Τέλος εποχής

Αποφάσισα να κλείσω τη Daily Madness.

Μετά απο χρόνια απίστευτου πόνου και θλίψης (που μασκαρευόταν με καραγκοζιλίκια, χα χα, χου χου, τούμπες του κλόουν),

σωματικά φορτωμένη με 2 αυτοάνοσα νοσήματα , (το ένα απο αυτά με τσάκισε ξανά πρίν 72 ώρες)
σαν την Ελλάδα που χτυπιέται στο μίξερ τώρα
καταλαβα ότι επιτέλους ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης

Συνετελεσε κατά πολύ ο συγγραφέας Λούις Σεπουλβεδα με τα βιβλία του "Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ'ενα γλάρο να πετάει" και "ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης"

"Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει" Σαν τον Μικρό Πρίγκηπα

τέλος εποχής για τη Καθημερινή τρέλλα.

Αντίο σας

Περί συμβόλων

Μετά βδελυγμίας ομολογώ δημοσίως ότι τελείωσα το βιβλίο του Dan Brown "Το χαμένο σύμβολο" μέσα σε 48 ώρες.

Η λέξη brain storming είναι λίγη απο τη σύγχυση που έπαθα, να προσθέσουμε και τον πονοκέφαλο..Με έσφιγγε ένα πράγμα σαν μέγγενη..

Ελεγα και κήρυττα για τα 2 πρώτα του παρεμφερερή βιβλία (Ντα Βίντσι και Πεφωτισμένοι) ότι ήταν απίστευτες μπούρδες ενώ τα διάβαζα from cover to cover προσπαθώντας να αποσπαστώ και να τα πετάξω στα σκουπίδια..Αποσπάστηκα όταν τα τέλειωσα..τα ξέχασα μετά..αλλά ακόμη θυμάμαι την απίστευτη Συμβολολατρεία και συχρόνως Τεκτονοφοβία που διακατέχει τον συγγραφέα , και τον κυνηγάει. Αυτός πρέπει να ήθελε να γινει Μασώνος αλλά δεν του έκατσε και κάκιασε ή έγινε Μασώνος και κάτι προεκυψε στη πορεία και τον πετάξαν κλωτσηδόν έξω και λύσσαξε.. Θαυμάζει τους Μασώνους ήρωές του αλλά και τους μισεί.

Κουδούνι έγινε το κεφάλι μου απο τα λογείς σύμβολα, παντού τα έβλεπε, απο τους ναούς μέχρι τα πλυσταριά και τις κουζίνες.. Το τι αραδιάζει..τα ανακατεύει.. δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, άνοιγα στην αρχή το λεξικό (ιντερνέτ εννοείτε), αλλά σε αυτό το βιβλίο δεν έκανα τον κόπο να ψάχνω να βρώ λογική στο Νιαγάρα των αποκρυφιστικών πληροφοριών που ίσως ισχύουν για κάποιους λαούς και θρησκείες ίσως όμως να είναι και εκπονήματα της φαντασίας του συγγραφέα.. Πήδαγα τις επεξηγήσεις για το οτιδήποτε βάζει ο νούς σας, τις παπαρολογίες και προχωρούσα στην ουσία..

και τελικά, μετά απο όλα αυτά, έφτασα στο τέλος. Αντε επιτέλους, ένα τέλος.

Και ερωτώ και λέω

..είναι δυνατόν να κάθεται ο κάθε αναγνώστης του βιβλίου και να χάβει την ύπαρξη της "κυκλοτριμεθυλενοτριιτραμίνης ενισχυμένης με πλαστικοποιητή διαθυλεξιλίου στην υπηρεσία της νοητικής επιστήμης";

..είναι δυνατόν ακόμη και η CIA να ασχολείται με τα μυστικά της πυραμίδας; Της όποιας πυραμίδας εννοείτε.

....η δαιμονοποίηση των τεκτόνων με τα 100άδες σύμβολά τους κλπ, κλπ τείνει να γίνει σκοινί για κρεμάλα, όχι άλλο, έλεος. Σκάστε!

και το σπουδαιότερο

είναι δυνατόν να κάθομαι 2 μέρες τώρα να χάνω τον ύπνο μου, να κυκλοφορώ σαν ζόμπι το πρωί, βλέποντας παντού πράκτορες, μυστικές οργανώσεις, κόκκαλα, τρελλούς με τατουάζ, πυραμίδες, κορωνίδες, ζοφερά υπόγεια και ακρωτηριασμένους.. για ένα βιβλίο που το χρυσοπλήρωσα, το βλήμα (αντί να το δανεισθώ απο τη δημ. βιβλιοθήκη τζάμπα) πρός χάριν των ανοησιών που έγραψε ο Brown υπό την επήρρεια καφασιών απο φούντες!!!

Και παρόλλο που όλη μου η ύπαρξη εναντιώνεται σε όλα αυτά που διάβασα.. σαν σύνολο, το βιβλίο μου άρεσε !

Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Η αγένεια ως τρόπος ζωής

Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί έως πάρα πολλοί άνθρωποι που συμπεριφέρονται περιφρονητικά και γενικά άσχημα στους γύρω τους. Ενώ παλιά ήταν μειονότητα, τώρα τείνουν να είναι η πλειοψηφία. Απαντώνται παντού, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις ηλικίες. Απο τους μικρούς που δεν σηκώνονται στα λεωφορεία για να κάτσουν οι ηλικιωμένοι/έγκυες μέχρι τους μεγαλύτερους που παρκάρουν όπου γουστάρουν εμποδίζοντας τους πεζούς, οι τελευταίοι των οποίων περπατάνε στο δρόμο πιά. Η ευγένεια και η σωστή συμπεριφορά είναι πλέον στο μείον και απαντώνται όλο και λιγώτερο.

Πέρα όμως απο τις κατηγορίες που ανέφερα υπάρχουν και οι σνόμπ, άτομα που έχουν κάνει την αγένεια ως τρόπο ζωής. Είναι αγενείς εκ πεποιθήσεως θεωρώντας ότι έτσι διαφοροποιούνται απο τον υπόλοιπο κόσμο, μη καταδεχόμενοι ίσως να ασχολούνται με τα γούστα και τις γνώμες των πολλών. Ας δούμε όμως τη λέξη "snob" ετυμολογικά, προέρχεται απο το λατινικό όρο "sine nobilitate (s. nob.) που σημαίνει «χωρίς τίτλο ευγενείας». Ετσι επειδή δεν έχουν τον τίτλο που πολύ θα τον ήθελαν..κάκιασαν και κάνουν τους αδιάφορους, κατακεραυνώνοντας όλους τους άλλους.. Οπως μου είπε πεί κάποιος "όλοι οι αποτυχημένοι συγγραφείς γίνονται αυστηροί κριτικοί λογοτεχνίας".

Εχουμε στην οικογένεια ένα τέτοιο τύπο..είναι απίστευτος. Τίποτα δεν τον ευχαριστεί και όταν μας επισκέπτεται προσφέρει άπειρο γέλιο με τους συνδυασμούς των ρούχων του. Μπορεί να είναι πολύ της μόδας και εμείς να κοιμώμαστε σε μυρωδάτους αγρούς..όμως οι παρδαλές γαλότσες δεν φοριούνται παντού..απο το χωράφι μέχρι τη γαμήλια δεξίωση..οχι, όχι, όχι και δεν πάει να το προστάζει η Πράντα! Η τα κουδούνια..Παλιά βάζανε στα προβατάκια κυπριά, κάτι μεγάλα κουδούνια για να χτυπάνε και αν ξεστρατίσει κανένα να το βρίσκουν οι βοσκοί.. τώρα είναι μόδα..τα φοράνε στο λαιμό, βραχιόλια..γκλάν γκλάν..οι γιαγιάδες ψάχνουν για το αρνί που τρύπωσε πισω απο τον καναπέ..

..και καλά τα ρούχα..
Διαφωνεί και κατηγορεί τα πάντα, όλοι είμαστε φραγκοφονιάδες, οι γυναικες σούργελα ντυσίματος, οι πόλεις απαίσιες διεθνώς, λές άσπρο-λέει μαύρο, ό,τι και να πεις σε κεραυνώνει ή ότι δεν ισχύει ή ότι είναι μπανάλ... Σε άλλη παρέα θα ασπαστεί το άσπρο σου, όταν όλοι λένε μαύρο. Χάνεις τα λόγια σου ό,τι κι αν πείς. Βλεπόμαστε για το πολύ 2 ώρες..μέχρι το τέλος της 2ης ώρας έχει πέσει βουβαμάρα..εξαντλήθηκαν όλα τα θέματα και σφαγιάστηκαν στο γόνατό του.. με μαχαίρι Πράντα βεβαίως βεβαίως..

"Μα πώς αντέχεις" με ρωτάει μιά φίλη μου..

"θα τον είχα πετάξει έξω κλωτσηδόν όταν σχολίαζε για τον ηλίθιο τρόπο που έφτιαξες τον νέο σου σπίτι" απο την άλλη έχει γούστο να τον ακούς να πετάει λάσπη..

ξέροντας ότι μάταια προσπαθεί να διαφοροποιηθεί στη σημερινή Ελλάδα της αγένειας. Δεν διαφέρει απο τη πλειονότητα πιά.

Ενώ αν έπιανε την ευγένεια, σίγουρα θα ήταν δαχτυλοδεικτούμενος και μοναδικός..

Ερχεται το Πάάάάάσχα ΑΑΑΑΑ

Κατ' αρχήν να περάσετε όλοι ανεξαιρέτως ένα χαρούμενο, οικογενειακό, υπέροχο Πάσχα.

Να βάψετε αυγά σφιχτα ώστε να τσουγκρίζονται εύκολα, και όχι μελάτα, όπως τα κάναμε εμείς μιά χρονιά (απο λάθος) και το κάθε τσούγκρισμα σήμαινε και πασάλλειμα. Προσοχή στις μπογιές..μερικές φαίνονται ωραίες, πλήν όμως τα αυγά ξεβάφουν πάνω στα χέρια σας..και κάτι ετικέτες που τις ζώνετε πάνω τους και μετά τα βυθίζετε σε βραστά νερά, και νάτα πάλι τα ξεβαμμένα και...κρίμα στο κόπο σας που βάφατε και πετάγατε τα ξύδια..

Να τρέξετε προς την ελληνική ύπαιθρο, προσοχή στα γκάζια, δεν οδηγούν τόσο καλά όλοι όπως εσείς..με το μαλακό..και όλοι θα ξεφύγουμε απο τη πόλη..αναίμακτα.

