Ερχεται το Πάάάάάσχα ΑΑΑΑΑ

Κατ' αρχήν να περάσετε όλοι ανεξαιρέτως ένα χαρούμενο, οικογενειακό, υπέροχο Πάσχα.

Να βάψετε αυγά σφιχτα ώστε να τσουγκρίζονται εύκολα, και όχι μελάτα, όπως τα κάναμε εμείς μιά χρονιά (απο λάθος) και το κάθε τσούγκρισμα σήμαινε και πασάλλειμα. Προσοχή στις μπογιές..μερικές φαίνονται ωραίες, πλήν όμως τα αυγά ξεβάφουν πάνω στα χέρια σας..και κάτι ετικέτες που τις ζώνετε πάνω τους και μετά τα βυθίζετε σε βραστά νερά, και νάτα πάλι τα ξεβαμμένα και...κρίμα στο κόπο σας που βάφατε και πετάγατε τα ξύδια..

Να τρέξετε προς την ελληνική ύπαιθρο, προσοχή στα γκάζια, δεν οδηγούν τόσο καλά όλοι όπως εσείς..με το μαλακό..και όλοι θα ξεφύγουμε απο τη πόλη..αναίμακτα.

Βέβαια το αρνί/κατσίκι θα το θυσιάσουμε. (Μη σας παρασύρει η φωτο, αυτό ειναι αρνί σαντιγύ) Προσπαθήσαμε φέτος να αποτρέψουμε τα πεθερικά απο το κουραστικό για 2 ηλικιωμένα (άνω των 80 Ιουνίων) άτομα, πέρασμα στη σούβλα, δέσιμο κλπ του αμνού, αντιπροτείναμε να παίρναμε κομμάτια απο τον χασάπη και αυτά να ψήναμε στα κάρβουνα. Αυτό που μου αρέσει με τα πεθερικά είναι που συμφωνούν απόλυτα μαζί μας. Σε όλα μας τα σχέδια λένε ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ναίιιιιιιι! Μετά αρχίζουν οι αντιρρήσεις, αλλά όμορφα παρουσιασμένες, "ναί μεν αλλά μήπως το κάναμε και έτσι" μέχρι που να καταλήξουμε ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ αρχικά σχέδια.. Ακόμη καλύτερα είναι αν τα βάλεις μέσα σε χρονικά πλαίσια που δεν θέλουν να μπούν. Ξανά, συμφωνούν με τα πλαίσια π.χ. να φύγουμε Μεγ. Τετάρτη (γιατί θα έχει λιγώτερο κόσμο κλπ). Εσύ ανόητε πιστεύεις ότι το θέμα έκλεισε..Αμ δε! Μετά αρχίζουν να εμφανίζονται οι 100 λόγοι γιατί ΔΕΝ γίνεται να φύγουμε Τετάρτη..παίρνω διουρητικό και δεν μπορώ να φύγω πρωϊ (λές και δεν μπορεί να το πάρει μεσημέρι), θέλω να βάψω αυγά σπίτι μου με ησυχία (άρα ούτε τη Πέμτη θα φύγουμε) , θέλω να πάω στην εκκλησία ( λές και δεν έχει εκκλησίες εκεί που πάμε).. και πάει λέγοντας..

Τώρα βρισκόμαστε στη φάση διαπραγμάτευσης του αρνιού... Εμείς θέλουμε να το πάρουμε απο εκεί..εκείνοι θέλουν να το φέρουν μαζί τους, όπως κάθε χρόνο (εκτός απο το 2009 που δεν φύγαμε λόγω υγείας). Ομως το αρνί το φέρνουν Μεγ. Σάββατο. Τώρα είπαμε να ταξιδέψουμε όλοι μαζί απο Μεγ. Τετάρτη...που ήδη πήγε σε Μεγ. Πέμτη πρωί, έγινε μεσημέρι..και μάλλον πάμε τώρα για Παρασκευή.. Ομως τα χειρότερα έρχονται..γιατί ΔΕΝ θέλει επ' ουδενί ο σύζυγός μου να τους αφήσει να οδηγήσουν μόνοι τους χωρίς συνοδεία Μεγ. Σάββατο..και ούτε βέβαια να χάσει 3 μέρες απο την άδειά του..να τους περιμένει.. Ηδη τσακώθηκαν χθές. Επεται συνέχεια..

Και να φθάσουμε στο θέμα της θυσίας..Το αρνί κανείς δεν το τρώει! Τσιμπάμε λίγο τις πετσούλες, κυρίως όμως ασχολούμαστε με το κοκορέτσι και τα μεζεδάκια. Ετσι είπαμε για κατσίκι που ολοι το τρώνε. Κατσίκι όμως έχει, ως γνωστόν, μόνον ο καλός χασάπης (τον χρωματίζω με μώβ πένθιμο γιατί όσο νάναι σφαγέας είναι) της γειτονιάς του πεθερού μου. Οι άλλοι χασάπηδες είναι βρωμιάρηδες, άθεοι, σιχαμένοι και κακοί..μαζί με τα αμνοερίφιά τους. Ο καλός χασάπης τους ετοιμάζει το κατσίκι Μέγα Σάββατο. Οπότε αν φύγουμε απο Τετάρτη, πώς θα πάρουν το κατσίκι;

"Σιγά μη δεν βρούμε κατσίκι, στην επαρχία" τους είπε ο άντρας μου. Ελα όμως που αυτό το επαρχιακό κατσίκι έχει άλλο βέλασμα απο το "10 το καλό του φίλου μας χασάπη"!!! Ο οποίος χασάπης πρόπερσι αντί να τους τυλίξει τη συκωταριά τους τύλιξε δύο λαγούς..αυτό όμως είναι άλλο θέμα..και άστραψε και βρόνταγε ο πεθερός ότι πούλησε τη συκωταριά τους διπλή. Και όταν πήγε να παραπονεθεί κατόπιν εορτής, ζήτησε ταπεινά συγνώμη ο χασάπης για το λάθος του και του έκανε ένα (ακόμη ένα) λαγό δώρο.. με πετραχείλι δεμένο φιόγκο.

Οπότε τώρα είμαστε με το ένα πόδι μέσα και το άλλο στον αέρα.. Θα δείξει..που, πότε θα φύγουμε και ΤΙ στην ευχή θα φάμε.

Καλή Ανάσταση.

Παρακρατικά

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή απο τις προσπάθειες των συμπολιτων μας, να μην δίνουν απόδειξη για τα είδη/υπηρεσίες που πουλάνε. Συνήθως αυτό γίνεται κάπου αλλού, μακριά απο εμάς, είμαστε πολύ καλοί και άγιοι, κάτω το Παρακράτος! Ναί; Δεν είναι καθόλου έτσι.

Γυρω σας κυττάχτε και σκεφτείτε ΠΟΙΟΣ αποφεύγει να σας δίνει απόδειξη. Είτε περνάει στην εφορία είτε δεν περνάει οφείλουν όλοι να τη δίνουν. Τα "χάλασε το μηχάνημα" και "μου τελείωσαν τα φύλλα του καρνέ"..είναι μπούρδες. Το τι θα την κάνεις την απόδειξη, δεν είναι του θέματος. Αν δεν περνάει στην εφορία πέτα τη. Ομως το να μη ζητάμε απόδειξη σημαίνει ότι κάποιοι "ξύπνιοι" δεν δηλώνουν αυτά που τους δίνουμε εμείς "τα κορόϊδα".

Χθές πήγα σε ένα κομμωτήριο. Οταν ήρθε η στιγμή να πληρώσω, δεν μου δίνει απόδειξη. Τη ζητάω. Μου λέει "δεν περνάει στην Εφορία" (αλλά περνάει στο ΠαραΚράτος ε; ) .

Κάνω πως δεν ακούω και την ξαναζητάω. Αρχίζει νευριασμένα και γράφει απόδειξη.

"Δεν λειτουργεί η ταμειακή μηχανή;" τη ρωτάω..

"Οχι, αυτή δεν είναι για εσάς είναι για χονδρικές πωλήσεις". Την αγριοκυττάω. Με περνάει για χαζή και μου λέει για χονδρικές πωλήσεις...τι χονδρικά πουλάει το κομμωτήριο..τις λάκ και τα ψαλίδια;

Κάθισα στούμπακας, ώσπου να μου κόψει την απόδειξη. Με αγριοκύτταγε, ξυνόταν, κλωθογύριζε...αλλά την έκοψε. Ευτυχώς είχε τα σωστά στοιχεία επάνω. Οχι σαν μία άλλη φορά που μου έτυχε, να αγοράσω μία τσάντα απο κάπου αλλου και η υπάλληλος να μου κόψει απόδειξη ταμειακής που έλεγε "κα Κ. Κολοκυθοπούλου, Φωτογραφικά είδη", ενώ πούλαγε μπλιχλιμπίδια, αξεσουάρ, τσάντες και φουλάρια!!!

Θυμώνω πάρα πολύ όταν βλέπω τη κατάντια της Ελλάδας μας. Δεν είναι οι γέροι μόνο που κλέβανε, είμαστε όλοι μας, απο μικρούς μας μαθαίνουν " ε ! τι έγινε! τώρα σιγά μη δώσουμε απόδειξη για το μανικιούρ, τον καφέ, για τα τσιγάρα", "απο μένα θα φτωχύνει το κράτος...εδώ βουτήξαν (κάποιοι άλλοι) εκατομμύρια"..και δώστου..να ταϊζουν το αδηφάγο παρακράτος - τη τσεπούλα τους.

Γι αυτό βρισκόμαστε εδώ που είμαστε τώρα.

Είναι μερικοί άνθρωποι...

...........που με κάνουν και απορώ. Εχουν μόρφωση, αλλά καθόλου ήθος. Η, έχουν ήθος χωρίς να διαθέτουν κανένα πτυχίο, χωρίς καμμία εμφανή μόρφωση.

Είναι μερικοί που τα πτυχία τους τα σέρνουν απο πίσω τους με καροτσάκια, αλλά που θα πεταχτούν επάνω εξαγριωμένοι, εάν ένα γυφτάκι μπεί στη ταβέρνα που τρώνε και τους σκουντήξει.. ζητώντας 1 ευρώ. Αντίστοιχα θα πράξουν αν μπεί ένας τυφλός με σκύλο να τον καθοδηγεί, μία λουλουδού, ένας Σομαλός που πουλάει αναπτήρες, ένας άλλος μικροπωλητής.

Απονιά με πτυχίο.

Ειναι και κάποιες μορφωμένες γυναίκες που τους βγαίνει αυτόματα να τη πέφτουν στους άνδρες των φίλων τους. Δεν προχωρούν για τα περαιτέρω..απλές ανάφτρες είναι, που όμως δημιουργούν πολύ κακή εντύπωση. Οχι δεν περιμένει το ζευγάρι την ανάφτρα για να τσακωθεί..σιγά! Αν υπάρχουν προβλήματα θα βγούν στον αέρα και χωρίς την βοηθειά της.. όμως όταν βλέπεις αυτή την συμπεριφορά να επαναλαμβάνεται..ξανά και ξανά..και ξανά.. - να τη πέφτει σε όλους τους άντρες γύρω σας, δεν απορείς που η συγκεκριμμένη γυναίκα δεν έχει πολλές φίλες..

Ελλειψη ήθους..με πτυχίο

Είναι μερικοί άνθρωποι που με κάνουν και απορώ. Μέσα σε μία οικογένεια..όταν οι γονείς προσπαθούν να διδάξουν τα παιδιά τους αξίες..άλλα αφομοιώνουν αλλα όχι. Εχω δεί αδέλφια τόσο ανόμοια μεταξύ τους σε όλα που λές και δεν τα γέννησε η ίδια μάνα. Η μία έξυπνη, ευαίσθητη κυρία, με τις αξίες τις συγκροτημένες απόψεις και η άλλη...γαϊδούρα. Απο γκάφα σε γκάφα, μίζερη, τσιγγούνα στα αισθήματα..και ανατροφή+ συμπεριφορά..άστα να πάνε. Οι γονείς τους καθως πρέπει, κύριοι...τα παιδιά..διαφορετικά.

Και λέω γιατί να είναι έτσι;

Τσίρκο...με φάλαινες!

Παλιά είχαμε τους αρκουδιάρηδες, αθίγγανους που έχοντας "εξημερώσει" και "εκπαιδεύσει" αρκούδες που έπιαναν, τις γύριζαν στους δρόμους δεμένες με αλυσίδες και φιμωμένες.. και τις έβαζαν να χοροπηδάνε στους ήχους απο τις πίπιζες ή τα ντέφια..να τις βλέπει ο κόσμος και να ρίχνει λεφτά!.. Και να τα μαζεύουν οι τσιγγάνοι!
Πιάνανε τα αρκουδάκια απο μικρά, τα βάζανε σε κλουβιά με μεταλλικό πάτο, τον οποίον ζέσταιναν και αναγκαστικά οι αρκούδες χοροπήδαγαν για να μη κάψουν τις πατούσες τους..την ίδια στιγμή τους έπαιζαν και το ντέφι, ώστε να συνδυάσουν το χοροπήδημα με τους ήχους..
Η απάνθρωπη αυτή εκμετάλλευση δεν γινόταν μόνο στις αρκούδες αλλά και στις μαϊμούδες..και γενικά σε πολλά ζώα των τσίρκων... τα οποία σιγά-σιγά άρχισαν να αφαιρούν απο το πρόγραμμά τους τη σύλληψη και "εκπαίδευση" αγρίων ζώων....και οι αρκουδιάρηδες..σταμάτησαν τελικά να κυνηγάνε αρκούδες.. επειδή πέσανε επάνω τους οι νόμοι και τα περί δικαιωμάτων των ζώων.

Είναι κάποια χρόνια τώρα που στην Αμερική ανθεί ένα άλλο είδους τσίρκο, με κήτη αυτή τη φορά που το ομομάζουν Seaquarium. Ενα γιγάντιο ενυδρείο μέσα στο οποίο φάλαινες και δελφίνια "εκπαιδεύονται" να κάνουν νούμερα πρός τέρψη των θεατών (οικογένειες με παιδιά κυρίως) που πάνε να κάνουν χάζι και φυσικά πληρώνουν εισιτήριο!.

Ετσι τα ελεύθερα αυτά πλάσματα αναγκάζονται να εκτελούν τις οδηγίες..για έναν κουβά ψάρια. Περιορισμένα σε πισίνες, μετατρέπονται σε ζώα του τσίρκου..γιατί κάποιοι μοντέρνοι αρκουδιάρηδες..το είδανε αλλιώς.. Και αν καμμιά φορά κανένα κήτος φάει και κάποιον εκπαιδευτή τότε γίνεται βαβούρα..φταίει η όρκα. Θα την βάλουν τιμωρία, τη βάλανε ήδη σε απομόνωση!!. Και την αρκούδα την έδερναν με ραβδιά, παλιά. Και αν λέγανε τους αρκουδιάρηδες απολίτιστους και εκμεταλλευτές τότε...τι λένε για τους Αμερικάνους του τώρα..που πάνε και τα παιδιά τους σε τέτοια μέρη... να βλέπουν και να μαθαίνουν πώς να βασανίζουν.. έξυπνα πλάσματα!

