Ανιχνεύοντας ..επαγγέλματα

Κάποιες γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας (θα μπορούσαν να είναι κάπου μεταξύ 30-60 ετών) περπατούν ανάμεσά μας και δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα στο πλήθος που τις περιβάλλει. Περπατάνε στους δρόμους, μπαίνουν σε τραίνα και λεωφορεία για ν' ακούνε τον κόσμο που μιλάει, και τις λέξεις-φράσεις που χρησιμοποιεί.

Αν τύχει και ακούσουν μία λέξη που δεν την ξέρουν, τη σημειώνουν σε ένα μπλοκάκι που έχουν για μελλοντική επεξεργασία και προχωράνε. Στο γραφείο τους, όταν φθάσουν, τους περιμένουν όλες οι εφημερίδες της ημέρας, οι οποίες προσεκτικά θα διαβασθούν πάλι πρός αναζήτηση νέων λέξεων. Η ίδια αλίευση εφαρμόζεται σε βιβλία, δοκίμια, σεμινάρια, οτιδήποτε περιεχει λέξεις της Ελληνικής γλώσσας.

Για όλα αυτά αμείβονται κιόλας. Ξέρετε τι είναι να πληρώνεσαι για να κόβεις βόλτες, να διαβάζεις τα βιβλία της αρεσκείας σου και τις εφημερίδες στο γραφείο, πίνοντας καφέδες?

Μα τι επάγγελμα είναι αυτό, θα ρωτήσετε (σκεπτόμενοι πάντα το "θέλω και εγώ").

Είναι λεξικογράφοι.

Dama cup-a

Ελαβα πρόσκληση απο τη Lina, για να σας παρουσιάσω και τα φλυτζάνια απο τα οποία πίνω διαφορα ποτά, άλλα ζεστά, άλλα κρύα..κούπες λοιπόν.



Πρωϊνός καφές εσπρέσσο. Εχει και πιατάκι αλλά στη φωτογραφία ξέχασε να βγεί. Μου άρεσε το φλυτζάνι όταν το αγόρασα που φοβούμενη μήπως σπάσει (όποτε) πήρα άλλα 2, μη χάσω. Καθημερινά παίρνω το φλυτζάνι άνευ πιατακίου βόλτα σε όλο το σπίτι, πολλές φορές μου χύνεται ο καφές, "ενώ αν είχε πιατάκι δεν θα έπεφτε στο πάτωμα και δεν θα έσκυβες πάλι να το μαζέψεις, και δεν θα πόναγε η μέση σου", μπλά-μπλά υποδείξεις σύννεφο πέφτουν απο τον Κ, άσε με μωρέ.

Τέϊον, αγαπημένο ρόφημα του χειμώνα. Μου έχει μείνει το χούϊ όταν ζούσα σε Αγγλετέρα, έπινα βαρέλια τσαγιού τότε. Συνήθως πίνω τσάϊ Mlesna, τύπου Nuwaraeliya (Νουρέλια) χύμα, το βρίσκω στο εμπόριο αλλά και το αντίστοιχο πράσινο μ' αρέσει. Παντα σε φλυτζάνι με πιατάκι. Το συγκεκριμμένο το είχα κάνει δώρο γάμου στον Κ και σε εμένα, όταν παντρεύτηκα τη δεύτερη φορά. Αγόραζα ένα κάθε μήνα σύνολο 12 διαφορετικά λουλούδια.

Οταν έρχονται φίλοι στο σπίτι, συχνά μου ζητάνε "μισό φλυτζάνι καφέ", έτσι βρήκα αυτό το μισό κύπελλο, που λέει κιόλας "you asked for half a cup of coffee" για να είμαστε πάτσι. Το να πιείς βέβαια απο το μισό φλυτζάνι χωρίς να σου χύνεται ο καφές έξω, έιναι μία άλλη πονεμένη ιστορία που την αφηγούνται οι παθόντες.

Γράφτε τώρα για τα κουπάκια της ζωής σας οι zoaki, snikolas, darthiir, jojo, Σωτήρης Κ και kv

Καθημερινής τρέλλας εγκόλπια

Μου πέταξε το μπαλάκι η So far, για τα καθημερινά αντικείμενα εκείνα που συνεισφέρουν στη κατάστασή μου, αυτή της πάνως σκάλας, που βρίσκομαι μονίμως. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Αμαρτίες εξομολογημένες, ουδέποτε όμως συγχωρεμένες! Αμ πώς!

Ξεκινάμε με καφέ Νο. 1. 2. 3 που θα καταναλωθούν εντός μισής ώρας. Τα 3 γκλούπ! Εσπρέσσο και΄Αγιος ο Θεός. Illy που τον φτιάχνω στο σπίτι τον πίνω σκέτο ΦΑΡΜΑΚΙΙΙΙΙΙΙ!

Ανάμεσα στα φλυτζάνια και στις δουλειές, κυττάω λίγο και το μποστάνι. Κάθε μέρα όλα κάτι θέλουν, λίγο σκάλισμα, λίγο ξεβοτάνισμα, κανένα αγριόχορτο να βγεί, ακόμη και μιά καλή κουβέντα ή χάδι. ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΑΥΤΗ, (φέρτε μου έναν ζουρλομανδύα, αντί για μαντολίνο).
Μετά πάω γραφείο όπου στρώνομαι μπροστά στο όχι και τόσο παστρικό πληκτρολόγιο, είναι που τρώω τυρόπιττες και φύλλα πέφτουν ανάμεσα στα γραμματάκια..καλά μη δέρνετε πιά! Α! Ναί έχω ψώνιο με τις πένες, αυτή είναι η αγαπημένη μου που με ακολουθεί ΠΑΝΤΟΥ.

Το Moleskin βιβλιαράκι μου όπου ακουμπάω όλες τις αμπελοφιλοσοφίες μου πρίν σας τις ξεφουρνίσω. Και άμα γεμίσει, το βάζω σε ζελατινούλα και σε ένα κουτί μεγάλο που έχω. Εχει πλάκα μετά απο χρόνια να διαβάζεις τις ανοησίες που έγραφες όντας μικρότερος. Οταν μετακόμισα βρήκα ένα τέτοιο κουτί που είχε μπλοκάκια σπιράλ που έγραφα όταν ήμουνα στο Γυμνάσιο..απίστευτο γέλιο, απο τότε ήμουνα ζουρλοπαντιέρα! Γονίδιο, τι άλλο!

Στο τέλος της ημέρας θα διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο. Οποιο κι αν είναι αυτό. Είναι η καθημερινή μου απόλαυση, μιά ξεκούραση, μιά φυγή. (Το ποδήλατο δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα γιατί δεν ξέρω ποδήλατο! Mais oui! Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι! Οσες φορές το επιχείρησα, έσπασα τα μούτρα μου, έφαγα τα γόνατά μου, μέχρι και χέρι έχω σπάσει!!! "Καρούλι" με φωνάζανε, κάτι ξέρανε οι άνθρωποι!

Να κάνω και τη κακκία μου. Να δώσω πάσες σε άλλους να αποκαλύψουν ή να μην αποκαλύψουν κι άλλο απο τι πάστα είναι πλασμένος ο προσωπικός τους κόσμος.

