Νερό και Γή

Το νερό με μαγεύει, με ξυπνά και με χαϊδεύει όταν κατακουρασμένη βυθίζομαι στα απαλά του χέρια και σαν μαλακά σεντόνια με αγκαλιάζουν..έχω κοιμηθεί πάνω στο κύμα, ένα στρώμα με ένα σώμα, επικίνδυνο λένε οι μη γνωρίζοντες.. ναί αλλά συναρπαστικό..

Αυτό το ταξείδι είχε εναλλαγές χρωμάτων,
Το μπλέ της Χαλκιδικής, ευτυχώς ο βυθός δεν ήταν μόνο άμμος, είχε και φύκια, είχε ζωή.. δεν είχα μάσκα, αλλά δεν πειράζει..φτάνει που υπήρχε και που μπόρεσα να κάνω αυτό το ένα μπάνιο.




Βόλβη, υδροβιότοπος. Μείναμε εδώ λίγο παρόλλο που θα ήθελα να μείνω μερικές μέρες.. οι ξένοι όμως έχουν και δένδρα και ποτάμια και λίμνες στις χώρες τους, δεν ενδιαφέρονται για χήνες και πουλιά. Ούτε για εγκαταλελειμένες ψαρόβαρκες με γλάρους..και ερωδιούς

Ελευθερές, σταματήσαμε για λίγο, για μιά ματιά στη θάλασσα, τη μύρισα, την είδα αλλά δεν προφταίναμε..ίσως μία άλλη φορά.

Θέα απο το παράθυρο του ξενοδοχείου στη Καλαμπάκα.. Μέσα απο τα κάγκελλα ονειρεμένη η γή, η αντίθεση, δένδρα, ήλιος, πράσινο

Φωτογραφία απο την παλιά πόλη της Καβάλας, πρώτο πλάνο το Ξενοδοχείο Ιμαρέτ (που ήταν παλιά πτωχοκομείο και ορφανοτροφείο) δεσπόζει αμίλητο. Δεν προσκαλεί, ούτε απωθεί. Απλά υφίσταται.

Αρχαιολογικός χώρος στους Φίλιππους. Λιώσαμε τα ποδαράκια μας, να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, να πιάσουμε λίγο τις ρίζες μας. Οτι πιάσουμε, ότι καταλάβουμε

Και τέλος τα Μετέωρα. Πρώτη φορά που τα πλησίασα τόσο κοντά. Σχεδόν απο κάτω. Αδύνατον να ξεκολλήσω, αν δεν σκοτείνιαζε θα ανέβαινα όλα τα σκαλιά.. αρκεί να τα πλησιάσω..Μαγεία.

Ταξίδι

Από Θεσσαλονίκη σε

Καβάλα. Μείναμε 2 μέρες. Πήγαμε περπατώντας στην παλιά πόλη, που ήταν πολύ γραφική, φάγανε φρέσκο ψαράκι, τσακωθήκαμε λίγο με τους ντόπιους που δεν φημίζονται για τους τρόπους τους, ιδιαίτερα (στους τουρίστες που έρχονται να σας τα ακουμπήσουν ρεεεε) σε αθηναϊκές πινακίδες, είδαμε και το Ιμαρέτ που μας έχουν φάει τα αυτιά οι φίλοι μας, φάγαμε λιχουδιές πολλές και την άλλη μέρα πήγαμε

Κομοτηνή. Την Ξάνθη την παρακάμψαμε, ίσως να μπορέσουμε να πάμε του χρόνου. Η Κομοτηνή γεμάτη κόσμο, ως επί το πλείστον τουρκάλες που σέρνοντας μικρά παιδιά ψώνιζαν μετά μανίας.. Ψιλοχαθήκαμε στους μαχαλάδες, μπορέσαμε όμως να αγοράσουμε τοπικές λιχουδιές, λουκούμια, στραγάλια, καφέ, κάτι μυρωδικά που μου γυάλισαν, χωθήκαμε σε έναν τούρκικο καφενέ (μόνο για άντρες) μας αγρυοκύτταξαν λίγο, εμείς κάναμε τους άσχετους, για να δοκιμάσουμε γνήσιο τούρκικο καφέ..πήρα και λίγο σαλεπάκι..ήδη ονειρεύομαι τις κρύες βραδυές που θα το απολαμβάνω.. Οι Ιρλανδοί φίλοι μας αγόρασαν έναν αργιλέ και μυρωδάτο καπνό με αρώματα μήλου, βερύκοκου, μπανάνας (μπλιάχχ!) για να καπνίζουν στην πατρίδα τους και μετά μου ζήτησαν να εντοπίσω ένα original τουρκικό φέσι..αντε να εξηγήσεις ότι δεν υπάρχουν φέσια (σαν καπέλα, γιατί χρηματικά..), δρόμο να παίρνουν, δρόμο να αφήνουν, να ρωτούν για το φέσι φάντασμα..να μας στραβοκυτάζουν οι ντόπιοι..πάμε να φύγουμε τους λέω, θα φάμε ξύλο.. με τα πολλά βολεύτηκαν με μαντήλες που αγόρασαν σε ένα μαγαζί, να τις κάνουν τραπεζομάντηλα (!!!!) . Σταματήσαμε κάπου και φάγαμε πατάτες τηγανιτές..σκέτη γλύκα. Πουθενά δεν έχω φάει τέτοιες πατάτες..

................................................΄

Στο ενδιάμεσο κάναμε κάποιες βουτιές στη Χαλκιδική, στην Ψακούδια μιά θάλασσα τεράστια, απέραντη και ζεστή σαν σούπα..

Περάσαμε και απο τη Βόλβη, όπου σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε τη γαλήνη του υδροβιότοπου, τα άφοβα πουλιά και το μπλέ..

Βεργίνα. Ο θησαυρός των θολωτών τάφων ασσύληπτος. Μπήκαμε μέσα στα σκοτάδια και φωτίστηκαν τα μάτια μας απο το μεγαλείο, το χρυσάφι που μοναχικά τοποθετημένο σου έκοβε κάθε όρεξη για κουβέντα.. τα μάτια ατένιζαν με δεος το παρελθόν..Μόνο για τη Βεργίνα άξιζε όλο αυτό το ταξείδι..

Ο σκοπός ήταν απο τη Βεργίνα να πάρουμε την Εγνατία Οδό ως τα Γρεβενά, μετά την παλιά Εθν. Οδό ως τη Καλαμπάκα όπου θα μέναμε μία νύχτα. Η Εγνατία όμως ήταν κλειστή λόγω έργων, μας είπαν, έργα που είχαν αποφασίσει απο δικού τους και ξέχασαν να μας το πούν στη Θεσσαλονίκη όταν ρωτήσαμε.. έτσι γυρίσαμε πίσω, πήραμε τον παλιό δρόμο Θεσσ-Αθήνα μέχρι τη Λάρισα, μετά Τρίκαλα και τέλος Καλαμπάκα..

Οι όγκοι των Μετεώρων αντάμειψαν την όποια ταλαιπωρία..αυτές οι αετοφωλιές πάνω στις κορυφές φτιάχτηκαν για να συνομιλούν οι κάτοικοί τους με τους αγγέλους.. Αίσθηση γαλήνης και υπέρτατης δύναμης. Δεν είχαμε χρόνο να ανεβούμε τα σκαλιά, σκοτείνιαζε. Ισως μιά άλλη φορα.

....................................................

Την άλλη μέρα άρχισε η επιστροφή πρός Αθήνα. Οσο πιό αργά μπορούσαμε. Από Τρίκαλα, πήγαμε Καρδίτσα, κάτσαμε λίγο εκεί, μετά Λαμία, στρίψαμε δεξιά πρός Παρνασσό, υπέροχα δροσερά ήταν τα βουνά, στο υψος της Γραβιάς έβρεξε κιόλας, Αμφισσα, Ιτέα. Μετά πήραμε την παλ. Εθν. Οδό, Θήβα, Ερυθρές, Κιθαιρώνας, Μάνδρα, Αθήνα...

Περάσαμε πολύ όμορφα στην εκδρομούλα μας

ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΛΛΑ Ο ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΑΡΝΕΙΤΑΙ...Γκρρρρ!

I'm back!!!

αφού καλύψαμε 2.229 χλμ σε μία εβδομάδα... σώοι και αβλαβείς.. φορτωμένοι με άπειρα καλούδια, πολλές φωτογραφίες, ωραίες στιγμές και μερικά νεύρα..επόμενο είναι όταν οδηγείς στη Β. Ελλάδα..με αθηναϊκές πινακίδες..

Πήραμε ένα σωρό σουβενίρ, γιατί μας αρέσει να σταματάμε στο κάθε μέρος και να δοκιμάζουμε τις τοπικές λιχουδιές.. και μετά να θέλουμε να τις πάρουμε και μαζί μας να τις δοκιμάσουν και οι γνωστοί μας...

Τυπικοί τουρίστες, με τις Αμαλίες και τα τσαρουχάκια..

Αμ! Πώς!

(Διαβάζω το εκπληκτικό βιβλίο του Ρ. Φλάναγκαν "Ημερολόγιο Ιχθύων" εκδ. Αγρα και ακούω τους Queen "Bohemian Rhapsody" αν θέλετε να τους ακούσετε και εσείς κυττάξτε στο sidebar)

Bye

Φεύγω για λίγες μέρες..

θα τα πούμε με φωτός και κλπ, όταν γυρίσω..

Θερμοπληξία

προχθές.
Πιθανοί λόγοι

• έσκασα που πήγα άδικα ΚΤΕΟ, απο την μαλακία τους έχασα μία ολόκληρη μέρα..
• έσκασα που πήγα το αυτοκίνητο στο σέρβις (ενώ δεν ήταν η εποχή να πάει) κατά πολλά χλμ, νωρίτερα γιατί φοβόμουνα τον λύκο του ΚΤΕΟ
• έφαγα πολύ ήλιο και λόγω χρώματος του δέρματος (πολύ άσπρο), δεν τον σηκώνω
• κάτι άλλα που δεν θυμάμαι

έτσι προχθές πότε μούσκευα στον ιδρώτα και πότε τουρτούριζα..έκανα και πυρετό..

Χθές το βράδυ, μέσα

Σήμερα μέσα...

Ούφ!

KTEO και το ΚΑΛΟ συναπάντημα

Το ραντεβού για το ΚΤΕΟ ήταν σήμερα στις 10.30-11.00 το πρωϊ, το είχα κλείσει αργά για να μην έχει κόσμο. Φθάνουμε εκεί με τον πεθερό και στεκόμαστε στο περίπτερο της εισόδου για να μας μπάσουν. Οταν λέω περίπτερο, εννοώ αληθινό περίπτερο είναι το κτίσμα..οι εφημερίδες μόνο του λείπουν. Εκεί είχε μία κοπέλλα μπροστά σε μία οθόνη του Πισιού (άλα της μοντερνοποιηθήκαμε) και άλλους 3 νωματαίους. Να την βοηθάνε. (Μου θύμισαν το ανέκδοτο με τον Πόντιο, πόσους Πόντιους χρειάζεται για να αλλάξουν μία λάμπα, ...6, ένας αλλάζει τη λάμπα, 2 κρατάνε τη σκάλα και οι άλλοι περιμένουν το ρεύμα να έρθει.. ). Ο ένας ήταν απέξω και έκανε τσιγάρο, ο άλλος έπαιρνε την άδεια κυκλοφορίας και της διάβαζε τον αριθμό του αυτοκινήτου για να δούν το ραντεβού και ο τρίτος, έπινε φραπέ μέσα στο περίπτερο. Ολοι τους ευγενέστατοι..

Μόνο που ενώ ο αριθμός στην άδεια ήταν ΥΗΚ, εκείνοι με είχαν γράψει ΥΖΚ.. και τώρα, ? Γουάτ? Μείζον πρόβλημα..να πάτε στον διευθυντή να το λύσετε στα νέα μας γραφεία.. Περνάμε μέσα στα νέα κτίρια, η κυρία που σφουγγάριζε την είσοδο και πέταγε παντού χλωρίνες ήταν ευγενεστάτη, ευθεία και όλο δεξιά, πρώτος διάδρομος αριστερά, ευθεία, γραφείο νο. 3. Δρόμο πέρνουμε, δρόμο αφήνουμε προχωράγαμε..πόρτες εδώ φρεσκοβαμμένες, πόρτες εκεί, νούμερα πουθενά.. κάτι θα έχουν τα μάτια μου..

"πατέρα βλεπετε εσείς νούμερα",

"ναι πολλά με δύο πόδια βλέπω"...

φθάνουμε τελικά στο γραφείο του διευθυντή, φυσικά έλειπε, περιμέναμε, εμφανίζεται ένας τύπος με καρώ πουκάμισο, καπρι παντελόνι και σαγιονάρες, εμείς περιμέναμε, "τι θέλετε?" μας ρωτάει..ήταν ο διευθυντής. Του εξηγούμε...

