα Χριστούγεννα. Η λύση βρέθηκε..η εφαρμογή είναι δυσκολοχώνευτη. Ενώ η γαλοπούλα, μιά χαρά θα τη φχαριστηθώ κιόλας. Δεν θα ξεχάσω τα μοναδικά χριστούγεννα της ζωής μου πρίν 4 χρόνια που είχα τραπέζι καποιους φίλους μας Καθολικούς και φάγαμε ανήμερα ΨΑΡΙ. Ολη η Αθήνα μύριζε ψητό, εμείς κάναμε Σαρακοστή. Τόπα, τελείωσα - πήρα αφεση.

Το θέμα συγγενών με είχε πιάσει απο κάτω φέτος. Χρειάζεται να αλλάξω πορεία. Ελπίζω να τα καταφέρω να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη κα Π, που βαριέται μόνη της αλλά που δεν ρίχνει νερό στο κρασί της δλδ τσακώνεται και βρίζει όλο τον κόσμο. Να αφιερώνω περισσότερο χρόνο βγάζοντάς την έξω και προστατεύοντας τον εαυτό μου απο τα λογείς σχόλια που κάνει για όλους. Λίγο κουφαμάρα θα είναι το καλύτερο εδώ. Να μην ακούω. Και κυρίως να μη βγάζω λάθος συμπεράσματα.

Θέλω λίγη περισσότερη δουλειά, γιατί αυτή που κάνω δεν έχει κάτι καινουργιο να μου δώσει και βαριέμαι τη μονοτονία. Μ' αρέσει να κάνω εξωτερικές δουλειές, μια χαρά τα πάω σε συναλλαγές με το δημόσιο. Σκέφτομαι μάλιστα να επικεντρωθώ σε αυτό. Οσο για το περπάτημα, ή με συγκοινωνίες πηγαίνω ή με τα πόδια. Πέντε χιλιόμετρα την ημέρα μέσον όρο. Και που να είχα και σκύλο.

Θέλω να βελτιώσω τη μαγειρική μου. Αμα ακολουθω τη συνταγή όλα είναι όνειρο. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη. Το αποτέλσμα ούτε οι αδέσποτοι σκύλοι δεν το τρώνε, το μυρίζουν και αρχίζουν να ουρλιάζουν.

Φέτος αφιέρωσα ελάχιστο χρόνο στους φίλους μου, όλο δεν προλάβαινα, όλο δεν μπορούσα. Του χρόνου ελπίζω να μη συμβεί ξανά αυτό. Φέτος όμως έκανα μία καινούργια φίλη. Σιγά! θα πείς το δύσκολο. Ομως για μένα είναι πολύ δύσκολο να ανοίγομαι σε γυναίκες. Τις φοβάμαι κατά βάθος και είμαι πολύ ανταγωνιστική. Ομως ορίστε που προέκυψε και αυτό. Ελπίζω να συνεχιστεί και το 2009!

Οπότε μπαίνω σε εορταστική περίοδο αισίως.

Κράτος ΚΙΝΔΥΝΟΣ για το πολίτη

..έχει γίνει η Ελλάδα. Το κράτος δεν στέκεται δίπλα στον πολίτη όπως σε άλλες χώρες, στέκεται απο πάνω του με ένα ρόπαλο στο χέρι !. Που σε πονεί και που σε σφάζει, όπως έλεγε η γιαγιά μου.

Οι φαρμακοποιοί απεργούν γιατί δεν τους πληρώνει το κράτος τα οφειλόμενα απο τα φάρμακα που διέθεσαν σε ασθενείς. Δεν μπορούν να δίνουν άλλο βερεσέ, έτσι αναγκάζουν τους έχοντες βιβλιάρια δημοσίου να πληρώνουν τα φάρμακα που τους γράφει ο γιατρός και μετά οι ασθενείς να πηγαίνουν στις Νομαρχίες και να παίρνουν πίσω το 75% απο τα λεφτά τους.

Πρίν συνεχίσω να πώ ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΩΝ. Είμαι με το μέρος των πολιτών που βρίσκονται για μιά φορά μέσα στην αρένα: Οταν τσακώνονται τα λιοντάρια με τις τίγρεις, την πληρώνουν τα κουνέλια. Ο νικημένος άρα δυνατός θα το ρίξει στο κυνήγι, ο αδύνατος και ηττημένος θα ξεσπάσει στα κουνέλια.

Δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει να πηγαίνετε στη Νομαρχία για να πάρετε πίσω χρήματα. Τι ταλαιπωρία, τι χαμένος χρόνος, τι άδικη συμπεριφορά, τι φτύσιμο τελικά, τρώμε σαν πολίτες ενός κράτους απόντος.

Εδώ δεν μιλάμε για τις κλωτσιές που μας ρίχνουν οι λογείς κώτσοι, αντρίκοι, γιωργούληδες, όποιοι κυβερνάνε, στα καλάθια της νοικοκυράς. Εδώ μιλάμε για τη γνώμη που έχει το κράτος για τον πολίτη. Για το τρόπο που συμπεριφέρεται πρός τον πολίτη που στηρίζει τα κόμματα και ψηφίζει τη κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που δεν διστάζει να θυσιάσει τα κουνέλια της.

Κινδυνεύουμε όλοι απο ένα τέτοιο κράτος. Η κάθε ροπαλιά, επίπονη.

Μία όμως θα μας αποτελειώσει.

Κάθε μέρα που περνάει αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις στις συναλλαγές μου με το Δημόσιο κυρίως αλλά και με ιδιωτικούς φορείς. Σήμερα όμως ήταν ημέρα για φίλημα. Φρίκαρα με την κυρία που στο φαρμακείο εξιστορούσε τι τράβηξε για να πάρει πίσω 75 ευρώ απο τη τοπική Νομαρχία. Τις ώρες που περίμενε όρθια (μία γυναίκα σχεδόν φαλακρή απο τη χημειοθεραπεία, βάρους 40 περίπου κιλών) μαζί με άλλους που υπέφεραν.

Η αισχροκέρδεια δεν ωφελεί κανέναν. Εντούτοις στην Ελλάδα τείνει να αντικαταστήσει τον Εθνικό Υμνο.

Το άφαντο χαμόγελό μας

Περπατάω στους δρόμους και κυττάω τα πρόσωπα του κόσμου που βιαστικά περνάει απέναντί μου. Ολοι μα όλοι έχουν ένα κοινό σημείο. Ενώ οι ηλικίες παίζουν, από τους πολύ νέους μέχρι τους ηλικιωμένους, υπάρχει ένα βαρύ και ασήκωτο ύφος, ένα συνοφρυωμένο μέτωπο, ένα κατσούφικο στόμα. Νέα κορίτσια αγριοκυττάζουν μουρτζούφλικα και μουτρωμένα. Τι κι αν είναι στα μαγαζιά, τι κι αν δοκιμάζουν ρούχα και αξεσουάρ, το πρόσωπό τους δεν φωτίζεται ποτέ. Απορώ, άραγε τα χαμόγελα τα φυλάνε για τους/τις εκλεκτές;

Ο αντίποδας έρχεται απο ένα γκρούπ αλλοδαπών. Τους άδειασε το εκδρομικό πούλμαν μπροστά στο Κέντρο Αττικα για να ψωνίσουν. Μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, με έντονα χαραγμένες τις ρυτίδες του γέλιου στα πρόσωπά τους. Χαρωπές μορφές ακόμη και όταν κυττούν τα εμπορεύματα.

Γελάνε οι ξένοι περισσότερο απο εμάς?

Οχι δεν φταίει ο τιμάριθμος, οι απαιτήσεις απο τη ζωή και οι μισθοί. Πάντα κατσουφιασμένοι πορευόμαστε, αυτό το πρόσωπο βγάζουμε πρός τα έξω και όσοι χαμογελούν ή έχουν χαρωπό ύφος χαρακτηρίζονται ως "ξένοι" ή τρώνε και τη ρετσινιά "χάχας-χαζοχαρούμενη". Αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι λαοί να βλέπουν ίσως τη φαιδρά πορτοκαλέα της ζωής όταν αντίστοιχα για μερικούς υπάρχει φτώχεια, μιζέρια, χαμένα όνειρα όπως σε εμάς. Γιατί να διακωμωδούν τα όποια χάλια τους και εμείς όχι. Οταν όμως πετύχουμε κάποιο ευχάριστο πρόσωπο, ένα χαμογελαστό, ευπροσήγορο υπάλληλο, δεν είναι σαν ν' ανοίγει ο ουρανός; Δεν αισθανόμαστε ότι χαλάλι που κουραστήκαμε, το χαμόγελο του/της Χ μας αποζημίωσε;

Ομως δεν ακολουθούμε την εξαίρεση, δεν χαμογελάμε σχεδόν ποτέ. Και αυτό κάτι λέει για το τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή που είτε μας χαρίζεται είτε όχι, πάντα θα ζητάμε κι άλλα.

"Μωρέας" αντί για Μορέας

Αυτό που με ενοχλεί πολύ στην Ελλάδα είναι ότι φωνάζουμε, κάνουμε φασαρία, βρίζουμε, βγαίνουν οι διάφοροι στα παράθυρα της τηλεόρασης, γίνεται λεκτικός χαλασμός χωρίς καμμία πράξη και ουσία. Οταν έρθει η στιγμή να τα βάλουμε σε εφαρμογή..να κάνουμε διαμαρτυρία αντί να τη συζητάμε..τίποτα δεν γίνεται. Λές και το ζητούμενο είναι η ΦΩΝΗ!

Ας πάρουμε τα διόδια στην Ε. Ο. Κορίνθου-Τριπόλεως τον περίφημο Μορέα. Επί σειρά ετών τα διόδια ήταν 2 ευρώ. Μετά όταν ανέλαβε η Αττική Οδός το έργο, έγινε 2.80, αγανακτήσαμε και αρχίσαμε να μη πληρώνουμε. Πρίν φθάσουμε στα διόδια στρίβουμε πρός Κουταλά (όταν πηγαίνουμε Ναύπλιο) και παίρνουμε τη παλιά ανευ διοδίων Εθνικη οδό. Αγοράζουμε και ψωμί απο τον Αγ. Βασίλη..μιά χαρά είμαστε. Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε και κορόϊδα.

Το πρόβλημα φαίνεται όταν αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή στη Βυτίνα. Εδώ αναγκαστικά παίρνουμε την Ε. Ο. γιατί να πάμε Τρίπολη απο τον Αχλαδόκαμπο είναι σαν να θέλουμε να οδηγήσουμε την Αθηνών-Πατρών με πάγο χωρίς αλυσίδες = καρμανιόλα. Φθάνουμε στα διόδια.

