Οικιστικά όνειρα

Οι μέρες αυτές καθώς και οι προηγούμενοι 2 μήνες ήταν εποχή συλλογής εμπειριών για μένα. Εκανα κάτι που δεν το είχα ξανακάνει και μάζεψα πληροφορίες για την εξέλιξη των Ελλήνων, εκείνων που είναι σε ηλικία μεταξύ 30-45 ετών. Να σας τα γράψω τώρα αναλυτικά να καταλάβετε και να μου πείτε και εσείς τη γνώμη σας.

Μεσολαβώ για λογαριασμό μιάς γνωστής μου, να νοικιάσω ένα διαμέρισμα που έχει. Η ίδια, λόγω φόρτου εργασίας, δεν έχει τη δυνατότητα να το δείχνει σε υποψηφιους ενοικιαστές, έτσι την εξυπηρετώ εγώ δείχνοντάς το χωρίς να ανακατεύομαι στις διαπραγματεύσεις. Το διαμέρισμα είναι σε ωραίο παραθαλάσσιο προάστειο όμως δεν έχει θέα θάλασσα, ούτε πάρκινγκ. Ενα σπίτι ανακαινισμένο μέν όμως 30+ετών.

Μετά απο τους μήνες αυτούς και τα άπειρα άτομα που έχουν παρελάσει (για τα οποία θα μπορούσα να γράψω χρονογραφήματα) το διαμέρισμα παραμένει ξενοίκιαστο και η φίλη μου φρικαρισμένη. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλος αυτός ο κόσμος που είναι μεταξύ 30-45 ετών ΔΕΝ θέλουν να νοικιάσουν το σπίτι της.

Ετσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο μέσος Ελληνας έχει υποστεί οικιστική μετάλλαξη απο την πολύ τηλεόραση που βλέπει. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ετσι σύμφωνα με αυτά που μου είπαν θέλουν

• να μένουν σε ένα μικρό σπίτι-διαμέρισμα που να τους χωράει,
• νεόδμητο ή το πολύ 5ετίας
• πλήρως ανακαινισμένο και εξοπλισμένο με πολλά ντουλάπια και βεράντες,
• ηλιακό θερμοσίφωνα
• με αυτόνομη θέρμανση,
• θέα θάλασσα-βουνό-πάρκο-νεκροταφείο-δρόμο, αλλά όχι τη μπουγάδα της γειτόνισσας ή μιά μεσοτοιχία,
• να έχει δικό του πάρκινγκ,
• λίγα κοινόχρηστα και
• το ενοίκιο να μην είναι πάνω απο 300 ευρώ το μήνα.

Είναι αυτό εφικτό? Βεβαίως και όχι. Τα σπίτια τέτοιου είδους, αν ανοίξετε μία εφημερίδα, κοστίζουν πολλά.

Είδα πολύ κόσμο. Νέα παιδιά με λαμπρές καριέρες. Προτιμούσαν να μενουν με τους γονείς τους παρά να μείνουν κάπου χειρότερα απο αυτό που ονειρεύονται. Σε ξένα κράτη είναι αλλιώς. Μαζεύονται 2-3 και συγκατοικούν καλύπτοντας έτσι ένα μεγάλο ενοίκιο.

Εδώ όμως όχι. Δεν θέλουν συμβιβασμό, δεν θέλουν συγκάτοικο. . Η μόνοι και ελεύθεροι ή τίποτα. Ετσι συμβιβάζονται. Ωριμότητα?

Με ποιό τρόπο θα πιάσουν το όνειρο της ανεξαρτησίας?

Είναι αλήθεια ότι έχω κουραστεί. Απο τις συνεχείς απαιτήσεις. Θέλουν τον ουρανό με τ' αστρα, φθηνά, άκοπα και ίσως και χάρισμα. Είμαι φαίνεται απο άλλον πλανήτη.

..................................

Για την ιστορία, το διαμέρισμα σκοπεύει η φίλη μου να το πουλήσει.