Δόσεις, δόσεις, πόσα θα δώσεις;

Σαν το παιχνίδι με το παπά έχει γίνει το θέμα "πότε θα πάρουμε τη δόση απο την Ευρώπη", τη δόση που θα μας σώσει, "τρομάρα μας", όπως άκουσα κάποιον να λέει.

Και γιατί καθυστερούν οι Ευρωπαίοι;

Γιατί δεν μας δίνουνε τη δόση μας που τόσο έχουμε ανάγκη; Σνίφ, σνίφ και κλάψ, κλάψ

Και δώστου δάκρυ Μάρθας Βούρτη.

Τόσα χρόνια επι GAP που κάναμε κόνξες, που όλο νόμους περνάγαμε αλλά κανένα δεν εφαρμόζαμε τότε, που οι μέν κρατιώντουσαν απο τη καρέκλα τους μπας και ξεκολλήσει απ' εκεί ο κώλος τους και πάθουν κάτι και οι δέ λυσσαλέα ήθελαν να τους ξε-θρονιάσουν για να θρονιαστούν εκείνοι, τότε τους γράφαμε τους Ευρωπαίους. 

Τώρα μας γράφουν αυτοί. Ναί θα σας δώσουμε τη δόση σας..υπό όρους. Ξαφνικά γίνανε Μαυρογιαλούροι. Μόνο που εμείς δεν το καταλάβαμε, δεν το είδαμε ότι ερχόταν.

Τα ξύλα πάνε Παράδεισο?

Ιστορία για αγρίους ή για κάθε πικραμένο.

Ο κύριος Νίκος το 2011, μάζεψε τις ελιές απο το κτήμα του και κλάδεψε και τα δένδρα. Τα ξύλα απο το κλάδεμα τα έκανε σωρούς με σκοπό κάποια να κρατήσει για το χειμώνα και κάποια άλλα να τα διαθέσει. Ο κύριος Νίκος έχει και βοηθό τον Β. πρώην μετανάστη που έχει πάρει ελληνική υπηκοότητα και ζεί αξιοπρεπώς στη περιοχή με την οικογένειά του. Προσφέρει τα ξύλα στο Β και εκείνος με μεγάλη του χαρά δέχεται.
Περνάει το καλοκαίρι, τα ξύλα στο χωράφι του κυρίου Νίκου. Ερχεται ο Σεπτέμβρης με τα πρωτοβρόχια..
"Πάρε τα ξύλα σπίτι σου", λέει στο Β "άμα βραχούν θα καπνίζουν και δεν θα καίγονται εύκολα". Μαλιάζει η γλώσσα του.
"Καλά, καλά" απαντάει ο Β και δεν τα παίρνει.
Πέφτουν βροχές, καταιγίδες, γίνονται παπάρα τα ξύλα στο νερό και στις λάσπες..

Ερχεται μετά μία γειτόνισσα, που κάνει τη κακομοίρα, ιδιαίτερα πονηρή. Του κλαίγεται του κυρίου Νίκου για τα απίστευτα δεινά που πέσανε στο κεφάλι της. Κάθε που πάει να τον δεί του φέρνει ένα πεσκέσι, πότε γλυκό του κουταλιού, πότε ψωμί ζυμωμένο απο τα χεράκια της. ..και δώστου κλάμα Μάρθα Βούρτση. Στο τέλος της δίνει τα ξύλα ο κυρ Νίκος, αφού όπως απεδείχθει ο βοηθός δεν τα θέλει. 

Μόλις φεύγουν τα ξύλα, ξυπνάει ο βοηθός, βλέπει τα ξύλα στην αυλή της γειτόνισσας και γίνεται Τούρκος, με το ζόρι της τα παίρνει και την απειλεί να της σπάσει στο ξύλο. Μετά παίρνει τον κυρ Νίκο τηλέφωνο και του κάνει παράπονα. 

"Μου τα είχες υποσχθεθεί, γιατί τάδωσες σ' ΑΥΤΗΝ (την έτσι, την αλλιώς).." γίνεται ολόκληρο θέμα.. 

Ο κύριος Νίκος, φοβούμενος μη παρεξηγηθεί ο βοηθός και του φύγει,  πάει στη γειτόνισσα της λέει ότι έκανε λάθος που της έδωσε τα ξύλα γιατί είχε ξεχάσει ότι τα είχε καπαρώσει. Μουτρώνει η γειτόνισσα και τον στολίζει με ότι λέξεις ξέρει και δεν ξέρει. 

Τα μπαλώνει με το βοηθό του, αφού τον ξεχέζει και η γυναίκα του για τη κουταμάρα του. 

Αίνιγμα : Ποιός πήρε τα ξύλα? 

ΚΑΝΕΙΣ είναι η απάντηση. 

Εμειναν στο χωράφι του κυρ Νίκου, φωλιά για τα φίδια. Γιατί ο βοηθός δεν τα ήθελε πραγματικά, γιατί αν τα ήθελε θα τα είχε πάρει όταν ήταν στεγνά. Ηλπιζε να τα κλέψει η γειτόνισσα, η οποία τον είχε παλια σκυλοβρίσει για την εθνικότητά του, ώστε να βρεί πάτημα να τη σπάσει στο ξύλο. 

Τα ξύλα έμειναν και παραμένουν στο χωράφι του κ. Νίκου. Περιμένουν το κλέφτη που θα τα πάρει, μαζί με το μπερντάκι που θα του αναλογεί..

Για πολύ ξύλο λέμε η ελληνική ύπαιθρος.

Ηθική κατάρρευση & Φασισμός

Με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, απο πολιτικής και οικονομικής άποψης, έχουν γραφτεί και λεχθεί πολλά. Οι υποσχέσεις για τη πλούσια τα ελέη μετά θάνατον ζωή, στη προκειμένη την ανάπτυξη, με τα ουρί του Παραδείσου και τα βουνά απο πιλάφια που θα περιμένουν το πεινασμένο και ψυχικά διαλυμένο Ελληνα μετά τα μέτρα της Τρόϊκας, άφθονες. Η πραγματικότητά μας σε τέλμα.

Καλούμεθα να κολυμπήσουμε σε ανήθικους καιρούς. Οταν η ηθική κατακερματίζεται συνεχώς, η πολιτική γραμμή δείχνει τη πορεία που ακολουθεί η τελική κατάρρευση των πάντων.  Η στάση της πορείας φέρνει την αποχαύνωση. Απαθέστατοι παρακολουθούμε τα καμώματα της ΧΑ που με τις ευλογίες ή την ανέχεια του κρατικού μηχανισμού παίρνει ρόλους Lone rangers, εκδικητή Ζορρό και προστάτη Whyatt Earp που μάχεται τους κακούργους και Ινδιάνους στο O.K. Coral (στη προκειμενη Μετανάστες) και επικροτούμε και απο πάνω. Τι πιο ανήθικο να καλείς οικονομικούς μετανάστες στη χώρα σου για να σου κτίσουν τη ζωή σου, απο το να σπέρνουν εκείνοι το χωράφι σου (εσύ στο καφενείο) μέχρι να σου κατασκευάζουν την Ολυμπιάδα 2004 και όταν σφίξουν οι κ**λοι, όχι μόνο να τους πετάς έξω απο τη χώρα, όχι..πρέπει να χρηματοδοτείς τη ΧΑ για να "καθαρίζει" το ελληνικό  Ο.Κ. Κοράλ απο τους ξένους, τους δικούς μας Ινδιάνους.. τους πρώην φίλους μας. Και βέβαια τα ΜΜΕ, ως φερέφωνα της πολιτικής, κάνουν τη προπαγάνδα τους, δίνοντας εκτενείς περιγραφές των "επιχειρήσεων" της ΧΑ ώστε να εντυπωσιαστεί η κύρια μάζα του λαού, η πλειονότης που στήνεται καθημερινά στη τηλεόραση, που βλέπει και σκέφτεται ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ. Τι πιο ανήθικο να κάνεις πλύση εγκεφάλου στο λαό, ώστε πέρα απο μπατιρημένος να διοχετεύει το θυμό του στους αδικημένους παρά στους αληθινούς φταίχτες!! Αντί να προσπαθήσουμε όλοι να κάνουμε κάτι να βγούμε απο το τέλμα (το σταύρωμα των πολιτικών που μας έφεραν εδώ, βοηθάει πολύ) κυττάμε το γυαλί αποχαυνωμένοι, καταπίνοντας τους σπόρους της χειραγώγησης. 