Βέβαια το αρνί/κατσίκι θα το θυσιάσουμε. (Μη σας παρασύρει η φωτο, αυτό ειναι αρνί σαντιγύ) Προσπαθήσαμε φέτος να αποτρέψουμε τα πεθερικά απο το κουραστικό για 2 ηλικιωμένα (άνω των 80 Ιουνίων) άτομα, πέρασμα στη σούβλα, δέσιμο κλπ του αμνού, αντιπροτείναμε να παίρναμε κομμάτια απο τον χασάπη και αυτά να ψήναμε στα κάρβουνα. Αυτό που μου αρέσει με τα πεθερικά είναι που συμφωνούν απόλυτα μαζί μας. Σε όλα μας τα σχέδια λένε ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ναίιιιιιιι! Μετά αρχίζουν οι αντιρρήσεις, αλλά όμορφα παρουσιασμένες, "ναί μεν αλλά μήπως το κάναμε και έτσι" μέχρι που να καταλήξουμε ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ αρχικά σχέδια.. Ακόμη καλύτερα είναι αν τα βάλεις μέσα σε χρονικά πλαίσια που δεν θέλουν να μπούν. Ξανά, συμφωνούν με τα πλαίσια π.χ. να φύγουμε Μεγ. Τετάρτη (γιατί θα έχει λιγώτερο κόσμο κλπ). Εσύ ανόητε πιστεύεις ότι το θέμα έκλεισε..Αμ δε! Μετά αρχίζουν να εμφανίζονται οι 100 λόγοι γιατί ΔΕΝ γίνεται να φύγουμε Τετάρτη..παίρνω διουρητικό και δεν μπορώ να φύγω πρωϊ (λές και δεν μπορεί να το πάρει μεσημέρι), θέλω να βάψω αυγά σπίτι μου με ησυχία (άρα ούτε τη Πέμτη θα φύγουμε) , θέλω να πάω στην εκκλησία ( λές και δεν έχει εκκλησίες εκεί που πάμε).. και πάει λέγοντας..

Τώρα βρισκόμαστε στη φάση διαπραγμάτευσης του αρνιού... Εμείς θέλουμε να το πάρουμε απο εκεί..εκείνοι θέλουν να το φέρουν μαζί τους, όπως κάθε χρόνο (εκτός απο το 2009 που δεν φύγαμε λόγω υγείας). Ομως το αρνί το φέρνουν Μεγ. Σάββατο. Τώρα είπαμε να ταξιδέψουμε όλοι μαζί απο Μεγ. Τετάρτη...που ήδη πήγε σε Μεγ. Πέμτη πρωί, έγινε μεσημέρι..και μάλλον πάμε τώρα για Παρασκευή.. Ομως τα χειρότερα έρχονται..γιατί ΔΕΝ θέλει επ' ουδενί ο σύζυγός μου να τους αφήσει να οδηγήσουν μόνοι τους χωρίς συνοδεία Μεγ. Σάββατο..και ούτε βέβαια να χάσει 3 μέρες απο την άδειά του..να τους περιμένει.. Ηδη τσακώθηκαν χθές. Επεται συνέχεια..

Και να φθάσουμε στο θέμα της θυσίας..Το αρνί κανείς δεν το τρώει! Τσιμπάμε λίγο τις πετσούλες, κυρίως όμως ασχολούμαστε με το κοκορέτσι και τα μεζεδάκια. Ετσι είπαμε για κατσίκι που ολοι το τρώνε. Κατσίκι όμως έχει, ως γνωστόν, μόνον ο καλός χασάπης (τον χρωματίζω με μώβ πένθιμο γιατί όσο νάναι σφαγέας είναι) της γειτονιάς του πεθερού μου. Οι άλλοι χασάπηδες είναι βρωμιάρηδες, άθεοι, σιχαμένοι και κακοί..μαζί με τα αμνοερίφιά τους. Ο καλός χασάπης τους ετοιμάζει το κατσίκι Μέγα Σάββατο. Οπότε αν φύγουμε απο Τετάρτη, πώς θα πάρουν το κατσίκι;

"Σιγά μη δεν βρούμε κατσίκι, στην επαρχία" τους είπε ο άντρας μου. Ελα όμως που αυτό το επαρχιακό κατσίκι έχει άλλο βέλασμα απο το "10 το καλό του φίλου μας χασάπη"!!! Ο οποίος χασάπης πρόπερσι αντί να τους τυλίξει τη συκωταριά τους τύλιξε δύο λαγούς..αυτό όμως είναι άλλο θέμα..και άστραψε και βρόνταγε ο πεθερός ότι πούλησε τη συκωταριά τους διπλή. Και όταν πήγε να παραπονεθεί κατόπιν εορτής, ζήτησε ταπεινά συγνώμη ο χασάπης για το λάθος του και του έκανε ένα (ακόμη ένα) λαγό δώρο.. με πετραχείλι δεμένο φιόγκο.

Οπότε τώρα είμαστε με το ένα πόδι μέσα και το άλλο στον αέρα.. Θα δείξει..που, πότε θα φύγουμε και ΤΙ στην ευχή θα φάμε.

Καλή Ανάσταση.

Παρακρατικά

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή απο τις προσπάθειες των συμπολιτων μας, να μην δίνουν απόδειξη για τα είδη/υπηρεσίες που πουλάνε. Συνήθως αυτό γίνεται κάπου αλλού, μακριά απο εμάς, είμαστε πολύ καλοί και άγιοι, κάτω το Παρακράτος! Ναί; Δεν είναι καθόλου έτσι.

Γυρω σας κυττάχτε και σκεφτείτε ΠΟΙΟΣ αποφεύγει να σας δίνει απόδειξη. Είτε περνάει στην εφορία είτε δεν περνάει οφείλουν όλοι να τη δίνουν. Τα "χάλασε το μηχάνημα" και "μου τελείωσαν τα φύλλα του καρνέ"..είναι μπούρδες. Το τι θα την κάνεις την απόδειξη, δεν είναι του θέματος. Αν δεν περνάει στην εφορία πέτα τη. Ομως το να μη ζητάμε απόδειξη σημαίνει ότι κάποιοι "ξύπνιοι" δεν δηλώνουν αυτά που τους δίνουμε εμείς "τα κορόϊδα".

Χθές πήγα σε ένα κομμωτήριο. Οταν ήρθε η στιγμή να πληρώσω, δεν μου δίνει απόδειξη. Τη ζητάω. Μου λέει "δεν περνάει στην Εφορία" (αλλά περνάει στο ΠαραΚράτος ε; ) .

Κάνω πως δεν ακούω και την ξαναζητάω. Αρχίζει νευριασμένα και γράφει απόδειξη.

"Δεν λειτουργεί η ταμειακή μηχανή;" τη ρωτάω..

"Οχι, αυτή δεν είναι για εσάς είναι για χονδρικές πωλήσεις". Την αγριοκυττάω. Με περνάει για χαζή και μου λέει για χονδρικές πωλήσεις...τι χονδρικά πουλάει το κομμωτήριο..τις λάκ και τα ψαλίδια;

Κάθισα στούμπακας, ώσπου να μου κόψει την απόδειξη. Με αγριοκύτταγε, ξυνόταν, κλωθογύριζε...αλλά την έκοψε. Ευτυχώς είχε τα σωστά στοιχεία επάνω. Οχι σαν μία άλλη φορά που μου έτυχε, να αγοράσω μία τσάντα απο κάπου αλλου και η υπάλληλος να μου κόψει απόδειξη ταμειακής που έλεγε "κα Κ. Κολοκυθοπούλου, Φωτογραφικά είδη", ενώ πούλαγε μπλιχλιμπίδια, αξεσουάρ, τσάντες και φουλάρια!!!

Θυμώνω πάρα πολύ όταν βλέπω τη κατάντια της Ελλάδας μας. Δεν είναι οι γέροι μόνο που κλέβανε, είμαστε όλοι μας, απο μικρούς μας μαθαίνουν " ε ! τι έγινε! τώρα σιγά μη δώσουμε απόδειξη για το μανικιούρ, τον καφέ, για τα τσιγάρα", "απο μένα θα φτωχύνει το κράτος...εδώ βουτήξαν (κάποιοι άλλοι) εκατομμύρια"..και δώστου..να ταϊζουν το αδηφάγο παρακράτος - τη τσεπούλα τους.

Γι αυτό βρισκόμαστε εδώ που είμαστε τώρα.

Είναι μερικοί άνθρωποι...

...........που με κάνουν και απορώ. Εχουν μόρφωση, αλλά καθόλου ήθος. Η, έχουν ήθος χωρίς να διαθέτουν κανένα πτυχίο, χωρίς καμμία εμφανή μόρφωση.

Είναι μερικοί που τα πτυχία τους τα σέρνουν απο πίσω τους με καροτσάκια, αλλά που θα πεταχτούν επάνω εξαγριωμένοι, εάν ένα γυφτάκι μπεί στη ταβέρνα που τρώνε και τους σκουντήξει.. ζητώντας 1 ευρώ. Αντίστοιχα θα πράξουν αν μπεί ένας τυφλός με σκύλο να τον καθοδηγεί, μία λουλουδού, ένας Σομαλός που πουλάει αναπτήρες, ένας άλλος μικροπωλητής.

Απονιά με πτυχίο.

Ειναι και κάποιες μορφωμένες γυναίκες που τους βγαίνει αυτόματα να τη πέφτουν στους άνδρες των φίλων τους. Δεν προχωρούν για τα περαιτέρω..απλές ανάφτρες είναι, που όμως δημιουργούν πολύ κακή εντύπωση. Οχι δεν περιμένει το ζευγάρι την ανάφτρα για να τσακωθεί..σιγά! Αν υπάρχουν προβλήματα θα βγούν στον αέρα και χωρίς την βοηθειά της.. όμως όταν βλέπεις αυτή την συμπεριφορά να επαναλαμβάνεται..ξανά και ξανά..και ξανά.. - να τη πέφτει σε όλους τους άντρες γύρω σας, δεν απορείς που η συγκεκριμμένη γυναίκα δεν έχει πολλές φίλες..

