Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2008

Τα αλλοπρόσαλα

Σήμερα το πρωϊ πηγαίνω στην αγορά για δουλειές. Ενα δώρο να πάρω, κάτι φάρμακα, ταχυδρομείο, λίγα τρόφιμα. Πηγαίνω με τα πόδια, χαρωπά κατηγορίζοντας. Μπαίνω σε ένα κοντινό μου pet shop, του ζητάω κάποιες τροφές, αντί να μου πεί "δεν έχω-δεν τις φέρνω-αλλά να σας τις παραγγείλω αν θέλετε" μου λέει ότι μόλις πρίν 2 λεπτά, μία κυρία πέρασε και του σήκωσε όλο το ράφι, πήρε δλδ 20 κιλά τροφές για διάφορες παθήσεις. Ξέρει ότι ξέρω ότι με κοροϊδεύει και συνεχίζει. Του λέω " να σας τις παραγγείλω τότε, να μου τις φέρετε?" και απαντά "Α, όχι δεν κάνω παραγγελίες, ότι έχουν τα ράφια μου" !!!. Σηκώνομαι και φεύγω. Εχει λεφτά η Ελλάδα, δεν εξηγείται αλλιώς γιατί να διώχνεις τον πελάτη!.
Στή πορεία βλέπω ακόμη ένα πατημένο περιστέρι πάνω στο οδόστρωμα. Δεν κατηγορώ κανέναν και εγώ έχω πατήσει άθελά μου ένα και πολύ το μετάνοιωσα, το περιστέρι βέβαια πέθανε. Με στενοχωρούν αυτά πάρα πολύ, όσο κι αν προσπαθώ δεν αποτραβάω το βλέμμα..πάνω στο σακατεμένο σώμα στέκεται. Για να εμπεδώσω την οδύνη του άδολου που θυσιάστηκε χωρίς αιτία.
Συνεχίζω το δρόμο μου, σε μία εσοχή για πάρκινγκ βλέπω πεταμένο ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί, άθικτο να κείτεται. Του έπεσε του ιδιοκτήτη του και δεν έσκυψε να το πιάσει? Και γιατί δεν έσκυψε να το πιάσει, κοτζάμ φρατζόλα ήταν. Η μνήμη σκαλίζει μέσα μου τότε παλιά που όταν έπεφτε κανένα κομματάκι ψωμί στο πάτωμα, στο παλιό μας σπίτι τότε που ζούσαμε μαζί με τη γιαγιά μου και ήμουνα παιδί, εκείνη έσκυβε, το μαζευε, το σταύρωνε και το έτρωγε. Και όταν τη ρώταγα γιατί το κάνει έλεγε
"δεν πετάμε το φαγί που μας δίνεται, είναι αμαρτία".
Η γιαγιά είχε περάσει πείνα βλέπετε..
Το έκπτωτο καρβέλι με κύτταξε στα μάτια εμβρόντητο.
"Αστα αυτά" σαν να μου είπε "είσαι άλλης εποχής, ξύπνα".
Εφθασα στην αγορά, πήρα το φάρμακο και φεύγοντας μπαίνω σε ένα Γρηγόρη για καφέ. Παλιά πήγαινα συχνότερα, περιόρισα τις επισκέψεις μου απο τότε που αγόρασα εσπρεσσιέρα στο σπίτι. Ο υπάλληλος όμως με θυμόταν, τι κάνετε, πως είσθε μου λέει, καιρό έχουμε να σας δούμε. Οσμίστηκα τον αέρα, μύριζε φρεσκοψημένο φύλλο κρούστας.. για το οποίο τρελλαίνομαι.
"Να σας κεράσουμε κάτι" μου λέει και μου προσφέρει ένα κομμάτι καυτή τυρόπιττα που μόλις ξεφούρνισε..Τον ευχαρίστησα και την πήρα.
Στο δρόμο μόνο το φύλλο έφαγα, η γέμιση δεν με ενδιαφέρει. Τη τάϊσα στα περιστέρια που με είχαν εντοπίσει και μαζευτεί.
Είμαι εξαγοράσιμη, δυστυχώς. Πέφτω κάτω για λίγο τραγανό φύλλο, ένα φρεσκοφτιαγμένο γλυκάκι, μιά γλυκιά κουβέντα, μια ζεστή αγκαλιά. Και μετά θέλω να επανέρχομαι στα μέρη που απέκτησα όμορφες αναμνήσεις. Οπως όλοι μας φαντάζομαι.
Σαν αλεπού με κομμένη ουρά νοιώθω. Που προτιμάει πάντα να ξεπαστρεύει το ίδιο κοτέτσι. Ωσπου να την αντιληφθεί ο αγρότης εννοείται και μετά ή πάει αλλού ή χάνει την ζωή της, γιατί την ουρά την έχασε στο προηγούμενο κοτέτσι..στη πορεία της ωριμότητας.