Τα άγρια ζώα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ,

Κανείς δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τα παγιδεύει ή να τα εκτρέφει για όφελός του.

Διαφωνώ κάθετα για αυτό το νέο είδος τσίρκο. Θεωρώ ότι είναι..



ΑΙΣΧΟΣ

Κακοτροπιές

Είναι απίστευτο πόσο κακότροποι μπορούν οι άνθρωποι να γίνονται χωρίς εμφανή λόγο. Σαν να τους βγαίνει αυτόματα, σαν να γεννιούνται έτσι.

Επειδή κυκλοφορώ πολύ στους δρόμους κάνοντας εξωτερικές δουλειές, βλέπω κόσμο και κόσμο. Αλλοι καλότροποι, άλλοι κακότροποι. Το χειρότερο είναι που οι κακότροποι συνήθως έχουν κοινωνικά επαγγέλματα, δουλειές που έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο..που θέλει να κάνει τη δουλειά του..χωρίς να τα ακούει και απο πάνω..

Στις Εφορίες υπάρχουν παρα πολύ ευγενικοί υπάλληλοι (λένε). Συνήθως είναι αμίλητοι, βαριεστημένοι ή και κακότροποι. Μας το δείχνοουν απ' όλες τις πλευρές πώς θα ήθελαν να είναι αλλού. Γιατί δεν παραιτούνται τότε; Αμ δε! Εκεί μέσα στη κακοριζικιά τους πορεύονται, αλλά φροντίζουν να δείχνουν στους συμπολίτες τους το χειρότερο εαυτό τους. Ολο δεν μπορούν δεν κάνουν..και άμα πείς και τίποτα γίνονται στριμμένα άντερα..όλο παράπονα..

Στις Τράπεζες, το θέμα παίζει. Αλλοι είναι πολλοί εξυπηρετικοί, αλλοι ...βαριούνται που ζούν.. (Σήμερα μου τελείωσε ένα βιβλιάριο καταθέσεων. Ζήτησα απο τη ταμία να το τρυπήσει - κατά κάποιο τρόπο να το ακυρώσει - και μου είπε ότι δεν μπορεί γιατί δεν έχει διατρητικό!!! "Μα είναι ένα στο πάγκο πίσω σας" της λέω και απαντά "που να σηκώνομαι τώρα..τρυπήστε το στο σπίτι σας". ) Δεν της το έκανα το χατήρι..τη σήκωσα..αλλά δεν είναι εκεί το θέμα..

ήταν και νέα κοπέλλα..νεοδιορισμένη και να συμπεριφέρεται έτσι..ντροπή!

Το χειρότερο όμως το έχω δεί σε πωλητές..ναί, σε αυτό το επάγγελμα που το να είσαι ευγενής και καλοπροαίρετος..πουλάει. Κατάστημα αυτοκινήτων πρός πώληση. Δεν έχω δεί πιο ανάγωγους πωλητές.. Παρκάριζαν τις τζιπούρες και τα Hummer στο πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα να μη μένει χώρος να περπατήσουν οι πεζοί. Να τους κάνεις σύσταση και να σου λένε "αϊντε απ ' εδώ..περπατα απο το δρόμο" και αν καμμιά φορά τολμούσα να σταματήσω με το αυτοκίνητο μπροστά απο "την επιχείρησίς τους" πεταγόντουσαν έξω με ένα σακκί βρισιές, βαριές κουβέντες.. ξεκινώντας απο το ηλίθια μέχρι μλκω..και απειλές θα σου ξεσκίσω..θα σε ..τούτο-κείνο.. Φοβερό! Και κόσμος σταμάταγε μπροστά απο το κατάστημα γιατί στον επάνω όροφο ήταν διαγνωστικό κέντρο..αλλά τα αυτοκίνητα της έκθεσης έπιαναν όλο τον τόπο με αποτέλεσμα οι ασθενείς να μην έχουν που να σταθούν.. και βέβαια έτρωγαν τόννους ύβρεων!.

Και αναρωτιέμαι και λέω.. τόσο δύσκολο είναι να βγάζουμε ένα καλό εαυτό πρός τα έξω, ακόμη κι αν δεν είμαστε καλά; Τόσο δύσκολο είναι να χαμογελάμε στο πελάτη; Βρίζοντας τους περαστικούς μειώνει ο ηλίθιος πωλητής τις πιθανότητες κάποιων να ενδιαφερθούν για τις Mercedes που πούλαγε..

Τι να πώ πιά..αντί να βελτιωνόμαστε σαν λαός πάμε απο το κακό στο χειρότερο. Και δεν είναι η κρίση, γιατί αυτές οι συμπεριφορές είναι υπεράνω της κάθε κρίσης, είναι η δική μας πορεία στη ζωή, ο εαυτός μας..το είναι μας.

Paradise found

Η σημερινή πρωϊνή Αθήνα ήταν ένας Παράδεισος. Είχαν απεργία τα ταξί και λόγω της απεργίας των τελωνιακών (έλλειψη βενζίνης) οι νεοέλληνες, δεν είχαν πάρει τα αυτοκίνητά τους..με αποτέλεσμα το κέντρο να είναι όνειρο!. Ο καιρός μας ευχαριστούσε που δεν γεμίσαμε με ηχορύπανση και καυσαέρια για 1 μέρα την Αθήνα, έχοντα μία υπέροχη ζεστή ημέρα.

Ανέβηκα στο κέντρο με τράμ, βρήκα και θέση παρόλλους τους ηλικιωμένους που μονίμως έτσι μετακινούνται!! Η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο που μετά μανίας έψαχνε τραπέζι ελεύθερο στα καφενεία!! Η κρίση θέλει καλοπέραση! Η Πανεπιστημίου ΑΔΕΙΑ. Πέρασα με κόκκινο, με το πάσο μου απέναντι κανένα αυτοκίνητο, άνετα κινούντο τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ.. Θα έπαιρνα και τον Ηλεκτρικό..αλλά έφθανε μέχρι την Καλλιθέα..μετά ..κάνουν λέει έργα στις ράγες...Ελπίζω μόνο να μην Ξανα θάβουν κι άλλα Μακρά ή οτιδήποτε άλλο Τείχη!.

Κόσμος υπήρχε, ψώνιζαν στα μαγαζιά κρατώντας απο έναν καφέ στο χέρι και πολλές σακούλες με τις αγορές τους..γιατί η κρίση θέλει και το κατί τις, ένα παπουτσάκι, μία κολώνια, ένα φορεματάκι! Μερικοί καθόντουσαν να απολαύσουν τις μπάντες που έπαιζαν..απο τη μία, η σχεδόν φυτεμένη, brass orhestra, έξω απο την Εθνική Βιβλιοθήκη, απο την άλλη ομάδα μουσικών με βιολοντσέλλο (ναί στο δρόμο!!!) έπαιζαν όμορφους σκοπούς. Πάντα δίνω κάτι στους μουσικούς που μας ευφραίνουν με τις δημιουργίες τους.... και μία κοπέλλα που με έκραξε ότι "τα δίνω σε τσάμπα επαίτες" , της απάντησα "μάθε και εσύ να παίζεις καλά ένα ογκώδες μουσικό όργανο, φορτώσου το και κάνε ρεσιτάλ στο δρόμο..αν σου βαστάει!" και μου απαντάει το βλήμα "Αν ήξερα μουσικό όργανο, θα έκανα ρεσιτάλ, θα γινόμουνα ντίβα".".ενώ τώρα δεν είσαι.."ντίβα" ; Το μουσικό όργανο θα σου δώσει την υπόσταση που δεν έχεις;" Δεν απάντησε.. τι να μου πεί; Paradise lost.

Παντού μικροπωλητές με τις λινάτσες τους αραδιασμένες.. Ως τώρα τους βλέπαμε στη πιο εμπορική Αθήνα..σήμερα τους είδα μπροστά απο το ξενοδοχείο "Μεγ. Βρετανία"..απο τη μιά κάποιοι τα ακουμπάνε χοντρά στο χώρο αυτό και απο την άλλη, οι Σομαλοί..σου δίνουν 5 Φόλεξ στη τιμή των 10 ευρώ. Και δουλεύουν τα Φόλεξ..δεν είναι μαϊμού! Tα βιβλιοπωλεία γεμάτα..ο κόσμος ήσυχα διάβαζε, περιφερόταν, συζητούσε..όπως τα παλιά καφενεία..που τα λέγανε μελετώντας τις εφημερίδες.. Paradise found.

Για να έχουμε μία όμορφη πόλη πρέπει δλδ να απεργούν / λείπουν τα πάρα-πολλά ταξί και οι μισοί Αθηναίοι απο τα οδοστρώματα; Αδικο, δεν είναι;

Τραμπούκοι στα σχολεία

Διαβαζα πρόσφατα τις προσπάθειες μερικών εκπαιδευτικών να προσδιορίσουν κατ' αρχήν και να αναχαιτίσουν σε δεύτερη φάση τη νέα μορφή βίας το "Cyber Bullying" το οποίο είναι μέσες άκρες κάτι σαν αποστολή/λήψη απειλητικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου. Με αποδέκτη κυρίως παιδιά και εφήβους.

Διάφοροι "bullies" (τραμπούκοι) στέλνουν μηνύματα στους συνομηλίκους τους, π.χ. "σε μισώ", "είσαι ηλίθια" που στη πορεία μπορεί να καταρρακώσουν τη προσωπικότητα και το ηθικό των παραληπτών και να τους οδηγήσουν στην κοινωνική απομόνωση και ίσως στην αυτοκτονία ή και στην ανθρωποκτονία. Οπως του Αλεξ απο τη Βέροια.

1) Ποιοί όμως είναι εκείνοι οι μαθητές που τρομοκρατούν τους συμμαθητές τους; Είναι όντως τέρατα, όπως τους παρομοιάζουν;

Τα παιδιά αναλαμβάνουν ρόλους..παίζουν ρόλους σύμφωνα με κάποια πρότυπα. Το πρωτο πρότυπο είναι της οικογένειάς τους, το δεύτερο ο ευρύτερος κύκλος τους και μετά ίσως και οι ήρωές τους, της τηλεόρασης. Οι πρώτες αξίες των παιδιών του Δημοτικού διαμορφώνονται απο την οικογένεια. Αν ακούν τους γονείς να μιλάνε άσχημα ή κοροϊδευτικά πρός μία ομάδα ανθρώπων, π.χ. τους υπέρβαρους, το παιδί θα κοροϊδέψει τον παχουλό συμμαθητή του, με τα χειρότερα επίθετα.

Οι ρόλοι βοηθάνε το παιδί να πειραματίζεται..μέχρι που θα φθάσει. Οσοι έχουν παιδιά..το έχουν μάθει αυτό καλά. Το παιδί που ουρλιάζει, που χτυπιέται για να του πάρουν κάτι, δοκιμάζει την αντοχή των μεγάλων. Συγχρόνως δοκιμάζει τις δυνατότητές του μέσα απο το ρόλο. Αν οι μεγάλοι υποχωρήσουν-αντισταθούν, κρίνεται και ο ρόλος απο τον μικρό. Μετά είναι θέμα επιλογής του παιδιού αν θα κρατήσει και διαιωνίσει τον επιτυχημένο ρόλο ή θα πειραματισθεί με κάτι άλλο.

Στην εφηβεία το παιχνίδι με τους ρόλους ξεφεύγει.. Οι τραμπουκισμοί μπαίνουν σε πιο σοβαρό επίπεδο, τα θυματα κατακρίνονται για τη προσωπικότητα και την σεξουαλικότητά τους που είναι σε εξέλιξη. Και αντίστοιχα εξοστρακίζονται.
Οι ρόλοι που επικρατούν στο παιδί/έφηβο, είναι εκείνοι που θα το συνοδεύουν στη μετέπειτα ενήλικη ζωή του.

2) Ποιοί μαθητές είναι εκείνοι που πέφτουν θύματα των τραμπούκων;

Αν εξαιρέσουμε μερικές ξεχωριστές ομάδες (υπέρβαροι, ανάπηροι, μετανάστες κλπ διαφορετικοί) υπάρχουν κάποια άλλα κριτήρια. Είναι εκείνα τα παιδιά που για κάποιο λόγο δεν καταλαβαίνουν τη μη προφορική γλώσσα των συνομηλίκων τους. Είναι εκείνοι που δεν πιάνουν τα μηνύματα, "δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα" με τους συμμαθητές τους, εκείνοι που δεν ενσωματώνονται. Οι αιτίες άπειρες, μερικά τέτοια παιδιά έχουν προβλήματα με το σπίτι τους, χωρισμένοι γονείς, αδιαφορία, φτώχια κλπ. Αλλα είναι μοναχοπαίδια, έχουν προβλήματα συνεργασίας κλπ. Κανείς δεν μπορεί να πεί με σιγουριά ποιά είναι αυτά τα παιδιά. Αυτό που μπορούν όλοι να πούν είναι ότι είναι θύματα βίας.

Ολα τα θύματα των τραμπούκων αργά ή γρήγορα απομονώνονται απο την ομάδα των συνομηλίκων τους. Αυτό έχει τεράστια αποτελέσματα στην εξέλιξή τους, γιατί το παιδί θέλει "να ανήκει" να είναι αποδεκτό απο τους ομοίους του. Η αποδοχή φέρνει την ομαλή εξέλιξη και ανάπτυξη. Η κοινωνική απομόνωση και ο χλευασμός μπορεί να κάνει το παιδί να τραπεί μακριά απο το σχολείο (απο τους βασανιστές του) απέχοντας έτσι απο τη μόρφωση, να δημιουργήσει δικές του ομάδες, άλλες επιθετικές (γιατί η βία δημιουργεί χειρότερη βία), αλλες αμυντικές, να υποπέσει σε ναρκωτικά, κλπ. Εάν βέβαια το θύμα καταφέρει να επιβιώσει παρόλλη την απόρριψη απο τους συνομηλίκους του, είναι γιατί έχει βρεί κάποιο στήριγμα, είτε στο πρόσωπο του έρωτα, του γονιού, της καλής επίδοσης στο σχολείο.

Στην ενήλικη ζωή ο τραμπούκος μπορεί να σταματήσει να είναι ή να το συνεχίσει. Το θυμα επίσης μπορεί να παραμείνει θύμα ή να γίνει βασανιστής άλλων, να μην έμαθε τίποτα απο τον πόνο που πήρε ή ακόμη να το ξεπεράσει.

..................................................................................................

