Φυγή

Δεν αντέχω εδώ και μήνες τη νέα πραγματικότητα. Το συνεχή καταιγισμό σεναρίων καταστροφής, για την "Ελλάδα Μας", την "Ευρώπη Μας", το "ευρώ Μας", το μέλλον Μας", τους πιασάρικους τίτλους των εφημερίδων, τις σταθερές τιμές στα ράφια των μπακάλικων, τη πτώση των εισοδημάτων, τη πτώχευση καταστημάτων, την ανεργία.

Διαβάζω ξανά και ξανά επιστημονική φαντασία, fantasy με δράκους και άλλα δεινά λιγώτερο τρομακτικά απο τη πραγματικότητα της ασάφειας. Κανείς δεν εξηγεί το τι μέλει γενέσθαι γιατί κανείς δεν ξέρει τίποτα, για τίποτα, ανάλογα τι προκύπτει, πράττουν. Μηδέν εις το πηλίκον. "Η χρονιά της πλημμύρας"

της Μάργκαρετ Ατγουντ είναι πιο προβλέψιμη, τουλάχιστον βλέπεις τη καταστροφή, δεν τη ψυχανεμίζεσαι και μετά κυττάς τις συνθήκες της επιβίωσής σου. Η διαμορφώνεις νέες συνθήκες, ή επιλεγεις να πεθάνεις..αλλά κάτι κάνεις.. αντί να ατενίζουμε το πιθανόν, το ίσως, το μακάρι, το θα δούμε.

Μουσική συνεχώς. Και τα παλιά και τα καινούργια, να χάνομαι στους ήχους να μη βλέπω, μόνο ν' ακούω. Αρμονία, κέφι, ρυθμό, και λίγο animation, ν' αρέσουν τα κόμικς, ναι και ο Ντόναλντ Ντάκ και ο Ρόζ Πάνθηρας, όχι όμως ο Logicomix. Γούστα είναι αυτά.

http://www.youtube.com/watch?v=45cio5-CBLM

Σινεμά και ταινίες παλιές. Είτε τις βλεπω σε dvd, είτε τις κατεβάζω. Γιατί μιλάνε για άλλες εποχές, για άλλους λαούς με σοβαρώτερα προβλήματα, για άλλες στιγμές, με γέλιο, που είναι πιο ενδιαφέρουσες απο τη κλάψα της αβεβαιότητας.
1) Saving Grace http://www.youtube.com/watch?v=rCUFPy25e4I&feature=related
2) Red dust http://www.youtube.com/watch?v=KVQnHBRCTdU
3) The lemon tree http://www.youtube.com/watch?v=zZgKS_jQoQk

Δεν έχουν αλλάξει πολλά στο δημόσιο τομέα απο τη πλευρά της εξυπηρέτησης του πολίτη. Φύγανε αυτοί που ξέραν τη δουλειά και μείνανε οι άσχετοι που θα να τυπώσουν μία σελίδα περνάει μισή ώρα. Οι "νέοι υπάλληλοι" των ΕΛΤΑ μπερδεύουν το παραλήπτη με τον αποστολέα, έτσι ώστε να σου επιστρέφεται συνεχώς η επιστολή που έστειλες.. Στο τέλος έβαλα βελάκι πάνω στη διεύθυνση του παραλήπτη "ΕΔΩ ΘΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙΣ.."

Ωσπου να μάθουν αυτοί..ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι.

Let the music play

Το γέλιο κάνει καλό..

ή αλλιώς πώς θα βγάλουμε τους δικηγόρους στην ανεργία!

Η ηρωϊδα της ιστορίας μας είναι ικανή όχι μόνο να διαλύσει το τομέα των δικηγόρων αλλά αν επιμεληθεί επι του θέματος, να τους εξοντώσει σε τέτοιο βαθμό, που η έδρα να καταργηθεί και στα Πανεπιστήμια η δικηγορία να μη διδάσκεται!.

Η κυρία αυτή, είχε μία κάποια περιουσία σε ακίνητα τα οποία νοίκιαζε σε τρίτους για να έχει και κάποιο εισόδημα λόγω του ότι ποτέ της δεν δούλεψε. Δεν ανήκε σε παλιά γενιά, τότε που οι γυναίκες ήταν νοικοκυρές, απλά έχοντας τη περιουσία έτοιμη και όντας και λίγο τεμπέλα, έλεγε που να τρέχεις τώρα, κάτσε εδώ καλά είναι. Είχε και ένα σύζυγο - εκείνος βέβαια δούλευε - αλλά συμφωνούσε να μένει αυτή σπίτι και να ξεκοκκαλίζουν μαζί και τα δικά της έσοδα. Παλιά τους λέγανε αυτούς "τοκιστές και σουλατσαδόρους".. σκεπτικό που ποτέ δεν το πήρε στα σοβαρά.
Κάποια στιγμή αρρώστησε ο άνδρας της και πέθανε. Για να μη στενοχωριέται, βρήκε κάποιον άλλο αλλά δεν τον παντρευόταν για να μη χάσει τη σύνταξη. Ετσι έμεινε μόνη της να διαχειρίζεται εκείνη τους ενοικιαστές της. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι θα πάρει στη δούλεψή της κάποιον που να ξέρει απο αυτά, κάποιο δικηγόρο να τη συμβουλεύει και να προστατεύει τα δικαιώματά της. Περιέργως όμως (έτσι νόμιζα) δεν πήρε κανέναν, εκείνη τα έβγαζε πέρα μιά χαρά. Σε κάποια φάση όμως κόλλησε, γιατί αρρώστησε και η προσοχή της μετατοπίσθηκε απο τους άλλους, στον εαυτό της. Ετσι ζήτησε τη δικιά μας συνδρομή (του ανδρός μου και εμένα) να τη βοηθήσουμε με έναν ενοικιαστή "μουλάρι". Αντίστοιχα εμείς, μη ξέροντας την όλη υπόθεση, την αναθέσαμε σε δικηγόρο, ο οποίος αφού συγκέντρωσε όλα τα δικαιολογητικά, πήγε το θέμα δικαστικά, δλδ έξωση και αποζημίωση της εκμισθώτριας.

Οταν πήγε το εξώδικο στο"μουλάρι", ας τον πούμε έτσι, στιγμές απείρου κάλλους προέκυψαν γιατί δεν το περίμενε και το παρέλαβε απο το δικαστικό κλητήρα πανηγυρικά. Μετά κλώτσαγε (τις πόρτες μάλλον-τον άκουγαν ντάπ-ντούπ οι απο κάτω), φώναζε, απειλούσε ότι θα μας σπάσει τα δόντια, τις μύτες, θα πιάσει το δικηγόρο και θα τον κοντύνει 10 πόντους (και δεν τον έπαιρνε γιατί ήταν ήδη μπασμένος), "θα σε γμσ όρθια μωρή", μου έλεγε τηλεφωνικά, "θα τα κάνω λίμπα όλα εδώ μέσα", πήγε εκεί που εργάζεται ο Κ και του πέταγε βιβλία θρησκευτικά στις τζαμαρίες, ακοντιστής έπρεπε να γίνει, αντί για "μουλάρι", σε κάποια φάση είχε κατεβάσει και το βρακί του δείχνοντας πέρα απο τον κ**λο του, την αντιπάθειά του. Οι γείτονες βέβαια, κρεμιώντουσαν απο τα παράθυρα, σκασμένοι στα γέλια. Ο δικηγόρος με μακάριζε που μέρες τώρα κρίσης και αγωνίας, τον κάναμε να γελάει μέχρι να δακρύζει. Αργότερα βέβαια σταμάτησε να γελάει.

Ομως η κυρία έγινε καλά. Και όταν έμαθε τις κινήσεις μας με δικαστήρια και δικηγόρους, έφριξε. Στα τόσα χρόνια που διαχειριζόταν τη περιουσία της, ποτέ δεν είχε πάρε δώσε με δικαστήρια και δικολάβους, όπως τους έλεγε, γιατί τους ξεπερνούσε κατά πολύ. Δέκα φορές αν κλείνεις τον δικολάβο (ο δικολάβος, του δικολάβο, τον δικολάβο, ΩΩΩ δικολάβε...) πάλι δεν της βγαίνεις. Επιασε αμέσως το "μουλάρι" και το κάλεσε σπίτι της. Εκεί τον περίμενε με τη νυχτικιά, στραβοπατημένες παντόφλες, μαλλί σύρμα απο το κομμωτήριο, είχε μείνει άπλυτη 4 μέρες (ήταν Αύγουστος), αλλά είχε βάλει πολλά αρώματα (αλα Λουδοβίκος). Τον κάθισε, τον κέρασε περσινά σοκολατάκια (τα αγοράζει, τα αφήνει εκτός ψυγείου, το καλοκαίρι λιώνουν, τα πλάθει ώστε να τα σουλουπώσει, τα βάζει στο ψυγείο το Σεπτέμβριο και κατά τα Χριστούγεννα τους τα κερνάει), και τον άρχισε στο πίτσι-πίτσι. "Εγώ που πεθαίνω της πείνας, ήμουν άρρωστη, τα παιδιά δεν ξέρουν να σου φερθούν, εσένα τον άνδρακλα, το σημαιοφόρο, τη παλιά μου γνωριμία, αλήθεια τα έχεις ακόμη με τον Χ, τον Ψ και τον Λ (είναι gay) και αρχίζουν ένα κατεβατό, ένα Ταχτσή πρώτο πράγμα.
Να τ' ακούω και να πετάγομαι κάθε λίγο στη τουαλέττα για να ξεραθώ στα γέλια με την ησυχία μου. Το μουλάρι μαλάκωσε, έφαγε τα σοκολατάκια, της είπε το πόνο του για τις χυλόπιτες που έφαγε τελευταία και όλα τα βάσανά του, της εξήγησε γιατί τη φέσωσε 6 μήνες και γονυπετής της φίλησε το χέρι υποσχόμενος τα πάντα. Εφυγε μετά τρέχοντας (φαντάζομαι έψαχνε για τουαλέττα) και δεν τον ξαναείδαμε. Τα χρεωστούμενα όμως της τα έβαλε.

Ετσι μας απέλυσε η κυρία αυτή και εμάς και τους δικηγόρους μας. Δεν θέλει να τους βλέπει στα μάτια της, τι να τους κάνει, αυτή τα καταφέρνει καλύτερα με το πίτσι-πίτσι.
Αν όλοι οι τοκιστές-σουλατσαδόροι, ήταν σαν και εκείνη οι δικηγόροι θα είχαν ψοφίσει της πείνας. !

Πότε θ' αλλάξουμε νοοτροπία;

Σήμερα πήγα στο Κ.Ε.Π της περιοχής μου για να ανανεώσω ένα δίπλωμα οδήγησης. Είχα όλα τα σχετικά έγγραφα έτοιμα, είχα πάρει και ένα σταυρόλεξο μαζί μου, γιατί συνήθως υπάρχει μεγάλη ουρά. Περιμένωντας τη σειρά μου παρατηρούσα τι γινόταν στο χώρο.

Κατ' αρχήν διαπίστωσα μεγάλη έλλειψη προσωπικού. Ελλειπαν οι ευγενείς υπάλληλοι του παρελθόντος που με το χαμόγελο σκοτώνονταν να εξυπηρετήσουν και στη θέση τους τα 4 άτομα που υπήρχαν ήταν 3 γυναίκες και ο παλιός μου "φίλος" ο κύριος πολυθρόνα, που είχα γράψει και παλιά. Στην ίδια θέση καθόταν απο το 2006, κολλημένος στη καρέκλα του. Απο τις 3 γυναίκες η μία με ελάχιστη πείρα στους Η.Υ. (αυτή έτυχε σε εμένα), η άλλη μιλούσε συνεχώς στο τηλεφωνο και η τρίτη ωρύετο την ώρα που μπήκα, είχε βάλει τις φωνές σε μιά γιαγιά που ρωτούσε κάτι, της έλεγε "να πάρει αριθμό προτεραιότητας και να περιμένει τη σειρά της για να ρωτήσει" γιατί η ίδια "δεν μπορεί ν' ασχολείται με τον καθένα προσωπικά επειδή λόγω έλλειψης βοηθών, δεν προλάβαινε να πάει στη τουαλέττα".
Μόλις το βούλωσε η ζόρικη, άρχισε να ουρλιάζει ένας δεύτερος άνδρας που ήταν στα ενδότερα και δεν τον έβλεπα. Μάλλον ο διευθυντής θα ήταν, γιατί το θέμα του ήταν η γραφική ύλη. Αρχισε να ωρύεται ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ πιά στυλό να δίνουν ΄για να συμπληρώνει ο κόσμος τις αιτήσεις, δεν τους προσφέρει το κράτος στυλό, "κακώς ζητάτε στυλό απο εμάς, να φέρνετε απο το σπίτι σας το στυλό σας", εμείς μόνο μολύβια έχουμε. Διευθυντής του Δημοσίου βέρος, που ασχολείται με το ξύσιμο..των μολυβιών. Βρίζοντας τη κακή του ώρα βγήκε απο το ΚΕΠ φουριόζος.. "εχω επαγγελματικό ραντεβού, βιαζομαι" είπε σε κάποιον που τον πλησίασε να ρωτήσει κάτι.

