2008

Σας εύχομαι η νέα χρονιά να είναι μέσα στη μουσική, στην ομορφιά και στις αγκαλιές αγαπημένων προσώπων.





Καλή Χρονιά!

Χμμμ!

Επειδή η φωνή μου δεν είναι ό, τι ήταν παλιά, καμμία σχέση με τις άριες που σπάζαν κρύσταλλα των παρελθόντων μηνών, γράφω το γλυκανάλατο αυτό κείμενο, γιατί ναί μεν τα φάρμακα με πιάσανε για κυνήγησαν το μικρόβιο με τά του πυρετού του έξω, άφησαν όμως ανοιχτές διόδους ώστε όντως να βγεί έξω.

Πάει να πεί, 1) έναρξη συναχίου απο χθές. Σήμερα η μύτη μου είναι σαν του Πινόκιο, άδικο γιατί δεν έχω πεί κανένα ψέμμα εδώ και 48 ώρες (τόσο πολύ). Και συνεχίζει ακάθεκτο να τρέχει, τρέχω και εγώ να μαζεύω τις μύξες μου με μυρωδάτα χαρτομάντηλα που μου φέρνουν φτάρνισμα, αψιού μέσα στο χαρτομάντηλο, φύσηγμα μύτης και πάλι αψιού γιατί τα χνούδια μου φέρνουν φτάρνισμα.. αφήστε με!.

2) Η απόλυτη καύλα!. Η φωνή μου έγινε σαν της Amanda Lear, πού να τη ξέρετε οι νεώτεροι. Ηταν εκείνη που τραγούδησε πρώτη το "Give a bit of hmm! to me" σπάζοντας κάθε ίχνος αισχύνης γιατί τα μάτια μας βλέπανε ΚΟΥΚΛΑΡΑ αοιδό, τ'αυτιά μας όμως ακούγανε ΜΠΑΣΟ ΜΑΝΤΡΑΧΑΛΟ να τραγουδάει - ασε που μερικοί λέγανε ότι ήταν εγχειρισμένο τραβεστί.
Τα συμπεράσματα δικά σας.



Πολλοί και πολλές προσπάθησαν να τη μιμηθούν, πρώτη η δική μας Εφούλα, δεν είναι όμως το ίδιο..

Δεν μιλάω πολύ για να μη γελάνε όσοι με ακούνε. Βουβά, βήχοντας, πορεύομαι..

After Christmas blues

Τι blues δλδ καλύτερα να έλεγα blacks and arahna! This Christmas fariggitida rules! Εχοντας ήδη καταπιεί 1,5 κουτιά αντιβίωσης μου έπεσε ο πυρετός, άνοιξε και ο λαιμός μου, σταμάτησαν τα ρίγη..υποτίθεται ότι γιατρεύτηκα ναί? Οχι. Μου ξεκίνησε ένας τσιγαρόβηχας άλλο πράγμα, και να κάπνιζα να πάει στα κομμάτια, αλλά εχω να καπνίσω απο τότε που ήμουνα 14 ετών (όχι σηκωμένα φρύδια πλήζ, απο τότε ήμουνα bad girl). Ετσι ο ντόκτορ είπε ότι πρέπει να συνεχίσω να πίνω χαπάκια..να δώ πόσο θ αντέξω, τα αντιβιοτικά μου φέρνουν απίστευτη διάρροια, ήμουνα που ήμουνα βολική στη τουαλέττα, το μόνο που μου μένει είναι να πάρω το μαξιλαράκι μου και να βολευτώ εκεί πέρα. Κι αν δεν περάσει ο βήχας μέχρι μεθαύριο, ίσως ν' αλλάξω φάρμακα σε πιο δυνατά (εκεί είναι που θα μετακομίσω στο λουτρό) . Τρελλάθηκα στη κλεισούρα, 5 μέρες έμεινα σπίτι, ούτε τα σκουπίδια δεν κατέβαζα (έβγαλα τις σακούλες στο μπαλκόνι) μόνο ταινίες στο dvd είδαμε τόσες που στραβωθήκαμε πιά!

To Christams dinner οργανώθηκε για μία ακόμη φορά σπίτι μας και παραλίγο να μη πραγματοποιηθεί γιατί όλα μας πήγαιναν στραβά! Το πρωί της Τρίτης πιάσανε τον Κ κάτι πόνοι στη κοιλιά, κάτι σφάχτες, δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει, έχει κήλη, φοβήθηκα αρκετά, είπα μη τον πάω Νοσοκομείο..αλλά τελικά όταν ξάπλωσε και κατάπιε Ζαntac του πέρασε και μπόρεσε να καθίσει και στο τραπέζι. (Κάθε που τον πιάνει πόνος ορκίζεται ότι θα πάει στο γιατρό την επομένη ΝΑΙ, μόλις του περναει το ξεχνάει..) Το ίδιο βράδυ σήκωσε όμως πυρετό και έφερα γιατρό..διάγνωση : Οξεία φαρυγγίτιδα..καλά! Πρωτότυπο!

Τώρα είμαστε 3 οι άρρωστοι! Η αφεντιά μου που όντας λίγο καλύτερα κάνει εξωτερικές δουλειές τυλιγμένη σαν χανούμισσα με κασκώλ και με τη μύτη μέσα στα χαρτομάντηλα, ο Κ ξαπλωτός αγκαλια με μία γάτα (αντί για θερμοφόρα), τα πεθερικά να τρέχουν σαν διάτονες αστέρες, να τα φαγητά, να οι σούπες, να τα γλυκά, η κα Π τέζα με οξεία παλινδρόμηση γιατί τα Χριστούγεννα έφαγε το καταπέτασμα και βαρυστομάχιασε..

μιά χαρά Σκατούγεννα περάσαμε φέτος!

Γκούχ γκούχ Χριστούγεννα!

Φέτος θα έχουμε πολύ ιδιαίτερα Χριστούγεννα στο νέο μας σπίτι. Εξωφρενικά προβλέπονται με περίσσιο σθένος. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗ με φαρυγγίτιδα, γι ' αυτό!.