"Α! Για το θέμα σας να πάτε στην Γραμματεία, να γράψετε αίτηση και μετά εδώ. Γραφείο Νο. 8". (Εδώ δεν βιάζονται...αργά-αργά πηδάν τα πρόβατα τους φράχτες)

(Θυμήθηκα εκείνον τον Αστερίξ που είχε πάει να καταταχτεί στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες και τον πήγαιναν απο γραφείο σε γραφείο).

Βρίσκουμε τη γραμματεία όχι επειδή είχε νούμερο η πόρτα, δεν είχε καν πόρτα γιατί τη βάφανε, πέφτουμε σε έναν ευγενέστατο υπάλληλο που όταν άκουσε το πρόβλημά μας γέλασε και είπε "αυτό είναι μόνο? Α! Καλά!" και μας παρέπεμψε σε μιά γλυκιά κυρία η οποία μας έρριξε τη βόμβα.

"Μας συγχωρείτε λάθος εγγραφή. Τώρα περνάνε τα ΥΖΚ το δικό σας δεν θα περάσει νωρίτερα απο τις 31/12/2006. Αποκλείεται να κάνετε τώρα τον έλεγχο, δεν έχει νόημα. Πάρτε ένα σφραγισμένο χαρτί μήπως σας σταματήσει η τροχαία και απο το νέο έτος τα λέμε". Και μας ξαπόστειλε. (Τι να πώ τώρα? Για το λάθος, το πρόβλημα που δημιουργήθηκε χωρίς λόγο, το χάσιμο χρόνου, την αδιαφορία τους..ότι και να πώ λίγο είναι. Βέβαια ξεπέρασαν κάπως την κάφρικη συμπεριφορά προς τις γυναίκες..κάτι είναι και αυτό..παρόλλο που βάλανε στην κοπέλλα 3 νωματαίους να τη προσέχουν..πάλι χοντρές πατάτες έκανε..Δεν μαζεύεται το Δημόσιο και πάντα ο πολιτης την πληρώνει)

Μετά πήραμε την λεωφόρο Αλίμου και μετά την Λεωφ. Χεσιδώνος (γιατί στο ΚΤΕΟ δεν με έπιασε η κοιλιά μου καθόλου, με θυμήθηκε όμως όταν φύγαμε)...κάναμε κανά 2 στάσεις, πήραμε και παγωτό όπου το φάγαμε στο σπίτι των πεθερικών μου...

Αυτάάάάά!

ΚΤΕΟ και το κακό συναπάντημα

Αύριο περνάει το αυτοκίνητό μου έλεγχο απο τα ΚΤΕΟ. Για πρώτη φορά το συγκεκριμμένο αυτοκίνητο. Δεν θέλω να πάω. Οποτε πηγαίνω με πιάνει η κοιλιά μου και οι τουαλέττες είναι ιδιαίτερα βρώμικες. Απο εδώ το πήγα, απο εκεί το πήγα να καθυστερήσω, έφαγα τελικά πρόστιμο και δεν με παίρνει άλλο. Εχετε γειά βρυσούλες...και σφιχτό ρύζι να φάω σήμερα, το κόψιμο δεν το γλυτώνω..

Με το παλιό αυτοκίνητο που είχα, είχα περάσει ΚΤΕΟ 3 φορές. Οι δύο πρώτες απο ατυχείς έως χάλια μαύρα. Κώλος έγινα με τους ΚΤΕίστες που μάλλον θεωρούν ότι οι γυναίκες είναι 5ης, 10ης και 100στής κατηγορίας πιό κάτω ακόμη και απο τις φλάντζες.. δεν λέω ζάντες γιατί αυτές έχουν πολύ high κάρμα, υπάρχουν διάφοροι που δίνουν τα χίλια όσια για τις ζάντες τους..που τις βλέπουν άλλοι άντρες μόνο, καμμία γυναίκα δεν ασχολείται με ζάντες..με τσάντες ναί, πολύ..με ζάντες, φλάντζες κλπ...χαιρετίσματα. (Τι στο διάλο είναι οι φλάντζες και πού μπαίνουν - πέρα απο το γνωστό σε σας μέρος?) . Σημειώστε ότι ΠΑΝΤΑ πρίν περάσω ΚΤΕΟ περνάω απο το συνεργείο του αυτοκινήτου για έναν έλεγχο.

Την πρώτη φορά που πήγα σαν ερίφιο για σφάξιμο, πήγα νωρίτερα απο το ραντεβού μου που ήταν νούμερο 22 και βρήκα μία ουρά 100 αυτοκινήτων μπροστά. Αφήνω λοιπόν το αμάξι και φθάνω στην είσοδο και κάνω του διαόλου τη φασαρία πώς ενώ έχω το νο. 22 θα μπώ μέσα 353η". Που ήρθα απο τα άγρια χαράματα και βρίσκω μπροστά μου κάτι άσχετους χωρίς νούμερα..άντε να μου εξηγήσει ο υπεύθυνος ότι οι εμβόλιμοι είναι επαγγελματίες...(και εγώ εργάζομαι..) ..και εσείς βεβαίως εργαζεσθε αλλά είναι ταρίφες που βιάζονται να βγάλουν το μεροκάματο..φωτιά και λαύρα εγώ..τους βγάλανε λοιπόν όλους έξω και πέρασαν τα νούμερα με τη σειρά ως την πριμαντόνα του 22 (αυτό το κάνανε για να σκάσω όχι γιατί λιγωθήκανε απο την περίσσεια ομορφιά μου)... Περνάω λοιπόν μέσα, αφήνω το αυτοκίνητο στην ουρά και πάω να πληρώσω και εκεί τα είδα όλα.. 3 ουρές. Μία για να πάρεις τα χαρτιά, μία για να πάρεις άλλα χαρτιά και μία για να δώσεις όλα τα χαρτιά και να πληρώσεις... 2 ώρες έκατσα εκεί... Και βέβαια πέρασα απο τον έλεγχο....μαντέψτε με τι σειρούλα!! 353η.. κότα έ κότα!

Την δεύτερη φορά είχα περισσότερη υπομονή, έφθασα μέχρι τον τελικό έλεγχο αλλά δεν καταλάβαινα την γλώσσα των τεχνικών όταν μου έλεγαν "τσ τσ τσ αριστερά, φέρτο, όλο, τσ τσ τσ δεξιά, κι άλλο, με τη μία, δώστου κλπ) και έκανα μάλλον κακή εντύπωση και κάνανε εξονυχιστικό έλεγχο στα άσχετα και μη επουσιώδη, όπως λαμπάκια, φωτάκια κλπ. αλλά κάτι είχε πάθει το πίσω φωτάκι του φρένου και δεν άναβε την ώρα που το εξέταζαν και ενώ τους έδειχνα τα χαρτιά ότι την προηγούμενη είχα κάνει σέρβις...αυτοί τίποτα, μέχρι που τους κέρασα μία εικονική μπύρα, με 20 σουβλάκια και με πέρασαν.

Την τρίτη όμως φορά πήρα τον πεθερό μου μαζί. Ενώ κάθισα στην ουρά του δεινόσαυρου για να βγούν τα χαρτιά, των χαρτιών, ώ χαρτιά! στην διάρκεια των οποίων βγήκα απο την ουρά καμμιά 10 φορές γιατί με καλούσε σε προσοχή το έντερο και δεν έπαιρνε αναβολή, ο πεθερός μανουβράριζε το αμάξι στα κενά ώστε να προχωράει πρός τον έλεγχο.

Και όταν βλοσυρός ο τεχνικός το έβαλε πάνω στα κολοκύθια αυτά που σηκώνουν το αυτοκίνητο ψηλά, κάτι σαν γρύλλους και απο κάτω έχει μία τρύπα όπου εξέχει η κεφάλα ενός άλλου τεχνικού, όλα τα λαμπάκια άναβαν κανονικά...έτσι το βρήκε το αυτοκίνητο πολύ της αρεσκείας του

και δεν χρειάστηκε να τον κεράσω κι άλλες μπύρες. Και η παρουσία του πεθερού βοήθησε πάρα πολύ γιατί του έκοψε του μαλάκα τον βήχα απο την αρχή, έχει τον τρόπο του ο πεθερός από τότε που ήταν Στρατηγός και που χεζόντουσαν όλοι .. Ετσι ευγενικά ο ευτράπελος κόλλησε ένα στρογγυλό αυτοκόλλητο στην πινακίδα μου και με ξαπόστειλε, μυστικά προσευχόμενος να μην με ξαναδεί μπροστά του..γιατί όλως τυχαίως με είχε θυμηθεί τότε που είχα κάνει τη φασαρία..

Φέτος όμως που θα πάω μάλλον δεν θα με θυμάται, έχω ξανθύνει το μαλλί, έχουν περάσει και κάτι χρόνια.. άσε που μπορεί να είναι σε άλλο πόστο.. θα πάρω όμως και τον πεθερό μαζί, καλού κακού..

Σήμερα έχω μαγειρέψει κοτόπουλο και ρύζι. Μήπως στουμπώσω γιατί οι τουαλέττες στα ΚΤΕΟ δεν βλέπονται. Ούτε ένδειξη δεν έχουν μπροστά στην πόρτα αλλά έτσι κι αλλιώς σε καθοδηγεί η μπόχα απο μόνη της...

Ελα ρε Χαραλάμπη..

Χτές πήγαμε σε ένα γάμο.
Ηταν ευκαιρία να δούμε φίλους και γνωστούς και να χαρούμε.
Εντάξει υπήρχε και μία πανεμορφη νύφη (όπως όλες οι νύφες όλου του κόσμου), ενα χαριτωμένο ζευγάρι, οι γονείς περήφανοι και ευτυχισμένοι (έχω πάει σε γάμους που οι γονείς και όλο το σόϊ του γαμπρού ήρθαν ντυμένοι στα μαύρα - χάνω τον γιό μου ωρέέέ - άσε μία φορά που κάποια μητέρα γαμπρού έκλαιγε κιόλα, όχι απο συγκίνηση, από νεύρα) λάμπανε αυτοί οι άνθρωποι που πάντρεψαν και την δεύτερή τους κόρη..τα σπάσανε κυριολεκτικά και χόρεψαν μέχρι πρωϊας..Και εμείς φυσικά δεν πήγαμε πίσω..(γράφω αυτά ενώ τα πόδια μου κάνουν ποδόλουτρο).


Ηταν ευκαιρία να δούμε και μακρινούς συγγενείς που όπως έχουμε καταντήσει μόνο σε γάμους, βαπτίσεις και κηδείες τους βλέπουμε παρόλλο που έχουν εφευρεθεί τα τηλέφωνα, τα κινητά, τα Πισιού και οι συγκοινωνίες..

Ηρθαν απο όλα τα μέρη της Ελλάδας για να γιορτάσουμε όλοι μαζί..
Εντάξει μερικοί απουσίαζαν...είτε δεν μπορούσαν ..είτε είχαν τσακωθεί με κάποιους άλλους που θα παρευρίσκοντο και απο το να κάνουν επεισόδιο (εγώ δεν κάθομαι μαζί με αυτόν τον γρουσούζη που έγινε η αιτία και έγινε εκείνο...έκανε ετούτο..., ή όταν σου δάνειζα τα λεφτά ήμουνα καλός, τώρα όμως με έβαλες να κάτσω πίσω-πίσω..) ή ήρθαν και άλλαξαν θέση για να μην βλέπουν κάποιους αντιπαθητικούς..ή κρύφτηκαν να μην χαιρετισουν κάποιους άλλους στις τουαλέττες της Εκκλησίας..(Το αιώνιο ερώτημα "καλά έχουν οι Εκκλησίες τουαλέττες?"Γιατί βρε παιδιά, άμα τον πιάσει τον παπά κόψιμο, τι θα κάνει, ή μάλλον που θα τα κάνει?).

Οι άλλοι βέβαια κάνουν πως δεν βλέπουν τους ταραξίες ούτε και τους ακούνε, βεβαίως σε ένα σόϊ Ελληνικόν ουδέν κρυπτόν υπο τον ήλιο, πόσο μάλλον από τις διάφορες θείες που για αυτό το λόγο ήρθαν...(αν δεν ήταν το κουτσομπολιό, θα ξόδευαν για ένδυση, περικεφαλαία δηλαδή κομμωτήριο, μπιζού, γόβες κλπ..) για τη νύφη θα ερχόντουσαν..σιγά. Ξύπνα άνθρωπέ μου, που ζείς.