Ηρθε η σειρά μου 5 λεπτά αργότερα. Η κοπελιά που με εξυπηρέτησε, δεν μπορούσε να λειτουργήσει το ηλεκτρονικό πρόγραμμα αιτήσεων. Εκανε 5 τηλεφωνήματα σε γνωστή της σχετικά με το που γράφεται τι και ποιό κουμπί πατάμε. "Νεο-διορισμένη; " τη ρωτάω χαζούλικα. "Οοοχι" απαντάει ευγενικά "ήμουνα σε άλλο τμήμα 6 χρόνια , τώρα με φέρανε εδώ, κανείς δεν μου έδειξε το πρόγραμμα, κάντε λίγη υπομονή". Χρειάστηκε να τυπώσει 4 φορές την αίτηση, μέχρι και την ημερομηνία γέννησης είχε κάνει λάθος, την έβαζε στο επώνυμο και το ΑΦΜ στη διεύθυνση κατοικίας.. και λές βρε παιδί μου, που τη βρήκανε νέα κοπέλλα να μη καταλαβαίνει που πάνε τα 4. Μισή ώρα αργότερα, μετά απο ολόσωστη εκτύπωση..είχα τελειώσει. Σε ένα μήνα θα έβγαινε το καινούργιο δίπλωμα.."μα πώς και τόσο πολύ; " απόρησα " τώρα που δεν έχουμε αλλο προσωπικό πέρα απο τους μόνιμους..αργούμε να πηγαίνουμε, μαζευούμε πολλά και πάμε μία και καλή".. Φεύγοντας απο το ΚΕΠ, είδα και τον μέγα λάτρη των μολυβιών, διευθυντή του ΚΕΠ...σε μία ουζερί... μόνος του απολάμβανε τη ζωή του στο Δημόσιο!.

Λέγαμε παλιά ότι αργούν οι υπάλληλοι στις δημόσιες υπηρεσίες, ότι μιλούν άσχημα, οτι κωλυσυεργούν.. Μετά μάθαμε ότι όλη τη δουλειά την έβγαζαν οι συμβασιούχοι, ενώ οι κυρίως μόνιμοι, μη έχοντας καρέκλα να κάτσουν όλο στο δρόμο/καφετέριες/μαγαζιά ήταν. Τώρα έχουν άδειες τις καρέκλες τους, φύγαν οι συμβασιούχοι, πήγαν σπίτι τους. Πάλι όμως οι Δ.Υ. αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τους πολίτες που τους πληρώνουμε αδρότατα, γιατί δεν μπορούν, είτε λόγω κούρασης, είτε λόγω έλλειψης προσόντων π.χ. γνώσης της γραπτής Ελληνικής Γλώσσας. Και οι καθυστερήσεις, επι των καθυστερήσεων ΩΩΩΩΩΩΩΩ! Καθυστερήσεις.

Ξέρω ότι πολύ δύσκολα θ' αλλάξουμε νοοτροπία. Ντρέπομαι όμως γι' αυτό.

Τραμπουκιστάν

Πήγα στην Εφορία της περιοχής μου στις 27/10 για δουλειές. Ενα που μου έκανε εντύπωση ήταν η έλλειψη προσωπικού. Ενω παλιά έβλεπα τουλάχιστον 30 υπαλλήλους ανά όροφο, τώρα είδα πάνω κάτω 10 άτομα, χώρια το διευθυντή.

"Καλά όλες βγήκαν πάλι έξω στα μαγαζιά", απορούσα;
Οχι, ήρθε η απάντηση. "Εδιωξαν τους συμβασιούχους".

Α! Ναί και τώρα οι μόνιμοι χρειάζεται να κάνουν και καμμιά δουλειά. Ετσι γι' αλλαγή. Αντί να κάθονται πάνω στα τραπέζια και να λένε ανέκδοτα με το Μπόμπο..αγνοώντας τις ουρές (αυτό μου είχε τύχει πρίν 5 χρόνια, στην ίδια Εφορία, μία υπάλληλος καθόταν και αστειευόταν). Και πραγματικά δούλευαν. Και είχε και πολύ κόσμο, ουρές που όμως προχωρούσαν γρήγορα.

Εντάξει, η συμπεριφορά ήταν κακή. Συνηθισμένο φαινόμενο για Εφορία. Είχαν βάλει έναν τέτοιο αγενή σε γκισέ με πολύ κόσμο..γκρινιάζοντας έπαιρνε τις αιτήσεις..τις έψαχνε για λάθη ώστε να μας κατευοδώσει.. "δεν είναι σωστά γραμμένη, φεύγα" λέει στην ηλικιωμένη μπροστά. Τι κύριος, με σκλάβωσες! Πότε μωρέ κόπρε, θα μάθεις να λές καλημέρα, να χαμογελάς και να δείχνεις ευγενής;
"Ελάτε τώρα κυρία μου που μου θέτε και ευγένειες, στην Εφορία είσαστε.."λέει ο υπάλληλος δίπλα. Α! Ναί, ξέχασα! Στο τραμπουκιστάν!

Πάλι όμως καλά που έγινε η δουλειά μου.. και δεν χρειάστηκε να ξανα-ξανα-ξανα πάω.

Λές να γίνουμε ΚΑΙ Ευρώπη;

Οι κατολισθίσεις της κοινωνίας μας

Στη θέση μου ο Εμίλ Ζολά θα κατηγορούσε. Δεν είμαστε όμως ίδια, έτσι απλά διαφωνώ.

Διαφωνώ λοιπόν που έφαγε μούτζα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Διαφωνώ επίσης που αποχώρησε καταστενοχωρημένος. Εκεί έπρεπε να κάτσει. Να σταματησει τη παρέλαση και δημόσια να εκφράσει το θυμό του. Για το κάθε σχολιαρόπαιδο που ελαφρά τη καρδία χλευάζει τους θεσμούς της Ελευθερίας.Μήπως αυτό το παιδί μάθει και κάτι σε αυτό το κόσμο που ζεί.

Οχι δεν θεωρώ ήρωα το νεαρό που τον μούτζωσε. Και όταν διαβάζω εδώ και εκεί για γονείς που λένε ότι ήταν μάγκας και ότι αν ήταν παιδί τους θα τον επιβράβευαν, είναι κατάντια.

Κατάντια που όχι μόνο δεν έμαθαν οι ίδιοι να σέβονται αυτούς που αγωνίστηκαν το '40 για να έχουμε ελευθερία εμείς σήμερα, αλλά που απαξίωσαν να το πούν στα παιδιά τους, αυτοί και αυτοί ήταν οι αγωνιστές, αυτά και εκείνα έγιναν για να έχεις την άπλα σου σήμερα.

Κατάντια γιατί αντί να τους δείξουν πως να αναμορφώνουν το κόσμο πρός το καλύτερο, τους δείχνουν ΜΟΝΟ πώς να επαναστατούν για τα κακώς κείμενά του, ΜΟΝΟ όταν θίγεται η βολεψούλα.

Κατάντια για τους έμαθαν να βλέπουν μέχρι τη μύτη τους, να καίγονται για τον εαυτούλη τους μόνο, τώρα πετροβολούν τους πολιτικάντηδες, πρίν χρόνια όμως τους προσκύναγαν επειδή έδιναν με ξένα λεφτά.

Κατάντια γιατί τους έμαθαν μόνο να γκρεμίζουν, να φωνάζουν, να χλευάζουν, να πετάνε πέτρες...και μετά ευχαριστημένοι να πηγαίνουν γελώντας για φραπουτσίνο των 6 ευρώ. Στα ίχνη των γονιών θα μάθουν να βαδίζουν, να κάνουν ακριβώς τα ίδια και μετά να φτύνουν τους αγωνιστές του κάθε Πολέμου, χωρίς καμμία υποχρέωση πρός τη κοινωνία, σαν κακομαθημένα νήπια, μόνο απαιτήσεις, να ζούν νταβατζήδικα με τα λεφτά άλλων .

Οι κατολισθίσεις της κοινωνίας.

..............................................................................

Διαφωνώ με το θεσμό των παρελάσεων. Είναι ξεπερασμένος και παραπέμπει σε άλλες παρελθούσες εποχές. Θα ήταν καλό να καταργηθούν.

?

Πήραμε τα 100 δις.
Μπράβο, είμαστε έξυπνα παιδιά
Τώρα άνετα μπορούμε να πάμε βόλτες το 3ήμερο.

Ρωτάει λοιπόν το παιδάκι:
Και άμα τελειώσουν τα 100 δις, τι θα μας δώσουν;

Θα μας δώσουν τα αρχ*** τους..

Μία κατάληξη
Μία κατάντια όταν δεν έμαθες ποτέ να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις, αντί στις αέναες "επιδοτήσεις".

Ολα του γάμου δύσκολα;;;

Χθές ήταν να πάμε σε ένα γάμο, σε μία δεξίωση ενός γάμου. Το μυστήριο θα γινόταν σε παρεκλίσσι σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Οι φίλοι και οι λοιποί συγγενείς θα βρισκόμαστε όλοι στη δεξίωση σε κάποιο ξενοδοχείο.

Με το σύζυγό μου γυρίζαμε γύρω-γύρω τη περιοχή που ήταν η δεξίωση για να βρούμε χώρο για παρκάρισμα. Μία ώρα γυρίζαμε.. και τελικά δεν πήγαμε. Το ξενοδοχείο δεν διέθετε θέσεις πάρκινγκ, δεν είχε ούτε υπόγειο, ούτε υπαίθριο χώρο εκεί γύρω, ούτε καν ένα παρκαδόρο. Ηταν δε κτισμένο μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή με κτίρια παλιάς κατασκευής χωρίς ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης. Ηταν η πρώτη φορά που μας συνέβαινε αυτό. Στενοχωρεθήκαμε γιατί θέλαμε να παρευρεθουμε στη χαρά του ζευγαριού..θέλαμε να πάμε και οι δυό όχι ο ένας με τον άλλο να περιμένει διπλοπαρκαρισμένος κάπου, μέσα στο αυτοκίνητο..για κάποιες ώρες.Κάθομαι και σκέφτομαι λοιπόν γιατί το ζευγάρι και οι συγγενείς τους σκέφτηκαν μόνο τη δική τους βολή (υπήρχαν μόνο 2 θέσεις πάνω στο πεζοδρόμιο για το αυτοκίνητο της νύφης και των γονέων) και όχι και των ευρύτερων γνωστών τους. Δηλαδή να τους καλέσουμε για να πάρουμε δώρα/χρήματα, αλλά να τους αφήσουμε στη τύχη τους όταν είναι να τους δεξιωθούμε.. να μη μπορούν οι κυρίες να φθάσουν ανέπαφες στο πάρτυ, γιατί έβρεχε κιόλας, οπότε αν βρίσκανε τη πολυπόθητη θέση κάπου, να χρειαζόταν να περπατήσουν και να λερώσουν τα πόδια τους..τις γόβες, τα μακριά φορέματα...γιατί?

Παραξενεύομαι

Πώς μας βλέπουν..

Είναι πολύ παράξενο και μερικές φορές απογοητευτικό το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Εμεις μπορεί να θεωρούμε τον εαυτό μας ως ευχάριστο, προστατευτικό, ανεξάρτητο, καλλιεργημένο, ομιλιτικό και εξαιρετικά ευγενή. Οι άλλοι όμως μπορεί να βλέπουν ότι είμαστε βαρετοί, ανώριμοι, κτητικοί, εγωϊστές, ξερόλες, πολυλογάδες και γαϊδούρια.

Ανθρώπους που γνώριζα παλιά και τους θεωρούσα το άκρον άωτον της καλλιέργειας και της ευγένειας..τους βλέπω τώρα να μουτζώνουν και κάθε δεύτερη λέξη να έχει ένα"ρε". Για έμφαση λένε και "μωρε". Οταν είσαι μικρός ή ακόμη και παιδί, θεωρείς την ύπαρξη πραγμάτων δεδομένη, πραγμάτων που συχνά δεν υπάρχουν. Θεωρούσα ώς παιδί ότι η Χ ήταν μία ευχάριστη, γενναιόδωρη γυναίκα, γιατί όταν την έβλεπα εγώ όλο με καλόπιανε και δώρα μου έφερνε.
Στη πορεία διαπίστωσα ότι:

αλλιώς φέρεσαι στα παιδάκια,
αλλιώς στους εφήβους,
αλλιώς στους άνω των 20 ετών
Αλλη συμπεριφορά έχεις στο γραφείο,
αλλη στο σπίτι,
άλλη με το γκόμενο τη πρώτη φορά,
άλλη άμα βάλετε τη κουλούρα και
άάάάλληηηηη 10 χρόνια αργότερα.

Λές στο παιδάκι, Μάτσ μούτς..τι γλυκό, καλό παιδάκι που είσαι
Λές στον έφηβο, "Ξεκόλλα πιά απο το game boy, κάνε και κάτι άλλο, θα βλακέψεις
Λές στον εικοσάρη, "πάλι όξω βγαίνεις; Πότε θα διαβασεις;"
Στο γραφείο λές , "Μάλιστα κ. Διευθυντά..ήδη το τέλειωσα, βέβαια, θα πάω αμέσως"
Στο σπίτι αναφορικά με το γραφείο λές, "δε μας χέζει ο μλκς, δεν ξέρει τι θέλει."

Με τη γκόμενα για πρώτη φορά είσαι πλυμμένος, μυρωδάτος, ευγενής, σέξι όλα τα καλά επάνω σου.
Αμα βάλετε τη κουλούρα, μουρμουράς για τα έξοδα του γάμου λίγο..βρίσκεις σπίτι μακριάααα απο τα πεθερικά.
Μετά απο 10 χρόνια..αν είσθε ακόμη μαζί..αμολάς και καμμιά κλ..μετά τη φασολάδα που έφαγες χθές..απο τα χέρια της πεθεράς, που ήρθε να μείνει μαζί σας μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού. Πάχυνες κιόλας, έκανες κοιλιά, δουλεύεις ώς το βράδυ.