Με όλους τους μαστόρους της περασμένης εβδομάδας, ο ένας να μπαίνει (και ν' αφήνει τη πόρτα ανοιχτή) ο άλλος να βγαίνει, σκόνη και αναθυμιάσεις παντού (οπότε και τα παράθυρα ακολουθούσαν το παράδειγμα της πόρτας) κάθισα στα άπειρα ρεύματα. Οι τεχνίτες φεύγανε απόγευμα και έτσι μέσα σε κάτι νύχτες ο Κ και εγώ τρέχαμε σε μαγαζιά για δώρα και για προμήθειες του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού που θα γίνει βεβαίως σπίτι μας. Στη πορεία μάθαμε ότι τελικά μόνο 6 θα είμαστε, η οικογένεια του Μ (αδελφός του Κ) θα λείπουν και κάτι άλλοι θείοι θα πάνε στο χωριό τους. Εν τούτοις αυτοί οι 6 περιμένουν απο εμάς κάτι διαφορετικό απο τη παραδοσιακή γαλοπούλα ή γουρουνόπουλο. Και κάτι διαφορετικό παίρνουν!. Καλά δε κάνουμε?

Ομως με όλα αυτά το κρύωμα με παραμόνευε και προχθές με έρριξε, κατ' αρχήν με υποθερμία (δεν σηκώνω υψηλό πυρετό, αλλά πέφτει το θερμόμετρο στο 35, 34 βαθμούς κλπ και κρυώνω αφόρητα)..ήρθε και ο γιατρός (συγγενής ευτυχώς) με πλάκωσε ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ, χώθηκα στο κρεββατάκι μου και παρακολουθώ.

Ο πεθερός υπ' ατμόν να βοηθήσει, πήγε σουπερμάρκετ να πάρει τα υλικά, η πεθερά έτρεξε στον χασάπη για κρέας, ο Κ μαγείρεψε υπέροχο ζεστό ρυζόττο με καλαμαράκια και ουίσκυ!!, ανοίξαμε και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί (για την πίεση είναι καλέ) και κάπως καλύτερα. Ο λαιμός μου είναι σαν τσαρούχι με χιλιάδες ξυράφια να γδέρνουν την κάθε κουταλιά.

Να πάρει η ευχή, αλλιώς τα είχα προγραμματίσει. Ευτυχώς που μπόρεσα να ψωνίσω κάποια δωράκια ώς τώρα, ως τις 27/12 δλδ, ευελπιστώ να είμαι καλά στις 27/12 για να κάνω και τα υπόλοιπα. Εχουμε γκαντεμιά η κα Π για πολλοστή φορά έπεσε μπροστά στα μάτια μου..δεν ξέρω αν το κάνει επίτηδες για να με παιδεύει ή γιατί το έχει χαμένο και η αδελφή της πεθεράς μου έσπασε το χέρι της... Είναι δε και λίγο απαιτητική σαν χαρακτήρας, καροτσάκι την έχει κάνει τη δύσμοιρη. Ευχέλαιοοοοοοοοοοοοοοοο!

πωλητές & Πωλητές

Χθές αποφασίσαμε με τον Κ να πάμε να πάρουμε φωτιστικά για το μπάνιο γιατί απο τον Ιούνιο είμαστε με τους γλόμπους να κρέμονται. Πηγαίνουμε λοιπόν σε αντίστοιχο κατάστημα επι της Λεωφ. Αλίμου. Χώρος μπροστά άνετος για πάρκινγκ, μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε τουλάχιστον 4 νεαρούς καθιστούς πίσω απο τα γραφεία τους να μιλάνε στο τηλέφωνο..Δύο χαριτωμένες ξανθιές κοπελίτσες εξυπηρετούσαν χα-λα-ρά τους πελάτες που κύτταγαν τα φωτιστικά. Λέμε στη μία κοπέλλα ακριβώς τι θέλουμε δλδ λάμπα για το μπάνιο να την αγοράσουμε τώρα, όχι παραγγελία. Μας δείχνει μία προθήκη με τουλάχιστον 40 είδη. Διαλέγουμε λοιπόν και όταν είναι να κάνουμε παραγγελία μας λέει ότι δεν τα έχει.
¨Βρε καλή μου δεν ζητήσαμε απο την αρχή να μας δείξετε αυτά που έχετε τώρα, να τα πάρουμε να φύγουμε?"
"Το ξέχασα, δεν κατάλαβα" ψιθύρισε..ναί δεν μιλούσε ψιθύριζε, νέα μόδα αυτή, να μη σε ακούει ο πελάτης όταν του μιλάς, να τ' ακούς μόνο εσύ...
Αντε ξανά να παίζουμε το παιχνίδι των ερωταποκρίσεων, τόχετε έτοιμο αυτό? , ναί-όχι.
Καταλήγουμε τελικά σε 2 απλίκες και ένα για το ταβάνι. Γράφει στην παραγγελία 2 για το ταβάνι, 1 απλίκα, ευτυχώς που την είδαμε εγκαίρως..αντε ξανά να ακυρώσει-σκίσει το φύλλο, κάθισα απο πάνω της όπως τότε που διόρθωνα τα τετράδια των μαθητών μου, το στύλ Χατζηνικολάου δ-υ-0 α-πλί-κες, ε-να τα-βα-νι-ού.
Ο Κ σε μιά φάση ρωτάει έναν απο τους καθιστούς νεαρούς για μια λάμπα, αν κι αυτή μπαίνει σε μπάνιο
"Αυτή είναι για πίνακα ζωγραφικής" απαντάει ο καθιστός
"Δεν σας ρώτησα για που είναι, στο μπανιο αν μπαίνει ρώτησα", λέει ο Κ
"Μπαίνει, αλλά για πίνακα το πουλάμε συνήθως "..απαντά αυστηρά(!!) (Δηλαδή αν δεν έχεις πίνακα ζωγραφικής στο μπάνιο ΔΕΝ στο πουλάει- αμ πώς!).
Ο Κ προχώρησε πρός το ταμείο.
Η ταμίας ρωτάει το επίθετό του και πρίν κόψει την απόδειξη μας το διαβάζει
Κύριος Νεφέλη Π.
Κυττάω τον Κ, με κυττάει, κυττάμε και τη ταμία..
"Ποιά είναι η Νεφέλη", τη ρωτάω
ΚΑΙ ΛΕΕΙ απευθυνόμενη στον Κ.."δεν σας λένε Νεφέλη"?

¨Μοιάζω για Νεφέλη?" της αγριεύει ο Κ, γυάλισε το μάτι του...
Συμπέρασμα το κάτωθι βιντεάκι: (χωρις το αυτοκίνητο)


Δε περνάμε και απο την Autoplus να πάρουμε κάτι που θέλω?" λέει ο Κ. Πάμε.

Εκεί βρεθήκαμε να μιλάμε με 3 παιδιά. Ηταν δεν ήταν 20 ετών το μεγαλύτερο που καθόταν στο ταμείο. Μας εξυπηρέτησε ένας πιτσιρικάς πρέπει να ήταν γύρω στα 16 τόσο τον έκανα, υπήρχε και άλλος ένας γύρω στα 11. Τσακίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν. Δεν έφτανε που πήραμε κάποια πράγματα, όοοχι, έπρεπε να μας τα βάλουν στο αυτοκίνητο, κανονική τοποθέτηση κάνανε. Απίστευτοι Πωλητές, ευγενέστατοι και ατσίδες. Μπράβο σας!