12 σχόλια:

faraona είπε...

Για το γλυκακι και το τραγανιστο φυλλο,με βρισκεις απολυτως συμφωνη.
Τωρα για το κοτετσι...μμμμμ να το σκεφτω λιγο...!!!

An-Lu είπε...

Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτές τις μικρές και προσιτές χαρές;




Ανυπόφορη!

patsiouri είπε...

Ax αχ αχ...αυτός ο σκεπτικισμός θα μας φάει....καλησπέρες στη γιαγιάκα σου...

o geros είπε...

Μαζί σου σε όλα! Γιατί τα νιώθω αυτά που λες. Να’ ξερες πως με πονάει εκείνο το «είσαι άλλης εποχής»! Μου τρυπάει τον εγκέφαλο! Ίσως είναι που αισθάνομαι ότι «...γερνάω μαμά...»

€lisavet είπε...

Κι εμένα η γιαγιά μου δε μ'άφηνε ν'ακουμπήσω κάτω τη σακούλα με το ψωμί, αν και νέα! Από γενιά σε γενιά παν αυτά μάλλον, τι να πω!

Julia_Dream είπε...

Κι εγώ εξαγοράσιμη, μαζί σου Μαρίνα. Στις σφιχτές αγκαλιές, στις ζεστές ματιές, στις ειλικρινείς κουβέντες... Αχ...

Ανώνυμος είπε...

στιγμουλες κι ευαισθησιες!
πολυ μου αρεσε το post...με συγκινησε κιολας...

spyros1000 είπε...

τι να πω πια τοσο ρομαντισμος!!! α-πα πα πα

panagiota είπε...

Εχω κάποιες γειτόνισσες που κρεμάνε τα ξερά τους ψωμιά σε σακούλα στον κάδο απορριμμάτων.
Πέρασε καιρός για να καταλάβω γιατί το έκαναν.
Εβλεπαν τα κουπαλάκια με το μουλιασμένο ψωμί-στα μπαλκόνια ημών των ανισόρροπων-και τα διάφορα πουλιά να μας κουτσουλάνε και να κάνουν το μπαλκόνι μες την βρωμιά.Ηταν μεν φιλόπονες με τα πτηνά...αλλά πολύ καθαρές για να αντέξουν τη διαδικασία σίτισης και το βρώμικο μπαλκόνι.
Ξεκρέμασα σακούλες με ψωμιά απο τους κάδους και όσοι δεν με γνώριζαν με κοίταξαν με απέχθεια και ίσως με λύπηση.
Με όσους"γνωριζόμασταν"ανταλλάξαμε σιωπηλά χαμόγελα και κάποιες φορές μοιραστήκαμε την"λεία"μας.
Κι η δικιά μου η γιαγιά,τέτοια έλεγε και τίποτα δεν άφηνε ατάιστο σαν ερχόταν στην αυλή της.
Κι όμως πάντα υπάρχει η ανταπόδοση για ολα.
Ενα αγριοπερίστερο μου την έδωσε που άφησε η μάνα του τα αυγά της στην γλάστρα με τον δύοσμο.
Πέταξε μια ανοιξιάτικη αυγή μέσα απο τα χέρια μου...
Ερχόταν κάθε μέρα μετά για πολύ καιρό!
Σαν έβλεπα το κόκκινο νήμα δεμένο στο πόδι,ήξερα πως ήρθε η Χρύσω μου...
Σε φιλώ καλή μου Μαρίνα.