Φέρνω τη κα Π να μείνει κοντά μας, έχοντας την εντύπωση που μου δημιουργήθηκε όταν ήμουνα 10 ετών παιδάκι. Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι έτσι..το διαπιστώνω στη πορεία. Ολη η οικογένεια σκάει στα γέλια με τα κατορθώματά της, εκτός απο εμένα που δεν πιστεύω στα μάτια και στ' αυτιά μου. Η παλιά καλλιεργημένη κυρία που θυμόμουνα ήταν μία αυθεντική Κυρία της Αυλής..με το ψουψουψου, τις κατσικιές, κρυμμένη πίσω απο τη μονίμως μισάνοιχτη πόρτα. Τσακώθηκε με όλους για :

α) τα χαρτιά- της μπιρίμπας, κλέβεις-δεν κλέβω, αφού σε είδα, μμ σιγά επειδή φοράς γυαλιά δε σημαίνει ότι βλέπεις, για μόστρα τα πήρες.. Α! έτσι έ; δεν σε ξανακαλώ κι εγώ!

β) τα νερά που τρέχουν απο τα μπαλκόνια - εκείνη ρίχνει νερά, ποτίζει τις πλάκες με το λάστιχο το οποίο πάντα της ξεφεύγει και πάντα καταβρέχει τη φαλάκρα του γκρινιάρη γείτονα - που θυμώνει και βρίζει απο κάτω (τι κακομαθημένος!!) ,

γ) για την ηχορύπανση - η τηλεόραση στη διαπασών γιατί είναι κουφή. Πήραμε ακουστικά και τα πέταξε, τα καταχώνιασε κάπου. Πήραμε και ασύρματα ακουστικά για τη τηλεόραση..κι αυτά κάπου τα έβαλε. Τελικά όλοι οι άλλοι φοράμε ωτοασπίδες μέσα στο σπίτι, κοιμόμαστε και μ' αυτές γιατί ως γνωστόν οι καλύτερες ταινίες τις νύχτες παίζονται,

δ) τις κατσαρίδες - το διαμέρισμά της τίγκα. Μόνο το δικό της έχει τέτοιες συγκατοίκους. Ολες δίνουν ραντεβού στη κα Π, μέρες κρίσης που είναι, εκεί υπάρχει φαγητό πάντα

ε) τις πάσες. Αυτό αφορά αυτά που σου φέρνει να φάς. Εδώ θέλει τέχνη, τη πρώτη φορά τη πατάς, μετά μαθαίνεις και προσέχεις. Οι πάσες αφορούν τρόφιμα, κατα προτίμηση 3 ημερών+, μπαγιάτικα, ληγμένα κι αν είναι σοκολατάκια προπέρσινα. Στην αρχή τα δέχεσαι, λές και ευχαριστώ. Μετά το κόψιμο/εμετό/στομαχόπονο, πονηρεύεσαι και τα δέχεσαι μέν αλλά τα πετάς στα σκουπίδια αμέσως μετά. Υπάρχει και η πάσα με τα δώρα. Ολα υπέροχα με κάρτα αλλαγής. Πάς στο μαγαζί να το αλλάξεις και σου λένε ότι δεν πουλάνε τέτοια είδη. Βάζει το ΧΨ που πήρε απο τη λαίκή, ή προσφορά απο το Χόντο, σε σακούλα του π.χ. Ανδρεάδη..χαχα!

ζ) το πείσμα. Οταν δεν γίνεται το δικό της ο Θεός να σε φυλάει. Ως τώρα έχει σκαρώσει τα άπειρα επεισόδια, έχει πέσει κάτω και έχει χτυπήσει (μόνο μελανιές - ξέρει πώς να πέφτει), έχει τραβήξει και στρώσει τα χαλιά με αποτέλεσμα να λέει ότι πιάστηκε, ξαπλώνει στο κρεββάτι όταν σε περιμένει, αν εμφαισθείς ξαφνικά τη βρίσκεις στη κουζίνα να κάνει δουλειές.. Ως τώρα μετράω 4 κρίσεις πανικού (ψέμματα όλα), άπειρες ψεύτικες λιποθυμίες..βαστήξτε με δεν μπορώ..αααα! Πέφτω.. α! αμα πάς στο Χόντο πάρε με μαζί σου!.
και πάει λέγοντας..

Αχ! Πάνε οι εποχές που την ήξερα ως α) Επαιζε χαρτιά ώς την άλλη μέρα το πρωί (εδώ να δείτε τη ταινία με το Κωνσταντάρα και τη Ρένα Βλαχοπούλου "Η Χαρτοπαίχτρα"). Τη λάτρευαν οι φίλοι και είχε καρέ 40 χρόνια β) Ποτέ δεν ενόχλησε άνθρωπο στη πολυκατοικία που έμενε, ήταν διαχειρίστρια τουλάχιστον 15 χρόνια γ) Φασαρία έκανε πάντα, επειδή οργάνωνε πάρτυ με χαρτοπαιξία, ουδέποτε όμως ενοχλούσε τους γείτονες. δ) Η πάστρα και η νοικοκυροσύνη στο σπίτι της ήταν παροιμοιώδης. Οχι κατσαρίδα, ούτε μύγα δεν πέρναγε. ε) μαγείρισσα εξαιρετική, τα φαγητά της τα έτρωγα στο λεπτό, έγλειφα και τη κατσαρόλα. Το ίδιο και τα δώρα της, ήταν τα καλύτερα. ζ) υπομονετική, ιδιαίτερα όταν με κυνηγούσε για να φάω. Εκανε τον καραγκιόζη και το γάϊδαρο, σόου ολόκληρο για να καταπιώ τη μπουκιά.

Αχ! Αλλάζουμε άραγε ή απλά οι άλλοι δεν έχουν καλή όραση; Ακόμη δεν έχω μπορέσει να φέρω σε συννενόηση τις απόψεις που είχα για τους ανθρώπους παλιά, με αυτά που βλέπω σήμερα. Η κα Π, ένα απλό παράδειγμα είναι.. που να δείς τι γίνεται και με άλλους κοντινούς γνωστούς, συγγενείς ή και συντρόφους..Εκεί γελάει και το παρδαλό γαϊδούρι.

Σκέψεις

Αραγε στο τέλος του 2008, που ξεσηκώθηκε όλη η Ελλάδα για να ρίξει τον Καραμανλή, ήταν για να φέρει αυτή τη πολιτική κατάσταση που μας έφθασε εδώ, στο σκαλοπάτι της πτώχευσης;

Και τώρα ξανά βγαίνουμε στους δρόμους και φωνάζουμε να ρίξουμε και αυτούς και τους άλλους, να φύγουμε απο εδώ, να φύγουμε απ' εκεί, να μείνουμε μόνοι μας, να πληρώνουμε με δραχμές, με ευρώ, με πεταλίδες και με βότσαλα με το κάθε υποβαθμισμένο νόμισμα, αρκεί να γίνει το δικό μας δλδ να έχουμε λεφτά για ξόδευμα χωρίς καμμία υποχρέωση.

Κι αν γίνουν πάλι εκλογές, όποτε κι αν συμβεί αυτό, πάλι δυαδικότητα θα επιλέξουμε, ωστε να μη ξεφύγουμε ποτέ απο το κλοιό του ξεπεσμού και να υποθηκεύσουμε για μία ακόμη φορά την Ελλάδα, εμάς τους ίδιους.

Πολύ φοβάμαι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και αυτό είναι η αιτία των δεινών μας.

The black box analysis

Προσπαθώ να καταλάβω πως δουλεύει το μυαλό σου βάσει του ερεθίσματος που παίρνω.

Μου λέει η αδελφή σου : Εχει μήνες να πληρωθεί ο άνδρας της και εκείνη δεν δουλεύει. Μου το επιβεβαιώνει αυτό συγγενικό πρόσωπο.

Μαθαίνω ότι πληρώνει πολλά χρήματα σε ιδιαίτερα μαθήματα για τα παιδιά της, ότι υποστηρίζει τα χόμπυ τους, ότι έχει ψυχολόγο, personal trainer και κάνει πολλές εκδρομές με την οικογένειά της.

Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Εάν το input είναι λίγα έως ελάχιστα έσοδα, τέτοιο άνοιγμα στο output δεν δικαιολογείται.
Αρα κάτι γίνεται μέσα στο black box.
Αν όντως δεν αμείβεται ο άνδρας της, υπάρχουν λεφτά απο άλλες πηγές. Το οποίο αποδεικύεται απο τα έξοδά της.
Αν αμείβεται κανονικά ο άνδρας της, υπάρχουν λεφτά για ξόδεμα. Γιατί όμως διαδίδει (στην αδελφή της κατ' αρχήν) ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Αυτές οι παράξενες σχέσεις μου είναι εντελώς ακατανόητες και δεν καταλαβαίνω που αποσκοπούν.

Το μόνο που αισθάνομαι είναι θυμό. Εχεις κάτι να πείς; Πέστο. Ωραία, στα ίσια και καλά. Αν όχι, μη το λές και άσε μας ήσυχους.


......................................................................
The input-output analysis is one of a set of related methods which show how the parts of a system are affected by a a change in one part of that system

Κιάτο, Στυμφαλία, Φενεός, Δόξα, Μαντινεια

Κάθε καλοκαίρι καταφέρνουμε να πηγαίνουμε μία μεγάλη εκδρομή. Εως τώρα προτιμούσαμε τη Β. Ελλάδα έχοντας έδρα τη Θεσσαλονίκη. Απ' εκεί πηγαίναμε είτε δυτικά (μέσω Εγνατίας) είτε ανατολικά, είχαμε φθάσει μέχρι τη Κομοτηνή. Φέτος όμως επειδή πήγαμε Θεσσαλονίκη για δουλειά αρχές Μαϊου, κάναμε την εκδρομή μας τον Αύγουστο. Ο στόχος ήταν 2 λίμνες, εκείνη της Στυμφαλίας και η τεχνητή λίμνη Δόξης.

Αθήνα- λίμνη Στυμφαλία. Ξεκινήσαμε νωρίς μία καθημερινή για Κιάτο. Ο δρόμος κακός. Δύο στενές λωρίδες όπου όλοι (επιβατηγά, νταλίκες, ΚΤΕΛ) αναγκάζονται να προχωρούν ο ένας πίσω απο τον άλλο, παίζοντας ζάρια με το μακελάρη αν προσπεράσουν/μπούν στο αντίθετο ρεύμα. Κάποια στιγμή αυτή η καρμανιόλα χρειάζεται να καταργηθεί. Ενας νέος έτοιμος δρόμος θα δώσει ζωή στη περιοχή, πιστεύω ότι θα πηγαίνουμε συχνώτερα αν η διέλευση είναι άνετη κ ασφαλής. Ο δρόμος απο Κιάτο για Στυμφαλία, καλύτερος απο την Ε.Ο. αν το πιστεύεις. Πολλά αμπέλια και σπαρμένα χωράφια. Αίσθημα ευχαρίστησης.. η ιδέα του οίνου, ευφραίνει..
Πρίν φθάσουμε στη λίμνη Στυμφαλία είδαμε έναν αρχαιολογικό χώρο, τη μονή Ζαρακά , όπου βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες. Για να καταλήξουμε στη λίμνη που αυτή την εποχή του χρόνου ήταν σκέτο έλος. Η πρωϊνή ώρα άφιξής μας βοήθησε γιατί ήταν δροσερή, πνιγμένη σε αχλή και σκιές. Τα χρώματα απαλά, αποχρώσεις του πράσινου αλλά και του καφέ που αφορούσαν τα ξερά. Δυστυχώς κάτω απο τη ταμπέλα που απαγορεύει τη ρίψη απορριμάτων, σωροί τα σκουπίδια (πλαστικά μπουκάλια, χαρτιά, διάφ. σακκουλάκια). Δε φθάνει να μας λένε τι να κάνουμε. Χρειάζεται να θέλουμε να έχουμε καθαρή Ελλάδα..να μη τη βρωμίζουμε. Το τοπίο όντως ήταν όμορφο, φαντάζομαι πόσο καλύτερο θα είναι την άνοιξη που οι χείμαρροι θα γεμίζουν τη λίμνη με νερό. Στρέφοντας το βλέμμα πάνω απο το κεφάλι μας είδαμε το Μουσείο Περιβάλλοντος να δεσπόζει, σκέτη βίγλα, απο το λόφο πίσω. Σαν ιδέα πολύ καλή, αρχιτεκτονικά όμως δεν ενσωματώνεται με το περιβάλλοντα χώρο: όλο φτιαγμένο απο γκρίζο μπετόν και γυαλί. Δε μπήκαμε μέσα, δε προλαβαίναμε, απλά φύγαμε. Ισως πάμε μία άλλη φορά.

Καστανιά-Φενεός-λίμνη Δόξης.
Προχωρήσαμε στο φιδωτό δρόμο πρός Καστανιά. Ωραίο τοπίο, πράσινο με σκιές απο τα γύρω δένδρα. Δροσιά και πτώση της θερμοκρασίας 5-6 βαθμούς. Ανεβηκαμε σε υψόμετρο 1170 μέτρα όπου είδαμε το ωραιότατο κτίριο του Ξενία Καστανιάς, κλειστό και άδειο. Χτισμένο πάνω σε πλαγιά είχε το κάμπο απο κάτω. Ανεπανάληπτη η θέα. Μου είπαν ότι λειτουργεί μόνο το χειμώνα. Κρίμα που το καλοκαίρι δεν το εκμεταλλεύονται για περιπάτους και αθλοπαιδιές στη γύρω περιοχή. Εχουμε τη φύση, έχουμε τα νησάκια, μυαλό όμως όχι για να τα κάνουμε ελκυστικά στους τουρίστες.

Μετά τη Καστανιά περιπλανηθήκαμε στη περιοχή γύρω απο το Φενεό, στη Γκούρα, στο Μεσινό. Συμπαθητικά χωριουδάκια, τίποτα το ιδιαίτερο όμως πολύ πράσινο και ωραία θέα. Μετά πήγαμε για φαγητό σε μία ταβέρνα με θέα όλη τη λίμνη Δόξας, ένα πανόραμα. Και τέλος κατεβήκαμε μέχρι κάτω, οδηγώντας γύρω απο τη τεχνητή λίμνη φωτογραφίζοντας τα καταγάλανα βαθιά νερά της. Υπέροχο το τοπίο, δροσερό και γαλήνιο. Είδαμε και 2 νεαρούς που άνετα κολυμπούσαν, όμως εμείς δεν τολμήσαμε να βουτήξουμε. Μας είπαν ότι έχει πέστροφες και πολλούς κυπρίνους.