Κάνε παιχνίδι!

Κάθε χρόνο το Δεκέμβριο μαζευόμαστε μερικοί έως πολλοί φίλοι για να παίξουμε χαρτιά. Για να φύγει ο παλιός χρόνος μέσα στη χαρά (για τη μάζωξη) , στη λύπη (απο τη χασούρα) αλλά και μέ ελπίδα (θα σας ξεσκίσουμε του χρόνου).

Οι παίχτες είναι 10 και παίζουν πόκα. Τα τραπουλόχαρτα πρέπει να είναι τα ίδια τα περσινά. Κανένα καινούργιο δεν επιτρέπεται. Μεγάλη γρουσουζιά η νέα τράπουλα. Κάτι σαν θρησκεία είναι αυτό, σαν τον αδελφό του Κ που πρίν πάει γήπεδο πρέπει να φάει μακαρόνια, να φορέσει το γούρικο γιλέκο και το αντίστοιχο χαϊμαλί. Μόνο έτσι θα κερδίσει η ομαδάρα. Μιά χρονιά βαρέθηκα να βλέπω τα παλιά τραπουλόχαρτα, πήγα λοιπόν και τους πήρα μία καινούργια..Και να έρχονται οι άσσοι, να έρχονται οι βαλέδες και κανείς να μη μιλάει, να ποντάρουν σιωπηλά για τα φούλ τους και να χαίρονται επειδή θα σάρωναν..μέχρι που κάποιος είπε "μα καλά, πόσους βαλέδες έχει αυτή η τράπουλα?"Και διαπιστώθηκε ότι είχε απο 10. Δέκα ντάμες, 10 άσσους, ήταν τράπουλα για πινάκλ!!!. Μετά απο αυτό δεν με σκότωσαν απαγορεύτηκε όμως ρητά να αγγίζω τα ιερά παιχνιδιόχαρτα που ώσπου να λιώσουν τα ίδια θα είναι.

Τα λεφτά που ποντάρουν, άλλο κώλυμμα. Παίζουν με πλαστικές μάρκες αλλά σε ΔΡΑΧΜΕΣ!! δεν κάνω πλάκα. Το ανώτερο χτύπημα είναι 100 δραχμές το αντίστοιχό του σε ευρώ..ουδείς νομίζω ασχολείται με τα 3 ευρώ..αλλά το κατοστάρικο έχει δύναμη. Φώς φανάρι δεν παίζουν για τα λεφτά αλλά για το καλό.

Η παρέα γνωρίστηκε στο Γυμνάσιο, όταν ο άντρας μου ήταν πιτσιρικάς και έπαιζε μπάλα στο δρόμο (!!!) με τα γειτονόπουλα. Παίζανε στην αρχή το χαρτζηλίκι τους ή και τα ρούχα τους αν τους τελείωναν τα ψιλά. Οι χαμένοι που έχαναν τα μπλού τζήν τους γύριζαν σπίτι με σόρτς και έτρωγαν και τις καρπαζιές απο τους γονείς τους, οι κερδισμένοι έκοβαν τα νεο-αποκτηθέντα παντελόνια (αν ήταν μικρά) και τα έκαναν σόρτς!! ή παντιέρες! Τώρα βέβαια όλοι είναι παντρεμένοι, έτσι έρχονται με τις οικογενειές τους και γέμίζει ο χώρος χαρά!.

Τα πιτσιρίκια κάνανε συμμορία και παίζανε κυνηγητό στο διάδρομο, πηδάγανε πρός τους τοίχους με στοίχημα τίνος η πατημασιά θα φθάσει ψηλώτερα (τα χαμηλά τα καθάρισα, το αποτύπωμα όμως του νικητή λέω να το κρατήσω για φέτος).

Τα ανήψια μου κάθισαν και εκείνα στο τραπέζι της πόκας μέχρι που κοιμήθηκαν όρθια. Ο ανηψιός και εγώ κάπου μαλλιοκουβαριαστήκαμε γιατί τάχα αδιάφορα κύτταγε τα χαρτιά των άλλων και μετά τα μετέδιδε στον μπαμπά του.. "α! ρε προδότη", θα σε πιάσω να σε μαδήσω"..του είπα και αρχίσαμε να τρέχουμε, ο καταδότης σαν ζαρκάδι μπροστά η κότα με τα τακούνια απο πίσω, τον έπιασα βέβαια και κουτρουβαλιόμαστε στο πάτωμα απο τα χάχανα!.

"Θεία, δεν θα φάω άλλα προφιτερόλ, έχω ήδη χάψει 6 και η μαμά είπε ότι θα με πιάσει το βράδυ η κοιλιά μου, κατάλαβες"?

"Κρίμα να σε πιάσει η κοιλιά σου..και θα χέζ..σαι, και θα λερώσεις τα σεντόνια..και.. και"

"Ναί θεία κρίμα είναι"

"Ναί πουλάκι μου συμφωνώ, θέλεις ένα προφιτερόλ?"

"Μα τώρα δεν σου είπα ότι θα τα κάνω επάνω μου?"¨

" Ε!Κι αν τα κάνεις απάνω σου, τι έγινε βρε ανηψιέ? Στο δικό σου κρεββάτι θα τα κάνεις, άλλος θα τα μαζέψει..χι! χι, τι με νοιάζει εμένα?

"Θεία θα σε μαδήσω"...

¨"Νια! Νιά (βγαλμένη γλώσσα), σκάσε και τρώγε (το 7ο προφιτερόλ)!

Και του χρόνου.

Το φάρμακο της λύπης

Ψίτ! Το τελευταίο τύπο με τη κοτσίδα και το see-through φανελλάκι, ΤΟΝ ΘΕΛΩ. Εφόσον έχει το κεφαλομάντηλο και την καδένα βεβαίως βεβαίως.
Τα πεθερικά, καλέ μου Αϊ Βασίλη, πέτα τα, στη διαδρομή απο το έλκυθρο! Πρός θεού όμως μη σου πέσει το τηλεκοντρόλ..που ξέρεις...μη αλλάξουν τα πράγματα..

Ψωνάρα!