Ενας νέος Φασισμός γεννιέται στη χώρα μας..με αυτό το τρόπο..πρώτα με φόβο, οικονομική κατάρρευση, πλύση εγκεφάλου, απάθεια και κατεύθυνση πρός συγκεκριμμένους στόχους. Στο τέλος θα υποψιαζόμαστε ο ένας τον άλλον, θα κλεισθούμε στον εαυτό μας, θα κατηγορήσουμε για όλα μας τα δεινά τους άλλους και ελεύθεροι πιά θα δοξάσουμε το νέο μας Ντούτσε είτε είναι άνθρωπος είτε πολιτικό κίνημα, με νέες "αξίες" και πειθήνιους υπηκόους. 
 

Η ύστατη ηθική κατάρρευση

Οι ευθύνες..των αλλων

Επειδή δεν έχω δικά μου παιδιά (παρά τις προσπάθειες ) ο κόσμος πιστεύει ότι μπορεί να μου πασάρει δικές του ευθύνες θεωρώντας ότι ζώ για να εξυπηρετώ αυτούς που έχουν παιδιά. Επειδή διαφωνώ με τη θεωρία..γίνεται της κακομοίρας εδώ μέσα.

Απίστευτες τραγελαφικές καταστάσεις δημιουργούνται, όπου  μου πετάνε το μπαλλάκι της ευθύνης (τους), την ώρα που θέλουν, αλλά δεν το πιάνω, δεν τσιμπάω γιατί δεν έχω καμμία υποχρέωση να συντρέξω τις επιλογές τους (ιδιαίτερα όταν δεν συμμετέχω στη ζωή τους). Ετσι το μπαλλάκι το αφήνω να πέσει κάπου και φεύγω. Δικές σου είναι οι ευθύνες, μόνος σου τις ανέλαβες..δεν με ρώτησες, δεν με συμπεριέλαβες στις αποφάσεις σου, τι θέλεις τώρα, ε; Μετά γκρινιάζουν ότι δεν τους συντρέχω στα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ..ενώ εκείνοι ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα δικά μου.

Χθεσινό παράδειγμα. Με είχε ειδοποιήσει ο άνδρας μου ότι έρχεται σε 5 λεπτά να κατεβώ να πάρω κάτι σακούλες απο το πορτ μπαγκάζ. Κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας λίγο νωρίτερα και έπεσα επάνω σε γνωστή μου που μόλις είχε γυρίσει απο το σούπερμάρκετ. Αντί να παρκάρει στο χώρο παρκαρίσματός της στη πυλωτή, άφησε το αυτοκίνητό της στην είσοδο του πάρκινγκ, μπλοκάροντας όλους όσους ήθελαν να μπούν-βγούν, για να ξεφορτώσει. Με είδε να βρίσκομαι μέσα στη πολυκατοικία και άρχισε να χειρονομεί..να πάω να τη βοηθήσω..αλλά έκανα πως δεν είδα γιατί διαφωνώ με αυτό που κάνει..για τη βολή της να εμποδίζει τους άλλους. Αρπαξε λοιπόν τις σακούλες της, τις πέταξε μπροστά απο τη κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας (για να περάσεις μέσα αδύνατον..βουνά οι σακούλες), έβγαλε έξω τις κόρες της (παιδιά του Δημοτικού 6+9 ετών) και τους είπε.."βάλτε μέσα τις σακούλες η Μαρίνα θα σας ανεβάσει επάνω με το ασανσέρ". Την ώρα εκείνη ερχόταν ο άνδρας μου και 2 άλλα αυτοκίνητα απο πίσω της..κορνάροντας..Βγαίνω έξω να παραλάβω τον άνδρα μου και το θέμα μένει εκεί. 

Τα 2 παιδάκια, βάλανε τις σακούλες μέσα στη πολυκατοικία και περίμεναν τη μαμά τους να παρκάρει και να ανεβούν όλοι μαζί επάνω. Την είδα που πέρασε πίσω μου και κοντοστάθηκε γιατί κατάλαβε ότι δεν θα τη βοηθήσω..προηγείται ο σύντροφός μου που δεν μπορεί να σηκώνει βάρη. Μουρμουρίζοντας πήρε σακούλες και παιδιά και πήγε σπίτι της. 

Ενα απλό παράδειγμα είναι το χθεσινό συμβάν..σαν και αυτό γίνονται καθημερινά πολλά άλλα και όχι μόνο με τη συγκεκριμμένη, αλλά και με συγγενείς. 

Αρνούμαι συστηματικά να αναλάβω ξένες ευθύνες. Αν μου ζητήσουν τη βοήθειά μου, ευχαρίστως να τους βοηθήσω εφόσον δύναμαι. Δεν μου τη ζητάνε όμως..απλά ΟΠΟΤΕ τους καπνίσει, χωρίς να νοιάζονται αν μπορώ/δεν μπορώ..ΤΩΡΑ πρέπει να κάνω κάποια πράγματα που τους βολεύουν. Συχνά αυτά που τους βολεύουν, ξεβολεύουν όλους τους υπόλοιπους που συγκατοικούν μαζί μας, στην ίδια πολυκατοικία. Βρίσκω αυτή τη συμπεριφορά τους εντελώς ανώριμη. Είναι μεγάλοι άνθρωποι άνω των 35 και προφανώς δεν τα βγάζουν πέρα με τις επιλογές τους ή δεν μπορούν να διαχειρισθούν καταστάσεις. Αμα δεν μπορείς να διακπεραιώσεις πράγματα, να αναλαμβάνεις λιγώτερες ευθύνες ή να τις μοιράζεις σε βοηθούς, σε ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να σε βοηθήσουν. Οχι στους άσχετους..επειδή δεν έκαναν παιδιά! Τι φταίνει οι άνθρωποι, ε;

Τα πήρα άσχημα χθές..

Γλυκό του κουταλιού, βύσσινο

Το βύσσινο ήταν απο πάντοτε το γλυκό εκείνο που προκαλούσε συζητήσεις για το κόσμο γύρω μας, για τη σκοπιά που ο καθείς βλέπει τα πράγματα ευελπιστώντας κυρίως να επιτύχει τον έναν τουλάχιστον συνομιλητή που θα αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τα ίδια μέτρα και σταθμά.

Με τη μητέρα μου, τρώγαμε βύσσινο πάνω απο παγωτό, σκέτο, μέσα σε βυσσινάδα ή απλά 1 κουταλιά μαζί με τον πρωϊνό καφέ, χάραμα το κατακαλόκαιρο. Ο τρόπος παρασκευής του, αυτός ο συνδυασμός γλυκού με το ξινό ήταν το ερέθισμα για ν΄ανοίξουμε τις καρδιές μας, για να πούμε ότι μας απασχολεί χωρίς κατήχηση, χωρίς να θίγουμε, χωρίς πολύ μίσος. Χωρίς καθόλου μίσος ή θυμό. Κουβεντιάζοντας και αδειάζοντας αυτά που μας απασχολούσαν. 

Πρίν μία εβδομάδα μου έφτιαξε η θεία μου γλυκό του κουταλιού βύσσινο απο βιολογικής καλλιέργειας βύσσινα που παραδέχομαι δημοσίως ήταν τα καλύτερα που έχω φάει μέχρι τώρα, ίδια με εκείνα που έφτιαχνε η μητέρα μου όταν ήμουνα παιδί. Αναγκαστικά λοιπόν ήρθαν και οι αντίστοιχες συζητήσεις. Τα ερωτήματα. Αυτά που απασχολούν. 

1) Με στενοχωρεί που καταστρέφεται η ιδέα που έχω σχηματίσει,  για ορισμένους ανθρώπους, επειδή οι τελευταίοι αναπροσαρμόζουν το χαρακτήρα τους στις περιστάσεις ώστε να επιβιώνουν πατώντας επί πτωμάτων. Πάντα απεχθανόμουνα την εκμετάλλευση. Αν έχεις μία μαζοχιστική τάση, αν είσαι θύμα, αν ψάχνεις για το καμουτσίκι που θα σε χτυπάει γιατί με αυτό το τρόπο εξιλεώνεσαι, δεν είμαι εγώ που θα στα δώσει, πήγαινε βρέστα απο αλλού. Λυπάμαι πολύ που βλέπω αξιοσέβαστους ηλικιωμένους, να συμπεριφέρονται ποταπά με στόχο το προσωπικό όφελος.