Επιστροφή μέσω Βλαχέρνας-Μαντινειας.
Θέλαμε να δούμε απο κοντά αυτή την εκκλησία που είχαμε τόσα ακούσει. Προφανώς η κατασκευή της είναι ιδιωτικής πρωτοβουλίας και γούστου. Αξίζει το κόπο να μπεί κάποιος μέσα, όπου το αρχαϊκό στοιχείο κυριαρχεί απο τα μάρμαρα που βάλανε στη πρόσοψη, μέχρι βυζαντινά και αιγυπτιακά θέματα.

Επιστροφή οίκαδε με όμορφες εντυπώσεις, χρώματα, βουνά, νερά, ομορφιά.

Πως περάσατε τις διακοπές σας;

Ηταν η πρώτη έκθεση που μας περίμενε μόλις άρχιζε το σχολείο. Που έπρεπε να γράψουμε παρότι καθόλου δε θέλαμε αλλά αναγκαστικά το κάναμε. Γιατί έπρεπε. Νόμιζα παλιά ότι άπαξ και τελείωνα το Γυμνάσιο-Λύκειο τέλος οι καταναγκαστικές εκθέσεις, κανείς δεν θα ασχολείτο με το πώς περάσαμε..τη Χ άδεια. Τι πλάνη.

Στο Πανεπιστήμιο όλοι σου οι φίλοι σε ρωτάνε πώς πέρασες τις διακοπές γιατί θα ήθελαν και εκείνοι να σου πούν για τις δικές τους εμπειρίες. Στη δουλειά, το ίδιο. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι, ημέρες αδειας σου γίνονται για να χαλαρώσεις και αντίστοιχα να σκεφτείς τι θέλεις να πείς στη (καλοπροαίρετη) κουβεντούλα που θα γίνει. Οχι δεν γράφουμε πλέον εκθέσεις, τα λέμε προφορικά. Και ανταλλάσσουμε εμπειρίες και φωτογραφίες επειδή, κατά βάθος, το θέλουμε.

Οι διακοπές μου λοιπόν ήταν σχετικά καλές. Πήρα άδεια 10 μέρες περίπου και πήγαμε Ναύπλιο μαζί με τη Θεία Π. (ετών 90) και τις 2 γάτες μας. Τζιτζίκια παντού, σαν τσαμπιά κρεμόντουσαν απο τις λάμπες, τα δένδρα, μας κατούραγαν συνεχώς. Αναβα το μηχάνημα για τα κουνούπια που έχει μώβ φώς, στρατιές τα τζιτζίκια επάνω του, το ένα να καβαλλάει το άλλο. Ανοιγες τη πόρτα να μπείς και σε ακολουθούσαν. Ολη τη νύχτα οι γάτες δούλευαν, κυνηγώντας και τρώγοντας τζιτζίκια. Μερικά τρύπωσαν και στο ψυγείο (είδαν το φωτάκι) εκεί όμως πάγωσαν (απο συγκίνηση). Και μετά νέκρα. Συνουσιάστηκαν (μπροστά στα μάτια μας) και πέθαναν, αφού ακούμπησαν τα αυγά τους σε τρυπούλες στο χώμα - τις οποίες έκλεισαν μετά. Ησυχία.

Πήγαμε και στη θάλασσα, κάναμε μερικά μπανάκια. Μας αρεσουν τα βαθιά νερά, το ανοιχτό πέλαγος, έτσι καταλήγαμε πάντα σε μία έρημη παραλία στα Ιρια. .. με βότσαλα, γλάρους, κύμα, μερικούς θαρραλέους wind-surfers και λιγοστούς λουόμενους. Κάναμε και λίγο έγκαυμα..για το καλό.

Ηρεμία, πράσινο, μπλέ, πολλές ψησταριές (σπιτικές) με μεζεδάκια και μπριτζόλες στα κάρβουνα, ψαράκι ολόφρεσκο, βόλτες. Θέλαμε να πάμε στην ορεινή Κορινθία, όμως η θεία Π δεν μας άφησε, οπότε πήγαμε στην αρχαία Νεμέα.. με τον υπέροχο αρχαιολογικό της χώρο και Μουσείο, δίπλα. Επιστροφή με βαριά καρδιά. Ομως πάλι έχουμε άλλη μία εβδομαδούλα υπόλοιπο, για το Σεπτέμβριο..όταν γυρίσουν όλοι για τα σχολεία, εμείς θα φύγουμε, για παραλίες και για εκδρομές στην ορεινή Κορινθία.

Oικογενειακά τραπεζώματα

Ολοι και όλες σίγουρα θα έχετε πάει σε κάποια απ' αυτά, είτε σας σέρνουν οι γονείς σας με το στανιό, είτε γιατί επιβάλλεται να πάτε, είτε επειδή το τραπέζι το κάνετε εσείς.
Υπάρχει ένας κώδικας συμπεριφοράς σε αυτά τα τραπέζια, είτε γίνονται στο σπίτι, είτε εκτός δικού σας χώρου.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΡΗΤΩΣ οι κάτωθι συζητήσεις την ώρα που τρώμε.

1) Πάσης φύσεως ενδοσκοπήσεις ιατρικού περιεχομένου..

Δεν υπάρχει χειρότερο την ώρα που απολαμβάνεις το φαγάκι σου, να έχεις τον άλλο δίπλα να σου λέει τα της κολονοσκόπησης που υπέστη..τα παράγωγά της που γέμισαν το τόπο καθώς και τη ντροπή. Να τη βάλεις εκεί που ξέρεις τη κολονοσκόπηση "ααα! την έβαλες ήδη!! Βάλτη βαθύτερα. Στούμπωσέ τη και με φελλό". Μόνο σκάσε και άσε με να φάω". Αντίστοιχα καρκίνοι, θάνατοι, εμετοί, κλύσματα, εγχειρήσεις κλπ..ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ. Μιά φορά βέβαια που τους απαγόρεψα να λένε τέτοια στο σπίτι μου..βουβάθηκαν..Σα κηδεία ήταν το γεύμα και μετά όταν θα μπορούσαν άνετα να συζητήσουν περί Ιατρικής, δεν είχαν όρεξη..να φύγουν ήθελαν μόνο.

2) Πάσης φύσεως πολιτικά θέματα.
Να προσπαθείς να φάς, ενώ γύρω σου όλοι τσακώνονται με όλους, μερικοί έχουν σηκωθεί απο το κάθισμά τους και είναι έτοιμοι να πλακώσουν στο ξύλο τους απέναντι..οι τελευταίοι σηκώνουν τα μανίκια τους...Βρίζονται και σαρκάζουν αλλήλους..
Ανετα μετά το φαγητό, μπορείτε να βγείτε στο προαύλιο της ταβέρνας ή στο μπαλκόνι να σκοτωθείτε και να προσφέρετε και τζάμπα θέαμα. Ομως σου λένε, "αμα δε μπορούμε να μιλήσουμε για τα όσα γίνονται γύρω μας..με τους δικούς μας ανθρωπους, με ποιούς θα τα πούμε;" Καλά πάνω στη γαλοπούλα των Χριστουγέννων βρήκατε να μαλλιοτραβηχθείτε για το Κ(ω)μμα το καλό, να τα πείτε μετά!

3) Πάσης φύσεως δυσάρεστες κοινωνικές κριτικές
..ιδιαίτερα για τους απόντες. Οπου συχνά παραλαμβάνονται απο τις κοφτερές γλωσσοκοπάνες και τους αλλάζονται τα φώτα. Τρίζουν τα κόκκαλά τους. Το ενδιαφέρον τεράστιο, όλοι ορθώνουν τ' αυτιά τους..και οι κουτσομπόλες κορδώνονται. Αν φθάσουν τα σχόλια στ' αυτιά των μαδημένων κι αν είναι ψέμματα τότε γίνεται χαμός..γιατί θέλουν να αποκατασταθούν στα μάτια των συγγενών. Οπότε κάνουν εκείνοι τραπέζι χωρίς να καλέσουν αυτές/αυτούς που τους κακολόγησαν, ώστε να πάρουν έτσι το αίμα τους πίσω.. Αν είναι αλήθειες αυτά που ειπώθηκαν και τις μαθουν τα θύματα..τόσο το χειρότερο για τις γλωσσούδες. Μαλλι με μαλλί θα πιαστούν. Οι υπόλοιποι πρώτο τραπέζι πίστα.

4) Πάσης φύσεως κατηχήσεις.
Αυτό είναι το άκρον άωτον της γαϊδουριάς..οι μέν να τρώνε και οι δέ να κηρύττουν..απο τα θρησκευτικά δόγματα μέχρι το "τι έκανες στο πόλεμο, μπαμπά", κηρύγματα κατά/υπέρ μειονοτήτων, gay, ρατσισμού, Κρίσης (σε αυτή τη περίπτωση το κεφάλι τους έχει κρίση), δυσοίωνες προβλέψεις, καθώς και συμβουλές βάσει προσωπικής πείρας "ξέρω εγώ που στα λέω αυτά, είμαι παθούσα".. Στάχτη και Burberry. Κάποιος πάντα βρίσκεται και τους δίνει μία λεκτική κατακεφαλιά που τους αφήνει σέκους!. Καλή του/της ώρα! Να φάμε με ησυχία χωρίς ν ' ακούμε βλακείες.

"τι θα λέμε, τότε;" ρωτάει μία συγγενής. "Μας τα απαγόρεψες όλα".!!
Δεν θα μιλάτε, θα μασάτε μόνο!

"Θού Κύριε το στόματί μου!!" σταυροκοπιέται η συγγενής.. Μετά πιάνει το τηλέφωνο..ν' ανακοινώσει..τις απαγορεύσεις..Χαχα!

Τολό

Μιά φορά κι ένα καιρό .... ήταν ένα ψαροχώρι..κάπου στην Ελλάδα. Κάποιος, χωρίς το δικό του αυτοκίνητο (τέλος της δεκαετίας του '60) ηθελε 4 ώρες με το ΚΤΕΛ ώς τη μεγάλη πόλη-πρωτεύουσα του νομού και απο εκεί άλλη 1 ώρα με στάσεις για να καταλήξει στο ψαροχώρι μας. Το ψαροχώρι είχε 2 δρόμους, ένα να πάς και ένα να φεύγεις. !! Ο πρώτος πέρναγε μέσα απο το χωριό, αρχίζοντας απο τη μεγάλη αμμώδη παραλία μέχρι το τέλος του που ήταν το λιμάνι όπου έδεναν τα κρουαζερόπλοια. Με τους ξένους τουρίστες βέβαια. Ο δεύτερος παρέκαμπτε το χωριό και σε πήγαινε πρός την έξοδο απο τη πίσω μεριά..ώστε να μη βλέπεις τις αναμνήσεις που άφησες πίσω σου.

Στο χωριό υπήρχαν κάμποσα ξενοδοχεία, γιατί το λάτρευαν οι ξένοι τουρίστες, Γερμανοί, Σουηδέζες (που πέρναγαν με ένα καϊκι στο νησάκι απέναντι και κάνανε γυμνισμό και τις κυνηγούσαν οι παπάδες τάχα για τα ήθη τους), Αγγλοι, Ολλανδοί με τη μπύρα στο χέρι και οικογένειες με παιδιά. Τσούρμο τα παιδιά ξεχυνόμασταν παντού, άφοβα και κατάμαυρα απο την έκθεση στον ήλιο. Ούτε καπέλλα, ούτε αντιηλιακά, ούτε και τρόμος "μηηηηηηηηηη Γιαννάκη, θα σε πατήσει το τρόλεϋ". Πέφταμε συνεχώς κάτω, γδερνόμασταν, ανοίγαν μύτες, καρούμπαλα - κανείς γονιός δεν ασχολείτο..τα πλέναμε όλα στη θάλασσα και φτού κι απο την αρχή. Ολα ήταν χαλαρά και ελεύθερα.