Σήμερα είμαι στα κάτω μου. Στα κάτω-κάτω μου. Τσακώθηκα πρωϊ-πρωϊ, μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι. Να φύγω. Πραγματικά, βγήκα έξω να ψωνίσω κάτι λιγα πράγματα, καφέ, χαρτοπετσέτες, μαρούλια. Μιά βόλτα πήρα ν' αλλάξω παραστάσεις να μη σκάσω. Γύρισα σπίτι και ταμπουρώθηκα μέσα, να μη βλέπω, να μην ακούω. Είπα να κάνω λίγο πάζλ να ηρεμήσω, αντ' αυτού σχεδόν ξεκοκκάλισα το βιβλίο "Το Νησί" που αναφέρεται στους λεπρούς της Σπιναλόγκα, παραμυθάκι, τίποτα σπουδαίο αλλά αρκετά αγχολυτικό. Σχεδόν το τέλειωσα. Και ακόμη κόμπος είμαι.

Εφτιαξα ψαρόσουπα. Αμα γυρίσει ο Κ απο τη δουλειά θα φάμε. Ως τότε πίνω λίγο κρασί. Μετά θα πιώ κι άλλο. Ελπίζω ως το βράδυ να γίνω πίτα.

Ορίστε και ένα τέστ για blogging. Ελπίζω να μείνει σε μένα η κορώνα του ψώνιου! 88%How Addicted to Blogging Are You?

Phoenix Dating

Lego

Φέτος τα Χριστούγεννα ήρθαν πιο νωρίς. Ο Αγιος Βασίλης σκάλιζε τα ντουλάπια του, "βρε! βρέ! λέει, "να κάτι συλλεκτικά lego , σε ποιόν να τα δώσω, σε ποιόν να τα δώσω?" Ανοιξε τα κιτάπια του, κύτταξε προσεκτικά γιατί τα σημερινά πιτσιρίκια όλο με ηλεκτρονικά παίζουν και βρήκε..ένα κοριτσάκι..που είχε κάπως μεγαλώσει.. χμμ! Εμένα δλδ!

Ετσι ήρθαν απο τον ουρανό, κυριολεκτικά και πέσανε στην ποδιά μου. Για άλλον προοριζόντουσαν, τον πεθερό, που δεν είχε ενδιαφέρον ..ο οποίος όμως τα έδωσε σε μένα "Μαρίνα εσύ φτιάχνεις πάζλς, μήπως σ' αρέσουν και αυτά?" Πώς δεν κατουρήθηκα εκείνη την ώρα..

Τα παιδικά μου χρόνια με lego τα έβγαλα, άπειρες οι κατασκευές, 1000άδες τα κομμάτια σκόρπια παντού ακόμη και μέσα στα πιάτα μας. Τα πρώτα ήταν σαν τα παραπάνω, μου τα αγόραζε ο μπαμπάς μου, βοηθούσε κιόλας, μετά χάθηκαν αυτά και ήρθαν κάτι άλλα σαν τουβλάκια που πωλούνται σε κουβαδάκια..και απο αυτά έφτιαχνα πολυ-κατασκευές.

Τα άρπαξα σαν το καλύτερο δώρο, άνοιξα τις οδηγίες στο πάγκο της κουζίνας, παράτησα και το φαγητό μου και.... νάμαι! Εχω χωθεί ολόκληρη μέσα στην κατασκευή, ούτε η μέση μου με πονάει, ούτε τίποτα. (Η φωτό δεν είναι καλή, φαίνεται η άβαφη ρίζα..καλά ρε παιδιά, άυριο θα πάω κομμωτήριο) . Με αυτά και με αυτά..την ξέχασα!.

Δεν είχε πολλά κομμάτια (έτσι δεν μπόρεσα να φτιάξω όλα τα σχέδια, σνίφ), είχε αρκετά όμως ώστε να φτιαχτεί ένα σαλονάκι (λάμπα, τραπέζι, καρέκλα), ένα αεροπλάνο και μία καμηλοπάρδαλη.

Το δώρο μου για φέτος το πήρα. Ευχαριστώ Αϊ Βασίλη!

Η Γάβ

Είδος γυναίκας με πολύ δυνατή φωνή.

Οτι έχει να πεί το ακούει όλη η γειτονιά, τα γύρω αυτοκίνητα, όλος ο κινηματογράφος και όλο το (ταλαίπωρο) εκκλησίασμα. Ολως τυχαίως τα μυστικά σου τα μαθαίνει η Πανελλήνιος χωρίς να διαβάζει Εσπρέσσο. Τζάμπα!

Πώς είναι όμως μία Γάβ?

Είναι καλοντυμένη, με ψηλά τακούνια, ψηλή-κοντή αδιάφορο, πάντα γίνεται αισθητή απο τη φωνή της. Που ποτέ δεν είναι τσιριχτή, λίγο μπάσο αλλά με τέμπο και ισχύ.

Αυτή η γυναίκα δεν θα πεί τσιριχτά " Γιαννάκηηηηηη! Εβγα έξω απο τη θάλασσσσσσσαααα!, δεν θα φωνάξει απλά θα πεί με τη μπάσα φωνή, σπαθάτα "ΓΙΑΝΝΗ! Τη μπάλλα σου και δρόμο κακομοίρη μου!". Ολοι οι Γιάννηδες στην παραλία θα κυττάξουν πρός το μέρος της, ξαφνικά θα αισθανθούν τύψεις απο το πηδ..που δεν έκαναν μέχρι τις ψιλοκακίες στη δουλειά. Το μέτωπό τους θα ιδρώσει, με αργά βήματα θα συρθούν πρός το μέρος της. Αν είναι του γούστου τους ίσως και να πέσουν στα γόνατα.. Η ιδεώδης dominatrix. Αλλά και του γούστου τους να μην είναι..δεν πειράζει, μία συγνώμη θα τη ζητήσουν. Μιά άφεση!

Και που να την πετύχεις σε χειμερινό σινεμά! Ξαφνικά όλοι μας ενημερωνόμαστε ότι η ταινία είναι πολύ αστεία, τόσο που χρειάζόμαστε άμεσα να τρέχουμε για πί πί. Η ότι έχει πολύ αίσθημα, γιατί κλάμμμα η κυρία γάβ κορόμηλο γαβοοουυυυυ!

Και τι γίνεται άν κάποιος αντιμιλήσει σε μία Γάβ? Αν πάει να της κόψει το βήχα γιατί ενοχλεί η γαϊδουροφωνάρα της τη κινηματογραφική αίθουσα όταν για 100η φορά εξηγεί τι θα γίνει μετά το διάλλειμα?

Αγριοκύτταγμα

Σήκωμα χειλιών απο τη μία άκρη

Εμφάνιση σκυλόδοντα

Ρυτίδιασμα μετώπου

"Σκάσε ψείρα" ή κάτι αντίστοιχο.