Συμβαίνει παντού, κύττα γύρω σου. Ναί, κυττάω. Απλά δεν πίστευα ώς τώρα ότι θα το βιώσω. Το βιώνω. Και δεν μ' αρέσει. Στρέφω το βλέμμα αλλού, κάνω άλλα πράγματα και κυρίως αποφεύγω αυτούς τους πάλαι ποτέ αξιοσέβαστους, νύν εκμεταλλευτές ηλικιωμένους. Ετσι είναι οι γέροι, εγωϊστές. Ναί, συμφωνώ όμως I won't be part of this, you know I won't. 

2) Η συμβίωση με την αδιαλλαξία φέρνει τα χειρότερα αποτελέσματα. Αραγε είναι η αδιαλλαξία προνόμιο των φοβισμένων; Εκείνων που κρατιούνται με νύχια και δόντια απο αυτά που ξέρουν, πολεμώντας λυσσαλέα αυτά που δεν ξέρουν, δεν θέλουν να μάθουν, ότι νέο είναι και ανυπόφορα τρομακτικό; Θυμώνω που προτείνω λύσεις, οι λύσεις γίνονται αποδεκτές και υιοθετούνται μόνο που στην τελική μου τις τρίβουν στη μούρη. Είναι άραγε η αδιαλλαξία προνόμιο των ηλικιωμένων στο μυαλό, εκείνων που είναι ηλικιακά νέοι αλλά αισθάνονται γέροι και ξοφλημένοι ; Ο ανθρωποδιώχτης είναι κολλημένος στο μέτωπό τους σαν σήμα του ΚΟΚ. Οι αντιφρονούντες μη πλησιάζετε. 

Μη παραπονιέσαι λοιπον που δεν σε θέλω μετά απο αυτή τη συμπεριφορά. Οπου θές πήγαινε, μακριά απο μένα μόνο να είσαι.

3) Να και κάτι καλό. Χωρίς να κάνω καμμία προσπάθεια, οι moochers και τα παράσιτα με αποφεύγουν, καταλαβαίνουν ότι οι αξίες μας είναι σαν τους διάτονες αστέρες, οι μέν εδώ οι δε άλλου. Μένω λοιπόν με όσους έχουν αξία στα μάτια μου. Τους ποιοτικούς φίλους. Αν ζούσε η μητέρα μου θα χαιρόταν.

Τα εις εαυτόν

Οσο περισσότερα πράγματα κάνω στη ζωή μου πλέον, τόσο λιγώτερο γράφω στα μπλόγκς. Οτι είχα να πώ τα είπα χρόνια τώρα, απο το 2006 που ξεκίνησα τα γραφτά μου εδώ.Σαν να έσκασα με ηχηρό μπάμ και να εισακούσθηκαν οι επιθυμίες μου για μια ζωή με ποιότητα.
Βέβαια

οι επιθυμίες πραγματοποιούνται όχι όμως απολύτως, όχι 100%. Και αυτό είναι και το ζάρι, τι δεν θα μου βγεί, τι δεν θα επιτευχθεί. Μετά καλείται ο παραλήπτης του ποσοστού των επιθυμιών να σηκώσει τα μανίκια του και να βγάλει τα κάστανα απο τη φωτιά, να δεί τι θα κάνει με το ποσοστό που του λείπει.Πώς θα ζήσει μ' αυτό.Και αυτό κάνω. Εχω μία απώλεια της τάξης του 20%, ευτυχώς ξεπεράστηκε το πρόβλημα της υγείας. Εχει μείνει λίγος βήχας, κάποια τροφική αλλεργία, βρήκα όμως έναν προμηθευτή φιστικιών στην Αίγινα που κάνει σωστή-αγνή καλλιέργεια και τα φιστίκια που στερήθηκα για 10 χρόνια τώρα, αυτά τα φιστίκια μπορώ να τα φάω χωρίς πρόβλημα. Κάτι είναι και αυτό. 

Δεν ξέρω πώς θα ζήσω σ' αυτήν την Ελλάδα που παραπαίει. Ο θυμός και η απελπισία μας έκαναν καμικάζι. Θα ριχθούμε με τα μούτρα στο άγνωστο, ποτέ δεν θα μάθουμε αν η θυσία μας αυτή απέφερε καρπούς. Οι μεταγενέστεροι θα κρίνουν. 

Οι μικροί πιστεύουν ότι όσο μεγαλώνεις "πήζει το μυαλό σου" και ξέρεις τι είσαι, τι να ψηφίζεις, ποιόν να πιστεύεις, ποιούς να ακολουθείς. Τι πλάνη! Πρίν απο κάθε εκλογική περίοδο προβληματίζομαι γιατί δεν ανήκω πουθενά. Δεν με αντιπροσωπεύουν τα κόμματα, δεν με παρασύρουν οι δημαγωγοί. Τη σφαλιάρα που έφαγαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στις 6/5 την άξιζαν, γιατί η λανθασμένη πολιτική τους κατά τη δεκαετία του ευρώ, έφερε την οικονομική κατάρρευση των Ελλήνων. Ομως η σφαλιάρα των κομμάτων μεταφράστηκε σαν αλλαγή πλεύσης των πολιτών που δεν βρίσκουν φάρμακα, δεν έχουν λεφτά για να ζήσουν αξιοπρεπώς, δεν έχουν δουλειές και κυρίως δεν έχουν όνειρα. Με ή χωρίς μνημόνιο το πρώτο καιρό προβλέπεται αύξηση της ανεργίας, της βίας και της απελπισίας. Μετά έρχεται το jigsaw puzzle.

Aύριο πρέπει να επιλέξω τον λιγώτερο αχρείο. Αυτός τον δημαγωγό που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, που συνεργάστηκε για το καλό του λαού πρωτίστως και καθόλου δεν γνοιάστηκε για τη καρέκλα του. Αυτόν που θα τα δώσει όλα για το λαό, για την ανάπτυξη, για να βγεί η χώρα απο τη κρίση. 

Θα παίξω το παπά: Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;  

Jet lag

Η νέα τάξη των πραγμάτων με οδηγεί μακριά απο τη παλιά μου ζωή σε νέα μονοπάτια. Υπάρχει τέτοιος όγκος ποικιλίας στη καθημερινότητά μου, που όλο λέω "αυτό να το γράψω στο μπλόγκ" και ωσπου να κρατήσω έστω 1 σημείωση, έχει αντικατασταθεί απο το επόμενο κάτι και σβήσει. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι η γρήγορη προσαρμοστηκότητα απο τη μία πραγματικοτητα στην άλλη, κάτι σαν το jet lag. Εκεί που λέω, είμαι στην Αθήνα, κάνω τις δουλειές μουγρήγορα και αποτελεσματικά, προσαρμόζομαι πλήρως, τσούπ πηγαίνω σε επαρχία όπου όλα έχουν αργούς ρυθμούς ( το μεσημέρι κλείνουν τα πάντα-όλοι κοιμούνται!!), μου παίρνει 2 μέρες να προσαρμοστώ στο χαλαρό και μόλις το κάνω επιστρέφω στους γρήγορους παλμούς της πρωτεύουσας. Σαν το μπαλλάκι του πινγκ-πόνγκ νοιώθω, παραζαλισμένη μετά απο κάθε χτύπημα. 

Τα ευτράπελα είναι σε καθημερινή βάση, φεύγει το ένα και έρχεται το άλλο. Τα διηγούμαι σε φίλες και ξεραίνονται στα γέλια. Τι να πρωτογράψω. Η επαρχία είναι αλλού, δουλεύει διαφορετικά, σκέφτεται αλλιώς και το αίσθημα της βολεψούλας (Δημόσιο) είναι πιο έντονο. Αντίστοιχα εντονώτερη είναι η χαλαρότητα στις συναλλαγές. Με κυττάνε σαν να είμαι ούφο, μουρλοκούκου. Αρχίζω και το πιστεύω.

Μία πελάτισσά μου ανησυχεί για τον οικογενειακό τάφο της οικογενείας της που είναι σχετικά παρατημένος. Θεωρεί (εδώ και 10 χρόνια) ότι όπου νάναι έρχεται η ώρα να πεθάνει, άρα πρέπει να εξασφαλίσει και τη σωστή της θέση στον οικογενειακό τάφο. 

"Να πάτε να τον βρείτε κα Μαρίνα μ', αν υπάρχει ακόμη, αν είναι στο όνομά μας και να κατοχυρώσετε τη θέση μου εκεί" (μέσα στο χώμα εννοώντας, φαντάζομαι). 

