Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Οικιστικά όνειρα

Οι μέρες αυτές καθώς και οι προηγούμενοι 2 μήνες ήταν εποχή συλλογής εμπειριών για μένα. Εκανα κάτι που δεν το είχα ξανακάνει και μάζεψα πληροφορίες για την εξέλιξη των Ελλήνων, εκείνων που είναι σε ηλικία μεταξύ 30-45 ετών. Να σας τα γράψω τώρα αναλυτικά να καταλάβετε και να μου πείτε και εσείς τη γνώμη σας.
Μεσολαβώ για λογαριασμό μιάς γνωστής μου, να νοικιάσω ένα διαμέρισμα που έχει. Η ίδια, λόγω φόρτου εργασίας, δεν έχει τη δυνατότητα να το δείχνει σε υποψηφιους ενοικιαστές, έτσι την εξυπηρετώ εγώ δείχνοντάς το χωρίς να ανακατεύομαι στις διαπραγματεύσεις. Το διαμέρισμα είναι σε ωραίο παραθαλάσσιο προάστειο όμως δεν έχει θέα θάλασσα, ούτε πάρκινγκ. Ενα σπίτι ανακαινισμένο μέν όμως 30+ετών.
Μετά απο τους μήνες αυτούς και τα άπειρα άτομα που έχουν παρελάσει (για τα οποία θα μπορούσα να γράψω χρονογραφήματα) το διαμέρισμα παραμένει ξενοίκιαστο και η φίλη μου φρικαρισμένη. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλος αυτός ο κόσμος που είναι μεταξύ 30-45 ετών ΔΕΝ θέλουν να νοικιάσουν το σπίτι της.
Ετσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο μέσος Ελληνας έχει υποστεί οικιστική μετάλλαξη απο την πολύ τηλεόραση που βλέπει. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ετσι σύμφωνα με αυτά που μου είπαν θέλουν
  • να μένουν σε ένα μικρό σπίτι-διαμέρισμα που να τους χωράει,
  • νεόδμητο ή το πολύ 5ετίας
  • πλήρως ανακαινισμένο και εξοπλισμένο με πολλά ντουλάπια και βεράντες,
  • ηλιακό θερμοσίφωνα
  • με αυτόνομη θέρμανση,
  • θέα θάλασσα-βουνό-πάρκο-νεκροταφείο-δρόμο, αλλά όχι τη μπουγάδα της γειτόνισσας ή μιά μεσοτοιχία,
  • να έχει δικό του πάρκινγκ,
  • λίγα κοινόχρηστα και
  • το ενοίκιο να μην είναι πάνω απο 300 ευρώ το μήνα.
Είναι αυτό εφικτό? Βεβαίως και όχι. Τα σπίτια τέτοιου είδους, αν ανοίξετε μία εφημερίδα, κοστίζουν πολλά.
Είδα πολύ κόσμο. Νέα παιδιά με λαμπρές καριέρες. Προτιμούσαν να μενουν με τους γονείς τους παρά να μείνουν κάπου χειρότερα απο αυτό που ονειρεύονται. Σε ξένα κράτη είναι αλλιώς. Μαζεύονται 2-3 και συγκατοικούν καλύπτοντας έτσι ένα μεγάλο ενοίκιο.
Εδώ όμως όχι. Δεν θέλουν συμβιβασμό, δεν θέλουν συγκάτοικο. . Η μόνοι και ελεύθεροι ή τίποτα. Ετσι συμβιβάζονται. Ωριμότητα?
Με ποιό τρόπο θα πιάσουν το όνειρο της ανεξαρτησίας?
Είναι αλήθεια ότι έχω κουραστεί. Απο τις συνεχείς απαιτήσεις. Θέλουν τον ουρανό με τ' αστρα, φθηνά, άκοπα και ίσως και χάρισμα. Είμαι φαίνεται απο άλλον πλανήτη.
..................................
Για την ιστορία, το διαμέρισμα σκοπεύει η φίλη μου να το πουλήσει.

7 σχόλια:

nassos είπε...

Η πολυκατοικία στην οποία μένω είναι του 1967. :)

Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα να έμενα σε παλαιά σχεδιάσεως πολυκατοικία. Αρκεί να είναι ΟΚ το διαμέρισμα και με σωστή διαρύθμιση.

Και ναι συμφωνώ ότι μας έχει επηρεάσει η τηλεόραση που μας δείχνει τις βιλάρες της Εκάλης και της Πολιτείας.