Εχουν αυξηθεί σε 2.90 ευρώ. Για έργα που ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ. Η διαδρομή χάλια, με χαμηλή νέφωση, σημειωτόν να οδηγούμε όλοι σε μία λωρίδα γιατί την άλλη την έχουν φράξει ...για τα έργα που θα γίνουν. Μπουλντόζες σε ένα μικρό μέρος παρκαρισμένες για να ξεχερσώνουν, ενώ τα οχήματα (τα λεωφορεία, ΚΤΕΛ, φορτηγά, νταλίκες, μηχανες και αυτοκίνητα) στριμώχνονταν για πολλά χιλιόμετρα σε 1 στενή λωριδίτσα. Αυτό κι αν είναι ΑΙΣΧΟΣ! Γιατί φράζουν ΟΛΟ το δρόμο μέχρι το Αρτεμήσιο, ιδιαίτερα τα σβκ που ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ; Σταματημένοι οι εξσκαφείς στην άκρη, κανένας εργατης δεν ήταν εκεί και οι εκδρομείς να παιδεύονται. Να κλείσεις το κομμάτι εκείνο που δουλεύεις, όχι όλη την Εθνική Οδό! Ελεος πιά!

Είναι γνωστό ότι για το όνειρο ζούμε. Η εκδρομή πρός το χωριό Πάος - Αχαϊας ήταν πανέμορφη μέσα στα κόκκινα και κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου. Ξεχάσαμε και το δρόμο και τα διόδια. Πνιγήκαμε στα κόκκινα κλαδιά, πράσινα λιβάδια, κίτρινα δένδρα.Η φύση καταπληκτική, περάσαμε έναν όμορφο υδροβιότοπο όπου αγριόπαπιες περπατούσαν στο δρόμο. Είδαμε και κυνηγούς με τα σκυλιά τους να ψάχνουν ότι απέμεινε απο τις περσινές φωτιές. Και αυτό να φάνε..δεν μπορούν η καφρίλα τους βγαίνει αυτόματα.

Μας πρόλαβε πηχτή ομίχλη και βροχή οπότε αναγκαστήκαμε να μη προχωρήσουμε. Επιστροφή.

θα ήθελα όμως να έγραφα απλά για την εκδρομή που πήγαμε..χωρίς νεύρα και δυσαρέσκειες. Και μη μου πείτε να κλείσω τα μάτια και να μη κυττάω. Αυτό κάνει όλη η Ελλάδα. Γι αυτό καταντήσαμε έτσι.

Let's save the planet

απο την ανθρωπινη ηλιθιότητα!

και την αδιαφορία.

Τη φωτογραφία τη τράβηξα χθές στη Λεωφ. Ποσειδώνος, κοντά στο Ταχυδρομείο Παλαιού Φαλήρου. Σήμερα που πέρασα ήταν ακόμη εκεί.

Αυλικές συνελεύσεις

Εχετε πάει ποτέ σε συνέλευση κατοίκων πολυκατοικίας; Εχετε δεί ποτέ τη Σαπφώ Νοταρά να ωρύεται "εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα"? Συνώνυμα και τα δύο. Στο δεύτερο κατουριέστε στα γέλια, στο πρώτο πλακώνεσθε στις καρπαζιές.

Με καλέσανε σε γενική συνέλευση απο το παλιό μου σπίτι που ζούσα με τη μαμά μου, μία ακριβοθωρούσα συνέλευση που ήταν να γίνει απο πέυσι αλλά άργησε γιατί ερχόταν (η συνέλευση) απο τη Τήνο με τα γόνατα. Ως τώρα ποτέ δεν είχα παρευρεθεί σε τέτοιου είδους cocktail parties, τα άφηνα για άλλους πιο "ξεσκολισμένους" απο εμένα. Δυστυχώς όμως η μέρα της βάπτισης είχε ορισθεί. Δεν γλύτωνα με τίποτα.

Ετσι τη περασμένη Δευτέρα, σηκώθηκα και πήγα. Ο διαχειριστής της εκεί πολυκατοικίας είπε να μαζευτούμε στην είσοδο. Μέγα λάθος. Και η αρένα της Βερόνα να ήταν η είσοδος, πάλι χαμός θα γινόταν. Συνάντηση 15 ατόμων σε ένα χώρο μιά σταλιά, χωρίς μία καρέκλα να καθίσουμε, τα σκαλιά δεν έπαιζαν είχαν κόθρα απάνω τους. Για να μπορέσουμε όλοι να βλέπουμε, βάλαμε τους ψηλούς πλάτη-τοίχο και τις πινέζες στη μέση.

Συζητήθηκαν τα κάτωθι σοβαρότατα θέματα και κρατήθηκαν και σε πρακτικά:

Πρώτο θέμα η καθαριότης. Θλιβερά κουνούσαν τα κεφάλια τους για τη κατάσταση, με απόγνωση εξιστόρησαν το γεγονός ότι η καθαρίστρια δεν έρχεται πιά να ξεβρωμίζει γιατί δεν την πληρώνουν. Ανήκουστο! Πώς τολμάει η Σβελτάνα Πι(χ2)λοβα να μην έρχεται να προσκυνήσει τζάμπα στον Οίκο του Κυρίου (κου Γιώργου, κου Νίκου, κου Τάκη). Κάτι έπρεπε να γίνει. Τελικά αποφάσισαν εκ περιτροπής οι νοικοκυρές των διαμερισμάτων να σφουγγαρίζουν και τις σκάλες. Συμφώνησα μετά χαράς. Τι με νοιάζει εμένα, δεν μένω εκεί!

Δεύτερο θέμα ο κήπος. Που όταν είχε χτισθεί η πολυκατοικία (πρίν 20 έτη) υπήρχε και ήταν πολύχρωμος και λουλουδιαστός. Στη πορεία όμως τα λουλούδια μαράθηκαν, τα δέντρα ψώριασαν, το γκαζόν φαγώθηκε απο τα μυρμήγκια και το χώμα έπεσε. Ύπήρχε ένας κηπουρός που ερχόταν, όταν όμως και εκείνος σταμάτησε να πληρώνεται, έπαψε ο γάϊδαρος να έρχεται, με αποτέλεσμα ο κήπος να τερματισθεί σαν οντότητα και να μεταλλαχθεί σε ...ξεράδι.

Η αγωνία του διαχειριστή ήταν "που θα βρούμε έτοιμο κήπο". Να τον βρούμε, να του πούμε έλα εδώ παιδί μου σε μάς που είμαστε σένιοι και ωραίοι, έτσι θα αποκτήσουμε άκοπα και ανέξοδα πάντα, τζάμπα χλωρίδα. Λύση δεν δόθηκε εδώ, θα κάνουν λεει μειοδοτικό διαγωνισμό με σφραγισμένες προσφορές που θα δημοσιευθεί στην Ναυτεμπορική!.

Τρίτο θέμα, οι λογαριασμοί. Ο διαχειριστής βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσεως (η φήμη ότι έτσι είναι απο κούνια..παίζει), απειλεί με μηνύσεις όλους που δεν του δίνουν τα κοινόχρηστα στο χέρι αλλά τα καταθέτουμε σε τραπεζικό λογαριασμό. Θέλει να τον καταργήσει γιατί είναι οργανο του Σατανά, γιατί είναι δύσκολο με το βιβλιάριο να τρέχει, να κάθεται στις ουρές για μία ενημέρωση (τα ΑΤΜ είναι και ΑΤιΜα εργαλεία του Διαβόλου). Ενώ στο χέρι είναι όλα πολύ καλύτερα. Μας γράφει και μία απόδειξη επι τόπου..και τέλος. Οσο για εκεινους που μένουν μακριά ας κάνουν ταξείδια για το μερίδιό τους, αν μένω στη Κρήτη, να έρχομαι 1 φορά το μήνα για να πληρώσω τα 20 ευρώ που μου αναλογούν.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να αρχίσει να γράφει και με καλέμι σκαλίζοντας τα μηνύματα στα μάρμαρα της πολυκατοικίας;

Και τέλος..η διαχείριση. Δεν μπορεί άλλο κουράστηκε να κυνηγάει τους λογαριασμούς της τραπέζης . Να αναλάβει άλλος. Με γερά πόδια και ακριβές αερόσολες για την ορθοστασία.

"Ελάτε να υπογράψετε τα πρακτικά της σεπτής αυτής συνέλευσης...εδώ βάλτε το όνομά σας.."

"Τι να υπογράψω" του λέω, "δεν γράφει το χαρτί τίποτα, άδειο είναι. Που είναι τα πρακτικά;"

"Μα φυσικά και δεν γράφει τίποτα, θα τα συμπληρώσουμε ΑΥΡΙΟ τα πρακτικά. Τα γράφει με στυλό η κόρη μου που είναι καλλιγράφος ξέρετε. Υπογράψτε λοιπόν"

"Δεν είσαι με τα καλά σου που θα βάλω το όνομά μου σε άσπρο χαρτί, γκαβός παπάς σε βάφτισε"..

Και γίνεται ένας τρικούβερτος καυγάς. Φώναζα για τουλάχιστον μισή ώρα.

Μετά δεν μπορούσα να πώ λέξη. Είχα πάθει αφωνία.

Γι αυτό σας λέω, ΜΑΚΡΥΑ απο συνελεύσεις, τους διαχειριστές πλακώστε τους στις φάπες ΠΡΙΝ τις συνελεύσεις και μην υπογράφετε τίποτα.

Δημόσιες εμπειρίες!

Χθές χρειάστηκε να πάω στο τοπικό ΚΕΠ για να υποβάλλω έγγραφα για ανανέωση διπλώματος οδήγησης. Είχα όλα τα χαρτιά μαζί μου, τις αιτήσεις, φωτοτυπίες, φωτογραφίες κλπ..υπολόγιζα να τελειώσω στο τσάκα-τσάκα. Χμμ! Θα τελείωνα αν οι υπάλληλοι στο ΚΕΠ δεν ήσαν ακόμη μόνιμοι, τότε η εξυπηρετικότητά τους θα έλαμπε και θα φώτιζε τον ουρανό της σκοτοδίνης του δημοσίου, το έχω ξαναγράψει. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι υπάλληλοι είχαν μονιμοποιηθεί και μπεί στο λούκι του "ωχ αδελφισμού και του ξυναρχιδισμού".