Η πανσιόν που μέναμε ανήκε σε ένα Γερμανό που δούλευε με γκρούπς. Γνωστός του μπαμπά μου. Μπροστά ήταν πολύ όμορφο με βουκαμβίλια δένδρο και κήπο. Πίσω, η κυρία Μαρία που το φρόντιζε είχε κοτέτσι..για τα αυγά που έδινε στους πελάτες. Πλήθος οι κότες μπαινόβγαιναν..όχι στα δωμάτια..αλλά κυκλοφορούσαν στους κήπους με εμάς απο πίσω να τις κυνηγάμε και αντίστοιχα να μας τσιμπάει ο κόκκορας. Ο άνδρας της, ο Μίμης, ήταν ψαράς, μονίμως καθισμένος στις σκιές στο μουράγιο, μπάλωνε τα δίχτυα του. Και έλεγε ωραίες ιστορίες.
Το ψαροχώρι είχε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ, καινοτομία όλης της περιοχής. Το είχε ενα ζευγάρι με ένα κοριτσάκι την Αννα-Μαρία που ήταν συνομίληκό μου, παίζαμε μαζί. Απέναντι ήταν ο ορκισμένος εχθρός τους ο παλιός παντοπώλης που τους μούτζωνε 4 φορές την ημέρα, γιατί του κλέβανε πελάτες. Εβγαινε απο το μαγαζί του το πρωϊ "να ρε", κλείδωνε το μαγαζί του το μεσημέρι "να ρε" και αντίστοιχα μετά άλλες 2 φορές γιατί το σούπερμάρκετ ήταν ανοιχτό όλες τις ώρες ενώ εκείνος κοιμόταν τα μεσημέρια. Μία φορά μόνο δεν τους μούτζωσε και αυτό γιατί ήταν άρρωστος!
Υπήρχε ένα ωραίο γαλακτοπωλείο, όπου με έστελνε η μαμά μου να παίρνω γάλα και γαλατόπιττα που έφτιαχνε η ιδιοκτήτρια.. μούρλια . Την μισή την έτρωγα στο δρόμο. Πιο πέρα ήταν το μαγαζί του ψιλικατζή που πούλαγε και εφημερίδες, περιοδικά και κόμικς για τα παιδιά. Στέκι μας. Οι εφημεριδες ερχόντουσαν με το καθημερινό μεσημεριανό ΚΤΕΛ. Ολο το μεσημέρι το τσούρμο περίμενε την άφιξη του λεωφορείου..μετά πέφταμε στη μελέτη. Διαβάζαμε τα πάντα. Δεν υπήρχαν ακατάλληλα, όλα κατάλληλα για τη μαρίδα. Στο τέλος παίρναμε και μερικά.
Τα βράδυα οι γονείς μας, μας πήγαιναν σινεμα, είχε 2 υπαίθρια που άλλαζαν 3 φορές την εβδομάδα το έργο. Εκεί τρώγαμε σακούλια με πασατέμπους και πολλοί απο εμάς πέταγαν τις φλούδες στα χαλίκια κάτω. Το μυστήριο ήταν ότι την επομένη φορά που πηγαίναμε ήταν τα χαλίκια καθαρά..ποιός κακομοίρης τα μάζευε άραγε; Ολοι έβλεπαν τις ταινίες, και αυτοί που πλήρωναν εισιτήριο και οι τζαμπατζήδες που σκαρφάλωναν στα δένδρα και στη μάντρα γύρω απο το κινηματογράφο. Μερικές φορές η ταινία σταματούσε γιατί ο συγχισμένος ιδιοκτήτης κατάβρεχε με το λάστιχο τη μαρίδα που έβλεπε τζάμπα, τους πέταγε και πέτρες. Ερχόταν και ο συχωρεμένος Θανασης Βέγγος καμμιά φορά να δεί ταινία, όχι τις δικές του, άλλες, αστυνομικές. Τότε καθόμασταν σαν αγγελούδια, Βέγγος ήταν αυτός, ΘΕΟΣ. Οταν δεν είμασταν στο σινεμά, τρώγαμε σουβλάκια και μετά κάναμε βόλτες είτε με ποδήλατα, είτε με τα πόδια σε όλο το χωριό, παίζαμε διάφορα παιχνίδια ή και επιτραπέζια. Δεν υπήρχαν τηλεοράσεις τότε. Και το νυχτερινό μπάνιο ήταν απαγορευμένο για εμάς. Μόνο οι μεγάλοι πήγαιναν.
Υπήρχαν και κλάμπς στο ψαροχώρι μου, λίγο πιο έξω απο τα σπίτια για να μην ενοχλεί η μουσική. Εκεί πηγαίναμε κλεφτά και κυττάγαμε τις κοπέλλες που χόρευαν σφιχτά με τ' αγόρια τους, φιλιώντουσαν ή κάπνιζαν-έπιναν χρωματιστά ποτά αγναντεύοντας τη φεγγαράδα.. Ολες μας ευχόμασταν να είμασταν και εμείς μεγάλες..μόνο για τη στιγμή. Το αγαπημένο μου ήταν το Baloo. Με τα χαμηλά καναπεδάκια και τα πολύχρωμα φαναράκια.. Η πίστα είχε χρώματα απο κάτω, είχα χωθεί μέσα μιά φορά και στριφογύριζα επάνω της πρίν με πιάσουν τα γκαρσόνια και με βγάλουν έξω "τα παιδάκια απαγορεύονται".
Θυμάμαι τη θάλασσα αυτού του τόπου και τα ψάρια της. Μπαίναμε μέσα και πλήθος ψαράκια μας τσίμπαγαν τα πόδια..αχιβάδες μάζευα με το σακκούλι (ακόμη έχω μερικές σακκούλες), άμα ήταν γεμάτες, τις άνοιγα και έτρωγα το περιεχόμενο. Ποτέ δεν έπαθα τίποτα. Καθημερινή στάση στην "Ελβετίδα" παγωτατζίδικο. Παίρναμε χωνάκια με μπάλλες σπιτικού παγωτού που έβαζε απο πάνω σάλτσα σοκολάτας bitter. Χρέωνε εμάς τα παιδιά λιγώτερο απο τους μεγάλους, έτσι μας είχε μόνιμους πελάτες.
Κάποιες νύχτες που είχε φεγγάρι μας έπαιρναν οι πατεράδες μας πεζοπορία. Ηταν περιπέτεια και λίγο τρομαχτικά. Μας πήγαιναν στο διπλανό χωριό που είχε παραλία, μία ώρα περπάτημα απο χωματόδρομο..Είχαμε φακούς και πετσέτες γιατί υπήρχαν τρύπες στα βράχια με νυχτερίδες..που έπεφταν πάνω στα μαλλιά μας.. Ετσι κουκουλονόμασταν με τις πετσέτες..για να γλυτώσουμε. Φθάναμε στη παραλία της Πλάκας και εκεί τα μεγαλύτερα παιδιά ανάβανε φωτιά. Κάποιοι κάνανε νυχτερινό μπάνιο, οι μπαμπάδες κυρίως, εμείς όχι. Καθόμασταν έως αργά ..2 το πρωί, ίσως και αργότερα. Στο γυρισμό κοιμόμουνα στην αγκαλιά του μπαμπά μου. .. Πήγαινα σε αυτό το ψαροχώρι κάθε Ιούλιο μέχρι που έγινα 15 ετών. Μετά πέθανε ο μπαμπάς μου και σταμάτησα. Ομως δε ξέχασα τις γλυκές στιγμές που είχα ζήσει.
Εκτοτε ξαναπέρναγα 1 φορά κάθε 5-6 χρόνια, μήπως δώ κατι που να θυμίζει.. και κάθε φορά στενοχωριόμουνα.. το κέρδος είχε αντικαταστήσει τη πρωτόγονη ομορφιά.. Τσιμέντο, δυνατή μουσική απο τα σκυλάδικα, σπίτια πάνω στον αιγιαλό. Η μαγεία έχει κάνει φτερά. Ξαναπέρασα και πέρυσι, ένα Σάββατο μετά απο βροχή. Βρήκα το καμπαναριό στη θέση του. Είχε γίνει μεγάλη φασαρία παλιά γιατί όταν τελείωσε έφριξαν όλοι με το αρχιτεκτονικό του σχέδιο. Αηδία το ανέβαζαν, έκτρωμα το κατέβαζαν..
Παρόλλες τις αντιξοότητες..αυτό έμεινε και δυστυχώς έδεσε καλά με όλες τις περίτεχνες κατασκευές που κατασκευάστηκαν γύρω του, έκτοτε.
Το ψαροχώρι ύπάρχει ακόμη, μέσα μου. Μόνο εκεί.

Memories

Σήμερα πέταξα τις αναμνήσεις μου. Αυτές που ήταν καταχωνιασμένες σε ένα παλιό μεταλλικό μπαούλο. Το 2001, τότε που πέθανε η μαμά μου, ξεκαθαρισα το παλιό μπαούλο, πέταξα πολλά τότε, άφησα μερικά. Εκτοτε, πέταγα πράγματα..πού και πού. Σήμερα όμως έγινε το τέλος εποχής. Ανοιξα το μπαούλο και το είδα άδειο.

Αισθάνθηκα ένα κενό, σα να έφυγαν οι παλιοί φίλοι και οι στιγμές που αποτύπωνα σχολαστικά στα ημερολόγιά μου (έγραφα ημερολόγιο απο το Δημοτικό, έως την εμφάνιση του PC), γεγονότα, ονόματα, φίλοι, ταξίδια.. να χάθηκαν για πάντα. Ενα τσίμπημα τύψεων ένοιωσα. Μήπως έσφαλλα και να τα κράταγα ακόμη λίγο..όμως όλα αυτά τα χρόνια όλο και τα κράταγα ..και τώρα πιά δεν με ενδιαφέρει τι υπήρχε εκεί κρυμμένο. Ο, τι και ήταν θα ήταν ασήμαντο, γιατί αν ήταν σημαντικό θα το είχα ήδη μεταφέρει στο σπίτι μου, στη σημερινή μου ζωή.

Πρίν λίγες μέρες έδωσα οδηγίες και τα πετάξανε όλα. Δεν ήμουνα παρούσα γιατί φοβήθηκα μη το αναβάλλω πάλι επ' αόριστον όπως το είχα κάνει τόσες φορές παλιά.

Περίμενα να στενοχωρηθώ, όμως νοιώθω ανάλαφρη. Σα να έφυγαν τα βάρη εκείνα των υποχρεωτικών αναμνήσεων. Δεν αισθάνομαι καμμία υποχρέωση να έχω αποδείξεις οτι έχω ζήσει, ότι πήγα εδώ-εκεί, γνώρισα αυτούς κ αυτές, σπουδασα αυτά κ εκείνα, δούλεψα και απέκτησα εμπειρίες και γνώσεις.

Ελευθερώθηκα.

Ρίγος

Παραλίγο σήμερα να γίνω θύμα ληστείας.
Tο πρωϊ παρόλλες τις απεργειακές κινητοποιήσεις χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας να παραλάβω κάτι δέματα. Πήγα νωρίς το πρωϊ και κατά τις 11.30, φορτωμένη 3 σακκούλες κατευθύνθηκα πρός τη κοντινώτερη στάση Μετρό, μέσω οδού Αθηνάς. Το λάθος μου ήταν που σταμάτησα σε ένα περίπτερο, να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, βγάζοντας το πορτοφόλι μου για να δώσω το 0.50 σεντς. Εκεί πρέπει να με σταμπάρισαν. Προχώρησα στην οδό Αθηνάς ψαχνοντας να βρώ ταξί, γιατί ήταν βαριά τα πράγματα..και με την άκρη του ματιού μου είδα 2 ακαθόριστους άνδρες με άσπρα πουκάμισα να με πλευρίζουν, σα να με έβαζαν ανάμεσά τους..και με κοντοζύγωναν.
Εστριψα σε ένα δρόμο, έστριψαν και αυτοί. Μπήκα μέσα στη Βαρβάκειο, μπήκανε και εκείνοι..ξαναβγήκα στην Αθηνάς.. στάθηκα κοντά σε άλλη μία κυρία που περίμενε να περάσει κανένα ταξι..αυτοί ήρθαν πιο κοντά μου..κατάλαβα ότι έγινα μέρα μεσημέρι στόχος..τότε έδωσα ένα σάλτο, πέρασα μέσα απο τα αυτοκίνητα και πετάχτηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο δ'ιπλα σε έναν τροχονόμο, απο τον οποίο ζήτησα πληροφορίες για τις διαδηλώσεις, τάχα.. Αυτοί δεν πέρασαν απέναντι, ευτυχώς..όμως τότε άκουσα μία κραυγή.."βοήθεια, τη τσάντα μου"..η κυρία που στεκόταν απέναντι δίπλα μου να ωρύεται..και αυτοί οι δυό..καπνός..
Το είπα στο τροχονόμο και μου είπε ότι τώρα με τις διαδηλώσεις τα κλεφτρόνια έχουν αποθρασυνθεί, ούτε που το καταλαβαίνει κανείς για πότε πετάει , το πορτοφόλι, ο χαρτοφύλακας, το κινητό, η τσάντα και άμα αντισταθείς..σε χαρακώνουν.
Αγριεύτηκα. Πρώτη φορά μου συνέβαινε τέτοιο πράγμα. Τόσα χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό και κυκλοφορούσα τα βράδυα, ποτέ δεν τρόμαξα τόσο όσο σήμερα. Και τότε υπήρχε εγκληματικότητα, υπήρχαν skinheads υπήρχαν ομάδες που αλληλο-σφαζόντουσαν, υπήρχαν πρεζόνια που σερνόντουσαν..ποτέ δεν αισθάνθηκα απειλημένη καταμεσήμερο σε ένα τόσο πολυσύχναστο δρόμο να με πλευρίζουν έτσι με σχέδιο, δύο μελαψοί σαν Ινδιάνοι, ειλικρινά με έπιασε ρίγος..

Εφυγα απο τη περιοχή άρον-άρον, έκοψα δρόμους και δρομάκια και βρέθηκα Σταδίου..μαζί με τους διαδηλωτές..χώθηκα σε ένα καφέ..να πιώ κάτι, τρέμανε τα πόδια μου..

Και τώρα που είμαι σπίτι μου, ακόμη τρέμω..γιατί δεν είναι που θα μου έπαιρναν τόσο τη τσάντα..είναι που έγινα στόχος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Το καζάνι

Ζώ σε ένα καζάνι. Ενα παραδοσιακό καζάνι που είτε βράζει, είτε έχει ήδη βράσει, αλλά που όλο και διάφορα τραλα λα βγάζει. Το καζάνι μου είναι πολύ ενταξει, παρόλλο που γύρω του η Ελλάδα βράζει και συνεχίζει να μας τρομάζει. Ολος αυτός ο φόβος και η αβεβαιότητα χαλάνε τη συνταγή. Εκεί που περιμένεις κρεατόσουπα γαλλική, σου βγαίνει πράσινη και σιχαμερή.

Οικογενειακά γίνεται της κακομοίρας.

Μία μάγισα μας έχει ματιάσει, όλο ανακατεύει το ζουμί της στο καζάνι...
Καζάνι Νουμερο 1. : Εφαγε μία τούμπα ο άνδρας μου και έπαθε θλάση μυών..ωσπου να ξεπονέσει, τσούπ να μία λοίμωξη στο αναπνευστικό..και μετά τσούπ πυρετός. . Μόλις χώθηκε στο κρεββάτι του με φάρμακα και σούπες.. (όχι απο το καζάνι - άλλες), τσούπ προβλήματα στη δουλειά του. Εκει που του έλεγε ο γιατρός "μη μιλάς-γδέρνεις το λαιμό σου" αυτός να ωρύεται.. Μετά του ανέβαινε ο πυρετός, μετά τον χαπακώναμε και του κατέβαινε.. Το ασανσέρ όμως αυτό δεν τον βοήθησε. Χρειάζεται να ηρεμήσει και να μη συγχίζεται.. Χαχαχαχα! Ανέκδοτο!