Για την ιστορία τώρα. Απο το Δημοτικό ήμουνα θύμα τραμπουκισμού απο τις συμμαθήτριές μου..το ίδιο συνέχισε και στο Γυμνάσιο. Τα κορίτσια - τραμπούκοι μου κάνανε τη ζωή δύσκολη, με τα αγόρια είχα πολύ καλές σχέσεις. Τις εκδικιόμουνα κλέβοντας τους γκόμενούς τους για να τις τιμωρώ. Στη πορεία της ζωής μου, ακόμη και τώρα έχω καχυποψία για τις γυναίκες. Ιδιαίτερα στον επαγγελματικό χώρο, έτσι και μυριστώ τραμπούκο..της την έχω στημένη.

Η χαμένη UHU

Είναι 2 ώρες τώρα που ψάχνουμε μία συγκεκριμμένη super glue..για να κολλήσουμε ένα πορσελάνινο κάτι που έσπασε. Ξέρουμε το σχήμα της - σαν ρόκετ - ξέρουμε το χρώμα της - ένα σκούρο μπλέ - τυρκουάζ - αυτό που δεν μπορούμε, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ λέμε, να θυμηθούμε είναι που την έχουμε βάλει.
Γιατί, κάναμε το σβκ μεγάλη ταχτοποίηση (τρομάρα μας) στα συρτάρια μας..τους φοριαμούς κλπ, του γραφείου μας.. και ..χμμ! πάει η κόλλα. Τοποθετήθηκε κάπου με επιμέλεια.. τρέχα γύρευε..

Εδώ και αρκετή ώρα αρχίσαμε να ψάχνουμε ..και να βρίσκουμε αλλα αντι άλλων..4 σφυριά (είχα χάσει το σφυρί νο 1, αγόρασα άλλο, μετά και εκείνο κάπου πήγε..αγόρασα άλλο..και εκείνο..κάπου και στο τέλος τα ξετρύπωσα όλα μαζί..), 3 συρραπτικά (ίδιοι λόγοι με τα σφυριά), να μη μιλήσω για συνδετήρες..χύμα στο πάτο του συρταριού.. . Κάτι ακτινογραφίες που τις ψάχναμε...

Ψάχνοντας βρήκε ο Κ ένα σωρό άλλα πράγματα..χαμένα στο διάστημα εδώ και μήνες..ένα ειδικό καθαριστικό για τα πλαστικά του αυτοκινήτου (είχε φάει το κόσμο να το βρεί πρίν τα Χριστούγεννα), κάτι άλλα κατσαβιδοειδή..μη ρωτάτε που τα είχε ..είχε δε κατηγορήσει τους μεταφορείς ότι του τα σούφρωσαν, η κόλλα όμως άφαντη.

Είναι τώρα ένα τέταρτο που γυρίζει με μανία μιά ροκάνα..κάνοντας προσευχές στον Αγιο Φανούριο, μπάς και εισακουσθεί και να ξαναγυρίσει στο θείο η καλή κόλλα. "Ελα πουλάκι μ', έλα χαρά μ' να δείς τι ωραίο φουστανάκι θα σου πάρω"..σκληρά η μαντάμ. Παραμένει κρυμμένη..

Rλπίζω μόνο να μην είναι κολλητικό, γιατί θυμάμαι μια παλιά συγγενής που είχε χώσει τις κάλτσες του άνδρα της στο καταψύκτη..και που τις βρήκαν παγωμένο κουβάρι όταν κάνανε απόψυξη..

Προβλέπεται γενικό μάδημα..του σπιτιού..
Εχουμε χρόνο ώσπου να ξημερώσει!

Γενάρης 2010

Οι ημέρες περνάνε γρήγορα, με το τούτο-κείνο, κάτι με τις δουλειές, κάτι με τις υποχρεώσεις, κάτι με τα έκτακτα, σα φτερά φεύγουν και το ένα σβκ διαδέχεται το άλλο. Φτιάχνουμε προγράμματα, πιστεύουμε σε αυτά ότι θα τα κρατήσουμε και μετά τσάκ! τα αναιρούμε γιατί μία παράμετρος δεν έκατσε καλά.

Ερχονται και οι προσδοκίες και ζητούν τα ρέστα. Πάντα μου άρεσε το σπόρ του "αετού" να τους βλέπω να σκίζουν τα κύματα με τα χρωματιστά τους αλεξίπτωτα να υψώνονται, να

διασταυρώνονται και να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τις πνοές του ανέμου. Με τις ώρες κάθομαι και τους κυττάζω. Οχι δεν θέλω να πετάξω και εγώ, έχω πάρει τις πληροφορίες μου - δεν είναι εύκολο σπόρ, απλά να τους καμαρώνω σαν καβαλάρηδες των αέρηδων.
Εχω γίνει σαν τους Γιαπωνέζους, τρέχω με μία κάμερα στο χέρι. Τοπία, εικόνες, τέχνη, άνθρωποι, απόψεις σαν γράφιτι στους τοίχους..όλα αποτυπώνονται και μένουν . Κερδίζω φίλους βάσει του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μέσα απο το πρίσμα του φωτογραφικού φακού!. Τα λόγια μπήκαν στο ψυγείο, δεν ενδιαφέρονται να αποτυπωθούν, απλά υπάρχουν. Μερικά ξεχνιώνται. Μερικά αποτυπώνονται σε χαρτάκια..αλλά ώσπου να φθάσω τον υπολογιστή..και αυτά πάνε στη λήθη. Η αληθινή ζωή, εκεί έξω είναι. (Η φωτογραφία είναι απο ένα βιβλιοπωλείο στην Αθήνα ) .

Βιβλία και ξερό ψωμί. Τη φλασιά με τα βιβλία μου τη κόλλησαν οι γονείς μου απο τότε που μπουσούλαγα..ήταν και εκείνοι του βιβλίου. Το αστείο είναι ότι όταν ήμουνα έφηβη διάβαζα πολύ δυσνόητες έννοιες, τους Σάρτρ, Κάφκα, Εσσε, Ράσελ, διάφορα δοκίμια κλπ..λές και δεν ήμουνα παιδί!..και μεγαλώνοντας..χαλάρωσαν όλα, τώρα μόνο λογοτεχνία και science fiction/fantasy διαβάζω και βέβαια κόμικς. Απο τον Μίκυ Μάους μέχρι τον Logicomix!....με τα ακουστικά στ' αυτιά. ..και ας κουφαθώ..και μουσική. Πάντα είχα τρέλλα με τη μουσική, τα Top 10 τα ήξερα απέξω χρόνια τώρα..μου αρέσει και η κλασσική, η όπερα, το μπαλέττο..όχι δεν περνάνε οι έξεις..αντίθετα..πολλαπλασιάζονται. Νά και το τελευταίο αγαπημένο μου.
http://www.youtube.com/watch?v=sknDfB3pJB8&feature=PlayList&p=8C75036C2C31E0BF&index=0

Αυτό που μ' αρέσει στον Mika είναι ότι είναι ένας ολοκληρωμένος τραγουδιστής, έχει υπέροχη φωνή, παίζει πιάνο και συνθέτει. Είναι και ωραίος..για τα γούστα μου πάντα. Απόλαυση να τον ακούω. Χάρμα οφθαλμών να τον βλέπω.

Ετσι πέρασε και ο πρώτος μήνας του 2010.

Αποφασίζοντας για τη ζωή των άλλων

Αυτές τις μέρες τρέχω σαν τον Βέγγο. Δεν προλαβαίνω ούτε να καθίσω στο κομπιούτερ, πόσο μάλλον να κάτσω να γράψω. Εχετε παρατηρήσει ότι ενός κακού, μύρια έπονται; Ε! Αυτό πολλαπλασιάστε το επι 10! Τα πιο δύσκολα πράγματα έχουν τη τάση να συμπίπτουν, τη πιο δύσκολη ώρα όταν ο Μέρφι μας κλείνει το μάτι!

Κουράστηκα να παίρνω αποφάσεις. Αποφάσεις για τη ζωή των άλλων. Για τη δική μου ζωή, δεν έχω πρόβλημα. Αμα είναι να πάρω σοβαρή απόφαση, κάθομαι κανά 2ωρο μπροστά στο πάζλ..συγκεντρώνομαι τελείως στη τοποθέτηση των κομματιών..και μετά να η απόφαση έτοιμη, μέσα στο μυαλό μου για να την ακολουθήσω. Αυτό όμως είναι εύκολο. Τα δύσκολα ξεκινάνε με εκείνες τις αποφάσεις που πρέπει να τις πάρεις στο πίτς φυτίλι. Και που να αφορούν βεβάιως άλλους. Θα μου πείτε ότι, έχοντας πάρει τόσες πολλές αποφάσεις στη ζωή μου για άλλους, τόμαθα πιά το ποίημα. Οχι, δεν είναι έτσι. Γιατί η ευθύνη είναι τεράστια. Και η ζωή πολύτιμη!

Αρρώστησε σοβαρά η θεία μου που μένει δίπλα μας. Μεγάλης ηλικίας, αλλά με σχετικά καλή υγεία. Κρύωσε και έπαθε οξεία ωτίτιδα. Πρήσθηκαν τα αυτιά της και έγιναν σαν του Ντάμπο. Και βέβαια δεν το είπε εγκαίρως..να τη πάμε σε ένα γιατρό..το είπε αφού σήκωσε υψηλό πυρετό. Και εκεί..την έπαθα. ΚΑΝΕΝΑΣ γιατρός δεν ήταν διατεθημένος να έρθει στο σπίτι για επίσκεψη. Ούτε οι περίφημοι SOS γιατροί του τηλεφωνικού 1016. Ακουγαν πως είναι ανω των 80 και λέγανε "καλέστε ασθενοφόρο".

Γνωρίζοντας τα χάλια των νοσοκομείων, αν καλούσα ασθενοφόρο..θα κινδύνευε να πάθει πνευμονία..Τα ξέρω καλά τα ασθενοφόρα και τα δημόσια νοσοκομεία..απο τότε που ήταν άρρωστη η μάνα μου. Παίρνουν τους ασθενείς τα ασθενοφόρα και τους αφήνουν σε χώρους για να τους εξετάσουν οι γιατροί, χώρους με ρεύματα και τσουχτερό κρύο..θα άρπαζε τα χειρότερα περιμένοντας τους γιατρούς να ασχοληθούν με εκείνην..και σε εφημερία..μπορεί να περίμενε πολλές ώρες..στην ηλικία που είναι δεν τη παίρνει. Είδαμε και το 2003 που κάλεσα ασθενοφόρο..που την άφησαν σε ένα διάδρομο και πάγωσε..και συν των άλλων προβλημάτων της άρπαξε και βρογχικά!

Τελικά βρέθηκε κάποιος γιατρός και μας έκανε τηλεφωνική διάγνωση..έδωσε φάρμακα και αντιπυρετικά..και σώθηκε η κα Π για άλλη μία φορά!.

Η απόφαση να τη κρατήσω στο σπίτι..πολύ δύσκολη. Η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Είχε 39.5 πυρετό! Αμφιταλαντευόμουνα συνεχώς. Και δεν μιλάμε για ενοχές. Ναί, μπορεί να μου πάθαινε ένα εγκεφαλικό απο τον υψηλό πυρετό. Ναί μπορεί να έπεφτε σε κώμα. Ισως όμως και όχι. Δεν υπήρχε κανείς να μου δώσει μία συμβουλή. Τηλεφώνησα σε γιατρούς γνωστούς μου. Ολοι τους ήταν κάθετοι. "Μη τη πάς νοσοκομείο για μία ωτίτιδα, θα γίνει χειρότερα" ή "Κάλεσε ένα ασθενοφορο ιδιωτικού νοσοκομείου, στα δημόσια τους γέρους τους αφήνουν στα ράντζα". Και οι συγγενείς.." Ο,τι νομίζεις κάνε, θα υποστηρίξουμε τις αποφάσεις σου". Το ένστικτό μου, μου έλεγε να τη προφυλάξω. Μακριά απο κρύα και ρεύματα. Είχε και ένα ψοφόκρυο άλλο πράγμα! Που να τη πάω τη γιαγιά; Απο την άλλη, σε ένα νοσοκομείο θα πέφτανε επάνω της οι γιατροί, όλα θα ήταν υπό έλεγχον, δεν θα ζοριζόμουνα εγώ. Πήρα τα ζάρια. Κορώνα-γράμματα. Διάλεξα τα γράμματα- να μείνει σπίτι. Ερριξα. Γράμματα.

Εχουν περάσει 5 μέρες απο τότε. Ο πυρετός έπεσε σε 4 ώρες. Με αντιπυρετικά και μετά ήρθε η αντιβίοση. Είναι σαφώς καλύτερα, όλα πήγαν κατ' ευχήν. Ακόμη κανείς γιατρός δεν έχει έρθει να τη δεί. Ολοι θέλουν να τους τη πάω στο ιατρείο τους!!! Και αυτό θα γίνει..

Ομως το παράπονό μου έμεινε. Που δεν ήρθε ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ στο σπίτι να τη δεί και να με συμβουλεύσει. Γιατί αν ο επισκέπτων γιατρός μου έλεγε ότι είναι σοβαρά, αμέσως θα καλούσα ασθενοφόρο.. Αλλα βλέπει ένας γιατρός, άλλα ένας ιδιώτης!. Με άφησαν..να ρισκάρω για τη ζωή..για μία ακόμη φορά.

Κοντεύει να γίνει συνήθεια, πιά! Ντροπή!

Τσιγάρα

Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδος είμαστε εμείς οι Ελληνες. Είτε προσπαθούν οι κυβερνήσεις, είτε η Ευρώπη, είτε ο Αγιος Βασίλης,..ότι και να κάνει ο οποιοσδήποτε για να μας αλλάξει νοοτροπία είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ.

Αυτό ας το καταλάβουν οι πολιτικοί και οι λογείς εταίροι που προσπαθούν να μας φέρουν στα δικά τους πρότυπα.

Ο λόγος του άρθρου αυτού είναι το ΤΣΙΓΑΡΟ. Δεν έχω τίποτα εναντίον των καπνιστών, όταν ο καπνός τους δεν μου έρχεται επάνω μου. Αντίθετα έχω πολλά όταν ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ σε κλειστούς χώρους μη σεβόμενοι τους άλλους που δεν το μπορούν.

Μ' αρέσει που βγήκε και νόμος για το κάπνισμα στα εστιατόρια και στους κλειστούς χώρους..

Δεν πάνε να λένε, ΤΙΠΟΤΑ δεν εφαρμόζεται..

ΟΣΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ να πέσουν, ακόμη και το κεφάλι του ιδιοκτήτη του μπάρ/ταβέρνας/εστιατορίου να πέσει κάτω απο τον πέλεκυ..τον ίδιο τον Μπαμπούλα να στήσουν έξω απο κάθε κλειστό χώρο..ουδείς πτοήται γιατί ώς γνωστόν "ο τράχηλος του Ελληνα, ζυγόν δεν σηκώνει"..μόνο απειλές για οικονομική κατατρόπωση σηκώνει..και δώστου το δάκρυ κορόμηλο.

