10 ημέρες το χρόνο

που

- όλοι μου φταίνε, όλα είναι σκατά

- δεν κατηγορώ ιδιαίτερα κανέναν, ΟΛΟΥΣ τους κατηγορώ ανελέητα

- τίποτα δεν μου αρέσει, όλα τα βρίσκω ή πολύ φτιασιδωμένα, ή πολύ λιτά και ασήμαντα

- η διάθεσή μου είναι απο νευριασμένη, στο τελικό σκαλί της απελπισίας μέχρι τη μαύρη μούχλα

- η όρεξή μου για φαγητό είναι απούσα, σκασίλα μου και αν δε φάω..

- η τάση μου για ποτό είναι ανθούσα, πίτα να γίνω, λιώμα, όλα μου τα άγχη να τα ξεράσω όπου λάχει και πάνω στο οδόστρωμα..

- θέλω να τα σπάσω, όχι τα πιάτα στα σκυλάδικα, εντάξει και αυτά, αλλά περισσότερο θέλω να ακούω τζάμια να σπάνε, παλιά πέταγα μπουκάλια σε ερημικές περιοχές πάνω σε τοίχους.. μπουκάλια με μπογιά..να ακούω το κλάτςςςς πάνω στη πέτρα και μετά παντού χρώμα τα...γέλιο υστερικό με έπιανε μέχρι δακρύων..

- Καπνίζω μέχρι να βραχνιάσει η φωνή μου, και όχι τίποτα ποδαρίλος, ή χορτο-τσιγάρα για φλώρους, μονο Romeo y Julietta. Βουτάω την άκρη του πούρου σε καλό κονιάκ και τη βάζω στο στόμα μου. Ανάβω την άλλη άκρη.. η πρώτη ρουφυξιά με στέλνει..όπως η κάθε πρώτη φορά..

- βουλιάζω σε μαύρα έλη χωρίς αναπνευστήρα.. όλο και πιό κάτω.. το πρόβλημα είναι ότι πάντα βγαίνω στην επιφάνεια..και όχι σαν τα ψοφίμια, σε σήψη..αλλά ζώ. Δεν είναι ότι δεν μ' αρέσει που ζώ..είναι στιγμές που η ποιότητα της ζωής μου, μου σπάει τα αρχίδια..θέλω να ουρλιάξω...

Αυτές οι 10 μέρες το χρόνο μου αλλάζουνε όλη μου τη βολή, κάνω αναγκαστικά delete.

Χωρίς αυτές τα refresh και το re-start θα ήταν αδύνατα.

Αρα?