Μου αρέσει αφάνταστα η ελληνική οικογένεια, με τα παιδάκια να τρέχουν γύρω-γύρω ξένοιαστα, τις γιαγιάδες παντού και πάντα, τα αθώα-λιγώτερο αθώα-παν-κάκκιστα κουτσομπολιά, τις συγκρίσεις των υφασμάτων, γαμπρών, την ανταλλαγή πληροφοριών (αυτή δεν πήρε το γιό της Ζουρλοπούλου που τελικά παράτησε τον άνδρα της και έφυγε με μία γυναίκα γιατί είναι της μόδας το ομοφυλο..λεσβο..πως το λένε τον ποταμό, και προσεβλήθει το πεθερικόν σόϊον και πήγαν να τους τα χαλάσουν.., πώ, πώ ποσο πάχυνε η Τ.. μπόγος έχει γίνει και γέρασε, πατσαβούρα το πρόσωπό της..είναι μεγάλη..θάναι τουλάχιστον 55, δηλαδή 7 χρόνια μικρότερή μου..γκούχ, γκούχ..Χριστός! ).

Οποτε γίνεται κάποια οικογενειακή συγκέντρωση πετάω τη σκούφια μου να πάω.. Απο τις πρώτες που ενώ δεν μεταδίδω πληροφορίες γιατί δεν συμμετέχω ενεργά σε κοινωνική κριτική, ακόμη τα αυτάκια μου τα έχω. (αν και απ' ότι μου είπε ο Ωρυλά, αν πάω έτσι και ακούω τη μουσική στη διαπασών, θα τα έχω μόνο σαν οντότητες και το λειτουργικό κομμάτι θα γίνει καπνός...ούφ! ).

Αθάνατη Ελληνική οικογένεια

Αντε και καλά στέφανα to whom it may concern.

Μη μου τους κύκλους τάραττε!

Οταν ο λαός δεν εμπιστεύεται το Κράτος είναι γιατί το τελευταίο πάντοτε προσπαθούσε να εξαπατήσει τον πολίτη. Αυτό δεν έγινε απο τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, έχει πιό παλιές ρίζες. Εγινε απο τότε που οι υποδουλωμένοι δυσπιστούσαν στην Οθωμανική διοίκηση.
Αυτή η δυσπιστία έχει μπεί μέσα στο πετσί του Ελληνα και δεν λέει να φύγει. Αυτή είναι και η βασική διαφορά μας απο τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, εκείνοι έχουν μάθει να εμπιστεύονται το Κράτος που αντίστοιχα σέβεται τον πολίτη.

Οταν δεν υπάρχει αυτή η αλληλο-εμπιστοσύνη μεταξύ πολίτη-κράτους, το έθνος πάει για φούντο. Γιατί όλες οι νέες προτάσεις της όποιας κυβέρνησης θα κριτικάρονται ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ και θα αναιρούνται. Οποια στάση να κρατήσει το Κράτος δεν θα πείσει, ακόμη και αν έχει το δίκιο στο τσεπάκι του.

Αντίστοιχα καμμία αλλαγή δεν θα γίνει δεκτή απο τον δύσπιστο πολίτη. Που έχει μάθει να μην κάνει τίποτα, να μην προσπαθεί, να μη δέχεται γιατί κατά βάθος φοβάται μη χάσει τα κεκτημένα, μη του την φέρουν.

Το μέλλον?

Ποιό μέλλον?

Δεν υπάρχει κανένα μέλλον στα κράτη που δεν επενδύουν στους πολίτες αλλά τους θυμούνται παραμονές εκλογών μόνον, τις άλλες μέρες τους έχουν γραμμένους ή ακόμη χειρότερα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν"...

Επίσης καμμία εξέλιξη δεν υπάρχει σε αυτόν που δεν θέλει να κάνει ένα βηματάκι πάρα πέρα. Που θέλει να βλέπει ώς την άκρη της μύτης του

Εχετε γειά βρυσούλες

Για την Ελλάδα λέω κρίμα.

Κάτι περίεργα πράγματα

Οπου και να πηγαίνω πάντα πέφτω πάνω σε 1 σκούπα.
Πήγαινω να περπατήσω πορεία στην εξοχή, παίρνω ένα ξύλο μαζί μου για υποστήριγμα, κυττάω καλύτερα, το ξύλο είναι παλιό σκουπόξυλο
Με στήνουν για να με φωτογραφήσουν, οπουδήποτε, να είσαι σίγουρος/ρη ότι κάπου εκεί κοντά θα καιροφυλακτεί μια σκούπα. Που θα βρεί τρόπο να μπεί στη φωτογραφία.
Οπως και έγινε με τη φωτογράφιση για νέο διαβατήριο.
Είχε μία σκιά απο πίσω, την κύτταζε, την ξανακύτταζε το στρουμφάκι (έτσι λένε τα παιδάκια, τους αστυνομικούς), κάτι του ξύνιζε, κάτι του θύμιζε, κάτι σαν μαγκούρα, κάτι σαν παλούκι αλλά at close view, ήταν μία σκούπα.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό το χούϊ με τις σκούπες, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο πάθος μαζί τους, πάντα οι σχέσεις μας επαγγελματικές.. εσύ σκουπίζεις, εγώ σε συντηρώ. Ουτε ποτέ παθιαζόμουνα απο τις μοδάτες, σούπερ-ντούπερ ηλεκτρικές που πλένουν, σκουπίζουν, γυαλίζουν, ξεσκονίζουν, μεταλάσσονται σε βούρτσες βάφουν και το ταβάνι, πλένουν και τα δόντια μας όχι με τις ίδιες όμως τρίχες..

Ούτε βεβαίως δεχόμουνα τις συγκεκριμμένες κυρίες σαν δώρο.. σκέψου τώρα να έχεις γενέθλια και να σου πάρει ο λεγάμενος μία σκούπα..ή χειρότερα ένα μίξερ....άντε και μιά τοστιέρα..τον σφάζεις εκείνη την ώρα ή δεν τον σφάζεις..(τον σφάζεις αργότερα).?

Το πρόβλημα δεν είναι σε μένα, είναι σε εκείνες..έχουν μία κάποια εξάρτηση απο εμένα γιατί συνεχώς μέσα στα πόδια μου βρίσκονται.. έμαθα βέβαια με τον κακό τρόπο να κρατάω σεβαστές αποστάσεις και να μην τις πατάω γιατί τότε το σκουπόξυλο γίνεται ράβδος...ωωωχχχχ το κεφαλάκι μου..

Και ζήσαμε εμείς καλά και οι άλλοι..

...............καλύτερα? Ανέβαλλε η Κυβέρνηση τα μέτρα για την Παιδεία για .......μετά τις δημοτικές εκλογές...........και βλέπουμε. "Πρέπει να προσέξουμε τώρα μη δεν μας ψηφίσει η νεολαία, τα "νέα μυαλά" της χώρας"
Αθάνατη Ψηφοθηρεύουσα Ελλάδα, στο μεγαλείο σου. Μεταρρυθμίσεις έλεγε ο ηλίθιος.. προσέξτε μη σας χαλάσει η μυτζήθρα..την ώρα που τη γυρίζετε..


...........καλύτερα? Ψάχνουν στη Βέροια και δεν βρίσκουν. Δεν βρίσκουν τον Αλεξ, δεν βρίσκουν ενόχους, τίποτα δεν βρίσκουν...το μόνο που βρίσκουν είναι δημοσιογράφους να καιροφυλακτούν κάτω απο τις πέτρες, κρυμμένοι μέσα στις απλωμένες μπουγάδες των σπιτιών των "ένοχων παιδιών", μόνο μέσα στους τοίχους δεν μπήκαν για να ψαχουλέψουν τις ζωές θυτών-θυμάτων, όλα για να βγάλουν είδηση για τα πρωϊνάδικα.. Σεβασμός μηδέν.


΄...............καλύτερα σίγουρα είναι ο Παλαιοκώστας εκτός φυλακής..τι λέω πολύ καλύτερα. Μιά χαρά περνάει.. και δεν τον βλέπω να επιστρέφει πολύ γρήγορα.. Αμα όμως του υποσχεθούν και ιδιωτικό τζέτ..που ξέρεις ίσως να περάσει απο πάνω να δεί τους γνωστούς του εφόσον τον συνοδεύουν και τα Red Arrows (έχω καβαλήσει το καλάμι, το ξέρω, μη δέρνετε παιδιά) , μην τους ραίνει και με γαρδένιες (όπως στα σκυλάδικα)


...........καλύτερα είναι να παρακολουθήσουμε το Μουντιάλ, το θέαμα μόνο. Οι σκέψεις απαγορεύονται. Πόσο μάλλον ο άρτος και οι εικασίες..

"Κι αν δεν μπορούμε να κάμουμε τη ζωή όπως τη θέλουμε

τούτο ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον

όσο μπορούμε, να μην την εξευτελίζουμε"

(διασκευασμένο απόσπασμα απο το ποίημα του Κ. Καβάφη "Οσο μπορείς")

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια

Γιατί φωνάζετε τόσο?

Γιατί δηλαδή να μην ιδρυθούν ΙΣΟΤΙΜΑ ιδιωτικά πανεπιστήμια?

Γιατί τα ήδη υπάρχοντα να μην αναγνωριζονται ώς ισότιμα?

Επειδή απευθύνονται σε κάποιους ματσωμένους γονείς που θα πληρώσουν όσο-όσο για τα βλαστάρια τους προκειμένου να μορφωθούν?

Ετσι κι αλλιώς πληρώνουν, είτε εδώ (σε Deree και παρεμφερή), είτε σε χώρες τις ΕΕ. Τουλάχιστον με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων τα λεφτά των διδάκτρων θα μένουν στην Ελλάδα και άεργοι αξιόλογοι καθηγητές θα βρούν δουλειά.

Θα υποβαθμιστούν τα κρατικά πανεπιστήμια? Πώς! ΚΙ ΑΛΛΟ?

Υπάρχει και μεγαλύτερη υποβάθμιση απο αυτή που κάνουν οι ίδιοι οι φοιτητές, οι καθηγητές τους και το όλο σύστημα...Ο,τι καινούργιο πολεμιέται με λύσσα απο τα νέα μυαλά..τους φοιτητές της ταλαίπωρης αυτής χώρας..

ΝΕΑ ΜΥΑΛΑ!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑα! Είμαι βαθιά νυχτωμένη! Βοήθειαααααααααααααααα!

Omerta

Οι κάτοικοι της Βέροιας μιά χαρά γνώριζαν το μυστικό.

Σαν κλειστή και ωραία κοινωνία αντέδρασαν συλλογικά "να προστατέψουμε τα παιδιά μας, τους γονείς τους που κοπιάζουν για αυτά και τους δασκάλους που τα μορφώνουν".

Ούτε γάτα, ούτε ζημιά

Παραδείγματα σαν αυτό? ΑΠΕΙΡΑ

Θυμηθείτε στην ευρύτερη Ελλάδα γονείς να κτίζουν στα υπόγεια τα ανάπηρα, καθυστερημένα παιδιά τους, πατεράδες να απομομώνουν τις έγκυες κόρες τους μέχρι να ξεπλυθεί η ντροπή τους...όχι δεν γίνονται αυτά το 1800, γίνονται και τώρα..αυτός ο πατέρας στην Κυψέλη που ασελγούσε πάνω στην κόρη του απο 8 ετών και τώρα στα 15 της συνέχιζε να την εκδίδει..κανείς δεν άκουσε τίποτα, ούτε είδε τίποτα στην πολυκατοικία που ζούσαν στην ΚΥΨΕΛΗ ...όχι σε ένα απομονωμένο καλύβι...έλεος βρε παιδιά..

Απλά, κλείναν όλοι τα μάτια..

Πολιτισμός, ευαισθησία? Πώς! Δύο βήματα μπρός και τέσσερα πίσω.

Συμμαθητές

Χθές επιστρέφοντας απο το γυμναστήριο γύρισε ξαφνικά το ρολόϊ της ύπαρξής μου 25 χρόνια πίσω. Επεσα πάνω σε μιά παλιά μου συμμαθήτρια Λυκείου.

Και με γνώρισε αμέσως.

Αμέσως τη γνώρισα και εγώ.

Λές και δεν είχε αλλάξει τίποτα, λές και τα έτη φύγανε απο πάνω μας γρήγορα αφήνοντάς μας ανέγγιχτες. Εντάξει υπήρχαν οι αλλαγές στο χτένισμα και στα ρούχα, όμως είμασταν εμείς να κυτταζόμαστε εκστασιασμένες στο πεζοδρόμιο και με κραυγές χαράς να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά.

Κόσμος πέρναγε και μας έρριχνε γελαστά βλέμματα, κάποιος απο ένα μαγαζί βγήκε ενθουσιασμένος να μας χαρίσει ένα μπαλόνι (πούλαγε μπαλόνια για παιδικά πάρτυ κλπ), τα ρολόγια σταμάτησαν και γύρισαν πίσω...