Εμπρός με βήμα ταχύ, έρχεται και η 28η, ακόμη κι αν δεν παρελάσετε, γράφτε κάτι

KV, xasodikis, katerina, cgp, Georgia

Ελαφάκι ψητό

Μετά τις καλοκαιρινές φωτιές που όλη η πανίδα της Πάρνηθας έγινε ψητή σε φούρνο χωρίς πατάτες, μετά τις εγκυκλίους ότι απαγορεύεται το κυνήγι στις πληγείσες περιοχές

έρχεται η Ελευθεροτυπία και με αυτό της το άρθρο, μας ενημερώνει ότι βεβαίως και οι καλοί μας κυνηγοί σκότωσαν ότι επέζησε της καταστροφής.

Σκότωσαν λοιπόν 50 ελάφια..και τα άφησαν για να τα βρούν οι δασάρχες. Γιατί τα σκότωσαν τότε? Συνήθως τα τρόπαια τα παίρνουν για να τα επιδεικνύουν, "απο εδώ τα λιοντάρια, οι τίγρεις, τα ελάφια που με κίνδυνο της ζωής μου ξεπάστρεψα, απο εκεί τ' αρχίδια μου που πάνε μπροστά με καροτσάκι". σε αυτή την περίπτωση όμως άφησαν τα κουφάρια και φύγανε. Αρα επίσειξη όρχεων 0.



Πρός τι τότε η αιματοχυσία?

Αλιευτής ονείρων

Κάνοντας απολογισμό της προηγούμενης εβδομάδας, τη χαρακτηρίζω απλά ώς δύσκολη απ' όλες τις πλευρές. Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις έχουν στόχο τη τέρψη, δεν λέω, συχνά-πυκνά όμως άλλα πράγματα φαίνονται όχι τόσο απο τις κουβέντες όσο απο τις σιωπές και τις εκφράσεις των συνδαιτημόνων.

Ξαφνικά βρέθηκα να είμαι αλιεύτρια συναισθημάτων, άλλα έκδηλα, άλλα σαν νάρκες έτοιμα να σκάσουν έτσι και τ' ακουμπήσει άνθρωπος και άλλα έχοντας ήδη σκάσει και κατακάψει, να ξαπλώνουν χαλαρά σαν χαλάκια του μπάνιου πρός τον οποιονδήποτε θα ήθελε να σκουπίσει τα πόδια του.

Ολα ξεδιπλώθηκαν στο οικογενειακό δείπνο που παραθέσαμε και αραδιάστηκαν σαν τραχανάς στον ήλιο.

Είδα την περιφρόνηση και τη μαζεμένη κακία να σκοτεινιάζει ένα πρόσωπο. Αφού δεν μπορεί να εκπολιτίσει τις μάζες, προτιμάει να αρρωστήσει, χρησιμοποιώντας τη νόσο σαν τιμωρία. Για να παιδεύει όσους μπαίνουν στο μάτι.

Είδα μία δόση επικριτικής διάθεσης. Εδώ το ζητούμενο δεν είναι ο εκπολιτισμός, είναι η διδαχή των μαζών για να λάμψει το προσωπικό μας άστρο! Σαν αυτό που έλεγε ο συχωρεμένος ο Χατζηχρήστος "Ιγο μ' ιγό!Βζουνάκι γουργό! " για να δώσουμε έμφαση στη παρουσία μας, γιατί χωρίς αυτήν κινδυνεύουμε να σβήσουμε?

Υπήρχε διάχυτη η ιδεα του "ναί μεν αλλά", το άτομο που ζητάει συνεχώς, επειδή χρειάζεται να ζητάει, γιατί χωρίς τις απαιτήσεις πώς θα συνεχίσει να λάμπει το άστρο της " κακομαθημένης"?

Αρκετή δόση βαρεμάρας απο τη μεριά των παιδιών. Αναμενόμενη. Οσοι θυμούνται τα οικογενειακά γεύματα με τις θειάδες, ξαδέλφια και γιαγιάδες τα ίδια αισθάνονταν.

Και ενώ οι γεύσεις έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, πολύ λίγοι τις απελάμβαναν πραγματικά. Ηταν εκείνοι, που έχοντας δώσει τα πάντα και δεν έχοντας άλλο πιά να καταθέσουν, έτρωγαν με όρεξη.

Στο τέλος της γραμμής ο Σπάρτακος, δέχεται τις απαιτήσεις και τις υποδείξεις των άλλων σκύβοντας μονίμως το κεφάλι του. Μέχρις ότου κάνει το μεγάλο μπάμ της απελευθέρωσης.

Σε ποιό κεφάλι όμως η κρoτίδα θα πέσει?

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μιά που οι σιωπές "μιλάνε" περισσότερο απο τις φωνές, μήπως μπορώ να έχω λίγη έως πάρα πολύ εναλλαγή στη ζωή μου? Ας είναι τα ίδια πρόσωπα, μόνο που θα ήθελα τις συμπεριφορές slightly or very improvised.

Οταν θέλεις κάτι πολύ συντελεί το Σύμπαν..

για να γίνουν όλα μαντάρα. Αλλού ξεκινάς και αλλού βρίσκεσαι. Ο,τι σχέδια έχεις κάνει..κάπου πάνε, όχι εκεί που θέλεις εσύ.
Αύριο γιορτάζει ο Κ, τα γενέθλιά του και έχουμε και επέτειο γάμου.

(Πονηρή η δικιά σου, φρόντισε να παντρευτεί ανήμερα σε γενέθλια οπότε ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσει την επέτειο..).

Λέω λοιπόν, να κάνω το σπίτι λαμπίκο, να ετοιμάσω τίποτα γιατί θα παρελάσει το σόϊ για τα χρόνια πολλά. Ελεγε η ηλίθια.

Χυλόπιττα Νο. 1. Αρρώστησε η οικιακή βοηθός με γρίππη, αδύνατον να έρθει. Που σημαίνει ότι πάλι θα καταπιώ φάρμακα για τη μέση μου και θα κάνω όλο το σπίτι μόνη μου. Και να ήταν μόνο αυτό..

Χυλόπιττα Νο. 2. Ειδοποίησε ο ξυλουργός ότι μετά απο 3 μήνες θα έρθει ΣΗΜΕΡΑ το απόγευμα (τον περίμενα τον Αύγουστο - που όμως εκείνος διακόπευε σε εξωτικό νησί, τώρα όμως που τάφαγε όλα, ξανάρχεται παραμονή γιορτής..) για να βάλει τα ράφια στην ντουλάπα ούτως ώστε να μπορέσω να μαζέψω σαν άνθρωπος τα καλοκαιρινά και όχι να τα έχω στοιβαγμένα σε κιβώτια. Που σημαίνει ότι θα τρυπήσει τους τοίχους με black& decker και πέρα απο τη σκόνη που θα σκεπάσει τα πάντα, είναι και τα παπούτσια του που θα πάνε τη σκόνη σε όλο το σπίτι. Αρα η φασίνα αποκλείεται για σήμερα.

Χυλόπιττα Νο. 3. Μη χάσουμε όμως τη γραμμή, σήμερα ήρθε ο φωτο-δότης. Τον έψαχνα 4 μήνες να μου βάλει 5 γλόμπους, δεν έχουμε ακόμη αγοράσει φωτιστικά, απλά ήθελα να μου τραβήξει καλώδιο στα ταβάνια για να κρεμάσουμε γυμνούς γλόμπους μπάς και δούμε τη τύφλα μας.