Ο μοναδικός υπάλληλος που ήταν ελεύθερος και στη θέση του και δεν
α) μιλούσε στο τηλέφωνο
β) μιλούσε με τσούρμο νεαρών δεσποινίδων πίσω απο το πάγκο
γ) έτρωγε κάτι απο μία σακούλα
δ) έλειπε,
μου έκανε νόημα να με εξυπηρετήσει.
Του εξήγησα τι ήθελα, πήρε τα έντυπα και με βρήκε και στο ΠιΣι του, απο την προηγούμενη φορά. Αρχιζε λοιπόν να τσεκάρει τα στοιχεία, όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, ημερομηνία γεννήσεως...ωππππ! λάθος εδώ.
"Εχετε γράψει ότι είσθε γεννημένη τη 18 Σεπτεμβρίου, ενώ στην αίτησή σας γράφετε ότι γεννηθήκατε τη 18 Απριλίου. " Μένω κάγκελλο.
"Τι εννοείτε;" τον ρωτάω.
"Εννοώ ότι στη καρτέλλα του κομπιούτερ μου, είσθε της 18/9."
"Α!! Εχει περαστεί λάθος, να το διορθώσετε, "του λέω.
"Δεν γίνετε να το διορθώσω, μου λέει, θέλω πιστοποιητικό γεννήσεως". Αρχισαν να φορτώνω νεύρα εκεί.
"Ορίστε η ταυτότητά μου γράφει πότε γεννήθηκα" του λέω.
"Εχετε φωτοτυπία να μου δώσετε της ταυτότητας που πιστοποιεί την αλλαγή ημερομηνίας;". Ετυχε να έχω, του τη δίνω. Διορθώνει το κομπιούτερ (αλλά δεν κάνει save όπως απεδείχθει) και πετάει τη φωτοτυπία.
"Γιατί την πετάτε; τον ρωτάω "αμα δεν τη θέλετε δώστε τη μου πίσω".
"Δεν μπορώ να σας τη δώσω είναι τεκμήριο.¨"
"Μα το πετάξατε το "τεκμήριο" του λέω" Μία φωτοτυπία είναι απαραίτητη για την υπηρεσία" μου λέει, "να τη δώ απλώς". "Μετά δεν τη χρειάζομαι πιά, πρέπει να πεταχτεί"
"Ζωντόβολο" είπα απο μέσα μου μη καταλαβαίνοντας τι γίνεται..δεν έδωσα και συνέχεια..άντε να τελειώνω.
Επιανε τα πιστοποιητικά που είχα και τα διάβαζε με το δάχτυλο απο κάτω, ψιθυρίζοντας τις λέξεις όπως τα παιδιά του Δημοτικού. Θα έπεσα σε κανέναν δυσλεκτικό, σκέφτηκα, όχι όμως μια χαρά ήταν..απλά καθυστερούσε..σαν να περίμενε κάτι..όπως απεδείχθει τη συνάδελφο να τελειώσει τη τυρόπιττα που έτρωγε περίμενε και να αναλάβει τη δουλειά της.

¨Αυτά τα ηλεκτρονικά δεν τα καταλαβαίνω βρε Μαριώ μου, πάρτα εσύ και δώσε μου τον κύριο Μετανάστη που έχεις."

Ετσι ανταλλαχθήκαμε. Η κοπέλλα (που δεν είχε μονομοποιηθεί ακόμη) πέρασε σωστά τα στοιχεία μου, πήρε τα χαρτιά μου, μου έδωσε προσωρινό δίπλωμα και μου εξήγησε πότε πρέπει να ξανάρθω. Ο άλλος όμως είχε στήσει κουβέντα με τον μετανάστη που ήθελε να γράψει στο ΙΚΑ τις ΤΡΕΙΣ του συζύγους ..και να του κάνει νοήματα για τη τύχη του να έχει 3 γυναίκες,

και να του κλείνει το μάτι..πονηρούλη, παρτουζίκο μου εσύ,

να κάνει χειρονομίες του τύπου "τύχη βουνό" που την έχεις κλπ!!!

και ο αφρικανός μετανάστης να μη καταλαβαίνει τόσο που στο τέλος του είπε αυστηρά στ' αγγλικά "are you telling me something?" νομίζοντας ότι του κολλάει κιόλας..

Τι γέλιο θέε μου!. Ξέχασα τη μλακία του σαν υπάλληλο και ξεράθηκα. Ο άμοιρος ο μετανάστης βέβαια θα πρέπει να θεώρησε ότι είχε πέσει σε χώρα τρελλών..που πέρα απο την κοροϊδία του κάνουν και ανήθικες προτάσεις.. Να είσασταν απο καμμιά μεριά να τον βλέπατε πόσο θαύμαζε "τη τύχη" του Αφρικανού, ναααα! οι ματάρες του τόοοοσες!

Ακόμη γελάω

7

Με κάλεσε ο Σωτήρης να γράψω για τις 7 πληγές του...χαρακτήρα μου, δλδ για 7 αλήθειες που με σταυρώνουν, 7 κουσούρια ή προτερήματα που με διακατέχουν χωρίς ψέμματα. Ο Πινόκιο θα πάει μουτρωμένος για ύπνο.

1) Παρορμητική-straight forward

2) Απόμακρη. Κλείνω τα αισθήματά μου μέσα μου και δεν καταλαβαίνει κανείς πως αισθάνομαι. Αντίστοιχα κλείνω έξω απο τη ζωή μου, αυτούς που δεν πάω. Προστασία.

3) Ανθεκτική - resilient. Στις μεγάλες φουρτούνες δεν αντιστέκομαι. Δεν παλεύω και δεν μαχομαι. Υποχωρώ. Μόλις περάσει η μπόρα, σηκώνομαι, τινάζω τις σκονες απο τα ρούχα μου, μαζεύω ότι έμεινε και ξαναρχίζω απο το Α αν χρειαστεί. Εχω μάθει απο τα 11 μου χρόνια να επιβιώνω, μόνη χωρίς κανένα στήριγμα. Βαδίζω σύμφωνα με το ένστικτό μου.

4) Παρατηρητική. Εχει σχέση με την Ανθρωπολογια που είχα μελετήσει παλιά. Παρατηρώ τα πάντα, τους ανθρώπους, τι λένε, τι εκφράζουν, πώς το λένε, τι αισθάνονται. Παρατηρώ τη φύση, τα πουλιά, τα λουλούδια, ό,τι μας περιβάλλει. Παρατηρώ και φωτογραφίζω στιγμές.

5) Ανησυχώ πολύ για τους γύρω μου, για την υγεία τους, την ευτυχία τους. Ισως γιατί δένομαι μαζί τους, η ευτυχία τους συμπίπτει και με τη δικιά μου.

6) Οταν κάτι δεν μου κάθεται καλά ψάχνω για φυγές. Τα ναρκωτικά δεν μ' αρεσουν έτσι έχω κολλήσει στο Ιντερνετ, αμα δεν έχω ΠιΣι με πιανει στερητικό σύνδρομο σαν τους αλκοολικούς.

7) Εκτιμάω τη φιλία σχεδόν πάνω απ' όλα τα άλλα συναισθήματα. Οι φιλοι μου είναι λιγοι, που ζούν ανά τον κόσμο. Εχω φιλίες πάνω απο 30 χρόνια. Δινομαι ολόψυχα σ'αυτούς που θεωρώ φίλους.

Τελος.
Τη σκυτάλη ας την πάρει η Yoryia αν θελει και η So far

Πρόσφυγες

..γίναμε. Μας ανάγκασαν οι περιστάσεις να φορτωθούμε βαλίτσα και να φύγουμε...απο το ίδιο μας το σπίτι..πρός κοντινό ξενοδοχείο.

Απο καιρό είχε ανακοινώσει ο διαχειριστής 'οτι θα έφερνε συνεργείο να προβεί σε αυτοματοποίηση του ασανσέρ. Η γενική συνέλευση είχε αποφασίσει να γινόταν αυτή η μετατροπή εποχή που δεν ενοχλεί τον κόσμο, τον Αύγουστο π.χ. που οι περισσότεροι λειπουν ή κάποια αργία..Σάββατο κλπ. Αντ' αυτού, μάθαμε τη Κυριακή (26/10) αφού γυρίσαμε απο την εκδρομή μας ότι δεν θα έχει ασανσέρ για 3 μέρες εργάσιμες!!!! Εγινε καυγάς τρικούβερτος..και τελικά οι 3 μέρες μειώθηκαν σε 2. Και επειδή ο Κ δεν μπορεί να ανεβοκατεβαίνει σκάλες εύκολα (έχει το πόδι του)..πήραμε τα μπογαλάκια μας και πήγαμε σε παρακείμενο ξενοδοχείο. Ολα θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν υπήρχε κάποια έγκαιρη ενημέρωση, θα παρατείναμε την εκδρομή μας ώσπου να τελειώσουν "τα έργα" αντί να ξεσπιτωνόμαστε άρον-άρον. Αλλά που μυαλό..

Πρώτη φορά έμεινα σε αυτό το ξενοδοχείο με αυτή τη θέα.., πραγματικά αξεπέραστη..τη φαντάζομαι καλοκαίρι με ηλιοβασίλεμα..με θέα το κύμα. και ενώ ήμουνα λίγο τσαντίλα που ξεσπιτωθήκαμε, φόρτωνε βαλίτσες...κατέβαζε τη βαλίτσα με τις σκάλες..και μη μου πείτε ότι τι έγινε, αλλο να πηγαίνεις διακοπές σε ξενοδοχεία επειδή έτσι το σχεδίασες και άλλο να σου λένε στο παραπέντε..φεύγα.. νεύρα είχα πολλά.

τελικά όμως μου πέρασε η γκρίνια, γιατί όντας αργά..φάγαμε στο ξενοδοχείο, ένα πολύ καλό γεύμα με ζυμαρικά, κρασί, γλυκό..ταράτσα την κάναμε, το κρεββατάκι ωραίο και μαλακό, το δωμάτιο ευχάριστο...έτσι κάπως μου έφτιαξε η διάθεση.
όχι όμως πάλι τέτοια, ε; κύριε διαχειριστά μου ε!

Απορίες..

Γιατί γιορτάζουμε εμείς οι Ελληνες την 28η Οκτωβρίου, ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ του Πολέμου και δεν γιορτάζουμε ΤΗ ΛΗΞΗ του όπως όλες οι άλλες χώρες που ενεπλάκησαν στον πόλεμο αυτό?

Ξέρει άραγε κάποιος Ελληνας πότε έληξε ο πόλεμος? Κι αν ερωτηθεί κανείς..χμμ! σκέφτεται..μερικοί ίσως ξέρουν..η πλειονότητα, ΟΧΙ.