σε ξένοιαστες εποχές που είμασταν ερωτευμένες με τον Νίκο και τον Φώτη, τι απέγινε η Μάνια, η Ολγα..η Λένα παντρεύτηκε τον Χρήστο που έγινε πιλότος...σώπα! αυτός πιλότος που μονίμως τον πέταγε έξω ο μαθηματικός γιατί κοιμόταν!!! Θυμάσαι τότε που φάγαμε αποβολή γιατί καπνίζαμε στις τουαλέττες? Η τότε σε εκείνη την περίφημη εκδρομή στο Ξυλόκαστρο που χωρίς να πούμε τίποτα σε κανέναν πήραμε το ΚΤΕΛ και γυρίσαμε Αθήνα και πήγαμε στο σπίτι του Μ...και όταν το βραδυ, ίδιες οσίες Μαρίες γυρίσαμε σπίτι μας φάγαμε της χρονιάς μας γιατί οι γονείς μας είχανε ειδοποιηθεί ΄...

Πόσες αναμνήσεις

Πόσες όμορφες στιγμές

Αυτή τη φορά δεν θα χαθούμε, η ΛΚ έχει ανοίξει εστιατόριο στη Γλυφάδα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, μήπως μπορέσουμε να οργανώσουμε κάποια συνάντηση και με άλλους παλιούς αγαπημένους συμμαθητές?

Μαντήλες

Λυσσάξανε να τους βγάλουν τις μαντήλες.
Μήπως ρωτήσανε τις γυναίκες αυτές ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΝ?

Αναποφάσιστη

Επιτέλους! Μετά το γκάλοπ της Ελευθεροτυπίας για το προφίλ των ψηφοφόρων δεν νοιώθω πλέον τόσο μόνη. Είμαι και εγώ μέσα στο μικρούτσικο πρός μεγαλούτσικο ποσοστό των αναποφάσιστων και δεν ντρέπομαι πιά γι αυτό.

Από τότε που ξεκίνησα να ψηφίζω, αναποφάσιστη ήμουνα.

Κανένα κόμμα δεν με ενέπνεε, ούτε τώρα με εμπνέει

Κανένας πολιτικός δεν με έπεισε, ούτε τώρα με πείθει

Ολοι μπλα μπλαρίζουνε πρίν τις εκλογές, "λαέ της Αθήνας, είμαστε με το μέρος σου" και μόλις εκλεγούν κυττάνε να τακτοποιήσουν τα ρουσφετάκια τους και ο λαός που τόσα του υποσχέθηκαν πάει για πί***ες. Play it again Sam! Δεν γίνεται αυτό τώρα, γίνοταν ΠΑΝΤΑ.

Πάντα απορούσα με τους γονείς και φίλους μου που ναί μεν απολίτικοι όλο τον καιρό, την περίοδο των εκλογών, τους ερχόταν η ρομφαία της φώτισης και αυτόματα ήξεραν τι/ποιόν να ψηφίσουν. Στο παρελθόν ήταν σχετικά εύκολο γιατί οι διαφορές στα κόμματα ήταν μεγάλες. Αλλη η πολιτική του ΚΚΕ και άλλη της Δεξιάς, ναί?

Οταν όμως άρχισα και εγώ να ψηφίζω, τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είχαν και μεγάλες διαφορές, ή εγώ δεν τις βρήκα ακόμη, μιά νερόσουπα είναι η πολιτική τους, όταν έχεις τους Αμερικάνους απο πάνω και έχεις υπογράψει για τις βάσεις εδώ και χρόνια..τι μου λές τώρα για αντιστάσεις και αλλαγή πορείας, πιές το γάλα σου και σκάς απ.

Τι να ψηφίσω? Μείζον πρόβλημα που με κυνηγάει χρόνια τώρα, στην αρχή ήταν καλά, ζούσα εκτός Ελλάδος και δεν ψήφιζα, άρα δεν χρειαζόταν να πάρω θέση. Υπάρχει και το λευκό, το γεγονός όμως ότι τελικά το κολλάνε στο υπερισχύον κόμμα με χαλάει. Ύπάρχει και το άκυρο. Και αυτό με χαλάει γιατί είμαι πολίτης της Ελλάδας, έχω γνώμη.

Και δεν με πείθει ΚΑΝΕΝΑΣ. Ούτε τρώω τις υποσχέσεις τους. Οι Δήμοι πάντα στρώνουν τους δρόμους παραμονή εκλογών και μαζεύουν τα σκουπίδια. Ούτε ποτέ μου έχω ζητήσει κανένα ρουσφέτι απο όλο αυτό τον πολιτικό τζερτζελέ. Ούτε και θέλω δηλαδή. Αει στο διάλο να μην νοιώθω και υποχρεωμένη να επιλέξω ένα απο αυτά τα σούργελλα για να ξεπληρώσω τη χάρη.

Ευτυχώς όμως δεν είμαι πλέον μόνη. Υπάρχουν και άλλοι σαν και μένα. Ετσι πετάω το κόσκινο και λέω ότι επί σειρά ετών ανήκω στους αναποφάσιστους.

Βότσαλα

Ολη αυτή την εβδομάδα σχεδόν μέρα παρά μέρα είμαι στο κέντρο της Αθήνας για δουλειές..μιάς Αθήνας πολύβουης, ζεστής, ανυπάκουης. Μιά Αθήνα γεμάτη ανθρώπους πότε σκυφτούς πότε καμαρωτούς να πηγαινοέρχονται, άλλοι τρέχοντας, άλλοι αργά σκουντουφλώντας, μάτια ανέκφραστα, αισθαντικά, γλυκά, άγρια, περίεργα αλλά ποτέ αδιάφορα. Γεμάτοι οι δρόμοι αυτοκίνητα, ΜΜΜ, πεζοί χοροπηδάνε ανάμεσα, κυρίες καπελωμένες δίπλα στις μισόγυμνες τουρίστριες, κάποιος διαλαλεί την πραμάτεια που έχει αραδιάσει σε λινάτσα στο δρόμο, άλλος ξερογλείφεται έξω απο φουρνο..

Πρώτη στάση Πλατεία Κοτζιά..
Σμήνος τα περιστέρια με περικυκλώνουν ψίχουλα απο το κουλούρι μου τα ανταμείβουν..περιστέρια παντού έρχονται κοντά μου σε φτερωτά κύματα, άλλα κάθονται πάνω στο κεφάλι μου, στα χέρια μου, σταματώ να περπατάω μη πατήσω και κανένα, σαν να μη βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης αλλά μέσα σε ένα δάσος απο πούπουλα και ελεύθερους σκοπευτές..ένα ζευγάρι Γάλλων με παίρνει φωτογραφία περιτριγυρισμένη απο τα πουλιά. Είχα πριν μερικά χρόνια μία φίλη συμβολαιογράφο με το γραφείο της Αραχώβης και Ιπποκράτους σε κάποιο όροφο. Οποτε πήγαινα οι μπαλκονόπορτες πάντα μισάνοιχτες, μερικά περιστέρια είχαν εξοικειωθεί μαζί της και έμπαιναν μέσα, προσεκτικά καθόντουσαν πάνω στα δικόγραφα, στην καρέκλα της και στον ώμο της και μαζί γράφανε στον υπολογιστή, ίσως να της υπαγόρευαν τα κείμενα ή να της τραγουδούσαν ένα τραγουδάκι..και την ώρα του φαγητού, μαζευόντουσαν χιλιάδες απο την περιοχή και γέμιζαν το μικροσκοπικό μπαλκόνάκι με κεφαλάκια..Τους είχε φτιάξει και φωλίτσες για να γεννάνε τα πιτσουνάκια τους....τι να απέγιναν άραγες όλοι αυτοί οι προσωρινοί επισκέπτες της ζωής της τώρα που εκείνη δεν υπάρχει πιά? Αχ Λένα!

Βαρβάκειος-Αθηνάς

Κυκεώνας απο μυρωδιές και κοσμοσυρροή, χαρωπά τα πρόσωπα των εμπόρων προσπαθούν να πείσουν για την καλύτερη προσφορά. Προσέχω τα πρόσωπα των γερόντων, χαρακωμένα απο τις ομίχλες της ζωής παλεύουν για μία καλύτερη μοίρα. Ισως να έρθει, έτσι κι αλλιώς για ένα ίσως δεν ζούμε όλοι?

Ερμού

Ο πεζόδρομος δίνει άλλη αίσθηση στη κίνηση του σώματος, παρόλλο που τα μηχανάκια έχουν άλλη γνώμη, συνεχώς μπλέκονται στα πόδια των πεζών μερικοί βρίζουν κιόλας..Ο πρώτος καλαμποκάς, ψήνει αραποσίτια στη σκιά..παρόλλο που κάνει φοβερή ζέστη για την εποχή θα πάρω ένα καλαμποκάκι, αλλά δεν θα το φάω στο δρόμο, το βάζω στη σακούλα μου και προχωράω ψάχνοντας για ......αγελάδες. Τις αναζητώ να τις φωτογραφίσω όταν αμέριμνες μασουλήζουν αόρατο χόρτο, κρεμασμένες στο πλαι των κτιρίων ή διακοσμητικές μινιατούρες στις βιτρίνες.. Φαίνονται τόσο παράταιρες μέσα στην Αθήνα και συνάμα δένουν καταπληκτικά. Αραγε αν την ιδέα την είχαν συλλάβει ελληνικά μυαλά, πώς θα φαινόντουσαν παρδαλά γαϊδουράκια στη Γαλλία, ή κατσίκες με ψάθινα καπελλάκια στη Σουηδία? Μία μπάντα αυτοσχέδιων μουσικών σπάει τη μονοτονία, ας ακούσουμε και λίγο ρόκ, λίγο ποιότητα.

Μπαίνω σε ένα καφέ που σερβίρει αγγλικές λιχουδιές και ανοίγω την εφημερίδα μου, τρώω κις λωραίν, διαβάζω athens voice, και το εσπρεσάκι με περιμένει δίπλα. Αναρωτιέται η δημοσιογράφος Μ. Ζουμπουλάκη για τους ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτα όλη μέρα (υπονοόντας ότι δεν δουλεύουν), τους θεωρεί πολύ cool, νωχελικά να πίνουν καφέδες και να κάάάάθονται. Είναι όμως έτσι? Οι κουρασμένοι ονειρεύονται τις ξάπλες, οι ξεκούραστοι και οι μπουχτισμένοι απο τις ξάπλες ονειρεύονται τη δράση..πάντα το άπιαστο κυριαρχεί και μας καταστρέφει τη μοίρα μας.

Πλ. Συντάγματος

Εκθεση λουλουδιών και πλήθη κόσμου..κάποια πορεία ακούγεται και για μία φορά οι λεωφόροι άδειοι..περπατάω στη μέση της Πανεπιστημίου, είναι και άλλοι σαν και μένα ένα παιδάκι κάνει πιρουέτες πάνω στην άσφαλτο..μιά Αθήνα χωρίς αυτοκίνητα έστω για λίγες ώρες..

Σνίτσελ

Πώς φαντάζεσθε να είναι το σνίτσελ των ονείρων σας? Απο ώραίο μαλακό κρέας, ζουμερό, τηγανισμένο μαστόρικα και σερβιρισμένο σε λευκό πιατάκι μαζί με λινό ατομικό τραπεζομάντηλο, λεπτές φέτες λεμονιού, savora..και αχ! επι τόπου θα έτρωγα ένα..

Σήμερα το πρωϊ ήρθα σε επαφή με μία άλλη μορφή σνίτσελ, εντάξει το κρέας υπήρχε, ζουμερό ήταν σίγουρο, τα ζουμιά του είχαν απλωθεί παντού..είχε σερβιριστεί τσαχπίνικα μπροστά μου και με το που το είδα... ήταν πολύ αργά γιατί ήδη είχα φάει την τούμπα μου...

Διευκρίνηση

Το κομμάτι του κρέατος ήταν απο ποντίκι (όχι το μοσχαρίσιο, το ποντικίσιο), τρωκτικό που έπιασε η Μουσελίνα (γάτα) στον κήπο, το παίδεψε, το αποκεφάλισε και έφερε το φρέσκο κουφαράκι του μέσα, απιθώνοντάς το στο κεφαλόσκαλο. Ο κοινόχρηστος χώρος νωρίς το πρωϊ σκοτεινός. Βγαίνοντας έξω η αφεντιά μου ΔΕΝ κύτταξα κάτω.

Το ποντίκι έγινε σνίτσελ, το πάτησαν τα 65 κιλά μου, (μην σου σηκώνεται το φρύδι για τα κιλά μου γιατί είμαι ψηλή..ορίστε μας) ένα τόσο δα ποντικάκι πέρασε από πάνω του ο οδοστρωτήρας και μετετράπει σε σνίτσελ

ζουμερό? Φοβερά ζουμερό καθότι τα αίματα και κάτι άλλα ζουμιά πετάχτηκαν παντού...ναί πολύ ωραία, γλύστρησα στα ζουμιά και χλάτςςς έφυγε το δεξί μου πόδι μπροστά, όπότε έκατσα οκλαδόν..τίποτα δεν έπαθα, απλά τρόμαξα, λερώθηκα και ΕΠΙΤΕΛΕΣΑ το έργο για το οποίο είχα επιλεγεί..

