Memories

Σήμερα πέταξα τις αναμνήσεις μου. Αυτές που ήταν καταχωνιασμένες σε ένα παλιό μεταλλικό μπαούλο. Το 2001, τότε που πέθανε η μαμά μου, ξεκαθαρισα το παλιό μπαούλο, πέταξα πολλά τότε, άφησα μερικά. Εκτοτε, πέταγα πράγματα..πού και πού. Σήμερα όμως έγινε το τέλος εποχής. Ανοιξα το μπαούλο και το είδα άδειο.

Αισθάνθηκα ένα κενό, σα να έφυγαν οι παλιοί φίλοι και οι στιγμές που αποτύπωνα σχολαστικά στα ημερολόγιά μου (έγραφα ημερολόγιο απο το Δημοτικό, έως την εμφάνιση του PC), γεγονότα, ονόματα, φίλοι, ταξίδια.. να χάθηκαν για πάντα. Ενα τσίμπημα τύψεων ένοιωσα. Μήπως έσφαλλα και να τα κράταγα ακόμη λίγο..όμως όλα αυτά τα χρόνια όλο και τα κράταγα ..και τώρα πιά δεν με ενδιαφέρει τι υπήρχε εκεί κρυμμένο. Ο, τι και ήταν θα ήταν ασήμαντο, γιατί αν ήταν σημαντικό θα το είχα ήδη μεταφέρει στο σπίτι μου, στη σημερινή μου ζωή.

Πρίν λίγες μέρες έδωσα οδηγίες και τα πετάξανε όλα. Δεν ήμουνα παρούσα γιατί φοβήθηκα μη το αναβάλλω πάλι επ' αόριστον όπως το είχα κάνει τόσες φορές παλιά.

Περίμενα να στενοχωρηθώ, όμως νοιώθω ανάλαφρη. Σα να έφυγαν τα βάρη εκείνα των υποχρεωτικών αναμνήσεων. Δεν αισθάνομαι καμμία υποχρέωση να έχω αποδείξεις οτι έχω ζήσει, ότι πήγα εδώ-εκεί, γνώρισα αυτούς κ αυτές, σπουδασα αυτά κ εκείνα, δούλεψα και απέκτησα εμπειρίες και γνώσεις.

Ελευθερώθηκα.