Αν δε προκύψει ο άλλος να είναι κανένας θεόρατος τότε αρχίζει η φωνή

"Μιλάνε όλοι μιλάν και οι μπουνταλάδες.."

Είναι απλά να μη σου τύχει... να πληρώσεις να δείς ξένη ταινία στο πανί και να τη δείς στην ελληνική μπανάλ μορφή..και live!

Ούφ!

Βλέμματα

Περπατάω στους δρόμους κάθε μέρα για δουλειές. Πάντα περπατώ κοντά σε άλλους ανθρώπους και παρατηρώ...τα μάτια τους. Μ' αρέσουν τα βλέμματα του κόσμου, τι άραγε θα δώ σήμερα?

Είναι κάποιοι που φορούν μαύρα γυαλιά παντός καιρού.

Η που ποτέ δεν κυττάζουν τους άλλους στα μάτια. Σαν κάποιες χειραψίες κι αυτοί, κρύες που ποτέ δεν μένουν τα δάχτυλα στο χέρι του άλλου, σαν άψυχα χέλια γλιστρούν μακριά.

Είναι κάποιοι άλλοι που τους μιλάς και κυττάνε αλλού, όχι απαραίτητα τον ουρανό, κυττάνε τα παπούτσια σου, τα χέρια σου, ακόμη και τα ρούχα σου!

Είναι κάτι μάτια που φωνάζουν "βαριέμαι", ειδικά τραπεζικών υπαλλήλων πίσω απο τους πάλαι ποτέ γκισέδες.

Οι τσιγγάνες συνωστίζονται έξω απο τις εκκλησίες και παρακαλετά ζητούν με τα μάτια τους, απλώνοντας χέρια με ωραίο μανικιούρ και δαχτυλίδια.

Οι αλλοδαποί βιολιτζήδες που παίζουν στους δρόμους έχουν γελαστά μάτια, με ελπίδα όχι μόνο για τον οβολό σου για τη ζωή γενικά.

Παραπονεμένα είναι τα μάτια της γιαγιάς που μάταια περιμένει τα παιδιά να έρθουν στο γεροντολογικό κέντρο που την αφήσαν και την ξέχασαν.

Ερωτηματικά τα μάτια του σκύλου της γειτονιάς "τι φαγί μαγειρεύεις σήμερα"? Ξέρει ότι θα του βγάλω το περίσσευμα, απλά αναρωτιέται για τη γεύση. Οπου μιά μέρα που προφανώς αυτά που του έβγαλα δεν συμφωνούσαν με τον ουρανίσκο του.."εντάξει θα το φάω, έλεος όμως..τόσοι τσελεμεντέδες υπάρχουν..δεν φτιάχνεις κάτι πιο γευστικό?"

Νυμφασία, Βαλτεσίνικο

Φύγαμε τη περασμένη εβδομάδα όσο πιο μακριά μπορούσαμε, πήραμε τα βουνά, να ξεκουράσουμε το μάτι μας και τη καρδιά μας. Απο την Εθνική Οδό Κορίνθου-Τριπόλεως, στρίψαμε πρός Βυτίνα, αλλά δεν πήγαμε εκεί, δεν θέλαμε κόσμο, μόνο τη γαλήνη των βουνών.

Πρώτη στάση Νυμφασία. Ενα υπέροχο χωριό, σιωπηλό μέν γιατί ήταν νωρίς το πρωϊ, πνιγμένο στα κόκκινα-κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου , τι να πρωτοδιαλέξω δεν ήξερα, ποιό λιβάδι, ποιό δένδρο, ποιούς ουρανούς?

Μπαίνοντας στο χωριό, έχεις μπροστά σου αυτή την εικόνα της δημοσιάς ας τη πούμε. Την ονομάσαμε " οδός των σκέψεων" γιατί περπατώντας τη, ό,τι προβλήματα και να είχαμε παίρνανε άλλη όψη, άλλη χροιά αν θέλετε. Το δένδρο της ζωής μας αποχαιρετά. Την υπόσχεση τη δώσαμε. Θα ξανάρθουμε την άνοιξη.

Μετά τη Βυτίνα στρίβουμε για Μαγουλιανα, ένα έρημο μέρος, η διαδρομή όμως μέσα απο βαθιά φαράγγια και πλαγιές κατάφυτες απο έλατα. Κτίσματα σαν κι αυτό, σπαρμένα, ένα εδώ άλλο εκεί.

Αγριο τοπίο αλλά πολύ κατευναστικό. Λίγο πάγο βρήκαμε στο οδόστρωμα, ελάχιστο, το χειμώνα όμως εκεί δεν θα αστειεύεται. Χιόνια και πάγοι θα υποδέχονται τους τολμηρούς. Το οδόστρωμα πολύ καλό αλλά ο δρόμος φιδωτός.

Προχωρήσαμε ακόμη πιο ψηλά. Φτάσαμε σε ένα άλλο χωριό, που λεγόταν Βαλτεσίνικο. Ενα μεγάλο κεφαλοχώρι αραδιασμένο σε μία πλαγιά σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρα. Μεγάλα πέτρινα σπίτια και πολλοί τουρίστες άρτι αφιχθέντες με πούλμαν.

Μπήκαμε σε ένα κατάστημα με παραδοσιακής λιχουδιές και πήραμε χυλοπίττες, λαζάνια και τοπικές δίπλες (γλυκά), πώς μου ήρθε να πάω και σε ένα άλλο παρακείμενο κατάστημα μήπως βρώ κάρτες και κανένα μαγνητάκι για το ψυγείο μου. Κακή επιλογή. Μας χάλασε την όμορφη εικόνα τόσο του χωριού όσο και της διαδρομής. Γιατί η ιδιοκτήτρια έπαιξε το ρόλο της νυφίτσας. Με το που μπήκα μέσα με ρώτησε απο πού είμαι. Αυτό με χαλάει αφάνταστα γιατί όσες φορές με έχουν ρωτήσει τέτοιο πράγμα σε μαγαζιά, είναι για να εκτιμήσουν πόσο θα ανατιμήσουν τα προϊόντα τους. Μου ήρθε εκείνη την ώρα να σηκωθώ να φύγω, εν τούτοις της απάντησα τοποθετώντας τη καταγωγή μου στα βάθη της θάλασσας και δη στο Αιγαίο. "Α! Γιατί μοιάζετε με ξένη" λέει η νυφίτσα και ετοιμάζεται να δαγκώσει. Ο λογαριασμός στο ταμείο 17.20. Της δίνω 50 ευρώ και 20 λεπτά. Μου δίνει 2 ευρώ και άλλα 30.