Βρίσκω τη θέση του τάφου στο Νεκροταφείο, όντως ανήκει στην οικογένεια της κυρίας αυτής και καταλήγω στο Δημαρχείο για να εξασφαλίσω τη ταφή της πελάτισσας, όταν προκύψει δλδ το τέλος της, όποτε είναι αυτό. Ενας στρουμπουλός υπάλληλος στο τμήμα Νεκροταφείων. Οταν πήγα έτρωγε τυρόπιτα. Τα ψίχουλα έπεφταν πάνω στο πληκτρολόγιο του PC του. Μασουλώντας και αδιαφορώντας για τα ψίχουλα που χώθηκαν κάτω απο τα πλήκτρα, βρήκε την οικογενειακή μερίδα. Με διαβεβαίωσε με μεγάλο χαμόγελο (όπου ξεπρόβαλλαν κομμάτια φέτας απο τα δόντια του) οτι η θέση είναι εκεί και περιμένει τη πελάτισσα. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι να αποδείξει ότι είναι μέλος της οικογενειακής μερίδας. (οι γυναίκες άλλαζαν το επίθετό τους με τη παντρειά παλιά) = πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. 

"Να το βγάλουμε τώρα", του προτείνω. 

'Οχι", εξίσταται και νευριασμένα σκουπίζει τα φύλλα της τελειωμένης τυρόπιτας απο το πληκτρολόγιο. Βάζει το νύχι του στο στόμα και αποσύρει τα κομμάτια φέτας απο τα μπροστινά του δόντια. Σκουπίζει τα δάχτυλά του στη πολυθρόνα του. Μετά τα περνάει απο τα μαλλιά του. Με πιάνει σπασμός απο γέλιο, κρατιέμαι όσο μπορώ. Αισθάνομαι τη κύστη μου να με πιέζει απειλητικά.

"Μόλις προκύψει το μοιραίο, τότε θα βγεί το πιστοποιητικό, θα το πάρει ο νεκροθάφτης και θα γίνει η ταφή". 

"Γιατί να μη το βγάλουμε τώρα;"  τον ρωτάω. "Εχω τη ταυτότητά της και εξουσιοδότηση γι' αυτό". 

"Α! Είναι μεγάλη διαδικασία" (πάτημα ενός κουμπιού), που να τρέχουμε τώρα να βγάζουμε πιστοποιητικά"..λέει. 

" Μα δεν θα πάμε μακριά, γέννημα θρέμα αυτής της πόλης είναι, εδώ γεννήθηκε. Το πολύ-πολύ να πάω σε άλλον όροφο". 

"Α! Ομως και πάλι δεν γίνεται τώρα. Είναι 2 το μεσημέρι, οι υπηρεσίες αυτές κλείσανε. Περάστε αύριο." 

Τελικά δεν βγήκε το πιστοποιητικό, δεν ήθελε η πελάτισσα  Στα τσακίδια, ότι είναι να γίνει, ας γίνει μετά θάνατον. Να τρέξουν και λίγο οι κληρονόμοι της, να κάνουν και κάτι.    

Τον έστειλα στο διάολο βέβαια απο μέσα μου, τα ζώα μου αργά ήταν. Αλλά γέλασα μέχρι δακρύων. 

Αυτό ήταν το 1/100 απ' όσα γίνονται εξαιτίας του jet lag..και συνεχίζουν.Η επαρχία είναι αλλού. Ακόμη και με τα μνημόνια και τις περικοπές των μισθών, μιά χαρά τα βολεύουν έχουν δεύτερη (κατάμαυρη) δουλίτσα, κτήματα, άλλα έσοδα αδήλωτα βέβαια..χαλαρά πορεύονται. 

Πέρασε η ώρα και μεσημέριασε..μήπως πάω για λίγη μεσημεριανή σιέστα..επαρχιακού τύπου..το βράδυ πάντως να το κάψουμε..έτσι κι αλλιώς δεν μας κολλάει ύπνος. 
 

Παραμονές εκλογών

Με ενοχλεί που ο κρατικός μηχανισμός κερδίζει πάντα, ενώ ο χαμένος είναι ο πολίτης. Τα τελευταία 2 χρόνια όλη η σαπίλα του παρελθόντος έρχεται και μας χτυπάει καταπρόσωπο για ακόμη μία φορά. Με πικρία διαπιστώνει ο πολίτης ότι τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν αλλάζει τελικά ποτέ. Ακόμη κι αν η κόπρος του Αυγεία χτυπήσει κόκκινο, κουνάμε το κεφάλι και προσπερνάμε για την επόμενη είδηση που όμορφα θα μας σερβίρουν τα ΜΜΕ. Το γεγονός ότι δεν προσπερνάω, ότι βγάζω στον αέρα τα στραβά και τα ανάποδα, κάνει το κόσμο να μειδιά συγκαταβατικά και να μου λένε "κάτι τρέχει στα γύφτικα" σαν να με παρωτρύνει να μην ασχολούμαι. Ορίστε λοιπόν η κατάντια της Ελλάδας επειδή κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν εξεγείρεται (παρά μόνο αν θιγεί η τσεπούλα-μετά τα σπάνε), αποβλακωμένοι περιμένουμε την επόμενη μέρα των εκλογών.

Εκλογών που θα ακολουθήσουν τη γνωστή διαδικασία: Τα σχολεία θα κλείσουν, οι μαθητές θα χάσουν 2-3 μέρες μάθημα γιατί η καθαριότητα μετά τις εκλογές χρειάζεται να γίνεται εργάσιμη ημέρα, οι ετεροδημότες θα πάνε στα χωριά και στις ραχούλες τους και μετά θα κολλήσουμε όλοι στις τηλεοράσεις για να δούμε πώς ψήφισε η κάθε ραχούλα. Διαφωνώ που παραλύει όλη η χώρα για τις εκλογές.  

Κατ' αρχήν διαφωνώ που όλοι τρέχουν στην επαρχία να ψηφίσουν αντί εκεί που κατοικούν. Αν ήθελα να ψήφιζαν στην Ανω Κουτσούφλιανη, να πάνε να μείνουν εκεί να ενισχύσουν την οικονομία της, αντί να μένουν στη Κυψέλη. Να ενδιαφέρεσαι για το δήμο που έχεις το σπίτι σου, όχι για εκείνον απο όπου κατάγεσαι και που πατάς 3 φορές το χρόνο κι αν! 

Διαφωνώ που οι εκλογές γίνονται σβκ, τις καθημερινές έπρεπε να γίνονται, κοντά στο σπίτι ή τη δουλειά σου, να πήγαινες να ψηφίσεις σε κάποιο δημόσιο χώρο και θα επέστρεφες στις υποχρεώσεις σου. Το όνομά σου θα το πέρναγαν ηλεκτρονικά ώστε να μη μπορείς να διπλοψηφίσεις και οι ψήφοι αυτόματα θα στέλνονταν για καταμέτρηση. Ούτε εκλογικά κέντρα, ούτε χαρτούρα, ούτε άσκοπες μετακινήσεις. Ολοι οι πολίτες άνετα θα ψήφιζαν, εκείνοι που λόγω υγείας δεν μπορούν να προσέρχονται σε εκλογικά κέντρα, ψηφίζουν ηλεκτρονικά ή τηλεφωνικά. Απλό και εφαρμοσμένο σε χώρες του εξωτερικού. Η Ψωροκώσταινα το βρίσκει δύσκολο. Ως συνήθως. 

Παραμονές εκλογών και τίποτα δεν λειτουργεί. Τίποτα δεν λειτουργεί τα τελευταία 2 χρόνια. Αν δεν δούλευε το κρατικό σύστημα καλά παλιά, τώρα αποτελειωσε. Κάνει κάποιος αίτηση σε πολεοδομία επαρχίας να πάρει άδεια οικοδομής και του δίνουν μία προσωρινή. Κτίζει το σπίτι βασει προσωρινής άδειας και όταν αυτό τελειώσει 4 χρόνια αργότερα, αρνείται η ΔΕΗ να του δώσει ρεύμα γιατί δεν έχει τη κανονική άδεια οικοδομής. ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ η άδεια στη συγκεκριμμένη επαρχία ρε γμτ. Τέσσερα χρόνια περιμένουν οι πειναλέοι δημόσιοι υπάλληλοι να λαδωθούν για να δώσουν τη κανονική άδεια.  Τους σπάζεις το κεφάλι ή δεν τους το σπάζεις; Αν τους το σπάσεις το κεφάλι, δλδ ρίξεις φώς στην υπόθεση, θα δώσουν την άδεια και θα σου κάνουν πρόβλημα μετά για εκδίκηση/εκβιασμό, αν δεν τους το σπάσεις..δεν θα έχεις ρεύμα..θα αναγκαστείς να λαδώσεις. 