Καζάνι Νούμερο 2 : Την ίδια ώρα που ο άνδρας μου ασθενεί, ασθένησε και η κα Π επειγόντως. Πιάστηκε το πόδι της όταν έπεσε ο συζυγός μου. Οπως απεδείχθει, ήταν πιασμένη ένα 2μηνο..αλλά σιγόβραζε το καζάνι και δεν είχε δέσει η σούπα. Εδεσε 24 ώρες μετά το πέσιμο. Αλλά δεν το είπε αμέσως..όοοοχχχχιιι. Το άφησε να πιαστεί τελείως και μετά φωνάξαμε το γιατρό που σύστησε ανάπαυση, φάρμακα, περπάτημα με Π και ένέσεις. Μόλις έφυγε ο γιατρός, πέταξε το Π, άρπαξε το καρότσι της λαϊκής με τα ροδάκια (γιατί τη στηρίζουν πολύ καλύτερα) και ως μικρή διαολίτσα, σκαρφίστηκε πώς να τραβήξει τη προσοχή.. Ετσι, σφουγγάρισε, αέρισε το σπίτι, μαγείρεψε και πέρασε 24 ώρες γυμνάζοντας τις φωνητικές της

χορδές εξηγώντας στο κονγκλάβιο των φιλενάδων τα παθήματά της.. Τα φάρμακα θα τα πάρουμε αλλά δεν είναι σίγουρο αν θα τα πάρει.. ίσως μόνο τις ενέσεις..αλλά όχι και συνέχεια γιατί πονάνε.. Εν τω μεταξύ βέβαια περιμένει του κόσμου τις περιποιήσεις.. και κάνει σχέδια ν' αγοράσει νέο κρεββάτι ή να βάλει ντάκους κάτω απο τα πόδια του ώστε να σηκωθεί κάπως, αλλά να πέφτει κάθε τόσο αν χοροπηδάει επάνω του..να βρούμε ξυλουργό για τους ντάκους, ή να βάλουμε τη παλιά Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη που κανείς δεν διαβάζει πιά.. ε; για να τη βοηθάει με το πόδι της.. Εχουμε και κάτι παλιά playboy αν θέλεις θεία να βάλουμε απο κάτω.... Παπαπα! Οχι τέτοια! τι θα πεί ο κόσμος..

Και δώστου ανακάτεμα στο καζάνι...που έχει μεταλλαχθεί σε οθόνη τηλεόρασης.. Θα ρωτήσει τη Τατιάνα και θα μας πεί!
Καζάνι Νουμερο 3 : Με το που έπεσε ο άνδρας μου, πιάστηκε το πόδι μου.. πρήστηκε η φλέβα και δεν μπορώ να κάνω βήμα.. Είχε να πρηστεί απο το 1997 που αρρώστησε η μάνα μου. Γονάτισα κάποια στιγμή να δώ κάτι και ξανατραυμάτισα το γόνατό μου.. Ετσι το κάθε βήμα είναι με 1000 βάσανα.. Παγοκύστεις απο τη μιά, ζεστούλα απο την άλλη για το τραυματισμένο κόκκαλο.
Προβλέπεται άγριο κυνήγι των μαγισσών. Πρέπει να τις πιάσουμε και να τις κάψουμε. Να τις σουβλίσουμε ή χειρότερα να τις αναγκάσουμε να εφαρμόσουν τις οδηγίες του γιατρού στη κα Π.. Χαχα! Θα προσπαθούν να σκοτώσουν το γάϊδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα! Να δείς που θα προτιμησουν το σούβλισμα!
αχαχαχα!

Οποιος θέλει να του στείλω ένα καζάνι, να κάνει κεφάλι.

Παραλληλισμοί

Το 2008 ένας έφηβος πέθανε

και κάηκε η Αθήνα, μαζί με ξυλοδαρμούς και σπασίματα. Ολοι βγήκαν στους δρόμους και απαίτησαν την αλλαγή.
Ηρθε μετά τις εκλογές η αλλαγή. Με νέα μέτρα, πιθανή χρεοκοπία, ΔΝΤ κλπ.
Σίγουρα οι διαδηλωτές του τότε, εκείνοι που ζητούσαν "αλλαγή" δεν φαντάζονταν σε τι επίπεδα θα μας έφερνε..δεν φαντάζονταν τα σημερινά δεδομένα που βιώνουμε.

Μέσα του 2011 πάλι κάποιοι αθώοι πέθαναν και ξανά η Αθήνα μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη, με σπασίματα, ξυλοδαρμούς, βία. Ενδόμυχα όλοι ζητάμε μία αλλαγή. Δεν αντέχουμε άλλο, σα να λέμε.

Αναρωτιέμαι για την αλλαγή αυτή που πιθανόν να έρθει. Πόσο χειρότερη απο τη προηγούμενη μπορεί να είναι;

Wish list

Παντρεύτηκαν και οι William-Kate, να ζήσουν τα παιδιά. Μετά τη τελετή και τη φανφάρα, ανασκουμπώθηκε το Λονδίνο να καθαρίσει τους δρόμους..απο αυτό..

http://www.blinkx.com/watch-video/london-starts-post-wedding-cleanup/uoMK05YdyxQb7ZpeoC3r4w, που άφησε πίσω του το πλήθος των θαυμαστών της βασιλικής οικογένειας..Που και σκουπίδια πέταξαν, κουρέλια, μπουκάλια, χαρτιά και λέρωσαν παντού.

Ελεγα και εγώ, αναρωτώμενη πόσο ωραία θα ήταν αν αντίστοιχα καθαριζόταν η Αθήνα συστηματικά. Μία πολύβουη πόλη την οποία όλοι μας βρωμίζουμε, απο το πλαστικό μας μπουκάλι μέχρι το χαρτάκι που πετάξαμε στο δρόμο, χωρίς καμμία τύψη. Απο τους γεμάτους κάδους απορριμάτων που ουδείς ασχολείται να τους αδειάζει τακτικά, να ξεχειλίζουν και να σκορπίζουν τα σκουπίδια στους 4 ανέμους, μέχρι την απίστευτη εικόνα αδιαφορίας που μένει, απο το θέαμα των μικροπωλητών μεταναστών που απλώνουν τις λινάτσες της πραμάτειας σε πολύβουα σημεία του κέντρου - το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία, το Πολυτεχνείο, μη σεβόμενοι τη πολιτιστική κληρονομιά της χώρας που τους δέχθηκε. ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, έχω με τη Πολιτεία που επιτρέπει τα πάντα επειδή αδυνατεί να κρατήσει θέση. Μία Πολιτεία που μπερδεύει την ασυδοσία με την ελευθερία. Μία Πολιτεία που αδιαφορεί για το πολίτη, μία Πολιτεία που έχει τελειώσει.

Η Αθήνα θα μπορούσε να είναι μία υποδειγματική πόλη κόσμημα. Ηδη έχουμε ετοιμάσει ένα αξιόλογο ιστορικό κέντρο, με πεζόδρομους που οδηγούν τον επισκέπτη στους αρχαιολογικούς χώρους, στο νέο (υπέροχο) Μουσείο της Ακρόπολης, προσφέροντας ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα αναδεδειγμένη απο τους νέοτερους Ελληνες. Το Αττικό Μετρό φρόντισε πέρα απο την εύκολη μετακίνησή μας να αναδείξει και την ιστορική μας κληρονομιά και με τη συνεργασία αξιόλογων ζωγράφων και καλλιτεχνών. Η φωτογραφία είναι απο το σταθμό του Αγίου Δημητρίου.
θα ήθελα λοιπόν να κάνω μία Wish list.
Αυτή η προσπάθεια διαμόρφωσης του ιστορικού κέντρου που περιλαμβάνει και τη Πλάκα θα ήθελα να επεκταθεί και σε άλλα μέρη της Αθήνας. Θα ήθελα να διαμορφωθούν τα κτίρια στις κεντρικές λεωφόρους, όχι μόνο τα ήδη υπάρχοντα νεοκλασσικά, να καθαριστούν τα μάρμαρα απο τις πολυκατοικίες, να φρεσκαρισθούν οι δρομοι, να μετριασθεί ο αριθμός των διερχόμενων αυτοκινήτων που ρυπαίνουν και βέβαια να απαγορευθούν οι γυρολόγοι με τη ξαπλωμένη πραμάτεια παντού. Αλλο είναι ο καστανάς και άλλο οι σειρές των εγχρώμων που πουλάνε τσάντες, ρολόγια, τσάντες, κάλτσες, τσάντες, μπιχλιμπίδια, τσάντες, παιχνίδια...σε όλη τη Πανεπιστημίου. ΕΛΕΟΣ πιά. Ουτε να περπατήσουμε δεν μπορούμε..Να καθαριζονται οι δρόμοι συστηματικά, όχι όποτε.., να ποτίζονται τα δενδράκια που φυτοζωούν μποροστά απο τα καταστήματα απο τους ίδιους τους μαγαζάτορες, όπως φροντίζουν τις βιτρίνες τους ας ρίξουν και λίγο νερό στο πράσινο μπροστά τους. Ας αποκτήσουμε και κάποιες ευθύνες, σαν λαός. Ας μη περιμένουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ απο το Κράτος.
Ποιός θα τα κάνει αυτά; Με τι λεφτά; To Κράτος αυτή τη στιγμή όχι μόνο δεν δίνει, μας παίρνει κιόλας.
Ας ξεκινήσουμε να τα κάνουμε μόνοι μας, σα πολίτες με συνείδηση όχι σαν ζήτουλες που περιμένουν τα πάντα απο τους άλλους. Εχεις κατάστημα; Το καθαρίζεις με κάποιο τρόπο. Τα νερά απο το σφουγγάρισμα μη τα ρίχνεις έξω, κάτω απο το ρείθρο. Ρίχτα στη τουαλέττα σου. Φέρε ένα μάστορη να ισιώσει τις πλάκες του πεζοδρομίου ώστε να μη πέφτουμε συνεχώς. Πλήρωσε το μάστορη απο τη τσέπη σου. Αν όλοι δίναμε απο λίγο θα υπήρχαν και καλύτερα πεζοδρόμια, η εικόνα της Αθήνας θα βελτιωνόταν. Περισσότερος κόσμος θα ήθελε να την επισκεφθεί.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να προσφέρουν εθελοντικά λίγο απο το χρόνο τους. Ναί, στη σημερινή Ελλάδα που όλοι στενάζουμε για τη τσεπούλα μας, υπάρχουν και κάποιοι που ενδιαφέρονται για κάτι πέρα απο αυτήν και ας δρέπουν την απαξίωση των συμπολιτών μας. Ας είμαστε εμείς τα κορόϊδα που θα μαζεύουμε τα σκουπίδια σας, που θα ποτίζουμε τα δενδράκια και τις αγγελικούλες που σκονισμένες αργοπεθαίνουν μπροστά απο τη κατάμεστη καφετέριά σας.
Και μη μου πείτε ότι είμαι ονειροπαρμένη. Με τα χεράκια μας βγάζουμε τα ματάκια μας (όπως κάναμε έως τώρα) και με τα χεράκια μας μπορούμε να αλλάξουμε γυαλιά. Για να βλέπουμε μία καλύτερη πόλη που οι ίδιοι, συνειδητά αναπλάσαμε σαν το Φοίνικα. Απο τις ίδιες μας τις στάχτες.

Πάσχα 2011

Χριστός Ανέστη σε όλους. Με τις καλύτερες ευχές για τις μέρες που έρχονται.

Το φετεινό Πάσχα ήταν δύσκολο απο πλευράς ανθρωπινων σχέσεων, κάτι σαν ένα πολύ ιδιαίτερο σχολείο όπου όλοι αφουγκραζόντουσαν τις συμπεριφορές των άλλων και αντίστοιχα τις ερμήνευαν ο καθένας πρός όφελός του/της. Ολοι είχαμε κάτι να πούμε. Αλλά δεν το λέγαμε. Ομως τα συναισθήματα σχεδόν πάντα βγαίνουν στον αφρό, ιδιαίτερα όταν 6 διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζονται τον ίδιο χώρο για 5 ημέρες.
Ολοι οι συνδαιτημόνες είχαν κάτι να πούν. Ενας μίλησε - ο τυχερός, αφού μπόρεσε να βγάλει απο πάνω του τα άγχη. Να ξαλαφρώσει. Κάποιος άλλος έβριζε συνεχώς μέσα απο τα δόντια του, ποτέ φωναχτά, πάντα ψιθυριστά νομίζοντας ότι δεν ακούγεται, αλλά που όλοι άκουγαν να τους στολίζει..