¨Η θα μου δώσετε άλλα 80 λεπτά η δεν θα πάρετε το 20λεπτο και θα μου δώσετε άλλο ένα ευρώ", της λέω. Απο εδώ το πήγε, απο εκεί το πήγε δεν ήθελε να δώσει τα σωστά ρέστα. Και εγώ πάλι δεν τα έβαζα στο πορτοφόλι μου, ώστε να μου πεί το κλασσικό "μα σας τα έδωσα, απλά μπερδεύτηκαν με τα ψιλά σας". Τελικά έδωσε 80 λεπτά.

Μα πώς κάνεις έτσι για 1 ευρώ, θα μου πείτε. Κάνω έτσι όταν αισθάνομαι ότι πάνε να μου τη φέρουν. Είδαν τουρίστα, πάμε να δαγκώσουμε. Εντάξει, δαγκώστε. Εμείς πάντως στο Βαλτεσίνικο δεν θα ξαναπατήσουμε. Να το χαίρεσαι κυρά νυφίτσα μου! Ολο δικό σου!

Επιστροφή. Σταματήσαμε στο Λεβίδι, πήραμε ωραίο χωριάτικο ψωμί (3 μέρες το έχουμε και ακόμη είναι μαλακό και μυρωδάτο) και μυτζήθρα..κάπου σταματήσαμε και φάγαμε με θέα την Ελλάδα μας.

Οπως απλόχερα μας προσφέρεται. Οχι όπως την εκμεταλλευόμαστε εμείς.

Εξοδος

Θέλω να φύγω τώρα αμέσως για οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε μορφή. Το μόνο πρόβλημά μου είναι η αδυναμία μου να βγάλω μουστάκι.. φυσικό λέμε.

Γαμώ την Ιατρική σας

Μου έχει βγεί το λάδι. Οχι απο τη σωματική κούραση, αλλά απο την αγωνία, το θέατρο και το τρέξιμο.
Α! Και απο τις μαλακίες των γιατρών. Σαν το τούβλο πέφτω για ύπνο το βράδυ και όταν το πρωϊ ξυπνήσω αισθάνομαι ότι έπεσα για ύπνο πρίν 5 λεπτά.

Δεν μου έχει βγεί το λάδι με τη Π τόσο (που αποφάσισε απο δικού της να κανει απεργία πείνας (γιατί ώς γνωστόν οι άρρωστοι δεν πρέπει να τρώνε) και να καταπίνει μόνο ζεστό τσάι, ένα μασούρι χάπια, φρυγανιές και κορν φλέικς για αυτούς που έχουν δυσκοιλιότητα, μετά να χέζ και να απορεί γιατί και να κατηγορεί τα φάρμακα, το γάτο της ότι τη ματιάζει, τις παυσίπονες ενέσεις και τη μαύρη νύχτα στα βουνά - τηλέφωνα σε όλη την επικράτεια για τη μούτζα που της έρριξε ο Θεός και τι να κάνει δεν ξέρει για να τη ξεματιάσουν..πολλές πίτες του Αγ. Φανουρίου πρέπει να φτιαχθούν.. δλδ να βάλει τη πεθερά μου να φτιάξει..γιατί εκείνη είναι άρρωστη δεν μπορεί ούτε το χέρι της να κουνήσει..- τσίρκο το κάναμε εδώ, δεν μπορώ άλλο) αλλά περισσότερο με τη νοοτροπία κάποιων γιατρών.

Τι κάνει κάποιος που πονάει η μέση του? Πάει στο γιατρό. (Σε ορθοπεδικό να πάμε, όχι δεν θέλω, βρε καλή μου, βρέ χρυσή μου ΟΧΙΙ, στον καλό κ. Χ θα πάμε, μα αυτός είναι παθολόγος, όλα τα ξέρει αυτός). Σ' έναν παθολόγο. Ο παθολόγος λογικά πρέπει να ζητήσει εξετάσεις για να δεί το αίτιο του πόνου. ΛΟΓΙΚΑ γιατί εμείς το πήγαμε στα ΑΛΟΓΑ, σ' αυτά και στα παράλογα. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ έγραψε και λάλησε:

Πρώτα βάζουμε τον ασθενή στο κρεββάτι και τον πλακώνουμε σε παυσίπονες ενέσεις.

Μετά απο 6 και βάλε μέρες γράφουμε στο βιβλιάριο υγείας ακτινογραφίες και εξετάσεις όλων των ειδών.

Πάω να σφραγίσω το βιβλιάριο (ουρά) και μου λέει ο ελεγκτής ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ένας παθολόγος να γράφει τέτοιες εξετάσεις, μόνο ο ορθοπεδικός μπορεί. Φεύγω πάω να βρώ ορθοπεδικό, (ουρα 2) γράφει τις εξετάσεις, τον πληρώνω ξανακάθομαι ουρά 3 να σφραγίσω βιβλιάριο. Ερώτηση ξανθιάς χαζούλας : Ραμολίρουν και οι γιατροί? Δεν εξηγείται΄πως δεν ήξερε τι να γράψει στο βιβλιάριο!!

Αντε και σε έμμετρο για να εμπεδωθεί

Πρώτα ο ασθενής παίρνει θεραπεία και

αν δεν πεθάνει στη πορεία

έρχεται και η Διαγνωση

βαριά και ευανάγνωστη

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ όλων των ειδών

πρέπει να γίνουν

απο κολονοσκοπήσεις

μέχρι και

εγκεφαλογραφήσεις.

Πιάσε μωρή το ΠιΣι

και γράψε την ασφάλεια του

ασθενή

Τιιι! Δημόσιο! Ευανθίααα!

Διακοπές μωρή θα κάνεις

Πάλι στη Γαλλία!

Τρέχω

Αυτές τις μέρες τρέχω συνέχεια, πότε τρέχω και δεν φθάνω, πότε τρεχω και φθάνω και μετά πάμε για τον επόμενο στόχο.
Ολα ήρθαν ξαφνικά και απότομα. Το προηγούμενο σβκ δεν ξεκουράστηκα καθόλου, παρόλλη την εκδρομή, αντίθετα αγχώθηκα απίθανα, νευρίασα, έσπασε και ένα καλώδιο της ΔΕΗ απο τον δυνατό άνεμο και αναγκαστήκαμε ν' απομονώσουμε μόνοι μας το ρεύμα μέσα στα σκοτάδια..κρύωσα απο την υγρασία, πονάει πάλι η παλιομέση μου, αει στο καλό.