Μόλις έφυγε το καμάρι μου. Οπου πάτησε, άφησε μαύρη λάσπη. Μαύρη γιατί ο Δήμος έξω στρώνει άσφαλτο, όσοι πατάνε στο οδόστρωμα..κερδίζουν χρυσούν ωρολόγιον - απο τα κινέζικα όμως.

Αμα λοιπόν ακούσετε τίποτα high φιλοσόφους για Κοελίστικες παπαριές περί Σύμπαντος και συγκυριών...να μου τους στείλετε εδώ να τρίψουν κανά πάτωμα.. να δείς για πότε τους φεύγει όλη η μαγκιά!

Α! Μα πιά!

Οσο υπάρχουν άνθρωποι

πάντα θα αναρωτιέμαι, τι είδους άνθρωποι είναι όλοι αυτοί γύρω μας. Επενδύω συναισθηματικά στους ανθρώπους , χαίρομαι που το κάνω, κάθε φορά. Ομως κάποιες φορές, όπως η τωρινή αυτές μου οι επενδύσεις γίνονται στάχτη. Ξεκινάει λοιπόν η ημέρα Χ λαμβάνεις ένα e-mail και ούτε λίγο ούτε πολύ σου λένε οι γκαρδιακοί φίλοι (τουλάχιστον φίλοι τους νόμιζα) ότι σκοπεύουν να μη σε ξαναδούν γιατί ο συνδετικός κρίκος πέθανε ) η γυναίκα θα ξαναφτιάξει τη ζωή της, αλλά εσύ που τόσο τους αγαπούσες (και τον νεκρό και εκείνη) είσθε παρελθόν, της θυμίζετε πράγματα που θέλει να ξεχνά, ούστ λοιπόν απ' τη ζωή της. Η οποία ζωή της , τώρα που πέθανε ο φίλος σας, είναι πολύ καλύτερη απο πρίν, ετσι λοιπόν εσείς οι πρώην, στα τσακίδια. Θα μου πείτε, ότι σε έναν χωρισμό ή σε ένα θάνατο, επόμενο είναι ο επιζών, να κόβει δεσμούς. Οχι όμως τόσο σύντομα (πέθανε πρίν 4 μήνες) και όχι με τόσο βίαιο τρόπο) έλεος. Και εμείς πονάμε και σε εμάς λείπει.

Θα σκάσω σε λίγο, θα κάνω μπάμ!.

Δεν πίστευα ότι υπάρχουν άνθρωποι που λιώνουν τη φιλία κάτω απο τις σόλες τους. Τον Ιούνιο πέθανε ο Τζό, ακόμη κι αν εκείνη δεν τον αγαπούσε, τον αγαπούσαμε εμείς. Στα μάτια μου ήταν το γελαστό παιδί, ο Πήτερ Πάν, είχαμε κάνει ταξείδια μαζί, ήταν μέσα στη καρδιά μας.

Δεν έχω καμμία γνώμη ή αντίρρηση που η γυναίκα του φτιάχνει μετά το θάνατό του τη ζωή της, καλά κάνει η γυναίκα, είναι όμως ο τρόπος της γραφής αυτού του e-mail που λάβαμε χθές που μας λέει, ότι "δώσατε ό,τι ήταν να δώσετε, άντε και στο διάλο τώρα, εγώ δεν έχω σχέση μαζί σας, θα φτιάξω τη ζωή μου εκ νέου, σβήνω την Ελλάδα και την Ιρλανδία, βασικά αντε γειά". Θα μπορούσε να μη μας το είχε στείλει και απλά να σταματούσε την επικοινωνία. Η να το έκανε πιο κομψά. Το φτύσιμο όμως πονάει.
Οσο λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι, θα πασχίζω να τους καταλάβω. Σκέφτομαι μόνο πόσο γρήγορα έφυγε ο φίλος μας, σαν ταπεινό κεράκι, άναψε-φώτισε-έσβησε.

Oργανοπαίχτης

Τις Κυριακές το πρωϊ, όταν είμαι σπίτι μου περιμένω τον πλανόδιο οργανοπαίχτη. Εμφανίζεται πρώτα η μουσική του, συνήθως παίζει "Φραγκοσυριανή", την ακούω 2 τετράγωνα νωρίτερα. Δεν λέει τα λόγια, μόνο ακορντεόν. Μπροστά απο την πολυκατοικία όμως σταματάει και πιάνει το "Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία" και δακρύζω βρε παιδιά γιατί τραγούδαγε αυτό το σκοπό ο μπαμπάς μου πρός τη μαμά μου και εκείνη τον κύτταγε με τον τρόπο της. Μιά γλυκιά ανάμνηση χρόνια καταχωνιασμένη που σαν τη Χιονάτη έφτανε ένας γλυκός ήχος-φιλί για να τη ξυπνήσει.

Ο μουσικός έχει φωνή κανταδόρου, ίσως να είναι και μετανάστης με τα 1001 προβλήματά του, πάντα όμως μας καλημερίζει με το χαμόγελο στο στόμα. Και πάντα του ριχνω χρήματα. Γιατί το γέλιο πλέον κοστίζει. Πόσο μάλλον ο συνδυασμός χαμόγελου-μουσικής-ευχάριστης διάθεσης.

Καλή εβδομάδα

Ισλάμ και Δύση

Το ερώτημα είναι αν έχουμε δικαίωμα να κατακρίνουμε άλλες κουλτούρες με μόνο σκεπτικό τη διαφορά τους απο τη δική μας?

Διάβασα ένα άρθρο, αυτό, που πραγματικά στην αρχή με προβλημάτισε, τα σχόλια όμως που ακολουθούσαν πραγματικά με καθήλωσαν.

Λέγονται πολλά για τον μουσουλμανικό κόσμο, για την καταπίεση των γυναικών, για τους ξυλοδαρμούς που δέχονται, τους γάμους παιδιών, τους σωματικούς βασανισμούς-ακρωτηριασμούς-λιθοβολισμούς. Ολα μας δίνουν εικόνες άλλων λαών, για τα δυτικά μας "πολιτισμένα" μάτια τέτοιες έκδοχές σοκάρουν, καταθλίβουν, οργίζουν. Αντίστοιχα στον δυτικό μας "πολιτισμένο" κόσμο, οι γυναίκες έχουν περισσότερες ελευθερίες. Βέβαια κάποιες και μικροπαντρεύονται και τυγχάνουν οικογενειακής βίας, αλλά σου λένε "α! αυτές είναι οι αμόρφωτες φτωχές κακομοίρες - καμμιά σχέση με εμάς".

Τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για το πώς ο δυτικός κόσμος οφείλει να προστατεύει τα θύματα της αυταρχικότητας του Ισλάμ. Οργανώσεις έχουν δημιουργηθεί και πολλοί κατατρεγμένοι βρήκαν ουσιαστική εκεί βοήθεια. Δεν λέω όχι στις οργανώσεις αυτές. Οποιαδήποτε βοήθεια στους πάσχοντες είναι απαραίτητη ανεξαρτήτως θρησκείας, όπως αυτή που προσφέρουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Λέω όχι όταν "κάποιοι" πρόσκειται σε προσητυλισμό!