Γιατί να γιορτάζουμε την αρχή των πολέμων, των βασάνων και κακουχιών και να μην γιορτάζουμε π.χ. την ημέρα που η Ελλάδα έγινε κράτος μετά τον απελευθερωτικό πόλεμο απο τους Τούρκους; Ποιά η ημερομηνία, ξέρει άραγε κανείς;

Ντροπή, αυτό μόνο λέω. Ντροπή μας.

Οποιος έχει χρόνο..

..διαθέσιμο, σας συνιστώ να πάτε στην Εθνική Τράπεζα (παράρτημα Φλοίσβου Π. Φ.). Με την είσοδό σας θα δείτε σειρές απο άνετες βουλιαχτές πολυθρόνες να σας υποδέχονται και το μηχανάκι με τα εισιτήρια. Παίρνετε ένα νούμερο, π.χ. 190, κυττάτε το νούμερο που εξυπηρετείτε τώρα, π.χ. το 69, έχετε μπροστά σας πολλήήήή ώρα.. οπότε

α) μπορείτε βεβαια να ξαπλάρετε στις πολυθρόνες και πάρετε μερικούς υπνάκους

β) να πάτε στο παρακείμενο περίπτερο ν' αγοράσετε περιοδικά/σταυρόλεξα/εφημερίδα, να επιστρέψετε και να μελετήσετε.

γ) να πάτε να κάνετε άλλες δουλειές, σε τράπεζες (το πολύ 20 λεπτά να περιμένετε σε ουρά) ή στο ταχυδρομείο (άλλα 20 λεπτά μάξιμουμ)

δ) οι κοκέτες μπορούν να πάνε και στο κομμωτήριο για κανένα λούσιμο-χτένισμα, ή νύχια

ε) και στον κουρέα, οι παραδοσιακοί κύριοι

στ) ακόμη και στην Εφορία οπου όμως θα περιμένετε το λιγώτερο 30 λεπτά και αυτά σταόρθια,

και αφού τα κάνετε απο το (γ) και ύστερα επιστρέφετε στην Εθνική για να διαπιστώσετε ότι όόόόχι δεν έφθασε η σειρά σας ακόμη, τώρα πέρασε το 187...έχετε άλλο ένα τέταρτο να περιμένετε.

Δύο ωρες και πενήντα λεπτά περίμενα σήμερα για μία δουλειά 5 λεπτών κ.κ. υπάλληλοι της Εθνικής Τράπεζας..ΕΛΕΟΣ πιά. Εχετε πολύ προσωπικό, γιατί όμως μόνο 4 ταμεία απο τα 7 να εξυπηρετούν, πότε θ' ανοίξουν τα άλλα δλδ, τα Χριστούγεννα ή μαζί με τον Πασχαλινό κούνελο?

"Μα είναι τόσο άνετες οι πολυθρόνες μας" μου λέει η κα των πληροφοριών. το ξέρω γλυκιά μου, το ξέρει επίσης και ο αξιότιμος άστεγος που έχει πιάσει τις 3 τελευταίες και κοιμάται μακαρίως. Εμείς όμως βιαζόμαστε..που καιρός για ξάπλες..

Πάρτα όλα

Σήμερα είναι τα γενέθλια του Κ, ημέρα χαράς γιατί ...ε! γιορτή είναι (θα πάρει δώρα) και λύπης γιατί.. ε! η ηλικία..πρόβλημα. Εισοδος στη Μέση Ηλικία! :-(

Θα έλεγε κανείς ότι σήμερα θα είναι μία όμορφη χαλαρή ημέρα.. χμμ! Το πρωϊ ξεκίνησε με αναστάτωση, τινάγματα, μουρμούρα, κλάμματα, τάματα στον Αγιο Φανούριο γιατί κάπου έβαλε το κινητό του..και δεν θυμάται!. Του πέσανε όλες οι ασφάλειες, ξέχασε να πάρει πρωϊνό, αντευχήθηκε σε κάποιον που πήρε για τα χρόνια πολλά "και στα δικά σας", έβρισε τη μοίρα του που τον έκανε αφηρημένο και ακαταστατο και που δεν παντρεύτηκε νοικοκυρά και καθαρίστρια, έκανε τη πρωϊνή γυμναστική τρυπώνοντας κάτω απο τα κρεββάτια με ένα φακό, κλάφτηκε στον γνωστό Αγιο που τον θυμ'ωμαστε μόνο όταν χάνουμε πράγματα και τις άλλες εποχές τον έχουμε χ..αιρετημένο, και τελικά ήταν στη τσέπη του Ααααλλου παντελονιού του.

Ολα πήγαν στη θέση τους μετά.. πφιού! Οπότε μπορούμε αφού και τα μυαλά και τα καλάμια και τα κινητά, βεβαίως βεβαιως εντοπίστηκαν να σας κεράσουμε









ποτό





σοκολάτες, μπισκότα και κεκάκια, όλα φτιαγμένα απο τα χεράκια του Ιντερνέτ! (χρυσοχέρα η μαντάμ λέμε)

και επειδή έχουμε και επέτειο γάμου (16 χρόνια φαγούρας) ορίστε και λίγο γλυκάκι.

Να μας χαίρεσθε

Ποντικούλης

Εθεάθει το Σάββατο το μεσημεράκι εν Ναυπλίω.
Πήγε ο Κ ν' ανοίξει ένα ντουλάπι να πάρει κάτι και τσούπ! μούρη με μούρη ήρθε με ένα ποντικάκι που ροκάνιζε μία έτοιμη σούπα Κνορρ.
Το σόκ ήταν αμοιβαίο.

"Αμαν" σκέφτηκε ο ποντικός "μας πιάσανε" και τόβαλε στα πόδια τσιρίζοντας

"Αμάν" φώναξε ο Κ, κλείνοντας το ετοιμόρροπο ντουλάπι με ορμή και κινδυνεύοντας να το κάνει να φύγει απο τον τοίχο και να τούρθει καπέλλο.

¨Τι θα κάνουμε τώρα;" με ρωτάει γιατί φοβάται τους ποντικούς. Και η μαμά του φοβάται τα ποντίκια, άμα δεί κανένα το βάζει στα πόδια και το ποντίκι μαζί, τρέχουνε πρός διαφορετική κατεύθυνση όμως. Ο Κ ΄δεν φεύγει, φωνάζει να έρθει άλλος να αναλάβει το πρόβλημα. "Delegation" το λένε αυτό. Πολύ σοβαρό μάθημα στο crisis management.

Πρίν απαντήσω ανοίγω παρένθεση ( για να ομολογήσω ότι όχι μόνο δεν φοβάμαι τα ποντίκια αλλά κάποια φορά τα τάϊζα κιόλας, τα εύρισκα χαριτωμένα που τρέχανε πάνω κάτω στα δένδρα και μας κύτταζαν την ώρα που τρώγαμε στο κήπο. Τα τάιζα ενώ η πεθερά μου ανατρίχιαζε.

Κάποια φορά όμως πρίν πολλά χρόνια, έγινε μία μεγάλη καταιγίδα στο Ναύπλιο. Και φύγανε μερικά κεραμίδια απο τη στέγη, νερά μπήκαν στο σπίτι, έγινε μία μικρή καταστροφή. Μαζί με τα νερά μπήκε και ένα ερωτευμένο, νιόπαντρο ζευγάρι ποντικιών. Κρύφτηκαν κάπου στη κρεββατοκάμαρα (νιόπαντροι γαρ). Εμείς δεν πήραμε είδηση, επιδιορθώσαμε τις ζημιές και ησυχάσαμε. Ετσι νομίζαμε. Γιατί ένα σβκ του Μαρτίου πήγαμε στο εξοχικό μαζί με τα πεθερικά και φάγαμε το σοκ της ζωής μας. Γιατί το νιόπαντρο ζευγάρι είχε γεννήσει και ξαναγεννήσει. Μιά μικρή αποικία τρωκτικών είχε καταλάβει το σπίτι και είχαν φάει

α) τα μαξιλάρια, έχοντας σκορπίσει τα πούπουλα στο πάτωμα και παντού,

β) σκίσει τα σεντόνια, κουρελιάσει τις κουβέρτες και πετάξει στο πάτωμα κάτι ρούχα που είχαμε εκεί,

γ) Φάει ένα παπούτσι και το σαπούνι,

δ) ροκανίσει βιβλία, φυλλάδια, κουρτίνες, και

δ) αφήσει ποντικοκούραδα ΠΑΝΤΟΥ, ακόμη και στη βούρτσα των μαλλιών μου!

Φρικάραμε απο τη θέα και τη βρώμα! Μυρωδιά σάπιου που μας κόλλησε τη μύτη. Τη νύχτα εκείνη κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Την επομένη αγοράσαμε τόννους ποντικοφάρμακα σε μορφή ρυζιού και σε κουφέτα. Καθαρίσαμε και απολυμάναμε το σπίτι και βάλαμε το δηλητήριο. Ψόφισαν όλα τα ποντίκια, έξω ευτυχώς. Μετά πετάξαμε τα περισσότερα πράγματα, τα σεντόνια, τα μαξιλάρια, άλλαξα κουρτίνες και τελικά βάψαμε και τους τοίχους. Ακριβά τα ποντίκια λέμε. Απο τότε σταμάτησα να τα ταϊζω. Αρχισα να μαζεύω και να ταίζω τις γάτες της γειτονιάς. Κλείνει η παρένθεση) .

Μόνο ο Κ είδε τον ποντικό. Σε μένα δεν έκανε τη χάρη να εμφανισθεί. Φοβήθηκε φαίνεται μη του χώσω καμμία. Ας καθόταν εκτός σπιτιού μου. Μέσα στο σπίτι τα κυνηγάω και τα σκοτώνω αμα τα πετύχω.

Βάλαμε στο ντουλάπι μία φέτα ποντικοφάρμακο και κοιμηθήκαμε ήσυχοι. Την άλλη μέρα ακούσαμε χοροπηδήματα. Γμτ! Δεν το φάγανε το φάρμακο, πρέπει να ποντικοκρατούμεθα. Που μπήκαν σίγουρα απο τη πόρτα, γιατί είχαμε την περασμένη εβδομάδα μαστόρους. Οχι τίποτ' άλλο σκέφτομαι ότι όλα τα τρόφιμα θα πάνε στα σκουπίδια και η απολύμανση ντουλαπιών απαραίτητη!!!

Πάς να κάνεις μιά δουλειά και σου έρχεται και η ζημιά!. Μπελάς!