Ελλειψη ήθους..με πτυχίο

Είναι μερικοί άνθρωποι που με κάνουν και απορώ. Μέσα σε μία οικογένεια..όταν οι γονείς προσπαθούν να διδάξουν τα παιδιά τους αξίες..άλλα αφομοιώνουν αλλα όχι. Εχω δεί αδέλφια τόσο ανόμοια μεταξύ τους σε όλα που λές και δεν τα γέννησε η ίδια μάνα. Η μία έξυπνη, ευαίσθητη κυρία, με τις αξίες τις συγκροτημένες απόψεις και η άλλη...γαϊδούρα. Απο γκάφα σε γκάφα, μίζερη, τσιγγούνα στα αισθήματα..και ανατροφή+ συμπεριφορά..άστα να πάνε. Οι γονείς τους καθως πρέπει, κύριοι...τα παιδιά..διαφορετικά.

Και λέω γιατί να είναι έτσι;

Τσίρκο...με φάλαινες!

Παλιά είχαμε τους αρκουδιάρηδες, αθίγγανους που έχοντας "εξημερώσει" και "εκπαιδεύσει" αρκούδες που έπιαναν, τις γύριζαν στους δρόμους δεμένες με αλυσίδες και φιμωμένες.. και τις έβαζαν να χοροπηδάνε στους ήχους απο τις πίπιζες ή τα ντέφια..να τις βλέπει ο κόσμος και να ρίχνει λεφτά!.. Και να τα μαζεύουν οι τσιγγάνοι!
Πιάνανε τα αρκουδάκια απο μικρά, τα βάζανε σε κλουβιά με μεταλλικό πάτο, τον οποίον ζέσταιναν και αναγκαστικά οι αρκούδες χοροπήδαγαν για να μη κάψουν τις πατούσες τους..την ίδια στιγμή τους έπαιζαν και το ντέφι, ώστε να συνδυάσουν το χοροπήδημα με τους ήχους..
Η απάνθρωπη αυτή εκμετάλλευση δεν γινόταν μόνο στις αρκούδες αλλά και στις μαϊμούδες..και γενικά σε πολλά ζώα των τσίρκων... τα οποία σιγά-σιγά άρχισαν να αφαιρούν απο το πρόγραμμά τους τη σύλληψη και "εκπαίδευση" αγρίων ζώων....και οι αρκουδιάρηδες..σταμάτησαν τελικά να κυνηγάνε αρκούδες.. επειδή πέσανε επάνω τους οι νόμοι και τα περί δικαιωμάτων των ζώων.

Είναι κάποια χρόνια τώρα που στην Αμερική ανθεί ένα άλλο είδους τσίρκο, με κήτη αυτή τη φορά που το ομομάζουν Seaquarium. Ενα γιγάντιο ενυδρείο μέσα στο οποίο φάλαινες και δελφίνια "εκπαιδεύονται" να κάνουν νούμερα πρός τέρψη των θεατών (οικογένειες με παιδιά κυρίως) που πάνε να κάνουν χάζι και φυσικά πληρώνουν εισιτήριο!.

Ετσι τα ελεύθερα αυτά πλάσματα αναγκάζονται να εκτελούν τις οδηγίες..για έναν κουβά ψάρια. Περιορισμένα σε πισίνες, μετατρέπονται σε ζώα του τσίρκου..γιατί κάποιοι μοντέρνοι αρκουδιάρηδες..το είδανε αλλιώς.. Και αν καμμιά φορά κανένα κήτος φάει και κάποιον εκπαιδευτή τότε γίνεται βαβούρα..φταίει η όρκα. Θα την βάλουν τιμωρία, τη βάλανε ήδη σε απομόνωση!!. Και την αρκούδα την έδερναν με ραβδιά, παλιά. Και αν λέγανε τους αρκουδιάρηδες απολίτιστους και εκμεταλλευτές τότε...τι λένε για τους Αμερικάνους του τώρα..που πάνε και τα παιδιά τους σε τέτοια μέρη... να βλέπουν και να μαθαίνουν πώς να βασανίζουν.. έξυπνα πλάσματα!

Τα άγρια ζώα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ,

Κανείς δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τα παγιδεύει ή να τα εκτρέφει για όφελός του.

Διαφωνώ κάθετα για αυτό το νέο είδος τσίρκο. Θεωρώ ότι είναι..



ΑΙΣΧΟΣ

Κακοτροπιές

Είναι απίστευτο πόσο κακότροποι μπορούν οι άνθρωποι να γίνονται χωρίς εμφανή λόγο. Σαν να τους βγαίνει αυτόματα, σαν να γεννιούνται έτσι.

Επειδή κυκλοφορώ πολύ στους δρόμους κάνοντας εξωτερικές δουλειές, βλέπω κόσμο και κόσμο. Αλλοι καλότροποι, άλλοι κακότροποι. Το χειρότερο είναι που οι κακότροποι συνήθως έχουν κοινωνικά επαγγέλματα, δουλειές που έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο..που θέλει να κάνει τη δουλειά του..χωρίς να τα ακούει και απο πάνω..

Στις Εφορίες υπάρχουν παρα πολύ ευγενικοί υπάλληλοι (λένε). Συνήθως είναι αμίλητοι, βαριεστημένοι ή και κακότροποι. Μας το δείχνοουν απ' όλες τις πλευρές πώς θα ήθελαν να είναι αλλού. Γιατί δεν παραιτούνται τότε; Αμ δε! Εκεί μέσα στη κακοριζικιά τους πορεύονται, αλλά φροντίζουν να δείχνουν στους συμπολίτες τους το χειρότερο εαυτό τους. Ολο δεν μπορούν δεν κάνουν..και άμα πείς και τίποτα γίνονται στριμμένα άντερα..όλο παράπονα..

Στις Τράπεζες, το θέμα παίζει. Αλλοι είναι πολλοί εξυπηρετικοί, αλλοι ...βαριούνται που ζούν.. (Σήμερα μου τελείωσε ένα βιβλιάριο καταθέσεων. Ζήτησα απο τη ταμία να το τρυπήσει - κατά κάποιο τρόπο να το ακυρώσει - και μου είπε ότι δεν μπορεί γιατί δεν έχει διατρητικό!!! "Μα είναι ένα στο πάγκο πίσω σας" της λέω και απαντά "που να σηκώνομαι τώρα..τρυπήστε το στο σπίτι σας". ) Δεν της το έκανα το χατήρι..τη σήκωσα..αλλά δεν είναι εκεί το θέμα..

ήταν και νέα κοπέλλα..νεοδιορισμένη και να συμπεριφέρεται έτσι..ντροπή!

Το χειρότερο όμως το έχω δεί σε πωλητές..ναί, σε αυτό το επάγγελμα που το να είσαι ευγενής και καλοπροαίρετος..πουλάει. Κατάστημα αυτοκινήτων πρός πώληση. Δεν έχω δεί πιο ανάγωγους πωλητές.. Παρκάριζαν τις τζιπούρες και τα Hummer στο πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα να μη μένει χώρος να περπατήσουν οι πεζοί. Να τους κάνεις σύσταση και να σου λένε "αϊντε απ ' εδώ..περπατα απο το δρόμο" και αν καμμιά φορά τολμούσα να σταματήσω με το αυτοκίνητο μπροστά απο "την επιχείρησίς τους" πεταγόντουσαν έξω με ένα σακκί βρισιές, βαριές κουβέντες.. ξεκινώντας απο το ηλίθια μέχρι μλκω..και απειλές θα σου ξεσκίσω..θα σε ..τούτο-κείνο.. Φοβερό! Και κόσμος σταμάταγε μπροστά απο το κατάστημα γιατί στον επάνω όροφο ήταν διαγνωστικό κέντρο..αλλά τα αυτοκίνητα της έκθεσης έπιαναν όλο τον τόπο με αποτέλεσμα οι ασθενείς να μην έχουν που να σταθούν.. και βέβαια έτρωγαν τόννους ύβρεων!.

Και αναρωτιέμαι και λέω.. τόσο δύσκολο είναι να βγάζουμε ένα καλό εαυτό πρός τα έξω, ακόμη κι αν δεν είμαστε καλά; Τόσο δύσκολο είναι να χαμογελάμε στο πελάτη; Βρίζοντας τους περαστικούς μειώνει ο ηλίθιος πωλητής τις πιθανότητες κάποιων να ενδιαφερθούν για τις Mercedes που πούλαγε..

Τι να πώ πιά..αντί να βελτιωνόμαστε σαν λαός πάμε απο το κακό στο χειρότερο. Και δεν είναι η κρίση, γιατί αυτές οι συμπεριφορές είναι υπεράνω της κάθε κρίσης, είναι η δική μας πορεία στη ζωή, ο εαυτός μας..το είναι μας.

Paradise found

Η σημερινή πρωϊνή Αθήνα ήταν ένας Παράδεισος. Είχαν απεργία τα ταξί και λόγω της απεργίας των τελωνιακών (έλλειψη βενζίνης) οι νεοέλληνες, δεν είχαν πάρει τα αυτοκίνητά τους..με αποτέλεσμα το κέντρο να είναι όνειρο!. Ο καιρός μας ευχαριστούσε που δεν γεμίσαμε με ηχορύπανση και καυσαέρια για 1 μέρα την Αθήνα, έχοντα μία υπέροχη ζεστή ημέρα.

Ανέβηκα στο κέντρο με τράμ, βρήκα και θέση παρόλλους τους ηλικιωμένους που μονίμως έτσι μετακινούνται!! Η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο που μετά μανίας έψαχνε τραπέζι ελεύθερο στα καφενεία!! Η κρίση θέλει καλοπέραση! Η Πανεπιστημίου ΑΔΕΙΑ. Πέρασα με κόκκινο, με το πάσο μου απέναντι κανένα αυτοκίνητο, άνετα κινούντο τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ.. Θα έπαιρνα και τον Ηλεκτρικό..αλλά έφθανε μέχρι την Καλλιθέα..μετά ..κάνουν λέει έργα στις ράγες...Ελπίζω μόνο να μην Ξανα θάβουν κι άλλα Μακρά ή οτιδήποτε άλλο Τείχη!.