Σχέδιο σατανικό που είναι και της μόδας με τους κώδικες και τα τέρατα

Η Μουσελίνα αρέσκεται να τρώει σνίτσελ. Από ποντικούς ή κοτσύφια. Αντε και κανένα μικρό πουλάκι, αν το πετύχει βέβαια. Αποφεύγει συστηματικά τις κουρούνες, καρακάξες, κίσσες, περιστέρια γιατί τσιμπάνε. Επιασε λοιπόν τον ποντικούλη, αλλά δεν τον έφαγε γιατί τον ήθελε εκλεπτυσμένο, όχι ένα κομμάτι κατιμά..αμ! πώς!. Τι σκαρφίστηκε λοιπόν..

Τον τοποθέτησε με μαθηματική ακρίβεια στο σημείο που θα πατήσει, που πατάει πάντα το δεξί μου πόδι όταν βγαίνω (δεν θέλει το πόδι του Κ γιατί φοβάται μήπως το ποντίκι απο σνίτσελ γίνει σούπα), ώστε να το πατήσω και να γλυστρήσει η σόλα επάνω του, έτσι θα ισοπεδωθεί ομοιόμορφα..

Και βεβαίως ώσπου να σηκωθώ και να την γαμοσταυρίσω, έχει πάρει το σνιτσελάκι, έχει πάει στο μπαλκόνι, το έχει βάλει στο πιάτο της και το τρώει με την ησυχία της..

Μετά βέβαια μου δίνει άπειρα φιλάκια, νιαρ και μούρ... μέχρι το επόμενο...

Αντε, καλό καλοκαίρι..γιατί με το που θα πέσει η πρώτη σνιτσελοποίηση σημαίνει ότι μαζεύουμε τα μάλλινα ΟΡΙΣΤΙΚΑ και βγαίνοντας τα πρωϊνά απο το σπίτι ανάβουμε όλα τα φώτα γιατί καμμιά φορά ακουμπάει το "υπό-σνιτσελοποίηση" και μπροστά στην πόρτα του ασανσέρ.. Ασε που μετά φεύγω καθυστερημένη, αλλάζω ρούχα, μαζεύω τα περισσεύματα και σφουγγαρίζω τον κοινόχρηστο χώρο..και σαν καλή νεκροθάφτης, πετάω στα σκουπίδια, ουρίτσες, ποδαράκια και το κεφαλάκι που σίγουρα έχει χώσει κάτω απο το χαλί της μισητής γειτόνισας που όλο γατάκια μας πετάει..

Star Trek, 12 points

Ναι για την Εurovision λέω...Κάθε χρόνο ορκιζόμαστε ότι θα είναι η τελευταία φορά που στηνόμαστε για αυτή την μ%%%%κιούλα, και κάθε χρόνο αθετούμε τους όρκους μας και στρωνόμαστε να δούμε μόνο τον τελικό όμως.

Τα τραγούδια ήταν συνηθισμένα, χωρίς καμμιά μουσικότητα τα περισσότερα, άχρωμα, άοσμα τραλαλάκια, που μάταια προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν..με τα νούμερα του τσίρκου που η κάθε χώρα είχε σκαρφιστεί για να κερδίσει το βραβείο..

Και όταν εμφανίσθηκαν τα τερατάκια πεταχτήκαμε επάνω γιατί σκεφτήκαμε τους Κλίνγκον στο αγαπημένο μας Star Trek...τα τερατάκια που κυριαρχούν σε όλα τα παιδικά παιχνίδια απο τα πιο αθώα Pokemon μέχρι τα άλλα που παίζουν τα πιό μεγάλα παιδάκια σε PSP & Nintendo. Και βέβαια κερδίσανε αφού τα παιδιά/έφηβοι/ενήλικες που ασχολούνται με αυτά τα παιχνίδια, τους είδαν και αγαλλίασε η καρδιά τους..είδαν κάτι γνωστό απο τα τετριμμένα σαχλοτραγουδάκια που παραπέμπουν στα "μία απο τα ίδια".

Α! Ναί η Βίσση..καλή ήταν η Βίσση αλλά το ίδιο τραγούδι θα μπορούσε να το πεί πρίν 20 χρόνια..να γονατίζει στη σκηνή και να παραληρεί..να την λυπηθούν που τα δίνει όλα..

Τέλος εποχής κυρία Βίσση, ο νεαρόκοσμος το βλέπει αλλιώς..

Αυριο και όλη την επόμενη εβδομάδα στα πρωϊνάδικα θα κτυπάνε ενέσεις, θα σκίζουν τις κυλόττες τους και θα καίνε τα σουτιέν τους.. για την αδικία, για την έλλειψη μουσικότητας, τον ξεπεσμό..που ήρθανε οι εξωγήϊνοι και διώξαν τους ανθρώπους..

Χάρηκα πάντως πολύ που κέρδισαν οι Κλίνγκον..

Ζντούπ!

Και όταν κάνεις την πατάτα, τι γίνεται?

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, την πατάτα την έκανα, μεγάλη, μεγαλοπρεπή και την εμπέδωσα.

Ακουσα και τα εξ αμάξης.

Και δικαίως τα άκουσα, μόνο που όταν έκανα την πατατιά δεν ήξερα ότι ήταν πατατιά, νόμιζα ότι όλα θα είναι εντάξει..ενώ πάταγα στην άκρη του λάκκου..στου λάκκου με τα σκατά, συγνώμη με τις πράσινες πατάτες...

Πώς την πάτησα έτσι δεν ξέρω, πάντως έκανα λαμακία

Πάω να κλάψω με την ησυχία μου τώρα

Επιστράτευση?

Ηρθε επίσημο χαρτί συστημένο σε μιά φίλη μου ότι σε περίπτωση επιστράτευσης η υπηρεσία ΚΕΟ θα χρειαστεί το αυτοκίνητό της μαζί με όλα του τα εξαρτήματα και Γεμάτο Ρεζερβουάρ να το πάει στο Αεροδρόμιο για να χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο με οδηγό τη φίλη μου...

Πώς δεν έπεσε ξερή όταν έλαβε συστημένο το επίσημο αυτό έγγραφο με τον αριθμό του αυτοκινήτου της, το όνομά της, πλήρεις οδηγίες πότε να το παραδώσει, τι να κάνει αν της έρθει η πρόσκληση, τι να φοράει και αν θέλει να το πουλήσει στο εν τω μεταξύ ποιούς αρμόδιους πρέπει να ειδοποιήσει....Διευκρίνηση. Η φίλη μου δεν είναι στρατιωτικός, ιδιώτης είναι.

Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχαμε ξανακούσει. Συνήθως επιτάσσουν οχήματα σε καιρό πολέμου, ναί?

Μήπως κάτι γίνεται πίσω απο τη πλάτη μας? Μήπως πρέπει να ορμήσουμε στα σούπερ μάρκετ και να κάνουμε στόκ σε μακαρόνια, γκαζάκια, μπισκότα, σπίρτα, πάνες, όσπρια και ότι γενικά υπάρχει στα ράφια...θυμάμαι μιά άλλη εποχή που χύμηξε ο κόσμος στα σουπερμάρκετ ΜΗΠΩΣ γίνει σύρραξη και σηκώσανε ακόμη και τις ζωοτροφές, πήραν και τα ράφια...

και καλά το αυτοκίνητο αλλά να έχουν την απαίτηση να το οδηγεί και η φίλη μου μές τη μάχη!! Αυτό κι αν είναι.. αντί για ραντεβού στον αέρα, ραντεβού στα Σπάτα..

Πώς να καταστρέψετε μία σχέση

με τον φίλο σας, τη φίλη σας, το παιδί σας, τον συνάδελφο, ακόμη και με τον γονιό σας

1) κάνοντας κριτική

2) δείχνοντας περιφρόνηση

3) κρατώντας αδιάφορη στάση

1) Η κριτική, που πολλοί θεωρούν ότι βελτιώνει την επίδοση του άλλου στην πραγματικότητα προσβάλλει την προσωπικότητά του, τον/την κάνει να αισθάνεται λίγος/λίγη και αυτόματα τον βάζει σε αμυντική θέση. Το άτομο που κάνει την κριτική θέλει να πιστεύει ότι είναι ανώτερο απο τον κριτηθέντα, έτσι καταστρεφει την όποια ισοτιμία υπάρχει στο ζευγάρι, στο γραφείο, την οικογένεια.. Και αυτά που λένε ότι η κριτική βελτιώνει είναι μπούρδες, ίσως να βελτιώνει αυτούς που την κάνουν γιατί αισθάνονται δυνατοί γιατί αποκτούν εξουσία πάνω στους άλλους.

2) Η περιφρόνηση επιτίθεται στην προσωπικότητα του άλλου και κατά κάποιο τρόπο δείχνει θυμό. Το μήνυμα είναι "αφού δεν αλλάζεις επειδή το λέω εγώ, θα σε τιμωρήσω με την περιφρόνησή μου", ή πιό απλά "φάε τη σκόνη μου". Ο στόχος είναι να γελοιοποιηθεί η αυτοεκτίμηση που έχει ο/η άλλος με σκοπό να κάνει αυτά που ο περιφρονών θέλει. Ετσι καταστρέφει την όποια εκτίμηση υπάρχει στο ζευγάρι.

3) Οταν όλα τα παραπάνω γίνουν καθημερινό ψωμοτύρι, ο ένας να κριτικάρει, περιφρονεί, κοροϊδεύει και ο άλλος να τα δέχεται, ακόμη και αν υπερασπίζεται τον εαυτό του στην αρχή, ακόμη και αν γίνονται ομηρικοί καυγάδες, το τέλος είναι κοντινό. Ερχεται η αδιαφορία που σβήνει την κάθε σχέση. Και οι άνθρωποι αποξενώνονται, ο καθένας παίρνει τις πίκρες του και πάει αλλού. Φεύγει αν μπορεί, άμα όμως δεν μπορεί μένει και κλείνεται στον εαυτό του.

Θεσσαλονίκη, Δράμα, Κομοτηνή

Σχεδιάζουμε με τον Κ ένα ταξίδι με αυτοκίνητο σε Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή για τέλη Ιουνίου. Δεν θα ανέβουμε μόνοι μας, θα έχουμε μαζί μας 5μελή οικογένεια φίλων απο Ιρλανδία και μικρά παιδιά. Θα ταξιδέψουμε απο τον παλιό παραλιακό δρόμο, μέσω Τεμπών, αλλά θα γυρίσουμε απο την Εγνατία, Γρεβενά, Μετέωρα, Καρδίτσα να δούμε κάποιους συγγενείς, Λαμία, Αθήνα.
Στη Θεσσαλονίκη θα μείνουμε σε ξενοδοχείο εκτός κέντρου, (για να μην έχουμε τα ίδια τα περσινά με τα πρόστιμα που φάγαμε όταν αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω απο το Ηλέκτρα), για 3 ημέρες στην αρχή, μετά η φίλη μου θέλει να κάνει μπάνιο στην Χαλκιδική (τόχει καϋμό), θα πάμε όμως και στη Βεργίνα.
Μετά λέμε να πάμε Κερκίνη, Βόλβη, Δράμα, Καβάλα και να μείνουμε στην Κομοτηνή (άν φθάσουμε ώς εκεί και δεν κολλήσουμε αλλού) γιατί όλοι μας είμαστε παρορμητικοί ταξιδευτές και παρασυρόμαστε εύκολα..

Μήπως μπορεί κάποιος να μου δώσει ιδέες για το τι να κάνουμε? Τη Θεσσαλονίκη την ξέρω, έχουμε πάει 1-2 φορές, αλλά από μετά τις Σέρρες δεν ξέρω τίποτα, ούτε έχω πάει ποτέ μου, άρα θα είμαστε το ίδιο τουρίστες όπως οι φίλοι μας.. Επίσης να μείνουμε Καβάλα ή να πάμε καρφωτοί Κομοτηνή και απο εκεί στα γύρω μέρη? Θα έχουμε στη διάθεσή μας 1 εβδομάδα.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Τα βάσανα της μητρότητας

Ηρθε το Πάσχα και γυρίσαμε σπίτι μας ωραία και καλά με σκοπό κάπως να μαζευτούμε, να πλύνουμε τα άπλυτά μας αλλά και να κάνουμε ένα μπάνιο της προκοπής γιατί το νερό στην Αργολίδα είναι σκληρό, ημίσκληρο, μαλακό (δεν μιλάω για τυριά) και εγώ δεν ξέρω τι είναι, αφρό δεν κάνει το σαμπουάν, πλένεσαι και έχεις την αίσθηση ότι κάπου δεν ξεβγάλθηκες καλά γιατί σε μία ώρα αισθάνεσαι το ίδιο βρώμικος.. Τέσπα.