Δε βαριέσαι λέω, θα ξεκουραστώ πίσω στην Αθήνα, ναί πώς, βρήκαμε την κα Π τάβλα απο κάτι πόνους κάπου στα κόκκαλα, το εδώ, όχι εκεί πονάω δεν μου λέει τίποτα. Εφερα γρήγορα γιατρό και την πλάκωσε σε ενέσεις, βρήκαμε και μία νοσοκόμα απο του διαόλου τη μάνα να έρθει μέσα στη νύχτα να της κάνει την πρώτη, μετά βεβαια, ήρθε άλλη νοσοκόμα που εμενε κοντά στο σπίτι. Και βλέπουμε. Περιμένω να δώ τις ακτινογραφίες και τα αποτελέσματα του τέστ οστεοπόρωσης. Απίστευτο τρέξιμο και απο εκεί.

Και στην πορεία είναι τα καθημερινά τούτο-κείνο. Η βροχή με βρήκε στο δρόμο ξανά σήμερα. Ηταν υπέροχα μουντή η μέρα, λίγος κόσμος στους δρόμους μόνο η δική μου Barbie ρόζ ομπρέλλα χοροπηδούσε.

Ερχεται η νύχτα και δεν βλέπω την ώρα να χωθώ στο κρεββατάκι μου..να διαβάσω τον Κίνγκ και να ονειρευτώ..άσχετα πράγματα, λές και οι βρυκόλακες-σφαγές-αίματα-μεταλλαγμένοι δεν με αγγίζουν, τα όνειρά μου χρωματιστά και απαλά.

Καληνύχτα σας

Προσοχή μη το μάθουν τα κανάλια..

Η Δ.Ζ είναι καθηγήτρια σε Δημόσιο Γυμνάσιο της Αθήνας. Πρίν 3 περίπου μέρες στο σχολείο που δουλεύει συνέδεσε ένα νέο καλώδιο στον υπολογιστή της, έγινε βραχυκύκλωμα, το ρεύμα τη τίναξε στο πάτωμα και από το χτύπημα της έσπασε η μία ωμοπλάτη. Κουτσά- στραβά συνήλθε, στο σχολείο ακόμη, κανείς δεν ειδοποίησε ένα ασθενοφόρο..τα κατάφερε και γύρισε σπίτι της. Τηλεφωνεί στο ΕΚΑΒ απο το σπίτι της, να έρθουν να τη πάρουν γιατί πόναγε φρικτά, οι οποίοι όμως όταν άκουσαν ότι ναί μεν έπαθε ηλεκτροπληξία αλλά συνήλθε, δεν πειράζει, της λένε, τη γλυτώσατε. Τηλεφωνεί σε έναν ορθοπεδικό γιατί υπέφερε πολύ, της λέει να πάει σε Νοσοκομείο και πράγματι πάει στον Ευαγγελισμό. Οι γιατροί εκεί όμως δεν ξέρω τι εξετάσεις της κάνανε, απεφάνθισαν ότι ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΚΟΜΗ με τόσο ηλεκτρικό ρεύμα που έφαγε και δεν έχει πεθάνει, και την βάλανε ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ! Ακόμη εκεί είναι απ' όσο ξέρω!

Και όταν ενημερώθηκε ο Διευθυντής του Γυμνασίου/Λυκείου για το ατύχημα που έγινε απο ελλειπή συντήρηση των ηλεκτρικών του σχολείου του, είπε

"Προσοχή μη μας πιάσουν στο στόμα τους τα κανάλια, γιατί χαθήκαμε"

Αυτός ο άνθρωπος διδάσκει τα παιδιά μας και τους μαθαίνει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι τζάμπα, ενώ τα ΚΑΝΑΛΙΑ RULE!

Οι Ρωμαίοι χορεύουν Τσάρλεστον

Κάθε Νοέμβριο θυμάμαι έναν άλλο αντίστοιχο μήνα σε μία ξένη χώρα πρίν πολλά χρόνια. Οταν το κλίμα ήταν απο βαρύ ως ασήκωτο, χαμηλοί ουρανοί λόγω ομίχλης και βροχή ανά μισάωρο. Τι να σου κάνει η μεσογειακή προσωπικότητα εδώ? Τον μήνα αυτό λοιπόν οργανώναμε θεματικά πάρτυ, όπου καλούσαμε όλους τους φίλους και γνωστούς, καθώς και τους γείτονες (για να μην έχουμε παράπονα). Στα δύο χρόνια της Σχολής οργάνωσα 2 τέτοια πάρτυ.

1) 1925-Τσάρλεστον
Πάρτυ με αυτοσχεδιασμό. Οι προσκλήσεις δόθηκαν χέρι-χέρι, ήταν βέβαια χειροποίητες (δεν υπήρχε η τωρινή τεχνολογία) σαν προσκλητήρια γάμου απο χαρτόνι και το σκιαγράφημα μίας κυρίας του '20. Οι καλεσμένοι θα έπρεπε να μεταμορφωθούν στην ορισμένοι εποχή. Τι χαρά κάναμε τότε, δεν θα το ξεχάσω. Μέσα σε 10 ημέρες όλα έπρεπε να γίνουν στην τρίχα. Τα κοστούμια μας τα φτιάχναμε μόνοι μας, όπως μπορούσε ο καθένας. Το δικό μου ήταν ένα κόκκινο ύφασμα γυαλιστερό (φόδρα με το μέτρο που το πήρα φτηνά), το τύλιξα επάνω μου και επειδή δεν ξέρω να ράβω το ένωσα με staples και στο κάτω μέρος κόλλησα με κόλλα για υφάσματα κρόσια απο κάτι παλιές κουρτίνες που είχαμε. Αλλες κοπέλλες που ράβανε τα φτιάξανε πιο περίτεχνα και καλύτερα. Τα καπέλλα τα φτιάξαμε ή απο σκληρά χαρτόνια με διάφορα χρώματα ή φοράγαμε λάστιχα-ταινίες για τα μαλλιά.

Μερικές βέβαια ήρθαν με τα εσώρουχά τους στο πάρτυ, με κορσέδες και τις αντίστοιχες καλτσοδέτες, άλλες με μαγιώ ολόσωμα της εποχής εκείνης, (φαντάσου άντρα με ολόσωμο μαγιώ και σκούφια! ) όλοι όμως ανεξαιρέτως χόρευαν charleston, το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης...να μάθω αυτό το χορό χωρίς να γίνομαι θέαμα..δλδ χωρίς να μου φεύγουν τα παπούτσια πρός όλες τις κατευθύνσεις.

Είχαμε περάσει ΟΝΕΙΡΟ... αξέχαστες στιγμές. Ξεθεωθήκαμε -ξεβιδωθήκαμε κυριολεκτικά απο το χορό!.