Κόσμος υπήρχε, ψώνιζαν στα μαγαζιά κρατώντας απο έναν καφέ στο χέρι και πολλές σακούλες με τις αγορές τους..γιατί η κρίση θέλει και το κατί τις, ένα παπουτσάκι, μία κολώνια, ένα φορεματάκι! Μερικοί καθόντουσαν να απολαύσουν τις μπάντες που έπαιζαν..απο τη μία, η σχεδόν φυτεμένη, brass orhestra, έξω απο την Εθνική Βιβλιοθήκη, απο την άλλη ομάδα μουσικών με βιολοντσέλλο (ναί στο δρόμο!!!) έπαιζαν όμορφους σκοπούς. Πάντα δίνω κάτι στους μουσικούς που μας ευφραίνουν με τις δημιουργίες τους.... και μία κοπέλλα που με έκραξε ότι "τα δίνω σε τσάμπα επαίτες" , της απάντησα "μάθε και εσύ να παίζεις καλά ένα ογκώδες μουσικό όργανο, φορτώσου το και κάνε ρεσιτάλ στο δρόμο..αν σου βαστάει!" και μου απαντάει το βλήμα "Αν ήξερα μουσικό όργανο, θα έκανα ρεσιτάλ, θα γινόμουνα ντίβα".".ενώ τώρα δεν είσαι.."ντίβα" ; Το μουσικό όργανο θα σου δώσει την υπόσταση που δεν έχεις;" Δεν απάντησε.. τι να μου πεί; Paradise lost.

Παντού μικροπωλητές με τις λινάτσες τους αραδιασμένες.. Ως τώρα τους βλέπαμε στη πιο εμπορική Αθήνα..σήμερα τους είδα μπροστά απο το ξενοδοχείο "Μεγ. Βρετανία"..απο τη μιά κάποιοι τα ακουμπάνε χοντρά στο χώρο αυτό και απο την άλλη, οι Σομαλοί..σου δίνουν 5 Φόλεξ στη τιμή των 10 ευρώ. Και δουλεύουν τα Φόλεξ..δεν είναι μαϊμού! Tα βιβλιοπωλεία γεμάτα..ο κόσμος ήσυχα διάβαζε, περιφερόταν, συζητούσε..όπως τα παλιά καφενεία..που τα λέγανε μελετώντας τις εφημερίδες.. Paradise found.

Για να έχουμε μία όμορφη πόλη πρέπει δλδ να απεργούν / λείπουν τα πάρα-πολλά ταξί και οι μισοί Αθηναίοι απο τα οδοστρώματα; Αδικο, δεν είναι;

Τραμπούκοι στα σχολεία

Διαβαζα πρόσφατα τις προσπάθειες μερικών εκπαιδευτικών να προσδιορίσουν κατ' αρχήν και να αναχαιτίσουν σε δεύτερη φάση τη νέα μορφή βίας το "Cyber Bullying" το οποίο είναι μέσες άκρες κάτι σαν αποστολή/λήψη απειλητικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου. Με αποδέκτη κυρίως παιδιά και εφήβους.

Διάφοροι "bullies" (τραμπούκοι) στέλνουν μηνύματα στους συνομηλίκους τους, π.χ. "σε μισώ", "είσαι ηλίθια" που στη πορεία μπορεί να καταρρακώσουν τη προσωπικότητα και το ηθικό των παραληπτών και να τους οδηγήσουν στην κοινωνική απομόνωση και ίσως στην αυτοκτονία ή και στην ανθρωποκτονία. Οπως του Αλεξ απο τη Βέροια.

1) Ποιοί όμως είναι εκείνοι οι μαθητές που τρομοκρατούν τους συμμαθητές τους; Είναι όντως τέρατα, όπως τους παρομοιάζουν;

Τα παιδιά αναλαμβάνουν ρόλους..παίζουν ρόλους σύμφωνα με κάποια πρότυπα. Το πρωτο πρότυπο είναι της οικογένειάς τους, το δεύτερο ο ευρύτερος κύκλος τους και μετά ίσως και οι ήρωές τους, της τηλεόρασης. Οι πρώτες αξίες των παιδιών του Δημοτικού διαμορφώνονται απο την οικογένεια. Αν ακούν τους γονείς να μιλάνε άσχημα ή κοροϊδευτικά πρός μία ομάδα ανθρώπων, π.χ. τους υπέρβαρους, το παιδί θα κοροϊδέψει τον παχουλό συμμαθητή του, με τα χειρότερα επίθετα.

Οι ρόλοι βοηθάνε το παιδί να πειραματίζεται..μέχρι που θα φθάσει. Οσοι έχουν παιδιά..το έχουν μάθει αυτό καλά. Το παιδί που ουρλιάζει, που χτυπιέται για να του πάρουν κάτι, δοκιμάζει την αντοχή των μεγάλων. Συγχρόνως δοκιμάζει τις δυνατότητές του μέσα απο το ρόλο. Αν οι μεγάλοι υποχωρήσουν-αντισταθούν, κρίνεται και ο ρόλος απο τον μικρό. Μετά είναι θέμα επιλογής του παιδιού αν θα κρατήσει και διαιωνίσει τον επιτυχημένο ρόλο ή θα πειραματισθεί με κάτι άλλο.

Στην εφηβεία το παιχνίδι με τους ρόλους ξεφεύγει.. Οι τραμπουκισμοί μπαίνουν σε πιο σοβαρό επίπεδο, τα θυματα κατακρίνονται για τη προσωπικότητα και την σεξουαλικότητά τους που είναι σε εξέλιξη. Και αντίστοιχα εξοστρακίζονται.
Οι ρόλοι που επικρατούν στο παιδί/έφηβο, είναι εκείνοι που θα το συνοδεύουν στη μετέπειτα ενήλικη ζωή του.

2) Ποιοί μαθητές είναι εκείνοι που πέφτουν θύματα των τραμπούκων;

Αν εξαιρέσουμε μερικές ξεχωριστές ομάδες (υπέρβαροι, ανάπηροι, μετανάστες κλπ διαφορετικοί) υπάρχουν κάποια άλλα κριτήρια. Είναι εκείνα τα παιδιά που για κάποιο λόγο δεν καταλαβαίνουν τη μη προφορική γλώσσα των συνομηλίκων τους. Είναι εκείνοι που δεν πιάνουν τα μηνύματα, "δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα" με τους συμμαθητές τους, εκείνοι που δεν ενσωματώνονται. Οι αιτίες άπειρες, μερικά τέτοια παιδιά έχουν προβλήματα με το σπίτι τους, χωρισμένοι γονείς, αδιαφορία, φτώχια κλπ. Αλλα είναι μοναχοπαίδια, έχουν προβλήματα συνεργασίας κλπ. Κανείς δεν μπορεί να πεί με σιγουριά ποιά είναι αυτά τα παιδιά. Αυτό που μπορούν όλοι να πούν είναι ότι είναι θύματα βίας.

Ολα τα θύματα των τραμπούκων αργά ή γρήγορα απομονώνονται απο την ομάδα των συνομηλίκων τους. Αυτό έχει τεράστια αποτελέσματα στην εξέλιξή τους, γιατί το παιδί θέλει "να ανήκει" να είναι αποδεκτό απο τους ομοίους του. Η αποδοχή φέρνει την ομαλή εξέλιξη και ανάπτυξη. Η κοινωνική απομόνωση και ο χλευασμός μπορεί να κάνει το παιδί να τραπεί μακριά απο το σχολείο (απο τους βασανιστές του) απέχοντας έτσι απο τη μόρφωση, να δημιουργήσει δικές του ομάδες, άλλες επιθετικές (γιατί η βία δημιουργεί χειρότερη βία), αλλες αμυντικές, να υποπέσει σε ναρκωτικά, κλπ. Εάν βέβαια το θύμα καταφέρει να επιβιώσει παρόλλη την απόρριψη απο τους συνομηλίκους του, είναι γιατί έχει βρεί κάποιο στήριγμα, είτε στο πρόσωπο του έρωτα, του γονιού, της καλής επίδοσης στο σχολείο.

Στην ενήλικη ζωή ο τραμπούκος μπορεί να σταματήσει να είναι ή να το συνεχίσει. Το θυμα επίσης μπορεί να παραμείνει θύμα ή να γίνει βασανιστής άλλων, να μην έμαθε τίποτα απο τον πόνο που πήρε ή ακόμη να το ξεπεράσει.

..................................................................................................

Για την ιστορία τώρα. Απο το Δημοτικό ήμουνα θύμα τραμπουκισμού απο τις συμμαθήτριές μου..το ίδιο συνέχισε και στο Γυμνάσιο. Τα κορίτσια - τραμπούκοι μου κάνανε τη ζωή δύσκολη, με τα αγόρια είχα πολύ καλές σχέσεις. Τις εκδικιόμουνα κλέβοντας τους γκόμενούς τους για να τις τιμωρώ. Στη πορεία της ζωής μου, ακόμη και τώρα έχω καχυποψία για τις γυναίκες. Ιδιαίτερα στον επαγγελματικό χώρο, έτσι και μυριστώ τραμπούκο..της την έχω στημένη.

Η χαμένη UHU

Είναι 2 ώρες τώρα που ψάχνουμε μία συγκεκριμμένη super glue..για να κολλήσουμε ένα πορσελάνινο κάτι που έσπασε. Ξέρουμε το σχήμα της - σαν ρόκετ - ξέρουμε το χρώμα της - ένα σκούρο μπλέ - τυρκουάζ - αυτό που δεν μπορούμε, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ λέμε, να θυμηθούμε είναι που την έχουμε βάλει.
Γιατί, κάναμε το σβκ μεγάλη ταχτοποίηση (τρομάρα μας) στα συρτάρια μας..τους φοριαμούς κλπ, του γραφείου μας.. και ..χμμ! πάει η κόλλα. Τοποθετήθηκε κάπου με επιμέλεια.. τρέχα γύρευε..

Εδώ και αρκετή ώρα αρχίσαμε να ψάχνουμε ..και να βρίσκουμε αλλα αντι άλλων..4 σφυριά (είχα χάσει το σφυρί νο 1, αγόρασα άλλο, μετά και εκείνο κάπου πήγε..αγόρασα άλλο..και εκείνο..κάπου και στο τέλος τα ξετρύπωσα όλα μαζί..), 3 συρραπτικά (ίδιοι λόγοι με τα σφυριά), να μη μιλήσω για συνδετήρες..χύμα στο πάτο του συρταριού.. . Κάτι ακτινογραφίες που τις ψάχναμε...

Ψάχνοντας βρήκε ο Κ ένα σωρό άλλα πράγματα..χαμένα στο διάστημα εδώ και μήνες..ένα ειδικό καθαριστικό για τα πλαστικά του αυτοκινήτου (είχε φάει το κόσμο να το βρεί πρίν τα Χριστούγεννα), κάτι άλλα κατσαβιδοειδή..μη ρωτάτε που τα είχε ..είχε δε κατηγορήσει τους μεταφορείς ότι του τα σούφρωσαν, η κόλλα όμως άφαντη.