Τέταρτη του Πάσχα η επιστροφή..που δεν προμηνύετο καλή γιατί η Π (ετών 85) έχοντας κάνει τον Σουγκλάκο στις διακοπές (είχε ανέβει στα δένδρα να κόψει νεράτζια, είχε τραβήξει τραπέζια, είχε κάνει άπειρες επικύψεις για να καθαρίσει το τζάκι, να σκουπίσει με αχυρένια σκούπα – ενώ έχουμε ηλεκτρική – και να μου λέει «τι ξέρεις εσύ από σκούπες, αν δεν σκύψεις δεν καθαρίζεις καλά» ) πιάστηκε, (πολύ πρωτότυπο) η μέση της, το πόδι της, τα χέρια της, οι ώμοι της, πιάστηκε παντού και μυξοκλαίγοντας γυρίσαμε Αθήνα, θρηνούσε τη χαμένη νιότη που τράβαγε με τα δόντια τα φορτηγά..λέμε τώρα..και τελικά κατέληξε με βολταρέν στο κρεββάτι..

Και ανοίγω την πόρτα του μπαλκονιού για να χαιρετήσω την άσπρη Χιονούλα και τα γατάκια της (που τα είχα αφήσει στο μπαλκόνι με τόνους ξηράς τροφής και νερό απο λάστιχο που έσταζε μέσα σε δοχείο)..και βλέπω τα μωρά μόνα τους και τη μάνα τους άφαντη...Με το που με είδαν χύμηξαν απάνω μου να μου δαγκώνουν τα χέρια να ουρλιάζουν πεινασμένα. Κοκκάλωσα..Από μωρά δεν έχω ιδέα, πόσο μάλλον απο γατάκια. .

Βουνά τα άπλυτα μέσα σε σάκκους, οι βαλιτσες ξεκοιλιασμένες να κείτονται και εγώ να τρέχω σε pet shops να αγοράζω γάλα για γατάκια σε σκόνη και μπιμπερό...αγόρασα και μερικά σώβρακα για τον Κ γιατί δεν προλάβαινα να πλύνω τα δικά του..δηλαδή να τα βάλω στο πλυντήριο..και να θυμηθώ να τα βγάλω εγκαίρως..και όχι την άλλη μέρα, την παράλλη ή όποτε..

Η ετυμηγορία του κτηνιάτρου σοβαρή έπεσε στους ώμους μου σαν βαριά πλάκα και τους τσάκισε...τα μικρά να τρώνε κάθε 3 ώρες», άντε να τα ταϊζω, να τα πλένω με χλιαρό τσάι μετά γιατί λερωνόντουσαν, να στρώνω εφημερίδες για την τουαλέττα τους και να τα βάλω δίπλα στο σπίτι της Π, γιατί μόλις τα είδαν οι δικές μου γάτες, βγάλαν 10 εκατοστά νύχια.. στο ενδιάμεσο να προσπαθώ να σουλουπώσω το σπίτι, να πάω σουπερμάρκετ, να βοηθάω την Π που ήταν τάβλα...κλάταρα..μου πέσανε οι ασφάλειες

Βρε τι τραβάνε οι μάνες όταν ξενυχτάνε για τα βλαστάρια τους που πεινάνε, κλαίνε, χέζονται, αρρωσταίνουν..Εκεί που ήταν τάτσι-μίτσι-κοτσι με τον αντρούλη τους, με τις βόλτες, με τα ωραία τους, ντυμένες, ευχαριστημένες, χτενισμένες, να τις βλέπει ο άλλος και να ευφραίνεται, έρχονται τα μωρά και γίνονται σκιάχτρα..να κυκλοφορούν σε απόγνωση, αχτένιστες, ξενυχτισμένες, να ντύνονται με ότι βρούν μπροστά τους, κατάκοπες. Και ο σύζυγος να μουρμουράει και αποπάνω..αμάν πιά με το μητρικό σου φίλτρο..και να κοροϊδεύει πώς ήμουνα το πάλαι ποτέ και πώς κατάντησα..

Α! Μανούλες μου , πόσο σας καταλαβαίνω..

Μεγαλώσαμε

και ομορφήναμε. Γίναμε 1 μηνός.

Η αποπάνω κυρία/κύριος (δεν είμαι ξεκαθαρισμένο ακόμα τι είναι) είναι η πιό προσαρμόσιμη γάτα, ότι καινούργιο της προσφέρω το δοκιμάζει αμέσως..
Αυτά τα δύο κατάλευκα γατάκια είναι τα πιό παιχνιδιάρικα..όλο κουτρουβάλες και τραμπάλες . Τα ματάκια όμως παραμένουν μπλέ
Αυτό το γατάκι είναι που με εκπλήσει κάθε μέρα. Από τότε που του έδινα γάλα με το μπιμπερό, αντίθετα με τα άλλα, έτρωγε όρθιο!!! Αν έχεις θεό! Εχει δυνατά πόδια, χωρίς να κάνει βάρη..

Αυτή ήταν η μαμά τους που τα γέννησε στο μπαλκόνι μου μέσα στο συγκεκριμμένο καλάθι. Η ολόλευκη αυτή περσική γάτα ήταν της κυρίας δίπλα που την πέταξε έξω λίγο πρίν μετακομίσει..Αφησε τα γατάκια της σε μένα, τα θήλασε για 3 εβδομάδες και χάθηκε..

Το νήμα

Αν έρθει το "κατι" και κοπεί το νήμα της ζωής μου, τύψεις δεν έχω ούτε ενοχές.
Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν.
Οτι έχω να πώ το είπα, εγκαίρως δεν το άφησα για αύριο, δεν ανέβαλλα ποτέ τίποτα. Η τα λέω τώρα ή τα ξεχνώ.
Οτι έχω αισθανθεί φρόντισα να το ζήσω ως το κόκκαλο, απο το μεγαλύτερο πάθος μέχρι τη μέγιστη θλίψη, όλα τα χρώματα των συναισθημάτων τα έχω βιώσει και ευχαριστώ το Θεό για αυτή μου την εμπειρία.
Δεν έχω τύψεις ότι πρόσβαλλα, έθιξα, πόνεσα τους άλλους. Τις φορές που το έκανα αυτό το κατάλαβα εγκαίρως και ζήτησα συγνώμη πρός τα άτομα που πόνεσα, αλλά και δημόσια συγνώμη.
Ούτε παράπονα έχω επειδή δεν πρόλαβα να αγκαλιάσω, δεν πρόλαβα να βιώσω, να αγαπήσω και να φιλιώσω με τυχόν εχθρούς, ανταγωνιστές, συναδέλφους, πρώην σύζυγο.

Αν όμως δεν έρθει "το κάτι" και δεν κοπεί το νήμα της ζωής μου, υπόσχομαι
να σ' αγαπώ όλο και πιό πολύ
να χαίρομαι την κάθε μου στιγμή
να μαζεύω περισσότερες μαργαρίτες

Πάσχα 4 (και το λουρί της μάνας)

γιατί τρελλαθήκαμε με τα ευτράπελα και σήμερα θα φάμε στη μάπα το τελευταίο απο αυτά, θα το φάμε κανονικά και θα το χωνέψουμε. Εχουμε και λέμε..

1) Μεγ. Σάββατο. Συνηθίζουμε την ημέρα εκείνη το βράδυ να πηγαίνει ο πεθερός μου με την θεία Ελ. στην εκκλησία να φέρει το Θείο Φώς, ενώ οι άλλοι κάθονται σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή και στρώνουν το τραπέζι για να φάμε συνήθως μαγειρίτσα και ψητό αρνίσιο χεράκι. Φέτος όμως απο την στιγμή που ήρθαν τα πεθερικά, έψαχνε ο πεθερός τα κλειδιά του..τα έφερα αλλά που τα έβαλα? Οταν τοποθέτησαν όλα τα πράγματά τους στις ντουλάπες, τα βρήκαν τα κλειδιά αλλά για να μην τα ξαναχάσει τα έβαλε κάπου σίγουρα να τα θυμάται και ...ξέχασε που τα έβαλε. Αναστατώθηκε γιατί δεν είναι εύκολο να αλλάξει κλειδιά, στο πόρτ κλέ του κρέμεται και το τηλεκοντρόλ της γκαραζόπορτας..και είναι ολόκληρη ιστορία να αλλάξουμε τηλεκοντρόλ. Στενοχωρημένος πήγε στην Ανάσταση με τα δικά μου κλειδιά, γύρισαν πίσω γρήγορα και μετά ..δεν φάγαμε τίποτα γιατί το σπίτι και ο κήπος χωρίστηκαν σε ζώνες όπου όλοι οπλισμένοι με φακούς ψάχναμε τα κλειδια..Τα οποία ευτυχώς για εμάς τα βρήκαμε αφημένα σε ένα μικρό τραπεζάκι στο κήπο.. Ετσι , ξαναζεστάναμε την μαγειρίτσα και είπαμε να κάτσουμε να τσουγκρίσουμε και να φάμε.

2) Μεγ. Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα. Πιάνουμε λοιπόν τα κόκκινα τα αυγά που έφερε περήφανη η πεθερά να τα τσουγκρίσουμε και μας μένει η μπογιά στα χέρια. Κυττάμε τα χέρια μας, κόκκινα. Κυττάμε τα αυγά μισο-κόκκινα, τόπους-τόπους, μερικά είχαν μπαλώματα άσπρα..ΞΕΒΑΨΑΝ...η πεθερά κίτρινη σαν φλουρί, να λέει, δεν μπορεί - δεν μπορεί. Σπάμε ένα αυγό και τι να δούμε? Απ΄έξω ξεβαμμένο απο μέσα κατακόκκινο...είχε ρουφύξει τη μπογιά το τσόφλι και την απίθωσε στο ασπράδι.. Ετσι τσουγκρίσαμε με τα δικά μου τα παρδαλά και η πεθερά μου ζήτησε να πάω να της πάρω μπογιές σαν τις δικές μου να βάψει μετά το Πάσχα νέα κόκκινα αυγά και να πάμε Πρωτομαγιά , σήμερα δηλαδή, να ξανατσουγκρίσουμε και να φάμε τα αποφάγια του κατσικιού εξοχικό (είναι φαγητό).

Ετσι πήγα την Πέμτη του Πάσχα στο κατάστημα που πήρα τις μπογιές και ευτυχώς είχαν μερικές ακόμη, περίεργα με κύτταξε η υπάλληλος, άλλο τόσο περίεργα με κύτταζε η ταμίας όταν προσπαθούσε να τις πείσω ότι είμαι Ρωσίδα παλιοημερολογίτισσα...φαίνεται ότι δεν έχω τα κατάλληλα ζυγωματικά..

3) Τις μέρες του Πάσχα τα βράδυα μετά το φαϊ, ευλαβικά πακετάριζαν όσα τρόφιμα δεν μπαίνανε ψυγείο σε κουτιά, ντουλάπια, τα τύλιγαν με λαδόκολλες γιατί έχουμε δύο γάτες και δεν τις εμπιστευόντουσαν. Και καλά κάνανε γιατί οι δεσποινίδες είναι ονομαστές μαστόρισσες του είδους τους, όχι μόνο ξέρουν να ξετυλίγουν, αλλά ξαπλώνουν ανάσκελα και ανοίγουν ένα όχι τόσο σφραγισμένο ντουλάπι με τα ποδαράκια τους. Ετσι δοκίμασαν τα τυροπιττάκια και τα κουλούρια της πεθεράς, νομίζω ότι έφαγαν και την ακρούλα του μπακλαβά.

4) Τα απογεύματα ήταν πολύ ήσυχα, πήγαμε βόλτα με τον Κ και τον πεθερό σε διάφορα μέρη της Αργολίδας, Κορινθίας, οι τρείς μας πάντα γιατί οι άλλες τρείς κυρίες απο τις πέντε το απόγευμα ώς τα μεσάνυχτα παίζανε μπιρίμπα.

5) Αυτό είναι ένα λιτό πρωϊνό για να χωνέψουμε τα αρνιά και τα ερίφια. Οταν στρώναμε πρωϊνό έξω στον κήπο, αφήναμε τον Κ να φυλάει τα τυριά κλπ απο τις ιπτάμενες γάτες του κήπου (ιδιαίτερο είδος της περιοχής, ανεβαίνουν στα αναρριχώμενα φυτά και ρίχνουν κάτι σάλτα απίθανα). Ετσι με πόνο ψυχής μιά μέρα είδαμε όταν βγήκαμε έξω τον Κ, να έχει γλαρώσει σε έναν ήσυχο και αναπαυτικό υπνάκο και πάνω στο τραπέζι να βρίσκονται τρείς χορτάτες μεν, αλλά περίεργες για νέες εμπειρίες, ξένες γάτες που υποχρεωτικά έγλειφαν λίγο τυράκι για να χωνέψουν...