Ο δυτικός κόσμος " ας πούμε ο Χριστιανικός κόσμος" δεν δέχεται τη διαφορετικότητα. Αμέσως κατατάσσει τις διαφορετικές κουλτούρες σε "χαμηλώτερες". Χαμηλώτερες γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνονται αποδεκτά σύμφωνα με το δυτικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, χαμηλώτερες γιατί οι αξίες έχουν διαφορετική βάση. Χαμηλωτερες γιατί το δόγμα κυβερνά, ΑΡΑ οφείλουμε να το αλλάξουμε. The White man's burden έγραφε παλιά ο R. Kipling, σε αυτή τη περίπτωση οφείλουμε να πατάξουμε ό,τι μας ενοχλεί στην άλλη κουλτούρα και αφού την κατακρίνουμε μέχρις εσχάτων να την βελτιώσουμε, να την κάνουμε σαν και εμάς.

Αυτό το τελευταίο με ενοχλεί αφάνταστα. Γιατί πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο, ώστε να μπαίνει στα καλούπια μας? Για την δική μας ασφάλεια, σίγουρα. Ας μη ΄κοροϊδευόμαστε, το διαφορετικό φοβίζει. Ερχεται ο αντίλογος εδώ και λέει "μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν σαν άγριοι, πάνω στα δένδρα. Να μη τους βοηθήσουμε να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν?" Αλλο βοήθεια ανθρωπιστική άλλο προσητυλισμός.

Η βοήθεια δέχεται το διαφορετικό και φροντίζει στη βελτίωση της ευρύτερης ζωής του ατόμου, ώστε να συνεχίζει να βιώνει όπως εκείνο επιλέγει.

Ο προσητυλισμός αλλάζει τις αξίες των ανθρώπων και τους κάνει ένα με το άρχων σύνολο.

Τα ίδια κάνανε παλιά οι Οθωμανοί πρός τους σκλαβωμένους Ελληνες. Αυτοί όμως ήσαν οι κακοί της Ιστορίας. Ο κάθε λαός που θεωρεί εαυτόν ισχυρό τα ίδια κάνει παντού και πάντοτε.

Είναι όμως αυτό ΗΘΙΚΟ?

Προβλήματα κωφών

Οποιος θέλει και μπορεί ας με βοηθήσει στο πρόβλημα που παραθέτω.

Μένω σε πολυκατοικία σε πολυάνθρωπο προάστειο της Αθήνας. Δίπλα απο το διαμέρισμά μου μένει η κα Π (συγγενής ετών 85 που μένει κοντά μας και την προσέχουμε απο το 2003). Απο κάτω απο εμάς υπάρχουν άλλα διαμερισματα, το ίδιο και απο πάνω.

Απο τη στιγμή που μετακόμισε εδώ η κα Π αρχίσαν τα παράπονα για την ένταση της τηλεόρασης. Η κα Π δεν ακούει καθόλου καλά, έχει πάει και σε Ωρυλά αλλά δεν υπάρχουν γιατρειά, η πιθανότητα ακουστικού απαγορευτική, σύμφωνα με τη γνωμάτευση του γιατρού. Αφού δεν ακούει βάζει τη τηλεόραση στη διαπασών. Εμείς που είμαστε δίπλα ακούμε όλους τους διαλόγους της άσχημης Μαρίας (δεν χρειάζεται να βλέπουμε κιόλας - τα καταλαβαίνουμε) και διάφορων άλλων εκπομπών. Είμαστε συγγενείς και δεν μιλάμε. Οι γείτονες όμως έχουν άλλη γνώμη. Της έχουν κάνει γραπτή παρατήρηση ήδη 3 φορές. Τις παρατηρήσεις τις πετάει στα σκουπίδια και ορκίζεται ότι τη μισούνε και εκείνη ποτέ δεν ακούει τηλεόραση τίς ώρες της κοινής ησυχίας.

Την Κυριακή έλαβε άλλο ένα σημείωμα τέτοιου τύπου, ότι είχε ανοιχτή την ΤιΒι στη διαπασών έως τις 04.00π.μ. Η Π βέβαια δεν παραδέχεται τίποτα, τους βρίζει και απο πάνω.






Πήγα χθές και είδα τη κυρια που παραπονείται. Την έχω ήδη γνωρίσει, είναι πολύ συνεργάσιμη, μητέρα ενός 15 χρονου παιδιού. Τους τρελλαίνει η ένταση της τηλεόρασης που βρίσκεται ακριβώς απο πάνω απο την κρεββατοκάμαρά τους. Δεν κλείνουν μάτι οι άνθρωποι. Με παρακάλεσε για μία λύση.

Πρότεινα στην Π., να της αγοράσουμε ένα ζευγάρι ακουστικά ασύρματα, όχι αυτά για τους κωφούς, κανονικά σαν τα δικά μου που τα φοράω όταν θέλω να ακούω ρόκ στη πάνω σκάλα αλλά να μην στέλνω τον υπόλοιπο κόσμο για βουτιά απελπισίας στη θάλασσα.

ΑΡΝΕΙΤΑΙ πεισματικά με την ιδέα, λέγοντας ότι οι γείτονες είναι τρελλοί και θα τους δείξει εκείνη, θα φωνάξει την Αστυνομία ότι την κατατρέχουν, τη διαβάλλουν κλπ, κλπ. Βρισιές, φωνές, κλάμματα, ταχυπαλμίες, ταχυκαρδίες και τα τοιαύτα. Ενός κακού μύρια έπονται.

Ενας φαύλος κύκλος.

Εχω απηυδύσει. Τι να κάνω βρε παιδιά?

Νύχτες

Τώρα τελευταία κάθομαι στον υπολογιστή μόνο νύχτες. Ισως γιατί οι μέρες βογγούν απο γενόμενα. Ακούω τους ήχους της πόλης με τους ανθρώπους της, αφουγκράζομαι αυτά που δεν λένε, σαν τσαμπιά κρέμωνται απο πάνω τους οι κρυφές επιθυμίες. Την ημέρα "μαζεύω" εμπειρίες και τη νύχτα τις αδειάζω σεργιανώντας στα μπλόγκς.

Νευριάζω εύκολα, παλιά φούντωνα γρήγορα και έλεγα παρορμητικά ότι μου ερχόνταν στο νού μετανοιώνοντας αργότερα για τη χαζομάρα μου, τώρα το έχω μάθει το κόλπο και κρατιέμαι. Νευριάζω για τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή μερικές και μερικοί, αλλά δεν τους χαρακτηρίζω σαν λάθος. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα στο δικό του λάθος. Εκτός κι αν μου τη πούνε. Τότε αλλάζει το σκηνικό. Η θα τσακωθώ ή θα προσπεράσω. To be or not to be.

Μεγάλωσα στην Πατησίων μιά εποχή που ήταν όμορφη και δενδροφυτεμένη. Ο ήχος της πόλης με ενθουσιάζει, οι θόρυβοι των γειτόνων ευπρόσδεκτοι. Μετά με τράβηξε η θάλασσα. Καθόμουνα στο μπαλκόνι και αγνάντευα τα καράβια να περνούν για ώρες. Δεν χαζεύεις όταν βουτάς στο κύμα, απλά αφήνεσαι. Η θάλασσα και η νύχτα, νεράϊδες των ονείρων μου.

Η νύχτα πάντα ήταν με το μέρος μου. Τη νύχτα κάνω απολογισμό της ημέρας. Σούμα. Τι μου άρεσε, τι με δυσαρέστησε, τι καινούργιο έμαθα, που πλανήθηκα, τι με πόνεσε. Τι μου λείπει? Είμαι ό,τι θέλω να είμαι ή χρειάζεται ν ' αλλάξω ξανά και ξανά και ξανά?