Είναι τώρα ένα τέταρτο που γυρίζει με μανία μιά ροκάνα..κάνοντας προσευχές στον Αγιο Φανούριο, μπάς και εισακουσθεί και να ξαναγυρίσει στο θείο η καλή κόλλα. "Ελα πουλάκι μ', έλα χαρά μ' να δείς τι ωραίο φουστανάκι θα σου πάρω"..σκληρά η μαντάμ. Παραμένει κρυμμένη..

Rλπίζω μόνο να μην είναι κολλητικό, γιατί θυμάμαι μια παλιά συγγενής που είχε χώσει τις κάλτσες του άνδρα της στο καταψύκτη..και που τις βρήκαν παγωμένο κουβάρι όταν κάνανε απόψυξη..

Προβλέπεται γενικό μάδημα..του σπιτιού..
Εχουμε χρόνο ώσπου να ξημερώσει!

Γενάρης 2010

Οι ημέρες περνάνε γρήγορα, με το τούτο-κείνο, κάτι με τις δουλειές, κάτι με τις υποχρεώσεις, κάτι με τα έκτακτα, σα φτερά φεύγουν και το ένα σβκ διαδέχεται το άλλο. Φτιάχνουμε προγράμματα, πιστεύουμε σε αυτά ότι θα τα κρατήσουμε και μετά τσάκ! τα αναιρούμε γιατί μία παράμετρος δεν έκατσε καλά.

Ερχονται και οι προσδοκίες και ζητούν τα ρέστα. Πάντα μου άρεσε το σπόρ του "αετού" να τους βλέπω να σκίζουν τα κύματα με τα χρωματιστά τους αλεξίπτωτα να υψώνονται, να

διασταυρώνονται και να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τις πνοές του ανέμου. Με τις ώρες κάθομαι και τους κυττάζω. Οχι δεν θέλω να πετάξω και εγώ, έχω πάρει τις πληροφορίες μου - δεν είναι εύκολο σπόρ, απλά να τους καμαρώνω σαν καβαλάρηδες των αέρηδων.
Εχω γίνει σαν τους Γιαπωνέζους, τρέχω με μία κάμερα στο χέρι. Τοπία, εικόνες, τέχνη, άνθρωποι, απόψεις σαν γράφιτι στους τοίχους..όλα αποτυπώνονται και μένουν . Κερδίζω φίλους βάσει του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μέσα απο το πρίσμα του φωτογραφικού φακού!. Τα λόγια μπήκαν στο ψυγείο, δεν ενδιαφέρονται να αποτυπωθούν, απλά υπάρχουν. Μερικά ξεχνιώνται. Μερικά αποτυπώνονται σε χαρτάκια..αλλά ώσπου να φθάσω τον υπολογιστή..και αυτά πάνε στη λήθη. Η αληθινή ζωή, εκεί έξω είναι. (Η φωτογραφία είναι απο ένα βιβλιοπωλείο στην Αθήνα ) .

Βιβλία και ξερό ψωμί. Τη φλασιά με τα βιβλία μου τη κόλλησαν οι γονείς μου απο τότε που μπουσούλαγα..ήταν και εκείνοι του βιβλίου. Το αστείο είναι ότι όταν ήμουνα έφηβη διάβαζα πολύ δυσνόητες έννοιες, τους Σάρτρ, Κάφκα, Εσσε, Ράσελ, διάφορα δοκίμια κλπ..λές και δεν ήμουνα παιδί!..και μεγαλώνοντας..χαλάρωσαν όλα, τώρα μόνο λογοτεχνία και science fiction/fantasy διαβάζω και βέβαια κόμικς. Απο τον Μίκυ Μάους μέχρι τον Logicomix!....με τα ακουστικά στ' αυτιά. ..και ας κουφαθώ..και μουσική. Πάντα είχα τρέλλα με τη μουσική, τα Top 10 τα ήξερα απέξω χρόνια τώρα..μου αρέσει και η κλασσική, η όπερα, το μπαλέττο..όχι δεν περνάνε οι έξεις..αντίθετα..πολλαπλασιάζονται. Νά και το τελευταίο αγαπημένο μου.
http://www.youtube.com/watch?v=sknDfB3pJB8&feature=PlayList&p=8C75036C2C31E0BF&index=0

Αυτό που μ' αρέσει στον Mika είναι ότι είναι ένας ολοκληρωμένος τραγουδιστής, έχει υπέροχη φωνή, παίζει πιάνο και συνθέτει. Είναι και ωραίος..για τα γούστα μου πάντα. Απόλαυση να τον ακούω. Χάρμα οφθαλμών να τον βλέπω.

Ετσι πέρασε και ο πρώτος μήνας του 2010.

Αποφασίζοντας για τη ζωή των άλλων

Αυτές τις μέρες τρέχω σαν τον Βέγγο. Δεν προλαβαίνω ούτε να καθίσω στο κομπιούτερ, πόσο μάλλον να κάτσω να γράψω. Εχετε παρατηρήσει ότι ενός κακού, μύρια έπονται; Ε! Αυτό πολλαπλασιάστε το επι 10! Τα πιο δύσκολα πράγματα έχουν τη τάση να συμπίπτουν, τη πιο δύσκολη ώρα όταν ο Μέρφι μας κλείνει το μάτι!

Κουράστηκα να παίρνω αποφάσεις. Αποφάσεις για τη ζωή των άλλων. Για τη δική μου ζωή, δεν έχω πρόβλημα. Αμα είναι να πάρω σοβαρή απόφαση, κάθομαι κανά 2ωρο μπροστά στο πάζλ..συγκεντρώνομαι τελείως στη τοποθέτηση των κομματιών..και μετά να η απόφαση έτοιμη, μέσα στο μυαλό μου για να την ακολουθήσω. Αυτό όμως είναι εύκολο. Τα δύσκολα ξεκινάνε με εκείνες τις αποφάσεις που πρέπει να τις πάρεις στο πίτς φυτίλι. Και που να αφορούν βεβάιως άλλους. Θα μου πείτε ότι, έχοντας πάρει τόσες πολλές αποφάσεις στη ζωή μου για άλλους, τόμαθα πιά το ποίημα. Οχι, δεν είναι έτσι. Γιατί η ευθύνη είναι τεράστια. Και η ζωή πολύτιμη!

Αρρώστησε σοβαρά η θεία μου που μένει δίπλα μας. Μεγάλης ηλικίας, αλλά με σχετικά καλή υγεία. Κρύωσε και έπαθε οξεία ωτίτιδα. Πρήσθηκαν τα αυτιά της και έγιναν σαν του Ντάμπο. Και βέβαια δεν το είπε εγκαίρως..να τη πάμε σε ένα γιατρό..το είπε αφού σήκωσε υψηλό πυρετό. Και εκεί..την έπαθα. ΚΑΝΕΝΑΣ γιατρός δεν ήταν διατεθημένος να έρθει στο σπίτι για επίσκεψη. Ούτε οι περίφημοι SOS γιατροί του τηλεφωνικού 1016. Ακουγαν πως είναι ανω των 80 και λέγανε "καλέστε ασθενοφόρο".

Γνωρίζοντας τα χάλια των νοσοκομείων, αν καλούσα ασθενοφόρο..θα κινδύνευε να πάθει πνευμονία..Τα ξέρω καλά τα ασθενοφόρα και τα δημόσια νοσοκομεία..απο τότε που ήταν άρρωστη η μάνα μου. Παίρνουν τους ασθενείς τα ασθενοφόρα και τους αφήνουν σε χώρους για να τους εξετάσουν οι γιατροί, χώρους με ρεύματα και τσουχτερό κρύο..θα άρπαζε τα χειρότερα περιμένοντας τους γιατρούς να ασχοληθούν με εκείνην..και σε εφημερία..μπορεί να περίμενε πολλές ώρες..στην ηλικία που είναι δεν τη παίρνει. Είδαμε και το 2003 που κάλεσα ασθενοφόρο..που την άφησαν σε ένα διάδρομο και πάγωσε..και συν των άλλων προβλημάτων της άρπαξε και βρογχικά!

Τελικά βρέθηκε κάποιος γιατρός και μας έκανε τηλεφωνική διάγνωση..έδωσε φάρμακα και αντιπυρετικά..και σώθηκε η κα Π για άλλη μία φορά!.

Η απόφαση να τη κρατήσω στο σπίτι..πολύ δύσκολη. Η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Είχε 39.5 πυρετό! Αμφιταλαντευόμουνα συνεχώς. Και δεν μιλάμε για ενοχές. Ναί, μπορεί να μου πάθαινε ένα εγκεφαλικό απο τον υψηλό πυρετό. Ναί μπορεί να έπεφτε σε κώμα. Ισως όμως και όχι. Δεν υπήρχε κανείς να μου δώσει μία συμβουλή. Τηλεφώνησα σε γιατρούς γνωστούς μου. Ολοι τους ήταν κάθετοι. "Μη τη πάς νοσοκομείο για μία ωτίτιδα, θα γίνει χειρότερα" ή "Κάλεσε ένα ασθενοφορο ιδιωτικού νοσοκομείου, στα δημόσια τους γέρους τους αφήνουν στα ράντζα". Και οι συγγενείς.." Ο,τι νομίζεις κάνε, θα υποστηρίξουμε τις αποφάσεις σου". Το ένστικτό μου, μου έλεγε να τη προφυλάξω. Μακριά απο κρύα και ρεύματα. Είχε και ένα ψοφόκρυο άλλο πράγμα! Που να τη πάω τη γιαγιά; Απο την άλλη, σε ένα νοσοκομείο θα πέφτανε επάνω της οι γιατροί, όλα θα ήταν υπό έλεγχον, δεν θα ζοριζόμουνα εγώ. Πήρα τα ζάρια. Κορώνα-γράμματα. Διάλεξα τα γράμματα- να μείνει σπίτι. Ερριξα. Γράμματα.

Εχουν περάσει 5 μέρες απο τότε. Ο πυρετός έπεσε σε 4 ώρες. Με αντιπυρετικά και μετά ήρθε η αντιβίοση. Είναι σαφώς καλύτερα, όλα πήγαν κατ' ευχήν. Ακόμη κανείς γιατρός δεν έχει έρθει να τη δεί. Ολοι θέλουν να τους τη πάω στο ιατρείο τους!!! Και αυτό θα γίνει..