2) Το Ρωμαϊκό όργιο!

Αυτό ήταν πιο εύκολο αλλά είχε περισσότερα ευτράπελα. Η πρόσκληση ήταν μία περγαμηνή γραμμένη με λατινικους χαρακτήρες αλλά με αγγλικό νόημα. Στο χέρι γραμμένη βέβαια!. Δεν είχε τοπική μουσική είχε όμως απίστευτο γέλιο γιατί οι Εγγλέζοι ήρθαν όλοι ντυμένοι με τα σεντόνια τους (άσπρα), σαν τη ρωμαϊκή τογκα, με σανδάλια το καταχείμωνο, είχαμε όμως και τις Κλεοπάτρες μας και τους Νουμίδες δούλους (με φύλλο συκής)..καθώς και τους μονομάχους σκεπασμένους με χαρτόνια και πλαστικά σπαθιά!

Και μας βλέπανε οι γείτονες να χοροπηδάμε με τα σεντόνια ν' ανεμίζουν, γιατί ναί μερικά ήταν κακοδεμένα και λύθηκαν απο καλύπτοντας τα σωβράκια μερικών και την έλλειψή τους ορισμένων άλλων.. που νόμιζαν ότι οι Ρωμαϊοι κυκλοφορούσαν τσίτσιδοι κάτω απο τις φούστες τους.. Στο χορό είμασταν πιο μοντέρνοι..ρυθμούς πόπ!

Και βέβαια σπάνια έφευγαν όλοι οι καλεσμένοι απο το σπίτι..έτσι πίτα που ήσαν τους εύρισκε η Κυριακή ξαπλωμένους στο πάτωμα και σκεπασμένους με ότι κουβέρτα βρίσκανε σε όλο το σπίτι. Κάτι τέτοιες μουντές μέρες όλ΄αυτά θυμάμαι!

....................

Το video clip είναι απο την ταινία "The Great Gatsby"

Στη φωλιά μου

Η περασμένη Πέμτη ήταν μία υπέροχη μέρα χαράς και απίθανου γέλιου, το 3ωρο της συνάντησης με έναν/μία μπλόγκερ κατέληξε όπως έχουν καταλήξει ως τώρα οι συναντήσεις αυτές σε ευεξία, σε χαρά, το χαμόγελο είχε καρφωθεί στο πρόσωπό μου, λές και δεν έσβηνε με τίποτα, σαν να κέρδισα το λαχείο, σαν να με αγκάλιασε σφιχτά μιά φίλη απ τα παλιά. Λίγες φορές έχω πάει σε μπλογκοσυναντήσεις λίγες και καλές οι επαφές μου με αξιόλογα άτομα. After all you are a great part of my world. Ολοι/όλες εσείς.

Aυτοματιάστηκα , φώς φανάρι.

Το ίδιο βράδυ έγινε ένας απίθανος καυγάς με την κα Π, που έχοντας το ακαταλόγιστο λόγω ηλικίας έβριζε όλους και όλα. Φωνές, κακό, ξαφνικά κανείς μας δεν είναι good enough για τα δικά της μέτρα, ή λαϊκούρα είναι ο ένας, ή σνομπαρία ο άλλος, πολύ κρύο το σπίτι, πολύ ζεστή η γειτονιά..τα αρνητικά πέφτανε σύννεφο και οι κατάρες παρέα. Εκεί που ήμουνα στα ουράνια, προσγειώθηκα σε φρέσκα σκ..τα οποία μου φάνηκαν πιο βρωμερά απο ότι τα περίμενα.
Την επομένη μου βγήκε το λάδι στο τρέξιμο και στην ορθοστασία, γύρισα αργα το βράδυ σπίτι μου, κουρέλι.

Το σβκ είχαμε κανονίσει να πάμε εκδρομή με τα πεθερικά, αλλά δεν ξύπνησα νωρίτερα απο τις 11.00 το πρωϊ. Η κοινή μας εκδρομή πήγε περίπατο. Κάθισα όλο το σβκ σπίτι, κρύφτηκα στη φωλιά μου με τον Κ παρέα και τις γάτες για να γιάνω. Με χαλάει απίθανα η κακκία και οι φωνές χωρίς λόγο, ή μάλλον ο εγωκεντρισμός των ηλικιωμένων. Λές και δεν έχουμε άλλα πράγματα να σκεφτούμε.

Και σήμερα Δευτέρα, πάλι στο σπίτι κάτσαμε. Ο Κ είναι ψιλοκρυωμένος, ωραία αφορμή για άλλη μία μέρα στη φωλιά. Με

παπάρα σεκαι μετά πολλά puzzles

και με μουσική

Γαλήνη

Εχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι στα πάνω μου, στις καλές μου και όταν όλα πάνε ρολόϊ, σαν τον Σωκράτη, δεν γράφω τίποτα πουθενά και σε κανέναν. Σαν να θέλω ν' απολαύσω τις λίγες στιγμές ευτυχίας όπου κυλάνε κατ' ευχήν.

Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για το blogging οι ωραίες - γαλήνιες στιγμές έχουν κοντή ημερομηνία λήξεως.

Ανιχνεύοντας ..επαγγέλματα

Κάποιες γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας (θα μπορούσαν να είναι κάπου μεταξύ 30-60 ετών) περπατούν ανάμεσά μας και δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα στο πλήθος που τις περιβάλλει. Περπατάνε στους δρόμους, μπαίνουν σε τραίνα και λεωφορεία για ν' ακούνε τον κόσμο που μιλάει, και τις λέξεις-φράσεις που χρησιμοποιεί.

Αν τύχει και ακούσουν μία λέξη που δεν την ξέρουν, τη σημειώνουν σε ένα μπλοκάκι που έχουν για μελλοντική επεξεργασία και προχωράνε. Στο γραφείο τους, όταν φθάσουν, τους περιμένουν όλες οι εφημερίδες της ημέρας, οι οποίες προσεκτικά θα διαβασθούν πάλι πρός αναζήτηση νέων λέξεων. Η ίδια αλίευση εφαρμόζεται σε βιβλία, δοκίμια, σεμινάρια, οτιδήποτε περιεχει λέξεις της Ελληνικής γλώσσας.

Για όλα αυτά αμείβονται κιόλας. Ξέρετε τι είναι να πληρώνεσαι για να κόβεις βόλτες, να διαβάζεις τα βιβλία της αρεσκείας σου και τις εφημερίδες στο γραφείο, πίνοντας καφέδες?

Μα τι επάγγελμα είναι αυτό, θα ρωτήσετε (σκεπτόμενοι πάντα το "θέλω και εγώ").

Είναι λεξικογράφοι.