Καταπιεσμένες έχθρες και όνειρα που ξέφτισαν. Καποιος ήταν σχεδόν αναίσθητος για τον πόνο και κόπο που έδινε, θεωρούσε ότι του το χρώσταγαν. Κάποιος παρεξηγιόταν με το τίποτα, απαξιούσε όλους επειδή δεν έκαναν πράγματα όπως εκείνος ήθελε. Κάποιος άλλος ήταν ψυχικά κατακουρασμένος και έψαχνε φυγή..που ευτυχώς τη βρήκε ρίχνοντάς το στο κλάδεμα των δένδρων. Κάτι σαν διαλογισμό, όπου το μυαλό αδειάζει απο τις έγνοιες και σκέφτεται μόνο το δένδρο μπροστά του. Κάποιος τρίτος έλυνε διαρκώς σταυρόλεξα, πιανόταν επάνω τους σαν σανίδα σωτηρίας, να φαίνεται ότι συγκεντρώνεται αλλού, ώστε να μη παίρνει θέση όταν γινόντουσαν τσακωμοί. Για το τίποτα μεν, αλλά που αναστάτωναν τη σιγή της λύπης. Και το τελευταίο άτομο της παρέας τραυματιζόταν, πρώτα ένα πέσιμο - που κατέληξε σε ελαφριά θλάση, μετά σε ένα μωλωπισμένο δάχτυλο - το μάγκωσε στη πόρτα - . Ο φυσικός πόνος προστατεύει απο το φόβο του αύριο, με τις αναδιαρθρωσεις τους και τη θυσία που έχουμε κάνει ως τώρα σαν λαός..απο φόβο μη και χάσουμε αυτά που νομίζαμε ότι είχαμε, δανειζόμενοι. Κάποιος απο αυτούς τους 6 που ανέφερα πιο πάνω ήμουν και εγώ.

Ηταν το πιο παράξενο Πάσχα της ζωής μου. Λυπημένο, αγριεμένο, πονεμένο, αδιάφορο για τους άλλους, εγωϊστικό, υβριστικό, κουρασμένο και άρρωστο. Αντίστοιχα τέτοιο Πάσχα είχα περάσει μία φορά στη δεκαετία του '70, μετά που πέθανε ο μπαμπάς μου. Που σαν φαντασματα..με τη μητέρα μου πορευόμασταν..μέσα στους ιστούς της ομίχλης. Μιάς ομίχλης που δεν τραβήχθηκε ποτέ. Τουλάχιστον απο το μυαλό της δικής μου μάνας. Φρόντισα αυτή την ομίχλη να τη θάψω. Κάπου. Ετσι είναι τα νέα παιδιά.. αναβάλλουν τις λύπες.

Είχε όμως και στιγμές όπου κατάφερνα να αποστασιοποιηθώ και να τελειώσω το πρώτο μέρος μιάς ιστορίας τύπου fantasy που έγραφα απο το 2008. Κάτι καλό λοιπόν βγήκε απο τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2011.
Οταν γυρίσαμε, μόνο που δεν φίλησα το πάτωμα του σπιτιού μου. Σαν να γύρισα στο Παράδεισο.

Tannhauser : The Pilgrim's Chorus

Η βενζίνη και η "κρίση"

Διαβάζω στη σημερινή Ναυτεμπορική ότι "σε ιστορικά υψηλά, διαμορφώθηκε την Τετάρτη η πανελλαδική μέση τιμή της αμόλυβδης βενζίνης, «σκαρφαλώνοντας» στο 1,681 λεπτά ανά λίτρο, τιμή που αποτελεί και το υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών."

Παρόλλη τη νέα τιμή της βενζίνης διαπιστώνω ότι πολλοί συμπολίτες μας συνεχίζουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους με το αυτοκίνητό τους, χωρίς να συνοδεύονται απο άλλους. Δηλαδή, όχημα με μόνο επιβάτη τον οδηγό. Στα Νότια προάστεια, που ένω υπάρχει καλό δίκτυο συγκοινωνίας πρός το κέντρο ή και το λιμάνι, δηλαδή τράμ, μετρό και μπλέ λεωφορεία, τις ώρες αιχμής οι κεντρικές λεωφόροι είναι πηγμένες απο τους βαλέδες που ναί μεν γκρινιάζουν για την ακρίβεια του καυσίμου, αλλά που άνετα οδηγούν μπρός-πίσω το αυτοκίνητό τους μόνοι.

Σε άλλα προάστεια που τα τραίνα δεν είναι κοντά για να εξυπηρετήσουν, θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι οδηγοί να συνδυάζουν τις μεταφορές τους 2-3 μαζί και να μοιράζονται το κόστος, όπως θα περίμενε κανείς. Υπάρχουν μερικοί που το κάνουν. Η πλειοψηφία, όχι. Αποτέλεσμα, πηγμένη η Κηφισίας, πνιγμένη η Μεσογείων, η Κατεχάκη, η Συγγρού κλπ..

Και ερωτώ, πόσο πρέπει να αυξηθεί το κόστος της ζωής για να καταλάβουμε ότι χρειάζεται να αλλάξουμε νοοτροπία;

Περί ορθογραφίας, ζώων και πρασιναλόγων

Πάλι κάτω με ίωση είμαι. Που τη μάζεψα απο την ανοιξιάτικη Δευτέρα - τότε που έβαλα πουκαμισάκι - ίσως και απο ένα μικρό παιδάκι που έβηχε κοντά μου, ίσως επειδή έχουν πέσει οι άμυνες του σώματός μου. Παίρνω αντιβίωση και σκέφτομαι.

Αραγε η λέξη "αντιβίωση" γράφεται με "ω" ή με "ο"; Κάθε που αλλάζει μία πολιτική παράταξη αρχίζουν τα παιχνίδια με τη γλώσσα. Κάθε φουρνιά μαθητών γράφει τα ίδια πράγματα με άλλους τρόπους. Τραίνα, τρένα, αυγά, αβγά. Παλιά μας μάθαιναν ότι η μηλιά είναι μηλέα. Είχα την ατυχία να πέσω σε λάτρη της καθαρεύουσας, καθηγητή. Στο Γυμνάσιο. Αδύνατο να εκφράσω συναίσθημα στη γλώσσα των νομικών συγγράμματων. Ο καθηγητής με μάλωνε "Ωραίες οι εκθέσεις σας, αλλά ξύλινες." Και ξύλινες έμειναν ώσπου να μας επιτραπεί να γράφουμε στη καθομιλουμένη. Μετά έγιναν πλαστικές, εξελίχθηκε το κάρμα τους. "Οι στήλες" του Ολυμπίου Διός. Ακου "στήλες"!! Τι βλακείες.
Ερχεται ο ανηψιός μου να μου δείξει την έκθεση που έγραψε στο Γυμνάσιο και που πήρε 17. Είναι περήφανος για το βαθμό. Τη "Λιβυή" όμως την έγραψε "Λιβιί" τα "ι, η, ει" έγιναν όλα γιώτα, τα "ο, ω" όλα όμικρον. Και στο facebook όλα γράφουν με Grenglish για να γλυτώνουν και την ορθογραφία. Η καθηγήτρια της έκθεσης δεν δίνει σημασία στην ορθογραφία. Αισθάνομαι μαλάκας που έτρωγα ώρες και ώρες να μάθω να γράφω "σωστά ελληνικος" και να παίρνω 14 γιατί έγραφα "ξύλινα", ενώ με τη Παιδεία του σήμερα θα έπαιρνα "17". Τι βλακείες.

Βγήκε και επίσημη η απαγόρευση συμμετοχής ζώων στα περιφερόμενα Τσίρκο (έχει άραγε πληθυντικό; ). Επιτέλους να σταματήσει η σύλληψη και το βασανιστήριο των αγρίων ζώων πρός τέρψιν και θεάματα. Ποιός νόμος θα μαζέψει τους ανεγκέφαλους γονείς και συνανθρώπους μας που πάνε τα παιδάκια τους στα τσίρκουλα για να δούν τους ελέφαντες να χορεύουν σάμπα; Big problem, άλυτο.
Παρακάτω λέει ότι θα δημιουργηθεί ότι "Διαδικτυακή Ηλεκτρονική Βάση σήμανσης και καταγραφής των ζώων συντροφιάς και των ιδιοκτητών τους" Λές να γίνονται θαύματα; Αυτό το ότι θα καταγραφούν και οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ωραίο. Ετσι οι κ.κ. Βορειοπροαστίτες δε θα μπορούν να σουτάρουν στα νότια τους σκύλαρους ράτσας που πλήρωσαν μεν "για το παιδί" αλλά που δεν νοιάστηκαν και να εκπαιδεύσουν..οπότε ξούτ στα Νότια..κάποιος θα βρεθεί να το πάρει..Αντίστοιχα και οι Νοτιοπροαστίτες σουτάρουν τα σούπερ ντούπερ σκυλιά τους βόρεια.. . Βαρέθηκα να μαζεύω τρομαγμένα πλάσματα απο το δρόμο. Ενα τέκελ παλιά- του βρήκα ευτυχώς σπίτι, μετά ένα Μεγάλο Δανό, που τον είπα Μουεζίνη γιατί είχε μία φωνή καμπάνα, είχε και Καλαζάρ όμως και πέθανε. Ο γείτονας αγόρασε ένα υπέροχο λευκό γατάκι Αγκύρας, στα χέρια το είχαν, ώσπου γέννησε. Μετά ..μετακόμισαν και η γατο-οικογένεια ήρθε σε εμένα. Ευτυχώς βρέθηκε η Vasvoe και πήρε 3, το τέταρτo το κράτησα( φωτο επάνω). Πόσα όμως θα κρατήσω;

Φοβάμαι για το νομοσχέδιο αυτό μή και πάει φούντο. Εφαρμοσθεί στην αρχή και μετά χρονοντούλαπο.
Yes, this is Greece, να πούμε.

Η ομάδα που έγινε μονάδα

Εχουμε βολευτεί σα λαός μιά χαρά, παρόλλη τη κρίση. Η οποία μας χτυπάει στο οικονομικό κυρίως κομμάτι, δεν έχουμε τόσα ώστε να περνάμε απο πολύ καλά, έως καλά. Το "καλά" όπως το ερμηνεύει ο καθένας, ανάλογα με τη τσέπη και τις προσδοκίες του.Οταν λέω "βολευτεί" εννοώ ότι κυττάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους άλλους. Πρώτα ερχόμαστε εμείς (και η οικογένειά μας) στη λίστα και μετά η υπόλοιπη Ελλάς.
Ομως όταν κυττάμε μόνο τον εαυτό μας, - δηλαδή να καλύπτουμε τις δικές μας ανάγκες, όνειρα, βουλές πρωτίστως, - γινόμαστε μονάδες που δεν ενσωματώνονται στο κοινωνικό σύνολο που απο το 1995 και ύστερα έγινε εικονικό. Κοινωνία υπάρχει, το σύνολο έχει γίνει εικονικό. Δεν λειτουργούμε σαν ομάδα, αλλά σαν μονάδα. Και αυτό έχει επίπτωση σε εμάς, στο τρόπο που ζούμε, στη κοινωνία μας και δυστυχώς μας φαίνεται και στα άλλα Κράτη. Ο κάθε ένας απο εμάς έγινε "εαυτούλης.
Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι εμείς οι Ελληνες, αντίθετα είμαστε καλόκαρδοι, φιλόξενοι, εξωστρεφείς, ευχάριστοι, αγάπαμε τα παιδιά μας, να βοηθήσουμε τον άλλον, χαρούμενοι. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που μας διαφεύγουν, γιατί δεν τα διδαχτήκαμε ποτέ. Παραδείγματα:

1) Πρίν 2 μέρες πήγαμε με τον Κ. (σύζυγο) σε ένα κρεοπωλείο να πάρουμε κρέας. Μπροστά στο μαγαζί του έχει φροντίσει να υπάρχουν 4 θέσεις πάρκινγκ "για τους πελάτες του" μόνο. Μία μοτοσυκλέτα ήταν παρκαρισμένη παράλληλα με το δρόμο πιάνοντας έτσι 2 θέσεις. Χρειάστηκε να μπώ στο χασάπη, να ρωτήσω τίνος είναι η μοτοσυκλέτα, να βγεί έξω ο νεαρός με 1000 συγνώμες ότι "δεν το κατάλαβε γιατί βιαζόταν" και να τη παρκάρει κάθετα, ώστε να ελευθερώσει χώρο και για τον άλλον. Ουτε γάϊδαρος ήταν, ούτε αγενής. Απλά δεν σκέφτηκε ότι ο τρόπος που παρκάρει μπορεί να εμποδίζει έναν άλλο πολίτη, να εξυπηρετηθεί. Γιατί λειτουργεί το μυαλό του σαν μονάδα "να κάνει τη δική του δουλίτσα - ο άλλος δεν υπάρχει".
2) Σε κεντρικούς δρόμους προαστείων, όπου είναι μαζεμένες πολλές τράπεζες και σουπερμάρκετ, γίνεται της κακομοίρας με την ελεύθερη στάθμευση. Παρκάρουν όπου βρούν "για ένα λεπτούλι μονο", διπλά, τριπλά ακόμη και τετραπλά αδιαφορώντας για τα διερχόμενα αυτοκίνητα που δεν χωράνε (σφυράνε-κορνάρουν-μουτζώνουν ή και γδέρνουν προφυλακτήρες), για τους πεζούς που κατεβαινουν στο οδόστρωμα να περπατούν επειδή τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με αυτοκίνητα "για ένα λεπτούλι μόνο". Μερικοί Δήμοι όπως της Βούλας και του Π. Φαλήρου, στενεύουν τις λωρίδες (το Π. Φάληρο με έργα, η Βούλα με διαχωριστικό) ώστε να διευκολύνεται η διέλευση, η στάθμευση απαγορευτική. Ερχεται λοιπόν η μικροβιολόγος μου, μορφωμένη γυναίκα με παιδιά γιατρούς, έξαλλη να ουρλιάζει ότι τα έργα αυτά δυσκολεύουν τη ζωή της γιατί δεν βρίσκει να παρκάρει μπροστά στο ιατρείο της και χρειάζεται να το βάζει στο πίσω δρόμο. Να στολίζει το Δήμαρχο κλπ.. Αυτή η γυναίκα σκέφτεται μόνο τη βολή της. Θα μπορούσε να μη παίρνει καν το αυτοκίνητό της και να εξυπηρετείται με το τράμ, ας πάρει και το λεωφορείο, δεν θα τη φάει. Και αν πρέπει οπωσδήποτε να οδηγήσει, ας το παρκάρει λίγο πιο μακριά και ας περπατήσει και λίγο..καλό θα της κάνει.