Ξέρω, είναι θέμα παιδείας. Αγνωστη η λέξη. Φλόγες κι αν βγάλουν τα οπισθιά μας πάνω στις θρανία/καρέκλες, τα πτυχία μας να τα κουβαλάνε απο πίσω 100 βαστάζοι..παιδεία δεν θα αποκτήσουμε ποτέ..επειδή χρειάζεται να θέλουμε να αλλάξουμε..όχι να κάνουμε τους καμπόσους με τις περγαμηνές μας!

Είναι και θέμα σεβασμού πρός τον άλλο πολίτη. Αλλη άγνωστη λέξη. Στα λόγια σεβόμαστε απο τα μικρά παιδιά μέχρι τα ράσα του παπά..στη πράξη.. Μόνο ο τρόπος που παρκάρουμε "ένα λεπτούλι θα κάνω μόνο" τα λέει όλα.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ τίποτα..σαν λαός.

Βήχω σαν το γάϊδαρο όλο το απόγευμα.. Απο παθητικό κάπνισμα! "Κάτσε σπίτι αμα δεν αντέχεις" είπε κάποιος όνος.

Αυτό που λέγαμε πιο πάνω. Εμείς οι Ελληνες καταστρέφουμε τη χώρα μας.

Μαύρη πέτρα

..ρίχνω στο τέλος της κάθε χρονιάς που περνάει..και προχωράω για την επόμενη. Δεν θέλω να σκέφτομαι τα οδυνηρά που πέρασα, αν και αναγκαστικά κουβαλάω κάποιες αναμνήσεις..νωπές, αλλά ξέρω οτι στη πορεία η επιλεκτική μνήμη μου θα τις ξεκαθαρίσει ώς τον Μάρτιο, έτσι μόνο τα όσα αξίζουν θα θυμάμαι.

Γενάρης - Φλεβάρης 2009

Οπως κάθε χρόνο..απο τραπέζι σε τραπέζι, απο γιορτή σε γιορτή. Οσους δεν είδαμε τις γιορτές θα τους δούμε αυτό το μήνα.. Ολες οι υποσχέσεις για δίαιτα, πάνε περίπατο. Αυτό που δεν μπόρεσε να αναβληθεί είναι η πονεμένη μέση. Βρέθηκε λύση μέσω φυσικοθεραπείας και επιθέματα πάγου στη φλεγμονή.. έφυγε ο αφόρητος πόνος. Μαζί φύγανε και τα πακέτα φαρμάκων που αβέρτα έγραφαν οι γιατροί..δεν τα πήρα βεβαίως..μη τρελλαθούμε τώρα..

Αρρώστησε η μία γάτα μου, εκείνη που ήταν κληροδότημα απο τη μάνα μου..ήδη 20 ετών....κάθε τόσο στο γιατρό για μετάγγιση.. ΗΘΙΚΟ ΧΑΜΗΛΟ. Φοβάμαι μη τη χάσω. Την αγαπώ.

Μάρτιος

Δύσκολος μήνας. Ξεκίνησα με βήχα..χωρίς πυρετό, αλλά βήχας που δεν σταματούσε..και ο γιατρός βέβαια έλεγε ότι είναι αλλεργία..Αθεράπευτη περίπτωση, τσίμπαγε την επίσκεψη και έξω απο τη πόρτα. Μέσα Μαρτίου πεθαίνει η γάτα της μαμάς μου απο νεφρά. (Το φοβερώτερο είναι ότι απο τον ίδιο λογο πέθανε και η μητέρα μου το 2001!!) . Απίστευτος ο πόνος.
Δύο μέρες αργότερα πέφτει η πεθερά στο αεροδρόμιο και χτυπάει στο κεφάλι. Μένει αναίσθητη και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Τρέχουμε όλοι σαν τρελλοί.

Δύο μέρες μετά τη πεθερά αρρωσταίνω σοβαρά με υψηλώτατο πυρετό. Επαναληπτική διάγνωση φαρυγγίτιδας..χορήγηση (ξανα-μανα) αντιβιοτικών.

Απρίλιος

Πάω να δώ έναν ειδικό για το βήχα..μου βρίσκει οξυτάτη πνευμονία και θέλει να με βάλει στο Νοσοκομείο. Εκφράζει επιθυμία επίσης να σφάξει το συνάδελφό του γιατρό που για μήνες έλεγε ότι είχα αλλεργία, ενώ είχα πνευμονία και μου έδινε άλλα αντ' άλλων φάρμακα. Ο άλλος γιατρός τη γλυτώνει, εγώ όμως όχι..μπαίνω νοσοκομείο και μένω 15 μέρες..με εξετάσεις και θεραπείες. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν έσπαγαν οι φλέβες..και πλημμύριζαν τα αίματα..και μετά οι νοσοκόμες έψαχναν να βρούν γερή φλέβα..τρυπώντας..παντού.. Σαν του Εσταυρωμένου έμοιαζαν τα άκρα μου όταν βγήκα απο το Νοσοκομείο..και τρύπες όπως των ναρκωμανών.. Γύρισα σπίτι με πολλά φάρμακα και θεραπεία..ενός έτους.. Μόνο που δεν φίλησα τα πλακάκια της εισόδου! Σπίτι μου σπιτάκι μου!

Καλά τα νέα της πεθεράς, επιπόλαιο το χτύπημα και τα σπασμένα κόκκαλα θα κολλήσουν. Ευτυχώς. Ωσπου να κολλήσουν όμως..γίνεται της κακομοίρας στο σπίτι της..όλοι τρέχουν.. εκτός απο εμένα..που δεν μπορώ..

Μάϊος-Ιούνιος

Χρειάζεται να χάσεις για να μάθεις να εκτιμάς. Ξαφνικά ο κόσμος έγινε πιο γλυκός, πιο φιλικός. Ολοι συνεργαστηκαν για να με βοηθήσουν. Αλλη έννοια πήρε η ζωή μου, άρχισα να απομακρύνομαι απο την απομόνωση του κομπιούτερ..ήθελα να ξαναβρώ τις χαμένες στιγμές.. Αντί να γράφω για συναισθήματα, έβγαινα έξω και τα ζούσα, τα αποτύπωνα με μία φωτογραφική λήψη.. Η φωτογραφία εξελίχθηκε σαν αντικαταστάτης των λέξεων. Εγραφα βέβαια ακόμη γράμματα στις φίλες μου (χόμπυ που το έχω πολλά χρόνια), όχι όμως και στα μπλογκ.. Σαν να στέρεψα, σαν να ήθελα να ζώ τις εικόνες της ζωής, να τους δίνω αποχρώσεις, πινελιές, να τις λούζω με τον ήλιο και με σταγόνες βροχής, αντί να γράφω γι' αυτές..

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και αυτό το μπλόγκ που με κέντρισε να διαβάσω τα βιβλία που πρότεινε.. Εκεί με τα fantasy books..ξετρελλάθηκα..με τα μούτρα έπεσα..στους φανταστικούς κόσμους και δεν έλεγα να πατήσω πάλι στη πραγματικότητα..

Βιβλία και ταξείδια στην αγαπημένη μου Β. Ελλάδα..Φωτογραφίες και ανθρώπινες επαφές, βόλτες, παρέες, χαρά. Ξανα-εκτιμώ τη ζωή, παρόλλη τη δυνατή φαρμακευτική αγωγή.. ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ

Ιούλιος- Αύγουστος

Το γεγονός ότι τα θαλάσσια μπάνια απαγορεύτηκαν για φέτος..μου χάλασε το κέφι για τις διακοπές.. Οταν βράζει ο τόπος η βουτιά στις Αιγιοπελαγίτικες θαλασσίτσες μας είναι Παράδεισος..που αναγκαστικά θα περιμένει. Εκδρομές στα βουνά και στα λαγκάδια.. Βιβλία πολλά και ταινίες.. Είδαμε τη Πίνδο απο όλες τις πλευρές..οργώσαμε όλη τη Θεσσαλία.. μέχρι και camel trophy κάναμε στους κατσικόδρομους.

Ξεκινάμε μία χορηγία επ' αόριστον πρός ένα παιδί. Είμαστε ανάδοχοι γνώσης. Το εφοδιάζουμε με ό,τι χρειάζεται για τη μόρφωσή του. Είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό.

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος

Στροφή πρός το Facebook και τη φωτογραφία σαν μέσα έκφρασης. Διαβάζω πολύ άλλους που γράφουν..αλλά δεν αφήνω γραπτά ίχνη εδώ. Πολύ μουσική και γεμάτο το πρόγραμμα.. Τι στην ευχή..έπρεπε να μπώ στο Νοσοκομείο για να μάθω να ζώ;

Συμμετοχή μου στις Ευρωεκλογές. Ωραία η εμπειρία, για μία φορά. Να λείπει η επανάληψη. Βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο.. Ολοι σύσσωμοι τρέχουμε να ψηφίσουμε..τους ίδιους και τους ίδιους..ώστε να τους μουτζώνουμε για άλλη μία φορά. Πότε θα βγούμε απο τη ντενεκεδούπολή μας; Είμαστε περίγελως στο εσωτερικό, τείνουμε να γίνουμε και στο εξωτερικό.

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα γυμνάσια που κάνει ο Μπαμπάκης (γάτος Αγκύρας 5 ετών) στη κα Π. (ετών 86). Μισιούνται απίθανα, ο ένας παραφυλάει την άλλη για να αλληλο-αρπαχθούν. Αμα όμως τους χωρίσεις..μελαγχολούν. Ο γάτος πάντως είναι κούκλος. Και το ξέρει!

Νοέμβριος-Δεκέμβριος

Αρρώστησε σοβαρά μία φίλη με καρκίνο...μάλλον θα το παλέψει. Ισως. Μακάρι να το ξεπεράσει χωρίς πόνους.

Συνεχίζει η φυγή μου..περπάτημα ώρες και πολλές εξωτερικές δουλειές. Μαγειρέματα στο σπίτι και συχνά τραπέζια σε φίλους. Καλά είναι τα εστιατόρια, το σπιτικό όμως φαγητό δεν παίζεται!

Χριστούγεννα. Στήνουμε το δένδρο μας και όπως κάθε χρόνο βρίσκουμε τρόπους να δένουμε τα σπασμένα κλαδιά.. Δεν θέλουμε να αγοράσουμε νέο..το παλιό είναι φορτωμένο με τόσες αναμνήσεις..που έχει γίνει πλέον σαν αγαπημένο συνεταιράκι, παρόλλα τα στραβο πατημένα κλαδιά του... Τα δένουμε με σπάγκο και στολίζουμε το σπάγκο με φωτάκια ωστε να μοιάζει εξωπραγματικός.

Γλυκά μεταβαίνουμε στον καινούργιο χρόνο..οικογενειακώς..

Καλή χρονιά

Αρνηση ιατρικής αγωγής

Εχει άραγε κάποιος σύμφωνα με το Νόμο δικαίωμα να αρνηθεί την όποια θεραπεία του προτείνουν οι γιατροί, όταν πάσχει απο καρκίνο; Εχει άραγε ηθικό δικαίωμα να αρνηθεί να τον βοηθήσουν και να επιλέξει την όποια οδό πρός..το τέλος του..με όποια μορφή κι αν είναι αυτό ;

Μία γνωστή μου διεγνώσθη με καρκίνο της μήτρας. Είχε ενδείξεις, έκανε κάποιες εξετάσεις και βρέθηκε η αιτία. Τρομοκρατήθηκε όχι τόσο για τον καρκίνο όσο για τις θεραπείες που της πρότειναν οι γιατροί, χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης όλων και μετά αναλόγως, χημειοθεραπεία ή ακτινοβολίες. Δεν θέλει να υποφέρει, να λιώνει κομμάτι-κομμάτι για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα..ζωή..με κάποια μείον..ζωή με πιθανότητα μετάστασης.

Δεν θέλει να κάνει χημειοθεραπεία. Ουτε καμμία ακτινοβολία γιατί ξέρει ότι είναι πολύ επίπονες και με πολλές παρενέργειες. Προσπαθείς να διορθώσεις το ένα και τα άλλα χαλάνε.. θεωρεί.

Εχει προγραμματισθεί η εγχείρισή της μετά τα Θεοφάνεια δεν ξέρω όμως αν θα τη κάνει.

Οπως μου είπε..φοβάται ότι δεν θα επιζήσει με μία αξιοπρεπή ζωή, οπότε ..αφού ήρθε η ώρα της..ας φύγει. Κάτι σαν αυτοκτονία.

Οσο κι αν με σοκάρει, να μη δέχεται να προσπαθήσουν να τη θεραπεύσουν..είναι δικαίωμά της. Είδε τη μητέρα της να λιώνει κομμάτι-κομμάτι απο τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας..κάτι σαν η θεραπεία πέτυχε ο ασθενής απέθανε..και δεν θέλει να γίνει το αυτό με εκείνη. Οι υποσχέσεις για πιθανότητα ίασης 60% δεν την ενδιαφέρουν. Το τώρα είναι πιο τρομαχτικό.

Ως τώρα αρκετοί γνωστοί και συγγενείς είχαν καρκίνο. Ο μπαμπάς μου πρώτος με όγκο στον εγκέφαλο, έκανε ακτινοβολιες αλλά μετά πέθανε στα 57 του. Ο Τ. και εκείνος καρκίνο στο στομάχι..έκανε χημειοθεραπεία, πέθανε στους 6 μήνες στα 45. Διάφοροι άλλοι επίσης που πέθαναν είτε κατά τη διάρκεια των θεραπειών ή αμέσως μετά επειδή χάλασε κάποιο άλλο ζωτικό όργανο. Κανείς δεν επέζησε. Ολοι όμως αυτοί τη θεραπεία που πρότειναν οι γιατροί την έκαναν ελπίζοντας στην ίαση. Μόνο μία πολύ παλιά φίλη της μαμάς μου που είχε καρκίνο του δέρματος δεν δέχθηκε καμμία θεραπεία και πέθανε 5 μήνες μετά τη διάγνωση 40 ετών.

Είτε κάνουν θεραπεία, είτε όχι ο θάνατος καιροφυλακτεί. Ομως ..κρίμα δεν είναι να μη προσπαθήσει τουλάχιστον ..να ζήσει;

Εκτός κι αν η ποιότητα ζωής είναι πιο πολύτιμη απο την ίδια τη ζωή.

Αν όμως οι θεραπείες ήταν πιο προηγμένες, δεν προκαλούσαν τόσο σωματικό πόνο θα επιλέγοντο πιο εύκολα και απο αυτούς που φοβούνται;

Εχω στενοχωρηθεί πολύ. Και συνάμα απορήσει.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς με Οικογένεια

Είναι όμορφες οι οικογενειακές γιορτές γιατί φέρνουν κοντά και τους γνωστούς, κοντινούς συγγενείς αλλά και λιγώτερο έως περισσότερο μακρινούς κάποιους που μόνο τέτοιες μέρες βλέπουμε. Τα παιδιά βλέπουν τους παπούδες τους για μία ακόμη φορά, τους έχουν συνηθίσει, αυτό να λέγεται, αλλά η επανάληψη δίνει μιά γλυκιά θαλπωρή, ότι είναι εκεί. Ετσι πιστεύουν τα παιδιά, ότι όλα είναι αιώνια. Ετσι θέλουμε να πιστεύουν τα παιδιά, ότι οι μεγάλοι, εμείς, είμαστε αιώνιοι στα μάτια τους, στυλοβάτες τους εσαεί.