Καλημέρα με γκρίνια

Μετά απο ένα άθλιο σαββατοκύριακο που έμεινα ξάγρυπνη και κουρασμένη, είπα να αρχίσει η εβδομάς μη στανιάρω και λίγο. Το ότι το σβκ δεν ήταν καλό, ε, tell me something new, τα έχω φάει αυτά με το κουτάλι, θα μπορούσε όμως να μην ήταν τόσο κακό.
Πείτε μου γιατί δεν βγάζω άκρη, όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά, ΓΙΑΤΙ να θέλει να τρέχει πρός της Ελλάδος τους χλοερούς κάμπους, τα ωραία πλην κατακα(ϋ)μμένα της βουνά, γιατί να θέλει να οδηγεί 6 ώρες πήγαιν-έλα με πυρετό και όταν φθάνει να μη βγαίνει έξω στη φύση, όόοχι να κάθεται στο κρεββάτι και να βογγάει; Και να μην έχεις τίποτα που να εμπιστεύεσαι δίπλα σου; Ούτε κάν ένα αντιπυρετικό?
Παράπονο τόχω για αυτόν τον άνθρωπο, τον Κ που ποτέ δεν μου λέει πώς αισθάνεται. Και δεν εννοώ για τις γλύκες, εννοώ για τις ιώσεις. Μου τα λέει όλα κατόπιν εορτής. Οταν τα πράγματα είναι σοβαρά, όταν υπάρχει πυρετός, κάποια σοβαρή αιτία, ένα κρύωμα, μία μόλυνση, ένα χτύπημα, μία ουρολοίμωξη.

Υπάρχει μεταξύ μας κοινό σημείο. Αμα/αν αρρωστήσουμε και σηκώσουμε πυρετό κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Περπατάμε, κινούμαστε, δεν αισθανόμαστε άσχημα, δεν κρυώνουμε, μια φορά είχα υποθερμία μεγάλη (πυρετός είναι και αυτή) και οδηγούσα τρα λα λα και μόλις βγήκα απο το αυτοκίνητο αισθάνθηκα σαν σκοτοδίνη και ο γιατρός είπε μετά ότι ήμουνα στα πρόθυρα μη αρπάξω πνευμονία..!! Αρα η μόνη επικοινωνία είναι ο λόγος.

Και καλά να αισθάνεται χάλια πρίν φύγουμε, όταν φθάσαμε έκανε και τον cowboy, έκανε δουλειές, μαγείρεψε υπέροχο φαγητό, ήπιαμε και μπόλικο κρασί και μετά κλάαααατς, τέζα. Μέσα στη μαύρη νύχτα. Στο πουθενά. Το μόνο που είχα ήταν ασπιρίνες και panadol. Ούτε μία κοκα κόλα που φτιάχνει το στομάχι δεν είχα. Και να ουρλιάζει απο τους πόνους γιατί η ίωση τον χτυπάει στα κόκκαλα.

Γυρίσαμε χθές πίσω. Πήρε το αντιβιοτικό του, χώθηκε στο κρεββάτι του και ησυχάσαμε.

Την αντίστοιχη ίωση θα την είχα βγάλει στο πόδι. Αλλά οι άντρες έχουν άλλες αντοχές. Αυτό που με νευριάζει είναι οτι δεν χρειαζόταν να ξεκινάγαμε καν και να περνάγαμε όλη αυτή την αγωνία.

ΧμΦΡΧΜχψλγλκφη γεροιτεπρο ιτ ............ούφ!

Για την so far

Οταν έχω αγωνία, θέλω να πετάω ψηλά, σαν τους τυχερούς που κάνουν "αετό". Μέσα στα σύννεφα, οι έγνοιες χάνονται. Οι αγωνίες πνίγονται στην αιωνιότητα της Γής.

Οταν έχω αγωνία, θέλω να πετάω, πιο ψηλά απο τις ταράτσες των ανθρώπινων σπιτιών. Δεν είμαι μόνη έχω συντρόφους που απο κοινού προσπαθούμε για ένα σκοπό.

Oταν έχω αγωνία, θέλω να πετάω ίσως και πιο ψηλά απο τον ήλιο, βάφοντας τον ουρανό με μπλέ, πράσινο, κόκκινο και άσπρο. Ξέρω ότι αυτές μου οι υπογραφές θα σβήσουν στο λεπτό. Ετσι είναι και το σωστό άλλωστε. Η ξεγνοιασιά όμως της στιγμής, μένειΟταν φεύγει η άμεση αγωνία, θέλω να προσγειώνομαι μέσα σε όμορφα χρώματα, ένα απλό λουλουδάκι φτάνει
να γίνει η βάση για τα καλύτερα που έρχονται. Στην υγεία σου Μίνα. Περαστικά!

.....................................

Οι φωτογραφίες είναι όλες δικές μου, τραβήχτηκαν απο εμένα.

Σκεψούλες

1) Τρείς μέρες τώρα δεν είχαμε τηλέφωνο, χωρίς καμμία προειδοποίηση ο ΟΤΕ εκοψε κάποιες γραμμές. Η έλλειψη του Ιντερνέτ έγινε ανάγκη νούμερο 2 (η πρώτη είναι η αναπνοή) φωνάξαμε-βρίσαμε-βροντήξαμε μέχρις να εδεήσουν να αποκαταστήσουν τη βλάβη. Εκτιμάς αυτό που έχεις ΑΦΟΥ το χάσεις. Αδικο και ηλίθιο, αλλά ανθρώπινο.

2) Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο θάνατος του Πώλ Νιούμαν ήταν η αιτία που κόλλησε το Ιντερνέτ και δεν δούλευε τίποτα. Ινδαλμα γενεών, αυτά τα μάτια του είχαν κάνει καρδιές και καρδιές να σκιρτήσουν, νεαρές κυρίες, γιαγιάδες πλέον και μεγαλοκοπέλλες έκοβαν φλέβες για εκείνον. Και πολύ σοβαρός, χαμηλών τόνων άνθρωπος όχι σαν κάτι σταρλέτους που και τον κώ&& τους θα έβγαζαν φωτοτυπίες για να τραβήξουν τα φλάς των δημοσιογράφων. Δεν ήταν της γενιάς μου, όμως τη ταινία με τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ "Butch Cassidy & Sundance kid" την είχα λατρέψει. Adios, amigo!

3) Γιατί 2.80 ευρώ τα διόδια στην Αθηνών-Κορίνθου; Δεν είμαστε καλά! Πρώτα να δούμε το έργο και μετά να το πληρώσουμε, αλα Αττική Οδό, εξυπνάκηδες. Σιγά μη σας τα δίνουμε προκαταβολικά, να τα τσεπώσετε και μετά μην τον είδατε τον Παναή! Δεν θέλω! Παρακάμπτω τα διόδια, πάω απο άλλες οδούς!

4) Στο Ναύπλιο άκουσα ότι οι υθύνοντες στήσανε χορό που βρέχει. Ετσι θα μαζέψουν οι πηγές νερό, τα νιτρικά θα πάνε απο εκεί που ήρθαν..σωθήκαμε, σωθήκαμε θα αλλαλάζουν περιχαρείς οι αρμόδιοι φορείς!.

5) Σε μία φιλική συζήτηση ακούσαμε :

"Γιατί το Μέγαρο Μουσικής μαζεύει τόσο κόσμο ενώ η Εθνική Λυρική Σκηνή όχι τόσο πολύ και σε τέτοιο βαθμό;"

"Διότι ο νεο-Έλληνας προτιμάει να πληρώσει για το φαντασμαγορικό, ξενόφερτο, ετοιμοπαράδοτο απο το να ενισχύσει την ντόπια προσπάθεια των συμπολιτών του που είναι ταλαντούχοι στο τραγούδι, στο μπαλέττο στην ανάδειξη εαυτών, μέσω προσωπικής καλλιέργειας. Οντας ο ίδιος της ήσσονος προσπάθειας, φυσικό δεν είναι να μην ενδιαφέρεται για όσους δεν θέλουν να ακολουθήσουν τη πεπατημένη;" !!!!!!!!!!!!!!

Δύο ώρες ελεύθερες

Ακυρώθηκε ένα ραντεβού μου σήμερα το πρωϊ στις 10.45 και αντί να φάω το δίωρο σε κάποιο καφενείο..πήγα βόλτα στο Πολεμικό Ναυτικό.
Πήγα στη Μαρίνα Φλοίσβου, στο Φάληρο να δώ το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ και την αρχαία τριήρη. Ο καιρός βέβαια μιά χαρά, δροσιά στα πρόθυρα βροχής..όμως μ' αρέσει έτσι αυτή η μουντάδα, έτσι ξεκίνησα με τα πόδια.

Φθάνοντας είδα κάτι ναύτες κακομοίρηδες με βούρτσες και ρολλά να βάφουν 1) τα κάγκελλα της περίφραξης και 2) το πεζοδρόμιο μπροστά απο τα πολεμικά πλοία ενώ ένας γαλονάς να τους φωναζει κιόλας να κάνουν γρήγορα..και λές, δεν βλέπουν τον ουρανό;;, δεν μυρίζουν τουλάχιστον τη βροχή που έρχεται;; Λέω στον γαλονάτο δείχνοντας τους ανασκουμπωμένους "Θα βρέξει" . "Το ξέρω" μου λέει "αυτοί όμως κάνουν αγγαρεία".
O Asterix ήταν πολύ μπροστά στην εποχή του.

Το ΒΕΛΟΣ ήταν εντυπωσιακό εξωτερικά τουλάχιστον γιατί δεν επιτρεπόταν η είσοδος στα ενδότερα (καμμία σχέση με το απέναντι πλοίο τον ΑΒΕΡΩΦ που είναι ένα πλήρες μουσείο, με την ιστορία του και με κατάστημα αναμνηστικών), έβγαλα πολλές φωτογραφίες, εδώ το έχω απο το πλάί και απο τη πλώρη πρός τα πίσω. Μου δώσανε και ένα φυλλαδιάκι για την ιστορία του, ειλικρινά περίμενα και κάτι ακόμη, το βρήκα το υλικό φτωχό, αδιάφορο κάτι άλλο έπρεπε να δώσει. Ισως οι αρμόδιοι εδεήσουν να ασχοληθούν και γι' αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.

Ηδη έβρεχε όταν άφησα το ΒΕΛΟΣ στη λήθη του και πήγα δίπλα να δώ την τριήρη.

Πελώρια και όμορφη με γυαλιστερά ξύλα και κουπιά που λές και ήταν έτοιμη να σαλπάρει. Ούτε εκεί είχαν να μου δώσουν ένα βιβλιαράκι, κάτι αναμνηστικό, ένα φυλλάδιο παρά μόνο ό,τι φωτογραφίες απο το υπόμνημα δεξιά έβγαζα μόνη μου. Νευρίασα. Ηθελα κάτι παραπάνω, να διαβάσω για το έκθεμα με την ησυχία μου αργότερα. Κρίμα! Μέσα σε μισή ώρα είχα δεί 2 καράβια, ενώ στο ΑΒΕΡΩΦ είχα κάτσει 1,5 ώρα ωσπου να το δώ όλο!. Ετσι πήρα το δρόμο του γυρισμού, άλλα 2,5 χλμ με τα πόδια κάτω απο βροχή. (Τα μαστόρια βεβαίως είχαν πάρει τις βούρτσες τους και είχαν φύγει..θα το ξαναβάψουν το πεζοδρόμιο αύριο).