ΑΥΤΑ.

ΤΕΛΟΣ

Πάσχα 3 (αρνί)

και ασυδοσία..
Το αρνί αφήχθει οδικώς, έκανε τρία ταξίδια όμως όντας πεθαμένο. Ενα να έρθει απο το χωριό στην Αθήνα με ΚΤΕΛ (είδες, είδες!) , το δεύτερο απο το ΚΤΕΛ στο σπίτι του πεθερού μου ( ο οποίος το τι τράβηξε δεν λέγεται γιατί το αρνί ήρθε Αθήνα την Μεγ. Δευτέρα. Αρα έπρεπε να μπεί ψυγείο. Καθότι ο πεθερός δεν είναι χασάπης, ούτε έχει μπατζανάκη χασάπη που να διαθέτει ψυγείο-δωμάτιο, βάλανε όλη τους τη δύναμη, πεθερός, πεθερά, ο αδελφός του Κ και μία θεία, να το διπλώσουν στη μέση χωρίς να το σπάσουν για να μπεί στην κατάψυξη..χωρίς να περισσεύουν τα πόδια και αν νομίζετε ότι είναι εύκολο, να το δοκιμάσετε και εσείς) και το τρίτο απο το σπίτι του πεθερού μου στο εξοχικό μου.. όπου του δώσαμε περίοπτη θέση πάνω στον μπουφέ

Μετά οι άνθρωποι χωριστήκαμε σε στρατόπεδα ανάλογα με τα καθήκοντα του καθενός..

Ο πεθερός και ο Κ ήταν επί του ψησίματος, αυτή τη φορά όμως ήσανε εφοδιασμένοι όχι με ένα μοτεράκι, όχι με δύο αλλά με τρία παρακαλώ..

γιατί μία χρονιά χάλασε το μοτεράκι και δεν είχαν άλλο και το γυρίζανε με το χέρι, αλλά δεν ψήθηκε καλά άσε που κουλαθήκανε γιατί μόνο εκείνοι γύριζαν οι κυρίες δεν θέλανε να τους κάψει ο Μάης το δέρμα και δεν κουνηθήκανε, έτσι φέτος ήρθαν 3 όργανα..είπαν του τρελλού να χ@@@ πήγε και ξεκ$$$$$θηκε..

Οι κυρίες πάλι γυρίσανε το κοκορέτσι

αφού προηγουμένως στρώσανε κάτω εφημερίδες και πάνω απο τις εφημερίδες ένα ταψί για τα αίματα και βάλανε εμένα να το στρίβω γιατί δεν σιχαίνομαι τη μυρωδιά.. Είμαστε οργανωμένα κορίτσια..για φίλημα λέμε!

Και ώσπου να ψηθεί ο αμνός (που απεδείχθει κατσικάκι) ήπιαμε λίγες

εντάξει το κάθε ποτήρι χώραγε 6 τενεκεδάκια μπύρας..να μην απορούν οι κύριοι όταν κάνουν μπυροκοιλιές..άμα πιά, όλο για την κυτταρίτιδα ασχολείσθε αλλά με τη σαμπρελίτσα σας ο-κο χι-κι! (αυτά είναι κορακίστικα, γλώσσα που ήμουνα πτυχιούχος)

και μερικά μεζεδάκια ώσπου να βασιλέψει νεκρική σιγή γιατί ήρθαν τα

Και του χρόνου!

Πασχα 2 (αυγά)

1) Η βαφή των αυγών. Φέτος πρωτοτυπίσαμε, αντί να τα βάψουμε παραδοσιακά κάναμε του κεφαλιού μας και τα βάψαμε με παστέλια, ρύζια, κρεμμύδια..ότι μας κατέβει κάναμε.

Το αποτέλεσμα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ, βγήκαν κάτι αυγά σαν αλάβαστρο, με νερά κόκκινα, μώβ, σμαραγδιά, το κάτι άλλο. Τα αυγά που βάψαμε με ρύζια βγήκαν σαν πίνακες του Seurat όλα με βουλίτσες, κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια

Αυτόν τον νεροχύτη ποιός θα τον πλύνει? Μη με δέρνετε τώρα..αυτά έχουν οι καλλιτεχνίες..

Αυτά τα χέρια, είναι δικά μου, όλα μές στη βρωμιά μου

Κάτσε καλά γιατί θα σε βάψω...

Χαρτοπαιξία

Η χαρτοπαιξία είναι στενά συνδεδεμένη με την ύπαρξή μου. Απο μικρό παιδί είμαι μάρτυρας άπειρων παιχνιδιών, καυγάδων, μέχρι ξυλοδαρμών και λοιπών χαριτωμένων. Ημουνα μικρή και με πρόσεχε η γιαγιά μου που συγχρόνως έπαιζε κουμ-κάν με την κόρη της, την ξαδέλφη της και την αδελφή της ξαδέλφης της. Ολες γειτόνισσες και όλες εύκαιρες. Με κάθιζαν στο τραπέζι δίπλα τους για να παρακολουθώ και να μαθαίνω. Επαιζαν και έλεγαν διάφορα, χωράτευαν, έλεγαν και κανένα κουτσομπολιό, έρριχναν και μία χριστοπαναγία στον αχαίρευτο, (σε ένα σόϊ όλο και κάποιος αχαίρευτος θα υπάρχει), τσιμπούσαν μεζεδάκια που όλο και ερχόντουσαν. Επιναν και τα κρασάκια τους φυ-σι-κά...και αυτό συνεχιζόταν ώσπου να έρθουν να με πάρουν οι γονείς μου.

Τα θυμάμαι αυτά με στοργή, γεγονότα φευγάτα μαζί με καλούς στοργικούς παπούδες που όλο και με έπαιζαν «31» ή την απλή ξερή, μιά εποχή μου έδειξαν και τάβλι «πόρτες», κάτι έκανα, πιστεύω ότι επίτηδες με άφηναν να κερδίζω, μήπως και μου αρέσει το σπόρ.

Ατύχησαν.

Ουδέποτε με τράβηξε το χαρτί, παρόλλες τις φιλότιμες προσπάθειες όλων. Ξαφνικά έγινε κάτι και στην ξερή όχι μόνο δεν κέρδιζα αλλά εισέπραττα και σφαλιάρες «στραβομάρα, το χαρτί αυτό ΔΕΝ έχει περάσει», μπιρίμπα προσπάθησαν να με μάθουν όλες μου οι φίλες αλλα απεδείχθην τσιμεντόλιθος. Στην πόκα, μου είναι αδύνατο να ποντάρω γιατί δεν θέλω να χάνω λεφτά και αντίστοιχα στενοχωριέμαι αν κερδίσω γιατί αυτό σημαίνει ότι παίρνω τα λεφτά των φίλων μας.. Μιά εποχή μεταξύ συζύγων, είχα πάει με μία αντίστοιχα χωρισμένη φίλη μου να μάθω μπρίτζ..το μπρίτζ το μάθαμε αλλά βαριόμαστε να πάμε να παίξουμε..τραγικό, απλά τραγικό..και βέβαια χωρίς πρακτική το ξεχάσαμε. Το πρόβλημά μου είναι ότι μου είναι αδύνατο να κάτσω σε ένα τραπέζι και να δαπανήσω έστω και 2 λεπτά κυττώντας τραπουλόχαρτα. Το θεωρώ ότι κλέβω χρόνο απο τη ζωή μου, καλύτερα το ΠιΣιού, όπου μιλάω με κόσμο, που μαθαίνω πράγματα, που σερφάρω, καλύτερα να πάω σινεμά, θέατρο, να δώ ταινία, να ακούσω μουσική, να κάνω πάζλ..οτιδήποτε απο το να δαπανήσω στιγμές πάνω σε τσόχα.

Το έχω ζήσει στην προσπάθεια να κάνω τον εαυτό μου να μου αρέσει και αποτυγχάνω.

Εχουν δημιουργηθεί άπειρες φιλίες επάνω σε τσόχες, με ζήλια της κυττάω αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω. Δεν μου βγαίνει.

Δεν είναι κρίμα?

Πασχα 1

Ξεκινάμε σαν τυπική ελληνική οικογένεια για να κάνουμε Πάσχα εκτός τειχών Μπροστά κάθεται το ζευγάρι και πίσω η γιαγιά και τα παιδιά, εμείς δεν έχουμε παιδιά έχουμε όμως 2 γατιά, Ναί έρχονται και οι κυρίες μαζί για να γιορτάσουμε , αμέ!
Το αυτοκίνητο φορτωμένο με ότι βάζει ο νούς σου, ρούχα, δώρα, τρόφιμα, αυγά που δεν συμπεριλαμβάνονται στα τρόφιμα καθότι θα βαφτούν και θα μείνουν ώσπου να κλουβιάνουν και μετά μία όχι τόσο ωραία πρωία, κάνουν «μπάμ» και βρωμίσει όλο το σπίτι. Και βέβαια το αυτοκίνητο γέρνει μονόπαντα πάντα, ανάλογα με τα πολιτικά φρονήματα του καθενός.
Φόρτωσα τα πάντα απο βραδύς γιατί θα φεύγαμε πρίν χαράξει την επομένη και δεν έχει γλέντι να φορτώνεις στο σκοτάδι. Ξεκινήσαμε στις 6 το πρωί και όντως δεν είχε ψυχή, πέρα βέβαια απο την κανονική κίνηση στην Αττική Οδό έως ότου βγούμε απο την Αθήνα. Οταν φθάσαμε τα ξεφόρτωσα σχεδόν όλα, εκτός απο ένα σακκούλι με μπύρες που αποφάσισε απο μόνο του να σκάσει και να πέσουν τα μπουκάλια πάνω στο ποδαράκι μου ΑΧΧΧΧΧΧΧΧ! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κουτσαθώ για μερικές ώρες αλλά κανείς δεν συγκινήθηκε γιατί όπως μου είπαν «ήταν αναμενόμενο» και «αυτό γίνεται κάθε χρόνο» και «με την βιασύνη που σε διακατέχει..τι περίμενες», ζώ ένα δράμα, κανείς δεν με πονάει, άχ!
Οι γάτες ξετρελλάθηκαν απο τη χαρά τους που ήρθαμε εδώ, παρόλλο που στη διαδρομή η μία βέλαζε σπαρακτικά όταν δεν ξέρναγε. Υπάρχουν και χειρότερα, θα μπορούσα να είχα ένα παιδί που να χεζ..., τι θα έκανα ε? Τρελλαίνονται αυτά τα ζώα για το συγκεκριμμένο εξοχικό γιατί έχει εσωτερικές σκάλες. Ολη τη νύχτα ανεβοκατεβαίνουν, πάνω-κάτω, κάτω-πάνω. Η μία πάει, η άλλη έρχεται, αν συναντηθούν ανταλλάσουν και μερικές μούτζες, άντε και κανένα σκαμπίλι και συνεχίζουν. Οποιος κοιμάται ελαφρά, έχασε. Ευτυχώς κοιμόμαστε σαν τούβλα όλοι μας.

Η πεθερική ταξιαρχία θα έρθει το Μεγ. Σάββατο. Ερχονται άτομα 4, 2 πεθερικά, 1 θεία και το αρνί (που το θεωρώ κανονικό άνθρωπο αφού πιάνει ουκ ολίγο χώρο). Κουβαλάνε everything but the kitchen sink, ότι μπορεί να βάλει ο νούς ανθρώπου, το κουβαλάνε. Εδώ δεν μιλάω για τρόφιμα μόνο αλλά για αντικείμενα (μπρίκια, μαχαίρια, μίξερ, μηχανή για φραπέ, κλαδευτήρια, κάρβουνα, μπιστολάκι για στέγνωμα μαλλιών, μπότες για τον κήπο, τσουγκράνες, φτυάρια, ραδιόφωνα, ανεμιστήρες, ψαλίδια, ένα σιδερο κλπ) όχι γιατί εδώ δεν έχουμε αλλά για να μην μας φορτώνουν να τους τα δωσουμε και για να έχουν καλού κακού. Παλιά φέρνανε και χαρτί τουαλέττας, αλλά νευρίασε ο Κ (αμάν ρε μάνα έχουμε και εμείς κ&&λο )και το κόψανε..
Κάθε χρόνο κάτι προκύπτει, κάτι απρόοπτο, κάτι μαγικό. Το 2004 έφερε η πεθερά μία μαρέγγα ετοιμη ψημένη με σκοπό να ετοιμάσει Πάβλοβα ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα, όλοι ευλαβικά την τοποθετήσαμε σε θέση να μην τη φυσάει τίποτα, να μην την σκουντίσει τίποτα και μετά πήγε ο πεθερός που δεν είχε ενημερωθεί για την λεπτότητα της υπόθεσης και έβαλε επάνω της το καλάθι με τα 30 κόκκινα βαμμένα αυγά. !
Το 2005 όταν λιγουρευόμουνα το κοκορέτσι που περήφανα θα τύλιγα στη σούβλα, απεδείχθει ότι η πεθερά αντί να τραβήξει τα τζιέρια απο την κατάψυξη, τράβηξε έναν κατεψυγμένο λαγό. Και βέβαια δεν τολμήσαμε να τον σουβλίσουμε..Εψαχνε μετά ένα Γιώργο στη γειτονιά να του τον κάνει δώρο γιατί είχε αποψυχθεί και έπρεπε να μαγειρευτεί άμεσα .
Ούφ!
Για να δούμε φέτος, για να δούμε.