Μετά μπάνιο. Βυθίζομαι στο νερό σαν να επιστρέφω στην ασφάλεια της μήτρας. Η απόλυτη εξιλέωση της ημέρας, Και μετά έρχεται ο Μορφέας με τα όνειρα. Χρωματιστά και αέρινα. Για να βλέπω και εκεί τι δεν πρόσεξα με τα κανονικά μου μάτια.

Μέχρι την ανατολή.

Κουρτίνες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι

Κατά τα φαινόμενα όλη η Ελλάδα έχει πήξει στο τάλληρο και ας μη της φαίνεται.

Ψάχνεις για υδραυλικό..όλο δεν μπορεί, δεν κάνει, όλο σε άλλες δουλειές (πιο αποδοτικές ίσως απο τη δική σου) είναι, σε σκάζει όσο να έρθει και μετά ...το καλύτερο, τσιμπάει ένα ...άρι σε ευρώ και φεύγει.

Τώρα πώς σου έφυγε το ..άρι για τα `10 λεπτά που κάθισε άλλη ιστορία. Καμμιά φορά βέβαια ξαναγυρίζει γιατί..το καζανάκι που άλλαξε τρέχει (το οριζινάλ προβλημα ήταν ότι έτρεχε το παλιό, βάλαμε νέο..μία απο τα ίδια..θα σου γα**** τίποτα ρε μλκ που με κοροϊδεύεις).

Ψάχνεις για ηλεκτρολόγο. Αλλη φάρα πιο σικ, πιο με τα λοφία της. Πριμαντόνες. Αγκομαχώντας έρχεται ο φωτοδότης, "απο άλλη δουλειά, μονίμως σκαστός"- χρόνια τα ακούω αυτά, τι πάει να πεί "σκαστός", ραντεβού δεν είχαμε? Ιδρωμένος καταφτάνει, κάθεται 10 λεπτά και μιά χαρά τσεπώνει το ...'αρι που θα του δώσεις, μη σου πώ και για τα ...άρια. Και μετά απο λίγες μέρες διαπιστώνεις ότι ό,τι έβαλε δεν δουλεύει καλά. Η κρέμασε κάποιο καλώδιο που ξέχασε να καρφώσει.. και μετά άντε να στήνεις κώλο για να σου ξανάρθει να διορθώσει..και να ξαναπάρει..άρι.

Ψάχνεις για καθρεφτά. Δεν έχει καθρέφτες αυτό το σπίτι, μόνον αυτόν του μπάνιου. Για να δούμε δλδ αν ντυθήκαμε καλά πρέπει να βγούμε στον όροφο, να καλέσουμε το ασανσέρ και να κυτταχτούμε εκεί. Ενα μήνα κυνηγάω τον καθρεφτά. Ολο έρχεται και όλο δεν φτάνει.
Ολοι είναι σε δουλειές, κάποιες άλλες πιο αποδοτικές απο τον πτωχό μου μοναδικό καθρέφτη. Μου το λένε κιόλας για να αισθάνομαι και άσχημα. Και να τους λαδώνω περισσότερο. Για τη χάρη που μου κάνουν.

Ψάχνεις για κουρτίνες. Διαλέγεις ενα Χ ύφασμα, ώς εδώ καλά και μετά αρχίζει το αρχιδοπρήξιμο..να έρθει ο Τεχνικός-κολοκύθας να πάρει μέτρα (κυνηγάς τον κολοκύθα πότε μπορεί ώστε να μπορείς και εσύ..), να φτιάξουν τις κουρτίνες, να ζητάνε κι άλλες προκαταβολές (λές και θα τους τα φάς..αφού έχεις υπογράψει) όχι κυρία μου προτιμάμε μετρητά.. (σκατά!), να έρθει ο τεχνικός να τις τοποθετήσει (εσύ να περιμένεις απο κάτω με την ηλεκτρική σκούπα έτοιμη και τη σφουγγαρίστρα γιατί απ' όπου περάσουν θα γίνει μέσα στο χώμα), πάλι να τα σκάσεις για τις υπηρεσίες του τεχνικού (και καλά ) και μετά απο όλα αυτά, θα έχεις ωραίες κουρτίνες. Ισως όμως και όχι. Γιατί η μία κουρτίνα απεδείχθει κοντυτερη απο τις άλλες. Να γίνει και διάλογος "μήπως ψηλωσε το πάτωμα", γιατί δεν μπορεί βέβαια η αλάνθαστη κουρτινού να πήρε λάθος μέτρα, αρα πάλι εγώ φταίω που συνομώτησα με το ταβάνι και το ψήλωσα για να τη βασανίσω. Και άλλα..άρια για ψυχική οδύνη..της κουρτινούς βεβαίως, βεβαίως

Εχουν πήξει όλοι στο τάλληρο και γίνανε Μανταμ Σουσούδες. αυτό είναι. Υφος 100 καρδιναλίων ρίχνουν (και αυτό αν) να μας εξυπηρετήσουν, ενώ εμείς τους κυνηγάμε για να τους πληρώσουμε και απο πάνω.

Και απο συμπεριφορά..καλά!

Ποδηλατάδα

Χθές σε κυριακάτικη εφημερίδα διάβασα άρθρο αφιερωμένο στην ποδηλασία. Η ιδέα είναι να αφήνουμε το τουτού μας σπίτι και να πηγαίνουμε με ποδήλατο σε προορισμούς. Η ιδέα (που έχει εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες σε άλλα μέρη) είναι πολύ καλή. Μία ερώτηση΄έχω μόνο να κάνω πρός τους Δήμους των Αθηνών.

Είναι εφικτή η ποδηλασία στην Αθήνα? Είναι οι κάτοικοι της πόλεως αυτής έτοιμοι να καταλάβουν ότι χρειάζονται να σέβονται/προσέχουν ΚΑΙ τα ποδήλατα όταν οδηγούν? Εδώ δεν σέβονται ο ένας τον άλλο, τους πεζούς τους έχουν χ..αιρετισμένους, οι ποδηλάτες έλλειπαν.

Σήμερα το πρωϊ, επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος στο ύψος του Φλοίσβου, ένας οργανωμένος ποδηλάτης πήγαινε πρός Αθήνα-Πειραιά. Είχε το κράνος του, τα γάντια του, επιγονατίδες, κλπ. Πήγαινε όσο πιο δεξιά μπορούσε. Δίπλα του οδηγός ΙΧ που έκανε σφήνες απο αρκετή ώρα. Κόκκινο το φανάρι. Σταματάει ο ποδηλάτης, φρενάρει ο σφηνάκιας απότομα πίσω του, κορνάρει νευριασμένος και κολλάει στη πίσω ρόδα του ποδηλάτη. Γυρνάει ο ποδηλάτης

"Τι θές ρε φίλε?"

"Κωλομαλάκα, κότα, έχασες το φανάρι, άντε προχώρα".

"Κόκκινο, στραβούλιακα"

"Αει γ..που θα μου πείς εμένα, κατέβα κάτω αν είσαι άντρας..πορδή..αδελφάρα"

Και ο ποδηλάτης γύρισε τη ρόδα του αριστερά και τον έκλεισε. Αναγκαστικά θα κατέβαινε κάτω απο το τουτού για να μετρήσουν ποιός την έχει πιο μεγάλη....τη γλώσσα.