Σε κάθε οικογενειακή γιορτή θα υπάρχει πάντα μία πολύ γιαγιά που συνήθως δεν θα ακούει καλά. "Πώς είστε, καλά;" ρωτάει η πιτσιρικαρία..και παίρνει την απάντηση "όχι δεν τσουγκρίζουμε αυγά τα Χριστούγεννα, μόνο το Πάσχα", οπότε ξεσπάνε σε γέλια! Γελούν με το τίποτα, είναι να τα χαίρεσαι που ξέγνοιαστα πορεύονται.

Βαριούνται σε γενικές γραμμές τα παιδιά τους μεγάλους, όλοι περάσαμε απο αυτό το στάδιο, εμφανίζονται για να πάρουν φιλιά, αγκαλιές και μποναμάδες και μετά έξω απο τη πόρτα με τις παρέες τους. Απόλυτα φυσικό. Και πρέπον. Αν δεν ζήσουν τώρα που είναι μικροί..πότε θα το κάνουν; Αν και αυτό παίρνει νερό, γιατί την ίδια συμπεριφορά είχε παλιά μία συγγενής της μητέρας μου κατά πολύ μεγαλύτερή της..ερχόνταν, εύχονταν και τσούπ έξω απο τη πόρτα για διασκεδάσεις.. όπως αισθάνεται κανείς.

Φέτος οι πιτσιρικαρία εμφανίσθηκε στις 11.30, είχε τελειώσει τις γύρες νωρίς και κάθισε μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες..άγρυπνη γελώντας και χοροπηδώντας. Δεν είναι σιωπηλά ντροπαλά παιδιάκια αυτά, έχουν άποψη, στυλάκι και γλυκιά καρδιά. Τα αγάπαμε αφόρητα. Δεν τα χαϊδολογούμε πολύ, τα χαιδολογούμε πάρα πολύ...

Και βέβαια στις οικογενειακές γιορτές υπάρχουν και τα ευτράπελα..για αυτά ζούμε. Φέτος χάσαμε τη πιατέλλα των αλλαντικών. Και δεν είναι κομπολόϊ που κάπου τόβαλες, κάπου σούπεσε..ολόκληρη πιατέλα δεν κρύβεται, λές. Αυτή ήταν η εξαίρεση, κρύφτηκε και δεν έβγαινε αν δεν έλεγες το σύνθημα. Και η πεθερά είχε ξεχάσει το σύνθημα. Αφού φάγαμε τη παραδοσιακή για την οικογένειά μας σούπα της παραμονής και τη τυρόπιττα μετά σηκωθήκαμε όλοι να ψάχνουμε τα απολωλόντα αλλαντικά..που βρέθηκαν αλλού γι αλλού μετά..ευτυχώς σωα. Το τελευταίο ωραίο κομμάτι ήταν η βασιλόπιττα. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Η συζήτηση ξεκινάει πρίν κοπεί. "Εβαλες το νόμισμα;" Πονηρή ερώτηση, γιατί αν το βάλανε οι πεθεροί, θα φαίνεται απο κάτω η χαραματιά..Αν όμως δεν το βάλανε εκείνοι και μπήκε πρίν ψηθεί η βασιλόπιτα, δεν φαίνεται με τίποτα έχει ενσωματωθεί με τη πίττα και άντε βρέστο. Δυστυχώς φέτος ήταν η δεύτερη περίπτωση..

Καθίσαμε όλοι σοβαροί γύρω απο το τραπέζι. Απλώσαμε μπροστά μας μία χαρτοπετσέτα και σηκώσαμε τα μανίκια μας. Κόπηκε η βασιλόπιττα σε ισομερή κομμάτια, ο καθένας πήρε το δικό του..και άρχισε το μάδημα..ούτε κοτόπιττα να ετοιμάζαμε μετά μανίας ψάχναμε το πολυπόθητο γούρι..που δεν σημαίνει τίποτα..αλλά είναι γούρι..Και όταν η βασιλόπιττα είχε γίνει ένα βουνό απο θρίμμα, και το γούρι άφαντο, το μόνο κομμάτι που δεν πειράξαμε ήταν αυτό της Παναγίας και μιά και εκείνη δεν το μάδησε..ανέλαβε ο πεθερός..και νάτο το γούρι.. Και μετά ακούσαμε τα εξ αμάξης απο τον ανηψιό που ζαχάρωνε το γούρι..να το περάσει στα κλειδιά του..και αρχίζει έναν διάλογο, ένα παζάρι με τον αντιπρόσωπο της Παναγίας (παπού του) για να πάρει το γούρι και εκείνος υπόσχεται να είναι καλός στο σχολείο, να φέρνει καλούς βαθμούς..και εμείς απο κάτω να λέμε τα χειρότερα, "όχι δεν είναι καλό αυτό που υπόσχεσαι δεν είναι εφικτό" ή "Παναγία είναι αυτή, δώσε κάτι απο το υστέρημά σου" και εκείνος ως παιδί να παίρνει τα σχόλια της μετρητοίς και να στραβομουτσουνιάζει.. να αρχίζει ο αντίλογος..και εμείς να γελάμε.

Γλυκές οικογενειακές στιγμές..παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Σας ευχομαι κάθε καλό, μαζί με τις οικογένειές σας που σας αγαπούν και σας κάνουν και γούστο!

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

Κατ' αρχήν να ευχηθώ σε όλους να περάσετε όμορφα και οικογενειακά, μαζί με αυτούς που σας αγαπούν, μαζί με αυτούς που αγαπάτε...και να φάτε. Αφήστε τις δίαιτες και τις γκρίνιες παράμερα..και αφεθείτε στις δημιουργίες της κάθε μητέρας, θείας, γιαγιάς, κουμπάρας, ξαδέλφης, φίλης, φίλου, μπαμπά, παπού, θείου σας, που ξεπατώθηκαν για να σας..χορτάσουν.. και τις πετσούλες να φάτε..τα καψαλισμένα κομματάκια του γουρουνιού ή της γαλοπούλας.. αυτά που δεν επιτρέπονται..φάτε τα μωρέ..αφήστε τους γιατρούς να λ'ενε..

γιατί

αν ζούσαμε όλοι σαν λιτοδίαιτοι μοναχοί..οι γιατροί θα πουλάγανε λεμονάκια στη λαίκή! Οπότε για να μη μείνουν άνεργοι..φάτε..πιείτε..και χορέψτε.. τσιφτετέλια..αν σας σηκώνει το τραπέζι..και επάνω του.. ή ντίσκο και όποιος αντέξει.. για όλα τα γούστα..

Αύριο έχω όλο το σόϊ τραπέζι.. Σαν Παναγίες έρχονται πάντα και πολύ σπάνια τσακώνονται σε μένα (αν και ποτέ δεν ξέρεις..)..μετά πάλι τραπέζι έξω την επομένη..και συνεχίζει..η κάθε θεία πρέπει να δείξει τη τέχνη της χρονιάρες που είναι μέρες..προκαλώντας μία γαστρορραγία τουλάχιστον... σε κάποιον απο εμάς..Το είπαμε, να μη το ξαναλέμε..τόσους γιατρούς έχει το σόϊ, μη πεινάσουν οι άνθρωποι!

Το περίεργο είναι ότι θυμόμαστε τις γιορτές που είναι συνδεδεμένες με ευτράπελα, άλλα αστεία άλλα κουραστικά..και όχι γιατί φάγαμε καλά!. Οπως τότε που έφτιαξε κανελλόνια η κα Π και αφού τα έψησε, βγάζοντάς τα απο το φούρνο, έσκυψε και της ήρθε ζάλη...και κράτττςςςςς έπεσε το πιρέξ στα πλακάκια και εκείνη απο πάνω..και βγάλαμε τα Χριστούγεννα σφουγγαρίζοντας ξανά και ξανά γιατί γλιστραγαν τα λάδια..και συνεφέροντας την οικοδέσποινα που έκλαιγε και διαμαρτύρονταν. Μετά βέβαια γλείψαμε τα εναπομείναντα πιάτα..γιατί όποιος κάνει χειρωνακτική εργασία ΠΕΙΝΑΕΙ..και ήπιαμε όλο το απόθεμα.. Η τότε που κόβοντας το γουρουνάκι, μιά άλλη θεία, έκοψε και το δάχτυλό της μαζί..και τρέχαμε !

Οι καυγάδες δίνουν και παίρνουν σε ΚΑΘΕ ΜΑΣ οικογενειακό τραπέζι..οπότε δεν είναι κάτι το περίεργο να πιαστούμε για το τίποτα.. Αυτό γίνεται κάθε τόσο..τσίκλα πιά!. Το πιο περίεργο θα ήταν να μη μαλώσουμε! Ετσι για αλλαγή! Εχουν όμως όλα πολύ γούστο..

Εύχομαι λοιπόν σε όλες και σε όλους.. ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΑ με υγεία!

11 days of Christmas

Τις τελευταίες μέρες πήγαινα συχνά στο κέντρο της Αθήνας για δουλειές..ναί! μέσα στη βροχή και στα λασπόνερα. Περπατάς προσεκτικά στα πεζοδρόμια μη φάς καμμιά τούμπα ενώ παρατηρεί κανείς τη βρώμα και τη δυσωδία των σκουπιδιών που συσσωρεύονται κοσμώντας κάθε δρόμο εκτός των κεντρικών λεωφόρων.

Μα είναι εικόνα αυτή κύριε Κακλαμάνη μου 10 μέρες πρίν τα Χριστούγεννα;

Τι πάει να πεί "κάνουν απεργία τα συνεργεία καθαρισμού και σκουπιδιών", δεν είμαστε καλά, βρές τρόπο να καθαρίσεις την Αθήνα. Βρές τρόπο να μην είναι ΒΡΩΜΙΚΗ η πόλη.

Πέρασα ένα βραδάκι με το αυτοκίνητο απο τη Πλατεία Συντάγματος. Είχε κόσμο εξαιτίας μιάς χριστουγεννιάτικης γιορτής, κόσμο με ομπρέλλες, αλλά κόσμο. Παντού αστυνομικοί..και απόρησα τι στην ευχή κάνουν τόσσσσοιιιιι αστυνομικοί στη γιορτή; Και μετά είδα το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Α! Μάλιστα! Τους ανέθεσαν να φυλάνε το δένδρο! Μα τι γελοιότητα!

Παρακολουθω εδώ και καιρό μία δίκη που γίνεται στην Ιταλία για το φόνο μιάς 20χρονης Αγγλίδας φοιτήτριας απο τους συγκατοίκους της. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το βάρος της δημοσίότητας που δίνει ο Τύπος στη καταδικασθείσα Αμερικάνα, ενώ για το θύμα που τελικά έχασε τη ζωή της με φρικτό τρόπο..κανείς δεν νοιάζεται. Απορώ που κάθονται βουλευτές κλπ και δίνουν γνώμες αν θα αθωωθεί σε έφεση που θα κάνει η ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗ, απορώ που δίνουν συνεντεύξεις ότι συμπάσχουν με αυτά που περνάει !!! να γίνεται στάρ ο εγκληματίας, !!! Ε! Το θεωρώ εντελώς ανήθικο. Η Amanda Knox ενεπλάκει σε αποτρόπαιο έγκλημα μαζί με τους φίλους της βίασαν και σκότωσαν. Το δικαστήριο τη καταδίκασε αλλά τα ΜΜΕ (κατευθυνόμενα προφανώς) την αθωώνουν. Αυτό με βγάζει απο τα ρούχα μου!.

Μέρες που έρχονται ορίστε και ένα τραγουδάκι

Γιατί μαμά;

Γιατί μαμά..έγιναν επεισόδια για άλλη μία φορά σε μία κατα τ' αλλα ειρηνική πορεία;
Γιατί μαμά..γίνονται επεισόδια κάθε τόσο σε πορείες εργαζόμενων που απλά ζητούν τα δικαιώματά τους;
Γιατί μαμά..ένα άσυλο προστασίας κατατρεγμένων, χρησιμοποιείται-γίνεται άσυλο για συσπείρωση και μετά για επίθεση;
Γιατί μαμά..κάποιοι αρέσκονται απλά να τα σπάνε/καίνε και να φεύγουν;
Γιατί μαμά..δείρανε τον Πρύτανη, τι τους έκανε ο άνθρωπος;
Γιατί μαμά..κάποιοι προκαλούν την Αστυνομία και την περιμένουν να στραβοπατήσει
και μετά την κατηγορούν ότι στραβοπάτησε;
Γιατί μαμά..οι αστυνομικοί αντί να μας προστατεύουν, μας δέρνουν και τελικά μας σκοτώνουν;

Γιατί μαμά..ο κόσμος παθητικά βλέπει τα σπασίματα και τα θεωρεί μία ακόμη δυσάρεστη μέν, αλλά επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα;
Γιατί μαμά..πέρυσι κατηγόρησαν την τότε κυβέρνηση για αδιαφορία και απάθεια, για το ότι ήταν απούσα;
Γιατί μαμά..φέτος για παρόμοια επεισόδια δεν κατηγόρησαν τη σημερινή κυβέρνηση για αδιαφορία και απάθεια, ενώ ήταν απούσα;

και τελικά
Ποιοι είναι αυτοί μαμά, που ξεφυτρώνουν κάθε φορά και τα σπάνε, ενώ η Πολιτεία ανήμπορη απλά παρατηρεί και συζητάει..περιμένωντας να σταματήσουν εκείνοι πρώτοι, ώστε αφού σκουπισθούν οι δρόμοι και επανέλθει η ζωή..να το θάψουμε αυτό μαζί με τ' αλλα, ώς την επόμενη φορά;
Ποιοί είναι αυτοί μαμά, που μας παίζουν όπως παίζω τις κούκλες μου;

Διδάσκοντας διδασκομένη

Χθές διάβασα στη μπλογκόσφαιρα το άρθρο του Δείμου του Πολίτη σχετικά με τη μάθηση και τους μαθητές. Παρόλλο που λυπήθηκα με αυτά που διάβασα, αναμνήσεις μου ήρθαν απο τότε που δούλευα σαν καθηγήτρια Αγγλικών, τη δεκαετία του ΄80.