Οπως όλη η Ελλάδα, αφουγκράζομαι. Δεν θέλω με κανένα τρόπο να μας διώξουν απο την ΕΕ. Δεν θέλω να πάει η χώρα μου πίσω, να γίνουμε Γ' κόσμος. Θέλω να πάμε μπροστά γιατί δεν είμαστε όλοι σάπιοι. Ελπίζω να είμαστε πολλοί που σκέφτονται σαν κι εμένα. Να βάζουμε δλδ πρώτα τη χώρα και μετά τη τσεπούλα μας. Ελπίζω. 

Κρίνοντας

Κρίνεις το κόσμο, βάσει βιωμάτων. Βάσει ιστορικών δεδομένων. Κρίνεις ένα μέρος του κόσμου, που βρίσκεται μακριά απο σένα, βάσει μαρτυριών που άκουσες απο τους άλλους. Ανθρώπους που ίσως συμπαθείς, ίσως εκτιμάς ίσως όμως και αντιπαθείς. Με κάποιο τρόπο οι γνώμες των άλλων έχουν αρκετή βαρύτητα ώστε να διαμορφώνουν την εικόνα εκείνη που θέλεις να πιστέψεις ως αληθινή.

Λές ας πούμε για τη Σλοβακία ότι, επειδή τότε παλιά τα είχε κάνει πλακάκια με τους Ναζί-Γερμανίας, δεν αξίζει. Οτι επειδή μας πήγε κόντρα τώρα για το μνημόνιο 1, δεν αξίζει,ότι οι Σλοβάκοι είναι κακοί άνθρωποι. Κρίνεις βάσει γεγονότων. Γεγονότων που καθορίζουν τη προσωπικότητά σου, γεγονότων που θεωρείς ότι διαμορφώνουν ένα λαό. Ο λαός αποτελείται απο άτομα, απο ανθρώπους. Αν η πλειοψηφία του παρελθόντος έκανε τις ΧΨ πολιτικές κινήσεις που αμαύρωσαν το κράτος στα μάτια σου, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Σλοβάκοι είναι καθάρματα. Αν η κυβέρνηση της Σλοβακίας θεωρεί ότι εμείς οι Ελληνες τα θέλουμε και τα παθαίνουμε, δεν σημαίνει ότι ο μέσος Σλοβάκος είναι ανθέλληνας. Υπάρχουν πολλοί Ελληνες (ανάμεσά τους και εγώ) που πιστεύουμε ότι τα θέλαμε αυτά που πάθαμε υποστηρίζοντας σάπιες κυβερνήσεις εθελοτυφλώντας στο προφανές. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανθελληνίδα, αντίθετα θα ήθελα η χώρα μου να προοδεύει και η οικονομία της να ανθίζει. Καταννοώ τα λάθη μας, ευελπιστώ όμως σε ένα καλύτερο και σοφώτερο μέλλον. Το ότι δεν μας στήριξαν στο μνημόνιο 1, είναι επιλογή τους, είναι η γνώμη και άποψή τους. Αυτό δεν τους κάνει εχθρούς της χώρας μας, κακούς, ψυχρούς και ανάποδους.

Αυτό που με θλίβει είναι ότι κρίνοντας βάσει γεγονότων και όχι βάσει προσωπικών εμπειριών, μας βάζει στη θέση των λανθασμένων συμπερασμάτων.  Πρόσφατα γνώρισα έναν διακεκριμμένο φωτογράφο που είχε κάνει ένα οδοιπορικό στη πόλη της Μπρατισλάβας. Συζητώντας μαζί του, μας είπε ότι πρόκειται για μία πάρα πολύ φτωχή χώρα και πρωτεύουσα, οι κάτοικοι με το ζόρι επιβιώνουν. Εκείνος δεν κρίνει τη Σλοβακία, σκύβει επάνω της και σε Α/Μ φωτογραφίζει τη καθημερινότητά της. Το κοινό ας βγάλει συμπεράσματα για το ποιόν της χώρας. Για τα κρίματα του παρελθόντος, για τους ανθρώπους που ζούν στο παρόν της. 

Λευκές απεργίες

Επειδή το Κράτος-Πατερούλης δεν δίνει πλέον τίποτα, πολλοί υπάλληλοι Δημοσίων Υπηρεσιών κάνουν λευκές απεργίες, καθυστερώντας την έκδοση έγγράφων, ζητώντας όλο και περισσότερα (άχρηστα) δικαιολογητικά να τους προσκομίσουμε, μαστιγώνοντας λεκτικά τους πελάτες τους (όλους εμάς) με αποτέλεσμα όλα να υπολειτουργούν μέσα σε κλίμα δυσαρέσκειας και θυμού.

Φώναζα επί σειρά ετών για  τις κάκκιστες Δ. Υπ. που για το απλούστερο, έβγαινε η Παναγία ανάποδα στο πολίτη. Υποτίθεται ότι διώχνοντας το πλεόνασμα στο Δημόσιο Τομέα, όλα θα λειτουργούσαν, θα ξυπνούσε ο Ελληνας και θα έπιανε λέει, το ταύρο απο τα κέρατα, απο τ'αυτιά ή και απο την ουρά..αντ' αυτού ακόμη ψάχνουμε για τον ταύρο. Μειώθηκε το προσωπικό που ήξερε τη δουλειά και βγήκαν μπροστά όλοι οι άσχετοι που είχαν πάρει θέσεις και μισθούς απο το παράθυρο ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ  αλλά δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν κίνητρα. Πάνε στα γραφεία τους και όλο δεν μπορούν-δεν κάνουν-δεν έχουμε προσωπικό-δεν προλαβαίνουμε-ελάτε να πάρετε το έγγραφό σας σε 2 μήνες απο τώρα..Εγγραφο που στο παρελθόν θα σου το έδιναν σε 1 εβδομάδα το πολύ, έγγραφο που στο εξωτερικό θα το έπαιρνες άνετα online με το πάτημα ενός κουμπιού.
Σε κανέναν δεν αρέσει να του περιορίζουν το εισόδημα, να του χαμηλώνουν το βιοτικό επίπεδο, να του μειώνουν τα όνειρα.  Σε κανέναν επίσης δεν αρέσει να αισθάνεται κορόϊδο. Δεν πάμε μπροστά, δεν πάμε πίσω, δεν πάμε πλάγια, πουθενά δεν πάμε, ασάλευτοι στεκόμαστε αφουγκραζόμενοι τη δυστυχία μας.Ο Πατερούλης μας μπατίρησε και δεν έχει να μας δώσει χαρτζηλίκι, αντίθετα έψαξε για τον κουμπαρά, τον έσπασε και μας παίρνει τις οικονομίες μας. Στην αρχη αγανακτίσαμε, φώνάξαμε, βάλαμε τα κλάμματα. Τώρα κάνουμε λευκή απεργία, αύριο φαντάζομαι θα κάτσουμε και στο σπίτι επειδή το να δουλεύεις για ψίχουλα δεν είναι αρκετό κίνητρο να σε κρατήσει στο γραφείο. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, σαν Δημόσιος Τομέας, χωρίς τη Πατρική υποστήριξη. Βουλιάζοντας στην απελπισία, καταστρέφουμε και τους γύρω μας.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη νοοτροπία του Ελληνα. Για να ξεκουνηθεί, πρέπει πρώτα να πατώσει. Να φτάσει η μόλυνση στο επίπεδο γάγγραινας για να πάει στο γιατρό. Ετσι όμως θα του κόψουν το χέρι, ενώ αν πήγαινε εγκαίρως θα έπαιρνε μία αντιβίοση. Γυρεύουμε προστάτες απο παντού, που θα μας βοηθήσουν να α) βρούμε πετρέλαιο β) Φυσικό αέριο γ) διαμάντια δ) μπριλάντια..κ.ο.κ., οι ξένοι-οι άλλοι πάντα να βοηθάνε τον Δημόσιο Τομέα μας να μαζεύει παράδες και να κάααθεται.