Happy birthday

to me!!!!!!

και για σάς που κοπιάσατε ώς εδώ διαλέγετε..

Μιά βόλτα

πρός το Σούνιο. Είπαμε να εξερευνήσουμε την ανατολική Αττική απο μεριά της θάλασσας. Ως το Σούνιο η διαδρομή γνωστή, τίποτα καινούργιο δεν έχει, πέρα απο την ομορφιά του μπλέ..

Μετά το Σούνιο, φθάνουμε στην ευρύτερη περιοχή του Λαυρίου και πέφτουμε σε εγκαταλελειμένο κτίσμα της "Λαυρεωτικής".. μπροστά στα μάτια μας αυτό το χάλι. Δεν μας βγαίνει σαν λαός, άπαξ και
σταματήσει κάτι να λειτουργεί, πάει στα τσακίδια ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί, ας συντηρηθεί, να μείνει μιά γνώση για τους νεώτερους..απο το γκρεμίδι..

Και φθάνουμε σε κάποιο πύργο μετά το Λαύριο και μετά τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ (που έχουν κάνει ΧΑΛΙΑ το τοπίο, αλλά που δίνουν εργασία σε πολύ κόσμο..), φθάνουμε στον πύργο, αλλά δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε γιατί βρίσκεται πάνω σε ένα βουνό απο ..πέτρες. Δεν ξέρω αν είναι πέτρες, χαλίκια, χώμα..ένα μαύρο πράγμα και στην κορυφή αντί για το γνωστό κερασάκι, μιά μπουλντόζα.. απίστευτες εικόνες που μόνο στην Ελλάδα γίνονται.

Παίρνουμε το βουνό απο τα χώματα γύρω-γύρω με σκοπό να βρούμε πρόσβαση πρός τον Πύργο και αντ' αυτής φθάνουμε σε αυτό το λιμανάκι. Δεν ξέρω πώς το λένε, είναι όμως ένα όνειρο..έχει και ταρσανά που κάποια καράβια επισκευάζονται.. Μυρίζει ο αέρας τηγανιτό ψαράκι...Αλλά επειδή δεν μπορώ να φάω ψάρι..

Καθόμαστε σε μιά ταβέρνα και πέφτουμε πάνω στις μπριτζόλες... που είναι τεράστιες..και οι τηγανιτές πατάτες κομμένες στο χέρι..

Διακοπή

Αυτές τις μέρες η ΔΕΗ μας έχει αλλάξει τα φώτα. Κάθε τόσο κάνει και μία διακοπή, αλλά οι διακοπές αυτές είναι εκλεπτυσμένες, έχουν άλλον αέρα, όχι σαν το 2004 που χράτς, κοβόντουσαν τα πάντα και έμενες στο σκοτάδι με τις σακκούλες του σουπερμάρκετ στο ασανσέρ..και άντε όποτε σε βγάλουν. Και όταν σε βγάλουν να τις κουβαλάς στα χέρια απο τις σκάλες...

Τώρα οι διακοπές γίνονται σε άλλη φάση. Δεν κόβεται το ρεύμα εξ' ολοκλήρου, πέφτουν 1-2 φάσεις μέσα στο σπίτι οπότε νευριάζουμε αλλά δεν σκυλιάζουμε. Γιατί έχουμε τηλέφωνο, ΠιΣί, ψυγείο και φώτα στο μισό σπίτι, αλλά δεν λειτουργεί η κουζίνα, το πλυντήριο και τα φώτα στο υπόλοιπο.

Ετσι τα παράπονα μειώνονται. Και άμα τους πείς και τίποτα σου λένε ότι "προσπαθούμε μαντάμ να βελτιώσουμε την ποιότητα υπηρεσιών" που σημαίνει = "αει μωρή στην κουζίνα σου και μην μας κολλάς, γκάζι σου περνάμε, που θές και τα ρέστα + βρισίδι πίσω απο τα μουστάκια τους"

Παροχή υπηρεσιών βλέπεις για ΒΕΛΤΙΩΣΗ της καθημερινότητας..

Never say never

Ρεζιλίκι με λοφίο ήταν αυτό που έπαθα. Αυτά που χρόνια κορόϊδευα, τα λούστηκα μεγαλοπρεπώς και δεν μπόρεσα να βγάλω λέξη.

Ο Κ και ο Ν μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων. Λέει ο Ν ότι οργανώνουν φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα κάπου στον Αλιμο,

"ωραία, λέω στον Κ., καλά να περάσεις που θα πάς".

"Δεν κατάλαβες, μου λέει ο Ν., θέλω να έρθεις και εσύ".

Εκεί, έχασα το φώς μου...γιατί πέρα απο το γεγονός ότι ΠΟΤΕ δεν έχω πάει γήπεδο, μιά ζωή κορόϊδευα τις κοπέλλες - γλάστρες που συνόδευαν τους φίλους τους στο γήπεδο, τάχα μου ότι ενδιαφερόντουσαν για το άθλημα...σαχλαμάρες απλά δεν θέλανε να τους αφήσουν απο τα μάτια τους μη χάσουν τα κελεπούρια

..άστον μωρέ να χαρεί μόνος του με τα φιλαράκια του, να φωνάξει, να βρίσει να βαρέσει και καμμιά μπουνιά, όταν γυρίσει αρνάκι θα είναι, τίποτα αυτές, στουμπωνόντουσαν εκεί σαν κλώσσες και κοκκίνιζαν για αυτά που άκουγαν...πφφ!

Ορκιζόμουν σε όλους τους θεούς της γής ότι εγώ jamais δεν θα πάω γήπεδο αλλά τελικά αφού ολόκληρος James Bond την έπαθε και του ήρθε ο ταμπλάς βαρύς, να μην την πάθω και εγώ?

Βεβαίως και πήγα. Και ντύθηκα κατάλληλα. Εγκαινίασα τη μόδα του "Βαράτε βιολιτζήδες", υπερβολικά μακρύ παντελόνι και τακούνια, όχι χοντρό τακούνι, ψιλό. Αυτά που κορόιδευα φάτα τώρα, να βουλιάζει το τακούνι στον χλοοτάπητα και να με κυττάνε τα παιδιά με ένα ύφος.."βρέ καλώς την, την κοτούλα..βρές φωλιά και κάτσε"...και την ώρα που γινόταν ο αγώνας σκεφτόμουν πώς την πάτησα έτσι και όλοι την πατάνε τελικά.

Μεταλλάξεις

Το πρωϊ που φεύγουμε απο το σπίτι για να πάμε στη δουλειά μία απο τις πιό κοινές συζητήσεις είναι το "τι θα φάμε το μεσημέρι" ..

όταν λέμε μεσημέρι δεν εννοούμε τις μπουκιές τυρόπιττας / μπουγάτσας, πενιρλί, hamburger, πίτσας, μαζί με σαλάτα για τη γνωστή στάχτη στα μάτια που ρίχνουμε στη ζυγαριά, που θα κατεβάσουμε στις 12.00-13.00, μιλάμε για πιόόό μετά.

Το μεσημεριανό φαγητό έχει υποστεί μετάλλαξη και έχει ενσωματωθεί-εξορισθεί στις απογευματινές ώρες, τότε που η γιαγιά μου έπαιρνε το καφεδάκι της με το μουστοκούλουρο και οι εργαζόμενοι γυρίζουν ψόφιοι της πείνας και την πέφτουν στα πιάτα σαν λυκόπουλα.

Σχετικά λοιπόν με το "τι θα φάμε το μεσημέρι" συζητάμε για το τι έχει το ψυγείο, τι έχει η κατάψυξη και "τι έχεις ξεπαγώσει Μαρίνα".

Οπου πολλές φορές όταν νυσταγμένη τα χαράματα που σηκώνομαι βάζω το χέρι στην κατάψυξη και τραβάω το χ κρέας, χωρίς να ανάψω το φώς (οι απότομες αλλαγές φωτός-σκότους βλάπτουν τα ωραία μας ματάκια - κάπου το διάβασα αυτό, δεν θυμάμαι πού) και αφού το ψηλαφίσω συμπεραίνω για το τι κομμάτι είναι και του το λέω, καμμιά φορά όμως βγάζω ΛΑΘΟΣ συμπεράσματα και αντίστοιχα προβαίνω και σε λανθασμένες ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ.

Ετσι λέω στον Κ ότι σήμερα ξεπάγωσα κιμά και θα φτιάξω μπιφτέκια με ούζο (συνταγή απο το hungry) και εκείνος κάνει κεφάλι για τα αφράτα μπιφτέκια και για το ντίπ που σίγουρα θα φτιάξω για συνοδευτικό, μαζί με κάποια ωραία στο μάτι και γευστική σαλάτα..κλπ.. νάαα τα όνειρα περί του συγκεκριμμένου φαγητού .............μόνο που ....

έκανα λάθος ανακοίνωση γιατί όταν ξεπάγωσε το συγκεκριμμένο, δεν ήταν κιμάς ήταν χοιρινές κορτεζίνες... που γίνονται ψητές στα κάρβουνα ή στο γκρίλ... και δεν έχουν ούζο.. ούτε μοιάζουν με μπιφτέκια, αντίθετα με αρνίσια παϊδάκια μοιάζουν...

Ετσι για μιά ακόμη φορά τα όνειρα ένος ανθρώπου θα μεταλλαχθούν βίαια, γιατί τώρα δεν λέω τίποτα.. την πάπια, την χήνα και την κότα κάνω..ωσπου να γυρίσει. Θα στρώσω φίνο τραπέζι.. και θα το περάσω στο ντούκου, πώς ο κιμάς μεταλλάχτηκε σε παϊδάκι. (Βέβαια θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε κοτόπουλο, μπριτζόλα, υπόλοιπο παέλιας μαγειρεμένης αλλά σε περίσσευμα που δεν φάγαμε τότε και κατέληξε στην κατάψυξη για άλλη φορά, σε τσιπούρα..).

Πήγα και αγόρασα 2 πάστες black forest (τις αγαπημένες του δηλαδή) για να τις φάει και να σταματήσει να μουρμουρίζει για τα χαμένα γευστικά του όνειρα..

Και τα ψάρια ρε γαμώτο?

Δεν γράφω τόσο καιρό γιατί το μυαλό μου είναι αλλού..Εχω πάθει ΤΗΝ αλλεργία για μία ακόμη φορά και έχω πρόβλημα. Δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη και να γράψω, όταν έχω φαγούρα στο δέρμα.
Ο αλλεργιολόγος που πήγα και είδα, μετά απο τα τέστ που μου έκανε μου είπε ότι είναι τροφική αλλεργία σε οτιδήποτε κολυμπάει στη θάλασσα. Την έπαθα απο ψάρια και θαλασσινά..
"Μα γιατρέ, του λέω, ψάρια τρώω απο μικρό παιδί...τώρα ήρθε η θεία φώτιση και έπαθα?"
Και μου απάντησε ότι η θάλασσα πλέον είναι γεμάτη με παθογόνους οργανισμούς, από απόβλητα, χημικά, κάδμιο, υγράργυρο, εν ολίγοις είναι γεμάτη βαρέα μέταλλα που τα απορροφούν τα ψάρια τα οποία με τη σειρά τους καταναλώνονται απο τους ανθρώπους. Οι ουσίες αυτές συσσωρεύονται στους ανθρώπινους οργανισμούς και εμφανίζονται ξαφνικά σαν διάφορα ελαφρά ή σοβαρά νοσήματα...

Στη δική μου περίπτωση εμφανίστηκε σαν τροφική αλλεργία.
Και δεν είναι που δεν θα ξαναφάω ψάρια (που τα λατρεύω),
είναι το γαμώτο για όλες τις θάλασσες που μολύναμε τόσα χρόνια και που συνεχίζουμε,

είναι και ο φόβος για το που θα πάει αυτό
Και το μέλλον ποιό θα είναι?