Εργαζομουνα σε Φροντιστήριο ξένων γλωσσών διδάσκοντας..τους καθηγητές ΠΩΣ να διδάσκουν (έχω σπουδάσει methodology), πώς να ενθαρρύνουν τα παιδιά να συμμετέχουν στο μάθημα, ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνουν εκείνα το μάθημα και ο δάσκαλος να κάθεται στο θρανίο. Τους έδειχνα πώς να διδάσκουν τα συγκεκριμμένα βιβλία (όποια κι αν ήταν αυτά) και συγχρόνως είχα και μερικές τάξεις, εφήβων ή εντατικά ενηλίκων.

Θυμάμαι εκείνες τις εποχές με στοργή, ομολογουμένως γιατί ναί μεν δίδασκα συνέχεια και έπεφταν τα πόδια μου απο την ορθοστασία, το χαιρόμουνα όμως. Υπήρχε πρόκληση. Πρόκληση να πετύχω στη δουλειά που είχα αναλάβει και πρόκληση να κάνω τα παιδιά να μάθουν. Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις με παιδιά..πότε έχουν όρεξη και πότε όχι.

Τα παιδιά του φροντιστηρίου που εργαζόμουνα είχαν κοινά σημεία με τις καθηγήτριες Αγγλικών που δίδασκα μετά. Μερικές αγγλίδες θεωρούσαν ότι επειδή μιλάνε τη γλώσσα, άνετα τη διδάσκουν κιόλας! Αμ δε! Ρόμπες γινόντουσαν στις τάξεις, τις έπαιρναν στο ψιλό οι πιτσιρικάδες.. τις διόρθωναν για τα λάθη τους..είχαμε και μία που έβαλε τα κλάμματα απο τη κοροϊδία και έφυγε εν μία νυκτί! Τη γλώσσα τη κατείχαν, να σταθούν σε μία τάξη, ούτε κατά διάννοια!
Οι Ελληνίδες καθηγήτριες άλλο καπέλλο, οι περισσότερες έκαναν πολύ καλή δουλειά. πράγμα που απεδεικνύετο απο τις επιτυχίες των σπουδαστών σε εξετάσεις. Υπήρχαν όμως και μερικές που βαριόντουσαν να κάνουν κάτι παραπάνω,, το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν τσάκα-τσάκα να παρέδιδαν, να έβαζαν διαγωνίσματα που και πού, να τσίμπαγαν τα λεφτουδάκια και έξω απο τη πόρτα..βούρ για τα ιδιαίτερα "που απέδιδαν". Η διοικηση όμως των Φροντιστήριων ήθελε αυτό το σύστημα..και όποια δεν το εφάρμοζενε, την απέλυαν.

Δεν ήταν εύκολη η διδαχή των εφήβων, πότε ήταν στα σύννεφα πότε στα ερέβη..δεν ήξερες ποτέ τι μέρα θα είναι η σημερινή, δεν μπορούσα να προγραμματίσω. Προσπαθούσα να τους ξυπνάω το ενδιαφέρον βάζοντάς τα να συμμετέχουν στο μάθημα. Αρχίζοντας απο την απλή

επανάληψη, σήκωνα κάποιον (όποιον ήθελε βέβαια) ο οποίος έπαιρνε τον δικό μου ρόλο και αφού έλεγε μία περίληψη, ρώταγε τους συμμαθητές του για τα περαιτέρω..και όλη η τάξη βαθμολογουσε. Αυτό τους άρεσε πάρα πολύ..και όλοι θέλανε να συμμετέχουν. Ο ρόλος τους έδινε κύρος αλλά και θυμό, ιδιαίτερα αν 'εξεταζόντουσαν" και πιανόντουσαν αδιάβαστοι..Ετσι την επόμενη φορά οι αδιάβαστοι ερχόντουσαν διαβασμένοι για να τους σηκώσω στην επανάληψη και να πάρουν το αίμα τους πίσω.. !! Εκμεταλλευόμουν την ανάγκη που είχαν "να λάμψουν" η και "να καπελώσουν" τους άλλους. Κάποιοι με κατηγόρησαν γι' αυτή τη μέθοδο..

Ενα άλλο που είχα κάνει ήταν η βιβλιοθήκη..τους έδινα βιβλία να διαβάζουν, λογοτεχνίας για παιδιά με λεξιλόγιο του επιπέδου τους. Τουλάχιστον 3 παιδιά διάβαζαν το ίδιο βιβλίο και μετά μας το παρουσίαζαν στη τάξη.. στα αγγλικά βεβαίως γινόντουσαν όλα. Μετά μεσα σε μισή ώρα το πολύ σκηνοθετούσαμε το έργο..και όλη η τάξη συμμετείχε παίζοντας ο καθενας το ρόλο του..με σκηνοθέτες βεβαίως εκείνους που διάβασαν το βιβλίο!.. Εκεί το χαιρόντουσαν και βέβαια γινόταν σκοτωμός για το επόμενο βιβλίο. Αυτη την ιδέα την είχα πάρει απο το καθηγητή της Ιστορίας που είχα στο Γυμνάσιο, τον Α. Μαργαρίτη ο οποίος μας χώριζε το βιβλίο σε ενότητες απο την αρχή της χρονιάς. Κάθε 4άδα μαθητών έπαιρνε μία ενότητα, την παρουσίαζε στη τάξη (με έξτρα πληροφορίες που βρίσκαμε απο εγκυκλοπαίδειες - στη δεκαετία του '70 δεν υπήρχε Ιντερνετ), γινόντουσαν ερωτήσεις, σημειώναμε τις έξτρα πληροφορίες γιατί απ' αυτές έβαζε τα θέματα στα διαγωνίσματα μετά. Είχα λατρέψει το μάθημα θυμάμαι, τότε!

Ισως είχα πέσει σε καλές τάξεις, τα παιδιά όμως δεν ήταν σκληρά ή άπονα. Ισως αυτό γινόταν γιατί δίδασκα Αγγλικά και όχι ένα βασικό μάθημα, μαθηματικά ας πούμε. Δεν φερόντουσαν άσχημα, ούτε κοιμόντουσαν βαριεστημένα. Και ούτε ήταν κανένα ιδιαίτερο φροντιστήριο..ένα της σειράς..αλυσίδα σε πολλά μέρη της Αθήνας. Μου άρεσε αυτό που έκανα και παρά τις απογοητεύσεις και τα λίγα λεφτά, πέρναγα καλά. Ομως η δουλειά αυτή απεδείχθει πολύ επίπονη (σε φλέβες και μέση), τόσο που αναγκαστηκα να τη παρατήσω 10 χρόνια αργότερα.

Παρακολουθώ όμως το αντικείμενο ιδιαίτερα αφού πολύ φίλοι μας είναι εκπαιδευτικοί..και σε δύσκολα σχολεία με κάθε καρυδιάς καρύδι απο μαθητές.. Ακούω τις ιστορίες τους για τις τάξεις και ευφραίνομαι.Σαν να είμαι και εγώ εκει. Σαν να μαθαίνω να προσαρμόζομαι στις ανάγκες του κάθε παιδιού, της κάθε τάξης και να μαθαίνω διαδασκομενη απο εκείνους..ακόμη και απο τα μικρά παιδιά. Γλυκές εποχές.

Εμβολίων διαμονίων

Σχετικά με το νέο εμβόλιο γρίππης γίνεται ένας μικρός χαμός διεθνώς, ο ένας λέει το μακρύ του ο άλλος το κοντό του. Ιστορίες συνομωσίας κλπ ευτράπελα..με το τσουβάλι καθημερινά, ιδιαίτερα απο τα ΜΜΕ μας σερβίρονται πλουσιοπάροχα.

Γιατί να μην είναι κάτι άπλό;

Το γνωστό εμβόλιο γρίππης που εδώ και χρόνια κάνουν οι ηλικιωμένοι κυρίως και οι ευπαθείς ομάδες.. πάλιωσε πιά..χρόόόόόόνια τώρα γίνεται..δεν έχει κανένα σύμπτωμα..όλα καλά..ετσι όμως θα περνάει ο καιρός

χωρίς να δοκιμάζεται κάτι νέο κάτι αλλώς;

Στρώθηκαν οι ερευνητές και παρουσίασαν το νέο εμβόλιο. Που σαν νέο έχει και τις παρενέργειές του. Κάθε νέο φάρμακο έχει παρενέργειες..που στη πορεία αφού δοκιμασθεί, μελετώνται και διορθώνονται. Ετσι δεν είναι;

Βέβαια η θεραπεία μπορεί να επιτύχει, ο ασθενής όμως να πεθάνει.. Ε! Ναί! Είναι κι αυτό!. Αναλογικά όμως πολύ λίγοι πεθαίνουν..που έτσι κι αλλιώς μπορεί να πέθαιναν απο άλλους λόγους.

Καλά τα λές. Εσύ θα κάνεις το εμβόλιο; Θα γίνεις το νέο πειραματόζωο για χάρη της επιστήμης; Εδώ σε θέλω κάβουρα.

Δώρα για τις γιορτές

Οι γιορτές που έρχονται είναι η μεγάλη παγίδα για την αγορά και ανταλλαγή δώρων. Θέλουμε δε θέλουμε θα πέσουμε στα μαγαζιά για αγορές που και το πορτοφόλι μας θα αδειάσουν και ίσως να μη γίνουν ευχάριστα αποδεκτές.
"Δεν αποφεύγονται" τα χριστουγεννιάτικα δωράκια, τα παιδάκια ιδιαιτέρως τα περιμένουν σαν κάτι τι! Χμμ!
Μήπως μπορούμε να αναθεωρήσουμε λίγο τις απόψεις μας για φέτος;
Η Ναυτεμπορική δίνει 5 λόγους γιατί δεν χρειάζεται φέτος να ανταλλάξουμε δώρα.

Σας τους παραθέτω:

Προτού ξεχυθείτε στα μαγαζιά για να ξοδέψετε το δώρο των Χριστουγέννων, οι Βρετανικοί Times σας ζητούν να το ξανασκεφτείτε. Μήπως η ανταλλαγή δώρων δεν είναι τίποτε άλλο από μια ξεπερασμένη συνήθεια; Στη συνέχεια παρατίθενται πέντε λόγοι που θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε.
1) Τα δώρα έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα
Η συνήθεια να χαρίζουμε δώρα χρονολογείται από την αρχαιότητα –η λεγόμενη «εθιμοτυπική ανταλλαγή δώρων». Η συνηθέστερη περίσταση ήταν ανέκαθεν ο γάμος. Οι μεγαλύτεροι, καθώς είχαν μεγαλύτερη οικονομική άνεση, χάριζαν δώρα στους νεώτερους για να στηρίξουν το νέο τους ξεκίνημα. Σήμερα, όμως, συνηθίζουμε να χαρίζουμε δώρα δεξιά και αριστερά χωρίς καμία ουσία και αντί να αφιερώνουμε το υστέρημά μας σε αυτούς που το έχουμε ανάγκη.
2) Υποχρεώνουμε τους άλλους
Η γενναιοδωρία των ανθρώπων που επιδίδονται με ενθουσιασμό στην προσφορά δώρων ενδέχεται να αποδειχθεί καταπιεστική, καθώς οι αποδέκτες των δώρων μπορεί να αισθανθούν υποχρεωμένοι να ανταποδώσουν τη γενναιόδωρη κίνηση ακόμη και όταν το πορτοφόλι τους δεν το αντέχει.
3) Βάζουμε λάθος οικονομικές προτεραιότητες
Με τη χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων βρισκόμαστε όλοι με λιγότερα χρήματα στην τσέπη μας και, συχνά, με αρκετά άχρηστα δώρα στο συρτάρι με τα αζήτητα. Όσοι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες έχουν ανάγκη τα χρήματα των δώρων για να καλύψουν πολύ ουσιαστικότερες ανάγκες –όπως την πληρωμή ενός λογαριασμού παρά την αγορά ενός ακόμη μπιζού.
4) Ακόμη ένα άχρηστο δώρο
Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι να ξοδεύουμε τα λιγοστά μας ευρώ για να αγοράζουμε άχρηστα πράγματα στους άλλους, τα οποία είτε δεν είναι του γούστου τους, είτε δεν έχουν χρηστική αξία. Η αποχή από την ανταλλαγή δώρων είναι κοινωνικά αδιανόητη, οπότε παρασυρόμαστε σε ένα παιχνίδι αλόγιστων εξόδων χωρίς νόημα. Ένα κόλπο που μπορεί να περιορίσει τα έξοδά μας είναι να ορίσουμε ένα πλαφόν για τη φετινή ανταλλαγή δώρων ώστε να βγουν όλοι από τη δύσκολη θέση.
5) Τα δώρα υπονομεύουν τις παιδαγωγικές μας αρχές
Δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν πρέπει να δίνουν αξία στα υλικά αγαθά και ότι δεν πρέπει να απαιτούν τα παιχνίδια που βλέπουν στις διαφημίσεις; Αφού, λοιπόν, έχουμε μάθει στα παιδιά ότι τα δώρα δεν κρίνονται με βάση την οικονομική τους αξία, γιατί πέφτουμε στην παγίδα ότι η αγάπη μας αποδεικνύεται με δώρα;

Συμφωνώ με το άρθρο της εφημερίδας αλλά το βρίσκω λίγο δύσκολο στην εφαρμογή. Εν τούτοις λέω να το προσπαθήσω. Θα έχω να αντιμετωπίσω πολλά πεσμένα μούτρα..σίγουρα..απο τους μικρούς κυρίως..όμως μήπως δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό απο τη πεπατημένη;

Φύλλα και άνθη

Αδύνατο να συμμαζεφτώ και να γράψω ένα κείμενο της προκοπής..Οι ιδέες πάνε και έρχονται, καθώς και τα ακούσματα. θα τα παραθέσω όλα μηπως και οι άλλοι βγάλουν άκρη

λέει ο ένας : ανησυχώ για τον έφηβο ανηψιό μου, δεν διαβάζει τίποτα, στο σχολείο είναι πάτος, τρώει το χρόνο του στην τηλεόραση και στο playstation. Οι γονείς του δεν έχουν πυγμή, δεν του έβαλαν πρόγραμμα απο την αρχή, δεν έδειξαν αυστηρότητα, ορίστε τώρα..και άμα πούμε και κάτι..ανοίγει τη πόρτα και φεύγει..ο μικρός.. που έχει καβαλήσει τους μεγάλους..

λέει η άλλη: πάσχω απο μοναξιά, είμαι μόνη στους 4 τοίχους να μιλάω με το γάτο μου μόνο. Ομως δεν θέλω να κάνω παρέα με τους διαθέσιμους συνομήλικους γιατί ..δεν είναι του επιπέδου μου, απο τζάκι. Νερό στο κρασί της δεν βάζει..αλλά γκρινιάζει για τη ζοφερή πραγματικότητα. Ολο ζητάει..και όταν της τα δώσεις..τα πετάει!