Marina είπε...

Είσαι η εξαίρεση. Το σπίτι είναι του 1975. Τα παιδιά που έχουν έρθει δεν μπορείς να φαντασθείς τι ζητάνε..όλα όσα έγραψα και πολλά άλλα.. οι μισθοί τους όμως δεν καλύπτουν τις επιθυμίες τους. Με τα λεφτά που διαθέτουν δεν μπορούν να ζήσουν αλα Δ.Λιάνη με πισίνες και υπηρέτες. Μουτρώνουν όμως αν δεν τους τα προσφέρεις.

Ανώνυμος είπε...

ο σύγχρονος Έλληνας δεν ξέρει τι θέλει.

ο σημερινός 30αρης+ εμ βέβαια,πως να ζήσει,μπορεί να ζήσει μόνος του,όντας ιδιωτικός υπάλληλος;με τίποτα-εδώ δεν τα βγάζουν πέρα οι δημόσιοι υπάλληλοι.Εκτός και αν έχει τόσο καλή δουλειά και τα βγάζει πέρα,πράγμα δύσκολο,τουλάχιστον για την αρχή.Ιδιωτικός υπάλληλος και να βγάζει πολλά λεφτά;ανέκδοτο.

αναγκαστικά οι περισσότεροι ζουν με τους δικούς τους,γιατί πολύ απλά ΔΕΝ "βγαίνουν" οικονομικά-που να νοικιάσουν σπίτια.Αλλά είναι κατακριτέο από την άλλη 34 ετών άνθρωπος να ζει με τους γονείς του.Θα τον πληρώνουν συνέχεια,νομίζει;

απο την άλλη,αυτά που σου ζητούσαν Μαρίνα τι θέα απαιτούν να έχει το σπίτι κ.τ.λ,το βλέπω και εγω αυτό σε παρέες που κατά καιρούς τυγχαίνει να κάνω με άτομα αυτής της ηλικιακής ζώνης.

ακούω από αρκετούς 30αρηδες+ (33αρηδες π.χ) να βγάζουν κάτι περίεργα κομπλεξικά στερητικά συμπλέγματα,ότι δεν περάσανε καλά στη ζωή τους και διάφορα άλλα κουλά,και μου έχει κάνει εντύπωση γιατί εντάξει νέοι άνθρωποι είναι.Βγάζουν ένα παράπονο

μήπως είναι τελικά αυτό που λένε η κρίση των 30αρηδων;τι να πω....

An-Lu είπε...

Επειδή εμπίπτω κι εγώ στην ηλικιακή ομάδα που αναφέρεις, πραγματικά ξαφνιάζομαι, τόσο από τις μη ρεαλιστικές απαιτήσεις τους όσο και από το γεγονός πως "βολεύονται" με τους γονείς ακόμα και όταν έχουν καλοπληρωμένες δουλειές και ΔΕΝ πληρώνουν καν μέρος των παγίων ως θα όφειλαν...
Νομίζω ότι πρόκεται για τη "γενιά Κωστόπουλου" αν σου λέει κάτι αυτό...

Helix Nebulae είπε...

Οι βλαβερές συνέπειες των διαφημιστικών σποτ...

Πωλείται μονοκατοικία τύπου american suburbia (βλ. προάστια) σε ήσυχο δεννδρόφυτο δρόμο, με ιδιόκτητο γκαράζ, κήπο με γκαζόν, πισίνα, μπάρμπεκιου, χαμογελαστή μοντέλα στο ρόλο της συζύγου και ασορτί χαριτωμένο σκύλο. Το καλογυαλισμένο SUV δώρο.
Πληροφορίες στη γνωστή τράπεζα με τον καλοσυνάτο υπάλληλο που θέλει να σου χαρίσει λεφτά επειδή απλά σε συμπάθησε...

Unknown είπε...

Θέλουμε....

Ν' απουσιάζει η λογική, η προσπάθεια...

Θέλουμε.... παραμύθια....

Θέλουμε.... ο Αριστοφάνης να μην είχε γράψει τον πλούτο...

Ανώνυμος είπε...

Οποία ευτυχής σύμπτωση. Τώρα πρόσφατα έψαχνα να νοικιάσω σπίτι και το τι τέρατα είδα ΔΕΝ περιγράφονται.
Το τελευταίο (τέρας) το περιγράφω εδώ: http://lexotanila.blogspot.com/2007/02/blog-post.html
Ελπίζω να μην είναι της φίλης σου.