Ο γυρισμός στο σπίτι μου έφερε αναμνήσεις απο τα παιδικά μου χρόνια. Πέρασα απο ένα φούρνο και αγόρασα 2 φρατζόλες ψωμί, τη μία την έφαγα στο δρόμο - όπως τότε που ήμουνα μικρή και έναν καφέ. Ο θερινός κινηματογράφος κλειστός, μου κλείνει το μάτι: ραντεβού το άλλο καλοκαίρι, λέει.

Προχωρώντας πρός το σπίτι μου περνάω απο την ακροθαλασσιά. Στα βραχάκια αυτά χοροπήδαγα όταν ήμουνα παιδί, δεν υπήρχαν ούτε προβλήτες τότε, ούτε προσχώσεις, ούτε μαρίνες , ούτε πάρκα. Η λεωφ. Ποσειδώνος στο ένα τρίτο του μεγέθους της είχε σπίτια απο τη μιά πλευρά και απο την άλλη βράχια και θάλασσα πλατιά και βαθιά. Σαν τα κατσίκια τρέχαμε στις πέτρες και βουτάγαμε, δεν φοβόμασταν τίποτα. Τώρα μόνο ψαράδες πάνε εκεί και αμα πιάσουν κανένα ψαράκι το ταϊζουνε στις γάτες ή στους γλάρους που παραμονεύουν.

Δεν πρόλαβα το ουρανιο τόξο. Μόνο τα πουλάκια που στέγνωναν σε κάποια κλαδιά
Με το που γύρισα στο σπίτι με περίμενε άλλη έκπληξη. Ενα δέμα απο ξένη χώρα με ένα βιβλίο μέσαμε θέμα τις προσπάθειές μου να μάθω να πλέκω (ώς τώρα άνευ διδασκάλου-αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, είναι απίστευτες οι βλακείες που κάνω, γερνάω μαμά και δεν πήζει το μυαλό μου). Είναι κάτι άνθρωποι που ακόμη κι αν έχουμε βρεθεί ελάχιστες φορές ή ποτέ πώς τα καταφέρνουν να ζούν μέσα μας; Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Με κέφι έφτιαξα σουτζουκάκια. Με δικές μου ντοματούλες όμως.

"Real budget" 20άρηδες

Στο τελευταίο τευχος της Lifo (τεύχος 126) διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο του M. Hulot για τη διαβίωση στην ακριβή Αθήνα, 5 νέων εργαζόμενων ηλικίας γύρω 20-30 που
δηλώνουν ότι οριακά επιβιώνουν χωρίς μεγαλα χρέη και ότι "αναγκάζονται να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα" της ακρίβειας και ότι έχουν μεταλλαχθεί στη "γενιά του τσάμπα". Μερικοί αντιδρούν στα νέα δεδομένα πιστεύοντας ότι " κάθε φορά που περνάω από μία συγκεκριμένη βιτρίνα με πανάκριβα ρούχα και τσάντες μου 'ρχεται να την κάνω κομμάτια» συμπεριφορά που ο αρθρογράφος χαρακτηρίζει "καθόλου αδικαιολόγητη".

Τα διάβασα και γέμισα απορίες και νεύρα.
Ας ξεκινήσουμε με το άρθρο, ολόκληρο εδώ Οσοι δεν το έχετε διαβάσει, κάντε το για να έχετε άποψη.
Λέει ο πρώτος ο Λ. ετών 24. Εσοδα 1400-1500 ευρώ, απο αυτά,
ενοίκιο 260 ευρώ μαύρα (ζεί χωρίς συμβόλαιο) σε μικρό διαμέρισμα της αρεσκείας του με υπέροχη θέα
γύρω στα 480 ευρώ το μήνα μετακινήσεις δλδ βενζίνη-Αττική οδός με δικό του αυτοκίνητο που του αγόρασαν οι γονείς του, δεν χρησιμοποιεί ποτέ ΜΜΜ και αν το αμάξι είναι συνεργείο, περπατάει μισή ώρα ως τη δουλειά του!
Εξω όταν βγαίνει προτιμάει τη διασκέδαση τσάμπα, σε πάρτι, μαγαζιά χωρίς είσοδο , "θα πήδαγε και κάγκελα" αν χρειαζόταν για να μπεί τσάμπα.
Κάθε 2 μήνες πάει εξωτερικό και ομολογεί ότι δεν έχει κανένα παράπονο απο τη ζωή του!

Ευτυχώς που δεν έχει και παράπονο γιατί θα τον έτρωγα αν είχε. Που ακούστηκε να παραπονιέται ένα παιδί 24 ετών που κερδίζει τόσα, που μένει στο ιδανικό σπίτι και με δικό του αυτοκίνητο στην ηλικία αυτή που άλλοι παίρνουν χαρτζηλίκι απο τον μπαμπά.

Διέκρινα και λίγη γκρίνια στο κείμενό του..ότι δλδ με τα λεφτά που παίρνει θα έπρεπε να μπορεί να πηγαίνει στις συναυλίες που του αρέσουν ή να πίνει και τα ποτάκια του στα μπαράκια. Σε μιά φτηνώτερη πόλη ίσως να μπορούσε να έκανε ΚΑΙ αυτά.

Ελεος βρε παιδιά! 24 ετών είναι και έχει τόσα.. Ξέρετε πολλούς 25άρηδες με τέτοιο lifestyle? Τι να πούνε όσοι παίρνουν 800 ευρώ και έχουν νοίκι κανονικό, δάνεια, υποχρεώσεις ίσως και οικογένεια? Μήπως είμαστε λίγο κακομαθημένοι και θέλουμε τον κόσμο όλο φθηνό στα πόδια μας?

Θέλουμε να μένουμε μακριά απο τους γονείς μας αλλά δεν παίρνουμε συγκάτοικο να μοιράζεται το νοίκι. Και μετά αχ βαχ! Το φαγητό στο σπίτι είναι φτηνότερο απο τα ντελίβερι που και παχαίνουν και σε αναγκάζουν να τρέχεις στα γυμναστήρια. Τα κινητά..άλλη πληγή. "Εσύ τι κινητό πήρες?¨" συνηθισμένη ερώτηση μεταξύ πιτσιρικάδων.

Με όλα αυτά θέλω να πώ ότι ναί μεν οι μισθοί είναι λίγοι, ναί μεν η Αθήνα είναι ακριβή πόλη συγκριτικά με άλλες στην Ευρώπη, αλλά και ο κάθε εργαζόμενος δεν είναι διατεθειμένος να βάλει νερό στο κρασί του, όοοχι! Ολα τα θέλει και τα ωραία κινητά, το τουτού, τα μπαράκια-ποτάκια-μπυρίτσες, ρουχαλάκια-κομμωτήρια, βόλτες, ταξείδια.. ε! πώς και απο πού θα βγούν αν δεν συνεισφέρει η φαμίλια? Ακόμη και εκεί όμως οι γονείς βοηθάνε, όσο μπορούν, του ενός του πήραν αυτοκίνητο, της άλλης μαγειρεύουν, κουρεύουν, καθαρίζουν το σπίτι, γεμίζουν το ψυγείο. Ο κάθε γονιός κάνει ότι μπορεί για τα παιδιά του εσαει.

Παρόλλα αυτά η γκρίνια και ο θυμός βασιλεύουν. Εφόσον "ίσα που επιβιώνω με τις 3,60 που παίρνω" λέει ο Χ νεαρός εργαζόμενος (δικό μου παράδειγμα) θέλω να σπάσω τις βιτρίνες των πανάκριβων καταστημάτων, να βγάλω το άχτι μου εκεί επειδή δεν μπορώ να τα αγοράσω. Είναι λογική αυτή; Δεν είμαστε καλά!

Για την ιστορία τώρα.

Στα 24 μου δ'ιδασκα απο το πρωϊ ώς το βράδυ σε φροντιστήριο και έκανα και ιδιαίτερα γιατί δεν έβγαινα οικονομικά. Δεν είχα αυτοκίνητο, ούτε πιστωτική κάρτα..αστείο πράγμα . Η μοναδική διασκέδαση το σινεμά που ήταν προσιτό στη δεκαετία του '80, ρούχα απο φτηνά μαγαζιά, δεν είχα ούτε κινητό, ούτε βίντεο ούτε dvd, δεν είχαν εφευρεθεί. Διασκεδάζαμε σε σπίτια φίλων μας, κάναμε βόλτες σε φεστιβάλ, σε οτιδήποτε τσάμπα.

Ετσι τη βγάζεις όταν είσαι νέος. Τι άλλο να θέλεις δλδ?

Πλατωνικοί διάλογοι

"Και πώς είναι η καινουργια δασκάλα, ανηψιέ; Σαν τη περυσινή;"

"Αστα θείε, τη βάψαμε!

Είναι μιά γριά τουλάχιστον 35 ετών, χαθήκαμε, θα πατώσουμε όλοι"

"Και εσύ ανηψιά, θα έχεις τον ίδιο δάσκαλο φέτος;

'Οχι θεία θα έχουμε γυναίκα αυτή τη φορά, πάει ο Λεο-πόρδος, άλλη τάξη θα πάρει. Η δασκάλα σου πώς είναι, σ' αρέσει; Είναι κοντή, φαφούτα και με γυαλιά. "

"Πόσο χρονών τη κάνεις;" ρωτάω

"ααα! αυτή θα είναι χούφταλο σαν τον μπαμπά μου, τουλάχιστον 40"

Ακούς τα πιτσιρίκια να μιλάνε και αισθάνεσαι κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Και καλά να κοιμάσαι (δεν βλέπεις-δεν ακούς) αλλά στο ξύπνιο σου να σου λένε ότι είσαι ένα χούφταλο ετών 35 και να σε ξανα-βαφτίζουν απο Λεωνίδα σε..πόρδο επειδή ίσως να σου ξεφεύγουν μερικές που και πού..

Ζούμε σε άλλο κόσμο.. Φεύγω τώρα, αφού φόρεσα τη μασέλα μου, το ντεμοντέ καπελλάκι μου, παίρνω το μπαστούνι μου και ..γειάααα!