Ομως το παράπονό μου έμεινε. Που δεν ήρθε ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ στο σπίτι να τη δεί και να με συμβουλεύσει. Γιατί αν ο επισκέπτων γιατρός μου έλεγε ότι είναι σοβαρά, αμέσως θα καλούσα ασθενοφόρο.. Αλλα βλέπει ένας γιατρός, άλλα ένας ιδιώτης!. Με άφησαν..να ρισκάρω για τη ζωή..για μία ακόμη φορά.

Κοντεύει να γίνει συνήθεια, πιά! Ντροπή!

Τσιγάρα

Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδος είμαστε εμείς οι Ελληνες. Είτε προσπαθούν οι κυβερνήσεις, είτε η Ευρώπη, είτε ο Αγιος Βασίλης,..ότι και να κάνει ο οποιοσδήποτε για να μας αλλάξει νοοτροπία είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ.

Αυτό ας το καταλάβουν οι πολιτικοί και οι λογείς εταίροι που προσπαθούν να μας φέρουν στα δικά τους πρότυπα.

Ο λόγος του άρθρου αυτού είναι το ΤΣΙΓΑΡΟ. Δεν έχω τίποτα εναντίον των καπνιστών, όταν ο καπνός τους δεν μου έρχεται επάνω μου. Αντίθετα έχω πολλά όταν ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ σε κλειστούς χώρους μη σεβόμενοι τους άλλους που δεν το μπορούν.

Μ' αρέσει που βγήκε και νόμος για το κάπνισμα στα εστιατόρια και στους κλειστούς χώρους..

Δεν πάνε να λένε, ΤΙΠΟΤΑ δεν εφαρμόζεται..

ΟΣΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ να πέσουν, ακόμη και το κεφάλι του ιδιοκτήτη του μπάρ/ταβέρνας/εστιατορίου να πέσει κάτω απο τον πέλεκυ..τον ίδιο τον Μπαμπούλα να στήσουν έξω απο κάθε κλειστό χώρο..ουδείς πτοήται γιατί ώς γνωστόν "ο τράχηλος του Ελληνα, ζυγόν δεν σηκώνει"..μόνο απειλές για οικονομική κατατρόπωση σηκώνει..και δώστου το δάκρυ κορόμηλο.

Ξέρω, είναι θέμα παιδείας. Αγνωστη η λέξη. Φλόγες κι αν βγάλουν τα οπισθιά μας πάνω στις θρανία/καρέκλες, τα πτυχία μας να τα κουβαλάνε απο πίσω 100 βαστάζοι..παιδεία δεν θα αποκτήσουμε ποτέ..επειδή χρειάζεται να θέλουμε να αλλάξουμε..όχι να κάνουμε τους καμπόσους με τις περγαμηνές μας!

Είναι και θέμα σεβασμού πρός τον άλλο πολίτη. Αλλη άγνωστη λέξη. Στα λόγια σεβόμαστε απο τα μικρά παιδιά μέχρι τα ράσα του παπά..στη πράξη.. Μόνο ο τρόπος που παρκάρουμε "ένα λεπτούλι θα κάνω μόνο" τα λέει όλα.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ τίποτα..σαν λαός.

Βήχω σαν το γάϊδαρο όλο το απόγευμα.. Απο παθητικό κάπνισμα! "Κάτσε σπίτι αμα δεν αντέχεις" είπε κάποιος όνος.

Αυτό που λέγαμε πιο πάνω. Εμείς οι Ελληνες καταστρέφουμε τη χώρα μας.

Μαύρη πέτρα

..ρίχνω στο τέλος της κάθε χρονιάς που περνάει..και προχωράω για την επόμενη. Δεν θέλω να σκέφτομαι τα οδυνηρά που πέρασα, αν και αναγκαστικά κουβαλάω κάποιες αναμνήσεις..νωπές, αλλά ξέρω οτι στη πορεία η επιλεκτική μνήμη μου θα τις ξεκαθαρίσει ώς τον Μάρτιο, έτσι μόνο τα όσα αξίζουν θα θυμάμαι.

Γενάρης - Φλεβάρης 2009

Οπως κάθε χρόνο..απο τραπέζι σε τραπέζι, απο γιορτή σε γιορτή. Οσους δεν είδαμε τις γιορτές θα τους δούμε αυτό το μήνα.. Ολες οι υποσχέσεις για δίαιτα, πάνε περίπατο. Αυτό που δεν μπόρεσε να αναβληθεί είναι η πονεμένη μέση. Βρέθηκε λύση μέσω φυσικοθεραπείας και επιθέματα πάγου στη φλεγμονή.. έφυγε ο αφόρητος πόνος. Μαζί φύγανε και τα πακέτα φαρμάκων που αβέρτα έγραφαν οι γιατροί..δεν τα πήρα βεβαίως..μη τρελλαθούμε τώρα..

Αρρώστησε η μία γάτα μου, εκείνη που ήταν κληροδότημα απο τη μάνα μου..ήδη 20 ετών....κάθε τόσο στο γιατρό για μετάγγιση.. ΗΘΙΚΟ ΧΑΜΗΛΟ. Φοβάμαι μη τη χάσω. Την αγαπώ.

Μάρτιος

Δύσκολος μήνας. Ξεκίνησα με βήχα..χωρίς πυρετό, αλλά βήχας που δεν σταματούσε..και ο γιατρός βέβαια έλεγε ότι είναι αλλεργία..Αθεράπευτη περίπτωση, τσίμπαγε την επίσκεψη και έξω απο τη πόρτα. Μέσα Μαρτίου πεθαίνει η γάτα της μαμάς μου απο νεφρά. (Το φοβερώτερο είναι ότι απο τον ίδιο λογο πέθανε και η μητέρα μου το 2001!!) . Απίστευτος ο πόνος.
Δύο μέρες αργότερα πέφτει η πεθερά στο αεροδρόμιο και χτυπάει στο κεφάλι. Μένει αναίσθητη και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Τρέχουμε όλοι σαν τρελλοί.

Δύο μέρες μετά τη πεθερά αρρωσταίνω σοβαρά με υψηλώτατο πυρετό. Επαναληπτική διάγνωση φαρυγγίτιδας..χορήγηση (ξανα-μανα) αντιβιοτικών.

Απρίλιος

Πάω να δώ έναν ειδικό για το βήχα..μου βρίσκει οξυτάτη πνευμονία και θέλει να με βάλει στο Νοσοκομείο. Εκφράζει επιθυμία επίσης να σφάξει το συνάδελφό του γιατρό που για μήνες έλεγε ότι είχα αλλεργία, ενώ είχα πνευμονία και μου έδινε άλλα αντ' άλλων φάρμακα. Ο άλλος γιατρός τη γλυτώνει, εγώ όμως όχι..μπαίνω νοσοκομείο και μένω 15 μέρες..με εξετάσεις και θεραπείες. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν έσπαγαν οι φλέβες..και πλημμύριζαν τα αίματα..και μετά οι νοσοκόμες έψαχναν να βρούν γερή φλέβα..τρυπώντας..παντού.. Σαν του Εσταυρωμένου έμοιαζαν τα άκρα μου όταν βγήκα απο το Νοσοκομείο..και τρύπες όπως των ναρκωμανών.. Γύρισα σπίτι με πολλά φάρμακα και θεραπεία..ενός έτους.. Μόνο που δεν φίλησα τα πλακάκια της εισόδου! Σπίτι μου σπιτάκι μου!

Καλά τα νέα της πεθεράς, επιπόλαιο το χτύπημα και τα σπασμένα κόκκαλα θα κολλήσουν. Ευτυχώς. Ωσπου να κολλήσουν όμως..γίνεται της κακομοίρας στο σπίτι της..όλοι τρέχουν.. εκτός απο εμένα..που δεν μπορώ..

Μάϊος-Ιούνιος

Χρειάζεται να χάσεις για να μάθεις να εκτιμάς. Ξαφνικά ο κόσμος έγινε πιο γλυκός, πιο φιλικός. Ολοι συνεργαστηκαν για να με βοηθήσουν. Αλλη έννοια πήρε η ζωή μου, άρχισα να απομακρύνομαι απο την απομόνωση του κομπιούτερ..ήθελα να ξαναβρώ τις χαμένες στιγμές.. Αντί να γράφω για συναισθήματα, έβγαινα έξω και τα ζούσα, τα αποτύπωνα με μία φωτογραφική λήψη.. Η φωτογραφία εξελίχθηκε σαν αντικαταστάτης των λέξεων. Εγραφα βέβαια ακόμη γράμματα στις φίλες μου (χόμπυ που το έχω πολλά χρόνια), όχι όμως και στα μπλογκ.. Σαν να στέρεψα, σαν να ήθελα να ζώ τις εικόνες της ζωής, να τους δίνω αποχρώσεις, πινελιές, να τις λούζω με τον ήλιο και με σταγόνες βροχής, αντί να γράφω γι' αυτές..

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και αυτό το μπλόγκ που με κέντρισε να διαβάσω τα βιβλία που πρότεινε.. Εκεί με τα fantasy books..ξετρελλάθηκα..με τα μούτρα έπεσα..στους φανταστικούς κόσμους και δεν έλεγα να πατήσω πάλι στη πραγματικότητα..

Βιβλία και ταξείδια στην αγαπημένη μου Β. Ελλάδα..Φωτογραφίες και ανθρώπινες επαφές, βόλτες, παρέες, χαρά. Ξανα-εκτιμώ τη ζωή, παρόλλη τη δυνατή φαρμακευτική αγωγή.. ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ

Ιούλιος- Αύγουστος

Το γεγονός ότι τα θαλάσσια μπάνια απαγορεύτηκαν για φέτος..μου χάλασε το κέφι για τις διακοπές.. Οταν βράζει ο τόπος η βουτιά στις Αιγιοπελαγίτικες θαλασσίτσες μας είναι Παράδεισος..που αναγκαστικά θα περιμένει. Εκδρομές στα βουνά και στα λαγκάδια.. Βιβλία πολλά και ταινίες.. Είδαμε τη Πίνδο απο όλες τις πλευρές..οργώσαμε όλη τη Θεσσαλία.. μέχρι και camel trophy κάναμε στους κατσικόδρομους.

Ξεκινάμε μία χορηγία επ' αόριστον πρός ένα παιδί. Είμαστε ανάδοχοι γνώσης. Το εφοδιάζουμε με ό,τι χρειάζεται για τη μόρφωσή του. Είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό.