αισθάνεται ο ένας: προδομένος που τα έδωσε όλα στο γραφείο του, στη δουλειά, στην επίτευξη των στόχων και όλα διαλύονται όταν αλλάξει η διοίκηση. Τότε οι παλιοί φίλοι γίνονται διπρόσωποι μάλλον γλείφτες ήταν απο την αρχή, αλλά δεν το κατάλαβε τότε, θεωρούσε ότι επειδή ήταν εκείνος ευτυχισμένος, όλοι είναι ευτυχισμένοι. Ανώμαλη προσγείωση

αισθάνεται η άλλη: αγχωμένη που τρέχει και δεν προλαβαίνει, το σπίτι, την οικογένεια, τον εαυτό της. Δεν μπορεί να αρέσει σε όλους, ο καθένας εκλαμβάνει τις απόψεις της με το δικό του τρόπο. Ηττα όταν οι καλές σκέψεις και πράξεις γίνονται μπούμερανγκ. Η κατακεφαλιά δυνατή. Τι να πρωτοκάνει, να προστατευτεί ή να συνεχίζει;

Ηρθε και η κρίση..ο κόσμος δίπλα απολύεται. Βρίσκουν όμως πάλι δουλειά άλλου.. ή τους δίνει πάλι ο μπαμπάς. Οχι τόσο δύσκολα τα πράγματα. Ολοι μας κάπου έχουμε βολευτεί. Το ξεβόλεμα δεν βοηθάει..που να τρεχεις..η ιδεολογίες είναι για τη πιτσιρικαρία και τους φοιτητές ώσπου να πάρουν το πτυχίο..μετά..τα λέμε!

Απο το πρωϊ δεν άνοιγαν τα μάτια μου..είναι τα αντισταμινικά της αλλεργίας, σίγουρα..ξύπνησα επιτέλους πρίν λίγο, αφού ήπια ένα βαρέλι καφέ. Βαρέθηκα το χαπακωμα..ξέρω ότι δεν γίνεται αλλιώς, ότι οι γιατροί είναι με το μέρος μου, μπλά μπλά..

ΤΑ ΞΕΡΩ

αλλά βαρέθηκα..

Ευτυχως όμως εισακούσθηκαν οι παρακλήσεις μου και επιτέλους πιάνω ΝΕΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!

Θα ωριμάσουμε ποτέ σαν άνθρωποι;

Σαν συγγραφέας μ' αρέσει η Σώτη Τριανταφύλλου. Το ύφος της αλλά και το ήθος της μου μιλάνε. Δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της, όσα όμως διάβασα τα κράτησα στη βιβλιοθήκη μου σαν κόρες οφθαλμού. Δεν μ' αρέσει όμως αυτό που έγινε κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου της στο καφέ Φλοράλ, που κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι της πέταξαν αυγά και απειλές. Διαφωνείς με τη συγγραφέα - μη τη διαβάζεις. Το να φέρεσαι πρόστυχα δείχνει μόνο το επίπεδό σου. Οτι είσαι τραμπούκος.

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που στον ίδιο χώρο είχαν γίνει φασαρίες πάλι σε παρουσίαση βιβλίου. Ο καθένας μπαίνει μέσα και αναστατώνει όλους. Δεν μ' αρέσει που αστυνομικοί μπήκαν στο ίδιο καφέ και τραβολόγησαν το κόσμο εκεί, ούτε όμως μ' αρέσει που ορισμένοι πολίτες αντιστάθηκαν και δεν άφησαν τα όργανα να κάνουν τη δουλειά τους, συλλαμβάνοντας όσους έψαχναν (θα μπορούσαν π.χ. να κυνήγαγαν ανήλικους κακοποιούς). Καθόλου δεν μ' αρέσει που η αστυνομία αντί να φύγει με 1-2 υπόπτους, ή με άδεια τα χέρια, έφυγε με περισσότερους..επειδή κάποιοι εμπόδισαν το έργο της. Και ούτε βέβαια μου άρεσε το είδος της "αντίστασης" που προέβαλαν κάποιοι θαμώνες της εκδήλωσης, πρός τους αστυνομικούς..ώστε οι τελευταίοι να βρούν πάτημα για συλλήψεις. Αυτά είναι γελοιότητες. Απ ολες τις πλευρές!

Δεν ξέρω τι πολιτικό σχέδιο παίζεται στα Εξάρχεια, ο κύκλος όμως πρέπει κάποτε να κλείσει. Θα χρειαστεούμε ένα σπόγγο για τις κιμωλίες. Και πολύ θέληση.

Δολιανά, Καστανιά, Μουργκάνι, Μετέωρα, Χρυσομηλιά

Ξεκινησαμε απο τη Πύρρα ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, με λίγη ομίχλη που όμως διαλύθηκε, πρός Δολιανά. Ο δρόμος καλός, ασφαλτοστρωμένος. Τη σιγαλιά τη διέκοπταν ντουφεκιές απο διάφορους κυνηγούς που ντυμένοι με έντονα κόκκινα καπελλάκια ή μπουφάν (για να μη φάνε καμμιά αδέσποτη αρμαθιά σκάγια) περιπολούσαν. Είχαν και τα σκυλιά τους μαζί, κάτι ευλύγιστα Κουρτχάαρ που έτρεχαν ενθουσιασμένα. Εμείς δεν είμασταν και τόσο ευχαριστημένοι γι αυτό που βλέπαμε, κανείς όμως δεν μας ρώτησε. Τους προσπεράσαμε και αφοσιωθήκαμε, ο Κ στο οδήγημα και εγώ στη φωτογράφηση διαφόρων χωριών και ιδιαιτεροτήτων όπως η Δέση,

ένα πανέμορφο χωριουδάκι κρυμμένο σε μια πλαγιά..μέσα στο πράσινο, τον Αγ. Νικόλα και το σκηνωμά του χωμένο μέσα στο βράχο

Στη περιοχή κοντά στο Γαρδίκι υπήρχε εργοστάσιο υλοτομίας..είχαν ξεχερσώσει μία μεγάλη έκταση για εκτροπή του Αχελώου ώστε να φέρουν νερό απο την Αιτωλοακαρνανία στη Θεσσαλία.. Τους κορμούς τους είχαν βάλει δεξιά και αριστερά στο οδόστρωμα σαν τα κανόνια του Ναβαρόνε, έτοιμοι να πυροβολήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Ο καιρός μας έκανε γυμνάσια, πότε έβγαινε ήλιος με ομίχλη!!, πότε συννεφιά..με βροχή. Ενώ ζαχάρωνα να δώ απο κοντά την εκκλησία με τους 13 τρούλλους των Δολιανών, ήταν αδιάβατη γιατί ενώ δεν έβρεχε, υπήρχε τόση πηχτή λάσπη ολόγυρα που θα χρειαζόμουνα γαλότσες μέχρι το γόνατο για να περάσω.. ασε που μπορεί να την εύρισκα και κλειστή..δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο.

ετσι περιορίστηκα στη φωτογραφηση.. Η φύση γύρω μας..

το κάτι άλλο. Είδαμε κοπάδια προβάτων, αγελάδες να περπατάνε στην άσφαλτο, μας επετέθησαν 2 τσοπανόσκυλα και δάγκωναν τους προφυλακτήρες, πολύ λίγα κατσίκια (ευτυχώς) και μοναχικές κότες να περιδιαβάζουν στα πράσινα βοσκοτόπια ατάραχες και άφοβες..!! Δεν ερχόντουσαν όμως όταν τις φωνάξαμε..υπεροπτικά μας κύτταζαν.Το τελευταίο χωριό πρίν κατεβούμε για Μουργκάνι ήταν η Καστανιά. Ενας κατάφυτος ελικοειδής δρόμος με αυτή τη θέα

μέχρι τα πράσινα λιβάδια της Θεσσαλίας
Ο καιρός βελτιωνόταν οσο κατεβαίναμε και μέχρι τη Καλαμπάκα είχε πάει στους 20 βαθμούς..όπου αισθανθήκαμε σαν να καλοκαίριασε ξαφινκά. Δεν αντέξαμε στο πειρασμό και κάναμε μία βόλτα ως τα Μετέωρα

όπου γινόταν της κακομοίρας απο εκδρομικά πούλμαν, ένα τοπίο αξεπέραστο εφόσον είσαι εκεί ψηλά..γιατί άμα κατέβεις στη Καλαμπάκα βλέπεις αυτό

και ξενερώνεις αμέσως. Τοοοοσο άσχημη πόλη δίπλα σε τόση ομορφιά, είναι αδιανόητο. Ούτε για καφέ δεν σταθήκαμε..να φύγουμε απο εκεί θέλαμε το γρηγορώτερο.

Στην επιστροφή πήραμε ένα σύντομο κάθετο δρόμο γύρω στα 45 χλμ που ενώνει τη Καλαμπάκα με το Περτούλι μέσω Χρυσομηλιάς. Ενας ασφαλτοστρωμένος επαρχιακός δρόμος που ανηφορίζει στις απότομες βορειοανατολικές πλαγιές του Κόζιακα, για να καταλήξει -μετά από μια ευχάριστη ορεινή περιπέτεια- πίσω στα περτουλιώτικα λιβάδια και στη Πύρρα. Εδώ μας πουλησε ο χάρτης των Road editions που ΔΕΝ έδειχνε το δρόμο, έδειχνε ότι δεν υπάρχει. Παράλειψή τους. Στη Πυρρα πάλι είχε 3 βαθμούς Κελσίου..ψόφος!

Αξιζε όμως το κόπο η 4ωρη αυτή εκδρομή!

Πύρρα Τρικάλων

Τις τελευταίες μέρες της άδειά μας σκεφτήκαμε να τις περάσουμε χαλαρά μέ φθινοπωρινά χρώματα..έτσι καταλήξαμε στη Πύρρα Τρικάλων..ένα όχι πολύ γνωστό προορισμό για τον μέσο Αθηναίο.. Ενα γεμάτο 5ωρο ταξείδι (γιατί δεν πηγαίναμε και με 150 χλμ), ένα επεισοδιακό ταξείδι, αφού κάναμε να βγούμε απο την Αθηνούλα μας 1,30 ώρες..κολλήσαμε στην αγαπημένη μας Ε.Ο. και..όόοχι δεν φύγαμε ώρα αιχμής, στις 10.10 αναχωρήσαμε γι' αυτό το λόγο να γλυτώσουμε τη κίνηση..

Ωσπου να φθάσουμε στη Λαμία, φάγαμε τις βροχές, τις καταιγίδες, την ομίχλη στην Ε. Ο πάντα..αφού αναρωτηθήκαμε μήπως είμαστε τρελλοί που φεύγουμε με τέτοια θεομηνία..και "πού πάμε για όνομα του θεού"..για να φθάσουμε σε έναν στεγνό Δομοκό !!!, καταγάλανη Καρδίτσα και..και αυτό

Για ανθρώπους της πόλης, σαν και εμάς η φθινοπωρινή Πίνδος μας έκοβε την ανάσα..όπως και η διαφορά θερμοκρασίας..τουλάχιστον 15 βαθμούς απο την Αθήνα..φύγαμε με σχετική ζέστη 22 βαθμούς αλλά με βροχή και φθάσαμε στους 7 βαθμούς με ήλιο!!! για να πέφτει στους 2-3 τη νύχτα όταν έβρεχε..
Ενα χωριό κολλημένο σε μία κατάφυτη χαράδρα της Πίνδου, κοντά στο Περτούλι και την Ελάτη.. ένα μέρος που προσφέρει διάφορες δραστηριότητες στους ενδιαφερόμενους, στα 10 χλμ το χιονοδρομικό κέντρο, μονοπάτια για περπάτημα, ανάβαση, trekking και πάρα κάτω τα ορμητικά νερά του Ασπροπόταμου διαθέτουν σίγουρες κακοτοπιές για rafting lovers

και ήταν μόνο Οκτώβριος!! Αναρωτιέμαι πώς είναι ο ποταμός την άνοιξη!. Απ όλες αυτές τις δραστηριότητες εννοείτε ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν κάναμε..δεν ανεβήκαμε στα βουνά για να κουραστούμε κωπηλατώντας, χαλαρώσαμε στο ξενοδοχείο μας, φάγαμε ωραιότατα κοψιδάκια και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.

Το ξενοδοχείο μας ήταν χαμένο μέσα στις οξυές..να ξυπνάμε το πρωϊ και όλα να είναι τυλιγμένα σε πυκνή ομίχλη..σαν να βρισκόμαστε στο Πύργο των Καρπαθίων, μία ομίχλη που έφευγε σε λίγο, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στις αγελάδες που ελεύθερες έβοσκαν ακόμη και μέσα στο κήπο μας.. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΣ είναι οι αγελάδες..σε απόσταση αναπνοής..μέχρι τις βλεφαρίδες τους μετρούσα..τις φοβήθηκα λιγάκι..είχαν και κέρατα...

εκείνες πάλι με αδιαφορία μάλλον κυττούσαν τους τουρίστες να χοροπηδάνε γύρω τους, τα χειρότερα φαντάζομαι θα λένε για εμάς μεταξύ τους.. Είχε και άλογα που σε κοπάδια έβοσκαν σε καταπράσινα βοσκοτόπια..πώς να μην είναι πράσινα αφού βρέχει τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα!! Εκείνα ήταν πιο φιλικά απο τις αγελάδες, ερχόντουσαν κοντά για να τους ξύσουμε τ' αυτάκια Ηταν όμορφα μέσα με τα τζάκια να καίνε γιατί το κρύο έξω, τσουχτερό..Ομως μας έκανε 2 ωραιότατες μέρες μέσα στον ήλιο, μέρες που ξεχυθήκαμε σε εξερεύνηση των γύρω χωριών..μέχρι τα Μετέωρα..γι' αυτή τη διαδρομή θα γράψω μετά.

Πάντα οι άλλοι φταίνε

Σήμερα νωρίς το πρωί περπατούσα στο πεζοδρόμιο (!! όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό) για να παω σε μία τράπεζα. Ξαφνικά πίσω μου άκουσα επιτακτικό κορνάρισμα. Δεν έδωσα σημασία θεωρώντας οτι κάποιοι μαλώνουν στο δρόμο πίσω μου για τις προτεραιότητες.

Και μετά..κατατρόμαξα..γιατί απο τ' αριστερά μου εμφανίσθηκε μία μεγάλη μοτοσυκλέττα, ούτε μισό μέτρο απο εκεί που πήγαινα..μου έσπασε τη χολή..

σταμάτησε δίπλα μου, ο οδηγός της έβγαλε το κράνος και άρχισε να με βρίζει πατόκορφα! Οτι είμαι κουφή, κότα, ζώο, τόση ώρα μου κορνάρει και δεν κουνιέμαι..μοσχάρω..που τον εμποδίζω γιατί βιάζεται..αυτός που προσπαθεί να προλάβει..υποχρεώσεις..αλλά τι περιμένεις..είναι οι αγελάδες των δρόμων..έλεγε ασυναρτησίες.

Οταν σταμάτησε για να πάρει ανάσα τον ρώτησα αν τελείωσε το υβρεολόγιο.