Σκοτούρες, τρεχάματα, προβλήματα

Ολα τα έχουμε με το παραπάνω. Υπάρχει όμως και το αντίδοτο.
Να΄το


και το Σιαμαίο αδελφάκι του


για να γελάει και κανένα χειλάκι, όπου, όποτε νάναι!

Street spirit

Εχουμε συνηθίσει να επισκεπτόμαστε διάφορα μπλόγκς, να μιλάμε, γελάμε, διαβάζουμε για τις ζωές των άλλων, των εικονικών και μη φίλων μας, να τους μαθαίνουμε μέσα απο τα γραπτά τους και να τους γνωρίζουμε και απο κοντά.

Αυτό που ΔΕΝ έχουμε συνηθίσει είναι να τους χάνουμε. Να σταματούν να γράφουν όχι επειδή τους έπεσε πολύ δουλειά ή γιατί βαρέθηκαν. Να σταματούν να γράφουν γιατί πέρασαν τον Αχέρωντα με το κρις κράφτ στα γρήγορα, χθές υπήρχαν, σήμερα όχι.
Μέσα σε μία στιγμή, όλα αλλάζουν βιαστικά. Και ο Θεριστής με διπλό φορτίο, προπορεύεται.

Τον Street Spirit, τον Νικήτα τον είχα γνωρίσει στα μπλόγκς, ποτέ μου δεν τον είχα δεί. Μέσα απο τις απίστευτα όμορφες φωτογραφίες του έβγαζε την ομορφιά που είχε μέσα του. Αυτή όμως η ομορφιά που απλόχερα σκορπιζόταν σε άγνωστες καρδιές, τον αιχμαλώτισε;

ποιός να ξέρει άραγε γιατί γράφτηκε στο κατάστιχο της μοίρας, να χάσει το παιδί αυτό τη ζωή του στα 35 του όταν ήταν ευτυχισμένο και ερωτευμένο, παντρεμένο με την αγάπη του?
Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι, για ποιός χτυπάει η καμπάνα, τελικά.

Καλό σου ταξίδι λοιπόν, μέσα στα φθινοπωρινά Γρεβενά και τις θάλασσες στα Σύβοτα.

Τι να μαγειρέψω σήμερα?

Κόλλησα και δεν ξέρω τι να φτιάξω. Δεν θέλω κρέας, ψάρι, κοτόπουλο, αρνί. Κάτι άλλο. Ούτε γεμιστά, τηγανητά, όσπρια.
Καμμιά ιδέα?

"Ω! Τι κόσμος, μαμά!

Σήμερα το πρωϊ χρειάστηκε να πάω στη Γλυφάδα για δουλειές. Στο γυρισμό, γύρω στις 12.30 πέρασα απο ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο για να ρίξω μιά ματιά. Εκεί μπροστά την είδα.
Πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν ξαπλωμένη μία ηλικιωμένη κυρία. Ηταν καλοντυμένη, με την τσάντα της, τα βραχιολάκια της και τα γυαλιά ηλίου και αναίσθητη.

Κόσμος περνούσε, κύτταγε και προσπερνούσε. Τελικά βγήκε η κοπέλλα απο το βιβλιοπωλείο, μαζί τραβήξαμε τη κυρία λίγο πιο πέρα και της βάλαμε κάποιο προσκέφαλο, ενώ καλέσαμε ασθενοφόρο. Περιμέναμε μέχρι που ήρθαν και την πήραν. Ωσπου να έρθει το νοσοκομειακό, της βρέξαμε το πρόσωπό της, της κάναμε αέρα και άνοιξε τα μάτια της.. "μου έπεσε πάλι η πίεση" ψέλλισε. Ηρθε το φορείο και την πήρε.

Αυτό που με τσάκισε ήταν η αδιαφορία του κόσμου!

Η γυναίκα ήταν πεσμένη σε κεντρικώτατο δρόμο γεμάτο κόσμο..που πηγαινοερχόταν. Κύτταγαν τον πεσμένο συνάνθρωπο σαν να κύτταγαν ένα στύλο της ΔΕΗ, ελιγμός και πώς να βγάλουμε την ουρά μας έξω. Την ίδια συμπεριφορά έχουμε αν δούμε κουτσουλιές ή περιττώματα σκύλων. Προσπερνάμε και δεν πατάμε.

Εχουμε αποκτηνωθεί εντελώς.

Summer camp!

Είμαστε σε οικογενειακή συγκέντρωση, όλο το σόϊ με τα πεθερικά, γιαγιάδες, θείες μιάς κάποιας ηλικίας, μικρά παιδιά να τρέχουν παντού, ξαδέλφια κλπ, κλπ. Αφού έχουμε φάει αρχίζει η συζήτηση. Οχι, δεν μιλάμε για τα γνωστά τοις πάσι θέματα "καρκίνους, κολονοσκοπήσεις, σκατά, αίματα, θανάτους" όχι, λόγω θέρους οι ερωτήσεις "και εσείς πως περάσατε τις διακοπές" είναι πιο επίκαιρες. Λέει ο ένας το ένα, ο άλλος το άλλο μέσα απο επιφωνήματα και ααΑΑ και ωΩΩΩΧΧ και ωΩΧΧχ.

Παίρνει τη σκυτάλη νεαρή ξαδέλφη παντρεμένη με 2 μικρά παιδιά. Μας λέει ότι πήγε ελεύθερο κάμπινγκ σε ένα μακρινό νησί.

Αμέσως ενδιαφέρθηκαν τα πεθερικά γιατί παλιά κάνανε και εκείνοι κάμπινγκ (ΜΙΑ ΦΟΡΑ είχε πάει η πεθερά μαζί αφού κουβάλησε μέχρι και ράντζα για να κοιμηθούνε - σιγά μη ξαπλώσει στο χώμα - ένα πετρογκάζ+μπόμπα για το μαγείρεμα, 3 άντρες για το στήσιμο της σκηνής, σύζυγος και γιοί-δύο μεγάλα φορητά ψυγεία για τρόφιμα και αναψυκτικά, έτοιμα φαγητά, καρέκλες-τραπέζια-πιάτα-ποτήρια, μπουγέλα με νερά, ποδήλατα, τρόμπες, έξτρα βενζίνη..αλλά ήταν κουραστικό "πα! πα! πα! το λάδι μου βγήκε! ποτέ ξανά!" - πήγαιναν τα παιδιά μόνα τους),

ενδιαφέρθηκα και εγώ γιατί είχα κάνει 1 εβδομάδα κάμπινγκ (αξέχαστο, έχω ξαναγράψει γι' αυτό).
Να εξιστορεί η ξαδέλφη ΠΟΣΟ εύκολα είναι να κάνει κανείς κάμπινγκ στην άγονη γραμμή και τι ξεκούραστος και ανανεωμένος επιστρέφεις όταν

1) είσαι εντελώς στο ύπαιθρο με τη σκηνή σου, δίπλα στη θάλασσα και πάνω σου τ' αστέρια, τα τρυζόνια να τραγουδούν, καθαρός ο αέρας .

2) στήνεις μία σκηνή μεγάλη σαν δωμάτιο και την εξοπλίζεις με στρώματα, λάμπες, κουνουπιέρες, τα παιχνίδια των παιδιών, ρούχα, τρόφιμα κλπ, κλπ. (ώσπου να γίνουν όλα αυτά τρέχεις σαν το Βέγγο).

3) για να μην εφάπτονται τα στρώματα στο δάπεδο είχαν πάρει μαζί τους παλέττες, τις οποίες κουβάλησαν μαζί με τον σύζυγο (βεβαίως, βεβαίως) πάφ, πούφ..βαριά η παλέττα..έλα αγάπη μου ακόμη 3 έχεις να κουβαλήσεις..και μετά θα κάνουμε τσιγάρο!

4) έχεις δύο παιδιά ηλικίας 4 και 2 ετών αντίστοιχα, που τα πήρες μαζί σου να συμμετέχουν στη φυσική ζωή χωρίς γιατρό σε ακτίνα 1 30 ναυτικών μιλίων τουλάχιστον. Τα κινητά δεν πιάνουν, αν θέλεις κάτι τηλεφωνείς απο τη ταβέρνα. Το νησί δεν έχει γιατρό, έχει όμως κτηνίατρο..πάλι καλά λές.

5) σκεπάζεις παιδιά με τόνους αντι-κουνουπικών/ηλιακών/1002 σπρέη για το οτιδήποτε και μετά τα ξαμολάς να τα φάνε οι τσούχτρες, οι πέτρες, τα χαλίκια, τα μυρμήγκια, οι σφίγγες, τα κουνούπια, οι τούμπες. Παιδιά είναι της πόλης, ας απολαύσουν λίγο τη φυσική ζωή. Το βράδυ τους καθαρίζεις το δέρμα με γαλάκτωμα Clarins και πετάς τα βαμβακάκια έξω..

6) για τουαλέττα υπάρχουν αρκετά φτυάρια όλων των μεγεθών, πάς πάρα πέρα, ανοίγεις τρύπα-τρυπούλα-τρυπάρα (ανάλογα με το τι θα ακουμπήσεις), τα ακουμπάς και μετά με το φτυάρι τα σκεπάζεις. Το ίδιο κάνουν και οι γείτονές σου, ακουμπάνε τα ...δικά τους μακριά απο εκείνους αλλά κοντά στη δική σου σκηνή. Καυγάδες και ξεκατινιάσματα γίνονται στο δασάκι εκεί πίσω..

7) το φαγητό το εξασφαλίζει η παρακείμενη ταβέρνα, που βγάζει σνίτσελ, ιμάμ, γαρδούμπα., παστίτσιο κλπές αυθεντικές γεύσεις του καλοκαιριού, μαζί με δικό της κρασί (μπάμ και κάτω). Είναι πολύ φθηνό το φαγητό, ούτε 5 ευρώ το άτομο...ξέρει ο ταβερνιάρης οτι εκεί θα πηγαίνεις για πρωϊνό, μεσημεριανό, γάλα του παιδιού, βραδυνό..άλλη ταβέρνα δεν υπάρχει στο νησί..τις Κυριακές σου βγάζει και ψάρι!

8) για μπάνιο, υπάρχει πάντα ένα βήμα η θάλασσα και αν είναι να θές να σαπουνισθείς, σαπουνίζεσαι και μετά τρέχεις γυμνός κάτω απο ένα δένδρο που έχεις προηγουμένως βάλει ένα ασκί κρύο νερό και ξεβγάζεσαι!