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος

Στροφή πρός το Facebook και τη φωτογραφία σαν μέσα έκφρασης. Διαβάζω πολύ άλλους που γράφουν..αλλά δεν αφήνω γραπτά ίχνη εδώ. Πολύ μουσική και γεμάτο το πρόγραμμα.. Τι στην ευχή..έπρεπε να μπώ στο Νοσοκομείο για να μάθω να ζώ;

Συμμετοχή μου στις Ευρωεκλογές. Ωραία η εμπειρία, για μία φορά. Να λείπει η επανάληψη. Βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο.. Ολοι σύσσωμοι τρέχουμε να ψηφίσουμε..τους ίδιους και τους ίδιους..ώστε να τους μουτζώνουμε για άλλη μία φορά. Πότε θα βγούμε απο τη ντενεκεδούπολή μας; Είμαστε περίγελως στο εσωτερικό, τείνουμε να γίνουμε και στο εξωτερικό.

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα γυμνάσια που κάνει ο Μπαμπάκης (γάτος Αγκύρας 5 ετών) στη κα Π. (ετών 86). Μισιούνται απίθανα, ο ένας παραφυλάει την άλλη για να αλληλο-αρπαχθούν. Αμα όμως τους χωρίσεις..μελαγχολούν. Ο γάτος πάντως είναι κούκλος. Και το ξέρει!

Νοέμβριος-Δεκέμβριος

Αρρώστησε σοβαρά μία φίλη με καρκίνο...μάλλον θα το παλέψει. Ισως. Μακάρι να το ξεπεράσει χωρίς πόνους.

Συνεχίζει η φυγή μου..περπάτημα ώρες και πολλές εξωτερικές δουλειές. Μαγειρέματα στο σπίτι και συχνά τραπέζια σε φίλους. Καλά είναι τα εστιατόρια, το σπιτικό όμως φαγητό δεν παίζεται!

Χριστούγεννα. Στήνουμε το δένδρο μας και όπως κάθε χρόνο βρίσκουμε τρόπους να δένουμε τα σπασμένα κλαδιά.. Δεν θέλουμε να αγοράσουμε νέο..το παλιό είναι φορτωμένο με τόσες αναμνήσεις..που έχει γίνει πλέον σαν αγαπημένο συνεταιράκι, παρόλλα τα στραβο πατημένα κλαδιά του... Τα δένουμε με σπάγκο και στολίζουμε το σπάγκο με φωτάκια ωστε να μοιάζει εξωπραγματικός.

Γλυκά μεταβαίνουμε στον καινούργιο χρόνο..οικογενειακώς..

Καλή χρονιά

Αρνηση ιατρικής αγωγής

Εχει άραγε κάποιος σύμφωνα με το Νόμο δικαίωμα να αρνηθεί την όποια θεραπεία του προτείνουν οι γιατροί, όταν πάσχει απο καρκίνο; Εχει άραγε ηθικό δικαίωμα να αρνηθεί να τον βοηθήσουν και να επιλέξει την όποια οδό πρός..το τέλος του..με όποια μορφή κι αν είναι αυτό ;

Μία γνωστή μου διεγνώσθη με καρκίνο της μήτρας. Είχε ενδείξεις, έκανε κάποιες εξετάσεις και βρέθηκε η αιτία. Τρομοκρατήθηκε όχι τόσο για τον καρκίνο όσο για τις θεραπείες που της πρότειναν οι γιατροί, χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης όλων και μετά αναλόγως, χημειοθεραπεία ή ακτινοβολίες. Δεν θέλει να υποφέρει, να λιώνει κομμάτι-κομμάτι για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα..ζωή..με κάποια μείον..ζωή με πιθανότητα μετάστασης.

Δεν θέλει να κάνει χημειοθεραπεία. Ουτε καμμία ακτινοβολία γιατί ξέρει ότι είναι πολύ επίπονες και με πολλές παρενέργειες. Προσπαθείς να διορθώσεις το ένα και τα άλλα χαλάνε.. θεωρεί.

Εχει προγραμματισθεί η εγχείρισή της μετά τα Θεοφάνεια δεν ξέρω όμως αν θα τη κάνει.

Οπως μου είπε..φοβάται ότι δεν θα επιζήσει με μία αξιοπρεπή ζωή, οπότε ..αφού ήρθε η ώρα της..ας φύγει. Κάτι σαν αυτοκτονία.

Οσο κι αν με σοκάρει, να μη δέχεται να προσπαθήσουν να τη θεραπεύσουν..είναι δικαίωμά της. Είδε τη μητέρα της να λιώνει κομμάτι-κομμάτι απο τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας..κάτι σαν η θεραπεία πέτυχε ο ασθενής απέθανε..και δεν θέλει να γίνει το αυτό με εκείνη. Οι υποσχέσεις για πιθανότητα ίασης 60% δεν την ενδιαφέρουν. Το τώρα είναι πιο τρομαχτικό.

Ως τώρα αρκετοί γνωστοί και συγγενείς είχαν καρκίνο. Ο μπαμπάς μου πρώτος με όγκο στον εγκέφαλο, έκανε ακτινοβολιες αλλά μετά πέθανε στα 57 του. Ο Τ. και εκείνος καρκίνο στο στομάχι..έκανε χημειοθεραπεία, πέθανε στους 6 μήνες στα 45. Διάφοροι άλλοι επίσης που πέθαναν είτε κατά τη διάρκεια των θεραπειών ή αμέσως μετά επειδή χάλασε κάποιο άλλο ζωτικό όργανο. Κανείς δεν επέζησε. Ολοι όμως αυτοί τη θεραπεία που πρότειναν οι γιατροί την έκαναν ελπίζοντας στην ίαση. Μόνο μία πολύ παλιά φίλη της μαμάς μου που είχε καρκίνο του δέρματος δεν δέχθηκε καμμία θεραπεία και πέθανε 5 μήνες μετά τη διάγνωση 40 ετών.

Είτε κάνουν θεραπεία, είτε όχι ο θάνατος καιροφυλακτεί. Ομως ..κρίμα δεν είναι να μη προσπαθήσει τουλάχιστον ..να ζήσει;

Εκτός κι αν η ποιότητα ζωής είναι πιο πολύτιμη απο την ίδια τη ζωή.

Αν όμως οι θεραπείες ήταν πιο προηγμένες, δεν προκαλούσαν τόσο σωματικό πόνο θα επιλέγοντο πιο εύκολα και απο αυτούς που φοβούνται;

Εχω στενοχωρηθεί πολύ. Και συνάμα απορήσει.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς με Οικογένεια

Είναι όμορφες οι οικογενειακές γιορτές γιατί φέρνουν κοντά και τους γνωστούς, κοντινούς συγγενείς αλλά και λιγώτερο έως περισσότερο μακρινούς κάποιους που μόνο τέτοιες μέρες βλέπουμε. Τα παιδιά βλέπουν τους παπούδες τους για μία ακόμη φορά, τους έχουν συνηθίσει, αυτό να λέγεται, αλλά η επανάληψη δίνει μιά γλυκιά θαλπωρή, ότι είναι εκεί. Ετσι πιστεύουν τα παιδιά, ότι όλα είναι αιώνια. Ετσι θέλουμε να πιστεύουν τα παιδιά, ότι οι μεγάλοι, εμείς, είμαστε αιώνιοι στα μάτια τους, στυλοβάτες τους εσαεί.

Σε κάθε οικογενειακή γιορτή θα υπάρχει πάντα μία πολύ γιαγιά που συνήθως δεν θα ακούει καλά. "Πώς είστε, καλά;" ρωτάει η πιτσιρικαρία..και παίρνει την απάντηση "όχι δεν τσουγκρίζουμε αυγά τα Χριστούγεννα, μόνο το Πάσχα", οπότε ξεσπάνε σε γέλια! Γελούν με το τίποτα, είναι να τα χαίρεσαι που ξέγνοιαστα πορεύονται.

Βαριούνται σε γενικές γραμμές τα παιδιά τους μεγάλους, όλοι περάσαμε απο αυτό το στάδιο, εμφανίζονται για να πάρουν φιλιά, αγκαλιές και μποναμάδες και μετά έξω απο τη πόρτα με τις παρέες τους. Απόλυτα φυσικό. Και πρέπον. Αν δεν ζήσουν τώρα που είναι μικροί..πότε θα το κάνουν; Αν και αυτό παίρνει νερό, γιατί την ίδια συμπεριφορά είχε παλιά μία συγγενής της μητέρας μου κατά πολύ μεγαλύτερή της..ερχόνταν, εύχονταν και τσούπ έξω απο τη πόρτα για διασκεδάσεις.. όπως αισθάνεται κανείς.

Φέτος οι πιτσιρικαρία εμφανίσθηκε στις 11.30, είχε τελειώσει τις γύρες νωρίς και κάθισε μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες..άγρυπνη γελώντας και χοροπηδώντας. Δεν είναι σιωπηλά ντροπαλά παιδιάκια αυτά, έχουν άποψη, στυλάκι και γλυκιά καρδιά. Τα αγάπαμε αφόρητα. Δεν τα χαϊδολογούμε πολύ, τα χαιδολογούμε πάρα πολύ...

Και βέβαια στις οικογενειακές γιορτές υπάρχουν και τα ευτράπελα..για αυτά ζούμε. Φέτος χάσαμε τη πιατέλλα των αλλαντικών. Και δεν είναι κομπολόϊ που κάπου τόβαλες, κάπου σούπεσε..ολόκληρη πιατέλα δεν κρύβεται, λές. Αυτή ήταν η εξαίρεση, κρύφτηκε και δεν έβγαινε αν δεν έλεγες το σύνθημα. Και η πεθερά είχε ξεχάσει το σύνθημα. Αφού φάγαμε τη παραδοσιακή για την οικογένειά μας σούπα της παραμονής και τη τυρόπιττα μετά σηκωθήκαμε όλοι να ψάχνουμε τα απολωλόντα αλλαντικά..που βρέθηκαν αλλού γι αλλού μετά..ευτυχώς σωα. Το τελευταίο ωραίο κομμάτι ήταν η βασιλόπιττα. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Η συζήτηση ξεκινάει πρίν κοπεί. "Εβαλες το νόμισμα;" Πονηρή ερώτηση, γιατί αν το βάλανε οι πεθεροί, θα φαίνεται απο κάτω η χαραματιά..Αν όμως δεν το βάλανε εκείνοι και μπήκε πρίν ψηθεί η βασιλόπιτα, δεν φαίνεται με τίποτα έχει ενσωματωθεί με τη πίττα και άντε βρέστο. Δυστυχώς φέτος ήταν η δεύτερη περίπτωση..