Διαφωνώ με τις λευκές απεργίες μέρες που είναι. Να στρώσουν τα οπίσθιά τους και να δουλέψουν, να περάσουν συστήματα ώστε να μειωθεί η γραφειοκρατία. Εχω φάει τις σόλες των παπουτσιών μου στο Κτηματολόγιο Πρωτευούσης για να πάρω έναν αριθμό οικοπέδου. Αριθμό που υπάρχει στ' αρχεία τους απο τότε που μπήκε η Αθήνα στο κτηματολόγιο. Πέντε φορές πήγα για να δώσω την αίτηση, πότε δεν μπορούσαν, πότε έλειπε σε άδεια η γραμματεύς, πότε δεν ήταν ο Ταμίας στη θέση του πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί. Την αίτηση τη πέρασε οnline η υπάλληλος μέσα σε 5 λεπτά, βρήκε και το ακίνητο, αλλά δεν μπορούσε να το πάει πάρα πέρα, δλδ να μου δώσει τον αριθμό γιατί έπρεπε να εγκριθεί..(τι να εγκριθεί βρε; το οικόπεδο είναι μέσα στο Κτηματολόγιο εδώ και 100 χρόνια) απο τον διευθυντή που τώρα δεν μπορεί-δεν είναι εδώ, είναι αλλού- που τον λένε Γιάννη και ο κώλος του πονεί. Τέλος Απριλίου τηλεφωνείσθε και ΒΛΕΠΟΥΜΕ.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα ανάμεσα σε άλλα 100. Τίποτα δεν αλλάζει στην Ελλάδα γιατί δεν θέλουμε ν' αλλάξει. Θέλουμε πίσω το παλιό πελατειακό μας σύστημα. Τον αγαπημένο δικομματιμό μας, τους Πατερούληδες-Προστάτες-Χορηγούς μας. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε στη τριτοκομικότητά μας οδηγώντας όμως Land cruisers. Θέλουμε τα πάντα και το δηλώνουμε με λευκές απεργίες.     

Αθήνα

Τις τελευταίες μέρες προ του Πάσχα βρέθηκα σε μία περιοχή κάτω απο το Λυκαβηττό, μεταξύ παλιού Κολωνακίου και Ευαγγελισμού.

Μία περιοχή που παρόλλη την απουσία κρατικής φροντίδας (σε θέματα οδοποιϊας π.χ.) ο περιπατητής αισθάνεται σαν να βρίσκεται αλλού, μακριά απο το καταναλωτικό και αδιάφορο κομμάτι της Πατριάρχου Ιωακείμ, μακριά απο τη βουή των λεωφόρων, μακριά απο το βρώμικο και απελπισμένο Κέντρο. Πλατεία Δεξαμενής-Δεινοκράτους-Αναπήρων Πολέμου, Δημοχάρους-Σουηδίας-Μαρασλή-Γενναδίου-Σπευσσίπου, Φωκυλίδου.

Υπάρχουν πολλές αρχιτεκτονικές ομορφιές, σπίτια με αετώματα-έστω και παλιά- σπίτια κτισμένα την εποχή του μεσοπολέμου, περιποιημένες αυλές, γάτες αμέριμνες να κυκλοφορούν, πολλά δένδρα-πουλάκια να κελαϊδούν-ηρεμία.



Η φύση οργιάζει κάτω απο το Λυκαβυττό, οι κουτσουπιές σήμα κατατεθέν παντού. Κυρίες με τα σκυλιά τους αμέριμνα περπατούν κρατώντας έτοιμες τις σακουλίτσες για τις ακαθαρσίες, οι δρόμοι σκουπισμένοι πίσω απο το Ναυτικό Νοσοκομείο, ο κόσμος κινείται χωρίς να βιάζεται.

πώς να βιαστείς εξάλλου όταν παντού είναι ρόζ, κόκκινο, εκτυφλωτικό πράσινο;

Περπατώντας συλλέγει κανείς παλιές μνήμες και δόξες, όπως το Νυχτερινό Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο, με τη παλιά ξεχασμένη πόρτα του διπλοσφραγισμένη, τη Γεννάδειο βιβλιοθήκη, το Μαράσλειο.
Η βόλτα ολοκληρώνεται με ένα ουζάκι. Κάπου στο τέλος της Φωκυλίδου, μακριά απο όλα αλλά κοντά στην ηρεμία του πνεύματος. Γιατί και η υπόλοιπη Αθήνα μας να μην είναι έτσι;

Χαχαχα!

Μέσα σ' αυτή τη δίνη των χαμένων προσδοκιών και καθημερινού φόβου για το χειρότερο, υπάρχουν και μερικές νότες χαράς. Το έχει τάμα η Daily madness να πέφτει στους λάθος ανθρώπους τη λάθος στιγμή καταλήγοντας σε καταστάσεις απείρου κάλλους που άμα τις ακούν/βλέπουν άλλοι άνθρωποι απλά διπλώνονται στα γέλια. Τρίτωσαν σήμερα το βράδυ τα ευτράπελα

1) Πάω το πρωϊ στο κοντινό μου Pet shop ν'αγοράσω σπόρους για πουλάκια. Ολο το χειμώνα ταϊζω σπουργιτάκια, κοκκινολαίμηδες, καλόγερους σε ειδικές ταϊστρες στο μπαλκόνι γιατί πεινούν. Βρίσκω τον γνωστό Ινδό υπάλληλο και του ζητάω να μου βάλει μισό κιλό απο τη Χ τροφή για αγριόπουλα και μου λέει ότι δεν έχει, ενώ τη βλέπω μπροστά μου. Γίνεται ένας διάλογος αφασία, να του λέω, νάτη η τροφή απ' αυτή θα μου βάλεις και να μου απαντάει ότι αυτή η τροφή δεν είναι για τα πουλιά που τη προορίζω, αρχίζω και τα παίρνω οπότε τον ρωτάω "για τι πουλιά τη προορίζεις" και μου απαντάει "για πουλιά ράτσας". Μου έρχεται να του χώσω το κεφάλι στη σακούλα με τους σπόρους μπάς και συνέλθει, μετά όμως σκέφτομαι να του κάνω καψόνι..και του ζητάω κεχρί .. Αλλος διάλογος ξεκινάει - δεν έχω, είναι κάτω, που κάτω τον ρωτάω, στην αποθήκη μου απαντάει, πήγαινε λοιπόν στην αποθήκη και φέρε μου ένα κιλό κεχρί. Φεύγει αγριοκυττώντας με ο Ινδός.. Ακούω κάτι πνιχτούς ήχους, γυρίζω και βλέπω κάποιους πελάτες να κρατάνε τη κοιλιά τους απο τα γέλια.. είχαν ακούσει το διάλογο. Ωσπου να γυρίσει ο Ινδός (10 λεπτά αργότερα) είχα βάλει σε μία σακούλα άλλο μισό κιλό σπόρους για "πουλιά ράτσας". "Τι τους θέλετε αυτούς τους σπόρους; με ρωτάει όταν βλέπει τη σακούλα που κράταγα.."δεν σας είπα ότι δεν κάνουν για τα πουλιά σας". " Ρε φίλε, τι σε νοιάζει, για μένα είναι οι σπόροι, θα τους φάω εγώ". Εφτασα στο ταμείο και μου κάνανε όλους τους σπόρους δώρο..γέλαγε όλο το κατάστημα.

2) Πάω στον κρεοπώλη να πάρω κρέας και μερικά κόκκαλα με μεδούλι για σούπα. Με παρέλαβε ένας νεαρός υπάλληλος και όχι ο γνωστός μου χασάπης, υπάλληλος που βαριόταν να κόψει τα κόκκαλα. Προσπάθησε να με αποτρέψει να τα αγοράσω.."τι τα θέλετε τα κ'οκκαλα, για να φτιάξω ζωμό. Ωραίο ζωμό κάνουν και τα κνορ, "αμα ήθελα κνορ δεν θα ερχόμουν στο χασάπη", σούρνωντας πήγε μέσα και έφερε σε ενα σακουλάκι 3 κόκκαλα για δείγμα.
Τον έστειλα λοιπόν να μου κόψει κι άλλα. Αρχισε πάλι να τσινάει. "Το μεδούλι ανεβάζει τη χοληστερίνη να μη σας δώσω άλλα" , εσύ έχεις χοληστερίνη του λέω "που το καταλάβατε; " με ρωτάει, άντε κόψε τα κόκκαλα να τελειώνουμε και τα ξαναλέμε.. Μου τα έφερε 10 λεπτά αργότερα..γκρινιάζοντας..