Δεν ψάχνω για φταίχτη, όμως η Ελλάδα μέχρι το 1995 δεν ήταν έτσι. Δε θυμάμαι τέτοιες γαϊδουριές, όχι μόνο για τα αυτοκίνητα αλλά και για τις καθημερινές συναλλαγές. Γλώσσα παπούτσι, στις Εφορίες και στα Υπουργεία, πλήρης αδιαφορία απο το Κράτος για το πολίτη, ο καθένας πήρε τη δικαιοσύνη ή τη ανομία στα χέρια του. Τα λεφτά που έβγαλαν οι Ελληνες στο Χρηματιστηριο τότε - τότε που άνοιξαν και οι πολλές δουλειές - μας έκαναν να λειτουργουμε σαν μονάδες, καουμπόηδες με το λάσο για να πιάσουμε τη καλή (που θα ωφελήσει μόνο εμάς) και τα πιστόλια για να χτυπάμε ότι δεν μας κάθεται καλά. Δεκαέξι χρόνια αργοτερα διαπιστώνω τον εγωκεντρισμό μας.

Αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας χώριο απο το κοινωνικό σύνολο δεν πάμε μπροστά. Θα πάμε πιο πίσω απο το σήμερα. Υπάρχει πιο πίσω; Προφανώς ναί.

Μια φορά και ένα καιρό...

τέτοια εποχή περίπου(2004), ξεκίνησα το blogging. Βρήκα την όλη ιδέα τυχαία ψάχνοντας για το Ισφαχάν (!!) όπου θα πήγαινε μία γνωστή μου για δουλειές μαζί με τον άνδρα της. Ηξερα περίπου που είναι, ήθελα όμως να δώ και τα περαιτέρω. Τυχαία έπεσα στο μπλόγκ ενός Ιρανού που λάτρευε την εν λόγω πόλη και είχε γράψει στ' αγγλικά τα πάντα για εκείνη, συνοδευόμενα με φωτογραφίες. Θέλοντας να του αφήσω και σχόλια..αναγκαστικά γράφτηκα στο Google, που δεν το χρησιμοποιούσα τότε πολύ, γιατί είχα το Yahoo για τις έρευνές μου. Απο τον Ιρανό αυτόν περιπλανήθηκα σε άλλους αγγλόφωνους συγγραφείς, Ινδούς και Εγγλέζους, καταλήγοντας στον "The last nail", εναν Αμερικάνο που ανακαίνιζε το σπίτι του. Διάβαζα τα κείμενά του και κατουριόμουνα απο τα γελια. Μετά απο αυτό, ήθελα και εγώ να ανοίξω μπλόγκ. Ημουνα όμως άσχετη εντελώς απο τεχνικά θέματα υπολογιστών..δλδ τι είναι το html, πως να κατεβάζω φωτογραφίες.. ο blogger όμως τον ξέρουμε σήμερα δεν υπήρχε με όλες αυτές τις δυνατότητες..και η ελληνική μπλογκοκοινότητα..ελάχιστη, όσο και να έψαξα, κανένα δεν βρήκα. Είχα όμως κομπιούτερ και ήξερα να σερφάρω..απο παλιά τότε που ζούσα στο εξωτερικό μαθαίνοντας να γράφω σε έναν υπολογιστή τύπου Apricot . Το περισσότερο καιρό διάβαζα ελληνικά portals, κυρίως το Startpoint, που είχε μέσα ειδησούλες, φωτογραφίες, τεχνολογία, γενικά θέματα. Σε κάποια φάση λοιπόν πρόσεξα ότι είχε και μία blogo-κοινότητα. Γράφτηκα εκεί λοιπόν και γνωρίστηκα με αυτά τα 10 το πολύ άτομα στην αρχή. Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ να φτιάξω 'σελίδα", γιατί το portal προσέφερε χώρο για απλά κείμενα, χωρίς στολίδια και χρώματα. Βέβαια υπήρχαν οι εξαιρέσεις όπως ο Issalos που πρασίνιζα απο ζήλια όταν έβλεπα τα ψάρια και τις θάλασσές του. Γνώρισα πολύ κόσμο στο Startpoint, με φιλίες και καυγάδες άπειρους. Ενδεικτικά αναφέρω τους : Η Αρτεμης ως Mistounou, η Jojο ως Parazalismeni, που δυστυχώς δεν εκπέμπει πιά ως blogger, o Brainsick, Tyxod, ο δικηγόρος του Διαβόλου, Δήμητρα. Μαριώ, o Zouri, ο Γέρος (και ιδρυτής του Startpoint) και πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι πιά. Είχαμε γίνει μια παρεούλα που ενώ στην αρχή δούλευαν όλα, μετά μπήκαν κι άλλοι μέσα και οι συγκρούσεις ξεκίνησαν μέχρι που ο ιδρυτής νευρίασε και έκλεισε τη λειτουργία για τα μπλόγκς στο portal του. Ευτυχώς είχα σώσει τα κείμενά μου, άλλοι όμως όχι.
Σαν παρέα, όσοι μείναμε απο το startpoint μπήκαμε στο blogspot, δειλά-δειλά ευελπιστώντας να συνεχίζουμε.. Εκεί ήταν αλλιώς, υπήρχε κόσμος που έγραφε στα ελληνικά, λίγα άτομα το πολύ καμμιά 60αριά διεθνώς. Η ελληνική μπλογκόσφαιρα του 2004-2005.
Μαγεύτηκα και άρχισα να σερφάρω με τις ώρες. Βρήκα κάτι μπλόγκς απίθανα, εξαιρετικά, είχαν στύλ, design και πολύ ενδιαφέρουσες "ζωές" έστω και εικονικές. Το κοινό μας σημείο ήταν η "χιουμοριστική απεικόνιση της ζωής". Παραθέτω λοιπόν τους παλιούς φίλους, που "μίλαγαν" μέσα στη καρδιά μου, φίλους έως και το 2006..γιατί μετά μεγάλωσε αλματωδώς η blogoσφαιρα..άπειροι μπήκαν και η παλιά παρέα του Startpoint πρωτίστως αλλά και των παλιών φίλων, διαλύθηκε.

Η Κουρούνα (ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Ειδικεύεται στα ζώα του γείτονα, μαζί με τα δικά της και σε όλες τις αναποδιές που τις αντιμετωπίζει με το δικό της μοναδικό τρόπο) Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί "κουρούνα" βρε Γ, μου..μιά χαρά κοπέλλα είσαι!
Το Νενυάκι με τις Σκεψουλες της (απο τις πρώτες που σχολίασαν σε μπλόγκ μου, απο τη Νένυα βασικά ξεκίνησα να μπαίνω στη μπλογκόσφαιρα, επισκεπτόμενη τους φίλους της)
Η Σοφία ως digital era (Ετσι θα ήθελα να γράφω)
Η Avanti, (η ευαισθησία της και το κέφι της, παροιμιώδη)
Το Μικρούλι, που συνεχώς περιπλανιόταν μέχρι που βρήκε τον Alombar42 ως εικονικό μπαμπά της..και καταστάλαξε!!
Η Λίλυ ( απο τις πιο παλιές, μου προκαλούσε δέος η ζωή της, που παρά τις ατυχίες της, άρπαζε το ταύρο απο τα κέρατα, τα ξερρίζωνε και του τα σερβίριζε σαλάτα, μαζί με ένα μπάτσο για να μάθει άλλη φορά να μη λέει βλακείες)
Μαριλίνα (τότε ήταν ακόμη φοιτήτρια, τα κείμενά της είχαν πάντα ουσία και λίγα οινοπνεύματα)
Μη φιλάς το βάτραχο (για φίλημα λέμε - ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει)
Η Discolata (πρασίνιζα που έβλεπα τα χρώματα της σελίδας της..είχε μία διαβολική βάμπ κυρία για εξώφυλλο - και τι γράψιμο!!!. Εσβησε και το μπλόγκ της, τουλάχιστον ας έμενε να το ανατρέχουμε όποτε μπορούμε. )
Το λεμονάκι δίχως όνειρα, μου άρεσε πάρα πολύ. Ηταν ρομαντικός, ευαίσθητος, ιδεολόγος..όλα αυτά που δεν είμαι :-((. Λέω ήταν γιατί σταμάτησε να γράφει.
Οταν ο Γιώργος είναι ο άνθρωπός σου, τι να γράφω ; Τα λέει όλα το όνομα και το blog έχει χάρη! Ευτυχώς συνεχίζει το γράψιμο
O Νετ Κέρβερος (είχε μοναδικό στύλ να περιγράφει τα της ζωής του και της δουλειάς του με έναν απολαυστικό τρόπο.)
H KV που ήθελε να είναι πάντα al dente. Ευτυχώς πάντα της λασπώνουν και συνεχίζει να γράφει!
Ο Alobmar42 ( καταπληκτικός τύπος, τι γέλια κάναμε. Σε ένα κοινό μπλόγκ περι Αποκριάς, είχε φτιάξει κάτι Κρητικές μαντινάδες, δικές του-ακόμη γελάω)
Ο Λαμπρούκος (απίστευτο γέλιο με αυτό τον τύπο, μέχρι και εικονικό γάμο είχε κάνει με κάποιες απο εμάς, του έγραφα σατυρικά στιχάκια. Κάποια στιγμή σταμάτησε να γράφει, τώρα όμως είδα μία επιστροφή)
Ο Darthiir the Abban, απο τους πρώτους που διάβασα.. που συνεχίζει ακόμη να γράφει, να αμβισφητεί, να αρνείται, να καυτηριάζει, να τσακώνεται (κυρίως με εμένα) αλλά και να ταξιδεύει (πάνω στη καμήλα) φωτογραφίζοντας..Ισως γι' αυτό έχει αϋπνίες..πιάνεται η μέση του!
O Aurelios, Markos έγραφε απο το Startpoint με άλλη persona. Τά κοψε όλα αυτά και άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα πέπλα της Σαλώμης..φτάνοντας στη τελική αποκάλυψη του πραγματικού του ονόματος..που όμως δεν θα πώ, φτού τζίζ, κακά!
Ο Ανεμος (μία νότα για τη πραγματικότητά μας, ένας ναυτίλος του πλανήτη Ελλάς)
Η Ψιλικατζού (που όντως είχε ψιλικατζίδικο τότε, περιμένοντας τους πελάτες, άνοιγε όλη της τη καρδιά)
Η Citronella , (με εκμυστηρεύσεις εις εαυτόν και πολλά υπέροχα λουλούδια)
Mindstripper (Ονομα και πράγμα)
Η Scorpina που έκλεισε το μπλόγκ της (τα έλεγε χύμα και σταράτα, τη διάβαζα σε καθημερινή βάση)
Τον Ν.Σ, με τις καταπληκτικές υποβρύχιες φωτογραφίες του..ε! και τα προβλήματα του με τη μαγειρική
Τον beerman, έναν καταπληκτικό τύπο απο τη Σαλαμίνα που είχαμε συναντηθεί μία φορά, όταν χάριζα κάποια βιβλία.
O Vangelakas, φανατικός ΑΕΚτζής και λάτρης της μαλλιαρής καθαρευούσης (βγάλε εσύ άκρη τώρα)
Ο Suigeneris, εμφανίσθηκε στα μέσα του 2005, καυστικός, υπέροχος.
Η Δέσποινα, μαζί με "τους πρώην και επόμενους" ήταν πηγή κεφιού, χαράς αλλά και στιχοπλοκίας. Διαγωνισμούς με στιχάκια κάναμε τότε για να πειράζουμε τον Estarian που τα ημερολόγιά του μόνο ανώδυνα δεν ήταν, έτσουζαν για τα καλά.
H Ελληνίδα, που συνεχίζει να διαφωνεί, να θυμώνει, να δείχνει σε όλους τη λατρεία της για τα ζώα, τα άνθη, την ομορφιά. Μία αξιολάτρευτη παρουσία που συνεχίζει να γράφει
Tην An-Lu, τη γλυκιά φίλη παντός καιρού με το χαμόγελο.
Τη Juanita που μαγείρευε με φαντασία..όχι σαν κι εμένα που για να φτιάξω κάτι θέλω τη συνταγή, γιατί χωρίς αυτήν..κρίμα τα υλικά!
Υπάρχουν και άλλοι που θυμάμαι, Η Maika, Morgana, Giramondo, Chrysa, mn8dk, Αστραδενή, ο dystropoppygus, η Vasvoe, η τζούζει αλλά μου αρέσει, η Ψιψινέλ, ο MacManus, η Κάθυ και το ηλιοτρόπιό της, η μικρή ttalou, η μπλογκαρισμένη, η ραφφινάτα, η Vista, το Χημείο του Παρακράτους, ο Μανιφέστος η Damsel-in-stress, ο crazy monkey, οι στιγμές της Μαριαλένας, τον araxto και light, την Εlsa, τη pafsilipi
και
Ο Street Spirit που μας άφησε χρόνους στα 35 του χρόνια νομίζω..ήταν και νιόπαντρος. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις φωτογραφίες του, ιδιαίτερα για τα Σύβοτα, μέρος συνδεδεμένο με το κέφι του για ζωή.
Μετά το 2006, άλλαξαν όλα, 100άδες οι μπλόγκερς..το κύμα με παρέσυρε σε άλλες ακτές.. Ομως μέσα απο όλες τις περιπλανήσεις, στις ζωές των άλλων, βρήκα και έναν "εικονικό γιό". Με ακεραιότητα χαρακτήρα και όνειρα για καλύτερο αύριο, όνειρα που χτίζονται απο το σήμερα, όνειρα που πραγματώνονται κάθε στιγμή απο τις πράξεις μας. "Μα δε θέλησες ποτέ να τον συναντήσεις;" με ρωτούν, "να δείς πως είναι". Δε με νοιάζει να τον συναντήσω γιατί όπως και να είναι στα μάτια μου παραμένει τα γραπτά του, το ήθος του, το μέλλον του κόσμου.