Καθίσαμε όλοι σοβαροί γύρω απο το τραπέζι. Απλώσαμε μπροστά μας μία χαρτοπετσέτα και σηκώσαμε τα μανίκια μας. Κόπηκε η βασιλόπιττα σε ισομερή κομμάτια, ο καθένας πήρε το δικό του..και άρχισε το μάδημα..ούτε κοτόπιττα να ετοιμάζαμε μετά μανίας ψάχναμε το πολυπόθητο γούρι..που δεν σημαίνει τίποτα..αλλά είναι γούρι..Και όταν η βασιλόπιττα είχε γίνει ένα βουνό απο θρίμμα, και το γούρι άφαντο, το μόνο κομμάτι που δεν πειράξαμε ήταν αυτό της Παναγίας και μιά και εκείνη δεν το μάδησε..ανέλαβε ο πεθερός..και νάτο το γούρι.. Και μετά ακούσαμε τα εξ αμάξης απο τον ανηψιό που ζαχάρωνε το γούρι..να το περάσει στα κλειδιά του..και αρχίζει έναν διάλογο, ένα παζάρι με τον αντιπρόσωπο της Παναγίας (παπού του) για να πάρει το γούρι και εκείνος υπόσχεται να είναι καλός στο σχολείο, να φέρνει καλούς βαθμούς..και εμείς απο κάτω να λέμε τα χειρότερα, "όχι δεν είναι καλό αυτό που υπόσχεσαι δεν είναι εφικτό" ή "Παναγία είναι αυτή, δώσε κάτι απο το υστέρημά σου" και εκείνος ως παιδί να παίρνει τα σχόλια της μετρητοίς και να στραβομουτσουνιάζει.. να αρχίζει ο αντίλογος..και εμείς να γελάμε.

Γλυκές οικογενειακές στιγμές..παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Σας ευχομαι κάθε καλό, μαζί με τις οικογένειές σας που σας αγαπούν και σας κάνουν και γούστο!

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

Κατ' αρχήν να ευχηθώ σε όλους να περάσετε όμορφα και οικογενειακά, μαζί με αυτούς που σας αγαπούν, μαζί με αυτούς που αγαπάτε...και να φάτε. Αφήστε τις δίαιτες και τις γκρίνιες παράμερα..και αφεθείτε στις δημιουργίες της κάθε μητέρας, θείας, γιαγιάς, κουμπάρας, ξαδέλφης, φίλης, φίλου, μπαμπά, παπού, θείου σας, που ξεπατώθηκαν για να σας..χορτάσουν.. και τις πετσούλες να φάτε..τα καψαλισμένα κομματάκια του γουρουνιού ή της γαλοπούλας.. αυτά που δεν επιτρέπονται..φάτε τα μωρέ..αφήστε τους γιατρούς να λ'ενε..

γιατί

αν ζούσαμε όλοι σαν λιτοδίαιτοι μοναχοί..οι γιατροί θα πουλάγανε λεμονάκια στη λαίκή! Οπότε για να μη μείνουν άνεργοι..φάτε..πιείτε..και χορέψτε.. τσιφτετέλια..αν σας σηκώνει το τραπέζι..και επάνω του.. ή ντίσκο και όποιος αντέξει.. για όλα τα γούστα..

Αύριο έχω όλο το σόϊ τραπέζι.. Σαν Παναγίες έρχονται πάντα και πολύ σπάνια τσακώνονται σε μένα (αν και ποτέ δεν ξέρεις..)..μετά πάλι τραπέζι έξω την επομένη..και συνεχίζει..η κάθε θεία πρέπει να δείξει τη τέχνη της χρονιάρες που είναι μέρες..προκαλώντας μία γαστρορραγία τουλάχιστον... σε κάποιον απο εμάς..Το είπαμε, να μη το ξαναλέμε..τόσους γιατρούς έχει το σόϊ, μη πεινάσουν οι άνθρωποι!

Το περίεργο είναι ότι θυμόμαστε τις γιορτές που είναι συνδεδεμένες με ευτράπελα, άλλα αστεία άλλα κουραστικά..και όχι γιατί φάγαμε καλά!. Οπως τότε που έφτιαξε κανελλόνια η κα Π και αφού τα έψησε, βγάζοντάς τα απο το φούρνο, έσκυψε και της ήρθε ζάλη...και κράτττςςςςς έπεσε το πιρέξ στα πλακάκια και εκείνη απο πάνω..και βγάλαμε τα Χριστούγεννα σφουγγαρίζοντας ξανά και ξανά γιατί γλιστραγαν τα λάδια..και συνεφέροντας την οικοδέσποινα που έκλαιγε και διαμαρτύρονταν. Μετά βέβαια γλείψαμε τα εναπομείναντα πιάτα..γιατί όποιος κάνει χειρωνακτική εργασία ΠΕΙΝΑΕΙ..και ήπιαμε όλο το απόθεμα.. Η τότε που κόβοντας το γουρουνάκι, μιά άλλη θεία, έκοψε και το δάχτυλό της μαζί..και τρέχαμε !

Οι καυγάδες δίνουν και παίρνουν σε ΚΑΘΕ ΜΑΣ οικογενειακό τραπέζι..οπότε δεν είναι κάτι το περίεργο να πιαστούμε για το τίποτα.. Αυτό γίνεται κάθε τόσο..τσίκλα πιά!. Το πιο περίεργο θα ήταν να μη μαλώσουμε! Ετσι για αλλαγή! Εχουν όμως όλα πολύ γούστο..

Εύχομαι λοιπόν σε όλες και σε όλους.. ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΑ με υγεία!

11 days of Christmas

Τις τελευταίες μέρες πήγαινα συχνά στο κέντρο της Αθήνας για δουλειές..ναί! μέσα στη βροχή και στα λασπόνερα. Περπατάς προσεκτικά στα πεζοδρόμια μη φάς καμμιά τούμπα ενώ παρατηρεί κανείς τη βρώμα και τη δυσωδία των σκουπιδιών που συσσωρεύονται κοσμώντας κάθε δρόμο εκτός των κεντρικών λεωφόρων.

Μα είναι εικόνα αυτή κύριε Κακλαμάνη μου 10 μέρες πρίν τα Χριστούγεννα;

Τι πάει να πεί "κάνουν απεργία τα συνεργεία καθαρισμού και σκουπιδιών", δεν είμαστε καλά, βρές τρόπο να καθαρίσεις την Αθήνα. Βρές τρόπο να μην είναι ΒΡΩΜΙΚΗ η πόλη.

Πέρασα ένα βραδάκι με το αυτοκίνητο απο τη Πλατεία Συντάγματος. Είχε κόσμο εξαιτίας μιάς χριστουγεννιάτικης γιορτής, κόσμο με ομπρέλλες, αλλά κόσμο. Παντού αστυνομικοί..και απόρησα τι στην ευχή κάνουν τόσσσσοιιιιι αστυνομικοί στη γιορτή; Και μετά είδα το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Α! Μάλιστα! Τους ανέθεσαν να φυλάνε το δένδρο! Μα τι γελοιότητα!

Παρακολουθω εδώ και καιρό μία δίκη που γίνεται στην Ιταλία για το φόνο μιάς 20χρονης Αγγλίδας φοιτήτριας απο τους συγκατοίκους της. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το βάρος της δημοσίότητας που δίνει ο Τύπος στη καταδικασθείσα Αμερικάνα, ενώ για το θύμα που τελικά έχασε τη ζωή της με φρικτό τρόπο..κανείς δεν νοιάζεται. Απορώ που κάθονται βουλευτές κλπ και δίνουν γνώμες αν θα αθωωθεί σε έφεση που θα κάνει η ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗ, απορώ που δίνουν συνεντεύξεις ότι συμπάσχουν με αυτά που περνάει !!! να γίνεται στάρ ο εγκληματίας, !!! Ε! Το θεωρώ εντελώς ανήθικο. Η Amanda Knox ενεπλάκει σε αποτρόπαιο έγκλημα μαζί με τους φίλους της βίασαν και σκότωσαν. Το δικαστήριο τη καταδίκασε αλλά τα ΜΜΕ (κατευθυνόμενα προφανώς) την αθωώνουν. Αυτό με βγάζει απο τα ρούχα μου!.

Μέρες που έρχονται ορίστε και ένα τραγουδάκι

Γιατί μαμά;

Γιατί μαμά..έγιναν επεισόδια για άλλη μία φορά σε μία κατα τ' αλλα ειρηνική πορεία;
Γιατί μαμά..γίνονται επεισόδια κάθε τόσο σε πορείες εργαζόμενων που απλά ζητούν τα δικαιώματά τους;
Γιατί μαμά..ένα άσυλο προστασίας κατατρεγμένων, χρησιμοποιείται-γίνεται άσυλο για συσπείρωση και μετά για επίθεση;
Γιατί μαμά..κάποιοι αρέσκονται απλά να τα σπάνε/καίνε και να φεύγουν;
Γιατί μαμά..δείρανε τον Πρύτανη, τι τους έκανε ο άνθρωπος;
Γιατί μαμά..κάποιοι προκαλούν την Αστυνομία και την περιμένουν να στραβοπατήσει
και μετά την κατηγορούν ότι στραβοπάτησε;
Γιατί μαμά..οι αστυνομικοί αντί να μας προστατεύουν, μας δέρνουν και τελικά μας σκοτώνουν;

Γιατί μαμά..ο κόσμος παθητικά βλέπει τα σπασίματα και τα θεωρεί μία ακόμη δυσάρεστη μέν, αλλά επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα;
Γιατί μαμά..πέρυσι κατηγόρησαν την τότε κυβέρνηση για αδιαφορία και απάθεια, για το ότι ήταν απούσα;
Γιατί μαμά..φέτος για παρόμοια επεισόδια δεν κατηγόρησαν τη σημερινή κυβέρνηση για αδιαφορία και απάθεια, ενώ ήταν απούσα;

και τελικά
Ποιοι είναι αυτοί μαμά, που ξεφυτρώνουν κάθε φορά και τα σπάνε, ενώ η Πολιτεία ανήμπορη απλά παρατηρεί και συζητάει..περιμένωντας να σταματήσουν εκείνοι πρώτοι, ώστε αφού σκουπισθούν οι δρόμοι και επανέλθει η ζωή..να το θάψουμε αυτό μαζί με τ' αλλα, ώς την επόμενη φορά;
Ποιοί είναι αυτοί μαμά, που μας παίζουν όπως παίζω τις κούκλες μου;