Marina είπε...

Μετά απο ένα κουραστικό σβκ, μπορώ επιτέλους να κάτσω να σχολιάσω.

patsiouri, πάει η γιαγιά μου εδώ και χρόνια, όλοι πεθαμένοι είναι, και οι γονείς μου. Ο μπαμπάς μου πέθανε 52 ετών η μαμά μου στα 86.

gero, το ίδιο σλόγκαν και εμένα με τσούζει. Ομως δεν είμαστε ίδιοι, εσύ δεν απέκτησες στα τελευταία 3 χρόνια μωράκι; ή κάνω λάθος και σε μπερδεύω με άλλον?

elisavet, λές να είναι απο γενιά σε γενιά? Η μάνα μου δεν το είχε αυτό, σιχαινόταν, αν έπεφτε κάτι κάτω το πέταγε, ενώ η γιαγιά..Ισως γιατί στη Κατοχή κόντεψε να πεθάνει της πείνας.

julia_dream, όλοι ίδια :-)

una mama, όμορφες ώρες που μετράνε στη στυγνή πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά

spyros 1000, δεν είμαι καθόλου ρομαντική, ίσα-ίσα. Απλά μου θύμισαν κάποιους παλιούς ορισμένες εικόνες που είδα.

panagiota, πώ! πώ ! τι όμορφο να επιλέγουν τα πουλάκια το μπαλκόνι σου για να γεννήσουν. Τι γλυκό! Σε έμένα έρχονται μόνο για να τρώνε - κοτσύφια που τρώνε σπόρους - , έχω 3 γάτες και βέβαια ΠΟΥ να πλησιάσουν άλλα πουλιά. Είχα παλιά μιά φίλη που είχε εξοικειωθεί τόσο με τα περιστέρια που της χτύπαγαν το τζάμι του γραφείου της όταν έκανε κρύο, έμπαιναν μέσα και κούρνιαζαν εδώ και εκεί, δούλευε μαζί με τα πουλάκια.Ποτέ δεν λέρωναν μέσα. Τους είχε κάνει και φωλίτσες. Και όλη μέρα γουργούριζαν τα ερωτευμένα περιστεράκια.

o geros είπε...

Ναι... είμαι άλλος γέρος! Ίσως και... γεροντότεροσ! Το μικρότερό μου παιδί είναι στην πρώτη Γυμνασίου. Αλλά, το ίδιο είναι! Οι λέξεις είναι λέξεις και καμμιά φορά πονάνε...

panagiota είπε...

Είναι μεγάλη ιστορία αυτή με την γλάστρα και τ'αυγά του αγριοπερίστερου Μαρίνα μου.Θα την γράψω κάποια στιγμή.
Θα πω μόνο πως όταν έπαιρνα την Χρύσω μέσα εκείνα τα ανοιξιάτικα βράδια που έβρεχε καταρρακτωδώς,η Λούλα μου,καθόταν απλά και το έβλεπε.
Ούτε ποτέ πείραξε πουλί που έτρωγε στο μπαλκόνι."Εφυγε" η Λούλα το προπέρσινο καλοκαίρι.
Τα δύο που έχω τώρα φερμάρουν ότι κινείται...ειδικά ο τριπόδαρος!
Υ.Γ.χαρισματικό άτομο η φίλη σου για να την εμπιστεύονται τα πουλιά!