9) "μόνοι σας ήσασταν?" "Οχι ήταν γεμάτο το κάμπινγκ, απλά σαπουνιζόμασταν όλοι μαζί σαν τα χίπικα κοινόβια.."Πάρε μάτι ΚΟΣΜΕΕΕ" και καλά για εκείνη που ήταν λυγερή, τον καψερό κοιλαρά της σύζυγο ποιά θα τον έπαιρνε μάτι; (poy xereis, poy xereis..)

Αυτές είναι διακοπές!!! Και εσείς να τις κάνετε, σας τις συνιστούμε θεία Λ, θείε Γ, θείε, Β, θεία Ψ, θεία Χ (όλες οι θείες άνω των εξήντα) επαφή με τη φύση, τα παιδιά των λουλουδιών.

Οταν φύγαμε μαζί με τα πεθερικά πεθάναμε στο γέλιο. Να λέω στη πεθερά

"Τι πιο φυσικό μητέρα, να σαπουνισθείς στη θάλασσα και μετά να βγείς έξω τσιτσίδι και να ξεβγαλθείς με κρύο νερό κάτω απο το δένδρο, μπροστά στα μάτια του κοινού. Σαν να ανεβαίνεις στη πασαρέλα, at last!! Να αρχίσεις απο τώρα δίαιτα, ώστε του χρόνου να έχεις σώμα μοντέλλο!

και

να χεζ... στο χώμα, ανακούκουρδα να σκύβετε, να σκουπίζεσθε μητέρα όπως μπορείτε, οικολογικά πάντα..με φυλλαράκια και /η σκληρό ανακυκλωμένο χαρτί και μετα να τα θάβετε.., μέσα στη νύχτα που σηκώνεσθε, ε εκεί, ψηλαφητά θα τα κάνετε..το πολύ-πολύ να καταβρέξετε τη σκηνή του γείτονα!!

Και εκείνη να τινάζεται..και να ξανα-τινάζεται...

....................

Σοβαρά τώρα. Οι διακοπές αυτές δεν είναι καθόλου κακές για ένα νέο ζευγάρι, αντίθετα θα έλεγα. Στην εξιστόρηση όμων ήταν η κατήχηση των ανθρώπων αυτών που σώνει και καλά προσπαθούσαν να πείσουν τους παπούδες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Γι αυτό μας έφυγε το καφάσι απο τα γέλια.

Βροχές & καταιγίδες

Μπουμπούνιζε όλο το σβκ, μαυρίλα βλέπαμε, σύννεφα βλέπαμε όλο το Σάββατο. Χωρίς να πάρω ομπρέλλα πήγα στο πανηγύρι του Αγίου Αλεξάνδρου, ό,τι βρέξει θα κατεβάσει είπα. Σταγόνα δεν έρριξε. Δεν πήγα να ψωνίσω, να χαζέψω πήγα τα καλούδια των περιφερόμενων διεθνών πωλητών. Κάτι δεν πάει καλά με την Ελλάδα, οι τιμές απο το οτιδήποτε άρχιζαν απο τα 10 ευρώ!! Δεν είμαστε καλά! Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Αφρικανοί που είναι φθηνώτεροι. Πήρα μερικά ξύλινα πουλάκια και τα έστησα πάνω στο πληκτρολόγιο, να τα

απολαμβάνω κάθε μέρα όταν με τη κάθε κίνηση κουνάνε χαριτωμένα τις ουρίτσες τους. Για κάτι τέτοια αξίζουν τα πανηγύρια, για την έκπληξη!

Η βροχή εμφανίσθηκε το πρωϊ της Κυριακής, αφού είχα γυρίσει με τις εφημερίδες παραμάσχαλα. Ερριξε ωραίες παχιές σταγόνες για 10 λεπτά. Ειχα προσδοκίες για καταιγίδα, να βρέχει και να ξεπλένει τους δρόμους, ποτάμια να κατεβούν αγριεμένα πρός τη θάλασσα. Η αστραπή και ο παρακείμενος κεραυνός έδωσαν μία αγκωνιά στη κοιμώμενη ΔΕΗ και έπεσε το ρεύμα όλης της περιοχής. Κυριακή μεσημέρι οπου ο κόσμος θέλει να φάει κάτι διαφορετικό απο το ξερό βδομαδιάτικο και να μην έχεις ρεύμα. Απο μία 5λεπτη βροχούλα . Αντε ρε γελοίοι, πώς σας ξεβράκωσε το πρωτοβρόχι!.

Νεύρα πολλά και υποβόσκουσες πικρίες. Τα έγραψα εδώ, ας μην επαναλαμβάνομαι. Οταν υπάρχει αντάρα, πάω για τις φυγές μου. Είναι ένα πάζλ 1000 κομματιών, δεν το έχω

ακόμη τελειώσει, αν συνεχισθεί η πικρία σήμερα-αύριο θα το ολοκληρώσω. Είναι ένας πίνακας του Brueghel, του αγαπημένου μου. Μακαρίζω το Θεό που έχω έτοιμες, προσιτές τις φυγές μου. Με βοηθάνε να αναβάλλω αυτό που με πονάει, συγκεντρώνομαι μόνο στο επόμενο κομματάκι και ξεχνάω τον κόσμο γύρω μου. Οταν τελειώσω, η λύση στο πρόβλημα που με απασχολούσε, είναι στα χέρια μου.

Σε αυτό ευελπιστώ και τώρα.

(Μ)πλεξίματα

Είναι κάποιες φορές, κάτι γεγονότα που έρχονται, μας κάνουν τα "κούκου" τους και μετά, χαλάει ο κόσμος.

Τη Περασμένη Παρασκευή πήγαμε με τη κα Π βόλτα στην Αθήνα, στα μαγαζιά για να ψωνίσει κάποια δώρα. Περάσαμε στο τέλος και απο τον περίφημο Σ, ν' αγοράσει μαλλί για πλέξιμο, γιατί ασχολείται. Οταν ήταν νεώτερη έφτιαχνε κάτι φοβερά πουλόβερ, με ζωγραφιές προβατάκια, παρτέρια, στράς, τρίχρωμα, τετράχρωμα - έργα τέχνης- τα οποία διέθετε και είχε ένα ωραίο εισόδημα. Αργότερα όμως με τα αρθριτικά, λιγόστεψε το πλέξιμο γιατί πονούσε και τώρα στα γεράματα, πολεμάει να πλέξει εσάρπες που δεν έχουν πολλές δυσκολίες. Την ώρα που εκείνη διάλεγε μαλλιά, χάζευα τα ράφια. Με πλησιάζει ένας υπάλληλος και με ρωτάει αν πλέκω.

"Οχι δεν έχω ιδέα απο τέτοια¨του απαντάω .

"Γιατί δεν μαθαίνετε?" με ρωτάει.

Πρίν προλάβω να του πώ οτι είμαι ανίδεη στη ραπτική, ότι οι δασκάλες του κεντήματος συνεχώς με βγάζανε έξω..δεν μάθαινα με τίποτα, μόνο τρύπαγα τα δάχτυλά μου συνέχεια, βάζει τα γέλια η Π και του λέει ότι είμαι ανεπίδεκτη, "μόνο το κομπιουτερ ξέρει και όλα τα ηλεκτρονικά, κάνει κατασκευές..σαν αγόρι".

Νευρίασα.

ΗΜΟΥΝΑ ανεπίδεκτη στα μλκισμένα κεντήματα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δοκιμάσω, έτσι δεν είναι?

Αγορασα 3 κουβάρια και βελόνες. Πήγα σπίτι. Χρειαζόμουνα τώρα ένα δάσκαλο γιατί δεν θα πήγαινα στη Π που με είχε ήδη κράξει..

Ψάχνοντας βρήκα αυτό:


Αρπαξα τις βελόνες και ξεκίνησα απο το Α. Επλεξα για 2 μέρες.

Με πολλές τρύπες, χαμένους πόντους και κλωστές που περίσσευαν απο κάπου που ..δεν ξέρω και

δεν μαζευόντουσαν. Για όλα όμως υπάρχει λύση. Είδε η οικιακή βοηθός οτι έπλεκα και καταχάρηκε. Κάθισε δίπλα μου και μου έδειξε πως να μαζεύω ..τα λάθη χωρίς να τα ξηλώσω, πώς να

περνάω σωστά τις κλωστές και να μη σφίγγω το νήμα τόσο. Την ευχαριστώ πολύ. Moυ έβαλε και "προετοιμασία για το σπίτι", να δεί τι θα φτιάξω ώς την άλλη εβδομάδα!.

Το αποτέλεσμα εδώ.

Εχει γούστο να γίνω σαν

τη γιαγιά...ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Ε όχι και γιαγιά! Εντάξει για τη γάτα και τη κουνιτή πολυθρόνα..ε, ναί και τα γυαλιά (μυωπίας όμως), όχι όμως και γιαγιά. Ντροπή..έχω χρόνια μπροστά μου.

Εν τούτοις..

Στιγμές καλές, στιγμές εφιαλτικές!

Αγναντεύοντας το πέλαγος στη Ψάθα Κορινθίας

Πρίν τη Μαυρολίμνη ένας βράχος μές το κύμα. Στη κορυφή του, ο θεός Γλάρος

Δρόμος δίπλα στο κύμα

Και τι κύμα!

Μετά τη Ψάθα, πήγαμε για λίγες μέρες στο Ναύπλιο. Ανοιξε επιτέλους ο νέος δρόμος για Γαλατά, που ξεκινάει απο τη Παλιά Επίδαυρο, ένας πολύ καλός δρόμος με ΦΟΒΕΡΗ ΘΕΑ και πολύ μπλέ!

Στο Ναύπλιο μείναμε πολύ λίγο. Ο Δήμαρχος, παραμονές της Παναγίας έκοψε το νερό της βρύσης, που είναι ΜΗ ΠΟΣΙΜΟ, για 8 ώρες, όχι νυχτερινές, απο τις 06.00 έως τις 14.00, ενώ είχαμε καύσωνα. Είναι κατάπτυστοι και δεν τους αξίζουν τα κοπάδια των τουριστών που τους επισκέπτονται.

Κρίμα στη πόλη τους, που είναι κουκλί αλλά που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα : Ελλειψη κοινού νού!

ΝΑ ΣΤΡΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΤΟΥΣ Η Δ.Ε.Υ.Α.Ν (δημόσια επιχ. υδροδότησης Ναυπλίου) και Η Δ.Ε.Υ.ΑΡ (δημόσια επιχ. υδροδότησης Αργους) ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΣΙΜΟΥ ΝΕΡΟΥ.

Να σταματήσει η εκμετάλλευση του εμφιαλωμένου νερού, των ακάθαρτων ντεπόζιτων και των διακοπών υδροδότησης ΟΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΠΝΙΣΕΙ.

Αϊντε πιά!