Εγνεψε καταφατικά. Και τον ρώτησα αν συνειδητοποιεί που βρίσκεται.

Γιατί ήταν πάνω στο Π-Ε-Ζ-Ο-Δ-Ρ-Ο-Μ-Ι-Ο και δεν περπατούσε..οδηγούσε.

Του τάπα ένα χεράκι..αυτός βέβαια "Αει στο διάλο μωρή" μου πέταξε. "Ας φτιάχνανε καλύτερους δρόμους..καλύτερες συγκοινωνίες..να μπορεί ο κόσμος να πάει στη δουλειά του, να παρκάρει..να ..να " Κατηγορώντας πάντα τους άλλους.. Τον εαυτό του που πάνω στα πεζοδρόμια οδηγούσε τη μηχανή γρήγορα και προπηλάκιζε καθόλου δεν τον ένοιαζε.. Οι αλλοι φταίνε..Εστριψε τη μηχανή να με παρακάμψει και να φύγει..πάλι απο το πεζοδρόμιο..

Του έκοψα λοιπόν το δρόμο..ούτε όπισθεν μπορούσε να κάνει γιατί με τις βρισιές είχε μαζευτεί κόσμος απο τα γύρω καταστήματα και του κλείσανε την φυγή απο πίσω. Η θα έβγαινε στο οδόστρωμα..χωρίς να βλέπει..ήταν το σημείο πάνω στη στροφή της Ποσειδώνος.. ή θα πάταγε κάποιον απο εμάς ή ..θα πέταγε.

Και για κακή του τύχη..ερχόντουσαν και 2 τροχονόμοι απο τη γωνία..

Εντάξει του δωσανε κλήση..του κάνανε και σύσταση.. να μην είναι πίθηκος... τη μπανανούλα πάντως τη κέρδισε..με τον ιδρώτα της μασχάλης του..Πήρε τη κλήση θυμωμένος και όταν οι τροχονόμοι απομακρύνθηκαν ..τη πέταξε !!! ευτυχώς σε κάδο. Και συνέχισε τη πορεία του, ανάποδα στο επομενο πεζοδρόμιο. Ξέρει ότι το κράτος θ' αργήσει να τον κυνηγήσει ΑΝ ποτέ τον βρεί!

Πώς θα αλλάξει αυτός ο άνθρωπος και θα πάψει να κυττάει τη βολή του πάντα και όχι το αυτονόητο; Και να ήταν μόνο αυτός!!

It's a long way to Tipperary..

Το κυνήγι ως θέαμα..

Το Σάββατο είχαμε βρεθεί σε ένα αργολικό ψαροχώρι, τους Μύλους και τρώγαμε ψαράκι κοντά στο κύμα. Ηταν ζεστά, ήταν όμορφα και παρείστικα. Το τοπίο μπροστά και δίπλα μας, μαγευτικό, κάποιοι κάνανe και μπάνιο στη θάλασσα. Φυσικά το ταβερνάκι μας κατάμεστο. Στα πιάτα μας μπακαλιαράκια..σαρδέλλες ψητες..κρασάκι.
Και εκεί που απολαμβάναμε την ομορφιά του μπλέ..ακούστηκαν μανιασμένα κορναρίσματα..Απορήσαμε, τι να συμβαίνει, περιμέναμε..και είδαμε..τη λιτανεία.

Μπροστά πήγαιναν οι κράχτες με τις ροκάνες..για να χαλάνε τη σιγαλιά του μεσημεριού. Απο πίσω 2 ημιφορτηγάκια. Στην ανοιχτή καρότσα είχανε τοποθετήσει δίπλα-δίπλα τα κουτιά-κιβώτια με τα κυνηγόσκυλα μέσα (αυτά με τις τρύπες γύρω-γύρω) και απο πάνω είχαν στήσει απο ένα μεγάλο αγριογούρουνο το κάθε φορτηγό. Εμοιαζε να κάθεται αναπαυτικά και να ατενίζει τα πλήθη, το κεφάλι του όρθιο (δεν ξέρω πως το κατάφεραν αυτό) ενώ στο κρόταφο υπήρχε εμφανές ένα πηχτό κόκκινο ρυάκι. Ακριβώς το ίδιο θέαμα προσέφερε και το δεύτερο ημιφορτηγό απο πίσω.. Δύο αργές περιφορές κάνανε απο τη παραλία με ροκάνες και κορναρίσματα, να τους δουμε και να τους συγχαρούμε για το κατόρθωμά τους. Το όλο θέαμα ήταν ανατριχιαστικό, μας έκοψε και το κέφι και την όρεξη..μόνο να φύγουμε θέλαμε.

Βέβαια για να λέγεται και η αλήθεια δεν ήταν καθόλου εύκολο να σκοτώσεις αγριογούρουνο, χρειαζόταν κατ' αρχήν να το βρείς χωρίς να σε βρεί εκείνο πρώτο γιατί τότε...κάηκες.. Σε έπαιρνε στο κατόπι και παρά το μέγεθός του τρέχει γρήγορα.. Οι κυνηγοί του τότε ήλπιζαν να έχει δένδρα η περιοχή να ανέβουν σε ένα για να γλυτώσουν. Και μετά.. καθόντουσαν εκεί..για ώρες..ώσπου να φυτρώσουν..γιατί το αγριογούρουνο περιπολούσε απο κάτω περιμένοντας το κυνηγό να κατέβει να τον κάνει καινούργιο. Και είναι πολύυυυυ υπομονετικό..

Αυτά βέβαια γινόντουσαν παλιά γιατί τώρα με τα προηγμένα όπλα που σημαδεύουν απο 15-150 μέτρα απόσταση..το θύμα καθόλου δεν υποψιάζεται τι θα τούρθει, ο κυνηγός χωρίς να κινδυνεύσει ο ίδιος σκοτώνει με την ησυχία του ό,τι έχει αποφασίσει να βρεί..

Ως τώρα έχω συναντήσει πολλούς κυνηγούς στη ζωή μου, ο παπούς μου ήταν ένας απο αυτούς, (όπως όλοι οι παλιοί) κυνηγούσε λαγούς, αγριοκούνελα, πουλιά, τα έφερνε σπίτι και τα έτρωγαν όλοι με χαρά. Ηταν ίσως τότε άλλες εποχές (πρίν το 1950) που η προσφορά του φρέσκου κρέατος ήταν περιορισμένη οπότε το κυνηγι ήταν πάντα καλοδεχούμενο.

Αργότερα γνώρισα και άλλους που αγαπούσαν την ιδέα του κυνηγιού, με τα σκυλιά τους να τρέχουν χαράματα σε κατσάβραχα και λάσπες για να σκοτώσουν φραγκόκοτες, φασιανούς, τρυγόνια ή ελάφια. Τα έφερναν καμαρωτοί στο σπίτι τους και μετά ...για τις επόμενες μέρες είχαν με κάτι ν' ασχοληθούν γιατί το φρέσκο κυνήγι δεν τρώγεται..θέλει σίτεμα..να ξεμυρίσει..να μαλακώσει.

Αν εξαιρέσουμε τον πατέρα μου που δεν έπιανε όπλο στα χέρια του (αλλά ψάρευε) όλο μου το σόϊ και πολλοί φίλοι μας ήταν κυνηγοί, ακόμη και τώρα που ξαμολιούνται στα δάση για να σκοτώσουν κάτι..και τροπαιούχοι να επιστρέψουν. Το θεωρούν και ευγενές άθλημα.

Ομως τι σόϊ άθλημα είναι

α) να σκοτώνεις εξ αποστάσεως, εκ του ασφαλούς έναν αγριόχοιρο, ένα σμήνος πουλιών, ένα απο τα λίγα ελάφια που γλύτωσαν απο τις φωτιές;

Αν χρειάζεται να αποδείξεις πόσο άντρας είσαι, να πάς κοντά στο αγριογούρουνο, όπως πήγαιναν οι παλιοί..να δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκκος!

β) να αγοράζεις, εκπαιδεύεις και καμμιά φορά να κακομεταχειρίζεσαι σκυλιά ειδικά για κυνήγι..να τα σκάζεις ..και άμα γεράσουν ή δεν μπορούν να τρέξουν άλλο, μιά σφαίρα και τέρμα..πάμε στο επόμενο;

Το 1985 μου είχε πέσει στα χέρια μου ένα κουταβάκι, Γκέκας γιούρα όπως απεδείχθει. Απο αγκαλιά σε αγκαλιά, απο καναπέ σε καναπέ. Και κάποιος γνωστός μου είπε ότι αυτό είναι ειδικός ιχνηλάτης, "το καταστρέφεις που δεν το εκπαιδεύεις να ξετρυπώνει".."και τι θα τα κάνω τα πουλιά, δεν τρώω κυνήγι" του λέω.."πέτα τα" μου απαντά "ούτε εγώ τα τρώω, το κάνω για σπορ"!! Ντροπή!

γ) να επενδύεις σε όπλα και εξοπλισμό, απο ειδικό αυτοκίνητο μέχρι και δική σου εκπαίδευση για να σκοτώνεις ανυπεράσπιστα πλάσματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα το ευγενές δεν υπάρχει στο να αφαιρείς μία ζωή, ιδιαίτερα ενός ζώου-πτηνού που δεν μπορεί τουλάχιστον να υπερασπιθεί τον εαυτό του.

Ετσι η χθεσινή παράσταση, αυτή με τα νεκρά αγριογούρουνα με νευρίασε. Τη θεώρησα άτοπη και απάνθρωπη. Δυστυχώς οι τροπαιούχοι δεν πλησίασαν τα τραπέζια στόχοι για τις λεμονόκουπές μας. Σαν τους παλιούς τσιγγάνους με τις αλυσσοδεμένες αρκούδες..προχώρησαν μέχρι τη κεντρική πλατεία..

Σκύλος στο μπαλκόνι

Εχεις ένα σκύλο.

Τον πήρε ο γιός σου όταν ήταν έφηβος, εκείνος τον επήγαινε βόλτα, τον φρόντιζε - τώρα όμως ο μικρός μεγάλωσε, έφυγε απο την Αθήνα, πήγε να σπουδάσει στην επαρχία και σου έμεινε ο σκύλος.

Εσύ βαριέσαι να τον τρέχεις, άσε που μάλλον εκείνος σε τρέχει μη σε σκοτώσει κιόλας με τις πιλάλες του. Δεν ξέρεις τι να τον κάμεις, δεν σε υπακούει, λερώνει παντού, μασάει τα παπούτσια και τα χαλιά.. Δεν είναι και κανένα σκυλάκι, ολόκληρο Golden Retriever είναι!

Τον βγάζεις στο μπαλκόνι, στην αρχή για λίγες ώρες..όπου ξεθάβει όλα τα λουλούδια, μετά κατεβάζει τα ρούχα της μπουγάδας και άντε να τα ξαναπλένεις. Τον δένεις όταν έχεις μπουγάδα, αυτός γαυγίζει θυμωμένος.. γαυγίζει...γαυγίζει.

Ερχονται οι γειτόνισσες σε βρίζουν ότιι είσαι σκληρή που έχεις το σκυλί πετάξει στο μπαλκόνι και δεμένο να ενοχλεί.. σε στολίζουν με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα.. τι να τους πείς, ότι

..μόλις το λύσεις κάνει ζημιές, που έφαγε τα πάντα, απο ρούχα, παπούτσια, τα πόδια του τραπεζιού, πηδάει πάνω σου και λερώνει, κατουράει όπου του κάνει κέφι και επιπλέον σου δείχνει και τα δόντια του άμα σηκώσεις το χέρι να τον δείρεις..αυτό δεν είναι σκυλί, μάστιγα είναι..

"Να τον δώσεις" σου λένε φίλοι και γνωστοί, προσπαθείς να του βρείς σπίτι, δεν τον θέλει κανείς. Κλείνεις τ' αυτιά σου και το αφήνεις στο μπαλκόνι..να έχει τουλάχιστον ένα πιάτο φαγητό..να μη γίνει αδέσποτο. Δεν θέλεις να το κάνει να υποφέρει, είσαι λεπτός άνθρωπος με τρυφερή ψυχή.

Και μετά έρχεται πίσω ο γιός σου απο τη Πάτρα, με το πτυχίο και ένα κουτάβι.

Ενα ωραίο κουταβάκι, κάτι σαν λουλού, μικρούτσικο..που πέφτει στην αγκαλιά σου όλο χαρά και λατρεία. Αυτό δεν χρειάζεται πολλές και μεγάλες βόλτες..μέχρι το σουπερμάρκετ - 2 τετράγωνα δρόμο - το πάς και λέει και ευχαριστώ.

Ο άλλος απέξω γαυγίζει καταθυμωμένος και ροκανίζει τα παντζούρια..μπήκε και μέσα μιά φορά, κόντεψε να σκοτώσει το κουτάβι και απο όπου πέρασαν έγινε γής μαδιάμ!. Εξω πάλι!.

Ερχεται και τρίτη μήνυση για το σκύλο ότι ενοχλεί τις ώρες κοινής ησυχίας. Θυμώνεις που σε μηνύουν αντί να σε βοηθήσουν στο πρόβλημά σου.. αλλά τι περιμένεις, έτσι είναι ο κόσμος..επιφανειακός.

Ο χρόνος περνάει, το σκυλί του μπαλκονιού αρρωσταίνει..θυρεοειδής, φάρμακα, γιατροί.. τώρα πιά δεν θα βρεί σπίτι, έτσι άρρωστο που είναι..ποιός να το θέλει. Απόγνωση. Και όμως

..υπάρχει θεός για το σκύλο και για σένα. Βρέθηκε μία κοπέλλα απο το κτηνιατρείο κιόλας, που της άρεσε ο σκύλος.. και άρρωστο-ξε-αρρωστο τον πηρε.

Δεν της λές ότι είναι απαίδευτος, σκέτη καταστροφή..αρκεί να τον ξεφορτώνεσαι. Ούφ! Πάει και αυτό, ανακουφίζεσαι.

Φέρνεις μαρμαρά και σου τρίβει τα κιτρινιασμένα απο τα κάτουρα μάρμαρα του μπαλκονιού σου, φυτεύεις ξανά τα παρτέρια με αζαλέες.

Περνάνε οι μήνες..ξανασυναντάς στο χρόνο επάνω τη κοπέλλα που πήρε το σκυλί σου..όταν πήγες να κάνεις τα εμβόλια του μικρού. Με προσοχή τη ρωτάς πως τα πάει με το Ράμπο (όπως τον έλεγες).. "Α! Τι γλυκός που είναι, τι φρόνιμος..άγγελος! Και πολύ προστατευτικός με τη κορούλα μου, ούτε μπέιμπι σίτερ να ήταν"..!! Σε γεμίζει ευχαριστίες! Σε καλοτυχίζει που της έδωσες τέτοιο καλό σκυλί!

Απορείς και θεωρείς ότι σε δουλεύει. Φεύγεις τρέχοντας και αλλάζεις κτηνίατρο!