Μαζεύτηκε κόσμος, ο περιπτεράς πρώτος που ήταν και κοντά..ο σφηνάκιας ήταν ήδη έξω έβριζε τα ποδήλατα, όλα τα είχε η Μαριωρή κλπ.

Δεν ξέρω τι έγινε μετά γιατί προχώρησα.

Θέλω να πώ ότι ναί μεν να ποδηλατούμε αλλά και λίγος σεβασμός πρός όσους οδηγούν και ΔΕΝ ρυπαίνουν δεν βλάπτει.

Κατάλαβες Ελληναρά μου?

Ηχοι περιπάτου

Σήμερα το βράδυ, για πρώτη φορά πήγα βραδυνή βόλτα. Περπάτησα σε δρόμους πολυσύχναστους, απο το οδόστρωμα πρέπει να πώ, μια που τα πεζοδρόμια αποτελούν παγίδες για τους πεζούς, είτε οι πλάκες είναι κακές, είτε η άνοδος των αυτοκινήτων επάνω τους εμποδίζουν είτε ο φωτισμός ελλιπής, τα αποφεύγω όσο μπορώ.
Μιά βόλτα στη πόλη, όχι πολύ αργά, ούτε πολύ νωρίς. Τα μαγαζιά κλειστά, τα περίπτερα πάντα ανοιχτά, καθώς και η κάβα, ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.
Ο μπαμπάς μου πήγαινε βραδυνές βόλτες, ξεκίναγε στις 21.00 και γύριζε σε μία περίπου ώρα το καλοκαίρι και το χειμώνα πρίν να δύσει ο ήλιος. Ο πεθερός μου το ίδιο κάνει μέχρι σήμερα.

Πάντα αναρωτιόμουνα τι προσφέρουν οι βόλτες αυτές, μέχρι σήμερα που πήρα μία. Με μπόλικο σαντιγύ πλήζ και ίχνη σοκολάτας.Στην αρχή του περιπάτου σκέφτεσαι το δρόμο μπροστά σου. Η έννοια όλη είναι ο δρόμος, που να μη πατήσεις, που να πατήσεις.
Μετά ερχεται το θέμα της ημέρας. Τι ήταν πιο σημαντικό σήμερα? Σήμερα η Μαρίνα έκανε μαγνητική τομογραφία για τη μέση της που πονάει εδώ και 5 μήνες. Ακόμη ακούω τη φασαρία που κάνανε οι μαγνήτες που χτυπιόντουσαν. Σαν να βρισκόμουνα σε εργοστάσιο , με κομπρεσέρ άνοιγαν τρύπες , έκοβαν φέτες τις αλουμινόπλακες, οξυγόνωναν τα κομμάτια. Σαν να ήμουνα σε μεταλλείο. Ναί δούλευα παλιά σε μεταλλευτική εταιρεία. Φαίνεται ότι οι εμπειρίες πάντα γυρνάνε. Σαν κοτόπουλο βγήκα απο την τομογραφία τ' αυτιά μου να βουϊζουν απο τις οξυγονοκολλήσεις. Προβάλλουμε στους ήχους αυτό που έχουμε μέσα μας. Ξύπνα! Το μεταλλείο είναι πίσω σου. Είσαι άλλος άνθρωπος τώρα.
Τα αποτελέσματα θα τα πάρω αύριο. Ελπίζω να μην είναι τίποτα σοβαρό. Εν τούτοις φοβάμαι. Είμαι ευάλωτη (παρόλλο που κρύβομαι π'ισω απο μία πολύ cool μάσκα) και φοβάμαι.
Μετά το πρόβλημα άρχισα να βλέπω γύρω μου τα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντούσα. Μαμάδες με παιδάκια πηγαιναν-γύριζαν απο διάφορα ιδιαίτερα, βιαστικοί επαγγελματίες παρκάριζαν και όδευαν στο σπίτι τους. Πήρα και ένα παγωτό. Μπανάνα. Παιδικό παγωτό. Γιατί να χαρακτηρίζεται ένα παγωτό σαν παιδικό, εφηβικό, ώριμο, σαραντάρικο, γεροντικό? Marketing darling wake up! Προσπαθώ. Νομίζω.
Γύρισα με ελαφριά τη καρδία.

Καλό σας βράδυ

Μετεκλογικά

Πρωϊνό ξύπνημα σήμερα Κυριακή των Εκλογών. Πήγα και ψήφισα νωρίς, χάραμα σχεδόν σε άδειο εκλογικό τμήμα δίπλα στο σπίτι μου. Στον τρίτο όροφο ενός Δημοτικού, χωρίς ασανσέρ αλλά με πολλά σκαλιά. Πάνω τους σερνόντουσαν γεροντάκια με τα μπαστούνια τους. Φούντωσα πρωϊ-πρωϊ, τη ψήφο τη θέλετε ρε κομματοσκυλα, τρόπο να βοηθήσετε τους πολίτες να σας επιλέξουν δεν προσφέρετε όμως. Ο ψηφοφόρος δε πάει να συρθεί, να ιδρώσει, να του κοπούν τα πόδια για να φθάσει στην κάλπη, για να σας επιλέξει έτσι ώστε να συνεχίζετε να τον έχετε χεσμένο, χωρίς ούτε ένα ασανσέρ. Σε άλλα κράτη οι ηλικιωμένοι ψηφίζουν σε κέντρα με εύκολη πρόσβαση, εδώ μην ανεβούν και στην κορυφή του λόφου. Για τα μάτια σας μόνο. Μαζώχες-σαδιστές σφιχτά αγκαλιασμένοι πορευόμαστε.

Ο Κ. λέει ότι οι απόψεις μου περί πολιτικής και οι απαιτήσεις μου απο τους πολιτικούς με κάνουν κάτοικο άλλου κράτους, όχι του Ελλαδιστάν. Να φύγουμε όλοι οι απηθείς απο αυτή τη χώρα, να τη χέσουμε, μαύρη πέτρα να ρίξουμε. Μία λύση. Δεν τη παίρνω όμως.

Χθές ξενυχτήσαμε ειχαμε κάτι φίλους καλέσει σε γεύμα. Υπάρχουν και οι όμορφες στιγμές που μας κάνουν να εκτιμάμε που ζούμε καλά. Πήγα το πρωϊ μετά την ψηφοφορία και πήρα τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Ακόμη δεν τις άνοιξα. Και αυτό θα γίνει, όχι όμως τώρα. Οταν βαρεθώ να βγάζω εσώψυχα και ησυχάσω θα διαβάσω, θα προβληματιστώ και ή θα ξεχάσω ή θα ξανα-γράψω. Είχα διαβάσει πρίν κάποιο καιρό, τις συνεντεύξεις κάποιων φοιτητών για το πώς βλέπουν το μέλλον τους στην Ελλάδα. Ολες είχαν μία κοινή λέξη, που δεν ειπώθηκε άμεσα αλλά ήταν εμφανής "τη βολεψούλα".

Ας χαιρετήσω λοιπόν το όποιο κόμμα επιλεγεί. Η βολεψούλα μας θα είναι εξασφαλισμένη.

Χαίρε ω Χαίρε πατρίδα μου γλυκιά.