3) Το βραδάκι χτυπάει το τηλέφωνο. Απαντάω. "Γειά σας , είσθε η κα Μαρίνα;" "Μάλιστα" της απαντώ και τη ρωτάω "ποιά είσθε", και γίνεται ο εξής κουφός διάλογος. Λέει, είμαι η Κωνσταντίνα, λέω ποιά Κωνσταντίνα, λέει, η φίλη της Μαρίας, λέω ποιάς Μαρίας, λέει της Μαρίας που δούλευε στο σπίτι σας, λέω δεν είχα ποτέ καμμία κοπέλα που να τη λένε Μαρία.. λέει είχατε, είχατε. Χριστέ μου Παναγία μου, πάλι έμπλεξα με τρελλή. Μου είπε ότι ήταν και εκείνη Ρουμάνα, λέω δεν είχα ποτέ γνωστή μου Ρουμάνα Κωνσταντίνα, τη ρωτάω απο ποιά πόλη ήταν μου απαντάει απο τα Τίρανα, για δές! λέω.. τελικά είχε πάρει λάθος τηλέφωνο.

Με αυτα και με αυτά..γελάσαμε σήμερα. Αύριο..βλέπουμε.

Μικροπολιτικές

Οι οικογενειακές μικροπολιτικές φέρνουν τη διχόνοια. Οι πρωτεργάτες του "διαίρει και βασίλευε", τελικά πάλι δυσαρεστημένοι είναι, γιατί ναί μεν διαίρεσαν και βασίλεψαν (σπέρνοντας διχόνοια) στη μία ομάδα, αλλά απερρίφθησαν απο την άλλη.

Βαρέθηκα
Βαρέθηκα
Βαρέθηκα
Τους βαρέθηκα

Κρατώντας μία απόσταση απ' όλους και χτίζοντας τυπικές σχέσεις, με ωφέλησε. Αν μη τι άλλο, δεν ακούω γαϊδουριές. Βλέπω όμως. Και αυτά που βλέπω δεν μ' αρέσουν.
Δεν σχολιάζω ποτέ.
Εκτός οικογένειας ό,τι θέλω λέω.

Στην οικογένεια κρατώ μεγάαααααλες αποστάσεις.
Με απομονώνει η τακτική μου. Εξαγοράζω την ησυχία μου.
Αλλά και έτσι πάλι κάποιοι είναι δυσαρεστημένοι που δεν ανακατεύομαι. Και προσπαθούν πάλι μέσω τρίτων..μήπως και τα καταφέρουν να με κουρδίσουν ώστε να ξεσπαθώσω και να πέσω στη φάκα της διχόνοιας.

Συνήθως δεν λέω κουβέντα..φεύγω τρεχάλα.
Ετρεχα σήμερα..όπου φύγει-φύγει

Εχω ένα πρόβλημα..

Εδώ και κάποια χρόνια είμαι μέλος σε διάφορες διαδικτυακές ομάδες που αφορούν χόμπυ. Οι ομάδες έχουν έναν διευθυντή ας πούμε, κάποιον που διαχειρίζεται τη σελίδα, τον administrator. Ο τελευταίος είναι και υπεύθυνος για την ομαλή ροή της σελίδας και για το περιεχόμενό της.
Ας πούμε λοιπόν ότι ανήκω σε μία ομάδα ερασιτεχνών μαγείρων και κάποιος μας έφτιαξε μία διαδικτυακή μαγειρική σελίδα, όπου σαν νοικοκυρούλες χαρωπές γράφουμε συνταγές και δοκιμάζουμε υλικά. Βάζουμε και καμμιά φωτογραφία, δική μας ή κλεμμένη, κάνουμε και τη πλάκα μας. Εχουμε πολλά μέλη στη σελίδα μας, δεν είναι όλα γυναίκες, μπορεί να είναι οι γιοί και οι κόρες κάποιων, μπορεί να είναι και άνθρωποι άλλης κουλτούρας.

Στο πνεύμα των ημερών, με τις περικοπές των μισθών και αύξησης της φορολογίας, ένα μέλος θεωρεί αστείο να δημοσιεύσει μία φωτογραφία μιάς γυμνής μαγείρισσας (τσιτσίδι - όλα φαίνονται) και τη συνταγή απο κάτω πιστεύοντας ότι όλοι θα γελάσουμε για το πώς μας κατάντησε/πώς μας ξεβράκωσε η κρίση. Και γίνεται χαμός.
Κατ' αρχήν θυμώνει ο διευθυντής της σελίδας, γιατί θεωρεί απρέπεια να βάζει κάποιος πορνογραφικό υλικό σε ένα μαγειρικό μπλόγκ. Αν το μέλος βρίσκει αστεία μιά φωτογραφία κάποιας χοντρούλας να μαγειρεύει τσιτσίδι, δικαίωμά της είναι, ας τη βάλει στο δικό της μπλόγκ να χαχανίζει εκεί μαζί με τους φίλους της, η σελίδα μαγειρικής τι φταίει;
Μετά νευριάζουν τα μέλη, κάποια μητέρα μπορεί να πεί ότι δεν θέλει να κάνει μάτι ο γιός της (που και εκείνος μαγειρεύει) στη φωτογραφία της, να υπάρχει πορνογραφία παντού, ας μείνει το μαγειρικό μπλόγκ αλώβητο. Ας πάει να μπανίσει την Αλεξανδράτου, το ΧΧ περιοδικό, όχι όμως ΚΑΙ εδώ.

Δεν αντιλαμβανόμαστε το αστείο όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οταν ανήκουμε σε μία ομάδα καλόν είναι να σεβόμαστε τους άλλους. Οποιαδήποτε παραπομπή σε θέματα που ενοχλούν, καλόν είναι είτε να αποφεύγονται είτε να συζητώνται.
" Τι θα έλεγες φίλε μου administrator", να έβαζα ένα φιλμάκι με κάτι γυμνές Σουηδέζες να φτιάχνουν cupcakes; ", ή "βρήκα στο YouTube ένα βίντεο απίθανο για κάποιον ωραίο και σέξυ Λευκό, να γιαουρτώνει έναν κακομοίρη Αράπη"..με τη συνταγή της γιαουρτόπιτας απο κάτω.

Είμαστε μεγάλα παιδιά, δεν είναι δύσκολο να σκεφτόμαστε λίγο και τη σκοπιά του άλλου.

Και μετά έρχονται οι μέλισσες.
Ο διευθυντής της σελίδας, κατεβάζει τη φωτογραφία ως απαράδεκτη για το θέμα που προβάλλει και το μέλος προσβάλεται και φεύγει απο την ομάδα. Η ομάδα χωρίζεται στα δύο και διασπάται. Ο ένας είναι υπέρ, ο άλλος κατά. Εκεί που ξεκινήσαμε κάτι όμορφο, καταλήγουμε στον εμφύλιο.

Βρίσκω απαράδεκτη τη λογοκρισία "αποφασίζω ότι δεν μ' αρέσει αυτό που βλέπω και το κατεβάζω γιατί μπορώ να το κάνω, έχω την εξουσία να το κάνω". Αυτό απο μόνο του είναι σπίρτο στα ξερά άχυρα. Ο διευθυντής όχι μόνο θα κατακριθεί αλλά θα χρειαστεί να υπερασπιστεί και τα πιστεύω του, ενάντια στους νευριασμένους άλλους. Αντίστοιχα οι άλλοι ενοχλούνται με τον administrator που έκανε ζήτημα κάτι απλό (τόσα γίνονται γύρω μας, τα βυζιά αυτής σε μάραναν) και που αποφάσισε για όλους χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Πιστεύω ότι η πράξη του διευθυντή θα μπορούσε να αποφευχθεί με το διάλογο. Πιάνεις την υπεύθυνο της φωτογραφίας που σε ενοχλεί και προσπαθείς να της πείς ότι όλοι δεν αντιλαμβανόμαστε το αστείο με το ίδιο τρόπο. Της λές για το πόσο άσχημα νοιώθεις και τη παρακαλείς να το κατεβάσει η ίδια. Αν το κάνει, όλα καλά, παραμένετε φίλοι, μπαίνεις μάλιστα και στις σελίδες της και το σχολιάζεις.

Αν δεν το κάνει πιάνεις ιδιωτικά τα άλλα μέλη και τους εξηγείς το πρόβλημά σου. Ας αποφασίσει η πλειοψηφία. Αν αποφασιστεί να μείνει το βίντεο δίνεις τη παραίτησή σου απο διευθυντής και τέλος.