Τριήμερα

Αντί για πολυήμερες διακοπές, το έχουμε καθιερώσει πλέον να φεύγουμε για τριήμερα, αναχώρηση Παρασκευή βράδυ επιστροφή Δευτέρα. Το κάναμε ήδη 3 φορές και πολύ μας άρεσε. Ετσι και αυτή τη φορά ξεκινήσαμε οικογενειακώς - δατ ιζ μαζί και με τις 2 γάτες μας - για το τριήμερό μας. Το τοπίο φθινοπωρινό, όχι τόσο ζέστη, καθαροί ουρανοί και ελάχιστος κόσμος. Ο τουρισμός τέλος για τους περισσότερους που έχουν παιδιά και υποχρεώσεις. Η διαδρομή καλή αν εξαιρέσουμε το παραπάνω τοπίο που επαναλαμβάνετο συνέχεια. Κρανίου τόπος, όπου τίποτα δεν ζεί. Την ησυχία των νεκρών φυτών και πλασμάτων διέκοπταν οι ντουφεκιές κάποιων ανεγκέφαλων κυνηγών που ψάχναν στα καμμένα για επιζώντες. Μερικές φορές πυροβολούν ο ένας τον άλλο. Το τελευταίο καθόλου κακό. Η θάλασσα μας περίμενε υπομονετικά λάμποντας και εκπέμποντας τον καλύτερο εαυτό της. "Ελα" φώναζε και σαγηνευτικά λίκνιζε τα κύματά της. Ποιός αντιστέκεται? Σίγουρα εμείς, όχι!.

Μετά το μπάνιο φαγητό που μαγείρεψε ο Κ, χοιρινά μπριτζολάκια και ένα Πολωνέζικο τουρλού με λαχανικά. Απο ωρα ορισμένοι λαίμαργοι συγγενείς είχαν πάρει θέσεις. Τα γλυκά έτσι κι αλλιώς τα έχουμε κόψει, όμως

ένα τσαμπάκι απο το κλήμα μας είναι ότι πρέπει. Απλά πράγματα. Δύσκολα όμως γιατί συνήθως τα όνειρά μας είναι μεγαλύτερα απο τις απλότητες που μας προσφέρει η ζωή.

Γειτονιές

Εχω ψώνιο με τους γείτονες..μία σχέση αγάπης-μίσους, αυτό είναι γνωστό απο το παρελθόν..όπως θα θυμάστε. Με το που ήρθαμε στη νέα αυτή συνοικία...τσούπ! ξεμύτησαν τα μπουμπούκια της γειτνίασης. Διαβάστε για να φρίξετε! Πριν ένα μήνα περίπου έρχεται η Ζ (ξαδέλφη-γείτονας, του Κ που όμως δεν έχουμε πολλά-πολλά) σπίτι για να
1) πεί ένα γειά αλλά κυρίως για να
2) να μας κάνει τις "πονηρές" ερωτήσεις που αθώοι εμείς απαντήσαμε και ανάλογα να πράξει.
Συμφεροντολογία Πράξη Πρώτη
"Πότε θα πάτε διακοπές".."Ααα! Ωστε τον Αύγουστο θα είσθε εδώ!!"
"Νααααι" απαντούν τα χαϊβάνια, δλδ εμείς "έχουμε να ταχτοποιήσουμε το σπίτι".

Και για να μας ενημερώσει (χεστήκαμε) ότι φεύγει αύριο για εξωτερικό μαζί με την οικογένειά της

"μπράβο, καλά να περάσεις ευχήθηκαν τα χαϊβάνια (δλδ εμείς)".

Την επομένη το μεσημεράκι, εμφανίζεται φάντης μπαστούνι με ένα σακκουλάκι που ήθελε να το πάρω να της το φυλάξω

"μιά που εσείς δεν φεύγετε"

"τι έχει μέσα" τη ρωτάω,

"Ψιλοπράγματα, λέει, να τα κλειδιά, διαβατήρια, κάρτες..

"Είσαι καλ'α της λέω, δεν παίρνω τέτοια πράγματα, εδώ μπαίνει ο ένας και ο άλλος μάστορας, να χαθεί τπτ και να φταίω, δεν τα παίρνω..

Πές, πές όμως με έπεισε. Ασε σκέφτηκα, ας μη τσακωθώ ακόμη δεν μπήκαμε, θα το βάλω με τις τσάντες μου, μικρό είναι, στα κομμάτια. Στην πορεία βέβαια σκυλομετάνιωσα, γιατί με έπιασε ΚΟΡΟΙΔΟ. Και σκυλιάζω όταν πιάνομαι.

Συμφεροντολογία Πράξη Δεύτερη

Το ίδιο βράδυ, ενώ εμές λείπαμε άφησε στην κα Π που μένει δίπλα (και χωρίς να έχει συννενοηθεί μαζί μας) 2 συρτάρια μπουφέ λέγοντάς της ψέμματα ότι τάχα είχαμε μιλήσει και συμφωνήσει, για να της τα φυλάξουμε

"μια που δεν θα πάμε διακοπές τον Αϋγουστο"

Τα συρτάρια βαριά, ασήκωτα, 2 άντρες χρειάστηκαν για να μεταφερθούν. Τι στο διάλο είχε μέσα? Τι θα τα κάνω, τα γμνα? Τσακώθηκα και με τον Κ, γιατί πήρες το σακκουλάκι, ορίστε και τα επόμενα, τσαντίστηκα και με τον εαυτό μου.. σιχτίρ!

Νευριάσαμε, θυμώσαμε αλλά είπαμε που θα μας πάς, θα γυρίσεις και θα τα πούμε.

Τέλος Αυγούστου, τελείωσαν οι κούτες, είπαμε να πάμε λίγες μέρες να ξεκουραστούμε. Και φύγαμε. Ουαί! Η Ζ με τον άνδρα της γύρισε το Σάββατο 25/8 και εμείς λείπαμε εκτός Αθηνών..

Βεβαίως δεν είχε ειδοποιήσει πότε θα έρθει, θεώρησε ότι εκεί θα είμασταν να την περιμένουμε.. πλήν όμως απατήθηκε.

Πάμε στην Πράξη Τρίτη

Τη ζώσανε τα φίδια. Που είμαστε? γιατί μέσα στο τσαντάκι είχε τα κλειδιά του γραφείου της, το πορτοφόλι με τις κάρτες της, ταυτότητες και κυρίως τα διαβατήριά τους. Και είχανε να πάνε επαγγελματικά ταξείδια. Θα πέσανε και 40 τηλέφωνα. Ολως τυχαίως άρχισε να αναρωτιέται για την υγεία μας. Για την ημερομηνία, ώρα επιστροφής μας. Χωρίς να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας επιστρέψαμε μία Δευτέρα. Η θέση στάθμευσης ήταν πιασμένη απο το αυτοκίνητο της Ζ που θεώρησε ότι αφού ήταν άδεια ας να τη πιάσει. Πήγαμε λοιπόν και την κλείσαμε πανηγυρικά. Αλλη φορά να ρωτάει. Αργότερα της τηλεφωνήσαμε να έρθει να παραλάβει τα πράγματά της. Εκείνη έστειλε τον σύζυγό της που δεν είχε ιδέα ότι μας είχε στείλει τα προσωπικά τους είδη καθώς και τα μαχαιροπήρουνά τους. Αναγκάστηκε να τα φορτωθεί ολομόναχος και όταν ανέβηκε επάνω έγινε καυγάς τρικούβερτος. Μέχρι το δρόμο ακούστηκαν.

Ολοι όμως οι υπόλοιποι γελούσαν. Ακόμη γελάμε.

Η madness ξαναχτυπά!

Σήμερα που γύριζα σπίτι με φορτωμένο από λαχανικά το καρότσι μου, έπεσα επάνω στον 70+ οδηγό που παρκάριζε πάνω σε στροφή, κλείνοντας τη διάβαση πεζών. Με είδε την ώρα που με έκλεινε ότι δεν μπορούσα να περάσω και συνέχισε να παρκάρει.
Του χτυπάω το τζάμι
"Δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ κλείνετε τη διάβαση πεζών, είναι και στροφή Λεωφορείων"
Μέσα απο το τζάμι τον είδα να ανοιγοκλείνει το στόμα του στέλνοντάς με στον διάολο μωρή.
Οπότε εφόσον είμαι και "μωρή" κατά την κρίση του, του κλωτσάω λίγο τον κατά πολύ στραπατσαρισμένο του προφυλακτήρα και του φωνάζω
"Μπάρμπα! Τράβα στην άκρη να περάσω".
Κατέβασε το τζάμι και άρχισε να με βρίζει πατόκορφα. Μαζεύτηκαν και άλλες γυναίκες και τον κύτταζαν που άφριζε γιατί δεν τον άφηνα να παρκάρει σε γωνία εμποδίζοντας τους πεζούς και τα λεωφορεία. Θέαμα έγινε, ολόκληρος άντρας ντέ και καλά να κάνει παρανομία και να επιμένει κιόλας. Είχε και ένα κοριτσάκι μαζί που είχε γίνει κατακόκκινο απο τη ντροπή του και του έλεγε "πάμε να φύγουμε παπού!" Στο τέλος ξεκουμπίστηκε και διπλοπάρκαρε πάρακάτω.

Κάθομαι και σκέφτομαι τις φωτιές, τη καταστροφή και όλους εμάς που καθημερινά προβαίνουμε σε κάθε είδους πιθηκιές αρκεί να κάνουμε τη δουλειά μας και για τους άλλους ας μεριμνήσει ο Θεός.
Ομως οι ενοχές είναι μόνο δικές μας.

Τα παρατράγουδα των πυρκαγιών

Ακόμη δεν έσβησαν οι φωτιές στην Πελοπόννησο και άρχισαν τα παρατράγουδα.

Παρατράγουδο 1

"Ευτυχώς που έπιασε φωτιά το δάσος της...στην Ηλεία, κάηκαν έτσι οι 60 ψωριάρικες ελιές που είχα, με την αποζημίωση που θα πάρω θα βάλω καινούργιες"

Παρατράγουδο 2

Ο κόσμος στην κυριολεξία καίγεται και οι κυνηγοί πήραν τα ντουφέκια τους να ξεπαστρέψουν ότι απέμεινε απο την Ελληνική πανίδα και αν δεν βρούν, ξεπαστρεύουν και τη χλωρίδα (μαζεύουν χόρτα).

Εύγε τέκνα μου, με αυτά τα μυαλά και εις ανώτερα

Τα δεινά του Ναυπλίου

Πήγαμε στο Ναύπλιο για λίγες μέρες διακοπών. Ηταν να μείνουμε περισσότερο αλλά τα κάτωθι δεν μας το επέτρεψαν. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ναυπλίου είναι οι Ναυπλιώτες

1) ΝΕΡΟ. Με το που φθάσαμε πέσανε πάνω οι γείτονες να μας ενημερώσουν ότι εδώ και 1 περίπου μήνα (όλως τυχαίως μέσα σε φούλ τουριστική σαιζόν), το τρεχούμενο νερό της βρύσης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΙΜΟ, ούτε και για το φαγητό. Το εν λόγω ύδωρ απεδείχθει αρδευτικό και όποιος το πιεί ΚΑΗΚΕ. Για 1001 λόγους, τους οποίους ακούσαμε και απο τους υπερ και απο τους κατά..με αποτέλεσμα ότι η πόλη ΔΙΨΑΕΙ. Χρειαστηκαμε να αγοράσουμε μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού όχι μόνο για να το πίνουμε, αλλά για να πλένουμε τα δόντια μας και ν μαγειρεύουμε με αυτό. Κάθε δε μέρα, κοβόταν για 2 ώρες τουλάχιστον. Ποιές δύο ώρες? Οποτε θέλανε εκείνοι. Πότε ήταν 15.00-17.00, πότε ήταν στις 10 το βράδυ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, Αύγουστο μήνα όταν έχει 35 βαθμούς ζέστη και καίγεται ο τόπος.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΑ, δεν με νοιάζει για τις πολιτικές σας, ο κάθε φταίχτης δαχτυλοδείχνει τον άλλο φταίχτη για το πώς καταφέρατε να διψάσετε τους ίδιους τους δημότες σας, άσε τους τουρίστες. Ντροπή σας!

2) ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ. Παντού υπάρχουν σκουπιδοντενεκέδες, αυτό να λέγεται. Ομως η ιδέα της ανακύκλωσης ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ. Μέσα σε 5 μέρες βγάλαμε 6 σακκούλες σκουπιδιών εκ των οποίων οι 4 ήταν γεμάτες με μπουκάλια γυάλινα - πλαστικά και τενεκεδάκια αλουμινίου.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΑ προφανώς δεν σας ενδιαφέρει να έχετε οικολογική συνείδηση και να συνεισφέρετε στην ανακύκλωση των μετάλλων, χαρτιού, γυαλιού και των πλαστικών, ζε'ιτε στην κλειστή σας κενωνία και χε&&& για τον έξω κόσμο, ναί! . Ξέρω, εδώ δεν νοιάζεσθε να έχετε καθαρό νερό για εσάς τους ίδιους!! . Απο κάπου όμως χρειάζετε να αρχίσετε ρε καραγκιόζηδες.

3) ΖΩΑ. Πολλά σκυλιά/γάτες σκελετωμένα, τραυματισμένα, ψωριάρικα να κυκλοφορούν παντού. Λυπηρό θέαμα. Οι Ναυπλιώτες αδιαφορούν ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. Δεν συμφωνούν στο να γίνονται στειρώσεις "είναι απάνθρωπο να τους κόβουμε τ' αρχίδια" είπε ένας Αναπλιώτικος Φωστήρας (που τυγχάνει και κτηνίατρος (!!!!) . Ενώ είναι πιο ανθρώπινο να τρελλαίνεσθε για γατάκια-κουταβάκια, να τρέχετε να τα ταϊσετε " αχ τι γλυκούλικα" και άμα μεγαλώσουν να τα στήνετε στο δρόμο και να κάνετε κόντρες ποιός θα γκαζώσει και θα πατήσει περισσότερα, άντρες με βαριά αρχ@@, τα πάτε μπροστά σας με το καροτσάκι, ξεφτίλες.

4) ΦΑΝΑΡΙΑ. Εχει το Ναύπλιο πολλούς σηματοδότες, μόνο που στους κεντρικούς κόμβους είναι σκοτεινοί σηματοδότες, γιατί ποτέ τους δεν άναψαν, προτεραιότητα έχει ο πιο θαρραλέος να κόψει όλους τους άλλους. ΕΡχεται ο ξένος απο την πατρίδα τους, καμαρώνει φωτιές, οδοστρώματα, λακκούβες, έλλειψη σήμανσης και φθάνει στα φανάρια. Εκεί παίρνει και τις μούτζες του απο το λοκάλ κουλέρ!

Γειά σου ρε Αργολίδα απολίτιστη