Εσείς τι λέτε;

Κρ-ίματα

Δεν μ' αρέσει που κάποιοι εσκεμμένα βάλανε φωτιές και κάψανε τα καταστήματα των συμπολιτών μας, καθώς και το ιστορικό κτίριο που στέγαζε το κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ, κτίριο του 1914.
(Εδώ καίγεται η μισή Ελλάδα, μειώνεται το βιοτικό μας επίπεδο, οδηγούμεθα σε εξαθλίωση, για τα σπασίματα-καψίματα θα σκάσουμε; ) λέει η αντιπολίτευση.
Αυτά τα - ίματα, (καψ-ίματα, σπασ-ίματα) έχουν γίνει κρ-ίματα, βάσει αυτών μας κρίνουν. Οι φωτογράφοι των διεθνών ειδήσεων, έδειξαν τη πορεία των αγανακτισμένων συμπολιτών μας 5 λεπτά κι αν. Τα υπόλοιπα κατελήφθησαν απο τα - ίματα.

Είναι επιλογή μας άραγε να δίνουμε ψευδή στοιχεία για τη ταυτότητά μας, για τα πιστεύω μας, για την οικονομική μας κατάσταση, για τους φόβους μας, για μάς; Δεν είμαστε σκάρτοι σαν λαός, απλά κακομαθημένοι. Μας κακομάθανε οι πολιτικοί των επιλογών μας, μας παίρνανε πολλά ηλεκτρικά τραινάκια και κουκλόσπιτα τόσα, που νομίσαμε πιά ότι γίναμε..Αμερική, γκούχ γκούχ..ΕΕ εννοώ. Μια χαρά βολευτήκαμε και τώρα που μας επιβάλλεται το ξε-βόλεμα, πολεμάμε για αυτό . Δεν κατηγορώ ούτε τους πολιτικούς που μας έφεραν εδώ, ούτε εμάς που όχι μόνο δεν βλέπαμε αλλά ούτε και ρωτάγαμε. Διαφωνώ με τη καταστροφή της ξένης περιουσίας, είτε ανήκει στον κ. Φούφουτο, είτε ανήκει στο Κράτος, δλδ σε εμάς. Ούτε είμαι της άποψης που λέει ότι άπαξ και ο λαός πεινά, πρέπει να περάσει απο τη φωτιά ό,τι πολιτιστικό υπάρχει, μέσα στην αγωνία της επιβίωσης να μη μείνει τίποτα όρθιο, μόνο αποκαϊδι. Οι μοναχοί παλιά καίγανε τα μοναστήρια τους πρίν πεθάνουν για να μη τα πάρουν οι επόμενες γενιές.
(Ελα τώρα! Κάποιοι επιτήδειοι πλήρωσαν τους "γνωστούς-αγνώστους" να βάλουν φωτιές σε συγκεκριμμένα κτίρια ώστε να εισπράξουν την ασφάλεια, την επιχορήγηση για τα διατηρητέα, το οτιδήποτε) λέει η αντιπολίτευση.

Τα κρίματα είναι του μυαλού μας.

Απο καταβολής του Ελληνικού κράτους φροντίσαμε πάντα να κυττάμε ΤΗ ΔΙΚΗ μας βολή, και όχι το σύνολο των συνανθρώπων μας. Ελπίζω να είμαστε ο μοναδικός λαός που θα παλέψει να σβήσει τη φωτιά απο το δικό του σπίτι και του γείτονα δε πά να καεί, εμείς σώσαμε τη κομόντα του παπού. Να είμαστε ο μοναδικός λαός που η κοινωνική αλληλεγγύη να είναι "λέξη", που εφαρμόζεται ΜΟΝΟ όταν όλοι χάνουμε τα κεκτημένα, αλλά ποτέ άλλοτε.

Ελπίζω μόνο αυτό

Πελάτεεεες μου!

Οι πελατειακές σχέσεις των Ελλήνων αγοραστών με εκείνες ορισμένων εμπόρων ή ανθρώπων που πουλάνε υπηρεσίες, με εκπλήσσουν. Πάνε μάλλον τα χρόνια που ο συγχωρεμένος ο Βέγγος, κυνηγούσε τους πελάτες στους ρόλους του, χαϊδολογώντας τους έστω και λεκτικά. Τώρα ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας ή έμπορος κάνει τα πάντα για να πιάσει τον πελάτη και αμα τον πιάσει κάνει τα αδύνατα δυνατα για να τον διώξει.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά, έτσι δίνω ένα παράδειγμα, το νέο κρεοπώλη που άνοιξε μαγαζί στη γειτονιά σου. Φώς φανάρι χρειάζεται να διαφοροποιηθεί, να τραβήξει κόσμο. Και το κάνει, και ο κόσμος προσέρχεται. Το πρόβλημα ξεκινάει απο εκεί και πέρα. Μόλις θεωρήσει ότι ο αγοραστής έγινε πελάτης του, αρχίζει τις μπερμπαντιές : πότε το κρέας που του στέλνει δεν είναι καλό, πότε κλέβει στο ζύγι, πότε τον υπερχρεώνει, πότε δεν δινει απόδειξη, πότε του πουλάει άλλα αντ' άλλων με αποτέλεσμα ο πελάτης να δυσαρεστείτε και να φεύγει. Ο κρεοπώλης δέρνεται που δεν έχει πελάτες και εφαρμόζει σε όλους την ίδια τακτική. Το ίδιο γίνεται και με τις υπηρεσίες. Φέρνεις έναν ηλεκτρολόγο/υδραυλικό/μάστορα για κάτι, κάνει καλή δουλειά και θεωρείς ότι απο εδώ και στο εξής θα σε βοηθήσει και σε πολλά άλλα της ειδικότητάς του.. μέχρι να διαπιστώσεις ότι η τσαπατσουλιά, η υπέρογκη αμοιβή (χωρίς απόδειξη εννοείτε) και εν τέλει η καταστροφή είναι τα επόμενα στάδια. Ο πελάτης γίνεται λαγός και ο μάστορας, ψάχνει για τον επόμενο που θα του πουλήσει μούρη/αέρα.

Ας μου εξηγήσει κάποιος αυτή τη τακτική. Γιατί δεν τα καταφέρνουν να κρατάνε ψηλά το πήχυ, για όλη τη διάρκεια της σχέσης με το αγοραστικό κοινό στην Ελλάδα; Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να με ρίξουν, τι μαζωχιστική εξυπνάδα είναι αυτή, μέρες που είναι; Τόσο υπεράνω κρίσης είναι τελικά που δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος και η επιβίωσή τους στην αγορά;

Η καρπαζιά του εθελοντή

Τους φροντίζεις, τους ποτίζεις, τους κάνεις όλες τις δουλειές και τα ψώνια ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ και αυτοί όχι μόνο δεν το καταλαβαίνουν αλλά σε μαλώνουν κι απο πάνω γιατί λέει τους περιφρονείς!!!!

Αυτό κι αν είναι!

Eτσι ανταμείβεται ο εθελοντής στην Ελλάδα. Ετσι με ανταμείβει η θεία μου που απο το 2003 την έχουμε υιοθετήσει, φέρει κοντά μας, προσέξει, φροντίσει με γιατρούς κλπ. Τον άνδρα μου δεν θέλει να τον δεί στα μάτια της, λέει τα χειρότερα γι' αυτόν σε εμένα νομίζοντας ότι θα του τα διαβιβάσω ώστε να τσακωθούμε και επειδή αυτό δεν γίνεται, θυμώνει. Ο ανδρας μου όμως επι σειρά ετών της έκανε τον οδηγό, ώρες την περίμενε έξω απο ιατρεία ή όταν πήγαινε στις φίλες της για επισκέψεις.. Ούτε και εμένα με συμπαθεί, απλά με ανέχεται επειδή έχει ανάγκη..και στην πρώτη ευκαιρία με μαλώνει και απο πάνω. .. που τη προσέχω.

Με στενοχωρεί πολύ, πάρα πολύ. Είναι αδελφή της μαμάς μου που πέθανε το 2001. Δεν έχει κανέναν άλλο στο κόσμο εκτός απο εμένα Δεν μπορώ να την εγκαταλείψω. Δεν θέλω να την εγκαταλείψω. Ξέρω..βρίσκει και τα κάνει. Λυπάμαι όμως που είμαι εγώ ο παραλήπτης αυτής της υπεροψίας, αυτής της αθλιότητας. Τίποτα δεν περιμένω, ούτε ποτέ είχα απαιτήσεις, πέρα απο τις αναμνήσεις που ίσως να μοιραζόταν μαζί μου για τη παλιά ζωή της μαμάς μου. Ούτε κι αυτό προκύπτει. Μου είχε πεί, κοροϊδευτικά πάντα, κάτι πράγματα που αποδείχθηκαν ψευδή, για εκείνη μόνο και μόνο για να με πονέσει.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα με μισούσε τόσο